장음표시 사용
201쪽
aeutorum licentia et temeritas, dixi supra, exemplaque quaedam in meis emendati0nibus explicandis ex iisdem locis sumpta interp0nam. In Aschyli tragoediis. quarum emendandarum fundamentum in uno codice Medice0 p0situm est, quae nos diffi- eultates circumstent, item dictum est supra p. 120); itaque timido et raro emendati0nem tentavi. Quae tamen cum
aliqua spe et fiducia attigi, ex iis primum ad plures 10 0s nec solius Aschyli pertinet. Nam
Prometh. 291, ubi Oceanus Pr0methea versibus anapaestis alloquitur: Tό τε γαρ με, δοκιῶ, συγγενὲς ουτως ἐσαναγκάζει χωρίς τε γένους
soloecus est meo iudicio optativus sic sine potentialis orationis nota scivi subiectus in sententia relativa primariae praesentis temp0ris et indicativi m0di sententiae non minusquam in ipsa sententia primaria, velut illud in Iphig. T. 10bb, nunc ab omnibus correctum: τα δ' αλλ' ισως ἄπαντα sἄν παντα) συι βαίη καλως, quaeque eiusdem generis olim tenebantur e codicibus Soph. aed. Col. 56buενον ουδένα υπεκτραποι μην) et 1419 snῶς γάρ ... ἄγοι/ιι et aliis locis, nec delansionis artificia curo.'3 Et tamen
interrogative dictum) optativus positus legitur pluribus locis,
De versuum deseriptione tantum hoc loco dicam, me monO- metros illos, quos, ut parcemiacum extremum consequantur aliave de causa, ut mihi quidem videtur, gaepe casu interponunt, omnes improbare anapaestosque per dimetra, quamdiu nihil obstet, decurrere putare. In carminibus chororum, quae ipse non paulo aliter longioribus saepe versibus describerem, sequar hoc loco Dindorfium.' Prorsus, quanquam satis mirus, tamen separandus est optativus sine αν in sententiis, quae cum infinitivo in sententia generali
posito coniunguntur synt. Gr. ῆ 132 d not. imi marginis); nam in iis nulla est significatio potentialis.
202쪽
Ex his quod in Eurip. Alc. I l7 scribi vesueram παρα- λυσει, nuper praeceptum Video a Nauehio; apud Aristophanem Hermannus pro ἄνευ scribi vesuit ἄν ἐκ μάχης, mihi in mentem venit: θ' ὁπως ανευ /tάχης ἄν καὶ κατοξείας βοης, 0miSS0que casu ἄν additum ad versum explendum τῆς putabam '). In Aschyli Agam. 620 scribendum videtur: Ουκ ἔοθ' ὁπως λέξαι/tia τά ψευδη καλ' ἄν. In indip. C0l. v. 1172 recte Brunctius scripsisse videtur:
) Tragicorum Ioeos posuit inter alios, in quibus αν omissum defenditur, Krueger gr. Gr. II, 54, 3, 8. Recta sorma quae sit, ostendunt Aristoph. av. 628, Xenophon. an. II, 3, 23 et alia exempla permulta. Hio igitur Hermannus, ut saepe ad verum rapiebatur artificiorum oblitus, potentialem formam requisivit, abiectis iis, quae ab eo alii deseribunt de optativo nudo et sine condicione posito et
alibi et ad defendenda haec in Platonis Lys. p. 214 D: δ δὲ α δ
αυτω ἀνομοιον εῖο καὶ διάφορον, σχολῆ γε τω ἄλλιρ ομοιον ξφίλον γένοιτο. Sic enim etiam C. F. Hermannus edidit. Recte editur Protag. p. 330 D, Phaedon. p. 106 D, ne Xenophontis mem. III, 14, 3, IV, 4, 25 commemorem. Scr. Oμοιον αμὶ Duiligod by Cooste
203쪽
o, αν ἐγω η ἐξαιμί τ misso αν p0st ον additum est inane prorsus fulcrum Versus γε. Dissicilius persuadebo et tamen ipso mihi prorsus persuasi, 2Eschylum in Promethei loco et in Choephoris scripsisse illic: Ουκ ἐστ' civοτιο /ιειγνα μιoiραν l suae t/ι ἡ σοί, hic: Ουκ εστ' in οσυς πλὴν ενος κειραι ro νιν, transp0Sita, cum sententia relativa cum brevissima sententia primaria in unam c0nstaretur, particula ante V0cem relativam. quemadmodum fit in noto dicendi genere ουκ αν Οἶδα ουκ οM' αν), εἰ
4, 12 et eodem m0do ante οτι apud Xenoph0ntem anab. III, 2, 24 καὶ et 3 ἐν γ αν οἶν Ort rs Παnμενος et αυr'sπο ειὶ et Dem0Sth. Philipp. II, 29; nec dissimile est quod, confuso item primariae et sequndariae sententiae fine dicitur: τί oυν, αν pu in ὀ λογος, ἐδει άπιnrεiς; Ρlat. Phaedon. p. 87 Α etc. , qu0niam per se ciν non ponitur in initio sententiae αν φαiης . Η0c si ita est, relinquitur dubitatio, in Euripidis Alcest. 52 utrum, producto αν Dindors praefat. ed. primae p0et. Scen. Graec. p. VII sqq. quanquam Sententiam ipse p0stea mutavit), scribendum sit:
inτ αν ὁπως 'Aλκηοπις εις γηρας 3 ολοι; an iset' Ουνοπως Αλκηοτις αν γῆρας μολοι; etsi alibi verbo /ιολεὶν accusativum huiusmodi substantivi sine praepositi0ne adiunctum non memini.
