장음표시 사용
71쪽
4 8 Tracta. De Ventia F Attributis.
illa infunderetur a Deo, fieret,rusticos excellentioris gratiae, aut fidei , excellentiores csse Theologos, cuius oppositum docet Augustinus lib. de Trinitate cap. I.dicens:
Hae sienti scilicci Theologia,ὶ non pollent fideles plur1mi, quamuis polleant usu fide plurimum.
93. Respondeo, concessa maiori, negans minorem, ad , cuius probationem distinguendum est antecedens,
Theologi non sunt Theologia habituali, dc quoad entitatem, nego : Theologia quoad denominationem, qua ratione soli viri docti appellantur Theologi, concedo. Nam huiusmodi denominatio non sumitur a praeciso habitu Theologiae, sed etiam ab specibus comparatis ad disputandum circa obiecta Theologiae, & plures inserendas conclusiones ex principiis reuelatis, ex quarum desecta multi qui habitum Theologiae habent Theologi non appellantur. Sicut non appellatur temperans &. misericors, iuxta communem usurpationem, infans bapti Zatus, aut etiam adultus, etiamsi una cum habitu gratiae habeat etialiabitus infusos earum virtutum, quarum tamen actus nunquam exercuere , unde solita est sumi denominatio temperantis, dc misericordis. Vnde patet ad confirma tione mi nam, etiamsi rusticus excellentioris gratiae, excellentiorem habeat Theologiam habitualem, dc quoadentitatem , cum illam non habeat quoad denominationem , nec excellentior Theologus communi usurpatione
appellandus est. Obiecti. 96. Objicies tertio , possibilis est reuelatio Dei natura-:i insi si circa Obiectum , & finem naturalem , consequenterii, possibilis crit etiam fides naturalis: ergo & Theologia naturalis. Respondeo, nos non agere de huiusmodi Theologia , sed de Theologia de facto existente subordinata reuelationi supernae ; quare licet, illa possibilis sit, quid ob
stare poterit supernaturalitati nostrae Theologiae. :97. Objicies quarib, conclusio Theologica est naturalis: ergo & habitus. Antecedens probatur, quia in primis si sermo sit de conclusione deducha ex una praemissa fidei, dc altera naturali euidenti, talis conclusio non potest
72쪽
test non esse naturalis , nam conclusio iuxta receptum axioma , sequitur debiliorem partem, in uniuersalitate.& particularitate, in assirmatione ,&. negatione, in obscuritate,& cui dentia, in certitudine, M probabilitate ergo etiam in naturalitate , dc supernaturalitate. Si verbsermo sit de conclusione deducta ex duplici praemissa superna, illa motivum habet naturale : ergo superna osse non potest. Antecedens probatur, nam motivum conclusionis est identitas extremoriam cum medio, qua supposita, ut supponitur a conclusione , naturali lumine cognoscitur euidenter identitas extremorum inter se, propter identitatem cum tertio : ergo signum e st, huiusmodi assensum naturalem esse , dc non supernum. 98. Respondeo negans antecedens, cuius probationis
disparitas exhibita iam cst , sect. praecedenti. Quod vero' additur de motiuo , non urget nos, qui ad actum supernum non exigimus motivum supernum , sed aduersarios, qui conclusionem Jheologicam probant cui dentem, cum tamen praemisse saltem una obscura sit. Quia tamen id contra nos ob)ici potest, dicimus, hanc veritatem in creatis ,supposiιιo, quod duo sint idem cum tertio fuit idem inIeν
se, quae quidem in quacumque materia, lumine naturae euidentissima est respective ad actum facientem cana surpositionem ex parte obiecti, nec illi adhaerendo,nec di 1-ientiendo , sed praecindendo, an ita re ipsa suppositio sit necne , dc dicendo , supposito quod duo sint idem cum tertio sunt idem inter se. Sicut hic similis actus in quacumque materia cui dens cit Jopposito quod res existat postrilis es. Conclusio autem.Theologica non ita se habet, sed adhaerendo, linquam molitio assentiendi, suppositioni identitatis extremorum cum medio , quando prop erillam assentitur identitati extremorum inter se , dicens, extrema sunt idem inter se , quia sunt idem cum medio. Cum autem in syllogismo Theologico suppositio extremorum
identitatis cum medio non constet cui denter, dc conclusio adhaereat illi, tanquam motivo assentiendi, inde istaeuidens esse non potes . Quando vero conclusio assen-G titur
73쪽
Sententiae Doctorum Seholus. Albertus Aureolus. C.de Lugo. Deia Canus. Durandus. Argenti nas. Paratims.
s o Tract. I. De Essentia Attributis.
titur identitati extremorum inter se propter propriam veritatem, cum talis assensus nullam faciat suppositionem ex parte obiecti identitatis extremoriun cum medio,
quamuis illam supponat ex parte actus factam a praemissis, cuidens esse non potest, quia suppositio secta a praemissis
euidens non est, cum una illarum sit fidei.Nec ea conclusio naturalis esse potest propter dependentiam illius a reuelatione diuina, ut dictum est.
