장음표시 사용
301쪽
Art. VIII. IItrum in fallibilitatis obieetum sint ros disdiplinae 285 haereticis connumerasse Honorium. De Rom. Pont. lib. IV. cap. XI. Resp. auctoritate paucorum doctorum contra universalem ecclesiae doctrinam nihil coneluditur.
b Dist. M. 0ncilii demonorio sententia, ut jacet, Rom.
Pont auctoritate confirmata est, nego; in concilio nondum c0nsrmato prolata est, concedo. Itaque cum Sententia eae cathedra lata non sit, adversus insallibilitatem in factis dogmaticis in cassum assertur. Qu0d quidem Joannem ui recrematam non latuit; ait enim: nec ab Apostolica Sede, nec a patribus oeci dentalibus talis judicatus est; μ l. c. Revera eo I. 0neilii sententiam eo ensu intelligendam esse docet, quod Honorius non docendo, sed permittendo et negligendo, peccaverit Epist. ad Imp. et p. ad Hi 8 p. apud Man8 t. XI. p. 26, 1050. te.
6 Turrecremata factum particulare pers0nae Honori tantum respicere videtur, in quo ecclesia errare p0tuerit e mala ac sinistra informati0ne de praefato Honorio praesertim cum
0. c. lib. ΙΙ. cap. VIII. Romani Pontis eis infallibilitatem quantum ad libros d0etorum approbando aliquos, et alios reprobando μ, defendat Bellai minus concilii sententiam quoad Honorii personam, non quoad Η0B0rii textum respexisse videtur.
ARTICULUS VIII. Utrum infallibilitatis objectum sint res disciplinae.
I. Res disciplinares sunt, quae lege ecclesiae positiva ad cultum vitamque Christianam dirigendam praescribuntur aut prohibentur. Leges igitur disciplinares, ut tales, legi Dei positivae et naturali subordinantur iisdemque observandis in-
Serviunt; namque utile ait R08k0Vany - quin et neces-8arium ubinde est, ut legum naturalium aut positivarum obligatio quoad tempus modumve curate determinetur ut actiones, quae ad legum divinarum observantiam pro adjuncti rerumae temporum multum c0nserunt, aut eandem impediunt, peciali norma praeeipiantur, aut prohibeantur; ut piae c0n Suetudines et ritus, qui internam Religionis partem in Signiter pro-
302쪽
286 Quasisti VIII De dotibus celesiae.
movent, lege universali firmentur et consecrentur ut Canones antiquati renoventur, aut, adjectis novis anctionibus inculcentur De prim Rom. Pont. . LXII.
H. Extensio in fallibilitatis quoad disciplinam satis intelligetur, si tria distinxerimus. 1 Considerandum est principium qu lex disciplinaris innititur. Hoc autem principium
aut generale est ip8aque ecclesiae potesta legi Stativa, quae salva fide negari non potest aut particulare, scilicet ea veritas sdei aut morum, quacum lex disciplinari connectitur, puta praeceptum communioni laicae Sub una panis specie, quod veritatem realis Christi praesentiae sub alterutra specie continet. Patet autem, disciplinaria, praecis in hujusmodi prin-eipio generali vel particulari c0nsiderata, errori esse immunia. 2 Lex disciplinaris in se generalis est, si quid ecclesiae universae prae8cribitur; particularis, si uni tantum ecclesiae particulari aut aliquibus partieularibus ecclesiis ordinationes sunt. hesis insallibilitatem ecclesiae pro disciplina duntaxat universali tuetur.3' Finis legum disciplinarium est sanctitas et ordo ecclesiae. Ex quo palam fit, a leges mere disciplinares pro tem
porum per8onarumque necessitate mutari posse, eccle8iam autem
in lege disciplinae universalis, quantum eunque mutantur, e0ntra fidem et mores praecipere aut vetare non p088e. b Legum proportio ad circumstantias cum quaestio prudentiae Sit, insallibilitas quoad disciplinaria per se poscere n0 Videtur, ut Omnes ecclesiae leges summum prudentiae gradum attingant. Itaque omissa quaesti0ne, utrum id, quod disciplina generali Statuatur, sit optimum, asserimus nihil in disciplinam generalem irrepere posse, quod sit doctrinae fidei et morum contrarium. Eo sensu intellecta probatur
Thesis Ees disciplinae sunt infallibilitatis objectum.
