장음표시 사용
411쪽
meant. Scribendum, sublato additamento, quod ex non animadversa peri0di ratione natum est: οταν δὴ n. δ.
parari velim, quae supra de Platonis oratione additamentis aucta dixi, et in hoc dialogo, praeter p 235 D, conferri π.229 O, 242Α, 247C φυχοῆρ, 264B ὁ .iν, 268D ουνιστα/ιενην. Ibd. p. 247 C sic nunc editur: 'H γάρ δερ n/ιατος τε
ἐπι τηριης γενος, τουτον ἔχει et ον τοπον. Neque enim
de scientiae loco agitur, sed ideo dissicile esse dicitur de
et fi υπουραν is et ono, digne dicere, quia hunc locum teneat pura illa et vera essentia, circa quam versetur verae' scientiae genus. Sed gravius alterum. Pravissime enim hoc loco χῆς ουπία appellatur; agitur enim de vera et summa essentia hoe est, de ideis). quae sola mente cerni possit, primum deorum, deinde etiam animorum, cum eo eVeh tur. Neque, quod editur, in ullo est codice, sed Oxon. cum B Π γ' habent et xῆ ssicl) ot ou. ceteri omnes ουσα φυλῆς, ut recte ουσία οντως ovoti dicatur, ηευxῆς coniungatur eum κυβερνητη, quemadmodum fit apud eos, qui hunc locum citant, Proclum, Damascium, Clementem Alexandrinum Origenem. qui νουν a Platone i χῆς κυβερνητην appellari testantur. Atque hoc tenendum esset, nisi meliores illi e0dices suspicionem facerent, duplicem in hoc loco versatam esse interpolationem, alteram alicuius, qui Ουσίαν οντως Ουοαν prave definierit adscripto φυχ etsi in codicibus est νυχα , alteram alicuius, qui, cuius rei κυβερνήτης νους diceretur, genetivo addito significandum putarit, Platonem ipsum nihil scripsisse nisi: οντως Ουoα, κυβερνήτ27 ριονωθεατη νω. Si hoc ita est, antiquissima est haec interpolatio, illorum scriptarum aetatem Superans.
412쪽
ἄπάοης imχῆς. Nihil agit ἄτε dicendum saltem erat: ηουν θεos διάνοια, ἄτε ... , articulo carere non possumus in hae distinctione cogitationis dei et omnis animi. Ibd. p. 248 B. Frustra Graeci sermonis consuetudo relativae sententiae iudicium aliquod de eo, quod dicitur, continentis cum ipsa primaria Sententia constandae synt. Gr. g 1973 advocatur ad hanc barbariem defendendam: ου δ' ενεχ η-oπουδη, eto άληθείας ίλiν nεδίον ου sτίν, ut primum audiatur ἐoτίν σπουδη ἐοτιν , deinde solum ἐδεὶν sit pro sententia primaria: σπουδη ἐοτιν sano υδάγυοιν ιδεὲν. Scribendum est, omisso ου post πεδιον, ex cuius ultimis litteris natum est, sic: ου δ' ενεχ' πολλὴ οπουδη το ἀληθεiας ἐδεἐν Πεδιον ἐοτὶν. - τε δὴ rasos κουοα εροχῆς cui ύρiστεμ νομη ἐκ
Ibd. p. 253 A: κἀν ἐκ Σιος Γρυτωσιν. ῶσπερ α ιιjάκχαι ἐπὶ τ ην του ἐρω/ι νου νυλὴν ἐπαντλουντες ποι - ουσιν ως δυνατόν ὀμωoτατον τω οφετερω θεέμ. Deest obiectum verborum άρυτωσιν et ἐπαντλουντες ine dicam, quod subtilius Artasse videbitur, εἰ τε ἀρυτουσιν, non
ἐάν dicendum suisse); id aderit, si scripserimus: χὼ ν, est καὶ ἄν. De hac erasi s dixit L. Dindorsius ad Xenoph. Cyrop. V, b, 3b de V, 3, s salsus et ad memorab. I, 6. 7; eam Plalani restituemus de rep. X p. 606C: restitui debet Thucydidi VI, 9, 2: Ουτε νυν ἄλλ' ἐῶν γιγνώσκω βόλειστα. Nam α ἄν ibi requiri R0ishius
intellexit. Apud Halanem paulo post sic scribendum est: ἐάν γε διαπράξωνται ο προθυμουνται η λεγω, -ἀωκαλη τε κ. z. λ. pr0 ῆν λεγω. Cod. Oxon. ἡ δ' ἐγώ). Ibd. p. 258 Α: ἐν aρχῆ ανδρος nολιτικου συγγράμμωτι πρῶτος ὁ ἐπαινετης γεγραπται. Aut ἐν άρχη ι ν άν ὀρ
413쪽
N. Ουγραι ριατι Scribendum aut , quoniam nihil aliud est ἐν αὐχῆ nisi προὶτος, tantum ἐν ἀνδρος, ut ἀρχῆ aliena manu additum putetur. Ibd. p. 264 B: Ου χιδην δοκεὶ βεβλῆσθαι τὰ τουλογους η φαίνεται το δευτερον εἰρημενον ἔκ τινος
