장음표시 사용
291쪽
nis rationem auctoritatemque susceperant; et, post hos Polem et Crates, unaque Crantor, in Academia congregati, diligenter ea, quae a Superioribus acceperant, tuebantur.
Jam Polemonem audiverant assidue Zeno et Arcesilas. Sed Zeno, cum ArceSilam anteiret aetate, valdeque subtiliter dissereret, et peracute mOVeretur, corrigere conatus est disciplinam Eam quoque Si Videtur, correctionem explicabo, sicut solebat Anti
chus. Illi vero, inquam, videtur quod des idem significare Pomponium. X. Zeno igitur nullo modo is erat, qui ut Theo-plu tuS nervos virtutis incideret Sed contra qui Onania, quae ad beatam citam pertinerent, in unarirtute poneret; nec quidquam aliud numeraret in bonis idque appellaret honestum, quod esset Simplex quoddam et solam et unum bonum. Caetera autem etsi nec bona nec mala essent, tamen alia Secundum naturam dicebat, alia naturae esse contraria. IiSipsis alia interjecta et media numerabat. Quae Rutem Secundum naturam Ssent, ea SumendR, et quadam aestimatione dignanda, docebat contraque contraria neutra autem in mediis relinquebat in quibus ponebat nihil omino esse momenti Sed quae eSSent sumenda, ex iis alia pluris esse aestimanda, alia minoris quae pluris ea praeposita appellabat; rejecta autem, quae minoris. Atque ut haec non tam rebu quam vocabulis commutaverat; sic inter recte factum atque peccatum, flictum et contra Scium, media locabat quaedam oecte facta sola in bonis ac-60nibus ponens prave, id est, peccata, in malis. Ossicia autem et servata, praetermisSaque media Putabat ut di. Cumque Superiores non omnem virtutem in ratione esse dicerent sed quasdam virtute nntur aut more perfectas hic onmes in ratione ponebat. Cumque illi ea genera virtutum, quae Supra diri,
Sejungi posse arbitrarentur hic nec id ullo modo Phil03. VOL. II. 2 B
292쪽
273 ACADEMICORUM LIB. I. CAP. II.
fieri posse disserebat nec virtutis usum modo, ut superiores, sed ipsum habitum, per Se esse praeclarum; nec tamen virtutem cuiquam adeSSe, quin ea Semper uteretur. Cumque perturbationem animi illi ex laomine non tollerent, naturaque et condoloecere, et concupiScere, et extimescere, et efferri laetitia, dicerent, Sed eam contraherent, in angustumque deducerent; hic omnibus his quasi Orbis voluit carere Sapientem. Cumque eas perturbationes antiqui naturales esse dicerent, et rationis Xpertes, aliaque in parte animi cupiditatem, alia rationem collocarent, ne his quidem assentiebatur : nam et perturbationeSVoluntarias esse putabat, opinionisque judici suscipi;
et omnium perturbationum arbitrabatur eSSe matrem, immoderatam quamdam intemperantiam. Haec fere de loribuS. XI De naturis autem sic sentiebat primum, ut quatuor initiis enim Illis quintam hanc natUram, e qua Superiore sensus et mentem emci rebantur,
non adhiberet. Statuebat enim ignem esse ipsam naturum, quae quidque gigneret, et mentem atque SenSus. Discrepabat etiam ab iisdem, quod nullo modo arbitrabatur quidquam essici posse ab ea, quae eXpers esset corporis cujus generis Xenocrates et superiores etiam animum esse dixerunt nec Vero, aut quodissiceret aliquid, aut quod emceretur, posse GSe
Plurima autem in illa tertia philosophiae parte
mutant in qua primum de sensibus ipsis quaedam dixit nova quos unctos esse censuit a quadam quati impulsione oblata extrinsecus, quam ille Φαντασιαν, nos Visum appellemus licet et teneamus hoc Veris bum quidem erit enim utendum in reliquo sermone Saepius. Sed ad haec, quae cisa sunt, et quasi accepta Sensibus, assensionem adjungit animorum, quam esse vult in nobis positam, et voluntariam.
