장음표시 사용
191쪽
etiam apud etsi l0nge rarius quam futurum ); his adiungemus adiectivum ἐπίδοξος τυχε ir, de e0, quem opinio est consecuturum aliquid)'); alia quaedam, rarius cum infinitivo e0niuncta, minus certa sunt'); de ipso verbo, qu0d est ἐλπίζω, valde dubitabimus vel potius negabimus, de pr0sse orati0nis Seriplaribus prorsus. Nam et apud verbum magis quam apud substantivum ἐλπio quasi eminet infinitivus suamque temporis n0tam requirit, nam ελπίς fora accedit similitudine aliqua ad εἰκος ἐοτι, et iam in εχποριαι apud H0merum perrarus est adristi usus, futuri legitimus, et in frequentissimo apud
γενήσεσθαι). Etiam in Platonis soph. p. 250 Ε scribendum
ουτως αναφανεισθαι. Praesens de eventu quaestionis instituendae
pravum est.) 'Eν ἐλπίδι εἶναι cum acristo Thucydides dixit IV, 70 ἀναλαβεῖν , cum futuro VII, 46 αὶ ρησειν ; Xenophontis in utramque partem exemplum infirmum est Heli. V, 4, 43 ποιῆ- σασθαι et VII, 2, 10 παραστησεσθαι . Ελποι oti s 1παὶ cum adristo de futuro legitur Iliad. XII, 407 αρεσθαι), XV, 289-Odyss. III, 319, apud Pindarum Pyth. IV, 243 πράξασθαι . Futurum in una Iliade plus decies positum Dammius monstrabit. Apollonius Rh. aoristum apud ξολπα habet Ι, 1313 δηρίσασθαι, exemplum non firmum),
suturum II, 1049, 1225, III, 784, IV, 1379; Herodotus II, 11
ristum cum ἄν.'ὶ Herod. I, 89, Plat. Theaet. p. 143 D, Isocr. Archid. 8. 'Ελπίδα aoristum habet apud Pindarum Pyth. ΠI, 111 ευρέσθαι), futurum apud Sophoclem El. 952, Euripidem Heraclid. 521, Med. 1033, Thucyd. VIII, 48 et apud eundem acristum
cum αν II, 51; ἐλπιδα παρεχω ποιῆσαι est apud Platonem symp. p. 193 D. 'Aνελπιστον ἐστι cum aoristo aecus. cum ins Iegitur Thucyd. VI, 33 το τοιουτο συμβῆνω), ἀνέλπιστος εἰμι eum futuro σωθησεσθαι) VIII, 1, cum stor. et ἄν III, 30. Eυελπίς εἰμ apud δε schylum Prom. 510 σὲ . . . ἰσχυσειν) et apud Thuc. VI, 24, ubi ad σωθήσεσθαι et oχειν tertium adiungitur haudem praeserens manifestam προσκτησασθω. APpst ret, nisi in ἀνέλπιστον ἐστι, quod comparari potest cum εἰκος ἐστι, nullo aoristum testimonio firmo Attici seriptoris defendi.