ἀνάγκης δευτερον δεῆν τεθηναι ῆ τι ἄλλο των ρηθέντων. Tollendum δεὶν. N0n quaeritur h. l. . quid fieri debeat, sed qualis sit illa, de qua iudicatur, oratio, necessitate an casu quidque quoque loco p08itum sit. Ιbd. p. 265 C pro ρηθόντων vereor, ne scribi debeat ευρεθεωτων. Pavio post Dὶ oratio sic interpungenda:
Vulgo post ἐλεχθη plene interpungitur aut saltem ita
enarratur, tanquam ibi sententia grammatice finiatur. Ibd. p. 265 Ε: Tου πάλιν κατ' εἴδη δυνασθ' αιτ0ινειν, κατ' ἀρθρα, η πεφυκε, καὶ ριή επιλε ρεῖν καταρο υναι /ιέρος ι ηειν. Non agitur de dividendo καet sed de ipsis εἰδόσιν, sub quae τὰ διεσπαρ/ιενα εἰς ριίαν ιλαν collecta sunt. rursus contraria ratione partiendis. Mendum arguunt etiam haee άo--ως iuncta κατ' ειδη, κατ ἄρθρα. Scrib.: Tου πάλιν καὶ τά ειδη δυναoθαι τἐρινειν κατ' ἀρθρα. Ibd. p. 266 C necessario scribendum videtur: Tά δε νυν παρά ooυ τε καὶ Λυο ου τους / αθοντας εἰπὲ τε χρὴ καλεὶν Vulgo omittitur τους. Ιbd. p. 268 D: εἴ τις οἴεται τραγωδίαν ἄλλο τιε ναι η τήν τουgων συστασιν πρεπουοαν, ἀλλήλοις καὶ ω ολω ουνιοτα/ιενην. . Nihil est Ουοτασις αλλήλοις ουνεσταμεν γ, Sed Ουστασις πρέποεπια ἀλλήλοις καὶ τωδλφ. Extremum participium adeo abundat, ut tollendum putem. Ibd. p. 272 C: εἴ τινα βοηθειαν εχεις . . πειρω λεγειν ἀνα tu/ινησκομενος. ΦΑΙ Eνεκα μὲν πείρας
414쪽
Sic eodicos tres optimi, pro quo Hermannus Scripsit: τυρα νουντι δὲ καὶ ριν δὲ ἐπ.εαυet b, n0n recte hic et alibi scribens και et iis Q in c0dicibus saepe permutari. Verum inepta sententia est; neque enim minimum, sed maximum h0c est, aliquem se ipsum 0biurgare. Ex optim0rum scriptura em-
γ P. 277 Ε λεχθῆναι oσοι ἐαψωδουμενοι . . . ἐλέχθησαν scripseram nondum cognita Schleiermacheri coniectura. , Certus sum, neque hunc dialogum neque Charmidam, Lysidem, Lactetem, in quibus eadem disputandi sorma, qua in veris dialogis S rates sophistas aggreditur, oppugnantur adolescentuli aut cives a disputandi studio remoti, Platonis esse. Eius rei argumenta explicare ab hoc scribendi genere alienum est; indietum parvum , sed non invalidum in Charmida monstrabo, euius scriptor singulari prorsus kmore amplexus est formulam εἰ oτι μαλιστα. Eam enim in brevi dialogo septies posuit,pp. 160 C. 166 C, 169 B et D. 172 Ε, 173 Α. 174 D. Nihil
simile apud verum Platonem reperias. Nec magis Platonig
415쪽
Excidit αν post ον ut alibi. Euthyd. p. 299 Α, G0rg. p. 492 B, Lys. p. 214 D, Phaedon. p. 84 D. Apud Stobaeum florileg. ΙΙΙ,
tudinem sic iudicantium a Critia hic significatam esse, apparet ex iis, quae Charmides dicit p. 158 D. Errore ad των νυνί hoc acg0mm0datum est. Quae ad p. 157 E Her- mannus ad defendendam pravam coniecturam scripsit de ἄν apud futurum indicativi et eius excusatione, utinam omisisset. Ibd. p. 158 B e vestigiis cod. Ox0niensis ουδενατων προ σου ἐν Ουδενὶ υπερβεβληκεναι, pr0 quibus in . ceteris sine dubio interpolando substitutum est: ουδενατά ν προγονων καταιοχ νειν, adm0dum licenter, efficitur: ουδενα των προ σου ἐν Ουδενι 'ποβεβηκεναι, rariore
verbi usu, sed quem et Herodoti et inferioris aetatis scriptorum exempla defendant et ex parte ipse Plato de lem. p. VI, 77b B, υποβέβηκε de re imminuta ponens. Ιbd. p. 159 D cum in codicibus sic scribatur: ου τάρι ἐν ὀξεως και ταχυ γιγνομενα τά του duo optimi om. τά) καλοψ ἐοτί, τά δε βραδεα ριογις τε καὶ 27sqns τάτου αἰοχρους certissimum est in altero membro tenenda esse, quae superioribus ὀξεως και ταχυ resp0ndent, μογις τε καὶ ησυχῆ. tollendum βραδεα, quod, cum Π0n animadverteretur γιγνοριενα audiri, ad articulum τά additum est.
