장음표시 사용
401쪽
apparet omnia perdituram esse,. Quomodo εἰς exciderit post πράξεις, manifestum est. Προοχρωριενη Plato brevitatis cansa passive dixit, ut alibi, ne σια μενος comme-m0rem, ἐπε θεγγομενος 80phist. p. 257 C, ωνοπι ενος Phaedon. p. 69 B, /G3ιουριενος de rep. X p. 604 E. Ibd. p. 304 A scribendum interr0gative: ti δὴ τίνι τροntia ραοτά τις άΠο3 ερίζων δ'ωξει γυμνον καὶ ριονον ἐκεIνον. .r Neque enim, si hospes lacillime hoc factum iri ipse affirmaret, Socrate8 minor recte resp0nderet, πει
Ibd. p. 306 C prorsus non intel lego, undo pendeat
Ibd. p. 307 C : oiον δε ολερείας διαλαχουσας σταοινιδεας. In alter0 vitiosa abundantia est, quod ἰδίαι rio λέ- ιεαι dicuntur, in altero desectus, qu0d διαλαχοισαι σταsιν quoniam oτάοις in hac coniunctione stationem et locum necessario significan; ipse ordo verb0rum admonet, scribendum esse: ο ν π ο λε ιι i αν διαλαχουσας oet άσιν ἰδίας. Initio. sententiae e codicibus tribus optimis restituendum: ώς ἔο risit αυ et α τε spro ταυτα et ε): ipSas acti0nes. Ibd. p. 308 B: Ot δαμως Οἰς ου φησομεν. ManifeStum est, hoc dici: Nullo m0do negabimus; fieri non poterit, ut negemus. Id Graece dicitur: Det α/εως Ου virio ο/ιεν Synt. Gr. g 209 a); ως quid agat, nescio et geminando ortum puto. Longe enim aliter dicitur θαυ/ιασίως ως, υΠερ φυως ως quaeque eius generis sunt. 3Ibd. p. 3l 1 B: Toυτο τελος υ pus/ιατος ευθυ- Πλοκία ξυριπλεκειν γίγνεσθαι φαριεν πολιettκῆς Πράξεως
) P. 308 D reeto in duobus recentioribus codicibus scribitur, coniectura videlieet: οτι παιδία πρῶτον βασανιει, pro ποαδια. Primum pueros natos h notitικῆ explorabit sintne tollendi), deinde educationi eorum prospiciet. Παιδιά nihil hie habet, quod agat.
402쪽
Lib. III. τυ εο ν ανδρείων καὶ sis yρονων ανθρωπων ἐθος,
Onoetu ν κ. T. λ. Quam Stalibaumius posuit huius loci enarrati0nem, in qua Hermannus acquievit, in ea ipse si Structuram verborum admodum dissicilem et impeditam. esse' non distitetur, - audaciusque et insolentius hyperbaton inesse; ' ego nego aut Ρlatonem aut quemquam Graecum Verba sic confundere ac miscere potuisse. Redeundum videtur ad ceterorum codicum scripturam c0niectura natam: Toυro
Hunc operis textorii linem recta textura compactum emei dicimus civilis actionis, sortium et m0deratorum hominum ingenium m0resque qui existunt et apparent ,
Phileb. ') p. I 2 Ε: πωρ γάρ et δονη γε ηδονῆ μιη ον ὀμοιόταχον αν Ab usu l0quendi prorsus abhorret μὴ ου n0n infinitivo adiunctum, sed in interrogando de eo, quod fieri possit, positum. Stalibamius sic defendit,
) Paucis ante versibus, ubi sic scribitur: Tot δ' ἄνδρLiα γε αυπρος μεν τι δίκαιον καὶ ευλαβὲς ἐκείνων ἐπιδεέστερα, τὼ δ' ἐν ταῖς πραξεσι το μὲν διαφεροντιος nihil est certius Astii iudicio, hominis alioquin parum aeuti et prudentis, in τομεν latere adiectivum contrarium illis ιδ δίκmos καὶ ευλαβες. idque esse λαμον. Stailbaumium et Hermannum in hac tam perspicua oppositionis forma audiri posse iudicasse προς et contraria poni το δίκαιον et το ταις πράξεσιν mirum eSt, magis mirum, quod το μέν errore nata putarunt. Quali 3 In hoo dialogo orationis duritia ana Iuthorumqua libertate molesto dissici liquo nec, ut mihi videtur, tota compositionis notionumque et argumentorum tractations inter optimos numerando codices non pauca gravia et antiqua vitia habent, quorum multa incurata iacent iacebuntque.