192쪽
ceteros scriptores infinitivi verbo ἐλπίζω subinncti usu )vix ex totis litteris Atticis decem pr0seruntur a0risti exempla, quaedam iam codicum auctoritate correcta oerrigendave, pleraque una littera a recta futuri forma distantia, reliqua praeter unum alia quoque de causa dubia. Suspectae illae aut saltem exiguum testim0nii pondus asserentes a0risti formae leguntur apud Thucydidem IV, 24 χειρωσασθαι), VII, 2l κατεργάοασθαι), apud Xenoph0ntem Cyrop. I, b 9 διαπράξασθαι, sed codex Gueis. διαπράξεσθαι , anab. VI, 5, 17 apud Lygiam II, 21 δουλωσασθαι , apud Is0cratem adv. Euthyn. Ib πραξαοθαι), nec multo firmius apud Thucydidem IV, 80 ἀποοτρις αι. Apud
Xen hontem Cyr0p. II, 4, 15 ubi proxime praecedit g 14
ἐλπίζω φίλον αυτον γενησεσθαι γ codex estorenus habet recte ἐλπίζω ἐκείνους ἐλθεῖν αν προς σε. Relinquuntur firmamenta causae primum Thucyd. IV, 13, 1: ἐλπίζοντερ
ἄν post ἐλεὶν excidit, prorsusque similis in fXenophontisJAgesilao lacus, 7, 6: ἐλπιζον ἐλεὶν τά τε υρ, deindo duo Euripidis loci, alter Herc. sur. 74b: πάλιν ἐνιολεν οῦ πάρος ουποτε Mia φρενος 'Hλπισεν παθεἐν γ ῆς ἄναξ, ubi tantum abest, ut versus hanc Scripturam tueatur, ut versus causa Fixius et Dindoctus ἄν post φρενου addidorint, cum Hermannus ἐπήλπισεν scripsisset, ut syllabam illam consequeretur, alter in Iphigenia T. 1016: ἄπαντα γάραυνθεις τάδ' εἰς εν νοστον ελπίζω λαβεμ, qui me quoque vexavit Bemerkung. p. 43 , d0nec intellexi λαβεῖν recis pro praeterito p0situm esse sui in Ione 348: θῆράe σφε τὰν δυστηνον ἐλπέζει κτανεὶν), et hoc Orestem dicero,
In uno libro quarto Thuc3didis octies futuram habet, o. 8, 9, 43, 62, 71, 76, 85, 105; apud Euripidem saltem sexies, Hec. 820, Electr. 249, Heracl. 152, Suppl. 845, Ion. 1087, Troad. 995; aoristum eum αν habet apud Thucyd. III, 30, Plat. derep. V p. 453 D, Xenoph. de vectig. 3, 11 et alibi saepius.
193쪽
so sperara reditum sibi ab Ap0lline datum promissumque esse Corruit igitur tota defensio, etiam de p0etis; nec quisquam iam, 0pinor, dubitabit apud Ι80eratem quoque ad Dem0nicum 24, ubi editur: ἐγλπιζε γαρ αυτον καὶ περὶ σε γενεσθαι
τοιουτον, Dioc καὶ περὶ ἐκείνους γεγονε, reStituere γενν-
σεσθαι pr0 γενεσθαι, ut paul0 ante apud Diod0rum sit Strabonem Rei 3. Idem err0r, eadem e0rrectio facienda Ρlutarchi Nic. c. 11.ὶ De iis l0cis, in quibus προοδοκαν cum a0risto pr0 futuro coniunctum creditur, vix opus est dicere; adeo sunt et pauci in infinita c0ntrariorum multitudine si err0ris manifesti; nam in Isocratis orat. de antid. g 3I 2 recte nunc ex Urbinate editur γεν - οεοθαι Προσεδόκησεν, olim erat γενεοθαι, e0 mend0, qu0dex orat. ad Dem0nie. sustuli; restabat apud eundem Panegyr. 59 βιοσασθαι Προσδοκηνῖοας, apud ISaeum XI, 22 ἐξαπα- et jσαι, haec quoque nuper e0rrecta. De Arist0ph. ran. 901 supra
dictum est. Sed tamen superest, in quo olim haesi Bemerk. p. 433, Eschyli Ι0cus in Agam. 67b: Μενελεων γάρ Ουν Πρά -
meque decepit interpretandi error, qui in Iphigeniae Tauricae loco. Nam si ιιολεὶν de suturo adventu accipitur, mirifica oritur in proximis laut0l0gia: εἰ δ' ουν. . ἐλπίς
oportet, praeteritum tempus significat estque haec sententia: Menelaum igitur, de quo quaeritis, primum maximeque adventasse siter liue tetendisse) scitote et in illa tempestate fuisse; si igitur inde evasit, spes est, eum rediturum domum esse. Postremo dixi 0lim fortasse suspicionem de excepti0ne adristo apud verbum δοκεiν danda subnasci p0sse, sed eam
