Niloi Hieroglyphica

351쪽

ADNOTATIOR ORA POLLINIS NITO IIII ERO GLYPIIICORUM

LIBRUM SECUNDUM.

Tον λογον γιη σοι παραστησομαι Supra I. cap. 35, fine, eodem modo pronomen os additur. oeschel ex hoc libri secundi initio, in prioris libri principio προσφων)ησι deeSSe conjicit. - aeterum, Merc. Suspicatur priora capita usque ad di mutila esse, quoniam in iis ratio non addatur signorum hieroglyphicorum, quae deeribuntur aut fortasse eorum rationes dedita opera omisisse scriptorem, quippe univerSe sati cognitas quam sententiam de nune ipso hujus libri initio recte inprobasse videtur dicit enim scriptor se reliquorum quidem hieroglyphicorum idoneas ratione daturum esse, ea Verο, quae neque in aliis scriptis, rationibus additis, explicata sunt, primum Subjecisse. Itaque haec leguntur in prioribus do capitibus.

Θεον σημαίνει Supra Lib. I. 13. dixerat per stellam indicari oων ἐγκοσμιον. f. adnot. οStra pag. 1so, eq. et tub. '. i. . In seqq. Verba noτε δε εα Trebatius in

Versione sua mi Sit.

δεαὴν - νύκτα - χρονsti In inscriptionibus hieroglyphicis leti universe adhibetur aditiαmnis evorta civictionem determinandam. f. Salvolini in Ere., met-

352쪽

eterαm p. I. pag. o. et 32. Ubi autem hortio diei atque noctis humana figura exhibentur, hae fellam capiti manibusve impοSitam habent, horcte vero ciei solis cis-etim, veluti apparet ex locul mumiae Muse Lugd. Butavi, unde depingendas cura imia in ab nostr imagines i. h.

et s. . T quoque Champoli in F lol. Sorol. ex m. V b. p. VIII pag. 1 ob XIII pag. 22s. Caeteris hujus hieroglyphici Significationibus addi potest,

stellam saepe poni poSt Siddrum nominα, tamquam signum determinativum. f. Champoli de merui. Vel verum. Explic tab, pag. 32. D 23s. De Coulianos p. cit pag. 18. lellam putat significasse lem Pus, quοniam O CHom, illam Ver Cio Vocaverint

ἀετο νεοgσον, . τ λ. LOCUS Corruptus, ad quem restituendum diversas conjectura prοpοSuerunt interpretes, quas in apparatu critico memoraVimUS CRUSSAEPTO κυκλωηδον, legens τυλοειδἐσ, interpretatur id quoductili meoiemhαhel, robustum, quod tunc recte onyeniat Cum ἀρρενογονον, atque νεοσσo explicat e more Graecorum recentiorum, necUSati Viam pro nominativo usurpantium. De Pau duplicem loci explicandi rationem exhibet alteram, qua καὶ ἀετοί νεοσσOν pertineat ad praeced. caput et reliqua ita scripta 'Aρρενογονον καὶ κυ&λω ήδυν φιαίνει σπερμα ἀνθρωπου; alteram, qua distinctione poSt νεοσσον sublata, legatur Acti

s 3 ui conjecturae favere videretur , quod in Cod Paris A. capitis titulus omittitur, nisi et in aliis capitibus, b. c. . et 86. hujus libri, idem Codex titulos omisisset.

353쪽

μα ἀνθocoresti, ita ut intelligatur; στήο Verba: κυκλω jδυν explicat de eο, quod OmnibuS CC itim Si, quo omne celectantur. - Fortasse ab initio deest nomen signi quo h- του νεοσσο et Seqq. indicata dicantur; sin minus, illud και additum puto, quod quum in Sup. cap. dixisset homonis mαSmili ni in per fellam indicari, nunc agat de alia ratione, qua αρρενογονον significetiar atque tunc pro νεοσσον cum Mercero legendum est νεοσσοβ ut autem illud κυ-ωηδόν, Vel prout correxit MVrc. κυύωειδε explice tur, ubi additur voci αρρενογονον, i. e. dinoes irOS MCCrecti, fortasse adjuvabit locus riStot Uiεἰ Λnim VII i,

σο αρρενογονον καὶ κυκλοειδε σηMαινε σπερμα ἀνθρώπου.

Ei,quilae stillas metre ProcreαnS Vrofundum Sigetiyi- Γαι semen hominis. Interpretati ea, qua qui et Petillas prolem mαεculam significet, confirmatur quodammodo loco Achmetis in nebocr. cap. 286, med ' βασιλευ ἐὰν δη τι μετὰ ἀετο ήμερου κυνηγει, τέκνον αρσεν ευρήσει κραταιω βασιλευσον, καὶ ἐπιχαρήσεται αυTeu, δἐ υκ χει, γεννησε ἐκ παντο . - Magnam quoque Verisimilitudinem habere videtur conjectura, quam Cl. ReuVens, poSt impressum orapollinis textum, mecum communicavit: Tαὶ κύκλo ωον σημαίνει σπερμα ἀνθρωπου; tunc Saltem PoSterior hujus capiti pars, monumentis Aegyptiacis confirmatur; ovi figura vid in tab nostr ny s. α 5 s. h. in picturis autem Imbolicis, το σπερμα parvis circulis indicatum vid.

