장음표시 사용
171쪽
observasse videtur, hic de tali divisione non cogitasse scriptorem, quum basiliscus trium horum Serpentium generum, unum Separatum constituere debeat; itaque ortasse cogitandum, alios flexuos ire, terramque toto corpore tangere, alio Volare, alios, prout hasiliScum, a medio erectos procedere atque salire. Dubitari tamen posse Videtur, utrum ortasse tria illa genera reserenda sint ad serpentes in hierogl3phicis occurrentes nam quana vis in mοnumentis Aegyptiacis hujus generis animalium varietas multo major adhibita esse videatur vid. ab. n. 6-2β. tamen, Si pedes humanos, alas accipitris, Vulturisve cornua arieti , aliaque signa symbolica vel allegorica demas, ad primum genus referri possit serpens ille, superioris corporis partis iussatione notus, basiliscus, sive alatus sit v. c. n. i. sive non sit n. ); Secundum genus contineat cerastas, duobus
cornibus in capite insignes, vid. io 11. ad tertium
denique pertineant omnes reliqui, corporis longitudine aut flexuum numer tantum inter se disserentes. Neque enim obstare puto quod saepissime serpens duobus capitibus instructus, in monumentis occurrit, atque ita quartum quoddam genus, AmphiSbaenarum , constituere videtur; nam si ve brevitatis causa ita pingi solebat, veluti v. c. n. i. ubi duo serpentium capita, diversis signis symbolicis r- nata in uno corpore sunt posita, ne bis idem serpens pingendus eSSet , aut ornatus causa, veluti s et 11, ut inscripti ab utraque parte eadem esset), aut denique ob rationes symbolicas easdem, ob quas eidem Serpenti 5 etiam,
vel bapita dederunt conf. 22 et 23 . ut putant ita
tria illa serpentium genera explicari non poSSe, Pro Tριων legere posSint OGων. υτ δε μονον ἀθανατom I de Pau probante Requier, legendum cenSet Tooτ δε μονον υ αθανατον, quod Plinii
172쪽
et Aeliani locis, quae supra laudavimus, manifesto doceatur, asiliscum Sse mortalem, et quoniam ipse Borapollo in sqq. I. i. phoenicem diutissime omnium animantium vivere dicat; quod eum scribere non potuisse putat de Panis, si basiliscum secisset immortalem. Sed fortasse tutius sit, sine plurimorum Codd. auctoritate a vulgata lectione non recedere: si enim, ut videtur, totum opus dieroglyphicorum a Philippo non fuerit ex eodem lante petitum, sed multa ex aliis seriptoribus in illud collecta, certo in omnibus sibi constare liber non potuit quod porro de Plinio Aeliano, et Philone Byblio addidit de PauW, respondendum forte, voci ἀθανατs significationem non adeo urgendam Sse, quum immortalis dicatur basiliscus tantum ratione reliquorum serpentium, a quibus interfici non POSSit, UOSque omnes aetate superet quod hic de basilisco narratiorapollo, de aspide Thermuthi tradit Aelian. l. X. 1 λέγουσι δε αυτὴν καὶ ἐυπτιoιμόντι ἀθανατην ναι. καὶ προσφυσῆσαν - δίχα καὶ του δακ&ν Ald. ο-cem α omisit, quam Codd. et reliquae edd. retinent, et sensus loci quodammodo requirere videtur, quum significet, et ellam reliquα nimαἰ- α ιν νο, vel inemorεu coicit. Conjunctio cit, apud meliores quoque scriptores Graecos saepe auget atque corrigit verba priora,
de quo loquendi genere cae roruille ad Charit pag. 581. ed. Os et quos laudavit Staibuum ad Plat is pol Socr.pag. 23. A, ubi quoque idem usus Latinorum,sqve indicatur Basiliscum affatu suo reliqua animalia occidere, Borapollo iterum docet infra II. 1.αυτον ἐπὶ τὴ κεφαλῆ των θεων ἐπιτιθεασιν Ut Immortalitatis, summaeque potestatis signum. Cons. Supra
173쪽
Op. de ierogl. Vet. m. pag. 3io. Sed non tantum
deorum capita rae ornabantur, Verum etiam quamcumque
deam hic serpens indicat, secundum varia inSignia, quae in capite gerit. s. Champoli in Deformi Mus oroli X. pag. 8. n. 15-2o. Serpentis cultus ex Aegyptiorum doctrina transiit ad Bebraeos, Graeco Romanosque, et apud Phoenices quoque erat celebratus. f. anchonia-thon, qui hujus cultus rationem explicat, quemque laudavit Matte in ist init Gnostic. l Vol. I. p. 2 o. q. Puales partes egerit in Gnosticorum doctrina et praecipue ophitarum, docet idem Matter Vol. II pag. 38.-251, et de ejus cultus vestigiis in aliorum populorum doctrinis, praecipue pag. 21 ,218. Caeterum addatur, duo priora Tmbola, quae hoc capite et Sequenti explicavit Borapollo, a Cnosticis etiam suisse adsumta. f. Malter Vol. II. p. si 5.