Arg. l. eclesia nullis in doctrina fidei vel morum erroribus obnoxia est. t ecclesia in de aut in moribus erraret, si disciplina generalis isset alterutri contraria. Ergo Prob.
303쪽
Art. VIII. Utrum insallibilitatis objeotum sint ros diseiplina o 287
minor. In statuenda hujusmodi disciplina erronea pote8tas ecclesias ite practice contra juberet a Christus constituit in observanda vero eadem disciplina plebs Christiana dem sal sam prosteretur: siquidem per exteriores actus multiplicato8 interior voluntatis motus et rationis conceptu es cacissime declaratur ut docet Angelicus I. II. quaest LXXXXVIII. art. 3.Arg. I. Ecclesia in determinando suae infallibilitatis objecto non errat, ut vidimus. Atqui ecclesia suam in disciplinaribus insallibilitatem aperte prostetur. Ergo Pr0b. min. ApDStoli prohibitioni sustocati, sanguinis et idolothytorum, quae leX
disciplinaris erat, app08uerunt risum est enim Spiritui sancto, et nobis. Act. XV. 28. S. Augiistinus ait: Ecclesia Dei . . . quae sunt contra fidem vel b0nam Vitam non approbat, nec tacet nec facit. Idem ea commemorans quae tota per Orbem frequentat ecclesiaμ, addit: et in quin ita aciendum sit, disputare, insolentissimae insaniae est. Epist. 169. ad Ianuar. De variis consuetudinibus regionum, cap. V. S. Thomas squinas ea, quae in celebranda S. S. Eucharistia sunt, convenientia esse probat ab ipso autem pro solutione affertur ecclesiae con8uetudo, quae errare non pote8t, utpote Spiritu sancto ducta μ. III. quaest. LXXXIII. art. 5. Conc Tridentinum 8ess. XXII. an. . decernit: Si qui dixerit, caeremonias, vestes et externa signa quibus in Missarum celebratione Ecclesia catholica utitur, irritabula impietati esse, magis quam officia pietatis a. s. Pius I. istojensium doctrinam, qua adstruitur seri posse, ut di 8ciplina, ab ecclesia constituta et probata, periculosa it et in Superstitionem et materialismum
inducat, hac nota damnaVit Falsa, temeraria, candalosa, perniciosa, piarum aurium ostensiva, Ecclesiae, ac spiritu Dei, quo ipsa regitur, injuriosa, ad minus erronea. Bulla suctorem
Huc pertinet axioma Leae orandi, leae credendi.
0M. l. de ecclesiae datur insallibilitas, ut interna fidei
morumque pietas conservetur. Res autem disciplinares ad externum untaxat ordinem cultumque pertinent. Irgo.
