Io. Nie. Madvigii ... Adversaria critica ad scriptores graecos et latinos ..

211쪽

Lib. II.

ut solent scilicet m0rtales. Ibd. 886 n0n video, quae σκῆΦις intellegatur; Str0phii admonitionem de periculis et cauta eorum provisi0ne Clytaemnestra si ficarat; ea σκέως potius esse videtur. Ιbd. 984 in chori carmine): μονος δ ἐπεὶ Πρυμνησιων ξυνε/ιβολαic

Pro ἐπεί, quod orati0nis structuram turbat, scribendum esso ἐπι et alii ant0 et olim Hermannus recte intellexerat; nam postea longe a litteris discedens τοί posuit;) in ἀκάεα subesse ἀκτῆς n0men, quod adiectivum φαμμίας ipsum subiicit, Tyrehitius vidit, sed in casu abenavit sάκτάc. Seribendum est enim: μονος δ ἐπὶ πρυμνησίων ξυνε ιβολαῖς j ψαμμίας ἀκτας Παρήβησεν, ευθ' υπ ἰλιον κ. τ. λ.: Tempus p0St retinacula orae arenosae iniecta plus quam maturum praeteriit, cum h. e. ab eo inde tempore, cum) cet. Duplex ξυνεμβολαις nomini adiungitur genetios. Ibd. 1121:2 ι δε καρδίαν εδραμε κροκοβαφῆς

ἐπὶ καρδίαν τρέρουσα recte πτωσιιιος dicitur; rectissime contra: πτωσίμοις l ξυνα-τει tyiου δοντος αυγαiς:vitas intereuntis lumini cadenti. Ibd. 1197. postquam Cassandra divina mentis vi utens

3 versus chori hie et alibi, quoniam ea res expediri h. l. non potest, pono ut apud Dindoreum divisi sunt. Diuitigoo by Coosl

212쪽

Lib. V.

domus Agamemnoniae vetera scelera malaque significavit, testimonium a choro sibi reddi vult. verane cecinerit:

Sic D0breus pro τὰ ιι εἰδέναι. Sed perverse Cassandrach0rum primum id iurare iubet, qu0d eum iurare vere p0SSe n0n poterat credere; nam senes indigenae haec scire deb0bant; deinde id, quod si iurarent, totum esum testimonium inanissimum laturum erat; si enim nihil ipsi de domus Agamemn0niae veteribus maleficiis audiverant, qu0m0d0 aestimare poterant, Verane Cassandra dixisset ρ Neque quicquam iurat chorus. Cassandram ipsam iurare c0nsentaneum erat, nihil se fando et narrationibus ali0rum accepisse, omnia animi satidica vi dixisse. Rem per se certissimam confirmat 0rationis vitiumio it νυ/ει το 3tῆ ειδεναι, addito articul0J. Scribendum est:

est aliud mendum; respondet enim eh0rus: Καὶ πως ἀνορκου Πῆγι α γενναίως παγὲν l παμονιον γενοιτο; deinde testimonium reddit, omnia sie Cassandram oecinisse, quasi ipsa rebus interinisset. Iurisiurandi vis salutifera παι ιον alienissim0 a lata re et sententia c0mmemoratur, sive Cassandra ipsa iurat sivo eh0rum iurare cogit; hoc dicit chorus, se Cassandrae iuriiurando n0n dissidere; ορκου Πῆγιωγενναίως παγὲν Spemi n0n posse. Latet igitur sub illo παιωνιον V0X, quae aut vanum et perfidum aut vile et contemptui significet; ανερ λιον nimis discedit, neque pr0pius reperi0. Ibd. 1227 sqq. Cassandra Clytaemnestram Agamemn0ni insidiantem cum cane salso blandienti comparat:

) Hanc emendationem in margine exempli mei sic notatam reperio. ut incertus sim, meane an alius sit; sed in Istris, qui ad

manum sunt, eam non reperio.

213쪽

Lib. II.