204쪽
Lib. II. δυσδαιμονων δε τίνες, οι,
Ιnanes sunt ambages in illis τίνες, οι nee Graecae; neque enim, cum Graece interrogatur, sitne quisquam, qui patiatur, sic interr0gatur: τίς, ὁρ, Sed isτιν, Ocς Seribendum, nulla littera mutata: δυσδαιμονων τίνες si , ἐὴ, οἷ' ἐγω ιιογουσιν; ut graviter Oiα interiecta exclamatione geminetur.
Ibd. 848 Ρr0metheus permire Io, cum ad Nili ostia
accesserit, rati0nis rursus comp0tem fore dicit Iovis manu tantum tactam: ἐνταυθα σε δευς τίθησιν ἐηφροναεπαφων ἀταρβεῖ χειρι καὶ θιγων 3μνον. Nam rati0nis usu nunquam aut ante Io camerat aut in
h0c cum Ρrometheo colloquio caret; nec minus mire huic recuperandae tactu Iovis rati0nis montioni subiiciuntur haecds filio nascituro:
ut nomen filii pertineat non ad mem0riam eius tactus, ex qu0 ipse ortus sit, sed ad eius, quo mens matri reddita. Itaque qu0d haec n0n cohaerent, Elmsteius et Dindoesius v. 849vi0lenter et sine ulla, quae in ips0 versu Sit, causa eiiciunt, mrmannus inter 848 et 849 aliquid sxcidisse putat. Dind0rsus quidem, illo versu eiecto, tactus mentionem, quae . abesse propter ἐπωνυμον et totam sententiam nequit, Wieseleri coniectura γέννημ ἄφων) pos, liminio restituit. Recta omnia erunt, si pro inepta rationis mentione substituerimus necessariam et rectam graviditatis 80lo tactu emciendae, cuius rei in filio nato memoriam
V. 770 Hermannus vidit seripturam eodieis Medicet simpliciter restituendam esse οὐ δῆτα, πλην ἔγωγ' δν ἐκ δεσμων λυθείς . Negat Prometheus aliud esse periculi avertendi auxilium quam se ipsum vinclis aliquando solutum. Diuiti red by Corale
205쪽
nomen conservaturum sit: ' ταυθα δη sa δευς τίθης' ἐγκυριονα l ἐπαφων ἀταρβεὶ θιγων διονον. l' ειυνυμιον δὲ των Λιος γεννη/ιάτων l ταεις κελαινον Ἀπαφον. Nam γεννηματων n0men recte de Iovis procreatione et eius singulari modo ponitur praecedente illo ἐπαφων και θιγών, ad qu0d illud refertur. Ita. 859 de displiadis Danaides tanquam accipitribus columbas persequentibus nec tamen nuptiarum fructum percepturig):
Πελαογία δε δεξεται θηλυκτονω'Aoει δαμεντων νυκτιφρουρήπι' θράσει. Ad sententiam neque φθόνος aecommodari p0test neque qui ineptissime dicitur, φθονος σω/ιατων. Σωματα A gyptiadarum sunt, quae rectissime terra Graeca acceptura
gremio suo dicitur, cum a seminis occisi sint. Frustra hic quoque Dind0reus lacnnam fingit.ὶ Vidstur fuisse:
φορὰν δε σωματων ε ξει θεοe: impetum corporum coercebit deus. Σώθιιατα, n0n ip80s, poeta mercitum iri dixit, ut strobur persequentium significaret et proxima apte adiungeret. Ibd. 1054 sqq., p0stquam superioribus versibus Prometheus coelum, terram, mare misceri ruinasque omnium sibi a Iove iniici iussit, se tamen necari non posse, Mercurius eam furentium esse mentem verbaqu0 dicit:
Ti γάρ ἐλλειπει μη παραΠαίειν ἡ τουδε τί Πηλα μανιων; Sio enim Dindoctus edidit; in codico Mediem est η τουν ευτυχῆ. Fortuna Promethei furere et per se inepto dicitur perverseque haec ratio superioribus subiicitur. Sed nihilo felici0res ceterorum coniecturae. Scribendum est: η τουν ευχη: Quid enim a furore distant haec, quae Prometheus vovet ευχεetαι p
206쪽
