장음표시 사용
31쪽
cumque episcopo ordines et alia, quae episcopalis muneris sunt, postulare solent i J. Qui usus antiquissimus sit oportet, siquidem in eum jam invehitur Balsamon 2ὶ, tamquam priscis canonibus
contrarium : sed, ut Veteres usus emendantur recentioribus statutis, ita etiam prisca decreta recentiore consuetudine mutantur.
Atque his antiquitatem et universalitatem praesentis disciplinas satis superque Ostensam arbitramur. I Fundamentum autem illius libertatis repetebatur ex primaeva libertato locorum in quibus monasteria landabantur, ut animal vortit Mabillonius 3ὶ et sex ante eum saeculis B. Petrus Vener bilis. Hic scilicet, monasteria Cluniacensia vindicans ab accusatione quasi acephala MSent, Simul exponit quo jure proximΘ subdita essent Romano pontifici: Respondemus, inquit in veritati contrarium opposita fronis emistere; quoniam patet nOS WOprium episcopum habere. Quis enim rectior, quis ustrior, quis dionior Romano episcopo potest inveniri y Nonne illa est, cui a
clum est: TIBI DABO CLAVES REGNI OAELORUM, etc. Nunc unum Solum
et maωimum nos habere episcopum stlariamur, huic soli specia liter obedimus, ab hoc sola , si causa Muod absity emisseret, interdici, suspendi avique eae mmunicari possumus. Haec ipsius sedis irrefragabilis sanait auctoritas, nec unitia tantum, sed mutuorum decreta inde apud nostram matricem ecclesiam conas antur. Haec ipsi ita condidreunt, NON UT Hoc, de qua loquimur,
UNI AcENSEM ECCLESIAM ALTERI EPISCOPO PRIUS RAM POSSIDENTI AUFERRENT, SED A FUNDATORIBUS, QUI EAM IN PROPRIO ALLODIO CONSTRUXERUNT,
ROGATI, IN PROPRIAM RETINUERUNT, atquct soli Romano pontinoi eam in aeternum decernentes pluributa hoc privilegiis consirmarunt. Hoc non soli Cluniacenses obtinent; sed et quam pluribua datum
cernimua, et LONGE ANTA CLUNIACUM CONDITUM MULTIS ALIIS MONASTERIIS AB EADEM APOMOLICA BADE CONCESSUM CERNIMus. Ita Petrus Venerabilis : cujus ultima Verba etiam notari merentur, quum Cluniacum anno 9 0 conditum fuerit 5ὶ.
32쪽
Haec vetus disciplina ecclesiastica ; ad quam nonnisi redierunt Romani pontifices, quum noluerunt de jure episcoporum esse monasteria quae, in loco extructa libero, sedi apostolicae ab initio proxime fuissent subdita.
33쪽
I. Primaeva monachorum libεrtas primum rostringitur a concilio chalcodo nenia.
2. Canon illo initio legitimus non fuit. 3. Quae jura paulatim episcopi in occidenti consecuti sint. . 4. Μonumonia quibus S. Gregorius Magnus episcopum jura finivarit. 5. Canon Chalcedononsia recipitur in Hispania et Galliis si indo in univorso Oeeidonto.
Quemadmodum supra jam innuimus, primum haec antiqua liberias, suadente imperatore Marciano 4ὶ, anno ibi restricta est canone iv concilii Chalcedonensis. Improbum Dioscori satellitem et Eutychianorum archimandritam, BarSumam, Occasionem huic canoni sanciendo praebuisse docet nos, inquit Cata-lanus leti post Christianum Lupum δ), actio IV DipsiusJ concilii Chalcedonensis : ibi enim dicitur ipsum non modo occidisse sanctissimum praesulem Flavianum, sed una cum suis adueraus episcopos conspiravisse; adeoque ab eo eversam fuisse totam Syriam, et mille monachos, Eutychetis asseclas . adversus episcopos ab eo ductos fuisse, ut eos e sedibus suis pellerent et mono- physitas eis substituerent, quasi universum ecclesiae regimen penes ipsos fuisset. Quae et nonnihil indicantur in ipsomet canone quem jam producimus. Qui vere et sincere, inquiunt patres ),
monasticam vitam astyrediuntur, dioni convenienti honores habeantur. Quoniam autem nonnulli, monachico praet tu utentes, et ecclesias et negotia civilia perturbant, temere citra ullam discriminis rationem in urbibus circumcursantes, quin etiam monasteria sibi constituere studentes: visum est nullum usquam aedificare nec construere posse monasterium vel Oratoriam domum praeter sententiam ipsius civitatis episcopi : monachos
lin Hesele, Concilisngsschichio tom 3ὶ Srnodorum decreta, tom. 2 Opp. 2, p. 60 l. pari. 2, pag. 69, edit. IT 24. 2ὶ Concilia oecumenica illustr. tom. 4ὶ Labbs, Concilia, tom. 4, col. 75T l, pag. 239.