ατης λαθραίου, τευξεται κακῆ 'Primum scribendum mutato accentu οια squali S), tum, accepta TyrWhitti manifesta emendati0ne λείξασα nam lambendo blanditur canis , ex v0ce inaudita et compositionis pravae φαιδρος νουρ) et, si quid significat. hinc alienissima iaciendum. ut obiectum habeat, divisis litteris φαιδρον Ους. Significantur aures blande iactatae et motae. Sed restat τε ε ξεται, quod plane nihil est; neque

enim fore credo, qui Οἰα retento τευξεται pro τευξει accipiat, spreta certissima sermonis lege). Perstat A schylus in imagine; scripsit enim δηξεται : canis perfida inter blanditias m0rdebit. s Et ἐκτείνα ore et sic dicuntur. ut γλωοσα ιιισητης κυνος intellegatur ipsa canis.) Sic igitur totus locus scribendus:

. Apparet 'Aτην personam intellegi. liliis Ibd. 1252 postquam Cassandra Agamemn0nem interfectum iri dixit chorusque interrogavit, quis vir h0c Scelus paret, Cassandra subiicit: 'II κάρτ ἄρ' ἄν παρεοκοπεις aut παρεοκοπης) χρησ/ ων ἐμῶν, intel lecta vaticinia sua quibus supra a Clytaemnestra id scelus perpetratum iri significaverat) negans; ita esse ostendit etiam, qu0d chorus respondet: του rus τελουντος ου ξυνῆκα ριηχανην. Sed verba corrupta sunt, ita tamen, ut orationis sorma perspicue appareat; nam in ἄρ ἀν subest substantivi accusativus a παρεσκοπεις pendens et ex quo ipso pendeat genetivus. Non recto adspexisti vellem liceret cum quibusdam phil0logis dicere: praeter vidisti) vaticini0rum me0rum . . . vim, tenorem). Non video, cur ullam litteram mutemus nec teneamus: ἡ κάρτ άράν παρεσκοπεις χρησ/ιῶν ἐ/ιων,

214쪽

Lib. II.

diras vaticiniorum meorum, diram significationem; nisi quod praesens imperiecto aptius est παρασκοπεὶς ).nd. 1422. Clytaemnestra choro reprehendenti et poenam significanti et alia respondet et haec:

γνωσει διδαχθεις oiνὲ γουν τὰ σωφρονεiν. Apertum est nec sententiam nec orationem constare in illi8 ως παρεσκευασ/ιενης . . . νικησαν et ἄρχειν. Sed quae subsit Sententia, nec haec νικηoαντ' ἐ/ιου aρχειν nec

illa εὰν δὲ τουμιπαλιν κραίνη θεος dubitare sinunt nec tota loci cohaerentia. Hoc enim Clytaemnestra dicit, si talia minari chorus velit, paratum eum esse debere ad pugnandum, ut victae Clytaemnestrae imperet: ipsam enim non sine certamine cessuram; sin victus ch0rus fuerit, lare, ut modestus esse discat. Scripsit igitur AEschylus: λεγω

τῶν O3ιOiων χειρὶ νικήοαντ' ἐ/ιου l ἄρχειν : iubeo te talia minari ut paratum, id est, iubeo te ita tantum talia minari, si paratus es ).

3 Meinerius seribi voluit ἡ καρτα τἄρ' αυ παρεκοπης χρVσμων ἐμων, inutilibus particulis coacervatis, nova verbi constructione. Hinc progressus Dindoinus omnia vertit, ut esset: η κάρτα χρησμων παρεκόπης κλυων ἐμωω. Velim animadverti, quam licenter ipsae reliquiae veri αρ' αν) prorsus sublatae sint, vocabulum longe traiectum, novum κλύωνὶ illatum. Hoc est versus sacere, non emendare a librariis vitiata. I Dindoinus Engorum secutus totum versum 1422 τοιαυτ' ἀπει- λειν cet. tolli iubet, unde natus sit, non curans; habet enim,

quos increpet, interpolatores nulla prorsus causa, quod libuit, in alienissimos locos inserentes; sed quid deinde Θ Ιn v. 1423 scribit ἄρξειν σε, quod illo versu sublatoὶ sententia futurum Diuitiaso by Go le

215쪽

Lib. II.

