Ibyci Rhegini carminum reliquiae

91쪽

simplices iram mirabiles; non antiquitus creditas, sed novas ipsaque novitate placitura consectarentur, non mirum accidit, quod et Stesichorum et Ib eum ad fabulosa proniore fuisse reperimus Exempla autem complura supra allata docent, multa eosdem ex fama populari derivasse in carmina Nequo dissicile est expulare, cur hoc seceritii. Oetae enim Lurici eorum indoli congruenter scribere solent, inter quos aetatem degunt. ProgreSsu autem aetatis quum sabularum species paullatini immulari demendo, addendo, exornando soleat, id

quod maxime in coloniis Graecis Siculis atque Ita lis evenisse intelligimus, non debet mirum videri,

lios poetas multa popularium fabularum commenta eaque populari de recepta carminibus inserere non detrectasse. Neque vero veterum fabularum

religionem in animis hominum tunc jam ita exstinctam crediderim suisse, ut his poetis temere licuerit in sabulis narrandis graSSari. Integra Ibyci carniina quum barbarie Saeculorum absumpserit, tum in alii rebus, tum in dialecto poetae relicuisque elocutionis virtutibus certius desiniendis nostra a veteribus magistris apta debet esse sententia. De dialecto poetae haec scripsit Joannes Gramin. p. Aldum Ort. donid. p.

92쪽

δε ι όνri Scr. ιμνον τῆ διαλόξει quae Verba emen taliora fecere Interpp. a Greg. Cor. p. 371 sqq. Λωρίδι διαλόκτα usum eum Suidas scribit cum eoque Eud0cia Λωρικον αρμοναὶ Epigr. in OV br. , idque de dialecto accipiendum est Dorica dialecto scripsisse Alcmanem, Stesichorum Ibycum, ac ehylidem, Epicharmum testatur ranam Leidens in Greg. Or. p. 35. Schaef., sapienter addens:

annes hoc dicit: hi poetae non pura uia dialecto popularium, ut illi usi sunt, sed quoniam stirpe

non erant Orienses nec Surparunt puram diale-clum Oricam, Omnino non certo constitui dialecti ratio potest; sive, ut cum Schaesero loquamur ad Greg. Cor. p. 373. Soluta omni vinculo διυτλητος πιοκλῆς dialectus. Biecte quidem Grammaticus: sundamentum dialecti sermo erat pleorum Oela rum, cui admiscebant ad colorem rationis augendum exaggerandumque modice formas Doricas lyricae OeSi uetas, V. quae circumspecte disseruit Fr. Jacob s. praes Anth. al. om. I. p. XL sqq. Unde erant, qui communi dialecto usos dicerent, esse Hermania Opus cc. I. p. 246. In eo tamen non salis accurate locutus est, quod Ibycum pro Ionico habuit, sive ob commorationem Samiam, ex qua probabile est amatoriis polissimum carminibus Io-

93쪽

nicae nonnilii dialecti adhaesisse, sive iii Iahe giunt incolas habuit et Doricae et Ionicae stirpis. Aliter sensisse videtur Greg. Cor. p. 371, qui celera Joanneni exscribens misit Ibycum. Ut enim leste huc. VI, 5. Himerae a Chalcidensibus et Syracusanis conditae mixta dialectus suit, ita ille

gina ex sermone Chalcidens iu in Messeniorumque ita consala videtur fuisse, ut haec pars praevaleret. Diversam tamen Ibyci dialectum fuisse pro diversitate carminum, non licet addubitare, sicut nec indarus nec tragici poetae easdem ubique sorma usurparunt. V. quae diximus ad si gna. XL. Unde sit, ut in singulis ani bigua res sit. Nos librorum idem religiose sumus seculi. Quare illis

jubentibus ut μαλα ι αβάδες , G twς M. GTεροπας, oc, relinuimus, ita renuentibus iisdem κῆπος et is ετερας non Sumus ausi deserere. Ila et rori

habet et προς ; Ορους et κουρα Semel habet θα- λίθοισιν, de qua sorma egit Oech h. noli criit. Ρind. l. II, 78. arido , OP pili et Tudio a DO- min. υδευς Ουλαλὶς ex dialecto Siculorum Doriensium videtur recepisse apud eosdem εξαι,

ρεγι si gna. XLVIII in consuetudine suisse loco

enim certissime βὰηγαι. Cum Epicharmo etiam Deo habet commune. Interioris Dorismi nullum exstat vestigium D ab epicis poetis sumpsit Pist-

94쪽

κιος Ἐρος, παρ de qu0 V. inlpP. Greg. Or. p. 208. genit exeuntem in Otin, non in co, et quae sunt relicua.

