장음표시 사용
101쪽
ut ostia Lunae in Endymionem amorem similiter adhibuerit, atque Ganymedem et Tithonum usurpari εν ῆ ς Γυργων abii, rgnam. V. I. In quinto libro inerat demolioni dis historia, . rgna. XXVII. Granimalicos Alexandrinos operam Suam impendisse colligendis carminibus Ibyci docet, quod ad relicuos quoque poetas lyrico dia erendos ludia sua contulerunt, v. Boech h. praes Scholi Pind. p. IX sqq. , lein Stesicli p. 48. Quorum judicium in dubitationibus de carminum auctoribus movendis secutus Athenaeus videtur, V. Supra p. 43., usi ratosthenem in serendis de sabularum i inmo-τητι judiciis ubique imitatum censuit eundem Mei-Deh. quaeSit Scen. I, p. 10. Quo labi situr quam de illo loco diximus sententiam. Sambucam sive iambucam, αμβυκω oi e Gαμιβυκαν, hot. S. v. inventum Ibyci του Γληγμνου ποιητο suisse, post eanthem Cyzicenum ἐν πρωτ ωρων p. Athen. IV, p. 175, . Suidas
tum Calabrorum inepte Lascaris vocavit. est Euphorione p. thera XIII p. 633 F. Parthi et Troglodytae eo instrumento usi sunt, quattuor intenio nervi S, Orto ex magadide Lydia Scam autem ντ περ ευρημὰτων p. Alberi. XIII, p. 37, . a Sambyce quodam excogitatum jam a Sibylla usur
ρόθη, cst Choerol osc. in Lehk. ne edd. p. 1417. Qui homines ut de more Graeculorum ex nomine
102쪽
ipso effinxerunt, quem inventioni honore aetarent, ita similitudinem soni scrutati alii Rheginum Ibyctim ianibycae repertorem existimabant. jusdem sarinae est, quod praeter Suidam alii Lexico- graphi prodiderunt, excogitasse poetam theginum instrumentum Ιβυκινον de ipso appellatum, quo Galli in bellis contra Romanos eliciter usi sint. Unde verbum descendere βυκινίσαι, corruptum il-bid postea in βουπινωαι. 'Iβυκαννὶ vocant alii;
relicua. Otium enim nobis iacit qui constipavit sordes istas ex mera ignorantia recti Ortas, enr. Steph. hes L. r. s. v. Nihil buccina neque buccinatores ad poetam OStrum Spectant, esse. uster. ad Suid. s. v. βυκινον, Schweighaeus ad obb. II, 29. - raestat ad seria redire de rebus me uicis atque rhythmicis exposituros.
Quum Stesichori atque Ibyci poesis ex ipsis
carminibus picis es soruisset, originem suam et aliis in rebus custodivit et in ratione metrorum, quae magnam partem dactylicum rhythmum habent vel integrum vel logas edicum. Illud tamen observandum est, hexametrum heroicum admodum raro apud eos reperiri saepe verSus minutioreS, Saepius Sur- palos videmus, qui hexametri heroici erminos excurrant. In qua re tamen videndum est, ne quid nimis considamus praeceptis Grammaticorum Velerum, tui verendum est ne, ubi de versibus dactylicis longioribus sermonem faciunt, vel logaOedicos
103쪽
pro dactylicis vendant, vel eos versus eadem nu-nierorum continuitate ligatos esse sibi persuaserint,
qui ex pluribus ordinibus coni positi sunt. Id quod facile perspicitur, ubi admissis spondeis loco dactylorum posthac arsis majore vi esserenda est. Ut si gna. m. Prior versus constat ex tribus ordinibus dactylicis; alter trimeter daci calat in syllabam, qui frequens est apud poetas lyricos Dorios, stropham clausisse videtur. Huc adde IV, 3. ubi duo ordine dact.,
et XI 2. si quidem eum VerSum recte concinnavimus. Apud veteres igitur Grammaticos Ibyciorum Domine hi versus insignili exstant. Serv. Centinaeir. p. 1821. uisch. Ibycium constat hexametro acalalecto, ut est hoc: Sidera pallida dis sugiunt ac terrila luminis. Legitur vulgo luminum, ex codd. illud emendana dum csse. Santen inaerenti an Maur p. 157. jusmodi autem versus in integrum dactylum terminatus locum habere non poterat, nisi in versibus imper seclis systematum, qualia supersunt si gna. I, 4. 6. Censendus is potius logaoedicus hac mensura: Pergit Serv. l. c. Ibycium constat heptametro hypercalalecto, ut est hoc: Versiculos libi dactylicos cecini puer optime quos
104쪽
Superest forsitan exemplum liuius versus, qui est octonaeter Calal ita Syll. srgm. II, 2. Spondeos, ut par est, nullibi admissos videmus in his versibus longioribus eadem numeri perpetuitate nexis. De versibus Stesichoriis, in quibus spondei sat multi exstant loco dactylorum, non recte iudicavit
neque te inius neque elcherus cens Stesichor. Mein. l. C. Atil. Fortunalian. p. 2673. ut seli de versu Archebuleo: Accepit nomen Versus, non quod Archebulus eum invenerit; nam Stesichorus antiquior illo poeta, hycus et indarus et Simonides usi sunt eo, Sed passim et promiscue .n Haec est species: dactyl. Ogaoed. triplic dactyl. duplie troch. ea tal cum ana crusi iambica, v. Boechii de meir. ind.
p. 139. nepti Diomed. Gr. III, p. 154, a. d.
