장음표시 사용
181쪽
potuerunt qu0rum alterum apud πυνθάνοιεαι Marklandus et editores Τuricenses c0rrexerunt, alterum apud moντο reliquerunt, Rauchensteinius me etiam desens0re adv0cato), cetera p0st eiusdemm0di verba futura etiam in oειν intacta manserunt, quae numerare supersedeo ). Iam apud poetas quod alterum est c0nfirmationis genus) quae, Si recte c0mpares, perpauca reperiuntur a0risti viti0si exempla ea quoque tantum n0n omnia eiusdemmodi sunt, posita in vocali α, quae sine versus detrimento substitui poterat; in quibus Drmis hoc fieri non poterat, non aberratur a lege.
Velut apud Homerum, segregatis l0cis quibusdam, qui gravi interpretandi errore huc a nonnullis tracti sunt ut Odyss. II, 17l et IV, 504, qu0s versus p0st ali08 Ameisius recte enarrat, Iliad. III, 98, ubi a pluribus intellectum est,
Menelaum non praedicere, separatum iri Achae0s et Troian08, sed iubere et censer0 in qua sententia rectissimo dicitur φρονέω διακρινθη/ιεναι ') , relinquuntur τίntio θαι Iliad. ΙΙΙ, 28, ubi c0dex Venetus et σε Oθαι habet, et 366, Od. XX, 12l , παυοασθαι Od. II, 198, ubi tamen Behkerus Vi αυ-
Omnia eadem reperiet, qui Diodori Siculi locos libri XIV supra
positos inspexerit. Praeter ea futura, quae α et E Separunt, unum rarius ἐπισχησειν transiit in storistum usitatiorem quemadmodum in Isocr. Panath. 107 olim edebatur hλπισαν κατασχεiν. Nunc ex Urb. recte κατασrήσειν). Apud Polybium, Dionysium Halicare., Plutarchum, Lucianum, ceteros rara, apud unum et alterum paulo plura menda eiusdem generis Sunt, quae nihil animadvertens in unum acervum Lobeckius ad Phrynichum p. 749 sqq. congessit. φρονῶ διακρινθημεναι, censeo separari; gramm. Lat. l 396
182쪽
σε nθαι edidi , μιν θησαsθαι Od. ΙΙ, 373, et si quod similo est, uno loco ὀλέσθαι pro ολε Isθαι Od. IX, 496: nam Αmeisii interpretatio prava est . Duo tamen videntur
ριετα Tρωεoo' ἀνανῆναι. Ex his prius sch0lia eripiunt totamque rem egregie c0nfirmant; habent enim οῖκα δενεIoθαι, antiquum Verbum, qu0d pro futuro p0ni notissimum est; pro eo a librariis vulgarius substitutum est. Alterum exemplum per se sane firmissimum videtur; sed ne id quidem, ad hanc s0litudinem redactum, prorsus dubitationem excludit; nam qu0niam Homerus versus causa et μο/ι νω
Od. IV, 240 Iliad. IX l2l et φαε νω, id est . Od. XII. 383ὶ pro futuris dixit, mixto coniunctivi et futuri usu
non nimis audax sit, qui suspicetur etiam ἀναφληνειν dicere p0tuisse. Sed ut relinquatur unum hoc exemplum mutatae in antiquissima poesi licenter syntaxis, n0n magis id ad constitutum certius p0stea serm0nem pertineat quam 7 3tαι pro sutur0 p08itum. In Sapphus fragmento apud
Dionem Chrys. or. XXXVII extr. II p. 128 Ri nunc L.
