장음표시 사용
581쪽
Αrt. I. Utrum insallibilitas Rom. Pont ex traditione monstretur 163, unius vel geminae novae Voci inductum operationi vocabulum aufugiendum sit, in epist prima his declarat: noVae voces noscuntur sanetis Dei ecclesiis candalum generare, ut parvuli aut duarum operationum vocabulo ossensi, sectantes Nestorianos nos Vesana Sapere arbitrentur aut certe Si rursus
unam operationem Domini Nostri Jesu Christi satendum esse censuerimus, stultam utychian istarum attoniti auribus dementiam fateri putemur. μHoc unum ergo Honorio propositum sui88 apparet, ut fideles, relictis de oce unius vel geminae operationi controversiis, in fide Chalcedonensi conquiescerent. Opsi Mono-thelitae non nisi Honorio et Sergio e vita profectis admonorii epistolas provoca88 videntur. Instabis. Ex epistolis tamen Pontiscis error agnoscitur, cum ad Sergium scripserit: unam voluntatem satemur D. N.
Jesu Christi. μResp. Dist. Honorius latetur unam Christi voluntatem,
0, θελημα exclusa c0ntraria voluntate carnis, concis XeluSadivina et naturali voluntate humana, nego. e8te coaeri, Joannes ΙV., onorii Secundus successor, S. Maximus in Disputatione cum Pyrrho et Joannes bbas, quo juvante Honorius epistolas suas conscripsit, locum illum eodem modo interpretantur. Contextu eam interpretationem Veram 88e confirmat. Nam Honorius: Unam, inquit voluntatem latemur . . .', quia profecto a divinitate assumpta est natura, non culpa illa profecto, quae ante peccatum creata St, non quae p08t praevaricationem vitiata. Non est itaque a88umpta, sicut praefati sumus, a Salvatore vitiata natura, quae repugnaret legi mentis ejus. Rem paucis explicare juvat. a Monothelitae unicam tantum in Christo voluntatem et unicam operationem esse contenderunt; posuerunt in Christo - ait S. Thomas AEnam Voluntatem, quamvis ponerent duas naturas in Christo secundum hypostasim unitas; quia opinabantur quod humana natura in Christo nunquam movebatur pr0prio motu, sed solum secundum quod erat mota a Divinitate. μIII quaest XVIII. art. 1. Ecclesia catholica docet, duas in Christo naturales esse voluntates, divinam Icilicet, quae ad 11.
582쪽
16 Quaestio XV De vi et ratione primatus Romani Pontificis. naturam divinam pertinet, et humanam, quam Filius Dei cum natura humana, ut potentiam eju8dem naturalem, a88ump8it. Itaque in Christo fuit motus voluntatis proprius naturae humanae ex eo autem quod fuit in hypostasi divina humana voluntas habuit hunc determinatum volendi modum, ut Semper Secundum nutum voluntatis divinae moveretur. Ideo catholici 1 duas in Christo voluntates et operationes profitentur; ' duas in Christo voluntate contrarias SSe negant.b Honorius doctrinam catholicam aperte profitetur. Namque in prima epistola Christus ab eo appellatur plene τεDιος)Deus et homo μ; voluntas autem ad humanae naturae plenitudinem et perfectionem omnino pertinet. Hoc etiam ex
epistola secunda manifestum est: utrasque natura in uno Christo unitate naturali copulatas cum alterius communione Uerante atque operatrices conisteri debemus; et divinam quidem quae Dei uni operantem, et humanam quae carni8 sunt aesequentem. Deinde affirmat dua natura . . . inconfuse, indivise et inconvertibiliter propria operari s. Ergo. Honorius, quemadmodum diximu8 Sicut prostetur duas natura8. . . inconfuse, indivise et inconvertibiliter propria operantes, ita voluntatem humanam non exclusit, quam natura humana 8Sentialiter includit, sed voluntatem contrariam. Similiter Mon0thelitismus indirecte rejicitur in Honorii carmine, quod recen-8etur in Sylloge prima Corporis aureshamensis. Nam haec in carmine:
Plenus homo in nostris et verus noscitur isdem Virginis ex utero totus ubique Deus. De Rossi, Inscr. Christ. II. p. 145.