nota d. -- ΓασOnem quomodo interpretati fuerint neirο- critae, docet Artemidorus Oneir. II id. n. ρέ ων ρω μενο βασιλέα φ καίνει, διὰ το δυνατον, καὶ δεσποτην, καὶ ιρχοντα καὶ χρονον , διὰ το μῆκο*, καὶ διὰ το ἀπο διδύσκεσθαι το γῆρα , καὶ παλιν εα ιν. . . .
Seyssarth si intron. v. pag. 16 i. OS in ex hoe capite ossicit Uraeum planetarum Solis et Iovis signum suisse.
Κόσμον βουλομενοι γραψαι Ex seqq. facile apparet Vocem suo hic non tantum ferram significare, veluti v. c. apud Aelianum Amr. l. III. Id in histoo δε
174쪽
ἀπώτελουντω); sed COClam et ferrαm, quaeque iis continentur, sive muri m veluti infra cap. do, sine os solist
όφιν co Παφουσι την αυTo ἐσθίοντα υραν Macrobius, quem ad h. l. laudavit Pierius, Glurn. I. , medio: DPhoenices in sacris imaginem ejus metiaris exprimentes,n draconem finxerunt in orbem redactum, caudamque suam Di exorantem, ut appareat mundum sit ex Se ipso ali et innse revolvi. ' Proclus III in Tim pag. 216. dicit: Ae-ngyptios mundum indieasse cruce Graeca, qua quatuorn mundi partes Significarentur, quaeque Cingebatur serpen-nte, neph dicto. Euseb. Prα . ναng. I. 1O 'Eτι
άγαθον δαίμονα σ3 μαίνοντεσ. f. alter, pias init. Gnoslio Vol. I. pag. 2 d. notarata Champoli in p. demerui. el. v. ab gen. n. go, figuram a Proclo et ab Eusebio descriptam explicat ruiONHm, ferrαm, Ctsecundum eundem, tab gen. n. 233 mtin s indicatur figura symbolica coeli, additis quibusdam aliis signis. Animadvertendum autem Graecos de hieroglyphicis agentes, non tam accurate diStinxisse Verba, mundum, fer-rαm, regionem. s. l. ReuVen Ere. Utaetroni tim. Ep. I. pag. 35. - Clem Alex. Sironet. Lib. V. cap. q. astra dicit propter obliquam conversionem ab Aegyptiis fuisse adsimilata corporibus derpentium , T ἐν γά των
175쪽
άπείκαζον. erme apud Stobaeum Ecl. Lib. I. cap. 52.