Dactylicos persus apud Ibyeum habemus hos. Dimetrum calat in syli cum basi, si gna XXXII, 1. nisi ab initio mutilus est. Tetram et r. catal in syll. VII, 1. XXVII, 3. , ubi soluta ars secundi pedis proceleusmatici forma exstitit, id quod indarus non nisi semel idque in nomine proprio sibi
concessit Isthm Id, 65. ρνε Τελεσιαδα V. Oech h. mel r. ind. p. 127. Tetrametr calat in disyll. eum anacr. XI, 1. Pentanteir catal in Syll. cum anaer. II, 6; quem versum quominus anapaeSticum
105쪽
dicamus esse, assecli obstat verborum, incitatum cursum reformidans. exametr catal in syll.
XXVII, 4; exani heroic. II, 4. Octometrum catal. in syli supra vidimus, qui Servi heptamet hypercalaleel fuit. Si quis praeterea suerit, qui si gm. IV, 3. quem ex duobus ordinibus constare supra diximus, heptametrum catal in disyli cenSeat, non reluctantem me habebit, qui hanc sententiam Dominis proprii licentia excusari intelligam. Praeter haec numerum dactylicum ostendunt si gnam XXII,
Versus dactylicos in systema productos si gm. I, habemus pulcherrimos. Qui primus aliquanto rectius quam antehae factum erat versus eos ordinavit ΙIermannus, quum pravas Scripturas secutus et dactylo versum miri posse ratus esset,
quod in poetis certe Doriis nullo unquam pacto poSse evicit oechbius, non recte persecit id quod instituerat. Secutus tamen fere ubique Metillio nius. Nihil dicam de voce coραν in duo verSus dissecta, quod nequit seri. st ea stropha artificiosissime composita ita, ut cum assectu poetae et numeri vel quietiores suant, vel soluti bacchentur. rimum habemus quattuor versus logaoedieOS, dupl. daci. dupl. troch. calat. ex quarto aptatur jam systema illud dactylicum, optime acquiescenSillud in exitu toga edico. Novos tum impetu SH-mit oratio ex versu , qui par est tribus primis,
106쪽
neelitur systema priore brevius uno dactylo, tota denique stropha clausulam habet Ithyphallidum.
versu octavo antistropham ordiri verissime Hermannus statuit. Euripidem saepe OnStat usurpasse haec dactylorum systemata eaque belliSsima, v. gr.
Heracl. 608 sqq. quos versus non recte digessit Pssughi US. anseamus ad versus dactylos logauedicos, quorum hae comparent species in Ibyciis. Simplic dactyl. dupi troch. calat. XXXII, 2 3. cum basi, qui dicitur Glyconeus in versura notabile est, quod trochaeus Ormam habet spondei Simplic dactyl. , ripi trocli acatal. XLV, Cum nR- crusi, nisi truncatus est catalecticus idem est
XXVII, 2. Duplic dactyl. duplic. 1 Och. acalaleCt. XXXII, 4. XXXIX, 2 ubi v. s. ab initio mancuSes duplic dactyl. dupi troch. calaleel. ut XLIV; et LII cum anacr. et basi. Dupliciter dactyl. triplic troch. acalal. VII, 2. I ripliciter dactyl , dupliciter trocli cataleci. IV, 1. 2. Versus quadrupliciter dactyl. dupliciter troch catal. IX, 3 idemque cum basi si gm. III. Frgin autem VH constat ex tribus ordinibus dactylicis dimetro catal in syli., rim et P.
Calal in syli., monomet r. acalal cum exitu Oga-oedico, duplic troch. catalectico.
