장음표시 사용
81쪽
Anianensis abbas, qui jam ante habebat sub suo restimine mon-teria duodecim Iὶ cunctis reoni sui coenobiis praefectus est, ut, sicut Aquitaniam et Gothiam, ita Francos salutifero imbueret
empla, adeoque ut harum partium monasteria, quae a ressulari norma defecerant, ad pristinum statum revocaret. Ut autem, quemadmodum una Omnium erat professio, iisdem etiam esset sagubris una consuetudo, Benedictus iussu imperatoris, constra- statis cunctorum coenobiorum patribus una cum plurimis monachis, multos cum illis resedit dies, regulam eae intestro discu tiens, obscura dilucidans, dubia solvens; sicque veteres abstulite rores, priscossius ritus avitae disciplinae restituit; atque eae eis CAPITULARE INATiTUTUM, id est statuta synodo Aquisyranensi probata, imperatori conflirmanda porreaeit, ut in Omnibus πω ni sui monasteriis ea observari juberet. Id vero lubens Secutus est imperator, missis per singula monasteria inspectoribus, qui eam cunctis formam traderent et qui traditam Observari curarent. Perfectum itaque propastatumque est opus, divina Op tulante misericordia, et una ubique generaliter observata est re-stula, ac demum universa monasteria ita ad tormam unitatis
redacta sunt, quasi ab uno massistro et uno in loco informarentur : adeo uniformis in cibo et potu, in vigiliis et psalmodia, caeterisque relissionis ospiciis vivendi ratio instituta est. Horum omnium duae, caput et veluti anima erat Benedictus, cui omnia, tamquam generati praeposito monasteria obtemperabant. Atque
in his peragendis ab episcoporum jurisdictione liber erat S.
Benedictus, utpote auctoritatem suam ab imperatore cum consensu synodi nationalis Aquisgranensis habens. 4. Sed, quae miseria temporum suit, non multo post imperium Francorum et per principum socordiam et per Normannorum invasiones ita luxatum est ut res spirituales aeque ac temporales omnino di fluxerint; unde saeculo ix atque etiam deinceps monasteria pleraque incredibilia sere acceperunt detrimenta, periitque
omne congregationis monasticae Vinculum.
Sed anno 910 novum institutum est coenobium, Cluniacense videlicet, quod per plura saecula seminarium quasi fuit sancto
ilὶ Indonsium do S. Bansdici moris nod. lib. 29, cap. 9, tom. 2, pag. 46 I. epistola, ap. Μabillonium, Annalsa Bo-
82쪽
rum virorum, quorum alii suiferumt in coenobiis, alii in episco pali dignitate, alii in ipsa S. Petri cathedra. Quum itaque, ut lO- quilur Araldus, Carnotensis episcopus ), tamquam florens
hortulus suavissimo tiliorum atque rosarum Odore perflaretur, alia complura monasteria, in quibus spiritus Dei oppressus potiusquam exstinctus erat, ad participandam tantam gratiam paulatim anhelare coeperunt. Primum concessum anno 934 a Ioanne xl, qui legitimus in Galliis Romanus ponti sex habebatur, ut EO Se re cipere possent aliorum coenobiorum monachi, donec haec ad meliorem disciplinam revocarentur, quin etiam ut, si coenobium aliquod eae voluntate illorum, ad quorum dispositionem pertinere videtur, in sua ditione ad meliorandum susciperct conSenserint fluniacenses, pontificiam J licentiam eae hoc haberent. Quantus autem exinde monasteriorum et cellarum numerus Venerit sub potestatem abbatis Clunia censis non lacile dictu est. Martinus Marrier in Bibliotheca Cluniacensi, quam Andre3SQuercet anus disposuit notisque illustravit, nongenta circiter re-ensuit; sed multum abest ut colligere potuerit nomina omnia. 5 Ab exordio liberum fuerat Cluniacum ab auctoritate episcopi dioecesani, subjectumque soli Romanae ecclesiae, cui per singula quinquennia decem Solidi ad luminiaria Apostolorum persolverentur 3 . Quoties autem nova ei tribuebantur aut Villae,