scripsit. Apud Pindarum autem Nem. VII, 7l ossat, quod Dissenius pro sutur0 accipit, praeteriti significati0nem habere ostendit v. 7b ει τι niραν αερθεὶς ύνεκραγον . Apud scenicos p0etas paucissima, si cum insinita contrariorum c0pia c0mparentur, exempla obiiciuntur et fere expeditu perfacilia. Quem enim p0st ea, quae disputata hactenus sunt, morari p0test Soph0clis Electr. 443 εἱ Got . . . δοκε i
γ Ameisius: ἡ Aorist Ohne Begug aus die Zeit . Veterem cantilenam i Reete iam Nitetschius ad Od. II, 198 apud Homerumaoristum verbis putandi adiunctum tantum praeteriti significationem habere scribit. Duiligod by Cooste
183쪽
17 lpidis Iphig. Aul. 462 subi nunc omnes edunt: ολ ραι γαρ
sertim meli0r auct0ritus tueaturi 3 Addo. quem locum a nullo annotatum vide0, in Euripidis Iphig. Τ. v. 1 341 scribendum esse: Κακε ἐνο νiwειν pro νiu αιὶ, ο ου θιγοντος ως . ἐθω. Nam perspicue hoc Iphigenia ait, se dicturam, h0c qu0que signum se lavaturam esse tanquam
tactu Orestis p0llutum, et h0c praetextu id e templo elaturam. Restant duo loci, alter AEschyli in Sept0m 423, ubi
dems Sensisset πεσε ἐν pro futuro poni non p0sse, vertit cecidisse puta, quod et πεει Φωκεναι dici debebat et repugnat verbi3 χρο a/ω νεοτέ. Sed repugnant eadem vehementer Hermanni sententiae, ab Elmsteio sad Eur. Med. 362, et Schneido ino pr0batae, storistum hunc ex eo generΘeSS0, quos gΠ0mie0S appellant; qu0s vellem dixisset . ubi infinitivo modo repperisset; lata enim haec Arma narrationem rei tanquam lactae pro sententia generali substituens reetae orati0nis propria est. Scribendum est simpli-
184쪽
citer ποτ αν. Persaepe αν in s no versuum excidit. Haec ex scenicis poetis materia duci p0test, et numero et p0ndere nullius pr0rsus momenti. Apud Apollonium Ehodium, ut etiam Alexandrinos attingam. vitiosa haec sunt, emendatu
longe pleraque non p0terant ). Uno loco III, 767 et 768 Apollonius de Medea animo fluctuanti sic posuit, ut, cum 0pini0nis sputabat se facturam, vi do batur sibi factura set v0luntatis volebat ipsa mori) significatio
conflata esset, ad ambiguam hanc significationem et fui rum infinitivi tempus et a0ristus καταφθ octae ... θανέειν ace0mmodaretur. Apud Callimachum una est apud io λπα dubitatio in re pro ε p0sito in Dian. 222), cetera recta. In poematis, quae The0criteo corpore e0ntinentur - quis enim nescit ea originis et aetatis diversissimae esse Θ -ὶ du0 reperiuntur pravi a0risti exempla, alterum in XXI carmine, ut opinor, satis recentis aetatis , 59: ώριοπα
temp0ra sine ulla causa variata habens, sed manifestissimum et a multis animadversum soloecismum ουκετι pro fir κλι), quem qui c0rriget, etiam θηsειν scribet, qui cum Meinelao
185쪽
scriptori tribuet, poterit etiam alterum tribuere; in XXII,
alterum in XXVII carmine n0n minus dubiae originis),
adiunct0 hic quoque alter0 80loecismo δοίης prous δοίης); nam Hermanni inanissimas argutias n0n eum. Has igitur relinquo Bygantinae aetatis n0tas. γHaec, quae generatim persecutus sum, veritatis et erroris indicia qui coniuncta libero animo con8ideraverit nec, ut fit, sine ulla rei naturae cogitati0ne aut testimoni0rum distincti0ne unum aut alterum locum arripuerit inanemve distinctionis speciem, is, adhibita illa, de qua statim dicam,
certorum verb0rum separatisne et excepti0ne, universam
illam de aoristo infinitivi apud dicendi putandique verba suturi significatione aut ad futurum inclinanti p0sito, quod
ad scriptores Bygantino tempore priores attinet, plane abiiciet mendorumque unius et simplicis generis communem emendati0nem alterius utrius 10rmae sitis ulla haesitatione accipiet ab aliis aut ipse adhibebit. Ac vix iam operae pretium videtur unum et alterum locum adscribere, cui