συααεταβαλλη. et atque talem sere picturam papyri quoque, aliaque Aegyptiorum monumenta nobis ostendunt, in quibus supra figuram humanum jacentem, qua terra indicatur, extensa est alia figura humana, coelum referens . Caeterum quam tradit descriptionem mundi et terrae Plato
in Pued pag. ios , sqq. cap. 58 , eam ab Aegyptiorum
sacra doctrina esse desumtam, docet Proclus tamin in
Serpens caudam in ore tenens, atque ita deum Atmoucingens vid. ab. D. I. saepe occurrit in monumentis, praecipue in parte interiori loculorum mumiarum, an Ver ea significatione, quam hic memorat Borapollo, nondum patuit. βαβυταῖον δἐ o ccooν, καθαπε καὶ γη Requier aliquid deesse videtur suspicatus suisse; haec enim addit in verSione Ze Se ent gemerctrament Petria, mαrqtiei ferre elvem octae lisSi fori stir , comme te rem riles cev elemem, et Ort tiari, comme te econd. Sed haec non sunt distinguenda a superioribus, et de post βαρυταῖον, 8Spondet quodammodo praecedenti, διὰ ἐν αἰνιττομενοι; tria diStinguuntur corpora coelestia, quae serpentis squamis indicantur, terra, quam hoc animali, quoniam gravissimum sit, Significant, et aqua, quoniam veluti serpens lubrica sit et laevis. - Caeterum ex ratiocinatione hac, quam aeque ac sequentem: ora se uo*ῆχρῆσθαι. cet de duo potius addidisse, quam ex Aegyptio-
176쪽
raim doctrina hausisse videtur scriptor, facile patet eum Vοcem κοσμον, quam initi pro mundo usurpaverat, jam cum Orbe Hrrctrum confundere. καθ' καστον δ ἐνιαυτο τ γῆοα άφει ἀπoδυεται De Serpentibus quotannis cum pelle, senectutem exuentibus T
ἐνιαύσιο χοονο - νεάζει Virg. Geom. II. O . Atque in se sua per vestigia volvitur annus 'Eνιαυτο derivant ἀπο του ἐν ἐαυτc', sive P ἐαυτον ἰέναι. Servius ad Virg. Aen. I. 26s adnotat, Latinorum vocem annus esse derivandam cris o άνανεουσθαι, i. e. α -- νουαtione addatur idem ad en V. 6. Quoniam autem hoc modo annus in se volvatur, serpentem caudam in ore tenentem nonnulli anni symbolum secerunt. Cf. Bier.
Wolfius, in omnium colonis, laudatus ab oesch in adn. ad h. I. Addatur Servius ad Virg. aen. V. 5:DAnnus secundum Aegyptios indicabatur ante inventas li-Dteras, picto dracone caudam suam mordente quia in se
TαυTα παλιν καὶ τὶν χειωσιν ει αυτὰ λαμβάνειν uum omnia, quae in mundo generantur, non redeant dissoluta in mundum, quoniam inde non exierant, sed in se ipsa,
ex notisSim philosophorum , Simplicii Epicharmi, Philonis aliorumque dogmate, ab oesch in adn. memoratο; de PauW, pr αυτον, quod habent Codd. et Edd recte aliam lectionem proposuisse videtur, ἐαυτὰ, Sive Um. Lucretius, Aer t. II 68, Sqq.
177쪽
minui rem quamque Videmus, Et quasi longinquo uere nania cernimUS EVO , Ex oculisque Vetustatem subducere nostris: Cum tamen incolumis videatur Summa manere: Propterea, quia quae decedunt Corpοra cumque, Unde abeunt, minuunt, quo Venere, Ugmine donant:
'Eνιαυτών δ βουλομενοι δ coσαι In Cod. Moreli. ah- erat hi sed reliquis eam particulam 'rentibus, et sensu loci eam non respuente, hoc loco retinenda videtur.
την θεον σημαίνουσιν De PauW adnotat, ex illo sυ- τεστι γυνωκα, aperte probari, sit Aegyptiis denotasse femin- idque tam perspicuum putat nequier, pag. 2s6, 2s , ut supervacaneam eam adnotationem ac paene puerilem vocet. Certe apud scriptores, quos hac de re adii, nullum vestigium inveni, ex quo conjici possit, voce
Isi Aegyptios feminet indicasse. ut Isidis nomen nihil aliud esse quam ebraeorum re, atque ita seminαm significum putant, ' refelluntur ab Iablons pransi
178쪽
g. III. i. d. 12. - Ex consuetudine Aegyptiorum , homines deorum nominibus appellandi, heminas Isidis nomen saepe habuisse, patet etiam ex Champoli libro de merui. l. v. ta gen. n. io ubi legitur mulieris nomen ISeler, sive Isis magna, et n. i T. Isis. Sed fortasse alio modo locus explicari poterit, ut sensus Sit: nilum quum Bolant m Fccire, Ain, id eεt mulierem ingunt, non ut dicatur Isin Aegyptiace significasse mulierem, sed Sin indicatam suisse mulieris imagine emem tilem imagineJel Deαm Sigiiscetiit musdem mulieris figura De indicatur. Signum quod, Secundum Champoli post dearum nomina poni solet, simile est ei, quod mulieris cujusVis nomen sequitur CL ejus ab geri . n. 23V, 232 et 2.6. 'Iσι δἐ παρ αυτοὶ ἐστὶν ἀστὴρ Λἰγυπτιoτι καλου -- νο Σωθισ, 'ELληνιστὶ δ υστρoxilων Strocyon sive Canicula, ut vocatur apud Romanos cf. Cic. UDis. I. T,
II. ii de Scit Deo III 1 o. orat Od. III. 13. . saepe
quoque ab astro maximo fulgente Sirius dicitur alteram in eo signo stellam Isidem suisse vocatam, adnotavit Causs. ad h. l. et 3ttenb ad Plut de S. VOS. pag. 365. F. In inscriptione ad Isidem pertinente, quam memoravit Diod. Sic I. T. pag. di fine. U. CSSel. Si ἐγω εριι ηἐν τω στρω τω κυν ἐπιτέλλουσα, ad quem locum Tquae adnotavit esset. Totum signum Isidi deae erat dicatum apud Aegyptios CL Plut de S. VOS. cap. 38.