aut cellae, aut monasteria, toties ut in Bullario Cluniacensi videre estj adibant sanctissimi abbates sedem apostolicam, ut illa quoque sub ejus protectionem reciperentur. Sed saepius exemptiones illae impetitae et a Romanis pontificibus defensae suerant. Quo vero illis jurgiis finis si fieri potuisset in imponeretur, rogavit S. Odito abbas S. Henricum imperatorem ut preces ejus Suis conjungeret quo facilius a Ioanne papa XIX obtineretur solemnis et universa omnium Cluniacensium monasteriorum et libertatis confirmatio. Admisit has preces pontifex ediditque diploma quod sequitur ) : Dannes episcopus, servus servorum Dei, dilectissimo silio Odiloni abbati monasterii, quod dicitur Cluniacum, in
83쪽
honore beatorum apostolorum Petri et Pauli consecratum, in Comitatu Matisconensi situm, et per te cunctis successoribus tuis abbatιbus in perpetuum. Cum omnium fidelium petitionibus et necessitatibus subumire debeat apostolicae charitatis gratia, multo magis his est impertienda ejus beneficii clementia, quos Sinstulariter proprios et specialiter filios se gaudet habere sancta Romana Mater Ecclesia, et sum utilitatis stratia, et praecedentium patrum authoritate est yia, quorum etiam desideriis et votis eo plenius parers debet auctoritatis apostolicae sublimitas, quo certius constat eos nonnisi illa desi rare et e etere, quae sunt ad honestatem sanctast pietatis, et utilitatem verae retistionis. Et quoties in sum necessitatis commodis nostrum af Sensum, et solitae apostolicae auctoritatis audiverint humiliter requirere praesidium, ultro benignitatis intuitu nos convenit subvenire, et rite pro integra Securitate solidare, ut eae hoc nobis quoque potissimum praemium a conditore omnium Deo insudereis arcibus contribuatur. Et ideo quia postulastis a nobis ut praefatum monasterium apostolicae auctoritatis serie muniremus, et Omnia ejus pertinentia perenni iure ibidem inviolabiliter permanenda confirmaremus, et absque omni iugo seu ditione cujuscumque personae constabilire nostri privilegii pastina studeremus. Propterea tuis semus precibus, ob interventum Domni invictissimi et pii Henrici imperatoris austusti, ejusque rem ἱ- clium animae per hujus nostrae auctoritatis privilestium Statuentes decernimus, ut cuncta loca et monasteria ad praedictum . Cluniense Coenobium pertinentia, quae ab aliquibus fidelissimis christianis, regibus, episcopis, ducibus seu principibus eidem loco sunt concessa, et ab Antecessoribus tuis abbatibus adquisita, Bernone videlicet, Odone, Eumardo, et beatae recordationis Sancto Mavolo praedecessore tuo, vel quaecumque ad eumdem locum pertinere videntur, absque ullius contradictione, cum magna Securitate quietus debeas possidere, et per te universi Succenores tui in perpetuum. Necnon sub divini iudicii promul- statione et confirmatione, et anathematis interdictione corroboranteS decernimus, ut nullus spiscopus, seu quilibet sacerdotum in eodem venerabili coenobio pro aliqua ordinatione, sive CORSs' cratione ecclesiae, presbyterorum, aut diaconorum, misSarumgus celebratione, nisi ab abbate ejusdem Ioci invitatus fuerit. venire ad agendum praesumat: sed liceat monachis ipsius loci cujus-
84쪽
- 81 oumque voluerint ordinationis stradum suscipere, ubicunque tibi tuisque successoribus placuerit. Interdicimus autem subsimili anathematis promulgatione, ut isdem locus sub nulliuscujuscumque episcopi, vel sacerdotis deprimatur interdictionis titulo, seu eaecommunicationis vel anathematis vincula. Non enim patitur sanctae Sedis apostolicae authoritas, ut ullitia cujuscunqus personae oblissatione proscindatur a se cuilibet concessa liberalis libertas: neque ipsius loci fratres ubicunque positi, cujuscunque es copi maledictionis vel eoecommunicationis vinculo teneantur astricti. Inhonestum enim nobis videtur ut sine nostro judicio, a quoquam anathematizetur S. Sedis apostolicae filius, veluti cujuscumque subjectae ecclesiae discipulus. Si qua vero competens