304쪽
288 Quaestio VIII. me dotibus celesiae.
Resp. Dist. M. internorum illa conservati seopus in- fallibilitatis est, externis inclu8i8, concedo ii eXeluSi8, nego. Et dist. min. res disciplinares ad ista externa pertinent a rebus fidei morumque prorsus sejuncta, nego cum ii8dem con
multiplicatos interior voluntatis motus et rationi conceptus efficacissime declaratur. Ex quo efficitur, disciplinam esse quandam fidei prosessionem praetieam; sic repetita in precibus publicis doxologia Gloria Patri S. S. Trinitatis dogma exprimit. Instabis. Plus vice simplici leges disciplinares nocentes fuerunt. Ergo ecclesiam in isti legibus serendis errare, non
repugnat. Resp. Dist antein lege di 8ciplinares nocuerunt aliquibus et per accidens, concedo eccle8iae universae atque per se,
nego. In ferendis legibus ad bonum ommune intendendum est. Quod docet Augustinus ad Vincent. p. 98. scriben8:ἡQuibusdam 8ta non prosunt. umquid de negligenda est medicina, quia nonnullorum insanabilis est patientia . . . Sed debes etiam tam multa attendere, de quorum salute gaudemus. μ gebis. emo affirmaverit, in legibus ecclesiasticis ferendis nunquam adhibitum esse majorem, quam opus fuerit, rigorem, etc. Ἐrgo seri p0test, ut ecclesia in disciplinaribus erret.
Resp. Transeat antee. Et dist. On8eq.: e eo equitur,
ut ecclesia p0ssit errare circa applicationem prudentialem ad pel Sona particulares, concedo; quantum ad legis substantiam et moralitatem, nego. Fuerit quandoque in legibus illis error prudentiae errore doctrinae lege eccle8iae universales adhuc earuerunt. Cf. . a S. h ima, Traci de auctor Summi Ponti . disp. III. art. 3. Canum, De loc theol. lib. V. cap. V. Onel. II. 0M. I. In breviari R0man errore leguntur. X quo sequitur, ut nihil valeat illud axioma Leae orandi, leae credendi. Resp. Dist ante: in breviario leguntur errores contra fidem et mores, nego; in privatis factis aut ge8tis, stibdist. ἰcum modestia judicio edis Apostolicae supp0nendi, concedo; auctoritate priVatorum Xpungendi, nego. Hac in re quaesti0sdei non agitur. De auctoritate breviarii Romani in actis historicis auctore Benedicto XIV. . De servorum Dei beati . et
305쪽
O ejicienda est sententia tum eorum, qui auctoritatem illius Breviarii in actis historicis nullam esse perhibent, tum aliorum, qui refragari hujusmodi factis propemodum haereticum
b Tuta et vera sententia est, non modicum auctoritatis p0ndus saetis historicis aecedere, quae relata Sunt et approbata in breviario R0mano, ita tamen ut vetitum existimarin0 po88it, debita cum modestia, et graVi fundamento, quae occurrunt in factis historicis difficultates exponere, atque judicio Sedis Apostolicae supponere, ut eorum Veritatem et robur perpendat, Si quando manus iterum admoveatur ad Breviarii Romani correctionem μ.6 Benedictus XIV. l. c. adducit cardinalem Ursini, qui deinde fuit Benedictus XIII., haec scribentem: MaXimae quidem auctoritatis esse Breviarium Romanum in iis, quae per sese ad cultum Ecclesiasticum attinent minoris tamen auctoritatis esse in privatis saetis aut gestis, quae in vita Sanctorume occasione referuntur, ita ut efficax inde argumentum peti non possit, ubi praesertim antiquiora monumenta adversantur. Nec enim Ecclesia ipsa, quae iis utitur, inconcussae insallibilisque veritatis judicat quaecunque reviariis suis uni inserta, cum multoties pro variis temporibus Varia e occasione ea mutaverit correxeritque. aetenus Benedictus XIII. Dissert. de Reliquiis S. Bartholomaei, art. VII. Romae 1724. Quaeres, utrum it haereticum asserere, cele8iam errare posse in aliqua lege, totam ecclesiam triete obligante. Resp. a Joannes a S. Thoma ita sentit: in eo quod pertinet ad substantiam, et moralitatem legis, quam p0ntifex c0mmuniter prop0nit, quasi regulam morum sequendam, haeresis 88et asserere Ecclesiam errare posse, ita ut aliquid perniciosum, aut contra bonos mores, vel jus naturale, aut divinum permitteret, aut praeciperet. I. i. O Melchio Canus distinguit inter mores quosdam a Christo et apostolis ecclesiae traditos et alio mores, qui sunt p08tap0stolos indueti: qui in prioribus ecclesiam errare diceret,
De Groot, Summa apologet. H. 19
306쪽
290 Quaestio VIII. me dotibus ecclesiae.
idcirco haereticus haberetur, quod erroris ejus Christum et apostolos auctores faceret f. Verum in posteriori aliqua lege
et more eccle8iam errare posse, citra haeresin teneri existimat. L. c. Sed con 8tat tamen eum, qui adstrueret, ecclesiam in hoc posteriori genere legum errare, alii nominibus 88 notandum.