Visis non omnibus adjungebat fidem, sed iis Olum, quae propriam quamdam haberent declarationem
293쪽
earum rerum quae riderentur id autem risiam, cum ipSum per Se cerneretur, semprehensibile. FeretiS haec Θ os vero, inquit quonam enim modo κατα- λιηπτον dicere. Sed, cum acceptum jam et approbatum Sset, comprehen3ionem anpellabat, Similem iis rebus, quae manu prenderentur e quo etiam nomen hoc duxerat, cum eo verbo ante nemo tali in re USUS esset Plurimisque idem novis verbis nova enim dicebat usus est. Quod autem erat SenSu comprehensum, id ipsum senstim appellabat; et si ita
erat comprehensum, ut convelli ratione non poSSet, Scientiam Sin aliter, inscientiam nominabat: X
qua eXSiSteret etiam opinio, quae esset imbecilla, et cum salso incognitoque commmiS. Sed inter scientiam et inscientiam, comprehenSiOnem illam, quam dixi, collocabat eamque neque in rectis neque in pravas numerabat, sed soli credendum se dicebat e quo sensibus etiam fidem tribuebat, quod, ut supra citat, comprehensi facta Sensibus et vera esse illi et fidelis videbatur; non quod omnia, quae SSent in re, comprehenderet; sed quia nihil, quod cadere in eam posset, relinqueret quodque natura quasi normam cientiae, et principium sui dediSSet, unde postea notiones rerum in animis imprimerentur e quibus non principia soluma, sed latiores
quaedam ad rationem inveniendam viae, reperirentur. Errorem autem, et temeritatem, et ignorantiam, et opinationem, et Suspicionem, et, uno nomine, O iuquae essent aliena firma et constantis SSenSioniS,
virtute Sapientiaque removebat. Atque in his fere commutati consistit omnis dissensioque Zenonis a superioribUS. XII. Quae cum dixisset Et breciter sane, minimeque ObScure X Sita est, inquam, a te, arro, et veteris Academiae ratio et Stoicorum. Verum SSe
autem arbitror, ut Antiocho, nostro familiari, placebat correctionem veteris Academiae potius, quam aliquana novam disciplinam, putandum.
294쪽
280 ACADEMICORUM LIB. I. CAP. I 2.
Tunc Varro Tuae sunt nunc partes, inquit, qui
ab antiquorum ratione nunc descisciis, et ea, quae ab Arcesila novata sunt, probas, docere, quod, et quAE
de causa, discidium factum sit ut videamus, Satisne ista sit justa defectio. Tum ego, Cum Zenone, inquam, ut accepimus Arcesilas sibi omne certamen instituit, non pertinacia, aut studio vincendi, ut mihi quidem indetur, Sed earum rerum obscuritate, quae ad confestionem ignorationis adduxerant Socratem, et jam ante Socratem, J Democritum, Anaxagoram, Empedoclem, Omne paene veteres qui nihil cognosci, nihil percipi, nihil sciri posse dixeruntici an Sto Semus, imbecillos animos, re is curricula vitae, et uti m ritus in profundo veritatem esse demerSam: Opinionibus et institutis omnia teneri nihil veritati relinqui deinceps omnia tenebris circumfuSa MediXerunt. Itaque Arcesilas negabat esse quidquam,
quod sciri posset, ne illud quidem ipsum, quod S
crates ibi reliquisset. Sic omnia latere censebat in occulto neque esse quidquam, quod cerni aut intelligi posset quibus de causis nihil oportere neque
profiteri neque inimare quemquam, neque Men-Sione approbare cohibereque semper, et ab omni IapS continere temeritatem quae tum esset insignis, cum aut falsa aut incognita res approbaretur neque hoc quidquam esse turpius, quam cognitioni et Perceptioni assensionem approbationemque praecurrere. Huic rationi quod erat consentaneum, faciebat, ut contra Omnium sententias dies jam plerosque deduceret ut, cum in eadem re paria contrariis in partibu momenta rationum invenirentur, faciliu ab uir que parte SSen Si sustineretur. Hanc Academiam
noVam appellant; quae mihi vetus videtur; si quidem Platonem ex illa vetere numeramus cujus in libris nihil affirmatur, et in utramque partem multu diSSeruntur, de omnibus quaeritur, nihil certi dicitur.
Sed tamen illa, quam exposui, vetus; haec, noVa
295쪽
ACADEMICORUM 1 B. I CAP. 12. 23 I
nominetur: quae usque ad Carneadem perducta, quiquartus ab Arcesila fuit, in epdem Arcesilae ratione permanSit Carneades autem iillius philosophim partis ignarus, et ut cognovi ex iis qui inima audierant, maXimeque e Epichire Zenone, qui, cum ab eo plurimum dissentiret unum tamen praeter aeterOS mirabatur incredibili qui1dam Rut facultates Multa eae hos primo Libro Academica ruri Quo stionum ad Varronem, tu cundus, tertius, quartu8, desiderantur nisi vis Pelit eum, qui inscribitur lucullus V qui deinceps X quitur, quartum riums- rare quod facit Nonius.