Urgebis. Concilium Oecumenicum VI Honorii epistolam eXSecratum St, ejusque personam cum haeretici recensitam anathematigavit. Honorius igitur in dei doctrina defecit. Resp. Dist antee. Honorius ab Oecumenico c0ncilio damnatus est ut haereticus, nego ut haereticorum autor, Onc. Patres concilii Honorium, generali sententia comprehensum damnarunt. Si dubium sit, utrum concilium sine Papa haereticum intellexerit an lautorem haereticorum, omne dubium aufertur, quando c0nsideramus, quo sensu Pontifex sententiam confrina-
583쪽
Art. I. Utrum infallibilitas Rom. Pont ex traditione monstretur 165
verit; siquidem patrum sententia tantum valet, quantum Pontifex approbat. Porro Leo ΙΙ. Romanus Pontifex, ad Constantinum Pogon imperatorem Scribit, Honorium anathematigatum, quod sedem Romanam , immaculatam maculari permisit μ παρεχωρη σε); ad Ervigium, regem Hispaniae, quod Honorius traditionis regulam,maculari consensit; ad episcopo Hispaniae, quod flammam haeretici dogmatis non, ut decuit ap0stolicam auctoritatem, incipientem exstinxit, sed negligendo confovit. Cf. an. Deloo theol. lib. VI cap. IX. Ballerint, De vi ac ratione primatus Rom. Pont. Nat. Αlex. H. E. t. X di88. II. BOuiX, Tract.
De Papa, t. ΙΙ. Hesele, Conciliensesch. B. H. Hergenr0ther, irchengesch. B. I. p. 526-531, ubi et de litteratura
0bl. V. Infallibilis Pontifex contradicere non potest alii
P0ntisci. Jam vero Pontifex e cathedra loquens, Saepe reperitur alii Pontisci, eodem modo definienti, contrarius. Ergo. Prob. min. ta bulla nam sanctam Bonisaei Vm per breve Meruit Clementis V abrogata est pro Gallia, et Leo X. utrumque confrmavit. Resp. Dist. M. Loquens e cathedra non pote8t 0ntradicere loquenti eadem suprema auctoritate, cone. idem dici debet de Pontifeibus n0 definientibus, nego. Dist. min.: singula, quae hic objiciuntur, censentur dicta ex cathedra, transeat; sunt dicta in documentis authenticis, subdist. quae sibi contradicunt, nego; quorum alterum altero declaratur, Onc. Clemens V. minime rejicit decretale nam sanctam, Sed motas in Bonifacium mentes componit. Hoc enim in Clementis
re8ponsis maximum est, per Unam sanctam Galliae regem, regnum, regnicola non amplius ecclesiae subjectos essen quam ante eaeistebant.
Congesta sunt saepe ab adversariis alia plura, quibus salsitas inerrantiae Pontisciae facile pervinci credebatur. Centuriatore Magdeburgenses plus quinquaginta acta coacervarant cum spe delendi ontificiam auctoritatem. Res multo secus
evenit. X decretis, quae errone dicebantur, multa commentitia, aut certe non erronea, nulla ex cathedra.
