Io. Nie. Madvigii ... Adversaria critica ad scriptores graecos et latinos ..

311쪽

Lib. Il.

29 viore, quam quod Pentheo inflictum sit, supplicio eorum qui Bacchum offenderint, quoniam ipse eius iram vitaturus

quidem sie expedio, ut mihi prorsus satisfaciam; puto

ut ad Bacchi, cum Penthea puniret, aetatem etiamtum puerilem pertineat, hac sententia: credatur autem tum novem ann0rum fuisse aut etiam decimum attigisse; ut praesentia pro impersectis sint.

XXVII, 26, 27:

Neque comparativus habet, quo reseratur, neque apte coeunt in unum responsum affirmatio et interrogatio idem significantes; omnia aptissima fiunt una vocali mutata:

Ibd. v. 43 pro ἄκρα τι ει η scribendum, ni fallor ἀκροτιμίη , usitata comp0sillane; ακρα pro adverbio adiectivo augendi causa adiectum nusquam ridetur reperiri. Anthes . VII, 438 in Meleagri epigrammate aliter ponitur. Distuli supra unum minutae emendationis genus ad plures Theocriteorum l0eos pertin0ns. Nam omittitur paucis aliquot locis apud optativum in potentiali significations particula huius significationis index contra certam Sermonis legem, manifesto errore et emendatu sero perfacili; sed editores superiores eum incuriose praetereunt, regentiores, quos ferrem aliquo modo, si promiscue poni particulam et omitti dicerent, malunt singularis alicuius significationis excusatione uti, quae, si attendas et examines, nulla alia reperiatur esse nisi ipsa illa communis potentialis modi quae addito ἄν emeitur, et aut Hermanni, talium distinctionum inventoris promptissimi, aut Kruegeri aut aliud nomen adscribere. Velut Wuestemannus ad VIII, 20, ubi aliquis solo verbo κατθείχν affirmare creditur, se positurum, Hermanno auctore solo optativo indicari opinionem

312쪽

Lib. V.

cum voluntatis quadam significatione narrat, quod ipsissimum est ποιηoαιιιι αν, additque alia Reifigium excogitasse; ad I autem 60 Fritgschius αρεσαῖμαν sine αν P0niseribit ad id indicandum, quod Germanice dicatur: -ichmochte dich gern damit erireuen', qui vellem simul addidisset, quid e8set αρεσαίμαν αν. Ainus idem etiam sad II, l24 additum contra legem usumque αν n0n minus facile expedit, nam εἱ-μ- esse: ἡWenn thrmich dann auuen0mmen haltet'; compararique iubet Bllumleinii disputationem aliquam. Hac igitur similique perfugi0rum inanitate, quae, ut quisque locus obiectus eSt, sine ulla constantia excogitantur, et hic et in ceteris scriptoribus dimissa et explosa, loci ipsi videamus quam, ut dixi, facilem habeant correctionem. Nam I, 60 τω καί et υυάλα Προφρων αρεοα- αν) recte alii codices et editiones habent: τω κέν τυ, et in eodem carmine I32 νυν ἐαμεν φορεοιτε βάτοι, φορεοιτε δ' ἄκανθαι pro ιι , qu0d pravam habet diligentis ιων et ναρκίσ6ου distributionis speciem, restituendum est κεν, et VIII, 20 rαυταν κατ- τά δε et ά Παet ρος ου καταθησά i scribendum est:

ταυταν κα θειην. Nam τιθέναι et κατατιθέναι deponendo et proponendo) certaminis praemio prorsus promiscue in hoc ipso carmine v. 11 - 1bὶ dicuntur. Eiusdem autem carminis versus 88 ad 91 sio scribendi sunt: 'ne μὲν ὁ παῖς ἐχάρη καὶ ἀνάλατο καὶ α λατάγηοενικάσας, ουτ εος κ' ἐπι ριατίρι νεβρος αλοιτο,

mine XXII v. 60 Pollux invitationi ἔλθοιο addit promissum praedicitque, quid futurum sit: καὶ ξενίων κετ tiχων nάλιν Οικαν ἱκάνοις. Vulgo scribitur ξενίων γε

313쪽

Lib. II.

inutili et prorsus prava particula, et in eodem Versu optativus nudus pr0rsus diversa significatione ponitur. V. 162 recte e Iuntina Brunckius et Zie erus βουλοιντο κε pr0 β. γε. Neque transponend0 audacter neque vi0lenter mutando, sed unius litterae mutati0ne vitium orationis partim cum aliis vitiis c0niunctum ex his locis sublatum est.

