장음표시 사용
41쪽
- 38nra patitur; respectu regularium autem aperte hon procedit, ut patet in ipsorum votis, quae omnia poni eae irritare potest, non autem episcopus. Ad II amumentum : illud solum probat quoarmulares non Mempti subjiciantur episcopo tamquam clerici et personae et eae vi jurisdictionis quoad disciplinam ecclesiasticam, non vero quoad Observantiam restularem, et eae vi voti obedientiae. Ad III: per hoc quod eae vi voti non teneantur obedire epi- Scopo non siunt emempti: nam adhuc jurisdictioni illius subsunt, quam etiam in eos mercet tum quoad alios actus proprios jurisdictionis, tum etiam quoad correctionem et disciplinam restularem, si in hac praelatus sit negligens. Quae quum caduca omnino sint et vana, verius, inquit idem ille Schmalggrueber si), hu)usmodi restulares non eoeempti, Si spi- Smys, tamquam proprio suo praelato, non specialiter obedientiam v eant, ad ipsi obediendum eae vi voti obedientiae non tenentur.
Ratio est quia huiusmodi restulares obedientiam promittunt non episcopo, Sed abbati, et hujus, non illius, regimini se submittunt. Urmatur si opiscopo potius quam abbati suo obedire deberent vi voti, episcopus ipsos, etiam non consulto abbate ipsorum, ordinare posset. Non potest autem episcopus Ordinare ipsos, nisi de abbatis sui voluntate I 0 .
2 Sed paulisper altius ascendendum est. Quum christianus Vitam religiosam in coenobio profitetur, semet ipse dat mancipatque monasterio aut ordini. Unde, si famulus, discipulus aut novitiuS, eo quod familiae, scholas aut tirocinio adscripti Sunt, hero, magistro et superiori obedientiam ita debeant ut, si in re gravi eam negent, peccati mortalis se reos laciant, sic quoque religiOSUS, eo quod pars domus est quae sine imperio subsistere non pOSSit, superiori obedire debet, quicumqne legitime constitutus sit. Quod officium, a natura rerum natum voti nuncupatione consecrat; ita
i9ὶ 2. dist. ει, fin. in axposit. Iit. ad 3. l0ὶ Can. Nullus I, et can. finis dist. 58.
42쪽
ut naturale illud debitum violare non possit, quin peccato in Obedientiae addat sacrilegium aut religionis profanationem : quem admodum filii familias quoque, servi et discipuli, quum voto confirmant se fideliter obedituros, sibi obedisndi necessitatem
non creant, Sed antecedentem legem. jure naturae impositam, sibi ita servandam esse statuunt ut ab ea recedere non possint, quin non solum contumaces sint, sed Et sacrilegi. Adeo ut nec superiorum auctoritas neque inferiorum subjectio initium a voto ducant, sed majorem inde dumtaxat firmitatem, nequaquam extenSionem, accipiant. Relationes itaque quae inter religiosum et Superiorem regularem exsistunt sunt omnino domesticae seu oeconomicae ' , quales inter filium et patrem, samulum et herum, discipulum et magistrum; nihilque commune habent cum jurisdictione quae est
facultas alicujus habentis publicam auctoritatem et eminentiam Super alios ad eorum regimen et stubernationem. Hinc nihil ob- Stat quin seminae, quae communi doctorum sententia jurisdictionem ecclesiasticam habere non posse censentur, Superiores regulares sint. Quod si viri, qui monasteriis praesint, Oxcommunicandi potestatem, quae jurisdictionis pars est, habeant, haec
ex domestico eorum imperio naturaliter non proficiscitur, sed ab ecclesia addita est, quo effacius munere suo sungi possint. Sic impedimentum nullum est quin magistris tribuatur lacullas censuris coercendi scholares ; sed haec non ex ossicio orietur, sed a concedentis voluntate derivabitur. Quodsi superiorum regularium auctoritas domestica est, eam episcopus non plus habet quam parentum auctoritatem paternam, dominorum hErilem, scholasticam magistrorum. Iurisdictione sane uti potest ut superiores regulares eorumque subditos
monitis, minis aliisque juridicis viis ad munia sua exsequenda inducat aut cogat; sed et similiter parenteA et filios, heros et famulos, magistros et discipulos ossicii sui commonefacere potest
atque ad faciendum impellere, quin propterea filiis imperare possit ut pater, samulis ut herus, discipulis ut magister. Quae
I CD. Suaregius, do Religione, lib. 6, cap. 2, num. 25, tom. 2, pag 252.