416쪽
Lib. III. Utrum ante του utroquo loco τά tollendum sit an retinendum, n0n decernam. Ibd. p. 164 D scrib.: και Ουκ ἄν αἰσχυνθείην τι μηουχὶ ορθως φάναι ειρηκεναι pro oτι, quod in Structuram ineludi non pote8LΙbd. p. 174 D: Oυχ αυτη δε γε, εος εο εν, ε τιν ζ σωφροoυνη, αλλ' ης εργον εοτὲ τὰ ωφελειν
Non demonstratur aliam aliquam scientiam, quae nobis utilis sit e ἐργον ἐοτι x. z. λ. , eSSe eam, quam ante dictum est totum continere τό ευ et τὀ ώνεὼ εως aliquid fieri, sed concluditur. σο,προσενην - id subiectum esse articulus ostendit -), quae tantum imo τη/ιῶν ἐπιστημη Sit, Π0n αγαθου καὶ κακου, non es8e illam, quae nos iuvet. Vitium sententiae nascitur ex uλλ' male addito cum non intellegeretur, pertinere ad αυτη. Sed eadem interpolalio paulo post versata est, ubi editur: ῶστε εἰαυτη ἐοτὶν ωφελιμος, ἡ οωφροσυνη αλλο τι ἄν ει ν ηωφελίμη ἡ ιὶν, mira adiectivi terminationis varietate, quae eo suspectior est, qu0d etiam p. 175 Α ωνευμος seminino genere dicitur. Non c0ncluditur, την σωφρ. n esse . utilem, sed non esse hanc, de qua dictum sit, cum haec utilis sit, nωφρ. non utilis: ἡ σωφροσυνη ἄλλο τι ἄν εἴη
cione bis posita et debebat esso δρασειρ . Hermannus tolli vult et oino δρας, quod qui addi potuerit, non intelle
417쪽
copula sententiarum, nec quicquam illud ου χρη . . . νεο θαι continet nisi qu0d in altera sententia dicitur; multo
In codicibus omittitur αν, quo non addito pravi optativi sunt. Ch. ad Euthyd. p. 29s A.
τας. Necessario enim Lysidem Socrates comprehendit. De p. 2Id D dictum p. 403 ad Charmid. p. Ib6 B.
Ibd. p. 2I9 B: εῶ χαίρειν, και του οJιο ου γε τοομιοιον φiλον γίγνεettit. Scribendum Videtur: γ οτι τό Ομοιον. ViX enim ex superioribus recte auditur.
In transcursu, ne hoc quoque inter exempla graviter interpolatae in libris Platonicis scripturae numeretur, deinde iure explosum reliquia verioribus officiat, dico p. 187 Ε pravam esse coniecturam Hommodi ab Hemanno receptam, in quam non incidisset, non dico, si cogitasset, quid esset Graece γυναικὶ πλησιάζειν, sed si modo, quid hic seminae comparatio ad rem pertineret. Ne Sauppii quidem probari potest propter additum ωσπερ γένει. Videtur scriptor non admodum perspicue nec lepido significare, ut ceteros cognatione, sie Socratem cum aliis hominibus λοφ copulari.