Ιbd. 1633 R gisthus imperiose minatur:

ζευξω βαρειαις ουτι μη σειραφορον κριθῶντα πωλον.

In litteris Ουτι ιη pro quo substituunt oreri ιιοι, dativum incommodissimo loco interp0nentes latet dativus substantivi seminini generis c0niungendum cum βαρεiαις littera o intercidit ante σειραφορον) significansque frenos irenorumve aliquam partem; ηνία te, qu0d et versui et sententiae satisfacit. a litteris videtur nimis discedere; sed utar eo, d0nec pr0pius repertum erit. Ibd. 1657 sin Clytaemnestrae orati0ne :

Sic codices. Toυσδε sustulit Scaliger; deinde sententiam finiri aut insistore in omnes fere intellexerunt; sed πεπρωμενοι cur d0mus appellentur, ea a iure quaeritur nec reperitur; simpliciter enim domos abire iubentur;) illud non ridetur animadversum, inepte iuberi senes facere aliquid antequam patiantur; nam Clytaemnestra potius poenam παθεiν minatur, si quid fecerint nisi quieverint). Scribendum est certa emendatione:

π επρω ι ἐνοις, i πριννιαντες, cedentes rebus lato decretis, antequam malo vestr0 cedere digeatis; πεπρω-

ιένα Clytaemnestra fuisse. quae fecerit, dicit. Deinde recis pro καιρον requiritur infinitivus ad χρῆν pertinens; sed nimis discedit; fuit sortasse: αρκε ἐν χρῆν τάδ' ας επράξαμεν : Satisfacere Vobis oportebat, quemadmodum haec gesserimus. Restat initium prioris versus fractum, ubi

postularet. Hoc quoquo falsum. Neque enim Clytaemnestra choro victoriam promittit, sed iubet vincere et imperare; alioquin se minis non cessuram, ne passuram quidem proferri. Diuitigod by Coosl

216쪽

Lib. II.

Dindorsius Frangium secutus edidit δεεὶχε καὶ Ου χοἰ γιροντες Sed Algistho quae dicenda erant, superioribus versibus absoluta sunt; hae minae et iussa nihil omnino ad eum pertinent. Itaque scribendum potius: Στείχετ'

χοἰ γεροντες T. a.

fhoephor. 172 vid. p. 19l3 690 narrata nuntius su ornatus, qui ipse Orestes est, Clytaemnestrae, quam ignorat scilicet. Orestis m0rte, haec addit:

Inanissimum et Sensu cassum hoc, patrem Orestis seire debere - quid Θ num nuntius ei, ad quem res pertineat, narraverit, hoe est, num patri narraverit. Ipse nuntius eos, quibus res narranda erat, ignorans sperat Clytaemnestram scire et sibi indicare posse, quis sit Orestis pater, ut ad eum adeat; patrem pridem interfectum esse nuntius scilicet ignorat; i scripsit igitur Eschylus: Oυκ οἶδα, τον τεκοντα δ' εἰκος o' εἰδέναι. Litterabis scribenda semel scripta est. Ibd. 737 nutrix Clytaemnestram narrat . sinum advocari iussisse, ut ipse de morte Orestis ex advena audiat; deinde, Clytaemnestra quemadm0dum nuntium acceperit, his verbis dicit:

vissime adhaer0t sine obiecto κευθουοα. Apparet, Clytaemnestram laetitiam et risum occultasse; coniungenda igitur Sunt γελων κευθουaa. Hoc reperto quaeritur obiectum verbi oleto. Id inest in ὀι μάτων. ex quo sit ὁριμα, τον γελων κευθ ot σα. Iam reliqua sequuntur facillime; sic

217쪽

Lib. II.

enim .Eschylus scrip8it: προς μὲν οἰκέτας I θέτο σκυθρωπὰν ἐκτος ὀμμα, τον γελων κευlθουσ ἐπ εργοις:edram famulis extrinsocus tristem vultum praeferebat, intus risum et laetitiam occultans, ob res ipsi opp0rtunas, domui exitiosas. Et relictum est in codice σκυθρωπον veri indicium, infeliciter a Viet0rio occultatum. ' τος pro praepositione acceptum ομ/ιάτων illud genuit; deinde reliqua nata sunt.