584쪽
166 Quaestio XV De vi et ratione primatus Romani Pontificis.
ΑRΤICULUS VI l. De auctoritate congregationum Romanarum in doctrina fidei
I. Congregationes Romanae sunt coetus cardinalium, a Pontifice Romano instituti tanquam tribunalia suprema ad certa recelesiae negotia dirigenda, discutienda et decernenda. Prima congregatio habetur tribunal inquisitionis, quod a. 1542 Paulo III. constitutum est; plures p08tea congregationes a diversis Pontificibus creatae sunt Unaquaeque congregatio habet praefectum, qui est aut ipse Summus lontis ex aut cardinalis aliquis secretarium, qui aliquando cardinalis est, aliquando episc0pus aut praelatus inferior; plures judices cardinales. Adjunguntur ut consultores viri pii et d0cti.' Congregatione autem praecipuae sunt 1 Congregatio Consistorialis, quam Sixtus V anno 1586 instituit, ut negotia consistorii, quod est consessum totius collegii cardinalium, in ea praeparentur.
2 8. . Inquisitionis seu Sancti os ei instituta a Paulo III. per bullam ieet initio, sed denuo instructa et ampliata per Sixti bullam Ummensa aeterni cujus congregati0ni8 in primis est de causis dei procedere. I S. C. Indiei libro rum prohibitorum, instituta per itum V. anno 157 1; ejus, proprium ac fere unicum officium est in examen libros vocare, de quorum proscriptione, emendatione vel permissione capienda
est deliberatio Bened. XIV. constitutio Sollicita, in. 1753. 4' S. C. Concilii Tridentini interpretum, incoepta a Pio IV. et io V., per bullam Immensa a Sixto V. in hodiernam Dr-mam redacta est i S. C. Rituum, quam Sixtus V. instituit,
duplex est: ordinaria, quae negotia liturgica tractat; eaetraordinaria, quae causas beatificationis et canonigalionis dirigit. 6 S. C. Super negotiis episcoporum et regularium, a Sixt V. instituta. I S. C. De propaganda de a Gregorio XIII ann0162 inchoata. S. C Iurisdictionis et immunitatis ecclesia-
Micae, instituta ab Urbano VIII. . 1626. I S. C. Indulgen-
585쪽
Art. VII. Me auctoritate congr. Rom. in doctrina fidei et morum 167tiarum et sacrarum reliquiarum, in8tituta a Clemente IX. anno
1669. 10 S. C. Pro propaganda de pro negotiis ritus Orientalis, a Pi IX. instituta, anno 1862. II. De auctoritate doctrinali congregationum In quisitionis et Indicis. Congregationum Romanarum jurisdictio, quoniam nomine Romani Pontiscis exercetur, universalis et apostolica est. andem ordinariam 88e, patet ex bulla Sixti V. Immensa, 1587. Ulterius autem in Xponenda congregationum omnium auctoritate non progredimur, sed deranquisitione et Indice tantum hoc loco agendum est, ad quas praecipue pertinet de doctrina decernere. Porro tota congregationum auctoritas a Summo Pontifice, cujus organa unt, repetitur. Inquirendum est igitur, quonam sen8 sententiae doctrinales Inquisitionis et Indicis auctoritate Pontificia erantur Qua in re tria recolantur. 1 Decreta Inquisitionis, habita prius sessione, in qua causa decidenda praeparatur, et altera sessione, in qua cardinales inquisitore votum suum dare consueverunt, in Sessione tertia, quae solemnis nuncupatur, ad nem perducuntur. Insessione illa s0lemni Pontifex Romanus praesidet. Unde emper haec sormula: Sanctissimus decrevit. Indicis decreta sine Pontificis assensu non publicantur. Ex hodierno stilo curiae
Pontiscis approbatio hac formula in fine decreti exprimitur:
hQuibus sanctissimo domino nostro . per me infrascriptum Sacrae congregationi a secretis relatis, sanctitas sua decretum probavit et promulgari praecepit. μ2 Approbatio Pontificis aut communis est aut solemnis. Communis approbatio ea est, qua congregationis decretum a Pontifice ita approbatur ut decretum actus congregationis 88en0 desinat; solemnis est, qua ita approbatur decretum, ut Papa rem totam suam laciat, quamVi ad examen praevium
indicandum congregationis mentio quaedam sat qui actus in Drma bullae seri solet, uti bulla ii V. Eae omnibus afflictionibus, . Octobris 1567 adversus Mum Innocenti X. Cum occasione 31. Mi 165 contra Jangenium. 3 Decreta doctrinalia Inquisiti0nis et Indicis, quae approbatione solemni et ut actus papales eduntur, sententiae insalli-