43쪽
manifestissima S. Τhomae Λquinatis in doctrina est. Ex textu scilicet Magistri Sententiarum deduxerat sanctus doctor magis obediendum majori potestati quam minori. Adversus quam propositionem plures dein movet dissicultates, quas inter haec est :Abbates monasteriorum subduntur episcopis, nisi sint me ti: eryo yotestas episcopi est major quam potestas abbatis. Sed Mo-
NACHUS TENETUR PLUS OBEDIRE ABBATI QUAM EPISCOPO; emo non Sem
per majori potestati obediendum est mastis. Ad quam difficultatem, ubi manifeste agitur de monacho non exempto, respondeb
MR OBEDIRE ABBATI QUAM EPISCOPO IN ILLIS QUAE AD STATUTA REGULAE
PERTINENT; in his autem quae ad disciplinam ecclesiasticam pertinent, magis tenetur episcopo, quia in his abbas est episcopo supposituri
3. Alia itaque omnino est jurisdictio episcopalis, alia auctoritas superioris regularis: haec exerceri debet secundum regulam , illa secundum canones ecclesiasticos : neutra quippe est infinita Quod enim episcopo curae esse debet salus et persectio suorum dioecesanorum, hinc Omnino non Sequitur eum posse omnia quae sibi ad id conducere posse videantur. Celebris est illa episcopi confidentia qui propter salutem sibi visus est sacere posse testamenta pia pro iis qui intestati decesserant; quae ausa, utpote quae nullo jure niterentur, irrita secit sedes apostolica. Et, quamquam nobis propositum non est jurisdictionis episcopalis fines circumscribere, nemo profecto negabit tutum non esse eam ultra limites extendere positos a patribus, et homines resque omnes gubernare velle secundum regulam majoris boni : quae plerumque in solo arbitrio consistit. Quam itaque jurisdictionem in lalaos saeculares habent episcopi, eamdem habent in laicos religiosos non exemptos; et quam in clericos Saeculares, eamdem in clericos religi sos non exemptos. Caeterum, addit LaΤmannus 2ὶ, si praelatus monasterii non mempti ne9listens sit in restulari disciplina conservanda et quotidianis lapsibus puniendis, nemo dubitat ad episcopum pertinere iurisdictionis hujus emercitium. Nam ob
44쪽
eam causam monasteria visitat, et inquirit utrum regula ordinis observetur, morum ac disciplinae intestritas visteat ratio quin frustranea se s esset subjectio monasteriorum erga episcopum, nisi tali potestate praeditus esset.
. Haec de jure communi. Verum quum coetui cui cum quo voluntario seu collegio non autem naturali seu familiaet quivis Secundum receptas leges praeponi possit, post concilium Tridentinum pleraque singularia monasteria seminarum, quae Ecilicet
jurisdictioni nullius ordinis suberant, in dioecesi Mech liniensi in et in Hispania 2ὶ agnoverunt episcopos dioeceSanos non ut prae
latos tantum jurisdictione Ordinaria munitos, Sed ut superiores proximos, domesticos seu regulares; ita ut moniales religiosam obedientiam voverent ipsi episcopo, qui in eas uti posset non solum jurisdictione episcopali sed et auctoritate oeconomica. Ad quam sormam institutae suerunt congregationes aliquot recentiores monialium, in quibus item episcopo religiosa promittitur obedientia. Sed haec adeo immodica et a communibus legibus aliena sunt, ut Sacra congregatio episcoporum et regularium, quum ei harum societatum regulae probandae Oblatae sunt, Saepius voluerit similia statuta expungi; melius esse arbitrata si episcopi ordinaria sua iurisdictione contenti sint.
IJ Haestenus, Disquis. monast. lib.4, cap. li,num. I 5, tom. 3, pag. 592 tr. 5, disq. , pag. 409: CD. Laymann, Theologia moralis, . 2 Suare sius, de Roligions, lib. I 0, pari. 2, lib. ι, tr. 5, cap. 9, num. 3.