354쪽

Secundum Seyssarth p. cit pag. 16. med. qui indicavit Solem planetam, in Astrologia Aegyptiorum , et pag. 156 med. qui es ulla Symbolum dicitur Jovis, ob

Λύο ποδε συνηγμενo J a USS. ex lectione, quam Pierius merui. XXVII. cap. s. Se invenisse testatur in SS. ori codicibus, corrigendum conjicit: UO IOUλου ποδεσσυνειργομενοι, - ita sedes colligαli quum Sol in lib. I. cap. di, sine, Ioλυ vocetur; atque tum accipit de pedibus Apollinis statuae ligatis. Sed ipsum illum locum, quem ad probandum hoc Solis nomen, citavit Causs. vitiosum esse, Supra docuimus in ad n pag. 2.2 seq.Paunii rationem si sequamur, locus intelligendus erit de Solis cursu, tempore solstitit hiberni instar hominis pedibus vincti, atque ideo aegre progredientis. Sed obstare videtur perfectum βεβηκοτεσ, quod Surpatur de rebus bis. Suidas βέβηκε στηκεν, ἐπεπηκτο. Jablonski in Oυα Inlet rel. αθ. Bemb. PMSC. II pag. 2is. S. 5. Merceri

stilio hiberno igni/οαril. - Statui lartasse potest, Bora- pollinem eodem modo atque supra, lib. I. cap. 58. et s. ob oculos habuisse hieroglyphicum et Ortim secum in Superiori parte junctorum, quibus saepisssime Verba mole Satque quietis derterminari, supra indicavimus, in adn. p. 28T. Puod si verum est, male ad vectem retulisse videtur do- rapolim, quod ad gentis tantum pertinet. Secundum Se 'rth. p. cit pag. 18. in Pede gemini eo reoli indicant Saturnum planetam.

355쪽

Ex hoc cap. Seyssarth p. cit pag. 183, sine , conjicitos Mercurii fuisse symbolum, quoniam ad hunc planetam

Cicer Fr Arch. cap. s. os belli ac fauces, vocat he lictim ei seriatim et si idem et timet m. s. Ernesti in Cl. Caeterum hanc significationem monumenta Aegyptiaca confirmaerunt, in quibus mαntis recte, vel potius duo brαρολ- alterum Culum tenens, alterum et Ctim, Vid. tab nostr.

'Λνθοωetro στομαχών Accipiendum sortasse de rα, non de lοmαCho proprie dicto. - digito iterum agitur, infra, cap. 13.

356쪽

CAPUT VII.

Midola χειοὶ Πατoiberor i. e. κατεχSμενον prοuti Clem Alex. Strom. V. cap. 8. Polleri pag. 6 2. de Anacharsi narrat, eum dormientem Solitum suisse: κατεχειν τῆμεν λαια τα ido , τῆ δεξια δε το στομα. CT Plutarch. in cirri liicile cap. T. pag. o. F. Diogen Laert. I. cap. . . o. et Michae Glycas NMαl. III pag. 23. D. Symboli hujus significationem apud Graecos satis cognitam, Borapoli fortasse minus recte accommodare voluit imagini Ammonis generatoris, quali in Sectione postrema papJrο-rum lanebrium pingi solet.

Aνθη δε ἀνεμωνησJ De Anemone ejusque usu in medicinaess. Dioscorid. II cap. 16s. Plinius iεlor t. XXI. cap. 23. et Suida in voce. - Phasian in versione sua addit: ob testiseemodi herbαe, erum Cilicet, Hirtimqtie O rem, quem vix homine ferre POSSunt. Ita et infra, cap. 13. et cap. 23. quaedam addidit, quae in Codd. non inve

iriniicilem, qνα scibile est ibi Sed dubitari possit, an hac significatione, a Graecis vox ea usurpata fuerit. Aeque

357쪽

eam recte vertisse Videtur Mero Sictium, CONSliliuionem- qtie Coi orim haec enim Graece dicuntiar καταστασt Tel

scriptor libri, εο γονῆ apud Ilippocratem, quem laudat Boesch et Aristot Problem. X. 56. Tom. IV pag. 112. E. si modo vera est lectio: δια hi eger 'coe. Idem, Gener. nim. I. T. Tom. II pag. 3so C, Seqq. aliorum hac

de re sententias memorat atqUe remini.

