장음표시 사용
121쪽
Manifestum est inter comparati0nem laeta ad tibiam in convivio saltationis et mutati in melius amic0rum Artunae prorSus prave interponi v0tum de gratia Veneris, idque ipsum male verbis conceptum esse; neque enim HSquam ευχαρις pr0pitius est, sed gratus et iucundus, qu0d pro epithet0 recte adiungitur Veneri, pessime, ut talis sit, optatur. Ne id quidem obscurum est, comparati0nem illam duarum rerum nimis brevem esse p08tularique ad sententiam explendam pr0gressum aliquem per duo membra, antequam ad summum veniatur sui in n0to ill0 eiusdem figurae exemplo: amicus Socrates, amicus Plato, Sed magis amica veritas). Itaque Venerem quoque amabilem ευχαριν) sibi gratam esse ch0rus dicit, inestque in illo εἴη δ' adiectivum seminini generis ad Venerem relatum , qu0d resp0ndeat praecedenti ιδυς, Sequenti τερπνον. Id autem ipsum illud esse ηδυς et littorae dem0nstrant et orationis figura: 'Hιοὶ χορος /ιὸν et δυς, εἰ λ γεια Λ-ου δαιτί, Hδε tu δ' εὐχαρις υτρομα '
Apud eundem poetam Hecuba in sabula cogn0mini postquam Se Polyxenae m0rtuae funebre aliqu0d munus et ornamentum daturam dixit, non iam dignum, sed quale nunc apud cives captivas reperire possit, si qua preti0si aliquid celet, ren0Vata mem0ria pristinarum opum, v. 619 sqq. Sic l0quitur: .
122쪽
Perapte ad rem, quae agitur et unde haec conquestio oritur. multarum rerum p0ssessio in Priamo commemoratur so,N εiοτ' εχων , nisi quod praeter multitudinem pretii oi magnificentiae significationem requirimus; contra Priami in liberis sortunae minime apte hic mentio fit longe aliter se ipsam matrem miseratur H), idque orationis forma non Graeca; nam quanquam superlativo interdum apud poetas additur superlativus adverbii gradum significantisset ον ἐχθιοτος, /υγισἔον ἐχθiστη Med. I 323 nemo tamen unquam superlativum adverbii laudem significantis superlativo addidit καU.ιοτα ευτεκνωτατος); ne positivi quidem gradus adiectivo ex ευ composito recte adiungeretur καλωρ simileve adverbium καλως εtuεκνος). Iam in
eodies optimo et fide dignissimo Veneto) non, ut editur,
scribitur, sed IZ πλεio τ' i χων κάλλιστα κ' εt εκν-αre.
Manifestum est igitur, Priamum dici habuisse plurimas δελε isταὶ pulcherrima καλλιοταὶ et huic laudi aliam adiunctam κα ii latere in ευet εκνυ ciete. In ea laude τεκνων nomen nihil agit, plurimum τῆς τεχνης. Scripserat igitur Euripides καλλιοτα κε υτ εχ νωτατα, pulcherrima ei egregia arte facta. Nam ευ τεχνος et de homine artis
perito et do re arte facta dici recte poterat, ut ευτυχης ei alia 3. Redeamus ad pr0sae orationis scriplares PlatoniquεXenophontem adiungamus, apud quem Hellenic. I, 2, 1
123쪽
dativo violenter accusativum posueris πελταστας ἐσο- μενους), tamen incredibiliter vitiose abundare speltastas enim fecisse nautas Thrasyllius dicitur, ut simul peltastae essent); itaque editores h extu circumscribenda putant, quis
tam nulla causa tam pervem Arma addiderit, n0n curantes, nec vident se barbariem manifestam relinquere, Ποιη-οάμενος pro ποιησας. qu iam igitur ποιεico αι est - faciendum aliquid curare, requiritur rei, quam Thrasyllus faciendam curaverit, significatio, apparetque n0n nautas factos dici, sed aliquid nautis paratum, ut simul peltastae essent; recte enim iam dativo πεντακισχιλίοις dativus adiunctus erit; paratum est autem nihil nisi ipsae