99. Circa secundum , t An habitus infusus Theologiae specialis sit, & distinctus ab aliis. J Primasententia docet habitum Theologiae indistinctum esse ab habitu fidei. Ita
Scotus. Albertus, Aureolus, & aliqui Recentiores apud P. Gillium lib. I. tract. 6. cap. 1. Secanda sententia defendit, ad conclusionem deductam ex duplici praemissa reuelata concurrere habitum fidei, quando vero deducitur ex uno principio reuelato, de altero naturali euidenti dari habitum a fide distinctum. Ita P. Hurtadus dis p. 1 o. de fide sect.2. 3.37. Tertissententia tuetur, solum habitum fidei co currere ad conclusiones Theologicas pure speculati uas, dc quae utiles esse non possitnt ad affectu m voluntatis honestum, Zc meritorium excitandum,ut in hoc syllogismo. Omnis equus est hinnibilis:Salomo habuiι multos equos, quia Deus dicit: ergo hinnibiles. Ad alias verb conclusiones prachicas,8c quae affectum voluntatis honestum,& meritorium pro-Xime excitare valent, ut in hoc syllogismo. Bonum di indigenti subuenire , quia Deus Hest: hic homo, hse o nunc es indigens : ergo bonum est 3Ωsubuenire. Ad huiusmodi conclusiones ait concurrere un1 cum habitu fidei habitum pri
dentiae in se, atque ad eb utroque illo habitu Theologiam componi. Ita Cardinalis de Lugo disp. i. de fidesect. I 3. g.7. Euarrasententia tenet habitum infusum Theologiae specialem esse, dc a caeteris aliis virtutibus disti ctum. Ita Dcςa, Canus, Durandus, Argentinas, Palacios, Gillius , dc Molina , quos refert, & sequitur P. Franciscus de Lugo disp. 6. de prooemialibus Theologiae cap. I. n. . Icio. Assero tertio , habitum infusum Theologiae specialem esse , & a caeteris distinctum ι siue conclusiones ex
74쪽
duplici principio reuelato , siue ex uno reuelato, & altero naturali euidenti deducantur. Et primo , habitus fidei fide.& Theologiae adaequale inter sedistinctos esse. Probatur, Nam habitus fidei, dc Theologiae habent rationes formales adaequale distinctas,cum veracitas, dc reuelatio diuinaquς sunt obiectum formale fidei,non sint motivumTheologiae, ut ostendimus sect. 2. dc identitas extremorum cum medio, vel inter se , quae est motivum Theologiae, non sit obiectum formale fidei: habitus autem infusi ha - , bentes rationes formales adaequatas adaequatc distinguntur inter se, ut patet in fide , spe, charitate, dc in virtutibus moralibus : ergo fides, &. Theologia adaequale distinguntur inter se. ioi. Secundo, habitus prudentiae infusae ic Theo- nisti rictu, logiae adaequale inter se distinctos esse ostenditur. Nam Miani apis. prudentiae infusae est , suppositis circunstantiis considerare opera virtutum in se ipsis quatenus hic di nunc operanti honesta, decora sunt,unde docent aliqui, prudcntiam cardinalem poste iub co motivo regulare dc dictare opera omnium virtutum etiam fidei : Theologiae auiatem cst considera' identitatem extremoria, propter iden. titate cum tertio, quae motiua diuersa sunt: Insuper Theologiae nostrae est pendere in suis ach ibus a fide, & rc uelatione diuina , non vero prudentiae, aliter sicut omnes conclusiones Theologiae nostrae ex ea dependentia ob scurae sunt, pariter etiam omnes cognitiones prudentiae
infusae obscurae essent, quod talium cst , cum praecipuae prudentiae iudicia omnium Phylosophorum dc Ilico logorum concensu asserantur cui dentia. Praeterea prudentia infusa fidelium mouetur ex codem obiccto firmati, ex quo mouetur prudentia infusa Christi ; dc beatorum Prudentia autem infusa Christi & beatorum, non moue rur ex principio reuelato fide credito, bene vero Theolostia nostra infusa : ergo distincti erunt habitus. Denique prudentiae infusae assignandum est obiectum formale , munus, simile obiecto formali, & muneri , prudentiae acquisitae, ut in aliis virtutibus moralibus infusis,
75쪽
occurritur fundamen. tum Cardis
1 α Tradi. I. De Essentia G Attributis.