Paucissima sunt, quae de dialecti BLheginorum ratione apud Grammatico Sparsa reperiuntur; quae breviter complectemur, quum non dubitandum videatur, quin, si pleniores haberemus Grammaticos, Ibycum pro auctore hujus illiusve formae citatum legeremus. Ut enim, ubi Aeolensium dialecto aliquid proprium fuisse dicitur, alii adolcaeum SopphonemVe provocant, ita in Rheginis et Ibyco accidisse videmus flagm. IX. Ex inscriptio

κτα. Eadem sere Elym M. p. 387, 49. Locus ΙΙomeri est Il. XX, 404 in quem haec est anno latio Schol. B., illoison. oi ι Ἀλεις παρα τὰς γε

95쪽

eunte ueller Dorr. II, p. 19. Orienses non reformidarunt hunc OnSonantium CompleXUm, . exempla p. ueller. l. c. Cum Rheginis sormam σπενσω communem habuisse dicuntur Cretenses atque Argivi, cfla Herodian in id hori. Adon. p. 409; ustath. Il. VIII, p. 722 60. Om. iidemque cum iisdem υ μόντον , v. Heraclid. p. Eust. l. c. p. 722, 58. De formis ἐρεβεννος, φαεννὰς reli. dixit Boechii noli criti. ind. l. I, , de metr. Pind. p. 292 de ενδον Apollon Alex de adverbb. in Bevh Anecdd. p. 609, 32 610 13. Quae omnia a Messeniis Rheginos accepisse certissimum St, esse. Mueller Dorr. II, p. 530. Ex eodem sonte profluxit, opinor idionia late

96쪽

palens et Ibycum propius tangens, χχὶμια 'Uυκου vel βυκειον vocatum veteribus, haustum illud ex sermone popularium suorum theginorum. De quo argument locum Heraclidis Grammatici, qui primarius St, apponam integrum. scita tradit p.

lavit Varinus clog. p. 308, AEll. p. 339. Dindors.

97쪽

Perspexit Heraclides verissime, hanc Rheginorum γλωσσαν indicativum modum esse . Falluntur enim egregie, qui de schemate cogitant, ut conjunctivus locum occupaverit indicativi modi; ipse se passus est induci ustallitus, qui risu ab Grammaticis 'Uυκειον appellari narran Oblitus est addere, illos Grammaticos non consenSisse cum doctrina Heraclidis Grammaticus in tym M. p. 650 56. παιGyGiνησι, χησι si gna. Ibyci XV. καὶ - τοι

ρης iνεται παιμνα ησι κα εχὶησιν. Ostea tamen redit ad sanitalem, Heraclidem secutus et ipse. Mirum, Grammaticum impense eruditum erroris laqueis se sivisse irretiri, Herodianum dico, cujus haec verba sunt in libro περ σχημὰτων p. Villoi-SOn Anecdd. Gr. II p. 95. 96. το δ 'Tβυκειον rei

θεσιν τῆς σι συλλαβλὶς citat B V, 6 Odyss. I,

98쪽

strae aetatis, velut Salmas de ling. Hellenist. p. 148, donec alchenaer in Adonia g. p. 254 indicativum docuit esse. V. ischer ad eller ΙΙ, p. 347., Ηeyn. s. l. c. In e lamen falsus alchen. quod Hom. Ιl. XX, 93. in eundem censum redegit. Luculenter enim demonstravit Bulim. Gr ampl. I, p. 515 Homerico locos ad unum omnes iniuria huc trahi; ubique enim conjunctivum modum esse habendum. pud Ibycum autem indicativus erat, non subscripto 3 quae formatio ab initio ubique oblinuit. Quam unde Rhegini hauserint non est obscurum. Etenim ut magistratus gessisse Rhegii ad