586쪽
168 Quaestio XV. me vi et ratione primatus Romani Pontificis.
biles haberi debent. Aliud autem decret0rum genus, quae eommuni tantum Pontificis approbatione et ut actus congregationis eduntur, gravissimum quidem, non insallibile tamen theologo praebent argumentum. in Gotti hab ea tamen Congregatione Inquisitionis controversia aliqua fidei decidi non potest ita, ut transeat in articulum dei et qui dissentiant immediate sint haeretici ex vi praecise judicii S. Congregationis. μDe locis theol. t. I. quaest ΙΙΙ. ub. IX. S. . n. 12. t certe Pontifex infallibilitatem suam congregationibus delegare non potest curam invigilandi doctrinae ine0lumitati demandare poteSt, eamque congregationibus, earum tamen dependentia a Pontifice manente, reapse demandat. Cf. almieri, De Rom. Pont. p. 632. te. Frangelin, De diu trad et Script p. 133 etc. edit. 3. III. Quinam assensus debeatur decretis doctrinalibus, communi tantum Ponti eis approbatione ab Inquisitione aut ab Indice editis. Non requiritur assensus dei proprie et immediate divinae, qui propter auctoritatem Dei revelanti praestatur, nec a88en8us de ecclesiasticae, qui debetur auctoritati, veritatem insallibiliter definienti. Verum assensus silentii obsequiosi minime sufficit, sed decretis, de quibus diximus, a88ensum et aeternum et internum religiosum praestari necesse St.
Assen8us autem interni gradus sunt atque assensum religiosum et internum, quem decretis memorati debemus, non meta-
physicum et summum, sed moralem esse intelligimus; qui gradus inferior assensus inseriori gradui auctoritatis respondet. CL Gotti t. d. IV. res rationes praecipuae assensum illum postulant. 1 Congregationes, a quibus hujusmodi decreta eduntur, Romano Pontisci pro doctrina custodienda adscitae,
ecclesiae Romanae doctrinam morali certitudine exprimere censentur, et aliquid assistentiae divinae in ea redundare videtur. 2 Maximi acienda est virorum sapientissimorum Sententia, eoque magis in ea catholicos viros aequum est conquiescere, quod laeta et tanta decretorum multitudo ostendunt, quam tuto congregationum decreta sequamur. - Pius IX. in litteris ruas libenter accepimus die 21. Dec. 1863 ad archiepi-
587쪽
Art. VII. me auctoritate congr. Rom. in doctrina fidei et morum 169se0pum M0nachiensem seribit obligationem, qua catholici magistri ac scriptores omnino adstringuntur non c0arctari in
iis tantum, quae ab infallibili Ecclesiae judicio eluti dei
dogmata ab omnibus credenda proponuntur'. t 0 8ubjungitur: cum agatur de illa subjectione, qua ex conscientia ii omnes catholici obstringuntur, qui in contemplatrices cientia incumbunt, ut novas suis scriptis celesiae asserant utilitates, idcirco ejusdem conventus viri agnoscere debent, apientibus catholicis haud satis esse, ut praefata dogmata
recipiant a venerentur, verum etiam pu8 8Se, ut se subjiciant tum decisionibus, quae ad doctrinam pertinente a Pontisciis Congregationibus proferuntur, tum etc. s. Gotti,
V. Objecti ex condemnatione Galilei Galilaei. Doctrina Galilaei de immobilitate solis et m0bilitate terrae die