dc acquistis simile munus, & obiectum formale praesertiabitur a Cardinali de Lugo, prudentia autem acquisita non nittitur necessariis fide , dc reuelatione diuina, nec humana, sed principiis immediate euidentibus, aut probabilibus : ergo Theologia nostra infusa, utpote necessario pendens a fide, dc reuelatione diuina , diuersa erita prudentia infusa. Ioa. Hinc patet ad fundamentum Cardinalis de Lugo. Quamuis enim Theologia per suas conclusiones
practicas dictare possit actus virtutum moralium excernendos, & id idem prudentia praestet, modo tamen,&motitio longe diuerso.Nam priidentia i ibratis circunstantiis,& qualitate actus, immediate iudicat, expedire actum cum illis circunstantiis, quia operanti decorus, dc honestus est, nulla requisita dependentia a forma syllogisticae seu a reuelatione diuina credita per antecedentes premmissas. Conclusio vero Theologica dictare quidem potest expedire actum , videlicet subueniendi misero, non tamen ex motivo honestatis, & decoris operantis, neCsne requisita dependentia a serma syllogistica, & reuelatione diuina credita per antecedentes praemissas , sed dependenter ab illis, modo iam a nobis exposito se ch. 2.vnde distantia inter utramque virtutem sufficienter apparet.
io 3. Objicies primδ,ille aistus est fidei, cuius oppositus est haeresist sed actus oppositus conclusioni Theologiae
de obiecto reuelato est haeresis: ergo conclusio Theologica erit actus fidei ι & consequenter elicita ab habitu fidei. Minor patet in hoc syllogismo. Omnes Apostoti votasti sunt a Chrano: Petrus er Andreas sunt Apostoli: ergo Oeati a Christo, in quo actus oppositus conclusioni, videlicet, Petrum & Andraeam non esse a Christo vocatos, est haeresis. Resyondeo negans maiore;vt enim actus sit haeresis satis est quod sit contra obiectum a Deo reuelatum , ut veris sit fidei , non satis est , obiectum esse reuelatum , sed ultra opus est, quod propter reuelationem tanquam motivum praebeantur assensus , quod non praestat conclusio illa ,
76쪽
Disp. I. De Prooemiis. Theo Sect. V. 1 3
cuius motivum solae sum praemissae obiectivae, quoad obiectum materiale, vel intrinseca veritas extremorum.
io . Sed instabis, datur conclusio deducta ex duplici praemissa fidei , quae nittitur motivo fidei et Tia 4 is ergo haec erit actus fidei : ergo habitus fidei , &-m Theologiae distincti non erunt. Antecedens probatur H M' in hoc syllogismo quidquid Deus dicit verum est , quia ipse
dicis: sed Deas diciι Antichristum δειurum : ergo verum es, Antichristum futurum i quia quidquid Deus dicit verum es, o Deus dicit, Antichristumfuturum. Respondeo eam conclusonem esse fidei simul, re Theologiae , quia utriusque o lectum formale in ea reperitur, scilicet , dc identitas extremorum cum medio, & reuelatio diuina ι atque adcoca conclusio elicita est ab utroque habitu , scilicet fidei, S Theologiae, inde tamen non sequitur cos habitus indistinctos esse,nam habitus distincti in unum actum confluere posi int, si ex utriusque motivo moueatur asscnsus, sicut actus qui simul ex motivo charitatis, N. misericor diae moueretur , elicitus esset ab utroque habitu charitatis & misericordiae , cum tamen isti distincti sint.
D. subiecto habitus Theologia.
Io3. Ertum est primo, habitum Theologiae in sola substantia rationali mediate,aut immediate residere, quia sola illa capax est discurrendi, & conclusimnes Theologicas eliciendi. Certum est secundo, imm diate in sola substantia rationali subicctari Theologiam, si nullae sint potentiae realiter ab illa distinctae , quia praeter substantiam rationalem,aliud non est subiectum immediatum, quam potentia ab ea realiter distincta r ergo si haec nulla est, Theologia substantiae rationali inhaerebit immediath. Difficultas ergo est prima , supposita distinctione potentiarum, an Theologiae habitus infusus
