장음표시 사용
41쪽
disputatione egentes tractabimus, cum ad ipsum in ordin0 ventum erit, de lem. XII p. 967 Α ex οιονται natum esse οἱον τε ostendam paulo post, ubi eundem locum propter accommodati0nis errorem commemorabo. Littera una mutata
est apud Strabonem VI p. 257, qui de Rhegio condito sic
geripserat: ως δ' 'Aντίοχος φησι, Ζαγκλαιοι / ετεπε/t- φαντο τους πιλνειλας καὶ οικιστὴν ' Αντί/ νηοτον ουνέστησαν dederunt)' ἐκοινων γοαν δὲ τῆς ano ικiας Mεσσηνίων φυγαδες τῶν ἐν Πελοποννήn m. Librari0 exprimis verbi litteris obiecta est species pr0n0miniS εκείνων, itaque una littera mutata scripsit, ut editur: ουνεστηsαν ἐκείνων ἐσαν δὲ - pronomine vitioso debebat enim, ut aliqua esset sententia, esse ἐαυτω ), viti0sa etiam proxima orati0ne; neque enim Graecum e8t ειναι τῆς
Plutarchi quaestim0s convivales etsi meridi a paucissimis perleguntur, tamen mirere in libro a Wyttenbachio et Duebnero edito haec relicta esse V, 3 2 6 sp.676 Ε), ubi inducitur rhetor cum salsa specie d0ctrinae de coronis in ludis Isthmiis disserens, ne ad Graecorum quidem verborum speciem
γρα ιδιστος. Primum una vocali mutata α in ε in illa κατευ/ιαι), litterisque ter recte divisis habebimus hominem orationem sic superbe interrogatione terminantem: 'H ταυτα,
ειπεν, Ουκ ἀνεγνωκα τε υμεὶς οἱ τὴν πίτυν ως ουκἐπείσακτον ουδὲ νέον, ἀλλὰ πάτριον καὶ παλαιον δη sic scribendum: se ilicet) στ ιιι α των 'Iσθ'/tίων se/ι- νυνοντες; Deinde Plutarchus effectum gloriosae orationis ostendit: 'Eκίνησεν ουν νέους τους νέους γ) ώς αν
42쪽
Λουκανιος κ. T. λ.3. Prorctus memorabile exemplum vocis
paulo rarioris in tres cum aliqua litterarum mutatione distraeis habet eiusdem Plutarchi vita Pyrrhi c. 3, ubi de Glaucia Illyriorum rege, ad quem Pyrrhus insans a custodibus fugientibus delatus erat, sic scribitur: 'O δ'
Pyrrhi patris) καὶ σιωσιην εἶχε Πολυν χρονον βουλευό- ριενος. Neque Graece ullo exemplo dicitur ειναι επὶ γνω/ιης, - et si diceretur, ut esset deliberare, manifesta esset taulalogia in pr0Ximo βουλευο/ιενος. Plutarch
scripserat: 'o δ' et ιι νιγνώ/ ει incertus sententiae erat . Idem in Nicia c. 9 postquam dixit aliquamdiu e varitis indiciis intellectum esse, Lacedaemoniorum et Atheniensium animos belli taedere, p0stremo quid tactum sit, his verbis
ponit: επειθ' ουτω nερὶ παντος εἰς λογους Ου3ιβάλλοντες ἐριοι σαντο et ην εἰρηνην. Et inepte per se de omnibus rebus collocuti esse dicuntur, neque h0c recte superiori bus resp0ndet neque ipsum in Graecis verbis inest; necessario enim scribendum erat περὶ πάντων. Sed Plutarchus scripserat: Ουτω Περ Ῥανως εις λόγοt'ς Ουρι- βάλλοντες ἐ. m. εἰρ. Ut ad Latina exempla transeam, quam
saepe Livii librarii e prima syllaba verbi quiesco et adiectivi quietus pronomen qui effecerint, ceteris pessundatis dictum est in emendati. Liv. p. 6 Ii et in praefat. Livii a me editi vol. IV susc. I p. 13. In Taciti quoque eodice Medi eo XIV, 22 pro quieti urbis scribitur qui et urbis ); sed mansit mendum ex eadem causa paulo alia larma natum in ann. XIV, 26, ubi editur: unde legati Hyrcanorum) vitatis Parthorum finibus patrias in Sedes remeavere. Quin et Tiridaten per Medos' Contra apud Val. Max. IV, 7 E. 2 codex optimus quietam habet pro qui ea. Disjistoc by Corale
43쪽
extrema Armeniae intrantem . . . abire procul ac
spem belli omittere coegit. Ρrorsus ineptum est quin in transitu ad aliam rem prorsus diversi a superiore generis et ubi ne minima quidem est ascensus ad maius significati0. Scripserat Tacitus: remeavere quieti. Tiridaten cet.