45쪽
Aliqui dum, in fundations sibi rosarvato, alii sacriloga usurpatione designa runt si instituorunt abbatos. Ssd jurs communi ologorunt monachi omni tompora suos abbstras. Explicatur canon LI concilii Tolsiani IX. Quid posset episcopus, si doponondus vidoretur abbas.
Putant etiam nonnulli electionem superiorum olim non suiSSepenes monachos; neque liberam; sed de jure communi episcop0S deSignare potuisse superiores, adeo ut nonnisi per singularia privilegia lacullas designandi sui abbatis monachis lacta sit. Sed
Re quidem Vera, quum olim summa esset libertas apponendi landationibus piis quae sun datoribus placerent condi iones, Si episcopi in praedio suo aut principes nobilesque in fundis dominicalibus novum erigerent monasterium, licebat eis sibi succes-S0ribusque suis reservare jus creandi abbatis; quo jure si non
uterentur, regulae omnes, canones conciliorum et Romanorum
pontificum literae clamant liberam esse debuisse electionem abbatum. Quum autem saepe fieret ut . si nihil statutum esset, fundatores eorumve haeredes niterentur jure patronatuS, maTime Si monasteriorum dos in bonis dominicalibus consisteret, sibi jus eligendi abbatis arrogare : inde, experientia duce, factum eSt ut prudens consilium videretur si in landationibus aliisque diplomatibus, privilegiis nuncupatis, monachis diserte et dilucide assereretur abbatis eligendi libertas, non quod haec eis non esset de jure ordinario aut communi, sed ne violaretur a principibus Saecularibus aut ecclesiasticis. 2. Atque haec quae in propatulo sunt neque sine dedecore negari possunt, suntne confirmanda testimoniis' Sed ipsum corpus juris canonici iis abundat. In secunda parte Decreti Gratiani
46쪽
ex concilio Moguntino legitur ) : Abbas pro humiliatione et
cum permissione episcopi locum suum potest relinquere : tamen eligant sibi fratres abbatem de ipsis, si habent; sin autem,
de eaetraneis. Et in decretalibus Gregorii papae IX 2 inducitur
Andrensis monachus asserens tam DE IURE COMMUNI, quam de
privilegio speciali eis ab Aleaeandro papa concesso et a nobis inquit innocentius) conflirmato, liberam eligendi auctoritatem ad eosdem fratres tantummodo pertinere; ad quae quum Karosenses objicerent suisse Iove retroactis temporibus Observatum ut, monasterio Andrensi vacante, Andrenses fratres in rosensi capitulo aliquem de oremio monasterii Rarofensis sibi in abbatem
eligerent, mandavit Innocentius papa Ill nam ad eum lis delata eratin quatenus, si em parte virosensis coenobii talis fuerit consuetudo probata, QUAE IURI COMMUNI PRAEJUDICET, in hac parte vos secundum illam decernatis electionem Andrensis abbatis de omistero faciendam; alioquin Andrensibus monachis jus eligendi abbatem adjudicare curetis r ut sic de caetero liberam habeant facultatem de gremio ecclesiae sum vel etiam aliunde per electionem canonicam elissendi peoonam idoneam in abbatem : adeo certum est de jure communi competere monachis liberam abba tis sui electionem lNeque hoc jus commune per Decretales aut Decretum Gratiani introductum ess sed originibus vitae monasticae coaevum est :quod vel patet ex concilii Arelatensis anni 155 judicio in causa Theodori, episcopi Forduliensis, et B. Fausti, abbatis Lirinensis. Quod judicium anno 525 in concilio Carthaginensi recitatum fuisse et comprobatum supra 3ὶ diximus, et quo eum esse debere