Restant duo carminis secundi versus l24 et 126ὶ inqu0rum priore κέ vitiose ponitur, in altero vitium, quod videri possit in κε esse, alibi latet. Nam v. 124- ι' εἰ /ι ἐν κ ἐδίχεσθε, τάδ' quem vel positus pronominis vitiosum esse arguit εἰ κε - ἐὰν) δέχησθε significaret si receps ritis, H κ' ἐδέχεοθε nihil est; qu0d sententia requirit, sic dicitur: καὶ ε ῖ 3 ὲν μ' ἐδεχεοθε. Videtur scriptum fuisse: καί ρ εἰ /Hν st' ἐειχεσθε. V. autem 126 κε recte habet, sed εἰ addito prorsus tollitur sententia; neque enim c0ndicio p0nitur, sed dicitur, quid iuvenis, si reeeptus fuisset quae e0ndicio superioribus continetur) saeturus fuerit:

ευδον et ' η κε ριο νον τό καχον Go/ια τευς ἐφίλησα, et dormissem aut tantum osculatus e S Sem.

314쪽

Cap. I.

Herodotus, Thuydides.

Ε prosae orationis scriptoribus antequam ad Atticos Venimus, attingendus est, quem huius litterarum sormae ordine principem simul ob argumenti amplitudinom ingeniique cand0rem et suavitatem veneramur et diligimus, Hemdotus, sed attingendus tantum. Nam eum cum p0stremum legia. I 847 neque ita magna mihi visa est post ea, quae alii eorrexerant, necessariae coniecturae materia esse sin quo me fortasse celeriter legentem et praeter res ad syntaxin or ti0nis attentum quaedam lariasse fefellerunt) neque dum ad coniecturam in Graecis scriptoribus exercendam valde consuetudine exercitatus eram; et instrumentum criticum ad auctoritatem ponderandam indiciaque mend0rum reperienda parum l0cuples erat, ad quod postea quae facta est Recessi0, eius examinandae otium non suit. Itaque ad pri0res libros pauca, ad extremos nihil huius generis annotavi, ex iis autem, quae annotavi, alia iam tum praecepta erant sui I, I 06 ἐπίβαλλον a Dobre0 , alia postea inventa sunt sui II, 30 LI λουοίρρορ αλλη προς 'Αραβίων pro Πηλουσίηοι, αλλη δε Προς ' . et V, 50

315쪽

Lib. III.

repertum in codicibus ε πειθεα pro ευΠετε r) ut perpauca et fere exigua relinquantur: e quibus tamen quod primum est, locum dissicilem certo auxilio expedit. Nam Ι bi, ubi scribitur: περιρρανet ηρια δυο άνεθηκε.

tivus Λακεδαι/ιονίων φα/tενων expediri recte potest ineptum est enim, inseriptum esse, cum Lacedaemonii dicerent) multoque minus εἶναι ἀναθη/ια omi880 eo, in quo ipsum sententiae caput est, ἐαυτων, P0Strem0 prarissimum e8t λεγοντες, ad quod defendendum quae asseruntur, nullam habent cum hoc φα/ νων-λεγον rec Sine ulla minima causa aberrandi in verbis etiam loco proximis similitudinem. Apparet coniuncta esse Λακεδαιμονiων εἶναι άνάθημα, quo constituto emergit verum: ἐπιγεγραΠται Λακεδαι/ιονίων φά/ιενον εἶναι ἀνάθη/ια. Oυκ ορθως. λέγον' εστι γάρ κ. T. λ. BreViter φαριενον refertur ad inclusam in ἐπιγέγραπται substantivi noti0nem inscriptum est, quod dicat). Erroris origo manifesta et in ν άριενον ad Λακεδαι/ ονίων Mc0mm0dato et in λεγοντες ἐου ex λεγονεστι orto, cum praeSerum φά-

II, 116 nihil mutandum erat in codicum scriptura video enim, eiecta ea orationis forma, quam nem0 interpolando effecturus erat: δῆλον δέ' κατά γάρ κ. z. λ., probari et recipi Reigii coniecturam. in qua καθάπερ n0n recte ponitur). sed oratio rectius interpungenda et litterae dividendae; cohaerent enim haec: δῆλον ει κατ οῦ γύρἐποδεῖσε ἐν ἰλιαδι . . . ἐν τουτοισι τοiσι ἔπεοι δη Di κ. z. λ., Sed divelluntur interposita parenthesi illa: ἐπι- 40 tW ται δε αυτου . . . ευπατέρειαν. Nam reliqua ego

quoque insiticia puto, haec tolli non debent; ipsos enim versus aliquot positos fuisse, ostendunt illa: ἐν τουτοι ot

316쪽

abundans, quod iam Sehaeserum offendit, non defenditur iisl0eis, qu0s comparant, VI, 68 ἀπικομένη ὁ ἐσθεὶς ἐς τας οἱ των on λάγχνων) et VII, 147