Qui μονος est, ἐνεδρος appellari nequit; o duobus alter alteri ἔφεδρος cum sit, ambo ἐφεδροι appellari p0ssunt. Scribendum: μονος ε εδροις Masoις. cactus accommodatus est ad praecedentia. Ibd. 994 interrogat Orestes, venenatae bestiae peioresne sint quam uxor infida Clytaemnestra), quod quidem ad audaciam si nocendi voluntatem attineat:

Eumenid. 750, 751 ubi Apollo iubet diligenter numerari calculos et sententias iudicum :Γνώμης δ' ἀπουοης πῆρεα γιγνεται ἐγαβαλουσα τ' οἶκον νῆ poς ωρθωσεν a. Et sententia et forma orationis in contrario relatis pro βαλουσα, quin nullo exemplo inauditaque significatione dicitur, scribi iubet παρ o Lisci. Sed simul scribendum τ' άπο-οης, et ad membra contraria n0tanda et quod haec sententia per δέ adiungi superi0ribus nequit; poterat γὰρ ni; sed recte haeo generalis sententiat pro argumento Sine particula subiicitur.

218쪽

Lib. II.

Ibd. 824, 82b Minerva Eumenides, se inh0n0ratas esse et contemni querentes, sic alloquitur:

θεαὶ βροτῶν στο σητε δυσκηλον χθονα. Manifesto corruptum est χθονα. Scribendum videtur δυσκηλον χολον : neve nimis vehementer conceperitis deae mortalium implacabilem iram, id est, qualis in mortalibus esse 80let.

Ibi 913 sqq. in Minervae orati0ne :

Genotivi ratio reddi in hac scriptura nequit neque usitatum ουκ ανέξομαι τὰ μινγ ου. Scribendum Ουκ άφε- ξομαι, a qu0 ita pendet genetivus, ut pr0rsus consueto more superaddatur τό μή ου τι/ιαν. Synt. Graec. g 156n0t. 4, Bemerhungen p. 61. In AEschyli Phrygum s. τορος λυet ρων fragmento n. 257 Dind. ed. V scribendum: Καὶ τους θανοντας εἰ θελεις ευεργεetεiν l ήγουν κακουργεὶν, δει ηιδεξίως. χει, καὶ μητε χαίρειν φιητε λυπεiσθαι βροτους. Sed pr0 βροτους praeterea παρα aut simile aliquid ponendum. 80phoclis tragoediae idem nunc habent textus Gnstituendi fundamentum, quod Eschyli, sed cum et in tota orati0nis forma et in singulsum verb0rum usu minus haberent duritiae et insolentiae, et a librariis minus male habitae sunt et n0bis aliquanto certiorem dant ad menda tollenda aditum, non tamen ut valde nobis gratulari et confidere liceat. Aiae. 53 nunquam intellegere potui, quomodo Minerva 80 δυσφόρους ἐπ' ὁμ/ιασι γνωμας βαλεiν dicat; nam γνω/εαι, quae ne δυσφοροι quidem apte dicuntur, ab oculis alienissimae sunt. Puto Sophoclem, servata oculorum aciei perturbatae et obscuratae imagine, scripsisse: 'Eγώ σφ' ἀπόργω, δυσφόρους ἐπ' Ομμασιλ ημας βαλουσα, τῆς ἀν=7κisτου χαράς.

219쪽

Lib. II.