418쪽
sitio in primaria sententia sumi ex adiuncta potest. Ibd. p. 221 D: ο δι τό προτερον ἐχεγο ιεν φ λον εἶναι, υθλος τις ην, ά οπερ ποiημα μακρον Ουγκε μιενον. Nihil longi dictum erat, neque longum poema per Se ines tum est; ignavissime abundat συγκεί/ιενον. Latet longe aliud et elegantius: α σπερ ποίημα κρον os συγκείμενον. Saturni nomen quo pertineat, notissimum est. Geminat0μα natum est μακρονω, tum ω sublatum. Euthydem. p. 27I C: εουetω γάρ ἐστον κο/ειδὴ παμ-
τιαοτά άδελφω. Sic duo optimi eodices Ox. et ' et tertius ir), qui illis in aliquot dialogis interdum adiungitur. Ceteri omittunt sγινέσθην, quod Hermannus l0nge hinc transp0nit post ιιάχεσθαι. Scribendum una littera mutata:
Oxon. et Θ omittunt εοτι. Scribendum igitur videtur: σῖ
419쪽
articulus contra abesse nequit; praecedit: το ορθως ἐπι
στημη ἐστιν ἡ ἀπεργαζο/είνη. Scribendum igitur hie
ἐπιστή/ 7 η παρεχουσα. Ιbd. p. 284 B: 'Aλλο τι Ουν ουδα/ιοs τα γε /ιήοντα οντα ἐοτιν; Rectior sententia fit altero οντα sublato; demonstratur enim si νδαρέου εἶναι. Ibd. p. 289 C: 'Eνταυθα γαρ χωρὶς μεν η Ποιουοα τεχνη, χωρις η χρωμεν γ, διήρηται δὲ τουα -ου πέρρ. Sic nunc editur e quattuor optimis codicibus; in ceteris omittitur M. Sed neque cur hoc postremum adiectum sit, neque quid sit διηρῆnθαι Περί τινος, apparet. Primum manifesto haec coniungenda: ἐνet αυδ α γαρ δὴ χωρὶς / ν η ποιουσα τMχνη, χωρις δε ἡ χρω/ιένη deinde adiungendum: οὐδε του αυgου Nερι:neque eodem spectant. Nocuit concursus diphthongorum
Ch. ad Charm. p. 156 B. s P. 296 Ε Ηeindorsius soloecismum sustulit: ουκ εχω υρ ἐν πως άιιφισβητοίην addit0 αν ante ἀριφιοβητοίην. Dedecus est talia aut praeteriri, ut hoc l0co. aut defendi, ut illo. Ibd. p. 299 D: T οὐνς αγαθα ου δοκεi σοι χρή - ιατα αεί τ' εχειν καὶ πανταχοί; Η0e non αγαθά, sed Gγαθον. Neque h. l. χρη/ιαeta p0ni pr0 χρυσίω possunt de quo per latum locum agitur, hac argumentati0ne: χρυσιον bonum est; bona semper et ubique habere oportet; igitur etiam χρυGίον, qu0d bonum esse concedis, Semper et ubique habere oportet αεὶ λὶ αυτο εχειν καὶ πανταχουὶ cet. Apparet scribendum esse: αγαθά ου δοκεIsοι χρῆναι αεi τ ἐχειν καὶ πανταχους Ibd. p. 303 B: ουδεὶς ὁστις Ου των naso ντων μερεπήνεσε et ον λογον καὶ τω ἄνδρε, καὶ γελῶντε καὶ
420쪽
Lib. III. κροgoυντε καὶ 'χαιροντε ολίγου νιαρεetti θηοαν. Non ipsos
Euthydemum et Dionys0d0rum risisse plausisseque et laet tos esse, vix ut ipsi sufficerent, sed auditores admirantes, et res clamat et, quae praecedunt et quae sequuntur i ἐπὶ
ροντες Oλiγου παρεταθνγοαν. Velim attendi simplicitatem erroris ad omnes eudices propagati; oscitans scriba cum τω ανδρε participia coniunxit Ibd. p. 303 D: οἱ δ' αλλοι Ουτω νοουσιν αυτους et olet ους τους λογους). Sic Hermannus ex Oxon. Θ τ pro υγνοουοινὶς Sed oἐτω νοεὶν λογον, ut sit sic iudicare, sentire de oratione, multum abest, ut Graecum sit. Scribendum videtur: ουτω so σου a ιν απιους. )Protagorae p. 312 D: εἰ δε τις ἐκεiνο Γροιgo, ο
λθειν; Sic editur nunc; sed ante ἐπιoetuτην in nullo dice reperitur. Eo magis animadvertendum, post illa τί ἄν αποκριν'- εθα αυτ ῶ; prave adhaerere appendicem interrogationis condici0naliter s- liceat barbare loqui - positae: ποίας ἐργασίας ἐπιστάτης; Longe diversum esset, si responsi forma interrogative 8ignificaretur: no ας ἐργαοίας ἐπιστάτην εἶναι; Videlicet in duo membra Socratos interrogationem condicionaliter positam dispescit, bis doresponso interrogat; tum demum Hipp rates respondet: εἰδε τις ἐκεῖνο ἐροιτο ' ὀ δε σοφιστὴς τά ν eti σοφων ἐοτί;
P. 304 C seribendum esse cum Stephano: δτι Ουδὲ xὁ pro του
χρηματιζεσθαι φασιν διακωλυειν ουδὲν μη ου παραλαβεῖν ὁντι- ουν ευπετως την σφετέρο, σοφίαν, vel sola necessaria particu-larum ou eum διέ-ωλυειν Ουδέν coniunctio ostendit.