ratio adversus eos quemquam moverit, et hoc aliter determinari vel definiri nequiverit, judicium apostolicum, quod nulli praejudicium praetendere patitur, super hos patienter praestoletur et humiliter requiratur. Decernimus etiam, et illius, cujus vice quamvis indione fungimur, auctoritate sancimus, ut isdem locus omnibus ad se ob salutem confugientibus, Sit misericordias sinus, sit totius pietatis et salutis portus. Obtineat in eo locum justus, nec repellatur poenitere volens iniquus. Praebeatur innocentibus charitas mutum fraternitatis, nes nessetur Omensis spes salutis et induloentia pietatis. Et si aliquis cujuscunque oblissatus anathemate eumdem locum e etierit, Sive pro Corporis Sepultura, seu auerius sum utilitatis et salutis stratia, minime a venia et optata misericordia saecludatur, sed oleo medicamenti salutaris Du-dus benigniter colligatur. Quia et justum Sic est, ut in domo pist. tatis et justo praebeatur dilectio sanctae fraternitatis, et ad veniam confugienti peccatori non nestetur medicamentum indulosntiae et salutis Sit autem omnibus ibi advenientibus causa salutis hio et in perpetuum divinae miserationis et pieιatis remotum, etasostolicast benedictionis et absolutionis praesidium. Decernimus praeterea et omnino constituimus, ut praedictι laci obeunte abbais, non ibi alius cujuscunque personae violentia constituatur ordinandus, sed ab ipsa constrestatione Boi secundum timorem Dei et institutionem testistatoris Benedicti, pater qui sibi praeesse debeat eligatur, atque ad eum ordinandum qualiscunquo illis
placuerit advocetur episcopus. Quascurastus vero terras nunc teis nes, et quas tu tuique SucceSSOreS adquirere potueritis, in perpe-
85쪽
- 82 tuum possidendas concedimus vobis. Si quis autem temerario ausu quod fleri non credimus contra hujus nostrae apostolicasteonsirmationis seriem venire aut assere tentaverit, Sciat se Domini nostri, et apostolorum principis Petri anathematis vincula innodandum, et cum diabolo ejusque atrocissimis pompis, atque cum Iuda traditore Domini et Salvatoris nostri Iesu Christi in aeternum Onem concremandum, Simulque in voraginem tarta reumquct chaos demersum cum impiis deficiendum. Qui vero custos et observator hujus nostri privilegii emtiterit, benedictionis oratiam et vitam aeternam ac Domino consequatur, etc. Amen.
G. Qui post Ioannem XIX occuparunt s. Petri sedem, rogatu aliorum imperatorum et principum renovarunt idem diploma, plerumque multo expressius. Qua auctoritate freti Cluniacensos abbates visitabant subdita sibi monasteria, emendabant mores et consuetudines, ipsique censebantur omnium coenobiorum abbates, ut in iisdem non minor sibi esset auctoritas quam Cluniaci. Verumtamen, quum necesse esset illic quoque institui superiores. instituebant quos voluissent abbates aut potius proabbates seu coabbates. Paulatim tamen intellectum est communitato nominis obscurari auctoritatem abbatum Cluniacensium ; quapropter videbatur hujus archiasceterii monachis monasteria obnoxia, quantacumque essent, in cellas aut prioratus redigere, quibus non abbas praeesset, Sed prior. Quod aliquandiu praevaluit. Sed quum tantum esset abbatum Cluniacensium imperium, fieri non poterat ut recte suo munere fungerentur, si episcopi singularum dioecesium, in quibus monasteria gubernanda eiS ESsent, intercederent; quam ob causam tanto magis neceSSarium erat: ut hi a Romano pontifice cohiberentur, quod ne ipsius quidem Cluniacensis monasterii libertas, iam antiqua et tot apostolicae sedis decretis confirmata, ab episcoporum MatisconenSium usurpatione Secura erat. Beatus itaque Urbanus papa II anno 4 088 novum
diploma edidit quo non solum quidquid tibertatis, quidquia