abbatem statuitur quem sibi monachorum multitudo elegisset. Super quae verba Mabillonius brevem commentarium adjecit quo praesens quaestio quasi definiatur : Ad haec, inquit 4ὶ, libera abbatis electio monachis asseritur: quod non primum a Leontis spis po concessum, sed ab ipsis coenobialis vitae primordiis in more positum fuit, naturali aequitate dictante ut suum quaevis
47쪽
familia superiorem elioeret. Sic in monasteriis Pachomianis ab initio, sic in aliis omnibus subinde usus obtinuit. At quum nonnulli praepotentes, sive episcopi, sive saeculares, jus instituendi abbatis sibi tribuerent: obtenta sunt ad revincendam eorum potentiam privilessia a restibus et pontificibus Romanis, quae antiquam monachorum libertatem tuerentur, non ius adventilium tribuerent. Sed Τhomassinus, qui ardore stabiliendi mastis mastisque auctoritatis et iurisdictionis antiquissimae episcoporum in monast9
ria, ut ipsemet loquitur ). se ita abripi passus est . ut in mani
festa paradoxa judicio Maurinorum 2ὶ inciderit. his passim 3ὶ
refragatur; sed hoc loco ne sequacem quidem habuit Espenium ij, insensissimum religiosorum libertatis hostem, qui in media
luce caligare noluit. Tradit itaque Τhomassinus, altius rei origine repetita, episcoporum fuisse abbates delissere et ordinare; attamen non multo post monasteriis ipsis permissam esse abba tum electionem, privilestio quidem, sed quod statim et pervastatissimum et iuris communis fuit. Sed his plane adversatur testimonium Cassiani, qui laudans stabilitatem disciplinae, quae per universam AEgyptum et Thebaidem servabatur, clare indicat majorum seu abbatum electionem a monachis suisse factam 5J, quod etiam constat ex canonibus concilii I Nicaeni, apud Arabes conservatis 6 . Praeterea in nulla omnino regula mentio fit et clionis abbatis seu majoris faciendae ab episcopo ; sed regula S. Benedicti aperte eam attribuit monachis IJ, et in aliis regulis ita id certum fixumque supponitur, ut nulla proprie mentio fiat
de ipsa electione, sed do eligendi tantum dotibus 8j. Quibus
l) Vst. et nov. discipi. eccles. Part. I, lib. III, cap. 20, tom, I, pag. 725. 23 Nouusau traiia da diplomatique, lam. 5. pag. I 09. 3ὶ Vat. et nov. discipi. pari, i, lib. 3, cap. 65, num. 3, tom. I, pag. 845; lib. 3, cap. 26, num. Is, pag. TIT; lib. 3, cap. 29, num. 8, pag. 726; lib. 3, cap. 32, num. 2, pag. 735 st alibi. 4ὶ Jua emiss. uniV. pari. I. iit, 3I, cap. 9, tom. I 0pp. pag. 328. M Institution. lib. 2, cap. 3, codex regularum Holatonii odit. Brochio, tom. 2, pag. I 0 et seq. 6ὶ Labbs, colleci. concit. tom. 2, col. 3I5. in Cap. 64, codox regular. tom I, pag. 133. 8) CD. Rogula S. columbae, seu eu-jusdam patris, num. Is, ibid. 'pag. 223; Rogula communia S. Fructuosi, cap. 3, ibid. pag. 2l0, Θω.
48쪽
accedit sanctio Iustiniani imperatoris, qua nequaquam Statuitur episcopos non amplius p0SSe constituere abbates, Sed corrigenda indicitur norma, qua qui tempore antiquissimu8 erat, aut secundus ab eo, eligebatur, nulla habita Virtutis ratione, sed tantum temporis; quocirca decernit ut deinceps monachi maxime idoneum eligant 3ὶ. Mitto plures pontificum epistolas et conciliorum canones, quos exstare non dissitetur Thomassinus; siquidem id
brevi jus commune lactum eSSe conced3t.
3 Unus canon Ll concilii Toletani IV anni 633, pridem 2ὶ adeoque ipsi Gratiano 33 dissicultatem lacessit. In eo enim monentur
episcopi, ut hoc tantum sibi in monaSteriis vindicent, QUOD PRAEUI-PIuNT CANONEs, id est monachos ad conversationem Sanctam prae .