pag. 3 6 A. Schol ad rati Acten id et 152. Ideler in Elichis Chrono mlh et TeoAn. I. pag. 125. ablonskirareth. v. III. 2. S. 2. d. sqq. Wyttenb ad loca lutarchi, quae citavimus. Nomen Aegyptiacum est a coθισ, sive costi, prout scribitur apud Plutarchum de A. COS.
179쪽
cap. 61 p. 3 5 .F. ubi etiam nominis interpretatio exhibetur:
pretationem ex lingua Coptica probavit ablonski buse. Tom. I. pag. 36. Pαnth. v. l. c. S. io, ubi etiam errare docet Bochartum , qui ieroeto . I. png. si et II pag. 56. ircherum in Secti Nunci, et in Prob. Copt. pag. l. 5, si sine, Sqq. Secutus, Voce cocti Coptice estnem indicari putat. ' Manethon, sacerdos Aegyptius, tempore Ptolemaei Philadelphi scripsit librum nunc deperditum, cui titulus: Dίβλο τῆ Σῶθεωσ. servatus a Syncello sic etiam Theonis libri: hol fie
ἐπιτελλει τό αστρον Σωθην αυτοὶ Κυνα δἐ καὶ 2 είριον κλεῖ καλου/ιεν. Idem Signum ab Aegyptiis quoque axio vocatum fuisse, docere videtur locus Vettii Valentis, quem nondum editum laudarunt Marshamus Cranon Chron .
180쪽
in ex Grαρο. neutram Vocem agnoscit, neque tertiam,
'Aστροκι νώβ, quam Caelium Rhodi g. XVII. T. usurpassend notatur in Stephani Thes. r. in voce, ubi laudatur quoque L. R. ar er sis Critic αἐ OisS-αcium. pag. 2.2. Chalcidius in Platonis Timetetim αστροκityo ab Aegyptiis o λεχ η nominari dicit, in quo loco voci as- λεχην Si V Σολεχυν, Substituendam esse alteram illam Uy ιν , non sine Verisimilitudine conjecit Fabricius CL Jablonsi. htis r. I. pag. 22. Denique Germ. Caesar ad ani Pheten comm adris EU Di Alii Vol. II. p. Is :DAStrοcyon' inquit nominatur, quod nos Canis Stellam, dicimus.' Graeci signum illud A υνο nomine indicabant. s. rati Pheten 6T6.
add. s. o3. Nonnius Dionys XLVII. 253. Lucianus Deor. OnC. cap. 6. Ab omero Z. . s. et Arato VS. 55 , vocatur Nilos 'Doίωνοβ, et in Ptolemaei lοco, quem citavit deler in libro de Siderum ominibMS, p. 253.3Pro on apud Ciceronem ille Crenem dictus vocatur,
. 62, x. 26 et 3IT, et quos laudavit deler i. c. pag. id Alcaei versus, apud Athenaeum MONOS X. pag. do. U. αεαν6. Servatos, et Theophr. ias Plant.
vimus, uti et locus ora pollinis fortasse erunt mutandi, ita ut legatur , quod Fabricius voluit ad Geticidium , αστρον κυνoc prout Vettius Valens. II. o. dixit Nυνο αστρου