34쪽
autem, qui sunt in unaquaque restione et cilitate. episcopo subjectos esse et quietem amplecti et soli jejunio et orationi vacare, in quibus ordinati sunt locis fortiter perseverantes ; nec ecclesiasticis, nec saecularibus negotiis se insterere vel communicare propria relinquentes monasteria, nisi quandoque a civitatis episcopo propter opus necessarium premissum fuerit; nullum autem in monasteriis servum recipi ad hoc ut sit monachus praeter voluntatem sui domini. Eum autem qui hanc nostram de initionem transgreditur definimus esse eincommunicatum e nanomen Dei blasphemetur. Civitatis autem episcopum oportet eam quam Far est monasteriorum curam seu providentiam necessaria administrando, προνοι αν) sterere.
Quum vetuisset S. Leo papa in ne Chalcedono de aliis rebus
quam de fidei dogmatibus ageretur atque canon ille non Secu S ac
viginti septem alii disciplinares 2ὶ ab episcopis graecis, post dis
cessum legatorum studiose vafreque subsistentibus, conditus esset 3ὶ ; vi utique omni et auctoritate carebat; et quod nunc habet robur multo post a Romanis pontificibus et a conciliis, quantum ab eis renovatus est aut potius usu receptus, accepit. Quod quando in ecclesia latina factum sit valde dissicile definire est, 3 Interea haec paulatim invaluit disciplina ut episcopis liceret abbates sibi subditos corrigere eorumque supplere negligentiam . deinde ipsa visitare monasteria, appellationes admittere sibique
reserVare Ordinationes aliaque quae episcopalis sunt ordinis. Sed errant multumque errant quibus persuasum sit olim jure communi potestatem suisse episcopis creandi abbates, regendi monachos, Ordinandi clericos, utendi eorum opera, admini- Strandi eorum bona, uno verbo superioris regularis implendi munia. Non ita est : neque nunc est, neque umquam suit haec episcopis auctoritas ordinaria in religiosos etiam non exemptos. Quae vel ex his ipsis locis patent quae afferri solent ad demon Strandam episcoporum potestatem. Haec itaque prodeant.
Anno 544 concilium Aurelianonso i statuit ιὶ : Abbates pro
35쪽
humilitate relistionis in episcoporum potestate consistant; et, Siquid eaetra regulam fecerint, ab episcopis corrigantur : qui semel in anno in loco, ubi episcopus elegerit, accepta vocations, conu niant; Monachi autem vox autem oppositionem indicat aclabbates, qui episcopis subjiciebantur), monachi autem abbatibus Omni se obedientiae devotione subjiciant. Quod siquis per contumaciam emtiterit indevotus, aut per loca aliqua evastari aut pct- cuiliare aliquid habere praesumpserit: omnia quae acquisierit αθabbatibus auferantur, secundum regulam monasterio prom tura. Ipsi autem, qui fuerint pervagati, ubi inventi fuerint, cum auoeilio episcopi tamquam fustaces sub custodia revocentur. Et reum se ille abbas futurum esse cognoscat, qui in hujusmodi per-Sonas non ressulari animadversione distrinoeerit, vel qui mO-chum susceperit alienum.
Concilium Aurelianense II anno 533 auctoritatem asseruit epi- Scopis, qua sanctio canoni illi accederet. Statuit itaque 4ὶ :
Abbates, qui episcoporum praecepta despiciunt, ad communionem nec penitus admittantur, nisi contumaciam, suscepta humilitate, deponant.