Apud Gellium VI VII), 3. 34 in eodicibus sic scribitur:
Usum esse Catonem dicit Tiro) . . . argumentis parum honestis ac non viri et qui alio fuit, sed vafris ac fallaciosis. Ex his sit facillime: ac non viri aequi sequi) alioqui, sed vafris ac fallac. Cum alio a qui separatum esset, hoc transiit in fuit, mediis duabus litteris servatis. Quam necessarium esset alioqui, sens runt, qui sic ediderunt: viri eius, qui alioqui fuit. Ceterum apud Latinos paulo rarior haec videtur esSe, quam apud Graecos, erroris species, in qua longioris vocabuli prima pars pr0 integra voce p0nitur; alterius illius, in qua vox integra constatur cum sequenti aut aliqua sequentis parte, exempla Videamus. Apud Plutarchum quaesit. conv. IV, b, 2, 2 p. 670 Αὶ editur: T,ὴν δὲ υν άnoχρη-
3τησαι καὶ τιμιασθαι 2άγουσι, et additur deinde causa, cur honos sui habeatur. Ex verbo inaudito et particula καὶ fit a n o αι etiας τι itus θαι. Sed pr0rsus
eodem errore, quo hic in libro exigui pretii, verbum non minus barbarum natum est apud nobilem poetam, Euripidem, in Heraclidis 495 nam Nauchium quattu0r versus Sibi molestos lacili delendi opera amesientem non m0r0ri, ubi cum poeta scripsisset: εἰ /Di υ τουτων αἱ /ιε ν nisi ex his dissicultatibus nos expediem usi, constato εζα/ιQάνων, corrigendo futuri temporis aliqua forma emcta est εξαιο χανκ σομεν . In Plutarchi Cim0ne c. 2, ubi in vitis hominum narrandis potissimum in pulchris lactis
immorandum dicit, haec scribuntur: ἐν totie καλoie ἀναπλ ρωτέον ω Περ o/ιοιοτητα την άληθειαν. Sed nihil omnino est explere veritatem tanquam similitudinem
quasi similitudo siti; ipsa veritas idie Wirklielikei η, quam simillime fieri potest, exprimenda est, idque Plutarchus
44쪽
Lib. I. dixit: ως παρομοιοτα et α. Ex ως πuρ sactum omnερ.
eo facilius, quod adiectivum compositum minus tritum erat quam simplex, tum ὀ/ιοιοτητα propter ωοπερ. Apud Lucianum navig. 32 editur: ουδεὶς γαρ ὀ ἐναντι mi r sol ενος ζ/tIν Tu ὁnλα et Ono Dro ις Ουοιν. Ut serri posset, quod serri non potest, inauditum ἐναντε οδ ηοottat pro ἐναροιο - σο/ιαρ, tamen nemo ἐναντιουοθαι transitive dixit feta ὁπλα): dividamus et unam litteram corrigamus; habebimus verum: ἐνανzια θ ζοοι νος τα δειλα. L0ngius progressa est interpolatio ex prava separatione et copulati0ne orta apud ΡIutarchum adv. Colotem 28, 5 sp. 1123 Ε), ubi assensum retinere Academic0rum recenti0rum m0rein rectum esse dicitur, εἰακλο, την γε διανωνίαν ταυτην sphil080phorum de
ουτως pr0rsus perimitur. Sed in illis primum latet ipsum
illud, quo carere n0n p08sumus, deinde, illo seiuncto emcitur aptissime: ethio νοίας προς τα Πραγ ιατα καὶ δέους Οἰς υγιὲς κ. τ. Cum ex δεους qu0d Oυς ως coaluerant in Ovrως) solum superesset δε p08t καί, sacrum
καὶ ουδε. Apud Senecam de vita beata 13, 3, ubi docet Epicuro, si honesta tueri velit, abiiciendum esse voluptatis nomen et titulum, sub quo disciplinam c0nstituerit, sic scribitur in codicibus fide dignis nam interpolatos et quae inde nata sunt in superioribus editi0nibus, omittamus): Titulus itaque honestus eligatur et inscriptio
ipsa excitans animum quae statim venerunt vitia. Haasius, ut speciem satis profecto malam) sententiae efficeret, quinque verba interp08uit, nulla, cur omissa essent, Significata causa; videamus nunc, quam lacile omnia in ordinem redeant: Τitulus itaque honestus eligatur et inscriptio ipsa excitans animum; quae stat, invenerunt
45쪽
vitia. Voluptatis tanquam summi boni inscriptionem avitiis ad se obtegenda inventam ait. Apud eundem de clementia I 12 sic Haasius edidit: Sed mox fde SullaJconsequemur, quomodo hostibus irascendum sit utique si in hostile nomen cives et ex eodem corpore abrupti transierint. Bellam vero orati0nem: consequemur, quomodo irascendum siti Seneca scripserat: Sed mox de Sulla, cum quaeremus, quom0 docet. Ad illum locum dissert etiam de Sulla iudicium. Ex