immunitatis, , quidquid auctovitatis Romani pontifices abbati et Cluniacensi monasterio concesserant confirmavit, Sed expresse decrevit atque stabilivit NE .uis haec ejus sunt Verba) υLTRA LEGATUS Romani antistitis, vices in vestris scilicet transalpinis
86쪽
adhicARE salvo canonico illo jurs dandi nempe chrisma et alia episcopalia , quod in eis hactenus habuerunt; siquid autem causae in eos habusrint, te tuosgus Successores appellent; quod si per vos sic alloquitur S. Hugonem, abbatem Cluniacensem, llis nequiverit deflniri, ad sedem apostolicam referatur, ejus solius vel legati ejus judicio donienda. Anno autem 4095 ad S. Hugonem novum iterum diploma do-dit idem beatus pontifex: in quo post recensita innumera monasteria quae Cluniacensis juris erant, sic pergit 3ὶ: Haec omnia, via quas in futurum Domino adjuvanis poteritis ad pisci, tibi
tuisqua successoributa ita perpetuo restenda, disponsnda ac possidenda Armamua; ut nemini umquam liceat eorum aliquid acoenobii Cluniacensis unitate subtrahere. Porro, sicut a beatae memoriae papa Grestorio VIIJ in Romana synodo et a nobis nuper in Placentina statutum est, praesenti privilegii auctoritate docernimus, ut nulli sit archiepiscoso, nulli episcopo, nulli apostolicae sedis testato facultas sine certo Romani pontidota praecepto adverSum vos aut vestrum coenobium emcommunicationis aut interdictionis proserra semientiam, neque vestra vobis invitis judicia ventilare. Ineunte vero anno .4099 renovavit omnia jam pridem
concessa privilegia 2ὶ, et imprimis sub divini judicii promusa
tione et consimatione et anathematis interdictione corroborans decremit ut nullus episcopus, seu quilibet sacerdotum in eodem venerabili coenobio, neque omnino in aliquo loco huic subdito, pro aliqua ordinatione seu consecratione altaris vel ecclesiae, presbyterorum vel diaconorum, missarumque celebratione nisi ab abbate ejus coenobii vel prioribus, eidem coenobio subditis, invitatus fuerit, umire ad agendum praesumeret; sed ut liceret monachis
congregationis Cluniacensisὶ, ubicumqus positis, cujuscumque voluerint ordinationis stradum suscipere, ubicumque S. Hugoni ejusque successoribus placuerit. Interdicimus autem, sic pergit
87쪽
- 84 B. Urbanus, sub simili anathematis promulgatione, ut neque Cluniacum, neque loca ad id pertinentia ubicumque episcopi vel sacerdotis deprimantur interdictionis titulo, seu communicationis vinculo vel anathematis: non enim patitur sanctae sedis apostolicast authoritas ut illius cujuscumque personae obligatione proscindatur a se cuilibet concessa libertatis potestas.
Centies renovarunt aut ampliarunt qui postea S. Petri thronum occuparunt privilegium libertatis Cluniacensium monastoriorum, ut quotusquisque ex Cluniacensi bullario colligere potest. Id aggressi sunt saepius epiScopi; sed continuo represserunt haec conamina Romani pontifices, atque ipsi Cluniacenses sanctissimi abbates acriter conditionem suam vindicarunt, probe sibi conscii congregationem monasticam virilem, quae scilicet constet ex multis dissitisque monasteriis sub uno capite, sive abbas sive capitulum generale sit, ruinae proximam esse si Suprema auctoritas libera non sit ab interventu tot episcoporum quot sero
88쪽
I. Congrogationum monasticarum, sae ulo XI axortarum, utilitas. 2. Naesssitas sarum libortatis. 3. Otigo Oxomptionis congrogationis Ciatorcionata. 4. S. Bernardua culpabat multas exΘmptiones. 5. Varumtamon pro morosds extincti schismatis Pstri Loonis potiit ab Inn contio II confirmationsm ot oxisnsionam livortalia Cistarctonsium. 6. Episcoporum culpa libertas Cistercisnatum fit paulatim plona. . Similitor omnos aliae congregationea rogula a fiunt libarae. 8. Quanta auctoritas fundatorum ot Romanorum pontificum hanc libortatomambisntium aut concΘdΘntium . . s. S. Franciscus Assisias contrarius non fuit sxomptioni Eongregationum rogularium, sod singularibus privsssgiis ; si quidem jure mctito.