403쪽
enim in eo reprehenditur Protarchus, quod alio nomine voluptates appellet, sed qu0d, eum diversae ipsae sint, aliud iis commune nomen spraedicatum imp0nat. Tum φησο/ιεν aperte vitiosum vel ipso loco amitur. Fuit fortasse:
ουτων ἡ πολλὴ σπουδὴ μετὰ διαιρέσεως α/μνιοβητ οις γίγνεται. Frustra explicare Stailbaumius conatur; Her- mannus tria verba delet. Lenior adest medicina: πολ λῆ σπουδῆ /ιετά λαιρεσεως ψι ισβητησις γίγνεται. Ibd. p. 16B: ου μην ἐστι καλλiων ὀας ουν ἄν γε- νοιτο ης ἐγω ἐρασet ς /ιεν ε0M αεί κ. z. λ. Scribendum: γενοιτο η ής. Neque enim unquam genetivus relativi simul et praecedenti comparativo et sequenti n0mini genetivum flagitanti parere potest.
Ibd. p. 17 A: οἱ δε νυν των ανθ ρωπων so pol εν ἐν,οπως ἄν τυχωσι, καὶ πολλά sprave Hermannus: τυχωοι, τά πολλάὶ θαττον και βραδ-ερον si οιουοι του δέοντος, μετά δὲ τό εν ci πειρα ευθυς' τά δι ριεσα αυτους ἐκ φευγει. Lentitudinis reprehensio neque cum celeritate c0ngruit neque cum re; celerrima enim et brevissima via
isti homines ab initio ad extremum transilire insimulantur. Scripserat Plato βραχυτερον nimis celeriter et nimis exiguis finibus); sed praeterea tollendum M post /ιετά videtur; haec enim appositione ad ποιουσι adiunguutur: /ιετάTO εν α πειρα ευθυς, deinde additur, qu0d illi εν μὲν καὶ πολλά respondeat: τὰ δὲ ιιεσα κ . τ. λ. De p. li D vid. p. 34.
Ibd. p. 18 B. Nihil est de eo, qui ab infinito incipit,' I
404쪽
Lib. III. μη ἐπι et O A ευθυς, ἀλλ' ἐπ τινα κατανοειν.
Aut κατανυειν, in quod Stalibaumius incidit, sed deseruit, aut καταθε ν, imagine a navi sumpta, scribendum. Paulo post e cod. Oxon. scribendum: ώς λογος --γέπιτε
Θευθ' et ινα et ομον γενέσθαι, λεγων, ως πρωτος spm: γενεσθαι λεγων, ος πρῶτος .Ιbd. p. 26 D, quemadmodum εο απειρον et multa praebuisse genera et tamen in his unum apparuisse dicitur, sic etiam τὰ πέρας diei debet utrumque aliquo modo habere;
itaque in his: καὶ 3 ην το γε πέρας Ουτε πολλα ευεν Ουτ' εμοκολαίνοι εν Οἰς ουκ ὴν εν φυοει, vitiose in pri0re membro omnino negatur multa habuisse. Scribendum videtur: οὐτε πολλα εἶργεν. Est aliquis lusus in hoc verbo cum το περας c0niuncto. Ibd. p. 27 D n0n ex mκτος ἐκεIνος faciendum μιπιον ἐκεiνo. 8ed prorsus tollendum additamentum adscriptum, eum non intellegeretur subiectum esse το τρίτον γένος. Non minus pravum illud p. 47 Ε: τoIς θν uota και εαλς οργ ις.