tur substitutum in codicibus pro per se quaereretur apud Livium XL, 12, 1l.ὶ Tertium p am eiusdem Senecae exemplum nec copiam exhauriam), qui epist. 9l 1l in incendio montis describendo his verbis usus erat: Vastavis ignium colles, per qu08 relucebat, erosit et quondam altissimos Vortices, solatia navigantium ac speculas, ad humile deduxit, apte du0bus accusativis et duobus verbis copulatis. Cum vasta vis conflatum esset, littera extrema mutata, in vastavit, ex ignium, quod 0ptimus c0dex Servavit, natum est ignis turbata tamen membrorum orationis cohaerentia, quam Haasius ut restitueret, ex ignium feeit ignis solum quattuor litteris adiectis, inciditque in vitiosam copulati0nem: Vasta Vit . . . erosit et . . . deduxit. Superi0rum interpolationes hic ut alibi omitto.) Senecae addamus Festum, apud quem hoc errere natum est vocabulum n0n tantum ipsa longitudine mirabile: Ρraeci amitatores dicuntur,
qui flaminibus . . . antecedentes exclamant cet.
Id nomen ex praeci se qui apud Paulum p. 224 Muelleri appelliantun et alio conssatum esse, iam Scaliger intellexit, modo ne metatores posuisset, qu0s hinc alien0s esse recte iudicatum est, sed viatores, qui aptissimi sunt. Hic tamen error Paulo antiqui0r est, apud quem istidem litteris praeci amitatores p0nuntur. Apud Gellium XX, I, 34 iureconsultus, legem XII tabularum contra Favorinum
46쪽
defendens, qui - negaverat eum, qui membrum per talionem rumpere Vellet, efficere posse rumpendi pariter membri aequilibrium , concedit dissicile h0c esse, sed eam legis sententiam esse negat. C0ncessi0 ea his verbis c0ncepta est: Verum est, mi Favorine, tali 0nsem rarissime stari fetJ difficillime. Codices et non habent; raritas ad rom nihil attinet; agitur de dissiduitate prorsus paris talionis; itaque primum in raris subest paris, in litterissime sum ei latet summae summe), ut talionem paris summae habeamus, id est, magnitudinis. Tertio genere scribae errabant in litteris, syllabis, verbis quae bis eadem aut paene eadem scribenda erant, semel tantum, quod oculus ea non distinxisset, scribendis aut quod paulo minus late patet, in geminandis, quae Semel scribenda erant, qu0d se iam scripsisse obliviscerentur. In litteris syllabisquo facillime hoc accidebat in confiniis verborum. Ex Aristotelis politic0rum ΙΙ, 8, 7 c. 11 sub fin. Bekh. profertur verbum inauditum et inaudita forma siclum
in Ρhilebo p. 17 D distinxissset ετερα τοιαυet α ἐνοντα πάθη ἡ γιγνο/ιενα, natum est, altero χρ 0mi880, editurque ἐνοντα πα=ζ γιγνο/ιενα, ut γίγνεσθαι noto η dicantur, quae iam insint j. Strabo MV p. 648 seripserat: 'Aναξηνορα δὲ et ον πιθαρωδον /ιὸν και τά θεατρα, αλλ' ἐτίμαιιάλιστα 'Aντωνιος. Semel scripto /ια, factum est ἀλλ' ετι ι άλιστα, in qu0 cum Meinerius iure haesisset, substituit αλλ' ἔτι μάλιστα, prave posito ἔτι si αλ. pm simplici superlativo nec attendens p08t εξῆρε /Hν... ἀλλ' requiri alterum verbum. Plutarchus in vita Ρericlis c. I scripserat: ἐπεὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων Ουκ ευθυς ἀκολουθεὶ τω θαυμάσαι τὰ πραχ-
47쪽
θH ορ/ιὴ προς τὰ πράξαι qu0niam in ceteris rebus n0n c0ntinuo admirati0nem facti sequitur studium laetendii. Omisso Dit genetivus n0n habet, unde pendeat, sententiaquo expediri grammatice omnino nequit. Di0d0rus Siculus XIV, 53, ubidsi Motya, Siciliae urbe, a Di0nysio et Syracusanis capta
narrat, Sicilienses dixerat ius οτητα u/ιοτ' , τι σπευδοντας ti/ιυνεσθαι omnes Sine discrimine ullo sexus aut aetatis Oeei disse. Omisso nunc o 3 οτητι Sententia proa sest; nam προς το ἀριυνεσθαι ost/ιοτητα nihil 0pus est ipsum saevirs.