5. Marti 1616 Romae damnata est. Paulus V. Papa, relato decreto S. Congregationis Indicis, ordinavit publieari edictum. In decreto, quod die 5. Marti 161 6 suit editum, doctrina memorata . Scripturis adversari dicitur Galilaeus, non obstante decreto, Sy8tem suum iterum docuit primum in libro, qui in-8criptus est Saggiatore, deinde in Dialogo di Guille Galileidelli due massim system de mondo, Tolemaico e Copernicano Florentiae 1632. um die 22. Junii 1633 emanavit sententia a S. Congregatione Inquisitionis, qua decernitur ut per publicum edictum prohibeatur liber Dialogorum Galilei Galilaei et ipse auctor damnatur ad carcerem. Eodem die Galilaeus coram cardinalibus . Osficii Romae in conventu Minervae abjuravit Galilaeum juratum dixisse E pur simusve, sabella est, cujus prima mentio fit in opere abbatis Irailh, Querelles litteratres 1761. Martyrium celeberrimi viri nullum unquam fuit. Obiit Galilaeus in Domino die . Januarii 1612. Quaeritur, utrum contra Galilaeum editum sit decretum
Resp. Cardo hujus quaestionis in eo est, utrum decretum Indicis anni 161 decretum mere disciplinare sit, an doctrinale. Duplex est sententia. I Nonnulli sentiunt decretum essentia-
588쪽
170 Quaest XV De vi et rat. primatus etc. Art. VII. De auctoritate etc.
liter esse disciplinare. Scilicet in decreto haec legimus: Quia ad 0titiam praefatae . . pervenit salsam illam doctrinam pythag0ricam divinaeque scripturae omnino adversantem, de mobilitate terrae et immobilitate solis . . . jam divulgari et a multi recipi . . . Ideo ne ulterius hujusmodi opinio in per niciem catholicae veritati serpat, censuit . . . omne libros pariter idem docentes prohibendos, prout praesenti decreto omnes re8pective prohibet, damnat atque suspendit. Ex quibus inserunt, doctrinam quidem decreti motivum suisse, sed rem decretam non esse nisi librorum aliquorum prohibitionem. Ita Seheeben, andbuch der ath. Dogmati , B L; augey, e Proces de Galilee, p. 73.2' Alii affirmant decretum d0gmaticum esse, aut si primario disciplinare, secundario certe doctrinale BouiX, Γεο des sciences cel. 1866 Grisar, Galileistudien p. 151. Hujus sententiae praecipuum argumentum es8e videtur, qu0d
in aliis documentis ad quaestionem Galilaei pertinentibus salsitas doctrinae Copernicanae declarata ac de finita dicatur. Et vero in sententia Inquisitionis 22. Junii 1633 haec:,ut prorsu tolleretur tam perniciosa doctrina, neque ulterius serperet in grave detrimentum Catholicae veritatis, emanavit decretum a Sacra Congregatione Indicis, quo fuerunt prohibiti libri, qui tractant de hujusmodi doctrina, et ea declarata fuit salsa, et omnino contraria Sacrae ac Divinae Seripturae. μUtcunque res se habet, in causa Galilaei nihil repertum, quod a Pontifice Romano ex cathedra definitum sit nec quidquam e condemnatione personarum aut doctrinae p0test asserri, dogmati ontisciae inerrantiae contrarium. Dices. Ex actis Inquisitionis, etc. constat, relato decreto Pontificem ordinasse, publicari decretum μ.
Resp. Ordinavit Pontifex; sed non sibi sumpsit eam
rem, ut ipse loqueretur e cathedra, suprema ua 8u auctoritate Jussit igitur Pontifex, 0ngregationem agere quae c0Π- gregationis sunt ita decretum editum est ut actus congregationis. Quo factum est, ut plures viri prudentes sententiam definitivam supremae auctoritatis latam esse non putaverint, velut Riceioli,
589쪽
Quaestio XVI. io S. Scriptura. 171
Marinus Mersenne. Libertus romond. Gassendi et inlii, de
Tertius locus est S. Scriptura, de qua S. Paulus ait: Omnis Scriptura dininitus inspirata utilis est ad docendum, ad arguendum, ad corripiendum, ad erudiendum in justitia:
ut perfectus sit homo Dei, ad omne opus bonum instructus.