296쪽
I. IIΛGNUII ingenium L. Ibuculli ni numque Optimarunt artium sti ullum tum nanis liberalis et digna homine nobili ab eo percepta doctrina quibus temporibus florere in foro maXime potuit, caruit Omnis rebus urbanis. Ut enim, admodum adolescens, cum fratre pari pietate et industria prolito paternas inimicitias magna cum gloria est persecutus in ASiam quaestor profectus ibi permultos annos admirabili quadam laude prox inciae praefuit deinde absens factus addis, continuo praetor licebat enim celerius legis praemio); post in Africam inde ad conia Sulatum quem ita gessit, ut diligentiam admirarenturi es, ingenium agnoscerent post ad Ilithridaticum bellum missus a senatu, non modo opinionem ficit omnium quae de Irtute ejus erat Sed etiam
gloriam superiorvin. Idque eo tu mirabilius, quod
297쪽
ab eo laus imperatoria non admodum XSpectabatur, qui adolescentiam in forensi opera, quaesturae diutur- nun tempus, Iuraena bellum in Ponto gerente, in Asiae pace consumserat. Sed incredibilis quaedam ingenii magnitudo non desideravit indocilem usus disciplinam. Itaque cum totum iter et navigationem consumsisset partim in percontando a peritis, partim in rebus gestis legendis in Asiam factus imperator venit cum esset Roma profectus rei militaris rudis. Habuit enim dicinam quamdam memoriam rerum, verborum majorem Iortensius. Sed, quo plus in negotiis gerendi reS, quam verba prosunt hoc erat memoria illa praestantior quam fuisse in Themistocle, quem facile Graeciae principem ponimus, singularem ferunt. Qui quidem etiana pollicenti cuidam
se artem ei memoriae quae ima prinui proferebatur, traditurum, respondisse dicitur Oblivisci se malle discere credo quod haerebant in memoria quaecumque audierat vel viderat. Tali ingenio praeditus Luciillius adjunxerat etiam illam, quam Themistocles spreverat, disciplinam. Itaque, ut literis consigna-n US, quae monimentis mandare voltimus; sic ille in animo res in scaepta habebat. Tantus ergo impe, rator in omni genere belli fuit proeliis Oppugnationibus, navalibus pugnis, totiusque belli instriimento et apparatu ut ille reX, post AleXandrum maximus, hunc a se majorem ducem cognitum, quam quemquam eorum quos legisset, fateretur. In eodem tanta prudentia fuit in constituendis temperandisque im-tatibus tanta aequitas, ut hodie stet Asia Luculli institutis servandis et quasi Vestigiis persequendis. Sed etsi magna cum utilitate reipublicae tamen diuistius quam vellem, tanta ius istutis atque ingenii, peregrinata, abfuit ab oculis et fori et curiae. Quinetiam, cum x actor a Mithridatico bello revertisset, inimicorum calumnia triennio tardius quam debuerat, triui)hphavit. Nos enim consules introduximus
Paene in urbem currum clarissimi viri; cujus mihi
298쪽
consilium et auctoritas quid tum in maXimis rebus profuisset, dicerem, nisi de me ipso dicendum esset; quod hoc tempore non est necesse. Itaque privabo illum potius debit testimonio, quam id cum mea
II. Sed, quae populari gloria decorari in Lucaelo
debuerunt, ea fere Sunt et Graecis literis celebrata et Latinis. Nos autem id eXterna, cum multis hac interiora, cum pauciS, X pSO Saepe OgnovimUS. AI ore enim studio Lucullus cum omni literarum generi, tum philosophiae, deditus fuit, quam, qui illum ignorabant, arbitrabantur. Nec vero ineunte aetate solum, Sed et pro quaeStore aliquot annOS, et in ipso bello in quo ita magna rei militaris Meoccupati Solet, ut non multum imperatori sub ipsis pellibus otii relinquatur. Cum autem e philosophis, ingenio scientiaque putaretur Antiochus, Philonis auditor, Xcessere, eum Secum et quaeStor habuit, et, post aliquot annos, imperator. Cumque esset ea me moria, quam ante dissi, ea saepe audiendo facile cognorit, quae vel Semel audita meminisse potuisset. Delectabatur autem mirifice lectione librorum, de quibus audiebati Ac vereor interdum, ne talium personarum, cum amplificare velim, minuam etiam gloriam. Sunt enim multi, qui omnino Graecas non ament literas; plures, qui philosophiam reliqui, etiamsi haec non improbent, tamen eariam rerum disputationem p in cipibus cicitatis non ita decoram putent. Ego autem, cum Graecas literas II. Catonem in senectute didicisse acceperim P. autem Africani, historiae loquantur, in legatione illa nobili, quam ante cenSuram obiit, Panaetium unum Omnino comitem fuiSSeri nec literarum Graecarum nec philosophiae jam ullum