Ρropter hanc denique errandi causam non paucis scriptorum
locis post δη aut δε excidit Mi, de qu0 mendo alibi dicam. Apud Iustinum ut ad Latin0s convertamur, XV, 2, 8 seribitur perverse: ut appareret eos non odii, sed dig
mire nescio qua Zeugmatis figura excusat, quasi ex gloria alius ablativus ad odii sumi p0ssit; nec tamen odio scribendum, sed, geminata littera, n0n odiis, sed. Apud Senecam de tranquill . animi 6 3 qu0d editur: alius infirmum corpus lab0rio 80 pressit officio, neque per se premere corpus officio regis dicitur neque satis exprimit, qui exprimi debet, essectum rei et eventum; is exprimetur, si bis scripta o et p erunt: laborioso oppressit officio ). Velleius Paterc. II, 88, 2 de M. Lepidi consiliis Augusti interfieiendi a Maecenate oppressis nunc sic narrare ridetur, quasi ob ipsa illa e0 demum temp0re, quo ea inita essent, Maecenas urbi praepositus sit Tunc urbis custodiis praepositus C. Maecenas); verum et ex historia constat et ex reliqua ipsius Velleii narratione perspicuum est, Maecenatem, cum iam pridem in ea p0testate esset, Lepidi c0nsilia comperisse et praevenisse. Recta omnia erunt retractis quattuor litteris, quae bis scribi debuerant: con-
) Etiam apud Val. Max. IV, 6, 3 debuerat teneri ab Halmio, quod
in codice aliquo corrigendo, sed recte eorrigendo ortum est. morbo oppressa pro pressa. 3. Duili od by Cooste
48쪽
filia inierat. Erat tunc urbis custodiis praepositus C. Maecenas. M. Varr0nis est fragmentum e Bimarco satira apud N0nium p. 248 sic expressum: S0cius es h stibus, socius ita bellum geris, ut bella omnia domum auferas. Restituetur acumen apertissimae larmae retracta voce, quae post hostibus excidit: Socius es
hostibus, hostis sociis; ita bellum geris cet. Apud Ciceronem de domo 128 codices habent: statuebantur arae. quae religionem afferrent ipsi si loco essent consec ratae. Et lata condicio inepta est - quis enim aras religi0nem allaturas putare p0terat, si n0n essent consecratae 3 et loco, qu0d sic p0situm significare debet recto et apto loco, sententiam non habet; ipsi edit0res aut delent aut in ipsae mutant, quod viti0se abundat. Seripserat Cicero: quae religionem afferrent ipsi ei loco, quo essent consecratae. Cum excidisset quo p08t c0, etiam ei in si transiit. Excidit quae post aqua apud Senecam quaesit. nat. II, 2b et 26, qui l0cus sic scribendus et continuandus est: cum nubes) sint humidae, imo udae, quomodo possunt gignere ignem, quem non magis verisimile
est fieri ex nube quam ex aqua, quae e X nube nascitur 3 Apparet, quam apte extrema haec c0nclusionis causa addantur; vulg0 verba Ex nube nascitur sine
ulla sententia per se p0nuntur, etiam in n0vi capitis initio. Idem epist. 2I, 9 sic scripserat: iubeo illum dividere sententiam et sequor, quod probo sid est, eam partem divisae sententiae, quam prob03. Eo libentiu ου Epicuri egregia dicta commem0ro, cet. Omisso quodp0st se)quor sententia et orati0 pessundata est, quam Haasius adiuvare infeliciter studuit. Qui dividi iubst sententiam, non t0tam sequitur. Paul0 l0ngius aberratum est
apud Senecam Rhet. p. 172 i53 Burs.): Obiecit patri.