Ibd. p. 28 Α recipienda est codicis II fex optimis tribus
prima scriptura ω pr0 ως) Παρεχεταί τι μερος ταὶς ἡδοναiς αγαθου, ut παρεχεται passive intel legatur idemque efficiatur sensus, quem Stalibaumius o scribendo efficiebat. Ibd. p. 37 B. Neque haec verbonam Drma: Tω ποτε Ουν δη TPOnis . . . φιλεὶ rectae interr0gationi admodum convenit Tῖνι ποτ' ουν τροn vi neque apte huic Socratis interrogationi Protarchus ita respondet ut tantum quaerendum affirmet. Codices non τα, , sed oτω habent. Scribendum igitur videtur, voce una geminata: Οτω ποτὲ ουν δητροπω . . . Oμοίως σκεπτεον. IIV. Σκεπτεον P. 30 E ne quis ex post γενους γενουστηςὶ extundere Rit quid conetur velut γενους Diio, animadverti velim etiam p. 52 C τῆς prorsus pravo additum esse. Duilirco by Cooste
405쪽
γαρ. Hoc γαρ facillime excidere poterat, quod sequitur αρ'.
Ibd. p. 41 Ε: τίς et ουτων νιρος αλλήλας ριε ζων καὶ τίς ἐλαττων και εἰς / αλλον καὶ τίς σνγοδροτερα. Neque per se dici posso: τίς / αλλοε/, ubi de duobus, uter malin sit, quaeratur, neque in hac cum reliquis adiectivorum comparativis coniunctione, manifestum est. Videtur laisse: καὶ τ ς /ιαλακευτέρα aut ο/tαλ-εθα. Ibd. p. 44 B in scriptura trium optimorum codicum οναραπαν ηλνuo videtur p0tius latere: φυοιν' τὀ γάρ απαν, quam quod editur: or τὰ παρυπαν. Ibd. p. 4b A: 'μ' ουν αἱ προχειροι, αιnερ καὶ ιε
Neque id, qu0d caput est, maximas esso has voluptates ut in iis spectari voluptatis natura debeat), sic in relativam sententiam tanquam appendix coniici missi, neque Simpliciter affirmari, paratissimas voluptates etiam maximas esse; tantum hoc primum experimenti loco ponitur, deinde, aliarns sint maximae, quaeritur. Scribendum igitur: ουν, αἱ
G ε. αυται; quaerendum est in maximis; gi igitur promptissimae etiam maramae sunt, n0nne cor ris voluptates hae, 0: promptissimae, sunt p)Ιbd p. 47 C postquam Socrates de voluptatibus e solius corporis contrariis affectibus desiderio et eius expletione ortis dixit, ad eas transit, quae ex contrario animi et c0rporis affectu oriuntur: περὶ δὲ εῶ ν ἐν χροχη σωμαete τἀναντία ξυι βάλλεται, λεπην τε ἄ/ α προς et δονὴν καὶ
stracturam efficiendam una littera mutanda est: νιερὶ δετων, ε ἰ 'νυχη sob/ιατι τἀναντια ξυι βάλλεται ds iis voluptatibus, si, o: quae oriuntur, si). De brevitate orationis et articulo praeposito toti sententiae est. Vnt. Gr. g tb bnot. 1. In proximis Hemannus frustra errorem optim0rum codicum, ταυτα δὴ τοτε /ιεν pro ταυτα δὲ adiuvare
406쪽
conatus est interposito δέ inter ως et onoetαν. Aperto c0ntraria sunt: ταυτα εμπροσθε δειν διήλθομεν, ιός,
Sed tollendum αυ post onor αν, ortum ex ultima coniunctionis syllaba.)Ιbd. p. 48 D multo aptius Protarchus dubitet son γάρ ο ὐ δυναetoe ω, vere0r, ne non possim , quam neget, se ullo m0d0 posse ου γὰρ ιιέ; λ δὶ.
