장음표시 사용
91쪽
79 vafrum, in Catulli earmine LXIV, ds Peleo et Thetide
v. 23 et 24, quo exemplo ad audaciam interpolationis nihil est illustrius j. Interdum huiusmodi testimonio ex insperato accedit repertus aut inspectus antiquus aliquis codex, qui ceterorum labem effugit, ut in Catilinaria secunda . Ciceronis 27 revocatam sprimum a Steinmelgio) e scholiis et grammaticis du0bus veram Scripturam sc0nivere possum pro consulere sibi possunt) p0stea duo codices confirmarunt; in Iuvenale quidem cum sch0liis et Priseiano in huiusmodi locis fere aut codex Pithaeanus consentit rutVII, 139 et in proxima satira ter in Laterani nomine pro D
masippi) aut alius aliquis IV, 43, VIII, Ibb), I, I 69 nullus. Fit
etiam interdum, ut solus subit0 ex angulo aliquo emergens antiquus codex interpolati0nem per ceteros Varie sparsam coarguat Verumque ipsum contineat, ut in Ovidii metam. VII, 27b sqq. nuper e codice Marciano antiquissimo pr0lata a Merkelio nec tamen intollecta aut arrepta est recta et vera scriptura de Medea sacra ad AE80nem rec0quendum parante :His et mille aliis p0Stquam Sine n0mine rebus Propositum instruxit m0rtali barbara maius, in Arenti ramo iampridem mitis olivae Omnia confudit summisque immiscuit ima. Mortali maius dicitur propositum et consilium h0minem ex sene iuvenem recoquendi' . Aut scribendi errore aut quod
) Miror enim, ne Lachmanniun quidem pro his versibus: Heroes salvete, deum genus, o bona mater, Vos ego saepe meo, vos carmine compellabo, in quorum priore unius illius matris appellatio perversissima est, in altero et inanis repetitio et putidum illud saepe offendunt, e scholiis Vergilianis ad
AEneid. V, 80 revocasse egregiam seripturam: Heroes saΙ-vete, deum gens, o bona matrum Progenies, salvete iterum; vos compellabo.
ὶ De brevitate comparandi, qua res mortali maior dicitur, quae maior quam pro mortali est, non puto opus esse disputare Gr. Disiligod by Corale
92쪽
scriba v0cabuli, quod est propositum, usum ignorans substantivum desideravit, pro maius scriptum est transfusumque in ceter0s 0mnes c0dices munus; deinde et alia nata et m0nstrum illud, quod Merkelius posuit: instruxit remorari Tartara munus.
Itaque haec, ut dixi, in antiquis c0dicibus, si summam spectes, rara sunt in n0nnullorum tamen scriptorum e0dicibus, ut Plutarchi et Senecae, minus) maximeque in iis menda scribendi errore orta aut ipsa relicta sunt aut ita rudis adhibita correctio, ut aut facile prima vestigia invenias aut saltem specie sanitatis non ludaris. Sensim deinde per inseri0ra secula interpolandi licentia crevit, quae et plura, in quibus haereretur, attrectaret et maxime in mendis c0m-gendis a primis vestigiis l0ngius discederet, illieiento et alenis libertatem in Latinis ips0, quin renascebatur, veterum scripta 10gendi et enarrandi studio; in Graecis, quae iam antea grammatici Bygantini ausi erant, pr0pagata extrema aetate ad plures script0res sunt, eum ad Ital0s aliosque Graec0rum libr0rum cupiditas translata esset. Itaque et mullas antiqu0s optim0sque dice8 altera manus longe recentior multis locis interp0lavit primae scripturae correcti0ne prava superp0sita, et ex codicibus ab aliquo homino fortasse pro illorum temporum captu non indocto correctis seuiusm0di hominum etiam n0mina n0bis in S0ph0clis, in Cice-r0nis, in p0etarum Latinorum elegiacorum codicibus et alibi tradita sunt) describebantur c0dices communi interp0latione inquinati nec nisi novis erroribus et ulteri0ribus c0natibus discrepantes, quibus codicibus cum primi editoressere usi essent, in aliis script0ribus antea, in multis ut o Graecis Platone, Isuerate, Dem0sthene, Sophocle, Aristophane hoc demum seculo ad fideliores et antiqui0res e0dices ex