Fortasse cavendi erroris causa iam hic corrigendus est Platonis locus de rep. v p. 451 Α, etsi ibi nemo lacile coniunget ἐλπίζω γενέσθαι. Sed barbarum est ut quod maxime: ἐλπίζω ἔλαττοναμάρτημα φονεα γενεσθαι. Excidit εἶναι post litteras ημα, seribendumque est: ἐλπίζω stredo γαρ Ουν ἔλοατον αμάρτημα εἶναι ἀκουσίως τινος φονεα γενέσθαι ξ ἀπατε α κ. e. 1. Diuitiaso by Go le
194쪽
et verbi natura, quod nihil prorsus ab apertissimis putandi verbis separati haberet, et infinitis testim0niis sic everti, ut in paucissimis contrariis consistere nequiret, praesertim praeter unum, p0ndere prorsus carentibus, Sophoclis El. 443-Thucyd. IV, 36 βια octo θαι), Herodoti VIII, 86 θεήοασθαι et ΙX, I 09 παν 1 αλλον δοκε ων
κείνην αἰτῆοαι, ubi scribendum est παν tii j ) et do
in Oreste Ib27: μωρoe, εἰ δοκεiς 3 ε τλῆναι Πην καθial 3ι ιξαι δεθην. Quem locum ut emendare nequeam, tamen unus consensui rati0nis et analogiae et stequentissimo usui non possit resistere; neque enim omnia certa menda certo etiam c0rrigere licet. Audebo tamen suspicionem expromere; nam mihi Euripides, qui pro χοῆναι ausus est χρῆν dicere Hec. 260 ut etiam Sophocles, si Eustathio credimus '). videtur salsa analogiae specie ductus etiam pro et λῆναι dixisse scripsisseque: δοκHς 1 ε χλῆν αν καθαι/ιάςαι Mθην. Multa feci verba de re parva nec nova; satisne multa ad expellendum veterem errorem et ad ignaviam quaerendi levitatem fingendi ex hoc saltem ideo lagandam pSubiiciam corollarii loco similis erroris et inconstantiae exemplum, Sed parvum et fere ad unum scriptorem pertinens. in qu0 eadem exempl0nim comparatione et examinatione utendum est. Notissimum est enim. Graecos, cum in familiari sermone quaerunt, quid alter e0s sacere Velit dicere βουλει, βουλεnθε, εi πω, a0risto coniunctivi. raro
praesenti subiect0 ut in Platonis polit. p. 2b9D φω/ιεν, in
, Suinius in VIII, 86 adseribit o. 136. ubi ipse recte edidit
ἐδοκει μάυστα προσκτησεσθαι. Cap. 100 Scrib. κατεργάσεσθαι. χρη χρην substituentem Nauchium istud. Euripid. I p. 7 non probo. Diuitiaso by Go le
195쪽
fragm. Euripid. apud Stob. 13, 1, n. 1023 Dind. λίγω) sive ea forma omisso οπως orta est sive ex ipso coniunctivi usu in interr0gando de e0 qu0d fieri oporteat scpῶ, 3, prae
tiar θελεις, apud Plat0nem Xen0phontemve aut Aristophanem nunquam. H0c imitatus Lucianus θιλεις apoetis transtulit aliqu0t l0cis ad pr0sam 0rati0nem. Sodquod apud Plat0nem laetum est un0 aut altero l0e0, ut librarii pr0 a0risf0 coniunctivi futurum indieativi substituerent' velut in Platae l0ne p. 99 D βουλει σοι ἐπιδειSM/
iunctivo c0gnata redarguitur et testim0ni0rum multitudine et p0etarum l0cis. qu0rum in tribus indicativum versus excludit, et qu0d n0n accidit, nisi in Drma ad errandum facillima ποι no/ αι pr0 ποιησω3 αι) nunquam in larmis certi0ris digeriminis, velut θῶν, θυι ιεν. ἀκουno 3 εν, h0e apud Lucianum latius patet haeretque in editi0nibus aliquot locis indieativus dubiumque relinquitur, an ipse Lucianus ab antiquo usu deflexerit. Verum h0c credere n0n 80lum servatum in aliis et pluribus locis rectum vetat, sed idem certissimum, si ex satis multis exemplis ducitur, argumentum . qu0d deflectitur tantum in formis verb0rum mutati0ni obn0xiis, certi0r diseriminis finis n0n transilitur nisi ab uno