) In mentem mihi haec revocant rem a me olim expositam. Dixi enim 1835, et repetii 1842 in opusc acad II p. 77ὶ multis annis ante coeptam vulgari Ritschelii Plauti editionem. quoniam apud Plautum et Terentium non modo multo pluribus locis legeretur faxo scies quam saxo scias, sed in omnibus iis locis, ubi formae discrimen ad versum pertineret, ita ut triginta quattuor locis esset faxo laudabitis et similia, nusquam saxo laudes, cum praesertim accederet, ut faxo scies lacile in scias mutaretur a librariis omissum esse ut putantibus, se ias inscios non facile transiret, manifestum esse Veteres illos semper duobus futuris ex aequo coniunctis dixisse faxo scies, sciet, non scias, sciat. Eius admonitionis video breviter nuper mentionem iniectam a Lorenetio, auditore olim meo; nemo prae terea, quod sciam, aut eommemoravit aut quaestione dignam rem putavit. Disitigod by Coos e
186쪽
eam nondum admotam sciam ); paucos quosdam locos percurram , in quibus paulo altius latens aut aliunde ortum mendum dubitationem asserre posse vid0tur. Primum enim apud Platonem in Phaedr0 p. 23b D Hermannus e coniec
Sed omnis promittendi significatio hinc aliena est: agitur enim de e0, qu0d S0crates iam Significarat se sacturum, exsequendo, quod si Socrates fecerit, ipse Phaedrus praemium
In Platonis Phaedone p. 84 D scribendum est: a πη πιεῖν νεται βελτιον αν λεχθῆναι sicubi vobis melius diei posse videtur; vulgo βέλτιον id est, melius dictum esse . p. 105 Α: αὐτδ το ἐπιψερον tr7ν τουρομένου ἐναντιοτητα μηδέποτε - nunquam esse accepturum, Recipere non posse; Vulgo in Euthyd. p. 278 C: ἐτατην γαρ ἐπιδείξεσθαι R. ἐπιδεiξασθαι); Protag. p. 316 C recte Sauppius post Stephanum et me, idemque p. 346 B ita enarravit, ut enarrandum dixeram in annal. philol. Dantc. I p. 34;ὶ in Demosthenis orat. XVI, 20 nisi nuper Dindornus aut alius emendavit) seribendum est: οἶμαι . . . ἐμοὶ ταυτα φησειν spro φῆσαι), in XXIV, 68: οιομαι απαντας υμας Ομολογήσειν, δεῖνκ.τ. 1. v. ὁμολογῆσαι , in XLII, 12: ἐπείσθητ
Quid attingam Dionem Chrys. LXXIV, II p. 397 R, ubi
scribendum est: μηδεποτ' αν ἐγκαταλι-εisi aut Plutarchum de adul. et amico c. 26 p. 67 D aut Philostratum ivit. Apollonii VII, 33: ἀκροασασθαι ωετο. VIII, 8 recto editur ωooorat τὸν βοήσεσθαι . . . ποιήσεσθαι, Sed VIII, 15, 3 iterum ἀκροάσασθαι ωοντο, rectum tamen e duobus codd. annotatur , nisi ut ostendam ubique unum et alteruui eiusdem formae occurrere 3 In Luciani piscat. c. 9 et Anachars. c. 24 vix credo ἀπολογήσασθοα υπολαμβάνω et ηγουμεθα pro ἄπολογῆ- σεσθαι et χρήσεσθαι a Behhero et G. Dindoino praeter
187쪽
Imperativo cuius utraque forma Plat0 utituri corrupto natum est pravum illud υnoorines squ0d qui scripsit, et rosi odi scribere voluisse videtur , quasi duo promi88a inter Se c0mpararentur. In Lysiae orati0ne XII, 26 ειθ'
οι ει ε/ιοὶ καὶ του ro si δουναι μιν ν;ὶ olim d. ix post Οἱει addendum putavi, ut ouι δειν resp0nderet praecedentiti ξιοὶς - nam de postulatione Erat0sthenis agitur, ut ne ορει-δαοειν quidem plane aptum futurum fuerit ); nunc potius ipsum Onι male additum puto, cum non intellegeretur, in his: Ουκ 0ιοι ... δουναι δόκην audiri α ξιοις p0st ουκ. CD. X, I 3. Ex h0c pravi supplementi lante ortum est vitium orationis apud Diodorum Sic. XIX, 86: παρεκάλεοεν 'Aν-
quenti errore scriptum est pro l0ngiore forma γεν Gεοθαι ut apud Strab0nem XV p. 7Ib, ubi Calanus mundi interitum
adesse praedicit: κινδυνευει ἐε αφανιGJέος etων ον Γων γενιο εοθαι, Π0Π, ut editur, γενιοθαι ). Restat, quem Eadem mutatio facienda videri possit apud Demosthenem XVI,
4: εστι τοίνυν ἔν τινι τοιουτω καιρω τα πραγματα νυν, . . .