qu0d fratrem abdicasset, n0n schemate, Sed certo. Nequo omnino certo obiicere dicitur neque emtrarium
est ei, qu0d per figuram et laete fit. Scriptum erat sed
49쪽
directo; omisso altero di ex sed irecto factum est sedeerto. Sunt quaedam in Latinis codieibus inter se in concursu pr0pe infesta, ut alterum saepe extrudatur, velut non et con, cuius rei nunc duo exempla sufficiant, alterum
Gellii XIV, 1 Is, ubi scribendum est: quaerebatque Fa-V0rinus , qui non c0nveniret vulgo qui conveniret): nam convenire et fieri debere digebat: alterum Valerii Maximi I, 1 E 2, ubi e codice omnium principe B, qui a prima
manu ita habet: factum Masinissae animo quidem Punico sanguini conveniens, seribi debet: factum Massinissae animo qui dom, Punico sanguini non conveniens; vulgo ex interpolatis codicibus edebatur: animo plus quam Ρ. s. c0nveniens; Halmius contegit: animo quam P. s. convenientius); tum m in finsvocabuli et initio proximi in, quo errore in fragmento
Sallustii apud Nonium p. 489 hist. lΙI, 15 Dietsch.
scribitur: nam tertia nunc irecte iam alii luna)erat et sublima nebula coelum obscurabat; scribi debet nam incerta luna erat; numerus ad rem nihil facit. Bis apud Tacitum sic ex impotentia factam potentiam suo loco ostendetur i. In his igitur semel scripta, quae bis aut lata eadem aut admodum similia) scribi debebant. Contrarii erroris, quem paulo minus late patere dixi, simplicissimum exemplum Strabo praebeat, qui cum II p. II7 posuisset
τάς ε)'θείας frectas lineas) ιιικρά ουννευουσας ποιεiν, hoc est, leniter convergentes, librarius fecit /Gκρας συνν. .
quod Kramerus et Meinehius ediderunt, qliasi brevitas lineae quicquam ad rem pertineat et βραχε αι illae es8ent, non ιιικρα i); superi0res inde a Xylandro /Mκρον, recta sententia. Apud eundem VI p. 280 cum esset: οἱ δὲ οταλέντες κατελαβον deprehenderunti τους Ἀχαιους Πολε/ιουντας τοἰς μαρβαροις, geminatis litteris et o barbarus natus est
Altera e duabus vocibus relativis 'uod enm, quoniam cum Deile omittitur etiam ob compendiorum similitudinem. Diuitiaso by Go le
50쪽
verbi medii usus κατελάβοντο ). Ne illud quidem, quod apud Ρlatonem in Politico p. 309 B scribitur κροκωδει
διαν ι ατι, vocabulo et inusitato inemo enim nec διανυια
nec διανήθειν dixit, n0n magis quam Latine pernere) et inepto ad rem sagitur enim simpliciter de fil0ὶ, aliam habuit originem; δια enim ex δει natum est. Ε Latinis apud Ciceronem in oratione II de leg. agr. 33, cum ab ipso scriptum esset: in finita potestas innumerabilis pecuniae conficiendae vestris vectigalibus non fruendis sed alienandis, geminando essectum est conficiendae de nam saeps conficiende seribebatur); pecunia conscitur fruendis vectigalibus, non de fruendis. Apud Valerium Max. IV, 6, 1 editur: Ti. Gracchus anguibus domi suae mare ac femina adprehensis, viti0so participios saltem comprehensis dicendum erat -ὶ; sed id ortum est ex deprehensis littera a, quae praecedit, geminata tum ex adeprehensis sublat0 e2ὶ. In fragmento ora
tionis Scipionis Africani apud Gellium VI VII) Il, 9, ubi
adversarium iubet vitia obieeta sponsione defendere et salsa esse convincere, sic scribitur: Non vis nequitiam defendere); age, malitiam saltem defendes. Si tu verbis conceptis cet. Et per se prave in huiusmodi provocatione futurum ponitur et propter age; Sublato altero S rectum erit: age, malitiam saltem do fende. Apud Senecam
Contra apud Plutarchum in vita Ciceronis c. 4 semel seripto, quod geminandum erat, το natum est activum verbum non minus vitiosum pro medio: ωσπερ οργανον ἐξήρτυε scr. ἐξηρτυετο)τbν ὐητορικὸν λογον. Nam de instrumento, quo quis accingatur, tantum ἐξαρτυεσθαι dici, ostendit, si opus est, ipse mutarchus Brut. c. 28, Pericl. c. 8, de sollert. anim. 19, 8. Contra apud Seneram Bh. p. 95 8m acutula sententia e contrariis membris: Damnata deiecta est incesta de saxo), absoluta adscendit eorrupta est semel scripto tum addito e, ut esset descendit. Diujtig Corale