Io. Nie. Madvigii ... Adversaria critica ad scriptores graecos et latinos ..

391쪽

Lib. III.

Omnes hos genetivos ludicrorum artium nominum non intellego; neque enim venatio artis est nec ars venatur, sed sophistica est ea venatio adolescentium, quae his artibus sit. Itaque genetivis dativos substituendos dico scriben

θζsα, quod qui nimis audacter in tot nominibus fieri putaverit, meminerit, cum in primo aberratum esset, ut pro τεχν 7 Scriberetur τεχνν necessario eandem in ceteris mutationem lactam esse. Quam lacilis autem ille error fuerit, dictum est supra p. 67 et ad Τ liueyd. II, 83. I. De p. 224 A dictum est illo ipso loco p. 67.

prorsus tolli volunt; addi qui miserint, non significant. Scribendum est optima sententia, minima mutatione: καὶ

is ἐκ v. Ut praeeipuam hanc esse iustitiae partem hospes Eleates significet, maxime eam deae Iustitiae cognatam et propriam dicit. Ibd. p. 23l A, Is: ὀιι Me δὲ gor noti ν shi. quos signifi-

392쪽

λε Trount P. Quae Sit haec, quam hospes suturam exspectet idonea custodia, a 80phistis agenda, frustra, opinor, quae-rsemus. Stati bauinii quidem enarratio prorsus praVaeSt. Ne v 3λαλθωσι quidem rectum sensum essicit, etsi a0ristus praesenti praestat. Scribendum opin0r: τοτε, ἱκανέως ν: tum, eum satis deprehensi inventi lue fuerint, qui sint. Ibd. p. 234 C adhibitis Schleiermacheri et Stalibauinii inventis et τυγχανει scribendum est: περὶ τους

catur et renovatur se)ιm igitur sic dixeris), n0n potest interp0ni καί, quod ortum est ex altera syllaba verbi

Ibd. p. 239 D de sophista. quem h0spes dixit παν-

o 'Prwe εἰς απορον τοπο ρ καταδεδυκίναι): To/γαρουνεῖ τινα φῆaο3tεν αυΤον εχειν φωπαστικTAE TUAE , 3 P. 236 B restituenda codicum scriptura temere ab Hermanno mutata: διὰ την Ουκ κ καλου θεαν, propter conspectum eloco non apto et idoneo sex eo, unde extrema minora veris videntur). Ου non - aliquot codices ad fulciendam corruptelam addiderunt. sed tenent omnes praeter tres, boni prorsus

393쪽

κ. T. λ. Neque quid h. l. Sit χρεία λογων, intellegitur quae rectissimo dicitur politie. p. 272 D de usu sermonum et disserendi), et ineptissime certe εκ et ης χρεiας νον λογυιν sophistes in eos, qui illum sectantur et comprehondere student. impetum facere dicitur. Et et ιν λογon quidem, quod etiam ob proxime Sequens tario orsi V ro νς λογους suspectum fit, prorsus coarguunt codices tres optimi Oxon. , Λ, II , in quibus est et nν λόγον. Videat nune mihi aliquis, quam lacili mutatione ex his vestigiis veritas emergat. Nam h0spes elegantissima imagine, S0phistam cum serpente aliave bestia noxia comparans, sieri posse dicit, ut ille ex latibulo, quo se condiderit, se ei insidiantes et capere eum c0nantes subito impetu petat et perturbet: DMωψ εκ et απιυς et ἐς χειας του λόχo 1 iaν

λογους. Usus est Plato Homerico voeabulo χειά), qu0d post eum in prosa oratione Plutarchus p0suit de des. 0rae. c. I, p. 4l8 A et quod sertasse sermo populi Semper tenuit in re apud scriptores raro appellata. I bd. p. 24013 sic orationem distribuendam scribendamque

orationem et sententiam 0mnino evertunt significant enim, cum simul convenerit ea, qtue antea e0nvenerint, esse ει φθεγκrα καὶ ἀρρη etia, qu0 nihil ineptius et alienius esse

potest , adscripta sunt in margine sed prava forma ex p.