peltae, seripsitque Xen0ph0n: πεντακισχιλίοις των ναυzῶν πέλτας Ποιηοά 3μνος ως ἄ/ια καὶ πελτασταῖς
ἐso tra νοις. Antiquis et Atticis scriptoribus unum saltem adiungamus in hae exemplorum seris inferioris aetatis, Lucianum, in cuius Toxari 60 de homine certamen ineuntesio scribitur: 'Ο δὲ λαβών τῶ οπλα τὰ ιιιν αλλα περιε- δήοατο, το κράνος δ' ουκ ἐπεθηκεν, αλλ' cno γυ/ινης νῆς κεφαλῆς καταστὰς ε/ιάχετο. Graecum est de galea sibi imp0nenda ἐπέθετο, n0n ἐπέθηκεν, nec ulla significatur, cur n0Π galeam qu0que sumpserit, causa. Sed codices non Oυκ ἐπεθηκεν, Sed ου κατεθνηκεν habent. Nihil
hinc essici potest, quod h0minis actionem apte significet, sed emeitur sacile, quod de ipsa galea dicatur ostendatque, cur ea homo usus n0n sit; scriptum enim merat: τὰ κράνορα Ου καλῆκεν, galea scapitiin n0n conveniebat. Pro minus triti verbi imperiecto subiectus est a0ristus D tissimus. Καθήκειν eodem modo Polybius dixit ΙΙΙ, 78
τάς ἐσλῆτας et ἀς καθηκουσας ταὶς περιθετα ρὶ et alii. Apud eundem in navig. 27 haec leguntur: 'Eω λέγειν, oσαρ επιβουλάς /ιετά του πλovet ου καὶ ληοτος καὶ φθονον καὶ stroος παρά των πολλων. Non obscurum est, inepto inter insidias et invidiam odiumque medios interponi latrones nec orationem verbo ullo m0do carere
124쪽
posse, cui accusativi adhaereant. In codicibus scribitur non καὶ ληστας, Sed λxoτας. Certum est igitur, in his litteris verbum latere secundae pers0nse inam all0quitur Lycinus eum, qui dives factus fingitud et persecti temporis; nec litterae dubitare sinunt, quin activae formae fuerit. Scribendum est igitur εἴληχας. Nam id potius quam
ειληννας s0rruptum puto. Postremo veteris et praestantissimi scriptoris, Τhucydidis, locus, argumentis ex sententiae Arma ductis liberetur mendo non in litterarum vocisve commutati0ne posito. Nam III, 38, 2 Cleon, Athenienses ad supplicium de Mytilenaeis sumendum exhortans, mirari
ριάχοις βλάβας καθι uetu/ιένας. Apparet significari sententiam absurdam et sibi contrariam nec ab utraquo parte id0m statuentem. Verum priori membro Mytilenaeorum iniurias utiles Atheniensibus esse) prorsus non contrarium est alterum Atheniensium calamitates damn08as esse sociis), omnin0que haec duo inter se nihil habent commune nec calamitates Atheniensium earumque ad socios essectus quicquam ad totam hanc comparationem pertinent. Itaque nihil agunt, qui οὐκ addunt.) Quod autem Kru gerus τά δε η/ιέτερα ξυι φορα scripsit, ut mutationem ipsam n0n valde probabilem esso taceam, ne sic quidem repugnantia illa, quae inesse debet, apparet nec, quid Atheniensium c0mmoda hic agant. Omnino omnis comparatio constitui et repugnantia ostendi in una re debet, τα ἶς ἀδικίαις. Sic enim Cleon ratiocinatur, si qui persuaderemnentur, Mytilenaeorum iniurias etiam utiles esse Athenia ensibus, idem aestimandum esse de Atheniensium iniuriis,
ut n0n nocere sociis, sed utiles iis esse putandae sint. Iu que inter se c0ntraria sunt τῶν νυτιληναίων άδικίας et τας ηιιετερας ἀδικiaci, et τοὶς ξυδιμάχοις, ουσας et καθισται ενας, I quem autem in priore membro locum