Anaxilam usque accepimus gente Messenias, ut religiones instituerunt, Sacra procurarunt eaedem,

v quae disputavimus in commentat de Diana Phata celitide et Oreste apud Rheginos et Siculos edita Gotting. 1832, pag. . ita eorundem in confirmanda dialecto Rhegina sunt a vis et auctoritas videtur fuisse. Nam is eos patriae amor tenuit, ut,

licet trecentos per anno patria extorres vagati essent, tamen neque more pri Stino ulla in re exuerent, neque dialectum Doricam dediscerent, quod docet egregius hic locus Paus. IV, 27, 5. Μεσση-

Ibycus autem ideo saepe usurpasse videtur hanc

99쪽

sorniam, quod dactylico numero egregie convenit. Neque lanaen unus Ibycus his formis delectatus est. Ita IIymn. Ιomer. XXII, 5. στιλβλὶσι , quam Scriptura ni apstite commendant Vestigia codd. v. Frank.

πλησι et t. Saepius posteriores Oetae hanc sormam arripuerunt ii, quibus contemptis vulgaribus abnormia quaeque atque obsolet in amoribus atque deliciis essent, Alexandrinos dico et qui pares ingenio aetate anteceSSerunt, velut Antimach. apud

Schol. p. h. I. 1008.

rescriberet, cui medelae astipulatus est F. A. Wolf epist ad chellen berg. p. 125. nisi quod abjecto voc, P pro oldsio Sub Slituit, interpretamentum aluSπίλαγος. Neque ea suspicio Volsium sesellit. Nam cod. aris et δυπτει suggessit et ipsum illud δωρ. Quare jam non labit emendatio Jacobsi Atilii Pal. noli criti. p. 14. ηυτε τις καυληξ αλμιυρον ἐς πελαγος υνδε Seu δυπτνὶ Scribendum: ηυτε τις καυηξ δυπτλησιν ἐς αλιιυρον δωρ. Ceterum olfius i. c. Hl. V. 6 et IX, 23. Tabjiciendum censuit. posthac Meraclidem secutus in priore loco acquievit, cons. Matth Gr. Gr. p. 385. Quae praeterea in reliquiis poetae leguntur a vulgari dicundi norma paullulum distantia, suis loci explanavimus. Unum non possumus silentio praetermittere. Dignum enim est memoratu, quod

100쪽

nonnullas verborum sormas ita decuriavit poeta atque contraxit, ut mos fert vulgi. Quo reserimus ατερπνος pro τερυπνος positum, δαέρασαι pro διό νθαρσαι, χῆλσατο pro ' λασατο Κυαρχὶς pro Κυαξαργὶς Quorum si unum legeremus, locus dubitationi relinqueretur nunc si quis fidei dissideret

Grammaticorum, incautius ageret Graeci Itali et Siculi liberius in his rebus versabantur. - Omprehensio verborum poetae, quantum non tam certo

assimare, quam divinare licet, gradum secit a concisis antiquiorum poetarum lyricorum membris ad Pindari, Simonidis aliorumque istius aevi poetarum magnificentiam et ambitum sermonis, ratione rhythmorum vel sagitatum, cfla Bernii ardy Synt. p. 450. In carminibus amatoriis cum ipso sumine verborum torrenti simili sequebantur ampliores verb rum complexu S, . rgin I. H. Oratio poetae crebris comparationibus illuminata aliisque virtutibus distincta.

In dispescendis carminibus Ibyci, quae septem libris inclusa testibus Suida atque udocia mature

abolita videntur, utrum argumenta spectata fuerint,

an metrorum habita ratio, ut in Sapphone factum fuit, ignoratur. Sed alterum illud vero videtur ita milius. riores igitur libri amatorias ποι' σεις, carmina heroico ica complexi videntur posterioreS. Frgin XXII ex primo excerptum perhibetur: quae memoria si ad carmen aliquod amatorium pertinuit, confirmata nostra conjectura est Fieri enim potest,