188쪽
in hae causa citatum 0lim a L. Dindocto video. Plutarchi in Aleibiad. c. 31 10cus: 'S ς ουν επανελθοντα Tὀν
OMooαι, in quo alterum ὀ/ιόοαι tollendum puto, ut ad
audiatur verbum alio temp0re ο3 εioθαι). Venio ad eas, quas saepius significavi, cautiones et excepti0nes; nam pauca quaedam et certa Verba locutionesque communi illi significationi vicinae tamen pr0pter singularem quandam notionis et usus proprietatem aut omnino regula eadem non continentur aut aliquam dubitationem habent. Ac primum pr0rsus separandum e8t χρην Verbum, quod de de0rum oraculorumquo praedictionibus ita ponitur, ut a iubendi et praecipiendi notione et signisicatione profectum eamque retinens a0ristum adsciscat; est enim fato constituere ut aliquid fiat. Id ita esse, non uno nec dubio exemplo, sed certissimis monstratur, primum Herodoti in libro VII, 220: ἐκ χον Oo γαρ τοῖοι αοτιν
τυν βασιλεα σφεων απολεσθαι subi pessime Sisinius exun0 nullius auct0ritatis libro pro γε νεοθαι, quod librariin0n tam facile attrectare poterant, isso θαι posuit, deinde eX paul0 pluribus titio λόεοθαι) Thucydidis ΙΙΙ, 96: χοησθὲν αυτ se εν et Ουro τεαθε ia', Aristophanis vesp. 360:
et orε Τ). Quodque in verbo accidit, idem in substantivis
'Αρκαδίαν υς ' λαυτοῖς . . . , πάλιν ἰσrυρους γενήσεσθαι. Nam idem necessario in utroque membro requiri tempus, iam Schse- serus vidit; requiritur autem certissime suturum de eventu rei etiamnunc futurae. Sed tollendum prorsus est priore loco γενεσθαι male interpositum, ut γενήσεσθαι extremo loco positum et ad ἀσθενεῖς et ad πάλιν ἰσχυρους pertineat. ) Futurum apud χρην omnino non memini legere; ubi simpliciter est iubeo, ut cetera, et praesens habet et Mristum Thue. Diuitigod by Cooste
189쪽
ἐστι των κατυπερθε γενἐσθαι, et Platonem r. p. III p. 41b C: χρο/to ς ἐστι . . . τὴν πολιν διαφθαρηναt,
traduciturque, saltem apud p0etas, etiam ad alia vaticinandi verba. ut apud Η0merum Iliad. XIII, 666 ad εἰπεῖν se εlΠεν οι φθίσθαι η . . . apud Euripidem ad θεσπίζειν Phoeniss. 1597: Λα 3 3ι ἐθέσπι se φονεα γενεοθαι Πατρος, et Iphig. Τ. 1014); e0demque m0do apud AEschylum Prometh. 667 p0st haec: βάξιρ ἐλθεν 'Iνύχωσαφως ε Πιsκ πτουσα καὶ 3ιυθου/iam , ei, qu0d iubetur, subiicitur praedictio haec et minae: κει ιι η . . . Πολεῖν κεραυνον ). Haec exemplorum c0pia et firmitas ut ipsa dubit tionem excludit, sic adm0net, in ceteris verbis omnia esse contraria. Idemque dicendum est dictumque a me ante mullas ann08, Bemerkungen p. 43 n. de εἰκός ἐστιν, qu0d qui annotant apud Thucydidem cum a0risto terdecies reperiri, cum sutur0 nunquam Herbstius, Kmegerus, Classenius