Anapaesticum dimetrum acalal habemus si gna. XLIV. et rametrum acalaleci. II, 1., qui quam apte ingressui carminis serviat teretes aures facile
107쪽
Τrochaei supersunt hi: Dipodia gravis cum limelr dactyl catal in syll. XLII, 3. thyphallicus I, 7. clausulam efficiens. Dimeter calat. XXVII, 1. Fragm. IX et XLII, 2. haec est dimensio, ut
Quattuor dipodiae graves, qui Hermania Epitriti Dori sunt, contra quem nuper denuo Boechi ius dixit, reperiuntur rgm. I. In iis, quae adhuc de metris Ibyci disputatavimus licet sint, quae non omni ab parte iunita contra doctiorum hominum reprehensionem videantur, tamen nullius loci incertior Si mensura qua nisrgui XXXVII. Non constat enim, Κυαρλὶς creticusne sit an bacchius. Em χω και διασκ πτομαι. - misi autem disputare de natura et in sectu metrorum deque arte poetae in eligendis iis pro locorum condicione conspicua. Nam id, nisi suu quemque Sensus docet, rustra praecipitur. Neque contra aliter Statuentium virorum sententias locutus Suni, nisi raro et coactus. Plerique autem pessime metra dimensi sunt. Strophicam fuisse et amatoriorum carminum compositionem, aperte docet si gua. I, docent alia. Frgin LΙ cur Melithurnius forsitan ex carmine καταGrcio Scripi excerptum putet, uescio. Nam metrum
quidem non potest esse indicio, quunt teli ameter ille et ab indaro aliis versibus insertus sit v. Boechii metr Pind. p. 116 omnino omnia carmina Iby-
108쪽
cia κατα συστ/ὶμ scripta suisse putaverim, quae conformatio ad artem istius scholae pertinuisse videtur. Cantata ea ad lyram esse docet Schol. r. Ihesm. 161, qui bycum μέλη προ λυραν scripsisse auctor sit. Ista autem carmina ut vel a poeta ipso vel ab aliis decantabantur il heroico- lyrica chori partes flagitasse aliaque praeterea instrumenta musica pro certo habemus. Quanquam aliter ipse Hermannus statuit Epit doctr. meir.
S. 576. Strophas Ibyci, ut Stesichori, longiores fuisse et indari eiusque aequalium poetarum lyricorum circuitum fere aequasse, fragmenta testes
sunt. Et quod de Stesichoro prodidit Dionys.
λου τινος tibii ιέεταβολλῆς ερωτι, id ipsum quam maxime quadrat in Ibycum. Idque de diserte de eodem traditur, nisi animus sallit. Ita enim scribit incertus scriptor post Censorin de die na-lal. cap. 9. Archilochus etiam commata versibus adplicando variavit Eupolis per plurima species secuit Alcman numeros etiam minuit in carmen. α Polidem poetam comicum per errorem in hunc locum irrepsisse dudum intellectum St. Pro cuius nomine et cod. Lud Carrionis in tura eapolitis exhibuit, ex cujus vestigiis ales. mdati. IV, 14. p. 119 emendavit Ibycus. Et id quidem nobis verissime factum videtur, quum apertum Sit,
109쪽
nominis proprii ignorationem hos errore procreasse. Neque facile est dictu, cujus potius quam poetae thegini latere nomen possit. Per plurimas species secuisse versu dicitur Ibycus, quia stro phae mixtae erant ex diversis variisque aetris vel concisioribus vel longioribus. Quod quam vere observatum sit et Dionysius argumento est et pauculae hae quae supersunt reliquiae. Longe aliter totum hunc locum constituerunt et alii viri docti, ut Leopard. Em illi. III, 16. et IIermania in epit. doctr. meir. p. 29, cujus correctio vel ideo pro bari nequit, quia nomen proprium, quod haud dubie latuit, obscuraVit. Carmina amatoria quibus modis compositi suerint, quaerere distuli nec scire as est omnia D ricam melodiam habuisse carmina heroico clyrica rhythmi arguunt. Quanquam nec PhrygiOS INO- dos de suisse Oreste docuit Stesichori. Haec hac
Sequitur, ut de ratione qua in digerendis reliquiis Ibyci usi sumus, verba facienda sint. Qua
in caussa ita versati Sumus, ut, quum Ord Grammaticorum non OSSet restitui, argumenta carminum duces sequeremur. . Primo igitur loco posuimus frgnim carminiam amatoriarum. Quorum tria priora spectant ad suos ipsius amores declarandos quartum S ex genere μνων παιδικων,
Bacchyl. rgm. aem. XII, 12. παιδεiων , quae in pulchros juvenes consecta fuerunt, . Disseri ad
110쪽
Ρind. p. 36. De poetis huic generi carminum
p. 18. Fragnam. V. ΝΙ. sunt ex ii ἐπὶ Γοργειν se iis quae et ipsa amatoria fuit. Subjunximus si gnim VII IIII, ut quae res amatorias et ludi
IL Carmina heroico Uyrsca. 1. Troica. h. e. heroes Troianos Graecosque complexa, arojae oppugnationae claratOS,
1 rgium XIV XX. 2. Argonautica soriasse πιλα ἐπὶ Πελία, si gnam. XL XXIII. 3. Aetolica, si gnam. XXIV XXVI. Forsitan venatio apri Calydonii inerat. 4. Draclea, rgmin. XXVII XXX. III. Carmen in Dianam Ortygiae, ut videtur. Frgnim XXXL XXXVI. IV. Carmen in Samum se m. XXXVII. V. Carmen fabulam Ue dipsade complexum,segnam XXXVIII. XXXIX. I. Incerta, slagium XLIIL LVII. II. Epigramma Dubium.
Haec habui, quae de vita carminibusque Oetae Rhegini praemonerem, vellem potuissem et s-matiora et certiora. Quibus repertis laetabimur. In fragmentis emendandis his sumus usi admini culis. rimus est Henr Stephanus, nam M. Neander in Aristolog. indaric Basil. 1556 editas Ibyciorum nihil reperire potuisse proseSSUS St,