Utrum infallibilitatis objectum sit canonizatio sanctorum.
I. Notio canonigationis Canonigatio est sententia ultima et innitiva, qua ecclesia aliquem vitam sanctam duaeisse et inter caelites receptum esse declarat, atque omnibus delibus colendum et invocandum proponit Canonigatione igitur tria statuuntur 1 canonigatum morum sanctitate fulsisse 2 eum inter caelites esse receptum, et ' eum propterea colendum
esse a invocandum. Ex quo intelligitur homines, qui in sanctos referuntur, fidelibus prop0ni tanquam exemplum imitandum et colendum idque seri judicio ultimo et donitino pro universa ecclesia.
II. anonigatio et beatificatio in hoc conveniunt, quod utraque est publicum ecclesiae testimonium de viri caelitum catalogo adscripti virtutibus et gl0ria. 0 autem inter beatificationem et canonigati0nem maxime interest, 1 quod haec, non illa, habetur sententia desinitiva et ultima. 2 Judicium Papae in beatiscati0ne non est praecipiens, sed indulgens et permittens. Haec autem intelligenda sunt tam de beatiscatione formali, cui Tamen cum Virtutum et miraculorum approbati0ne praecedit, quam de aequipollenti illa, qua cultu praestitus, admissa virtutum vel martyrii et miraculorum fama, approbatur. III. De infallibilitate ecclesiae in sanctis canonigandis sententiae tres. ' Nonnullorum catholicorum opinio est, ecclesiam errare in Sancti canonigandis absolute posse temerarium tamen e88 docent, asserere ecclesiam in
judiciis istis definitivis reapse erravisse. 2' Alii 0ntra, qu inter Valentia, d0cent, infallibilitatem ecclesiae in sanctis canonigandis negari sine haeresi non posse. 3' Tertia est sententia Cani, dicentis: , qui fidem in his ecclesiae detrahunt, e08 0n
307쪽
Art. IX. limina insultibilitatis objectum sit canonigatio sanctorum 291
haereticos quidem, sed temerarios, impudentes, irreligiosos 88e credamus. De locis theol. lib. V. cap. V. Quam ententiarii Benedictus XIV. o. c. lib. I. cap. XLIII. n. 27. approbat.
Cf. Salinant. De ide, disp. IV. dub. I l. . . D. 46. I.
IV. S. Thomas sententiam suam his verbis proponit et explicat: certum est quod judicium ecclesiae universalis errare in his quae ad fidem pertinent, impo88ibile e8 . . . In aliis vero sententiis quae ad particularia facta pertinent, ut cum agitur de possessi0nibus vel de criminibus vel de hujusmodi, p0ssibile est judicium ecclesiae errare propter falsos testes Canonigatio sanctorum medium est inter haec duo: quia tamen honor quem aneti exhibemu8, quaedam professiosdei est, qua sanctorum gl0riam credimu8, pie credendum est, quod nec etiam in his judicium ecclesiae errare possit. μQuodl. IX. art. 16. articulam autem pie non infirmandae certitudinis causa adjectam esse, 0nstat ex articulo laudato,
in quo non ex pini0ne e certo probatur, eccle8iam in can0ni-Zatione c0mmemorata errare non posse. Significatur ergo
gradus summus in piae side genere de quo videsis Bened. XIV., O. c. lib. I. cap. XLIII. n. 13. Quibus sic positis, statu quae8tioni manifestus St. Quaerendum est enim de insallibilitate ecclesiae non in beatifieatione, sed in canonigatione servorum Dei Thesin
ut sententiam certam probandam suscipimus, omi88 tamen controversia, utrum opinio contraria haeretica Sit, an temeraria et haeresin Sapien8.