codices. Sed neque adiectiva seminina substantivo congruunt neque in dividendo dici potest etiamsi φωνων cum Stalubaumio et Hermanno scribas) αι των φωνων αἱ λεὶαι pro των φ. αἱ λ. Itaque Hermannus καὶ pr0 τας Scrip8it valde improbabiliter. Videtur Plato poetica et antiqua voco quam Herodotus quoque posuit) in circumlaquendo usus esse: λήγω δὲ ιάς etων φθογγων τας λείας κ. T. λ. Ibd. p. 5l si ineptum est λεγos ἐνων ηδονῶν. Significandum est id genus voluptatum, in quo dividendo et
persequend0 Socrates versatur. Scr. : ταυτα εἴδη δύο λέγο/ιεν ά ιι i κτ ιον ν δονων aut o λων ζανων. Ibd. p. b2 B restituenda codicum scriptura, tantum commate translato: Ουτι φυσει γε, ἀλλ' ἔν τιοι λογισμOiς, του μιαθη/ιατος ὁταν rις στερηθεὶς λυπν θῆ δια τὴν χρείαν. Quod interpungebatur p08t ιιαθηι α ιος, iam in uno et altero codice recenti partim Supra versum, partim in ordine scriptum est ἔν τιοι λογισ/ιOIς et Ου Παθήρωτος Nulli sunt του παθή/ ατος λογιο/ιοί τινες. Ibd. p. 54 B scribendum videtur: Προς θεων αρ' ἐπαν- ερ oriae 3 εἰ Miratur Protarchus se de tam perspicua rointerrogari. Diuitigod by Cooste
407쪽
λεγομένην γνοίη. Vitium manifestum est n0n solum in omisso αν, Sed multo magis in tota sententia; nam neque dialectica scuius vis postea demum explicatur) definiri ipotest, quae reliquas artes noverit, neque omnes artes Supra lcommemoratae significari possunt his verbis: nunα ἡ γενῶν λεγομένη. Longe etiam aliud dictum suisse ostendit id, quod per γαρ subiicitur, confirmans non difficilem esse inventu artem anto significatam. Scripserat Plato: Βῆλον .οτι Πας αν τον γε νυν λεγοι ν κὲν γνοίη. Cum constando factum esset nunαν, additum est ante nostrorum codicum originem. γ iΙbd. p. 62 B. Vitiosum e8Se χρωμενος ἐν Οικολιιiα καὶ τoiς αλλοις os olως κανοοι καὶ goiς κυκλοις, praeter iarticulum in altero nomine additum, in altero omissum ostendit ipsa sententia; neque enim id ridiculum futurum erat, qu0d is, de quo agitur, regulis et circulis uteretur, sed quod non iis, qui huius mundi rebus apti eSSent. , Recte hactenus Heindorfius κανοοι θείοις καὶ κυκλοις, sed a vestigiis codicum nimis discedit, e quibus oritur
haeo perversa, primum ipsae ἐπιστῆ/ιαι in h0c genere p0sitae, quae in quarto sunt U), deinde voluptates animi scientiae pellatae, postrem0 scientiae sensus sequentes. Quid Scribendum sit, e p. 51 B sqq. intellegitur: καθαρας εnονο- uσαντες τῆς Φυλῆς αυrης, επιστηιιαις, τάς δ' αἰσθησε σιν έπομενα e, hoc est, τάς /ιὸν ἐπιστημιαις, τἀς δε αἰσθησεσιν ἐπ . vid. huius ipsius dial. p. 36 Ε, Stalib.
3 Hanc emendationem prodidi in annal. philol. Danie. Ι p. 40 et 174. Diuiligis by Cooste
408쪽
ad Protag. p. 330 Α, Phaedr. p. 266 Α, Theaet. p. 18ID, soph. p. 248 Α cet.) Vitii aliquid esse alii senserant, in corrigendo aberrarunt. fonviv. p. 173 D: ἐν 3 ὸν γάρ et oie λογοις ἀει τοιοistoc εἶ. Neque neque γάρ aptum. Scrib.: - μένε' ἄρα τοὶς λόγοις. De p. I7b A vid. p. 75. Ibd. p. l87 C: Ουδε ὀ δ πλους ερως ενταυθύ πως εστιν. Ineptum Πως in hac negati0ne certae rei ἐνταυθα3. Scribendum πω nondum hicl. Iam subiicitur aptissimo: αλλ' ἐπειδὰν κ. τ. λ. , ubi pervenitur ad διπλουν illum.
potest significare: quicquam ullo modo fieri, nequo haec sententia apta eSt, S0gratem non curare, quicquam fieri; n0n curare diei debet, quomodo quidlibet fiat. Scrib. :
ἄνδρα ἐφυ/ινουντα καλως ιυδῆς /tετεχοντα, ην μMe. Sio c0dices, n0n καλως καλης. Scrib.: ἐφοινουντα καὶ ωδῆς 3 ετέχοντα. Ex καιω ortum καλωρ. Ρulchritudinem cantus nil opus erat significari.