394쪽

λο si εν ολον εiναι το ον; Recte Schielemacherus vidit Subiectum esse non εο ὁλον, sed τὀ ον. Itaque scripsit εχον το ον του ἐνος. Sed ut illud de subiecto verum est ita non minus cerium videtur sex εν τε καὶ Oλον et ex ιὴ ολον) simul cum τω ἐν n0minatum 1uisse eto ὁλον. Itaque Plato scripsisse videtur: Ποτερον δὴ παθος ἐχον et ο ονJ του Oλου καὶ του ἐνος Ουτυὸς ἐν τε εσται καὶ Oλον . . et Quaeritur, qua ratione snum υάθει) ens totum et unum fiat. Cum ob bis p0sitas litteras excidisset et o ον mutatum est του ὀλου καi.

potuit ad orationem explendam et exsequandam addi. Ibd. p. 248 Ε : τὴν ουσίαν δὴ κατά τον λογον τουτονγ yrusUκο' ἐν ζν ὐπιο της γνῶ οε ue . . . κινεis θαι διά τὰ n. nχειν. Infinita oratio non habet. unde pendeat. Itaquo Hermannus hac sententia superiori adnexa aure ante et νουσiαν addidit semctum ex o ς τό, quod duobus versibus ante prave sustulit . Scribendum est: Την ουσίαν δὴ δεῆ κατά τον λογον τουτον κ . et . i. scir. ad Thucyd. VL 2I, 2. I bd. p. 24 A necessario in membris contrarie relatis Diuitigod by Corale

395쪽

Lib. m.

Vulgo deest εχειν, quod excidit post Ibd. p. 25IΕ personarum partes sic distribuendae sunt:

χαλεΠorης ἐν τε το - ου. Synt. Gr. g bd not. I; Aristoph. av. 109, Eurip. Med. 808, Herod. I, 207. Ibd. p. 256 A ridicule, postquam dixit hospes: οὐ ταυτον ορα ἐoτὶν ἡ κίνησις, statim subiicit: ἀλλὰ μήωαυrη γ ἰν ταυτον, prava etiam demonstratione αυτη). quasi diligenter ab alia re separetur. Ser. : ἀλλά μῆν

in P. 251 A rectum est, quod mutant, διωσομεθα: si neutrum videre poterimus, quaestionem decentissime deponemus et a nobis reiiciemus sic utriusque simul. Diuitiam by Cooste

396쪽

tot Eii'. Tollendum eSSe νιροθυμεis λαι ridicule p0st ἐυιχειρουοι abundans cum molestissimo trium infinitivorum c0ncursu, etiam eo evincitur, qu0d necessario haec continuari debent ias: ἐιόν ut rotς ιναι νεοθαι. Paulo post iDὶ pronia Aialia Ttς . . . ut rita, pro qu0 Baeckhius a scribebat, videtur potius suisse αργiu. Ιbd. p. 268Α scrib.: Πανυ /ιὲν ουν tortν ἐκα Τερον γόνος έ ν ειθ 7κας pro ε κατερον γίνους. Non unus quidam utriusque esse generis dicitur, sed utrumque genus reperiri. Politi c. p. 258 B, C sic distribuenda verba videntur: M. aliis. IF 3 νυν et κατ' αλλo: z. Εοικέ γε. I ν

397쪽

Lib. m.