Κlaproth Op. cit. p. I. pag. 2. per c taα 'rSi, Coptice Aci, Aegyptios putat indicasse lumbum, vel ut correxit p. II pag. 26. Oχαm, Coptice EP quoniam hae voces ab eadem liter incipiant. Seyssarth p. cit pag. 183, med lambos refert ad Jο-

Πω - ηααίνουσιν. In Ald. σημαίνει. f. adn. ad Lib. I. cap. n. pag. Is T. Ooτυγο οστεον ΗοeSoli legendum conjicitἐρυγοσἐστεον, quod in Codd. legisse se testatur Pierius ierogl. XXVIII. cap. i. intelligendum putans de festucine, quoniam Vitruvius festucines orygαS etiam appellatas dicat, παρα TO ορυι-τειν. Pierii explicatione inprobata, ipsam tamen lectionem praeserendam censet de Pata v et de orygis SSe accipit, cujus cornu durissimum haberi ab antiquis probat, citati Ver

bis Aelii Lampridi in Vil Commodi cap. 13. Virium ad T

358쪽

n consciendas seras tantarum fuit, ut elephantum conto trans-nsigeret; et orygi cornu haSta transmiserit. U Fortasse ite rum res confudit IIorapollο, et cogitandum de hieroglyphico, quod eoχα θουα, εαCrisici Prα αναἰαm SSe putat, cuique forti, iis, et roboris significationem tribuit Ro- sellini Montim. v. et tibiae Parte I. Vol. II pag. 336. Seyssarth, qui, ut adnotavimus ad Lib. I. cap. sis pag. 2 3. δου α' δοτυγα idem animal SSe putat, etiam ex hoc capite conjicit Cottimicem Saturni symbolum esse, quoniam sei Seυerianti et Constranti huic planetae tribuantur.

pag. 336 seqq. et in Init. Docti . inum. ' pag. so . Cortaeus in Dαο lioth. Part. I. 3, si ios Parte II. 6, 112, 183, 2.3, 33.

359쪽

Λακτυλο ἀναιιέτρησιν Phasianin addit illis enim ni merum O Prehendere QCilitis homines Constiet erunt Secundum eronem, cujus Geometret meri edita sunt in nα Cl. Creteo. Paris. 1688. Agittis ianitas erat omnis mensurae Isidorus in Origin pag. 226 digilum minimam esse dicit mensurarum vulgarium. s. Jomard in E Pos. Acti Neir. Vel. Og in esci mi. m. Antiq. Tom. VII. pag. TV, seqq. Caeterum in ulna Aegyptiorum Agittis menSurαe partem constituit; id in tab nostr. ' 58. De coulianos op. cit pag. s. caput hoc per acrologiam explicat, quoniam digilus Coptice dicatur Tian, metiri Trui poSterior vox proprie Significat sire menSurram, Sed quum in exicis non inveniatur nam metiri is vertituri, ex CompoSit a Tirat, inmerimS, patere putat, literam ad formam verbalem pertinuisse. Seyssarth p. cit pag. 183. med digitum Imbolum vocat Saturni planetae.

Γυναῖκα εγκυον Merceri conjecturam, pr i γυον, quod in nonnullis Codd. et Edd legitur, legentis ratior Confirmarunt Codd. Aug. et Paris A. eandemque Pierius Amermi. Lib. XLIV. cap. 13. secutus videtur. De Pau εγγυον Tetinendum putat, symbolum ita Iplicans: Din matrimonion et familia conjugata unus est Sol, maritus scilicet, cuin adhaeret,στη cum Sole bipartito, id est uxor, quae m- D ne decias et lumen a marito mutuat, ita tamen, Ut poSt, integrum Solem Sol etiam videatur bipartitus c.στηο Sin respectu viri, Sol bipartitus respectu aliorum, qui in eandem familia vivunt. ' Visconti in Amse Piο- Clementino

360쪽

gendum conjicit τετμημένω, ita ut ad ἀστέοι reseratur, et vulgata lectiones; γυo SerVata, Statuit, PonSαm indicatam suisse per Cirmium aut ciscum soli, tinctum dimidicticte stellae atque Sic explicationem Sese nactum esse arbitratur hieroglyphici illius, quod vulgo ictu,nSαltim vel Cruru,n-Sαl audit, CUJUS par Superiοr, riSα, Soli CirCet O inserior ero ictu vel Crtix, adsimilata fuerit abruorapolline

stellae cimidialete, radiis duobus superioribus demtis ita- qtie Secundum mentem orapollinis, hieroglyphicum illud Significasse im MoereratriCem solis. Sed Champoli in lib. de mei mi. Vel. m. pag. 165, 262, 263 et ab gen .n 2 T. ex beliscorum inscriptionibus, comparati cum Versione Graeca obelisci Uermapionis, apud Ammian Marcell. Servata, docuit hoc signum indicare ilαm veliticim distatim: quae explicati exinde quoque confirmatur, quod in inscriptionibus saepissime tamquam signum determinativum additur voci Aeg3ptiacae uarii, qua et u significatur, quin et

loco ipsius hujus vocis scribi solet. Neque igitur Viscontii explicati admittenda videtur. Vuum hieroglyphici explicati non addatur, quid statuendum sit, non liquet Pierius loci sensum , prout nunc legitur, satis bene accepisse videtur, statuens Solis orbem pictum suisse metriiltim, et, medi Cusitis UiSSur Stella inussit esses atque ita quoque quodammod apparet, quare primum de solis Cir Culo, tunc vero de ciSC agatur voce κυκλο fortasse indicante sitim Solis orbem, δίσκo vero et ei sciem ejus in duas partes divi Sam. In mentem mihi venerat aliquando, an fortasse de hieroglyphicis phoneticis, quae dicuntur,