Ibd. p. 20b D: πασα η τῶν ἀγαθων ἐπιθυμία καὶ τοt- ευδαι/toνεὶν, O s εγιοτος τε καὶ δολερος ἐρως Παντε. Λολερου appellationem hinc alienam esse, manifestum est et ab aliis etiam intellectum. Scribendum videtur: καὶ ὀλόκληρος. et r. paul0 p0st: οἱ δὲ κατά ἔν τι εἶδος ἰοντες
409쪽
Ibd. p. 2l2 Ε: ινα απο τῆς ἔμης κεφαλῆς τὴν του noφωτάτου καὶ καλλε nτου κεφαλην, ἐόν ei πω, ουτωσι aναδήσω. Ineptum esse ἐὰν εἴmo recte intellectum est; sed, quod e Winckelmanni coniectura Bermannus edidit κεφαλὴν ἀνειπών Ουrωοι, nequis ἀνεμεὶν κε φαλην tolera
εἰρωνευο ιενος καὶ παίζων . . . διατελεῖ. Η0c enim
περὶ πλείστου ποιεI, 3ιεγάλην ἄν onι βλάβην γενέσθαι. Neque enim ullo modo in oratione sic per ι ἐν et δι dispertita αν ex inferiore membro retrahi ad prius potest.
P. 231 C exempli causa notandus semel Hemanni error in apicibus ecdicis Ox. nimis haerentis. Nam in eeteris codicibusseribitur etiam mediocribusὶ: λεγουσιν ὁτι oσον ἄν υστερον
ἐρασθωσιν, δειείνους πυτων περι πλείονος ποιήσονται, contra sententiam, quae aperte postulat o σων. in Oxon. Onoσον, con
tractis in unam II litteris TI. Quid Hermannus 3 Pro οσον correctionem in reliquis supra scriptam soσωνὶ sequitur, sed ex illo in Ox. ὁ,t efficit or γ', pessumdata sententia, quae in hoc ipso vertitur, quod, si amatores vera de iis, quos nunc ment, loquantur, facile intellegatur, multo magis idem eventurum ἐμιον γνῶναι, στιὶ in iis, quos postea adamaverint. Diqiligod by Cooste
410쪽
Ibd. p. 234 C: Ουτε γαρ τευ λόγω λαι βανοντι χαριτος suave αξιον. Ex λογω nihil emei potest ad sqntentiam aptum neque, si deleri velis, quae addendi fuerit causa, excogitari. Fuitne τω ολλοστ ω λαμβανοντι, ei, qui unus e multis, una cum multis aliis accipit quod poterat etiam dici: et oie Ου/-ολλοις λαρ βάνουσιν pΙbd. p. 235 B: Tων γάρ ἐνοσπων ἀξίως ρη θῆναι ἐν
synt. Gr. g 165 a nes.). Verum h. l. non agitur de digne dicendo, sed de dictu dignis. Scribendum igitur: των γάρ ἐνόντων άξ ων ρη θῆm αι. De p. 235 D dictum p. 174. Ibd. p. 237 Ι scr. : καὶ οἱ /εν ερῶντες pro: καὶ
Ibd. p. 239 A. Non inesse necessario in eo, qui ametur vitia. sed amator laetari debere digitur . si insint. Scri
Hν ῆδεσθαι, quod aut geminandi errore ortum est aut quod τά / ἐν pr0pter τα δέ requirebatur. Scribendum praeterea tum fuerat role /ιεν. Nam po8t τοσουτωνἐνοντων prave in partitione ad των iterum auditur ἐωον- των. Neque ἐραστην ἀε/άγκη illo loco poni poterat. Sie etiam Nutghomium emendasse amicus indicat.