Canon ii concilii Arelatensis V anni 55ι constituit 2ὶ :
Ut monasteria vel monachorum disciplina ad eum pertineant episcopum, in cujus sunt territorio constituta, non vero ad alium
episcopum, ut observabatur in Africa et dein, etiam post hoc concilium Arelatense, nonnumquam in Gallia, Belgio et italia ;adeo ut hic canon vim legis non habuerit. Concilium Vernense anni 755 decrevit 3ὶ: Ut monasteria tam
virorum quam puellarum secundum ordinem regulariter vivant:
et, si hoc facere contempserint, episcopus in cujus parochia liclest dioecesiὶ esse videntur, hoc emendare debet; vel, spiscopo non valente, metropolitanus : vel denique synodus, quae bis sinstulis annis fleri praecipitur. Si vero illi synodum non audierint, aut
honorem Suum perdant, aut communicentur; et tales in eorum loco in ipsa synodo constituantur cum voluntate regis et consensu servorum Dei, id est aliorum monachorum, QUI IPSUM GREGEM SECUNDUM ORDINEM SANCTUM REGANT 4J. Ex quibus ultimis verbis
36쪽
- 33 liquet totum hunc canonem ad supplendam negligentiam abbatum pertinere. Demum poncilia Arelatense Vi anni 8 3 et Aquisgranense lianni 836 hortantur episcopos ad disciplinam regularem in mona- Steriis promovendam, decernitque Aquisgranense abbates et priores cellis praepositos ut ex contextu colligiturὶ episcopis mancipandos eSSe. 4. Celebris etiam est epistola S. Gregorii Magni ad Vitalem, defensorem Sardiniae, qua potissime cautum eSi, ne monaSteria opprimerentur. Eu textus integer S. Gregorii, prout in ejus
Regesto lj et in Decreto Gratiani 2ὶ occurrit : Cognovimus
etiam quod monasteria servorum Dei vel etiam feminarum pro suo quisque libitu et diversarum causarum eaesecutione pertu bent : quod omnino straviter suscepimus, tuamque emperientiam hoc commonemus ne quemquam hoc usurpare denuo accepta nostra auctoritate permittas: sed episcopis Ioci, sub cujus degunt moderamine, curae sit eorum causas utilitatesque disponere. Vadde enim est incongruum ut, omisso eo, alius quilibet eorum causis se admisceat; sed ille eorum vitam competenti restularique debet moderatione disponere, qui pro commiSSis eorum sibi animabus compellitur reddere rationem.
Proserri item solet altera S. Gregorii Magni epistola, quae multo magis valet ad cohibendam quam ad extendendam episcoporum auctoritatem. Exorditur eam S. Gregorius effundendo querelas de illatis ab episcopis Ravpnnatensibus Classi lano monasterio gravaminibus, et dein sequentia praecipit 3ὶ : Nullusistitur ultra audeat de reditibus vel chartis praedicti monasterii, vel de loco aliquo, qui ad ipsum pertinet, quocumque modo qua libet eaequisitione minuere, nec immissiones vel dolos aliquos facere, Sed siqua sorte causa inter Ravennatem ecclesiam et praefatum monasterium evenerit, et paciflice non potuerit ordinari, apud delectos a partibus timentes Deum, sins voluntaria dilatione, mediis sacrosanctis Evangeliis, finiatur. Defuncto vero
37쪽
abbate, non miraneus nisi de eadem congregatione, quem sibi prop=ria voluntate congressatio elegerit, et qui electus fuerit sine dolo vel venalitate aliqua ordinetur: quod si aptam inter se personam invenire nequiverint, . solerter de aliis monasteriis sibi similiter elistant ordinandum. Neque venienti abbati quaecumquθpersona qualibet occasione in Suo monasterio praeponatur, nisi forte eaestantibus squod absit criminibus, quae Sacri canones punire monstrantur. Pariter autem custodiendum est, ut, invito ejusdem monasterii abbate, ad ordinanda alia monasteria, aut ad ordines sacros vel clericatus ossicium tolli inde monachi non debeant. Sed, si abundantes fuerint et ad celebrandas Dei laudes vel utilitates monasteriorum complendas suspiciant, abbas eum devotione ds his, qui superfuerint, siserat, quos distrios coram Deo invenire potuerit. Quod si suspicienter habens dare noluerit, tunc Ravennas episcopus ad ordinanda alia monasteria de his, qui supersunt, toltat. Ad ecclesiasticum tamen ospicium nullus erinde producatur, nisi quem abbas loci admonitus propria voluntats Obtulerit. Quisquis autem eae praedicto monasterio ad ecclesiasticum ordinem flaris obeundumὶ pervenerit, ulterius illic nec aliquam habeat potestatem, nec licentiam habeat habitandi. Observandum quoque est, ut descriptio rerum aut chartarum ejusdem monasterii ab ecclesiasticis fleri non debeat, siquando res emistit: sed abbas loci cum abbatibus aliis rerum in ventarium faciat. Quoties autem pro utilitata monasterii sui adRomanum pontificem abbaS venire vel transmittere forte voluerit, ei modis omnibus liceat.Praeterea cum episcoporum adventus desideranter a monasteriis debeat GSpectari, quia tamen hospitandi occasione praedictum monasterium temporibus decessoris vestri no. bis fuisse nuntiatum est praegravatum : oportet ut hoc sanctitas vestra decenter debeat temperare, ut visitandi eaehortandigus oratia ad monasterium, quoties placuerit, ab eiusdem civitatis antistite accedatur. Sed sic caritatis ossicium illic episcopus impleat, ut gravamen aliquod monasterium non incurrat. Vestram vero fraternitatem praedictuS abbas non solum non metuit aetmonasterium frequenter accedere, sed etiam desiderabiliter con- piscit : sciens quod per vos Substantia monasterii omnino gravari non possit. Data etc.