125쪽
tenet ωνευ/ιους, in altem tenere debet vox contrariae significati0nis; quae qu0niam duplex est, et nam substantivo hic pro adiectivo Thucydides usus est) manifestum est, alteram additam interp0lando esse; nec obscurum est, et per Se quod vulgarius est, lacilius quam ξυιι ορας addi p0tuisse et 0mnem errarem natum esse ex e0, quod, cum ξυ/ιπορας cum η3 ετέρας prave coniunctum esset et pr0 subiecto habitum, praedicatum desideraretur. Itaque sic scribendum est: δὲ ἡ/ιετερας ξυπιpορας τοiς ξυμμάχοις καθιοται ἐνας 3). Eadem, quam haec exempla monstrant, Iia alias mendorum formas, ut
lacunas ex simili verbo bis p0sila ortas, deprehendi et co rigi, si suis et propriis exemplis declarari 0pus est, sumi ea possunt ex prim0 capite, ubi de iis mendorum generibus dictum est. Itaque Graeca haec sumiant; transeamus ad Latina. Eorum primum dabit Valerius Maximus, apud quem ΙΙΙ, 2Ε. b de Epaminonda moriente haec leguntur: e corpore deinde suo hastam educi iussit eoque vulnere expiravit, quo sic codex B; interpesati quodi, si eum di immortales victoriis suis perfrui passi essent,
sospes patriae moenia intrasset. A sententia aberrarunt nuper Foerlachius et Halmius, qui sic scripserunt: expiravit. Quid, Si . . . passi essent et Sospes . . . intrasset 8 Η0e enim sic inter gatur, quasi expirandi verbo magnae alicuius rei effectio significata sit, qua etiam maiora effecturus Epaminondas fuerit, si vixisset. Rectius Perigonius sensit, inepte hic, postquam multis verbis narratum sit, quid Epaminondas vulneratus fecerit dixeritque, vulneris nomen p0ni eoque Vulnere, quasi hasta e vulnere educta ipsa vulnus Sit . Manifestum est ex tota
orationis forma seo . . . quo, Si . . . pa8 si essent, . . .
intrasset , hoc dici, Epaminondam in ipsa m0rto aliquid habuisse idem, quod, si di sissent, habiturus fuerit laetusimo
Hoc posui in annal. philol. Danieis I p. 41 et 174.
126쪽
st gloriosissimo die, et hoc tanquam praeelarum commemorari. Eius rei nomen latet si latere iam dici potestin sulillo vulnere; n0n p0test autem nisi unum esse. Nan Epaminondas, victoriam et patriae gloriam suae vitae prae serens, eo Vultu expiravit, quo, Si eum di immor. tales victoriis suis perfrui passi essent, sospes patriae moenia intrasset. Vulneris praegressa menti
librarii animo ex tribus primis litteris nominis vul in alterin illud obiecit. Ovidius in a. a. III, 440 seminas, ut sub
consiliis et monitis credant, hortans, interponit in transcure exemplum admonitionum et consili 0rum cum magna calamitate spretorum, his, si editi0nibus credimus, verbis:
Vix mihi credetis; sed creditet Troia maneret, praeceptis Priami si foret usa sui. Ut omittam inepte suum Priamum dici, nihil Ρriamus dixisse narrabatur et praecepisse, cui si Tr0iani obedissent, urbs mansisset; neque codices b0ni velut antiquissimus Parisinus id habent, qu0d editur, sed Priame, quod versus non recipit, et tuis. Apparet tamen, Ovidium spretum
illum monitorem vocativo casu appella8se. Reperiendus est igitur pro Ρria me vocativus versum explens et aptam personam appellans. Apta est autem una Cassandra, doliussu non unquam credita Teucris Verg. AEn. II, 2473.
praeceptis, Priame i, si foret usa tuis; vocativi autem duas extremas vocales in unam syllabam contraxit, ut sit in Pompei apud Horatium, in rei, aliis 3. Idem poeta epistola VΙΙ Dido inducit ad AEneam a discessu deterrendum describentem, quam sensurus sit, si in maricum tempestatibus oectietetur, paenitentiam: is lacus sic concluditur v. 71 sq. : Quid tanti est totum merui concedite dicas quaeque cadent, in te fulmina missa putes p
127쪽
Sic enim vectelius edidit, apposita, ut par erat, pri0riversui mendi nota, in quo tamen vetustissimus codex tutum habet, non totum. Apparet, h0c dici, non committendum esso AEnere sn0n esse tanti), ut, cum illud advenerit tempus se ipse accuset merui) et, ceteris rem0tis sconcedite, hoc est, discedite et mihi l0cum date), poenae 0sserat; emetendum est igitur, ut dicas et putes recte cum quid tanti est c0niungantur, laris8Se etiam, ut temporis illius futuri significatio aliqua sit. Id efficiet et locum sanabit ut pro tu in antiquissimi e0dicis scriptura substitutum
Quid tanti est, ut tum, Merci, c0ncedite, dicas, quaeque cadent, in te fulmina missa putes pApud Senecam in Hercule tragoedia, ubi Theseus describit Herculem ad Cerberum, quem in Vincla petebat, accedentem
haec leguntur 79b sqq.): Ut propior stetit
Iove natus, antr0 sedit incertus canis, et uterque timuit; ecce latratu gravi loca muta terret, sibilat totos minax
Neque per se ullo modo Iove natum hic timor non brevis momenti haesitatio) decet, et manifestum est ex iis, quae subiiciuntur, perverse hic Herculem interponi, cum omnia pertineant ad Cerberum primum paulisper perculsum, deinde anim0s resumentem; sed ne Cerberum quidem illud tam simpliciter positum timuit decet nec convenit cum eo, quod praecedit, sedit incertus. Itaque pravum est uter que et pro eo aliquid efficiendum est, quo adiuncto timuit de solo Cerbero etiam aptius dicatur. Id erit hoc: antro sedit incertus canis Leviterque timuit. Ex leuiter factum est et uter.o Redeamus ad prosam orationem et in nobili scriptore coeptam ab aliis emendati0nem abs0lvamus et stabiliamus.
128쪽
Nam apud Tacitum annal. XIV, 20, ubi eorum exponitu sententia et oratio, qui p0llui scena proceres Romano equestremque 0rdinem aegre ferebant, haec leguntur in codicMediceo: Quid superesse, nisi ut corpora nudenet cestus adsumant easque pugnas pro militi: et armis meditentur. An iustitia augurii et decurias equitum egregium iudicandi munus expleturos, si fractos sonos et dulcedinem vocunperite audissent 3 Apparet augurium illud alisinissimum e880, nec minus mani seStum est, quod Lipsius intel lexit, duo esse membra interrogationis, Suum quodquo subiectum et infinitivum habens; itaque recte in au guri subesse augendi verbum sensit; si acrius attendisset sensisset etiam et pr0pter expleturos et propter audis.ssint quod futuro exact0 recis orati0nis respondeti ei propter sententiam i- quaeritur enim, quam utilitatem rei nova habitura sit, -ὶ requiri futurum infinitivi tempus idqu multo pr0pius ad litterarum vestigia accedere; scripsit igitur Tacitus: an iustitia auctu iri; iutor ea scribendi rati0ne, e qua in rariore praesertim verbi forma mendis ortum est; nam alibi qu0que hic infinitivus passivus depravatus est . Sed, ut omittam quaerere, expleturos serrine possit an, quod arbitr0r, reStituendum sit expleturas modo intellegatur hanc dubitationem ad reliquam locisormam nihil omnino pertinere, restat tamen aliud; nam ut ex expletur08 ad auctum iri perventum est, sic et ex auctum iri et ex tota sententiae larma apparet, non interrogari, expleturine sint equites iudicandi munus, sed meliusne, quam hactenus, id expleturi sint hac canendi peritia adiecta. Nec muneris laus segregium) hoc loco aut apta est aut recto Vocabulo significata; nam egregis expleri iudicandi munus potest, ipsum egregium n0n est, Sed honestum, utile, summae dignitatis. Nimirum Tacitus, ut