93쪽
angulis protractos reditum est. Neque mirandum est, iustae horum testium reverentiae adiungi perversam superstitionem hominum neque omnem c0dicum, etiam antiquorum condicionem perspicientium neque ad auctoritatis et rati0nis momenta inter se c0mparanda ingenio, exercitati0ne, sermonis rerumque antiquarum scientia satis instructorum,
aut esse etiam, qui a simplici veritate ad interp0lationum amplectendam ipsa licentiae singulari magnitudine tanquam thesauro invento decepti relabantur ). Sed de t0to hoc e0dicum discrimine, qu0d in unoqu0que Script0re separatim tractandum est, dixi iam hoc loco agi non p0880. Brevissime, qu0d dixi de sublatis recentiore interp0latione veri indiciis, quae prima mendi larma in antiquis codicibus c0ntinentur, du0bus exemplis, Graeco alter0, altero Latino de-elarabo. Plato legg. I p. 633 D sortitudinem p0sitam esse dicit in certamine non solum cum timoribus et aegritudinibus, sed etiam cum desideriis et voluptatibus et blandimentis
codices habent, nulla sententia. Itaque in c0dicibus Beh-keri se septem) duobus saltero omnium optim0) in margine
adscribitur aperia c0niectura κηρ νους, in uno recenti altera manus h00 in contextu p0Suit Ποιουοιν), in uno item recenti statim scriptum est, sed p0st ποιουσιν. Deinde eadem altera manus in e0dem codice /ιαλαττουsαι addidit; itaque editur aut μαλα et et o υσαι κηPiνους ποιου-οιν aut a recentissimis) tantum κηρ. Noιουοιν, nee qui8- quam vidit, in antiqua scriptura unam addendam esse litteram, ut emceretur Verbum poeticum et elegans de vehe-
Nihil in hoc genere perversius quam quod A. G. Zumptius in Ciceronis orationibus agrariis et pro Murena commisit, de quo etsi Hiamius dixit, quaedam alibi addam. Nam nihil ex illis
94쪽
menti motu et incitati animi perturbatione, πτοιου se ν . Apud Senecam epist. 90, 2 6 editur: n0n dedecoros corporis motus sapientia eruit aut effeciti nec varios per tubam ac tibiam cantus, quibus exceptus spiritus aut in exitu aut in transitu formatur in vocem. Miris eos vero cantus et cantus per tibiam), quisbus excipiatur spiritus et in vocem formeturi Apparet d seribi partem instrumenti musici spiritum, quo instetur, excipientis et in v0cem transformantis. Et sic quidem, ut editur, ceteri codices omnes sin0do de omnibus recte taceaturi habent, sed in antiquissimo Bambergensi pro cantus quibus est cantis aliqui quibus. Detracto qui, quod ex quibus 0rtum est, restat cantis ali, id sist canalis varios per tubam ac tibiam canalis, quibus exceptus cet.), de quo Seneca ipse vetabit quemquam dubitare, epiSt. 108, 10 sic scribens: spiritus noster clariorem Sonum reddit, cum illum tuba per longi canalis angustias tractum patentiore novissime exitu effudit. Sed quanquam codex Bamb. ad verum inveniendum hic dux fuit, tamen ea vestigia, quae in ceteris plane obruta is s0rvavit, adeo sunt tenuia et confusa ut simul hic locus d0cumento esse possit, quam Sint gravibus mendis nulla non pagina obsiti antiqui et inter ceteros optimi Senecae c0dices. Distuli supra singularem interpolationis Armam, quae