ἰ δοῖν ἐλευθερίην); nam ibi participio addito, quasi secundaria aliqua praecedente gententia sua μο/ώνης x et ης in τρος , in primaria adiicitur pronomen; hic nihil tale est et pondus orationis incumbit in ipsum nomen

Scribendum est θωυμάσια οiα ἐξεποίηoε, quomodo IV, 28 scribitur: οκτώ των μιηνων ἀφορητος οἷος γίνεται κρυ/ oc et IV, ls4 ci φθονοι ὁσοι et apud alios permulta θαυ/ιάσιος oloe, θαυ/tάοιοι Ooοι, θαυμUGια ηλίκti θαυ/tασίως ως, cet. Synt. Gr. si 198 a not. 4 et lex. . . III, It 7 ex ' verbis ἐναδοντος et Ου noru/ιου nulla significatio effici potest ad rem apta; scribendqm est ἐκ δι- δοντoe: cum fluvius aquam ex0neret. IV, 70 orationis et sententiae gradus confusi sunt, qui sic separari debent: ἐς κυλικα . . . ui3ια σπιι ιίσγουGl,

IV, 168: ἐβδου iob δε σφεας ἐχεὶ Παραιτησάμενοι A βυες ως ἐς ἀ/ιε νονα χῶρον ἄξουσι, Γνεγνωσαν ἐκλε- Πεῖν. Corruptum esse παραιτησά/εενοι apparet et fere conceditur. Videtur Her0dotus usus esse antiquo et poetico Verbo παραφησά/ιε νοι aut Παραιτησά/ιενοι .V, bi. Neque multis rebus Athenien8es eos, quos cives

317쪽

Lib. III.

facerent, arcuisse puto et, si h0c Herod0tus dixisset, non και Ουκ άξιαπην γητων, Sed ἀλλ' o υκ aut similiter scripturum suisse. Nunc suspicor eum dedisse: 'Aθηναὶοι λ

ηγήτων ἐπιτάξαντες εργεσθαι. Ipsum additum τέων hoc confirmat: quibusdam non ita multis. V, 69: δέκα τε δη φυλάρχους ἀντι τεσσέρων ἐποίησε, δίκα δὲ καὶ τους δηριους κατένει/ιε ἐς et ἀρφυλάρ. Breviter dicam de loco e0rum, qui de republica Atheniensium scripserunt, disputati0nibus celebrato. Nam neque, δέκα sic p0situm ad etὰρ φυλάρ referri serm0nis lux patitur neque δέκα pro άνά δέκα aut κατά δέκα a cipi, ut nihil opus sit argumento ex historia ducto, quod neque centum illae curiae neque aequalis in tribus deseriptio aliunde confirmatur. Omnes turbae ex scribendi errore natae sunt; nam v0ces δέκα δέ e superioribus repetitae sunt, quibus deletis relinquitur, quod nullam habet difficultatem: δίκα τε δη φυλάρχους Γντὶ τεσσέρευν

ἐποίησε καὶ τους δηιιους κατενει/ιε ἐς τάς φυλάς. Primum tum utramque populi divisionem coniunctam Herodotus narrat. V, 8b perversissima est narrandi larma, missos esse eos, qui missi conati sint, cum h0c significetur, missos esse aliquos eosque conatos esse. Et ne de mendo dubitemus , pro ἐπειρέοντο c0dices habent πειρῶν. Itaque

fundamentum c0rrecti0nis habemus τουτους . . . Πειρίιν,

quod ipsum recta narrati0nis pr0gressio p0stulat; ante excidit vox ea, unde olim pendebat genetivus τευν άοτων, sive id τινάς fuit sive potius numerale, quod potest etiam in latere; Herodorumque apparet hac orationis forma

318쪽

quod qui comparant cum Thucyd. VI, 6, 2, neque aecusativum ibi additum curant neque animadvertunt significationem bello premendi et satigandi ab hoc loco alienam esse. Festinandi significatio ferri potest, sed aptior ad id quod adiungitur, superbi c0ntemptus, eaque efficitur

lenissima mutatione: καταγνοντες τε πολλὰν καὶ

VIII, 119 Pingelius me m0nuit minorem lare orationis a legitima forma declinati0nem et faciliorem . si κῶς pro ὁκως posito rectam interrogationem effecerimus: των

ες την θαλασσαν; ut ex duabus sententiae partibus prior appositi0ne adiungatur ad ιι η ουκ αs Ποιῆoαι TO Oνδε, altera per Se p0natur.

Transeo ad Atticos et ad Thucydidem, in quoi multo plura tentavi Accidit tamen, ut, cum p0Stremum eum legerem, haec orationis constituendae et omnia rimandi cura a secundi libri initio etiam paulo intentior fieret, quam in aliqua primi parte fuerat. Sed iam singula persequamur.