Raec itaque per canones legitima auctoritas pedetentim epi-
38쪽
scopis in religiosas domos asserta est: sed, ut fit, complures illi se non continuerunt, sibi omnia in monasteriis licere arbitrati. Cujus rei plena est historia monastica. Exemplum unum Recipe. 5 Circa annum 5 40 penetrarat in Hispaniam canon iv concilii Chalcedonensis, ut liquet ex concilio Barcinonensi l : De monachis vero, haec patrum sunt verba Ι , id observari praecipimus quod synodus Chalcedonensis constituit. Hinc paulatim sibi persuaserunt episcopi Hispani nonnulli monasteria rem esse Suam, monachos quasi servos et rem lamiliarem sibi patere. Hinc, ut concilium Toleianum i V anni 633 loquitur 2J, nuntiatum eSt praesenti concilio, quod monachi episcopali imperio servili operi
mancinentur, et Jura monasteriorum contra constituta canonum
illicita praesumptione usurpentur: ita ut paene ein coenobio pOS- Sessio flat, atque illustris portio Christi ad ignominiam servitutemstus perveniat. Quapropter, Sic pergunt patres Toletani monemus eOS, qui eccleSiis praesunt, ut ultra non praesumant; Sed hoc tantum sibi in monasteriis vindicent sacerdotes sid est episcopi), quod praecipiunt canones, id est, monacho ad converSationem sanctam praemonere, abbates aliaque osmia instituere, atque mira regulam facta corrigere. Quod si aliquid in monachis canonibus interdictum praesumpserint, aut Murpare quippiamve monasterii rebus tentaverint, non deerit ab illis sententia emcommunicationis, qui se deinceps nequaquam sustulerint ab
illicitiS. Anno 789 per capitulare Aquisgranense primum 3ὶ in Gallia quoque receptus est canon Chalcedonensis lV, et jam antea in synodo Vernensi anno T 55 episcopis potestas facta erat ij in sua
parochia tam de clero quam de restularibus vel secularibus ad corrissendum et emendandum Secundum ordinem canonicum spiritualem, ut sic vivant qualiter Deo placere possint; negata tamen censuras serendi facultate. Quae omnia siquis libero animo considerare velit, non poterit non concedere hanc Olim episcopis suisse auctoritatem in mona
39쪽
- 36 steria non exempta ut abbates praemonere possent eisque jubere ut regularem disciplinam sartamlectam servarent, per abbates monachorum delicia emendare, operamque negantium supplere negligentiam, adeoque visitationem instituere canonicam; verbo hanc eis suisse potestatem qualem olim in episcoporum suffraganeorum dioecesibus exercere potuerunt metropolitae; sed, ut his praetextu jurisdictionis suas archiepiscopalis regere non licebat subditas dioeceses, sic nec episcopis licere aut licuisse monasteria non exempta gubernare.
40쪽
l. Falso pauci aliquot dixorunt Obadiantiam regularom dobori episcopo sicut et abbati. 2. Obsdientia snim haeo sat seconomina asu domostica, non autem canonicussu ecclesiastica.3. Episcopi curaro possunt et dabant ut regularos sibi subditi langantur omelia suis, ut laici suis, sod proptorsa non haboni auctoritatem domosticam. 4. Monasteria puellaria Hispanica si Belgica, quae opiscopos constituerunt superiores domosticos seu rogesarsa, eia debent obodientiam regularem.
Sed quoniam vetus disciplina ecclesiastica, maxime monaStica, parum nota est atque ita comparati sunt homines, ut quod cupiunt ita esse lacile sibi in animum inducant, non inutile erit singillatim capita aliquot expendere. Volunt itaque religiosos non exemptos vi voti obedientiae obedire debere episcopo, ita ut ipse sit eorum superior proXimus et regularis ; et tribus argumentis nituntur : scilicet episcopos posse in sua dioecesi quiquid possit Romanus pontifex in ecclesia, nisi eorum potestas reservatione apostolica restricta sit; atqui Romano pontifici vi voti obedire debere religiosos in his quae regulae conformia Sunt, neque in hac parte restrictionem apostolicam intervenisse. Dein superiores non exemplos jurisdictionem non accepisse a Romano pontifice, sed ab episcopo, adeoque fonti jurisdictionis parendum potius esse quam rivo. Demum, nisi religiosi obedire debeant episcopo in his quae pertinent ad regulam, eos ab ejus jurisdictione soro absolute exemptos, licet constet
Sed argumenta illa nequaquam essicacia sunt. Ad I, inquit Schinalggrueber si), imprimis restula illa multas alias restrictio-
IJ clerus aseeularia et regularis, tu. 35, num. 62, tom. 2, pag. I92.