77쪽
14 Tract. I. De Essentia ν Attributis.
immediate recipiatur in sola substantia rationali, vel in solo intellectu ab ea distincto, vel in utroque. Secunda, in quibus substantiis , aut personis resideat Theologia. Hibitu, in IO6. Assero primis, habitum infusum Theologiae im- fusus Theo- mediate recipi in sola substantia rationali. Id idem senia . . G tiunt de habitu fidei P. Arriaga disp. 18. sect. 1.& Cardina- apud ipsum, contra P. Soarium disp. 7. sect. . Conincti disp. i6.dub I. P. Granadum trin. I 3. disp. 6. num. I. dc P. Morotium disp. m. II.& l .eXisti mantes habitum fidei in solo intellectu immediate recipi. Probatur conclusio, quia Theologia est proprietas gratiae sanctificantis, sicut & reliqui habitus infusi: ergo omnes in eodem subiecto cum gratia , quam comitantur , subiectari debent: gratia autem in sola substantia ra- . tionali immediate recipitur: ergo , & Theologia. Confirmatur, nam habitus infusi se habent per modum potentiae in ordine supernaturali: ergo sicut potentiae naturales immediate in sola substantia recipiuntur , ita & su
to . Objicies, habitus Theologiae residet immediath
in subiecto, quod immediate agit , dc recipit illius actust intellectus autem immediate agit,-recipit achus Theologia: : ergo & habitus immediate residebit in illo. Confirmatur : virtus superna donatur, ut potentiam natUralem, de suo improportionatam, eleuet ad agenda opera superna : ergo recipienda est immediate in tali potentia. Restondeo, supposito quod potentiae immediate agant, & si mul recipiantaehus vitales, quod ultimum negat P. Ripalda citatus num. 4. habitum Theologiae recipi immeis diath non in subiecto agente tantum,& sustentante actus, sed simul etiam sustentante potentiam cum qua habitus infusi sint potentiae, inde eos sustentare soli competit si1b-
statiae rationali.Confirmatio aute non urget, na vi intellectus per virtutem insusam proportionetur, re eleuetur ad agendos, dc recipiendos actus, non opus est ut virtus sit
intrinseca potentiae , sed sussicit assistens , ut patet in Deo desectum habitus intrinseci extrinsece supplente.
78쪽
Disp. I De Prooemiat Theol. Sect. VI. 1 3
1o8. In quibus autem substantiis, aut personis infusus Quishim Theologiae habitus resideat. Assero secundo in Christo Tseologia Domino non fuisse habitum infusum nostrae Theologiae, cL: arbone vero Theologiae beatorum. Ratio primi est, quia in Christo non fuit habitus fidei, cui sub ordinata est Theologia nostra rergo neque fuit habitus nostrae Theologiae. Ratio secundi est, quia anima Christi ex principiis reuelatis cui denter una cum reuelatione cognitis, plures poterat conclusiones Theologica Seuidenter inferre , ut patet
in disputationibus Domini cum Iudaeis. IO9. Circa Angelos viatores , an habuerint habitum infusum Theologiae,dum viatores fuerunt aliqualis emergit dissicultas, & pars negans suaderi potest. Primo, quia Angeli incapaces sunt discursus: ergo Sc habitus Theologiae , qui discursitius est. Secundo, quia Angelorum via breuissima diffinita fit ita Deo, & forte unico tantum instanti , aut duplici conclusa, ut plures Theologi tuentur:
habitus autem infusus non donatura Deo cito transiturus sed permansurus, ad actus frequentes , unde qui admittunt , Diuum Paulum, aut alium iustum, in via eleuatum esse ad visionem Dei intuitiuam, non concedunt infusum
ad id fuisse habitu luminis gloriae,quamuis plusquam duo
in statia durauerit visio. Drtio, si quas conclusiones Theologicas elicuerint Angeli prioritate naturae, aut tempori Sante iustificationem, illae procedere non poterant ab habitu Theologico, nam iste in adultis non infunditur Deo ante gratiam, scd consequenter ad gratiam tanquam proprietas illius: ergo otiosus esset talis habitus. mo. Assero tamen terti b, Angelos viatores habuisse Angeli via- habitum Theologiae, non tamen antecedenter ad iustificationem, & infiisione in gratiae, sed consequenter ad infusum illam,posterioritate,non tempori S,sed a quo. Ratio est quia
actus Theologiae necessarius non est ad iustificationem , sicut actus fidei : ergo quamuis praecesserit habitus fidei , quod non esse omnino indubitabile , tenet. P. Ripalba disp. 18. de fide se in . 1. non stat fimdamentum , ut habitus Theologiae praecedere dicatur. Cum vero habi