Restat, ut ii respondeam, qui Sermonibus ejusmodi nolint persona tam graves illigari quasi vero clarorum virorum aut tacito congrcisus M OPOr-
299쪽
teat, aut ludicros semones, aut rerum colloquia leviorum. Etenim si quodam in libro vere est a nobis philosophia laudata profecto ejus tractatio ptinao atque amplissimo quoque dignissima est nec quidquam aliud fidendum est nobis, quos populuS RO- manus hoc in gradu collocavit, nisi ne quid privatis studiis de operi publica detrahamus. Quod si, cum
filiai munere debeamus, non modo operam nOStram nunquam a populari ec tu removemus, sed ne literam quidem ullam sacimus, nisi forensem; qui reprehendet nostrum Otium, qui in eo, non modo DOS- metipsos hebescere et languere nollamus, sed etiam, ut plurimis prosimus enitimur 3 Gloriam vero non modo non minui, sed etiam augeri, arbitramur Omm, quonam ad populares illustresque laudes, has
Sunt etiam, qui negent, in iis qui in nostris libris
disputent, fuisse earum rerum, de quibus disputatur, scientiam. Qui mihi videntur non solum vivas, Sed etiam mortuis, inridere. III. Restat unum genus reprehensorum, quibuS Academiae ratio non probatur. Quod gra fius ferremus, si quisquam ullam disciplinam philosophiae
Probaret, praeter eam quam ipse sequeretur. Os autem, quoniam contra omnes dicere, qui scire sibi Videntur, SolemuS, non possumus, quin alii a nobis diSSentiant, recusare. Quamquam nostra quidem causa facilis est, qui verum venire Sine ulla conteT-tione volumus idque summa cura studioque Onquirimus. Etsi iam omnis cognitio multis est Obstructa dissicultatibus eaque est et in ipsis rebuSobscuritas et in judiciis nostris infirmitas, ut non Sine causa, et doctissimi et antiquissimi invenire se posse, quod cuperent, dissis sint tamen nec id defecerunt, neque nos studium exquirendi defatigati relinquimus neque nostrae disputationes quidquam
aliud agunt, nisi ut in utramque partem dicendo,
300쪽
286 ACADEMICORUM LIB. II. ΛP. .
eliciant et tamquam exprimant aliquid, quod aut
Verrum sit, aut ad id quam prorime accedati Neque inter nos et eos qui se scire arbitrantur,
quidquam interest, nisi quod illi non dubitant, quinea Vera sint, quae defendunt nos prob ilia multa habemus, quae sequi facile, assirmare ViX OSSum S. Hoc autem liberiores et Solutiores Sumus, quod integra nobis est judicandi potestas nec, ut Omnia, quae praescripta et quasi imperata sint, defendamus, neceSSitate ulla cogimur. Nam caeteri, primum, ante tenentur adstricti, quam quid esset optimum, judicare potuerunt deinde infimissimo tempore aetatiS, aut Obsecuti amico ciuidam, aut una alicujuS, quem Primum audierunt, Oratione capti, de rebus incognitis judicant; et, ad quamcumque sunt disciplinam quasi tempestate delati, ad eam, tamquam ad SaXum, adhaerescunt. Nam quod dicunt omia se credere ei,
quem judicent fuisse sapientem, probarem, si id ipsum rudes et indocti judicare potuissent statuere enim, qui sit sapiens, vel maxime videtur esse Sapientis et sed, ut potuerint, potuerunt, omnibus rebus auditis, cognitis etiam reliquorum Sententiis.
Judicaverunt autem J, re semel audita, et ad
Uniu se auctoritatem contuleriuat. Sed nesci quomodo plerique errare malunt, eamque sententium, quam adamaverunt, pugnacissime defendere, quam sine pertinacia, quid constantissime dicatur, X-quirere.
Quibus de rebus et alias saepe nobis multa quaeSita et disputata sunt, et quondam in Hortensii villa, quae est ad Baulos, cum eo Catulus et Lucullus, nosque ipsi postridie venissemus, quam apud Catillum fulissemus quo quidem etiam maturius VenimuS, quod erat constitutum, si ventus esset, Lucullo in Neapolitanum, mihi in Pompeianum, naVigare. Cum igitur pauca in xysto locuti essemuS, tum eodem in spatio conSedimus.