II. Tim. ΙΙΙ. 16, 17. Hic locus in se dignissimus est, Sed plurimi verbo illo divino abusi sunt. Oportet ergo de vera ind0le S. Scripturae atque de recto loci hujus usu diligentius
disserere. inde quaeritur. Primo. Quid S. Seripturae nomine intelligatur. Secundo. Utrum S. Scriptura sit divinitus inspirata.
Celeberrimus assendi, in academia Parisiensi mathematices professor, Galile amicissimus, ita scripsit: In eo sum, ut placitum illud reverear, quo Cardinales aliquot approbasse terrae quietem dicuntur. Etenim licet Copernicani tueantur, loca Scripturae quae terrae statum sive quietem et soli motum tribuunt, explicanda esse de ipsa, ut loquuntur, apparentia deque accommodatione ad captum moremque loquendi Vulgarem . . . nihilominus quod e loca secus X-plicentur a viris, quorum, ut constat, tanta est in Ecclesia auctoritas, eapropter ipse ab illis sto, et hac occasione facere intellectum capti-Vum non erubesco. Non quod propterea existimem articulum fideie8se neque enim, quod sciam quidem, id assertum ab illis est, aut apud universam Ecclesiam promulgatum atque receptum; sed quod illorum judicium habendum praejudicium sit, quod non possit apud fideles non maximi esse momenti. De motu impresso a motore tran8lat ep. 2. Opp. t. III. p. 471. d. Florent. 1727.
590쪽
172 Quaesti XVI. me S. Scriptura. Tertio. Utrum omnes Libri canonis ridentini inspirati sint. Quarto. Utrum omnes res et sententiae S. Scripturarum di0initus inspiratae Sint. Quinto. Utrum concilium Tridentinum versionem vulgatam merito aushenticam declaraverit. Sexto. De sensibus S. Scripturae. Septimo. Utrum ecclesiae sit judicare de vero sensu et interpretatione . Scripturae.
Octavo. De lectione . Scripturae.
ARTICULUS Lyuid . Scripturae nomine intelligatur.
I. S. Scripturae definitio. Sacrae Scripturae, graece:
7 Dαφε, est pα αγιαι, Rom. I. 2. Joan. II. 22. sunt libri, qui Spiritu sancto inspirante conscripti eum habent auctorem,
atque ut tales ipsi ecclesiae traditi sunt. Cf. Conc Vatic. Const. Dei Filius, cap. II. 1 Sunt libri seu verbum Dei scriptum hoc enim inter Scripturam et raditionem, quae conveniunt in genere erbi Dei, interest, quod haec est a De0 viva voce tradita, illa scripta. 'olieitur Spiritu sancto inspirante, hoc e8t, non tantum assistente aut approbante aut declarante aut negative dirigente, sed p0sitive movente ad scribendum et inter scribendum, ita utra libri sic conscripti Deum habeant auctorem principalem, et ut auctore sacri comparate ad Deum sint secundarii. Comparate ad Deum eo dixi, quia auctore8 sacri principalis Scripturae causa haberi debent, respectu amanuensium, quibus illi, dictantes scribenda, in Scripturis c0nscribendis quandoque usi sunt, velut Paulus Tertio Rom. XVI. 22.), qui a S. homa vocatur notarius Pauli μ. Eaepos. in Rom. l. c. ' Et qui ut tales ecclesiae traditi sunt agitur
enim de libris, qui ad commune depositum dei pertinent, qu0d
Cf. pro hac quaestione XV Sixtum Senensem ' 1569ὶ Bibliotheca sancta Cornely, introd. in . . Libros sacros Van de Laar. Introd. gener in S. Script ad usus alumnorum Semin B coduc.