monere, ABBATES ALIAQUE OFFICIA INSTITUERE, atque mira regulam
facta corrissere. Sed omnis dissicultas evanescit, si cum Mabili illo in per vocabulum instituero idem intelligitur ac ordinare seu benedicere; atque ila intelligendum esse lacile comprobatur. Praesidebat enim huic concilio S. Isidorus Hispalensis eae cujus regula, ut loquitur Mabillonius to), et ut eae capite Π,
quod est DE ELIGENDO ABBATE 6), liquet, electio penes monachos erat: unde, quum hic Omnia peragenda statuantur Secundum canones, dicendum esset S. Isidori regulam canonibus adversa- iam, neque intelligeretur quomodo hoc Secundum regulae suae caput, Saltem post concilium Toletanum, non eXpunxisset. Idemque dixerim do duabus S. Fructuosi Bracarensis episcopi regulis, paulo post concilium Toletanum conscriptis 7ὶ, et per quas electio abbatis similiter penes monachos erat 8 . Praeterea in Hispania tunc legebatur regula S. Benedicti, ut nitide ostendit
49쪽
Mabillonius neque ibidem incognitae esse potuere tum plureS summorum pontificum, maxime S. Gregorii Magni 2ὶ, episto
lae, abbatis electionem monachis tribuentes, tum canones Carthaginenses et Arelatenses, idem Omnino statuentes. Ex quibuS manifeste deducitur, nisi quis apertae contradictionis incusare velit Toletanum canonem, per institutionem abbatis aliorumque officiorum intelligendam esse ordinationem seu benedictionem, aut sorsan etiam conflirmationem. Non tamen est quod nonnulli in Hispania postmodum exstite rint episcopi qui sibi vindicarint electionem, adeoque longius progreSSi, non monachos praeficerent monachis Sed extraneos. Constat enim id ex concilio Toletano X anni 656, cujus canon tu haec habet 3ὶ : Reverentiae totius auditu percipiatur, quia V adeo dura non trustra cogitur hac duriori emtirpari censura. Agnovimus enim quosdam ponti ices praecepti principis apostolorum, qui ait: PASCITE, QUI IN VOBIS ESΤ, GREGEM, NON COACTE SED SPONTANEE, NEC DOMINANΤΕS IN CLERO. SED FORMA FACTI GREGIS, ita ESSE
immemores, ut quibusdam monasteriis parochialibusque ecclesiis aut sum consanguinitatis personas aut sui favoris participes iniquum saepe statuant in praelatum, ita illis providentes commoda inhonesta, ut eisdem deferantur, aut quae proprio episcopo dare iustua ordo poposcerit, aut quae rapere deputati mactoris
violentia potuerit. Quae ne deinceps fiant sub gravissimis prohibetur poenis : ast satis incassum, quum ex hac prima mali labe orti sunt abbates laici seu commendatarii l. 4 Negari tamen non posse videtur episcopo licuisse ut si hi
reservaret constitutionem abbatis, quum hujuS praedecessor criminis reus ageretur. Habet enim concilium EpaOnense, anno
5 7 aut 5 8 in provincia Viennensi celebratum 5ὶ: Abbas si in
culpa reperiatur aut fraude, si innocentem se asserens ab epi-SCOPO Suo accipere noluerit successorem, ad metropolitani judi
50쪽
cium deducatur; atque in eamdem sententiam Benedictus XIV lj interpretatur posteriorem partem capitis LXIv regulae S. Benedicti 2J. Quae disciplina saeculo Xl adhuc in Gallia viguisse videtur 3J. Insuper diu gavisi sunt episcopi jure dandi sui ad electionem consensus, eamdemque confirmandi ιὶ, adeoque electo elargiendi benedictionem seu Ordinationem abbatia
Iam si ratio quaeritur, cur id, quod ex jure communi debebatur monachis, inscriberetur privilegiis, praestantissimi scriptores respondent, id factum fuisse, quoniam episcopi aliique magnates pro libitu sibi arrogabant vel se ipsos abbates constituere, Vel amicos aliosve abbatiali baculo donare 6ὶ; cui rei diutius non inhaeremuS, quum ex modo citato concilio Toleiano X manifesta Sit.
lin Bulla causarum palatii, Bulla- Ieci. Concit. index, v. Abibales. rium Bonedicti XIV, tom. 2, const. 40, i5ὶ Marione, Do antiq. monachor. vol. 5, pag. 329. Ritib. lib. 5; Da antiq. scolas. Ritib. 2ὶ Calmetus, Comment. littoralis de sac. Benedici. cap. I, tom. 3, pag. Regulae S. Benedici. tom. 2, pag. 2, edit. Rothomag.; Comment. in Regul. 293. S. Boned. pag. 840. 3, Concit. Lemov. anni 103l, Labhs, l6ὶ CD. Μabillonius, Aet. SS. Ord. Colleci. concit. tom. 9, col. 898. S. Bened. pari. l, saec. 3, praefat. num. 4ὶ Balvetii Not. ad libros Capitula- III, pag. 89. rium, tom. 2, col. Il43; Labbe, Col-