constat verborum data opera adiecti0ne, cognatam eum etd-tem additamentorum genere, quae errore ex margine SuScepta sunt, et ita specie similem, ut interdum distinguinequeat. Neque enim raro librarii, quod aut rariorem Io- quendi formam non expediebant, aut sententiae cohaerentiam membr0rumque coniuncti0nem et distributionem et
) Hanc emendationem posui in innalibus philol. Danicis V p. 17 et 158. Diuit ipso by Cooste
95쪽
quid ex prioribus audiretur vel ex sequentibus adsumeretur, non animadvertebant aut quod verborum, quae legebantur, vi non intellecta aliquid desiderabant, ad explendam, ut credebant, orationem verbum aliquod aut etiam duo plurave addiderunt, interdum etiam ad mendum aliqu0d, ut putabant, corrigendum, id est, occultandum. Εa labes quam sit antiqua et optim0s qu0que c0dices attigerit, intellegi potest. ut h0e utar, ex vocibus iam ab aliis recte in Platonis Phaedono damnatis et contra ceteros codices et e0ntra Ox0niensem p. 73 C προτερον, p .74 Ε ιοον, p. 78 Dκαλ a Classenio, p. 85 D ab Heindorfio, p. 88 Α ῆ a Schielemacheroi p. 90D τους λογους, p. 100 D ελε a Daehnio, p. 105 B ἐν τα οὐ ρεατι, p. 113 B τῆ γῆ, j. Et tamen haequ0que interpolatione saepe antiquissimos codices et integros carere, quae in recentioribus demum nata sit, et ex
Ρlatonis locis, quos iam attigimus, r. p. VII p. 529 C, lem. I p. 633 D, intellegi potest, et ex Plutarchi, quem paulo post asseremus Themist. c. 23, et exemplo perquam mem0rabili declarabitur proximo capite in Platonis Theaeteto p. 175C Sed nunc in novis quibusdam exemplis quid quoque l0co fraudem interp0latori obiecerit, animadvertamus; quorum primum sit ex ipso illo in quo complura iam n0tata dixi huiuρ generis, Platonis dialogo. Nam in Phaedone p. 93 D,
bis ἄρ/ιονίας, additum aperta de causa, ut hoc membrum simile superiori esset υχην verum non quaeritur, quatenus αρ Or ια cissio νία sit, sed Socrates, de eorum gententia, qui animum tis' opiti ν definirent e88e, disputans, ex 'eo, quod antea c0ncessum est, animum omnem aeque e8se animum, c0ncludit, si animus ἄρ/ιονία sit, non alium animum magis . alium minus esse ἄρ/to P αν ετέραν ἐτiρας
96쪽
Lib. I. V υχνοῦν χθυχης αρ/ιονίαν ει ναιὶ, Sed omnes aeque, ut expediri nequeat, cur alius animus sibi conveniat constetque alius discordet. Alterum sumatur exemplum e r. p. I p. 363 Α. ubi sic scribitur: i να δοκουι et ι δικα iis εἶναι νγ-
Non aptissimum h0c τω ἀδίκω est; neque enim Glauco iniusto simpliciter haec evenire dixerat, sed iniusto, qui iustus videretur. Sed omnes codices habent, quod ferri nullo m0do p0test, τω δικαίω. Id non c0rrigendum violenter erat, sed tollendum, ut recte sine dativ0 dicantur illa commoda ex bona fama oriri sei, qui eam habeat). Interp0lator pr0pter praecedentia θοκουνο δικώίω ει ι αι dativum desideraverat, in eo ponend0 a sententia aberraverat. Eiusdem operis
γ/γνεται. Ut praetermittam, dicendum suisse τα δίκαια, prorsus ridiculum est et a Platonis mente alienissimum, iusta diei boni idea sieri utilia; nam neque de iustorum utilitate agitur et iusta et x του δικαιοπι ι diu valent. Manifestum est c0mparari varia ιι asto utu et hoc dici, ita Summum μάθη/ια esse b0ni idem, ut per eam demum cetera qu0que ιιαθή/icitia utilia fiant. Scripsit igitur Plato ἡ καὶ et αλλα. Librarius oscitans καi pro et, non pro etiam accipiens, addidit, quod responderet scilicet et oleαλλοις quemadmodum Gorg. p. 477 D additum est ηλυνι x, ut resp0nderet verbis η βλαβη, non intellecto, hoc ipsum referri ad superiora ῆ ανια sor ατον καὶ ἀνίαυnερβαλλον .Platonicis exemplis adiungamus unius praeterea scriptoris, Plutarchi, interp0sito tamen illo, quem iam paulo ante ob aliud mendum attigimus, Xenophontis loco Hellen. I, 2, 10:
97쪽
menter per se offendit repetitum moleste in utroque membro dandi verbum et variata larma εδωκαν, εὐοοαν. Cum ac eedat igitur, ut Xen0phon constanter εδοοαν dicat I, 3,
I, 3, 3 et 2 l, cet. i. nusquam 1δωκαν, apparet h0e adiectum esse ab aliquo, qui substantivum αριστε tu Su0 Verb0 carere n0luerit. In Plutarchi vitis non pauca sunt huius generis, quorum quaedam iam alii animadverterunt, velut illud manifestissimum h0mo. si vixisset diutius, multum Graecis script0ribus pr0suturus, Emperius, qu0d Pyrrh. c. 24 cum Ρlutarchus Scripsisset των πιπα om στων invitis et repugnantibus stipararibus), n0n intellecto usu vocabuli βία additum est /ιετα υτ α /ατα et υν υπ. . Huic simile, Sed paul0 occultius dest, qu0d in Pelop. c. 1 aecidit, ubi sic scri
ιενοι τον θαναetον. Haec nihil aliud significant nisi Sybaritas propter li0nesti studium et gloriae eupiditatem enervatos esse deliciis et m0llitia; quae sententia qu0niam supra modum ridicula est, qui Graece sciebant et sano iudicio utebantur, Coraes et Schaeserus, transp0sitione subvenire
nabantur, ut illa δια o ν . . . φιλοτιμίαν eoniungi cum his οἱ 3 in νοβου/ ενοι τον θανατον possent. Sed ne id quidem recte fieret, quoniam in hac acuta c0ntrariorum relati0ne: ἐφαίνοντοὶ ινιοεὶν τον βίον οἱ ιη φοβου/tενοι τόν θάνατον nihil addi potest, nec profecto causam non timendae mortis hic opus erat significari. Plutarchus scripserat aptissime: 'Aλλα Συβαρ et αις 3ιεν, ἐκτετηκοσιν uno τρυτῆς καὶ διαλακίας την προς το καλον ossi ντι i. Oet ιρι αν Sybaritis, qui deliciis et mollitia studium honesti et gloriae cupiditatem amiserant et tanquam exustam et liquefactam deposuerant); librarius, qui ignorabat usitatam optimae aetati sormam l0quendi, ἐκτίτηκα τήν ορ/tην ut apud Dionysium Halio. VIII, 45 femina dicitur ἐκτε-
98쪽
Lib. I. τηκ ἐναι τας ορα Οεις υπο δακρυων, Sed iam apud Xenoph0ntem uno sisηπα τους δακτυλους, eadem ratione, qua in passiva Verbi forma εκκεκο/ 3 αι et ον ὀφθαλ/ιόν et infinita alia), ad accusativum expediendum addidit δια, ut in Pyrrho /ιετα ad genetivum. Alcibiad. c. 18 postquam Hermae truncati commemorati sunt et fama de Corinthiis rei auctoribus, sic in codistibus pergitur: Ου ν πιετο
νων neque genetivus partitivus ullum habet locum, corrigunt scribuntque ov/ιε io ν, prava sententia; nam Sic non negatur p0rtentum illud esse των /ικὶ Ουιεiον εἶνue OiO-3ιενων), Sed portentum nullum unquam) esse terribile statuitur, quod iudicium ad hanc rem nihil pertinet. Τollenda est simpliciter vox addita ab aliquo, qui cum a structura verb0rum aberrasset, articulum Substantivo carere noluit; significatur oratio h0minum animo sedato rem contemnentium, qui periculi nihil subesse δεινόν εἶναι μηδεν putabant, sed la8civiam e vino natam. Graviter perturbatus est stolido additamento eiusdem vitae alius locus in cap. 3b, ubi Alcibiadi sua ipsi gloria nocuisse dicitur, quod, cum omnia efficere p0Sse crederetur, Si qua in re minus ei successisset, curam defuisse h0mines putarent, quippe qui non potuisse eum perpetrare n0n in animum inducerent: ικε δ