Septem adv. Thebas v. l0 sqq. Eteocles omnes omnis aetatis cives sine ulla exceptione patriae et dis patriis opem ferre iubet; civium, quod non intellectum ab editoribus plerisque videtur, tria lacit genera, eorum, qui nondum ad legitimam militandi aetatem pervenerint, eorum qui eam supergressi sint, e0rum denique, qui ipsam aetatem set iuvenile robur habeant. Ea sententia lacissimes codicum scriptura recte interpuncta essicitur, m0do v. I 3 pr0 ωστις συμπρε Πες, quod in cod. Med. est, sederaso altero G, restituatur, quod Stanteius secit, ωστε:
χλαίνων sωstaetoς πολυν, est, qui iuventute exutum incrementum corporis multum auxit, hoc est, cuius corpus, iuventute superata, l0nge vivendo petatem
pretraxit. Tertio loco sic adiungitur ωραν ἐχων, ut eidem subiiciatur articulo atque prius membrum proprieque primo generi du0b strema coniunctim contraria ponantur; deinde apte additur de omnibus: ut quemque deceti Dindoreus v. 13 damnato eam aetatem, cuius primae et legitimae sunt partes in patria defendenda, sustulit. Interpunctionem, quae vulgo post χρον vi est, etiam Hermannus abiecit, sed reliqua non expedivit. De v. 428 vid. supra p. 17 l. Ibd. 636 sqq. nuntius narrat, Podnicem precivi, ut, capta urbe, aut in Eteoclem incidat et eo occiso ipse cadat aut vivum simili, atque ipse passus sit, exilio et calamitate
ulciscatur: οοι ξυ/ιφέρεσθαι καὶ κτανών θανεὶν πελας
207쪽
φυγὴ τον αυτον τονδε τίσασθαι τροπον.
8ie enim eodex Mediceus in ill0 τωρ mend0SUS. Apparet, ut in v. 636 κτανών θανεὶν c0niunguntur, sicin 637 participio ζωντα aliam vocem respondere debere vivum vivus ipse); nec minus apertum est male et ad sententiam et ad orationis Armam Eteoclem sesum et uτιμαστῆρα appellari et ἀνδρηλύτην, quibus vocabulis qui comparandi particulam interponunt sciτιι ιαστῆρ' oπως , sententiam perimunt; neque enim Ρolynices precatur, ut tanquam άτι ειαστῆρα Εte0clem ulciscatur, sed ut ipsum ἀτι/ιαστῆρα suum. Vera et acuta sententia erit et recte superiori resp0ndebit membro, si sic certissima emendatione scripserimus: ῆ-άτιι α set iρα σως αν-
Vivo ignominiae auctori se vivum sexilii et ignominiae auctorem sors Ρolynices cupit. Et σωρ scriptum reperio in tertia Dindocti editione Lips. 18b7 , sive ipsius sive alius est emendatio est; sed teneri veritas n0n potuit tantum ex dimidia parte cognita. Ibd. 1047 Artasso scribi debet: Ηιδη τά τουδ' ἔτ' 0υκ ἀτιμητ' θεoie: N0ram, cum huius res dis non inri8ae nec c0ntemptae erant. Apto respondet praec0: N0n sane invisae fuerunt), priusquam hanc terram pericul0
τε μιαχαναὶς. Qui sint rudentes λεπτολιιοι aut qu0m0d0, quamvis non raro apud tragicos obscuretur altera pars adiectivi compositi, vocabulum a δομος fictum ad rudentes accommodari possit, pr0rsus non intel lego; λεn- τοτονα πείσματα quae essent, intel legerem, etiam λεπτοτομια, e cori0 lacta et subtiliter secta. Ibd. 173 senes, e quibus chorus c0nStat, Se ad 0bediendum in omnibus, quae possint, promptos significant his verbis:
208쪽
'Eμοὶ γαρ ηδη πάντα ι ν φοβου Πλέα ἐν ομ/ιασιν τάνταια φαίνεται θεων. Inepte τάντα iα θεῶ ν cum articul0) dicuntur ναi-νεσθαι πάντα πλεα φοβου. Omnia Alassae terroris plena videntur versanturque ante ocul08 adversa deorum consilia voluntatesque haec enim sunt όντα ἐα θεωH; scribendum litteris recte divisis: ἐν O ust ασιν τ' αν2αὶα
Supplic. v. b. Adhibita Bambergeri emendatione scribendum est oratioque interpungenda sic:
Non φυξανορία erat αυτογενης, sed γάμος et c0ω guntur αυτογενῆ ἀσεβῆ τε, quae particula ali0qui non habet, quo reseratur); eas nuptias ψυξανορία Danaides repudiabant. Ibd. I 6 sqq. Arg0s se appulisse Danaides dicunt, ὁθεν δηγμος ήμέτερον τῆς οἰστροδονουβοος ἐξ ἐπαφῆς καξ ἐπιπνοίας