) Cie. de divin. II, 18 eodd. inventurum pro inventum iri Dissiligoti by Corale
129쪽
Juvenalis XI, 12, egregius c0mparativo gradu adverbium posuit. Egregior Lucretium dixisse n0tum est; vid. Nevit Lalainischs Formentehre II p. 8l.) Tacito adiungatur Seneca qui epist. 26, 8 debitam Lucilio ex promisso in unaquaque epistola acutam et bonam superioris alicuius phil0sophiv em, quas p0sthac se a St0icis sumpturum dicit, ab Epicuro sumens sic scribit, si c0dices sequimur: Interim commodabit E pleurus, qui ait: Meditare mortem vel, si commodius sit, transire ad nos. Hic patet
sensus. Egregia res est mortem condiscere:
Ηa ius transire ad divos posuit, Epicurum ex atheo et acerrimo immortalitatis anim0rum adversario, qui fuit, prope Christianum effetens; nam Veteres, qui anim08 p08t mortem manere censebant, ad divos tamen transire n0ndicebant, nisi qui, ut Hercules et Liber pater imperat0resque Romani, deis adseriberentur. Sed tamen, si haec pars est Epicuri sententiae, ad nos sensum n0n habere, manifestum est; nec ullus omnino transitus cum m0rtis meditations coniungi potest. Ridiculum etiam in gravi de summa repraecepto illud: si commodius sit, s0laeeum praeterea insit pro est. Nihilo melius illa perspicuitatis sententiae laus sic enim accipi debet, etsi inusitate dicitur): Hic patet
sensus interp0nitur ante novam eiusdem sententiae interpretati0nem. Ne illa quidem recta est substantivi et infinitivi in sententia breviter ponenda c0niunctio: Meditare mortem vel . . . transire. Sed nihil 0pus est plura accusandi causa dicere; illud dicamus, inter duas eiusdem sententiae Drmas: Meditare mortem et Egr0gia resost m. c. nihil per illas v0ces vel . si commodius sit, interponi posse, nisi quod ad interpretati0nis utriusque e0mparati0nem pertineat, et illa transire ad nos ipsam translati0nem Graecae sententiae ad R0man0s significare. Forma orationis qualis fuerit, ipse ostendit Seneca epist.23, 9, in eadem duplicis interpretati0nis c0mparatione sic scribens: Molestum est semper vitam inchoare.
130쪽
aut, si hoc modo magis sensus potest exprimi: Mali vivunt, qui semper vivere incipiunt, et 97, 1 aut, si hoc modo melius hunc explicari possii u dic as sensum . His indiciis et certis condicionunterminis haee omni ex parte respondet scriptura: vel, scommodius sie transire ad nos hic potest sensus Egregia cet. Tres litterae mutandae fuerunt 3. Sed ii hoc loco exemplorum series desinat, m0do adiecerimus
Optime in eo intel legi p0sse, quid ad emendationem et inveniendam et confirmandam conserant similes eorundenaliorumve scriptorum l0ci ex propinquo memoriae occurrente et animum in rectam viam inducentes. Verum, ut dixi, saepe res aut vox indiciis monstrata etiamsi non ignota quaerenti est, tamen n0n recto tempor praesto est; itaque etiam aliqua in eo fortuna est, ut interdum, quod quaeras, recens aliqua lectio et memoria suggeres
interdum, quin mistra quaesieris, paulo p0st casus aliqui obiiciat. Velut cum apud Plutarchum in libello, quo cunprincipibus viris philosopho esso disserendum disputat περ
velim speciminis et admonitionis causa Ficherii de hoc Io iudicium. Patientissimus enim omnium soloecismorum et inanii simarum nugarum homo hic subito, postquam constantem omnum bonorum et tolerabilium eodicum scripturam magis inqunavit foedissimo recentissimorem aliquot codicum interpretam eonatu, qui post ad nos addunt vel nos ad eam, omnia havel si commodius - ad eam tolli vult tanquam, .si nc ab Epicuro, tamen a Senem aliena . In Epicuri sententia sertamen oportebat, quae ab Epicuro non aliena essent. Sed talsunt infinita, quae difficile est condonare diligentiae in codicuscripturis colligendis et edendis. Duili Corale