Et fortasse suit in antiquis e0dicibus serma alteri voci pr0pi0r γκηριας aut γλα/ιας. Aristophanem notum estet ληιιαν etiam ad animum transtulisse. Ιbd. 110 pravum θανx e φθάνη sacilius oriri potuit quam ex aliis, quae Substituta sunt. Ibd. 137:x δ' o ταν πληγη Λιος ἡ ζιιιιενης

Miror duplex ad τον λογον adiunctum adiectivum, prius non aptissimum ad λογον, alteri nomini πληγή nullum. Fuitne: σε δ ὁταν ζαμενὴς πληγη oς v l λογος

Ibd. 237: δυο δ αργίποδας κριους ανελων. ιους ἀνελεῖν non puto Graece dici nisi de occisis; itaque cum ex proximis appareat, non occi80s signiscari scribendum mihi videtur ἄνελων, ut separasse h0s duos arietes Aiax a reliquis dicatur. ὶΙbd. 477:Oύκ άν πριαθιην Ουδενος λογου βροτον,

δοτις κεναὶοιν ἐλπίσιν θερμαίνεται.

Recto Naucrius 1867ὶ πριαίμην viti0sum dixit: nam et per se ineptum est nec λογος pretium est, quo quis ematur. Ponendum simpliciter notos tιην, prima correpta. Ibd. 600 sequ0r proxime codices scrib0que: φω δ' ο τλάμων παλαιος ἀφ' ου χρο,ος

Ιαια διίμνων λειμωνι ἄποινα μιηλωνα νηριθιιος αἰὲν ευνῶιιαι. J V. 269 male enarratur et ob eam causam nuper praVa conieetura a Seysserto mutatus est. Tecmessa, se et Aiacem ob communionem fortunae in unam quasi personam constans, Nobis igitur, inquit, male accidit ἀτωμεσθαὶ, quod non iam morbo laboramus quod Macis suror desiit). Nam dum furebat, ego sola misera eram, ipse laetabatur, manc ambo maeremus. Duiligoo by Corale

220쪽

Lib. II. Λειμ νι αποινα pro χειμωνια ποίαι Hermanni est; sed

parum definitum, nisi adiungatur /εηλων pratensia ovium praemia); ιιηνων ἀνηριθι ος, ut recte digatur, tamen tautologiam habet in sententia a longi temporis mentione incipiente. 6νωι αι pro ευνομαι Bermi eSt.

Recte n0n ferunt δε, n0n 80lum ob δε et γάρ pravρc0niuncta, sed quod sola particula et simplex causae significatio apta est. Sed una tantum littera mutanda:

Ιbd. 780 sqq. nuntius, expositis apud Tecmessam Teucri mandatis, sic orati0nem concludit: Ibsαυθ' ὀ ριαντις ει τ' ὀ δ' ευθυρ εδρας

Vitium est in ἀπεστερηριεθα, quod sic enarrari, ut audiatur τῆς φυλακῆς του λαντος, video. Sed neque nuntius custodirs Aiacem debebat neque eo refertur φυλάσσειν, sed ad mandata; Aiacem Tecmessa custodire debebat; nec tam nudo sine geneti τουτου) άπεοτερη- ριεθα dici poterat nec, qui n0n custodit aliquem, ἀπο-οτερεiται τῆς φυλακῆς. Nihil aliud dicere nuntius apte poterat, nisi actum esse do Aiace, si ipse sero advenerit, utilis iam exierit. Audeo igitur scribere εἰ δ' ἀφυστε - ρημιε θ α, Si sero adveni, etsi scio ἀφυοεερεiν non reperiri apud scriptores anis Polybium, apud hunc autem

Ηie quoque Dindoctus dissicilia ἐγω δὲ) abiecit, novam vocem

alio loco interposuit: ἐπίσταμra γαρ αρτέως μαθ- οτι. Sensertus: Ἀργοις ἐπίσταμra γαρ ἀρτίως οτι, pravo Verborum ordine. Duilaso by Cooste