alterove librari0; accedit, ut interdum prava suturi Arma aliave res indicium faciat err0ris et librari0rum ad eum pr0- pensi0nem ostendat. Nam ut omittam Armas suturi et a0risti e0mmunes ραwωδησω, επιδείξω, παραινέσω, etiam praeSentis, αγω et sυγγραψω pro imagin. Ib), c0niunetivus servatur in his: θῶ, ιεν Herm0t. 4), φω si bd. 93, αφαιρω/ιεν ibd. 48), ἀποκρiνω tu ι ibd. bb), ακουσω3 εν Char. 9,n0n ct κουGOμεθα), Παραγάγω et επαγάγω catapl. ii, Jup.c0ns ii, ἐντειλωριαι sdial. m0rt. I, 2), ἀφιλω/ιαι ibd. I 0, 9) ἀντείπω Herm0t. 42 p0st θελεις); aberratur ab
196쪽
est Jacobiigius, opin0r, qu0d praesentis tamen indicativum non ferebat, et ad παραγγελοροιεν pro παραγγείλα/ιεν ibd. 4 a plerisque ad καταριθμησο/ιαι navig 26; Dindorsius ex
uno recte καΤαριθ/o σωρια ); variatur eum apertis fraudis
indiciis in his l0eis: Char. 7, ubi plures et meli0res βουλοἐρω uat, IacilitZius ex un0 εο oo3ιαι arripuit; diat. deor. 20, 16, ubi plerique c0dices βουλει ἐπο/ιοσοριαι habent optimus Αὶ επο/tοοω/ιαι, quod ipse Iac0biigius restituit cum suturum ἐπο/tor / αι esset; catapl. o, ubi Iacobitatus e duobus c0digibus ψιβιβασομεθα, recte ceteri ιεθα; navig. 4, ubi editur: ῆ ἐθἐλεις ἐγω αυθις επάνει/ει ἐς τὰ πλoio ν, sed c0d. Α habet ἐπων εἰ si , ex quo efficitur ἐπανδε b. In cataplo 9 Iacobiigius sublato propter dicem A ia effecit βουλει προ oo oo, contra sententiam; neque enim Megapenthes consilium Clothus expetit set repugnat etiam 0ratio a και incipiens , sed continuat et
auget pr0missa: καὶ et Ους δυο κρατῆρας, εἰ βουλει, προς 3 Itaque βουλει ut L pην διηγηGασθαι pro δ' ιηγο σεο θαι, librariis relinquemus et Drtasse festinantibus notarum aut materia carentibus pr0grammatum scriptoribus.
Materiam collegi non ex omnibus libellis Luctaneis, sed fere ex duabus tertiis partibus, ex iis, qui lectitari solent, omnibus. Disitirco by Corale
197쪽
Emendantur Homerus, Ρindarus, aeschylus, Sophocles.
Ab hoc inde 10co iam simpliclare illa et brevi0roscribendi forma utar, quam initio adumbravi, ut scriptores utriusque sermonis ordine persequens, priore l0H0 90etas, quas habeo ann0tatas emendationes et coniecturas, singulatim promam, nisi ubi ob similitudinem aliquam notabilem aut adiunctam communem aliquam quaestionem plures coniungi utile erit, adscripta, ubi opus videbitur, maximoque initio et in difficilioribus scriptoribus breviter coniecturae causa et confirmatione. Interponentur parvis paulo maiora emendati0nibusque, quas prorsus certas puto, Suspiciones aut in mendi c0nvictione aut in correctionis inventione minus certae, Significato plerumque, in quo quamque probabilitatis gradu ponam. Primi igitur occurrunt poetae Graeci. Inter e0rum opera quae et aetate et dignitate primam tenent sedem, Homeri carmina, in iis quam exiguus sit coniecturae locus, supra p. 95ὶ dixi; ea enim fere 30la attingere potest, quae grammaticorum testimoniis n0n confirmata in codicibus describendis inde a primis Christiani temp0ris seculis a librariis corrupta esse p0ssunt Itaque ad haec carmina nihil sere praeter exigua illa ex grammatico genere, quae libr. I c. 4 posui, habeo ann0tatum; nam etiam si quid se 0btulit aliquando coniecturae, eam postea vidi ab aliis praeceptam; velut cum a. 1864 mense
198쪽