Quum ex Cluniacensis congregationis regiminct tanta proficiscerentur bona ut satis ea extollere non posse viderentur Romani
pontifices aliique sanctissimi viri, Saeculo Xl coeptae sunt aliae complures institui ad illius exemplum congregationes, quarum utique laus in ecclesia Dei minima non fuit. Audiatur do his Mabillonius in vestibulo illius saeculi: Hactenus, inquit IJ, unum sancti Benedicti ordinem eaehibuimus, necdum in varias partes diviSum, sed eodem habitu et eodem fere vivendi oenere uniformem; at deinceps ab saeculo XI, quod modo ingredimur, eumdem in varias constrestationes, veluti diversos in ordines, distinctum visuri sumus, diversis ritibus, diversoque habitu a se invicem disparatos. Alia quippe disciplina fuit, aliusque modus et habitus --ldulensium, Romualdo auctore: alius Vallumbrosanorum sub Joanne sualberto; alius Cariusiensium atque Grandimontensium, quorum institutores sanctissimi, Bruno et Stephanus, B
89쪽
86 nedictinae restulae non omnino addicti fuere: alius dentque Ci- sterciensium, qui sub sinem istius saeculii emorti sunt. Soli nigrum habitum retiunerunt cum antiquis monasteriis Cluniacenses, qui et ipsi demum quasi quemdam distinctum ordinem constitus-runt. His Omnibus, tot veluti luminibus, resplenduit ordo nosterne dicam ecclesia r atque inde prodiere viri sanctitate et doctrina illustres quam plurimi, in decursu horum Annalium commemorandi: quorum alii ad summum sontincatum, alii ad alias eccle- Siae dignitates provecti fuerer alii contra haereses, alii contra pravos saeculi mores dimicarunt: alii denique pro me et ret stisne Sanssuinem suum profundere non dubitarunt. Hinc nova in illarum stratiam condita fuere monasteria, non modo in Occ sente, sed etiam in Oriente, ubi ordo noster hoc saeculo propastari coepit. 2. Hae quidem congregationes omnes ab initio non ita institutae sunt ut unum esset in potestate alterius aut ut capitula generalia celebrarent; sed prima vincula in hoc sere constiterunt ut unum eSSet Vitae genus, communes consuetudines et mores, unaque origo. Verum, paulatim experientia docuit bona illa servari non posse, nisi eadem custodiret conservaretque commune
gubernium. Quod quum praevaluit, visa sunt Romanis pontificibus monasteria illarum congregationum ab episcoporum dice-γSanorum eximenda jurisdictione; quoniam vix aut nevix qui dem fieri potest ut regularis exsistat ordo sub generali praeposito aut capitulo, si ii qui praesunt nuspiam libere explicare possint Su3m auctoritatem. Sed in immensum cresceret hic liber, si singularum illarum congregationum immunitatis historiam prosequeremur. De uno itaque Cisterciensi ordine, qui reliquos omnes monasteriorum numero longissime superavit, dicendum Videtur.3. Tritum est apud Cistercienses hoc de ordine suo disti
SanctuS, et eaeemptus, primaque ab orioine liber :Nullus in hunc quidquam juris habere potest.
l) Μanrique, Annales Cistere. ad an. III 4, cap. 3, num. T.
90쪽
In quo aliquid veri, aliquid salsi inest. Integra certe non erat episcopis dioecesanis sua in Cistercienses jurisdictio, sed neque
omnino suppressa. Quum scilicet natum est Cistercium invaluerat jam pridem mos, ut abbates in benedictione sua obedientiam episcopo profiterentur, atque primi Cistercienses monachi timerent ne plus damni quam emolumenti ex universali hac prosessione Oriretur, Hugo, primus Pontiniacensis abbas, anno 4 41 exceptionem inseruit et Humbaldo, episcopo Antissiodorensi, nonnisisALvo ORDINE Cisterciensi obedientiam promisit, hac usus sormula l) : Eoo Hugo, Pontiniacensis abbas. Subjectionem, reverentiam et obedientiam, a sanctis patribus institutam, Secundum restulam sancti Benedicti tibi, Domine Eumbatae episcope, tuisque successoribus canonica sub stituendis et sanctae sevi Antis-SOαOrenSi, SALVO ORDINE NOSTRO, perpetuo me einhibiturum promitto. Quam formulam totus deinde ordo adoptavit, et confirmarunt Lucius III, Urbanus III, Clemons V et alii multi Romani pontifices. Quum autem in Charta caritatis, quae anno 4 19 prindiit in ab initio et saepius deinceps a Romanis pontificibus multisque episcopis approbata suit et quae leges capit, quibus Ciste
ciensia monasteria inter se devinciantur et unam congregationem componant, juberetur Cisterciensis abbas novorum abbatum electionem dirigere, ubique ut abbas matris totius ordinis recipi, Semel quotannis sua aut aliena opera singulas filiales abbatias Visitare, generale capitulum, cujus tanta sit auctoritas ut et ip- summet abbatem Cisterciensem deponere possit, quotannis cogere, aliaque multa agere quae interventum episcoporum dice. Cesanorum excludere viderentur, inde deduxerunt Cistercienses Omnes Suas domos a visitatione opiscoporum liberas esse. In quam Sententiam etiam respondit Innocentius IV his verbis 2ὶ : Ipse ordo, sicut olim, sic in posterum, ab ejusdem dum Moeat abbatibus et monachis idoneis, quos vos, silii abbates, ad
hoc provideritis deputandos, et L NuLLO ALIO VISITARI POSSIT AUT
CORRIGI. Quum tamen procurationes sibi deberi contenderent episcopi, eas item redarguit Alexander papa IV : Quia sic sunt, inquiens δὶ, procurationes visitationi anneaeae, ut praelatis non