Ibd. p. 27l Α: το δὲ γηγενὲς εἶναί ποτε γμος λεχθὲν τοίτ' ἐν το κατ' ἐκεiνον τον χρονον ἐκ γῆς παλιν ἀναστρεφοδιενον. Nulla erat ἀναστροφή nec hoc de resurgentibus dieitur . Scrib.: ἀνατρε possενον. Ιbd. B omnis dissicultas evanescit recepto equod licet suspicari etiam in Ox. suisse, quocum illi contraeeteros conspirare solent, τὰ τους nρεσβυτας pro τω T. πρ. sublatoque ante τὴν τροπὴ, qu0d iam Hermannus sustulit, ceteroquin longe a Ver0 aberran8, ἔπεσθαι, qu0d tres illi certi testes omittunt. Sic enim l0cus scribendus est: ἐχομενον γάρ ἐστι sproximum et consequens est) τὰ

τους πρεσβυτας τὴν του Παιδος ἐεναι φυσιν, ε κπων τετελευτηκότων αυ, κειριενων δ' ἐν γῆ, nάλιν ἐκεi ξυνισταμένους καὶ ἀναβιονοκομένους, τῆ τροπῆσυνανακυκλουριένης εἰς τἀναντία τῆς γενε σεως symmratione

Una eum terrae eonversione in contrariam se veri nite;

ιιέρη διειλημ/ιiνα. Manifesto praVa esse verba ώς νυν, si ad sequentia reserantur, satis, ne plura dicam, ostendunt, quae p. 273 A leguntur, e quibus apparet nunc alium rerum ordinem esse dici, olim cum summo deo coniunctos daemones singulis partibus praefuisse, quas postea reliquerint sp. 272 Ei. Perturbata est etiam totius logi c0haerentia. Scribendum est: ὀ θεος ώς νυν, και κατά EOπους, ταυτόν τουτο, υπὰ θεῶν ἀρχοντων πάντ' ην τά του κοσμοτ μερη διειλη/ιμένα. Pro καί, quod facillime ante κατά excidere poterat, potest etiam scriptum fuisse εIτα εHα κάτα). Tu-ον τουτο appositione pro adverbio interponitur. Πάντα ἐν Stadbaumio debetur. 3

ὶ Ρ. 273 D ο τῆς ανομοιοτητος απειρος ων τοπος, in quo Stat, baumius haeret, ehaos est, ubi omnia eandem habent laciem.

398쪽

Lib. III. Ibd. p. 276 A verba: χτω δὲ αυ τί τὰ ριετα τουτο; hospitis sunt, se ipsum commoventis. Ιbd. p. 282 B in codicum scriptura, quam Hermannus transpositione vocis ἡ/ει- corrupit, una littera mutanda est, ut nihil desideretur: Ιου ιιιν ξαντικον καὶ τό et ης κερκιστικῆς καθ' οσα pro καὶ osti) τα μηκε - ιενα ἀπ άλλ-λo,ν άφioτηοι, Πάν etουτο ως εν φραγιντης τε ταλασιουργίας εses που, καὶ ριεγάλα τινι κατά Πάντα η/ ἐν ηστην τεχνα, sυγκριτικη τε καὶ διακρι-

et κη: dimidia artis κερκιοτικῆς pars, quatenus c0mp0sita separat, o: dimidia illa pars, quae cet. Ibd. C Hermannus praecepit, quod ante triginta annos emendaveram, /ιεθίω- ιεν pr0 ετ to ιεν, Sed n0n recte αυτοθι superioribus

adiunxit.)lbd. p. 284 D incredibile est, in apertissima reciproc

tionis figura neminem vidisse scribendum esse: τουτου τε γάρ του μετρiου) οντος ἐκεἐναι ε ι oὶ αὶ τεχναι, pro