ad I, 8 I, 2), ex hac ipsa c0nstantia, cum in ceteris verbis vix singuli a0risti Armae facillime mutabilis inter vicena futura partim Drmae n0n mutabilis reperiantur, nisi aut studio caeci fuissedi aut ipsa capita quaestionis neglexissent, intellexissent, εἰκος ἐστιν suam habere legem a ceteris separatam dicique sic de rei per se pr0babilitate, ut temporis significatio omittatur, n0n apud 80lum Thucydidem, sed apud ceter0s qu0que'). Ιmpllicatior est quaestio in
II, 102, V, 16 cet. , .Esch3l. Eumen. 203, Eurip. Eleet. 973cet. . Apud Euripidem etiam Alcest. 12 hνεσαν decreti, non promissi significationem proprie habet.' Citavi olim praeter Thucydidem Pindar. Pyth. I, 35, Plat. Phaedr. p. 232Α, p. 233A, Xenoph. Heli. III, 5, 10 et 14, IV, 3, 2; addo an . IV, 6, 9. Oritur igitur in εἰκος ἐστι ambiguitas aliqua ex eo, quod futurum excluditur; nam εἰκος ἐστι ποιῆσαί τινα significat etiam, verisimile est aliquem fecisse Thucyd. I, 10, 4, Lys. VII, 38 cet. .
190쪽
vocibus spem significantibus, ἐλπίς, ἐκσι iὐειν c0niunctisque. Nam ut, quod in spei notione sic inclusa est suturi cogitatio, ut eius temporis signifieationem per se exprimi minus necesse sit, et qu0d nulla in his vocibus ex adristi usu ambiguitas 0ritur, qu0niam de praeterito spes non dicitur nisi rei abs0lutae, ut perfecta, n0n aoristo locus sit Πεπραχθαι τι)33, 90tuisge apparet, ut acti0, quae speraretur, tantum a0risto infinitixi tanquam finiti temporis m0mentanea) significaretur, praesertim cum spes et fiducia de praesentis temp0ris statu semper praesenti infinitivi, non a0risto significetur '), et ut h0c apud Graecos laetum ali- 'quando e88e certi S exemplis constat, ita qu0usque id patuerit, non facile est definitu. Sed tamen testimonia perscrutantibus non dubium erit, quin Sic a0ristus ponatur frequenter inec tamen ut excludatur laturum) apud ἐλπίς ἐσι ιν icum simplieis infinitivi, tum accusativi
cum infinitivvi et apud apud Homerum
Perraro pannum, credo, storistum de re praeterita adiunctum
habet sHom. Iliad. VII, 199, Apoll. m. II, 61 I, III, 370 . De ἐλπίζω dicam paulo post.' Iliad. XIII, 310, Herod. IX, 113, Plat. apol. Socr. p. 40 C, Eurip. Or. 1070. φὶ 'Ελπίς sori ἐνὶ cum aοristo infinitivi simplicis annotatum habeo ex Euripidis Or. 779 σωθῆναι), Hel. 433 λαβεῖν), Alc. 146
σωσασθαι, PraeSens σικεσθαι non ponitur nisi de spe praesentis
Homerum ἐλπωρή sie ponitur Od. II, 280 τελευτῆσαι), VI, 314 et VII, 76 ἰδέειν καὶ ἱκεσθαι). Cum suturo legitur ἐλπίς ἐστιν ἐλπωρή Odyss. XXIII, 287 ἔσεσθαι) apud AEschylum Agam. 679 Eurip. Alc. 294, Med. 767, Plat. Phaedr. p. 232 Ε