Lib II. Iulio in schola Herioviana diseipulorum expl0rationi adsidens libi' noni Iliadis locum inde a v. 225 tractari audirem liaberemque in manu Wolfit exemplum necdum illo tempore Behheriano usus essem, List0vi 0 amico, qui scholae illi praeest, dixi v. 230 necessari0 scribendum esse ooας ἐι εν. Eiusdem est generis, qu0d Iliad. I, 327 ante multos annos ann0tavi scribendum esse ἀκεοντε pro i κοντε, quoniam nulla omnin0, cur inviti praec0nes obedierint, significatio 0st; nam id qu0que ante me Bentleius vidit; sed ea coniectura neglecta ab 0mnibus videtur. Ne tamen nihil prorsus h0c loco ad Homerum c0nseratur, diem Iliad. II, 340 scribendum esse: πυρι δὴ σουλαί κε γενοίατο si M. Maτ' ἀνδρων spro ιε . Respondet enim Nest0r ipse ei, qu0d interr0gaverat: -δη Ουνθεσίαι τε κcia ooκια β οε rue, 1 Hν; non 0ptat. Atque etiam XIX, 321 verum esse puta:
scribitur: ου ριὴν γάρ τι κακώO OOν αλλο.Ρindarum cum a. 1853 diligenter latum perlegerem, antea ex partibus cognitum, perpauca tamen annotavi et parva, quae ad scripturam emendandam aut saltem sententiam interpuncti0ne adiuvandam pertinerent; neque enim sine l0ngi0ris temporis c0nsuetudine satis familiariter noscip0terat. Ea haec sunt.
Olymp. II, 65 de piorum in beatis sedibus vita):
Kενὴ δίαιτα neque per se quae sit neque qu0modo piis beatisque tribuatur, intellego voluisseque Ρindarum dico κε ναν παρά δίαιταν accipi: in illa vita per illam vitam, dum in ea vita sunt). Etiam Pyth. I, 93 δίαιτu
Pyth. I, 71 ubi pacem p0eta Hieroni precatur a Poenis et Τyrrhenis non turbatamin:
199쪽
Domi ut maneat seque teneat Poenorum et amor bellicus, recte precatur; ut domus ea mansueta mitisque sit, minus apte, mult0que aptius elementiae significati0 ad Ι0vis nutum transfertur:
Usitate enim eiusmodi verb0, quale est νευειν, adiectivum singulari numero additur, ut νευ' α α Mooν intellegatur
Sic c0dices.. Sed quoniam pr0 ἱκο/ιαν versus requirit hane mensuram , editur ἱκobi ἐν ex Hermanni coniectura, in qua neque optativus sine αν recte p0nitur neque p0tentialis illa, quam efficere volunt. amrmati0nis forma ull0 modo serenda est. Itaque aut ἱκνου3 ut aut ικάνω scribendum videtur ). Ibd. 281: ι ὸν Κνοανα
Frustra hunc genetivi usum ἐπέγνω πραπίδων μ' o piλor adiuncto praesertim h0c altero genetivo) eiusmodi locis defendunt, in quibus participi0rum genetivus abs0lutus est, sive Homeri Iliad. IV, 357: γνω χωο/ιενο ιοὶ, SiVe
) Christius nuperrime edidit: Ουr ικω ξεναν μαν γαῖαν αλλων et audaciore correctione et positu particulae μαν vix probabili; nee divelli haeo debent ἐπιχωριος Ου ξείναν. Diuilirco by Corale
200쪽
Sic codices aut 3 ετ sq, viti0se, syllaba etiam in extremo versu abundante. Recte superi0res intellexerant soriunae ineonstantiam signifieari dupliciter et in extolliendis hominibus sathletis, et in premendis, e0que pertinere καταβαίνει verbum; sed prave h0c pr0 tran8itiv0 accipiunt. Scribendum:
hoc est, alius seeriando in ludis) infra mensuram manuum et virium descendit. In Bergrii e0rrectione et αλλον δ' υπο χειρῶ ν, audito praVum est et/tετρω κατaβαιν et retinetur manifestum additamentum ἐν, qu0d superi0res sustulerant.)
Venio ad scenic0s poetas, in quibus multiplicem U0niectura materiam habet et quos studiosius stequentiusque quam Pindarum tractavi, nec tamen ita, ut pr0priam quandam et praecipuam in iis studi0rum sed0m collacarem tractand0que et enarrando sabulas paene ediscerem. In eos quae nuper ingruerit hominum alioquin doctorum et