Thesis Canonizatio sanctorum est objectum infallibilitatis
Arg. I. Ecclesia errare non potest in iis determinandis, quae ad pr0stendam fidem pertinent. Atqui honor, quem sanetis exhibemus quaedam professio fidei est, qua sanctorum gloriam credimus ut ait S. Thomas l. c. rgo. Et prosecto, Sicut tenemur credere illud - ait S. Thomas, quod est in sacra Scriptura, ita illud quod est communiter per ecclesiam l9Θ
308쪽
292 Quaestio VIII. De dotibns ecclesiae.
determinatum unde haereticus judicatur qui sentit contra determinationem Conciliorum. Ergo commune judicium eccle-8iae erroneum esse non potest; et sic idem quod prius, scilicet, ecclesia in talibus in canonigando sanctos errare
Arg. II. Ecclesia errare non potest in tradenda communi regula morum. Atqui per canonigationem proponitur quaedam communis regula m0rum. Ergo Major antea probata 8t. Minor probatur Lex vitae Christianae in sancto canonigato ut in exemplo proponitur. In operationibus enim et pa88i0nibus humanis, in quibus experientia plurimum valet, magi8moVent Xempla quam verba. S. h0m. II. II. quaest. XXXIV. art. 1. Ob eamque rem si vita sancti canonigati cum ratione et evangelio pugnaret, error in doctrinam morum redundaret. Unde S. Thomas l. e. hin ecclesia non pote8t 88 error damnabilis. Sed hic esset error damnabilis, si Veneraretur tamquam sanctus qui fuit peccator, quia aliqui sciente peccata ejus, crederent h0 esse salsum et si ita contingeret, possent ad errorem perduci. Ergo ecclesia in talibus errare non p0test. μΑrg. III. Eae inconvenientiis a Si ecclesia in sanctis
canonigandi po88et errare, totus sanctorum cultu periclitaretur.
Quod est maximum inconveniens. Nam de ancto qu0piam rite can0nigat si dubitati admittitur, reliquorum etiam, qui in divorum catal0gum reponuntur, sanctita in quae8tionem vocari poterit f. an. l. c. b Si seri p0sset, ut ecclesia
in Sanctorum canonigatione erraret, evenire 908Set, ut eccle8ia
definiente coleretur damnatus, et ut fideles opem ab eo peterent, qui aeterni cruciatibus asseeretur. Quod quam ecclesia Dei indignum it, nemo est qui non videat. s. S. Hieron Comm. m. ad Philem.
0 . I. Ecclesia errare potest in decidendis c0ntroversiis
de factis mere humanis. Atqui utrum qui sancte vixerit necne, est actum mere humanum. Ergo. Rem Dist. M. eccle8ia errare potest in quaestionibus facti particularis, cone. in facti cum fidae connexis, nego.
309쪽
Art. IX Utrum insallibilitatis objectum sit canonigatio sanctorum. I93
Canonigatio sanetorum medium est inter ea, quae directe et per se ad dem pertinent, et saeta mere particularia. Insallibilitas igitur, quae pro de moribusque servandis ecclesiae competit, idcirco ad canonigationem sanetorum e8e porrigit, ne eccle8ia quidquam doceat fidei moribusve contrarium.
Instabis. Testimonia humana saepissime salsa sunt. Αtqui ecclesia, testes de vita et miraculis interrogans, in canonigationis processu auctoritate fallibili innititur. Ergo judicium ecclesiae de sanctis insallibile esse nequit.