79쪽
primis P ingentibus in statu i u
tus infusus Theologiae sit proprietas sanctificantis grati ae, ratione illius concessus fuit Angelis. Nam licet isti incapaces sint discursus circa obiecta naturalia, circa supernaquae ipsis naturaliter euidentia e sse non possimi, non est cur discursus incapaces asserantur.Quod autem via Angelorum breuissima definita sit a Deo, id per accidens est Te spectu habitus Theologiae , sicut per accidens est respectu habitus fidei, nam isti ex natura sua permanere potui sent, longius Deo viam Angelorum protrahente, quod aliter contigit in lumine gloriae de se exigente statum, non viatoris, sed comprehensoris. ID. Idem iudico dicendum de primis parentibus in statu innocentiae , si eorum dispositio praecesserit infiisionem gratiae. Si vero independenter ab omni eorum dissipolitione in primo creationis instanti infusa fuerit a Deo gratia , paritcr cum ista infusus filii habitus Theologiae, ιicut & aliarum virtutum .Quia non minus habitus Theo logiae proprietas est gratiae , eamque comitat Ur, quam caetcrae virtutes infusae , dc primi parentes capaces illius crant. Idemque de Angelis viatoribus , si pariter independenter ab omni ipsorum dispositione in gratia creati fuerint, dicendum est, ob similem rationem. II1. Assero quarto , Beatos omnes siue homines , siue Angelos habere habitum infusum Theologiae, non nostrum obscurum, Zc fidei subicctum , scd alterum eui dentem , dc lumini gloriae subordinatum. Ratio cst quia in patria lumen gloriae succedit lumini fidei, ut beati in
patria cui denter cognoscant, quae confuse in hac vita crediderunt: ergo etiam ut euidenter inferant conclusiones Theologicas, quas in hac vita ex fidei principiis clicia erunt , concedendus illis erit habitus Theologicus lumini gloriae subordinatus, veritas enim, quae CX principiis reuelatis confuse cognitis inferri potest confuse, excisdem euidenter cognitis deduci potest euidenter, ne Cid ab statu beatifico alienum est, aut illi repugnans, cum sit specialis modus cognoscendi clarissimus. II 3. Assero
80쪽
113. Affero quinto, habitum supernaturalem, εc in- Hibit ut i Mum Theolo ite non manerc in peccatore haeretico Ra- si Ι
tio est , quia habitus Theologiae subordinatu est fide uita 'praemissas mini stranti : ergo cum in peccatore haeretico ς -- non mancat fides, neque Theologia manebit. Et quam-ui S mancant conclusiones aliquae similes Theo Iogi cis hontamen sunt propriae Theologiae,nec ab habitu in o procedunt, scd ab acqui sito,quia non procedunt ex praemiisis reuelatis per veram fidem infitiam creditis ed crcditi, per fidem imperfectam, naturaic in , dc acquisitam. Et quam-Mis negans unum mysterium, aut fidei articulum crcdcreposset alia actu fidei supernaturali,&. conclusio ex illis de aucta supernaturalis ciset, adhuc non maneret habitus
Theologicus sicut nec maneret habitus fidei, etiamsi ha beri potient illi actus fidei circa alios articulos. ii 4. An vero habitus in his Theologiae maneat in peccatore fidcli. Afirmant aliqui ctiam eorum, qui habitum Theologiae ab habitu fidei adaequale distingunt, quia in peccatore fidei manet fides, cui subordinatur Theologia. Card. v cro de Lugo disp. i. de fide scct. I 3. q. T. num. 6. docet habitum Theologiae manere in peccatore fideli, seu catholico,qua parte includit habitu fide , ut opinatur ipse; qua vero parte includit alium habitum ad conclusiones practicas proponentes honestatem particularc maliarum virtutum moralium verius iudicat non manere.
iis . Assero sexto, habitum infidum Theologiae,quem diximus iam adaequa te distinctum a fide, non mani re in peccatorc fideli, icu catholico. Ratio est quia subordi-L, iis ficinnatio ad fidem sussiciens non est , ut manente sidc , ma- manet nneat etiam cum illa Theologia. Tum quia habitus chatata' ' 'ritatis subordinatur fidei in ec tamen manet in peccatore,
etiamsi non sit forma sanctificans. I iam etiam quia alijactus ad iustificationem disponentes dependent a fide, atque adeo eorum habitus subordinantur fidei, nec tamen in peccatore manent. Tum praeterea quia Theologiam subordinari fidei , praestat, Theologiam pendere a fide, atque adeo existente Theologia existere fidem: ergo fi-