gloria plena audaciae et prudentiae γεγιονο α Ουνεοεως); sed ea nata est, qu0d, cum sic simpliciter Ρlutarchus scripsisSet: μ εγαλη γαρ ουσα καὶ χολ/ιης και Ουνέσεως cum magna et audaciae et prudentiae esset, cum magna in Alci-
99쪽
biade καὶ et oi1 ης καὶ συνεοεως δόξα esset), Scriba genetivi rationem non expediens participium, unde penderet, ineptum adiecit. Sed non minus aut molestum aut manifestum eiusdem generis vulnus inflictum est initio proximi capitis 363: Τῶν δὴ mo ουμεων τὴν ' κ β αδην εν T ὐset suet οπεδω Θραουβουλος ὀ Θρασωνος εχθρος ων GHη ρεν εἰς 'Actr νας καν pros oων. Itane Ver03 Thrasybulusne inimicus erat eorum, qui Alcibiadem oderant 3 Hoc enim, neque quicquam praeterea, verba significant. Sed demus εχθρος referri ad Alcibiadem; quae est haec orationis balbuties, ex iis, qui Alcibiadem odissent, unum eius inimicum suiss08 Nimirum Plutarchus inter eos, qui Alcibiadem odissent, Thrasybulum fuisse dixerat Tων/Ωσουν των - Θραονβοetuost ό Θραοωνος ων), Scriba, quo referreturon , non animadvertens aut n0n memor dici ε αε et αν ιιι - Πουντων, praedicatum εχθρορὶ addendum putavit. His unum addamus singularis D se additamentum in Agesilai c. 32 sub fin. ubi haec leguntur: 'Aναχωρηοαι τους Θηβαίους ἐκ τῆς Λακωνικῆς οἱ μὲν αλλοι Πγουσι χει/tω-
ολους καὶ τα Πλεἶστα τῆς χώρας διαπε nos θηκoetae. Nihil vitio sententiae et orati0nis manifestius; nam neque et Oiς ἄλλοις respondere potest infinitum οἱ δε, sed certum et definitum aliquid, a quo illi separentur, neque ullo modo tanquam in divisione c0ntraria poni possunt χει/ μνων . . . ατάκetως et ἔρεὶς μῆνας . . Min επορθηκOrας, qu0rum illa causam discessi0nis, haec tempus commorationis et ensectum significant, sed cohaerent et unam iaciunt summam. Itaque his omnibus continuatis: 'Aναχωρῆσαι δὲ τους Θροῦ-
set inter se referri infinitum et finitum sol 1 ἐν ἄλλοι . . . Θεοποι noς λ), post οἱ 3Hν αλλοι) inferendum putavit,
100쪽
οι δέ, addiditque incomm0dissimo loco. Atque haec additamenta, quae et per Se manifesta sunt et inter se confirmant si apertas habent ex simplicissima iudieandi levitate causas, in scriptura integra antea et incorrupta a iderunt. Illud iam ex mendo anto illato natum est; nam in Themi-slaeis c. 2 de Themistocle puero haec leguntur: 'Eπεὶ και
χοριν ἐλευθεριον σπουδαζο/ νας ο κ νζρως καὶ ἀπροθυ- ριονς ἐξε/ιανθανε, των δὲ εἰς ot νε Πιν η Πρα ιν λεγομε- νων δηλος ην Ουχ πιι ερο ροῶν παρ' ἐλικίαν, ὼς τῆ φυ- σει πιοτευων. Mirum est de puero disciplinarum et artium studi080 Ουχ υπεροραν, n0n contemnere, addita praesertim causa, quod naturae c0nfideret, quae ad conteminium tollendum nihil valebat. Sed optimus omnium, ut in Ρlutarcho, codex Sangermanensis et alii omnino n0n habentotet. Scripserat igitur Plutarchus δολος ἰν υπερερων. Vocali ε in o mutata, additum est in aliquot codicibus Ουχ. In Pyrrhi autem vita c. 22 de rege deliberante, utrum res Italicas an Graecas an Sicilienses potissimum capessat, haec
λεξο/ιενον, in quibus Sintenis, homo patientissimus δοκουoης iniuria suspectum quibusdam fuisse annotat; equidem meritissimo suspectum dico n0n solum ob geminatum in stadem constructi0nis Arma idem participium aut qu0d causae μειγνων . . δοκουιάων causa necessario alia forma subnectenda erat, sed quod totum ineptum est, Africam visam e88e propinquam esse Siciliae, quo nihil erat certius aut notius. Plutarchus
est ad structuram efficiendam δοκουσης. Sed Graecorum exempl0rum abunde iam est. Latinorum agmen Cicero