Resp. Dist minorem ecclesia in canonigatione auctoritate
saltibili nititur, cum adjutorio speciali Spiritu Sancti, conci; hoc adjutorio destituta, nego. Deus, qui media ni cooptat, veritatis in ecclesia tuendae gratia providebit, ne judicium
ecclesiae de sanctis quoquam testium errore mendaci0Ve corrumpatur. Dirigitur enim eclesia in istiusmodi judiciis praecipue per instinctum Spiritus sancti atque divina providentia prae8ervat Ecclesiam, ne in talibus per fallibile testimonium hominum allatur S. hOm. l. c. 0 . II. Martyrologium Romanum est authenticus anctorum catalogus. Porro fieri potest, ut in Martyrologio illo recenseatur aliquis, qui videatur immerito inter sanctos descriptus. argo.
Resp. Dist majorem Martyrologium Romanum est catalogus e0rum, qui fuerun solemniter per Summum Pontiscem canonigati, inclusive concedo exclusiVe, nego. Et dist. minorem: id seri potest, praemissa canonigatione S0lemni, nego Sedus, transeat. Videlicet descriptio in Martyrol0gio Romano, spectata sua natura et indole canonigationem formalem, vel aequi pollentem non importat. Ceterum si aliquid in Martyrologio Romano emendatione indigere videatur, illud ad sacrorum rituum congregationem deserendum est. Cf. Bened. XIV. O. c. lib. I. cap. XLIII. n. 13. item Laemmer, De Martyrologio Romano.Quaeres, utrum ecclesia etiam in beatiscatione servorum Dei sit immunis ab errore. Resp. a Nonnulli theologi negant, ecclesiam in beatiscatione servorum Dei posse errare Qu0rum argumenta, utrum
310쪽
294 Quaestio VIII. De dotibus ecclesiae.
sint ejusmodi, ut rem certam esse demonstrent, a doctoribus non paucis in dubio ponitur. Attamen temerarii esset 88erere, ecclesiam in judicio beatiscationis errasse. s. Bened. XIV., o. c. lib. I. cap. XLII. n. 10.
O Beatisdationis judicia infallibilia non haberi, haec
documento sunt. 1 Beatificatio non est judicium ultimum et desnitivum. 2 Priusquam a beatiscatione formali ad canonigationem deveniatur, de t0ta causa iterum agitur, suffragium fertur. Quae cum profecto, ait Benedictus XIV. - caere-m0nialia n0 sint, sed substantiam judicii respiciant, ne nisi invocat Dei omnipotentis auxilio peragantur, Stendere aperte
videntur, beatificationis judicium neque ab ipsi romanis ponti fidibus haberi insallibile. O. c. lib. I. cap. XLII. n. 10. 6 Quae hoc l0e de beatiscatione diximus, tam de beatiscatione dicuntur, sive sormali sive aequip0llenti, quae jam a Sede Apostolica decernitur, quam de canonigatione illa particulari, quae ab episcopo facta, terminis dioeceseos definiri consueverat. Quae quidem can0nigati particulari primum ab Alexandro III. Innocenti III., denique anno 1634 ab Urbano VIII. Summi Pontiscis judicio reservata est. Hoc etiam
animadversione dignum est, canonigationem illam particularem, si cultus, in ea e0nstitutus, per ecclesiam dilatetur, tali Pontiscis Romani consensu confirmari posse, ut veri nominis can0nigationi aequiparetur.
ΑΒΤICULUS X. Utrum infallibilitatis objectum sit approbatio ordinum
religiosorum. I. Notio ordinis religiosi ordo religiosus est societas
ad perfectionem per tria vota par pertatis, castitatis et Obe dientiae sub certa institi torum forma acquirendam. In qu0Vis
ordine religioso tria distinguenda sunt: ' latus religiosi essentia, quae in tribus votis memoralis consistit atque ratione illius essentiae ordo religiosus divinae institutionis est.2 ' Certa institutorum forma, quibus irdo ab ordine dissert;