Paulo ante rectissime Cornarius: Ατι- Etiamnunc) πρός τά νυν καλως καὶ ἱκανως δείκνυσθαι δοκεi 3ιοι βοηθειν μεγαλοπρεπως ἐμὶν Otreoc ὀ λογος. Pervagatum mendum δείκνυται, de quo dixi supra p. 26 n., mire defenditur. Ιbd. p. 28b E scribendum est: τους πλεioτους λέληθεν,

sublato, quod declarandi causa ante τινες prava forma adscriptum est αἰσθητικαί hoc enim codices habent, nouαισθηταί . In ραμως καταριαθεὶν πεφυκασιν brevitas quaedam orationis est talis, ut πεφυκασιν significet et esse in rebus illas similitudines et sic inesse, ut ραδίως animadvertantur facile ad animadvertendum). Qui ραδίοις scripserunt. errarunt. Nam si adiectivo Plato usus esset, ραδιοι scripsisset, de ὀμοιοτηοι, non de rebus. Ibd. p. 286 B: Tαυτης τε Ουχ ῆκιοτα αυτῆς ενεκα

399쪽

Lib. III.

et ης δυσχερείας κ. z. λ. Ν0n 80lum τε sin quo solo Stall-baumius haesit) perversum est in hac seriptura, quod nullum aliud membrum cum hoc e iungitur, sed ipsa tota sententia; nam propter illum m0lestiae sensum δυσρορειαν neque dictum quicquam est neque quicquam in memoriam revocatur, sed eius ipsius nunc meminisse hospes iubet, ut admonitionem adiungat. Tollendum est igitur ἐνεκα, additum sex superiore χείριν sumpto initi0 , cum n0n animadverteretur, unde genetivus penderet, scribendumque, sublata etiam incommoda Socratis iuvenis pers0nae interpositione,

του παντος ἀνεiλιξιν scribo, ut intellegatur longa expli-eatio. Behkerus e duobus perexiguae auctoritatis codicibus scripsit την περὶ τὴν του πανrος άνείλιξιν, ut ad prius et σε audiatur sta κρολογίαν, ἀνείλιξις autem mundi generatio et, ut nunc loquimur, evolutio intellegatur, quod nec ipsum recte fit et incommodissime in tertio membro ad τὴν του ooφιστον auditur /εακρολογiαν, quod tum fieri

necesse est.

Ibd. p. 286 Ε pro ἀποδεχο/ιενον, qu0d, quo reseratur, non habet, scribendum videtur Γno δεχο/ιενος, quod redit ad παραγγελλει D).Ιbd. p. 289 B: παραλείποιιεν δε εἰ τι /ιέν /ιεγα λεληθεν εi ς τι τουτων δυνατον ἀρ/toet τειν. Mira haec oratio est, praetermittere se, nisi quid magnum sesellerit. Neque enim dicitur, quid praetermittant. Praecedit θρει ρια.

400쪽

Vitium sententiae Stalibamina et alii notarunti Videtur inter o σοι et τοις excidisse ἐναντιοι scontrarii servis proxime commemoratis . Ιbd. p. 293 C vix fieri potest, ut non scribi oporteat: ἐν ἡ τις αν ευρίσκοι τους αρχοντας ἀληθως ἐπι Θη/ιονας καὶ ου δοκουντας oνοπι ἐάν δὲ spro ἐαν τεὶ κατά νό-

Ibd. p. 296 Ε et rectior fit sententia. omisso toto hoc:/ιη ξi ει φορα ν ξυ1 πορα quam retent0 80l0 ξυμφορα, et mellins mihi indillegi posse videtur, qui totum addi potuerit ut significaretur. quo spectare iudieium deberet quam qui ad ξυ/ νορυ adiici /t 7 ξυ/ινορα η. Ibd. p. 297 E: ἐπειδάν τὰ πρωτον τι eo τὰ νυνδὴ ρηθέν. Non agitur de mutatione. Scrib.: μ ε θ η, Si quis omisit neque persequi audet.

relativo pronomine haec vinciri debere: sed nemo dixit, quo referretur Disci femininum; neque enim quaeritur. quid alia sive κρηπίς sive πολιτεία saetura sit, sed quid haec tam prava in aliis rebus. Scribendum igitur: πράξεις, ἡ εἰς

라틴어 텍스트