319쪽

Lib. II.

Lib. I, 12, 1: και set άοεις ἐν ταις πολεsιν ως ἐπὶ et ὀ πολυ ἐγίγνοντο, ἀφ ων ἐκπίπτοντες τας Πολεις εκτιον. Laborant, ut articulum in ταρ noλεις expediant, frustra, opin0r, cum per 80, tum maxime propter id quod praecedit, ἐν et αὶς πολεσιν. Scribendum videtur: άν ων

et ἀνοιν. Non resp0ndet superioribus du0bus iniuriae laetendae generibus et occasi0nibus extremum προολάβωσι, qu0d univerSe omnem rerum accessionem significat; respondebitnso λάβωσιν. Aut vi aut occulte aut cel0ritate et praeoccupando agunt.

ρεὶν et Orte 'Aθηναίους, Φην ἐπίοψιν, Xαλκιδίας δὲ καὶ τους ἔξω ἰσθμου ξυ/ει άχους καὶ την παρά Περδίκκου διακοσίαν ιππον ἐν 'Ολυνθω ν ἐνειν. Sic codicum fide editur, defenditurque εχοντι sic positum tanquam praecedat' ιστε , quae mihi desensio prorsus nulla videtur in hoc continuo orationis cursu et hae vieinia; qu0sque asserunt

duos Euripidis locos Iphig. Aul. 491. Med. b8J, praeterquam quod paulo aliam habent Armam, ipsi eo mai0rem habent dubitationem, quod omnino n0n intellegitur, quo

Subinde monendos puto, qui haec lecturi sunt, me ab aliis dicta. nisi prorsus singularis aliqua causa accesserit, non attingere. Itaque, etiamsi non dicam, dubitari nolim, quin, ut hoc niar, I, 28 unice veram putem Popponis coniecturam: ἐτοῖμοι δ' εἶναι και στε ἄμνοτέρους μένειν κατὰ χωραν,οπονδὰς ποιησασθαι sea condicione, ut utrique loco maneant): nam hoc Graecum est, ιτοῖμος εἰμ ωστε ἀμφοτέρους μένειν barbarum; et de induetarum condidione agitur, non de manendi voluntate. Sed annotari velim aliorum locorum causa interpolationem in δε.

320쪽

Lib. m.

consilio quave necessitate his duobus locis Euripides noluerit legitimum participii casum appositione addere, Versui

itaque in Medeae loco recto Meinerius et Dindoctus /ιουπηλθεν Scripserunt, id est μοι ἐπηλθεν, et in Iphigenia ριο υλεος scribendum est, duabus postremis syllabis in unam conflatis. Dativum apud εἰσερχεοθαι tuentur Herodoti, S0phoclis, Platonis loci. Apud Thucydidem autem ne i χοντα quidem pror8us aptum est, qu0niam, utrumcunque participii casum p0sueris, contrarii p0nuntur ipso Aristeus et Calchidenses, ut αυτον /Hν . . . ἔχον αscribendum videatur suisse; nunc exercitus exercitui e-trarius p0nitur. Itaque suspic0r participium additum esse ab aliquo, qui non satis ad hanc orationis formam attenderet, Thucydidemque tantum scripsisse: ἡ δὲ η γνωμιη

ἰσπιιω ἐΠιτηρεὶν, κ. τ. λ. s De interpolationibus similibus vid ad III, 12, 2).nd. 10b, 5: ηι ρας υοτερον δωδεκα μαλιοτα ἐχ- θοντες. USUS Serm0ΠiS g0nStanS ηst ἐραις postulat. Ibd. 120, 2 in orati0n0 C0rinthiorum apud s0cios):ημῶν δ' ο σοι /ὼν Ἀθηναίοις ήδη ενηλλάγηοαν, ουχὶ διδαχῆς δεονται ωοτε φυλαξασθαι αυτους. Omnes confitentur, nusquam alibi ἐναλλάττεoθαι quod est mutari eum dativo reperiri, ut sit συμψσγειν καὶ OsΩλεῖν, quemadmodum geh0liastes enarrat, nec quicquam ad novitatem significationis exeusandam leniendamve asserunt. Aut o υ ν η λ- λάγησαν scribendum squ0m0do Ουναλλάττειν activum intransitivo dicitur, nin de reconciliata gratia, sed pro ομιλε iν, apud Soph. in. r. 1l10, Euripid. Heraclid. 4,

c0mmercio laerunt. J i I, 126, 4 recte Hemsterhusius Polluci obtemperavit, αγνα θυματα apnd Thueydidem scribi testanti; sed videtur fuisse αλλ' αγνα

라틴어 텍스트