Αιος ευχομιενον τετέλεσται. Pra m ὁθεν . . . τετέλεσται, pravius multo sic nudepositum ευρομενον. Una littera mutanda et verba recte interpungenda: ὁθεν γένος , μέτερον, Γοὰς ἐξ ἐπαφῆς
καὶ ἐπιπνοίας Λιος ευχοφιενον τ ετελέσθαι : unde nostrum j V. 223 cum crederem, in codice Med. esse, ut edebatur, γαίας κατοχα, coniectura γαία scripsi, quod est in ipso codice. Quae terra continentur et cohibentur, γαία κάποχα sunt, γαίας κατοχα, quae terram tenent. Diuitiam by Go le
209쪽
est genus, qu0d 0riatur se creatum es*e ex Iovis tactu et amatu. Et τετελέοθαι Schuelgius scripsit, sed parum recte orationem distinxit et interpretatus est. Ibd. 332 rex Argivus ex Danaidibus quaerit:
Seque ἱκνε in θαι θεων Graece dicitur neque, cur deis supplicent, interrogat rex, sed cur supplicum ornatu ad de0s accesserint. Scribendum est: T pie ἱκνεiσθαι τον να γων' ε 3 ιων θεων; Consessum deorum etiam signis eIN Sorum) αγῶνα θεων et Η0merus appullat et tragict Dd. 514: δ' ανάκτων ἐστι δε ιι ἐξαισιον. particula prava est, quasi rex orati0nem chori continuet et eonfirmet, et rata sententia; n0n agitur enim, quis time tur, nec ull08 Se ch0rus ανακτας timere significaverat, nec rex se ali0sve reges timeri queritur; .Egyptiadas ἄνακτας honorifico nomine appellare nequit, nec ad e0s sententiam pertinere sed generalem esse, ύε adverbium ostendit. Reprehendit rex nimium Danaidum tim0rem ita, ut ad genus reprehensi0nem transferat: 'Aει γυναικῶν ἐστι δε0ι
mrruptum est latetque vocabulum quaerendi significationem habens et cum /ιατευω, 3 απτευω cognatum, Sive id /ιατε. e fuit sive alia larma. Versus, qui huic respondet, ipse incertissimus e8t. Ibd. 962. Scribendum interpungendumque:
horum ilicet nec quicquam obstan optima et gratissima eligite. 'Aωτssunθε pro λωτίσασθε cod. λωτ οασθαι D0brei est, mire neglectum, aptissimum et recte ex ἄωτος deductum verbum pro incredibili in hae significatione λωτ γ/ιαι, quod ne ipsum quidem alibi legitur. Etiam Euripidis Hel. 1593 pro 'Eλλάδος λωτίσματα, qu0d idem
210쪽
m A et Λ error genuit, restituendum esse ἀωτίοματα. non dubito quin D0breus dixerit, cuius libri inspiciendi copia n0n eSt. Ιbd. 970 sic scribendum oratioque distinguenda est:
In vulgata interpuncti0ne debebat saltem diei καὶ Οὐτις τονιος ευφρων. Sed h0c pater Scire nequibat. Chorus patris consilium de habitandi loco eo magis audiendum putat, qu0d, quamvis benevolus l0cus sit, tamen peregrino et alius serm0nis homini dissicile sit reprehensionem vitare. Agamemn. 606: γ αὶ κα πιστην δ' ἐν δο/ιοις ευρορμολων. Pr0rsus incredibilia narrantur de optativo Gristi. qui in oratione promittentis absurdus est, rectus esset, Si quis narraret, quid invenisset, hac Arma: ἐγγειλε, ου 1κοι, γυναἐκα δ' ευροι. Nisi quis audet δε schylo tribuere repetitum ex infimae aetatis scriplarum angulis futurum
Ιbd. v. 878 ineptus est de Oreste filio patriam domum tenente: ἐμων τε καὶ Gῶν κυριος πιστωματων, aptiSSim de fido cust0de, cui filium suum Agamemno et Clytaemnestra commiserint; itaque inter 880 et d8Ι p0nendus est ut sic oratio decurrat:
Στροφιος ὁ Φωκευς. Ibd. 884 pravum est ωστε, quoniam nulla conSecutio significatur, sed rei declarandae et confirmandae causa generalis sententia ponitur; scribendum: