장음표시 사용
111쪽
Xenophon Memorab lib. I. c. I. 6. 5.J δῆλον υν, nono αν προέλεγεν εἰ φιν ἐπιστευεν, αλοθευσειν Idem LI L . . . 52.I ουὁἐν φελος ευνους Πναι, εἰ ux καὶ φελειν δυνήσονται. Sic apud Aristophanem in Nebulis v. 644. 45.J:
Ubi subintelligendum est verbum φὴς et ἴτι coniunctio, ut sit integra Iocutio: 4 ιιν 75ς τι τετράμετρον ἐστιν Miιιεκτέον, περιδου νυν Hιοι quod si negas etc.. tin pro H ιιι etiai pro τι ιν dicitur i. e. quod non, quiau V non, et εἰ pro τι, ut dictum est Aeschines t utractesiph. g. 47. d. eis. p. 4. d. II. Steph.J Λημω
δέδευκε quae locutio clarius per Infinitivum essertur: ουκαγαπῶ μὴ δεδωκέναι δίκλην, non est conteritus, quod poenas non dederit. Sic resolvitur dictum illud cap. XXIII.
Ecclesiastic. v. 4. καὶ θελιήσεις εἰ ur ἐγεννήθης, pro θελήσεις φιν γεννύθῆναι.
prae Eὶ ιν etiam praeterquam significat, in sensu ex - . 'RM. tivo, et est sorinalis nota, in qua τὰ ιν suam deponit significationem. Aristoph. in Vespis Equit. v. II06d: καὶ Οἴiρον πtον, μηδὲν λ ε μῆσθιε.
pro πλην σθιε. i. e. nihil aliud tibi agendum, quam comedendum In quo sensu εἰ th, εδι πλὴν καὶ se ἐκτὸς subiungitur, et fit πλλὴν εἰ μν , de quo sito Oeo dicetur. Sic et ἐκτὴς εἰ un. Lucianus περὶ πένθους. P, 27. q. s. ἐκτὴς εἰ th 1 ν σποδὸν sta σιτεισθαι πεπιστευκατε ubi τὰ stri nihil negat; nam nec verbo tribuitur. Sicut enim in supra citato loco Aristophanis, et ιιν , non tribuitur qν σθιε nam nec praecipit, nec vetat, quo minus comedat, immo suadet, ni comedat sic apud Lucianum et sit , nulli verborum, quae in clausula sunt, competere potest, neque enim ιν σιτεισ9αι, neque th πεπιστευκατε
dici potest. Quare, ut ε δ ιιι saepo pro ι δἐ conditione affirmativa accipitur, ut de ipso dictum est; sic insensu exceptivo ὁ εἰ th, pro ει, affirmativa conditione ponitur. Nonniinquam etiam propter loquendi modum, exceptivum sensum habere videtur τὸ ε ιιῆ, exercereque ιν Diqiligo b Corale
112쪽
negativae significationem, quae amen verbo iribuitur luconstri ctionis distributione. Unde colligitiis, non exceptiavum, sed conditionale esse, εἰ ut si dicas ποίησον τουτοδε ιιν θελεις ιι αποθανεiν. Quae locutio te resolvitiir ποίησον τουτο, εἰ θελεις ιιε ιν αποθανεῖν. Si vero dixeris: ιν ποιήσεις τουτο, εἰ ιν θελεις ιε
ὁποθανειν, tunc exceptivum sensum habebit τ ε ιιν , in quo is ιν otiosum erit, quia non infinitivo αποθανειν, quod potius affirmare intendit, qui Ioqilitiir , sed verbo θέλεις, quod in clausu Ia principem locum habet, tribuitur. Eιπερ. p. 128. Εἴπερ ex εἰ conditionali, et περ, imitativo constans, μερο simplicis conditionis plerumque notam habet, imitatione tantum ab εἰ disserens. In ii significatione duplicem ha - λειψιν alitur in diversis Iomiendi formis. Aut enim ver-hiun libaudiendum desiderat, ut apud Aristophanem in Nebulis sv. 226 27.J:
Ubi verbum βουλε subintelligitur, cum repetitione verbi υπερφρονεῖν, ut sit integra oclitior χλλ' οὐκ αὐτῆς γῆς, ειπε βουλει περφρονεῖν, ε modo, a tandem
demisere vis. Plena Iocutione usus est idem Aristoph. in Raula v. 6 sq.J: εἶ ουχὶ Σοφοκλέα ποοτερο υν 'Εὐριπίδουριέλλεις αναγαγεῖν, εἴπερ ἐκεῖθεν δεῖ, ἄγειν. In hac eadem Ioquendi forma adilingitur ipsi particilla ulce, στοχαστικὴ et περιγραφικῆ, ε παραλλήλου H περ, quod easdem iialitate designat Synes τουτ ιιεν ουκ
προσανιάσαι πορρω δεινον. Ubi εἰπερ ρα, si quidem, εἴπερ uere. vel si modo significat, et ἐλλειπτικc0 dicitur. Esset enim integra Iocutio, εἴπερ ρα τουτο δει ποιεῖν, a quidem id erat faciendum. Sic apii Galeniti primo περι ια- γνωσ- φανερον ιεν γαρ, cs Os ἐνδεχεῖαι κατα τον τοιουτον τροπον τῆς ἐπαφῆς ἰσθέσθαι, των πρc0των τ/ῆς διαστολῆς λοιπῖν ουν, ει περ ιρα, ἐν ταῖς θλιβου- σαις ἐπιβολαις ἰσγεσyati bi verbivii ἐνδεχεια ex nuperioribus repetendum est. Et tertio eiusdem tractatus: Diqiligo by Orale
113쪽
ox superioribus repetendiim est. δεχί Inso Dicitur etiam cum ἄλλα praeposito, ropter negatio-MON, tr nem praecedentem, ut eiusdem tractatus libro quarto: οστε
δια σηπιείου τινος. Alteram λλειφιν patitur particula ειπερ cum Oimn consequens Iocutionis omittitur in hypotheticis oculionibus, ut apud Homer. D. a. sv. 35.J
tibi deest consequens κατ ποσιωπησιν, ut Grauunatici vocant. Ne infra eodem libro re. 580.I:
Significat etiam conditionem positivam, eum Pro πειδhaccipitur, ut apud Aristot. Ι. Politic. ΓΤom. V. p. 577.Jεν ἐ, το ως βουλεταί τις τουτο γαρ τῆς ἐλευ9ε- λιας εργον εἶναι φασιν. ειπερ του δουλου οντος, ocῆν ιη ευς βουλεται. Sic in communi hominum Iocutionc saepe si pro quoniam tam atur. Εἴπερ etiam, ut εἰ nominis αλλο, omnibus casibus, In omnibus generibus praepositiun intensionis notam habet. Gregor. χρεος δἐ εἰπερ αλλο τι τοῖς αγαθοις τα τε αλλα καὶ περιδεῖν λογον, etc. Demosth. liuoimocr. 6. I. d. eLk. p. 16. d. Relah. αξιο ει, εἴπερ περι - καὶ αλλου, καὶ περὶ μυθε διελθειν.. - Οευ- ις praepositio, prout compendAsia D tknsim se vit, in hoc cominentario oeum habet. Qualis est illa I culto apud Pausaniam καὶ τ ι ἐν εἰς Μεδουσαν ουτως' ἐλει, vel Oυτως εἰρησθω. In cuiusmodi locutionibus adiectivum nomen, vel articipium, articulo τα subiiciendum p. 3I. subauditur, ut fit, καὶ τα ι ἐν εἰς Μέδουσαν avximo vel προσλήκοντα, i. e. ea, quae ad Medusam attiment. ET τα et πειτα.
114쪽
ει - διαπέμπεις καὶ πρὸς ημα τους φίλους:
In quo sensu accommodatur etiam πειτα, ut de Ipso dicetur. Prae se ex autet indignationem et vehementiam iuin Propter vim interrogationis, tum etiam, quia illativum est, et ex quibusdam praemissis subsequitiir. Ex Praemissis autem Veris, nostro iure videmur aliquid inferre, ideo tuo illatum sub interrogationis sorina, procinatori efficacitato Ρ ferimus. Alioquin si praemissae, aut antecedens dubium et Invalidum esset, ridiculum esset interrogative inferre aliquid. Iuxta igitur sui etymologiam et praecipuain signis eationem, ιτα articula prout consecutionem significat , him quoque secundarium sensiun habet quippe cum illationatura praemissis posterior sit. Porro interrogativam formam si detraxeris, parti Ia 4. 132. εἶτα idem erit, quod Ουκουν et τοι ν, et reliquae parti ειrα. Proeulae, quas συλλογιστικα graeci grammatici vocant. Iso νηον ex
erat in Panegyr. ff. II 3. d. e . P. 4. d. H. Steph-J I. iis. eum multa crimina obiecisset iis, qui Athenis iam im hoιasioneis. perium incusabant, infert εἶτα οὐκ αἰσχυνονται oris ἐνεαυτῶν πολεις Ουτως ανolus διαθεντeς, τῆς δ' )μετ ea adiaco κατγηγορουντες. euius Iocutionis sensus est reum igitur proprias ipsi patrias de male tractarint, sequitur, ut pudere ipsos conveniat civisam nosseae maledicere. Atque ita Italorum illi formulae respondet e prino a vergognano traitando eos iniquamente e loro citιὰ te. io quo particula huius sensu nonnulla iurasa
particula dicta sunt. Abundare etiam videtur interdum particula εἶτα vi ει με 'v' apud Aristophanem inmanis LV. 543 sqq.lto γαρ δὴ γελοιο ην ει
115쪽
ubi simpliciter consequentiam signiscat, vi fortasse responderet latina particula tamen. Alibi consequentiam cum em-333. phasi absurdi, quando videlicet aliquid ex non causa sequitur, ut apud Aristophanem in luto v. 909. 10.J:
tamen stomacharis. Et rursus Nanar. v. 367dr τους μισθους των ποι resi sit reve ' εν ἀποτρωγει. Neque enim ex eo, quod nihil ad sycophantam illum pertinebant negotiationes seqiri deberet, ut sibi inimicitias omparare velit nec ex eo, quod rhetor esset alius quidam, aequitur, ut comicorum mercedem usurpare debeat. Atque etiam vi latinae Pariicvia tamen respondebit, cum ait rhetor, comicorum tamen mercedem usurpat ac devorat. eois Aeeipitur etiam εἶτα pro demum, denique, ceterum, um ut apud Aristophan in Avibus v. 1422-25.J Sycophanta quidam interrogatus, quisnam esset, e quorsum venisset
Ubi ειτα αντὶ το λοιπον. Ceterum alas ut mih commode Opus est, ut sursum deorsumque celeriter eursitem 1avi ad homines ta ius vocandos. Et sic tia causativum sensum habet pro quare et qua Opter. L . . uoc 'Moὶ dativus prima personae pronominum, quod ettio sine prima syllaba dicitur. Si simpliciter prunam pem nonam sine emphasi aut opposition desimare opus sit, postponitur semper cuidam orationis parti, cui proprium accentum transmittit. Contra semὶ quod semper proprii unaccentum obtinet, semper itidem emphasin aut oppositionem designat. Si enim dicas ιελει ι οἱ vel ιελζσει ιοι -- pliciter curae tibi esse aliquid, vel fore asseris si vero Do tiελ σει, si soli, vel tibi prae celeris alias curae fore significas. Neque parum interest, utrum εἴλησει tio dieas, an φιo ιιελήσει. Nam hoc maiorem empli si habet. Idem aecidit σοὶ secundae personae, quod sem Per ονοσυλλαβον est, soloque accentu denota υιτ ασιν Di9jligo b Corale
116쪽
eνεκα ε ιου, ἐπει reant oppositionem. Nam simpliciter acceptum semper ἐγκλίνεται, i. e. Praecedentia dictionis accentu nititur, vel certo suum praecedenti transinitiit. Sin 1ιφασιν aut oppositi nem denotare opus sit, proprium accentum retinet, Verboque Plerumque pro ne praeponitur Aristoph. in lutosv 59.J: σοὶ λέγει ovi, οὐκ ἐμοί. Hac eadem ratione numero multitudinis, utriusque pronominis voces in constructionem veniunt, et idcirco imi Lu-
i. e. quansum in me est, vel, quod ad me attinet, Aristoph. in Acharnens. v. 386.Jλαβὲ M αου, κεκαδεω χῖδος κυνῆν.
π ε . Ἐπεὶ particula in ordine orationis παρασυναπτικὴ ἐπεί. Vocatur a Grammaticis, ut quae in conditionalibus Iocutionibus, antecedenti serviens, ipsam connectit tu consequente. Potestato autem est αἰτιολογικὴ ut quae non solum eo sequentiae cavsa est in conditionalibus, sed etiam essentiae
rei ausam reddit in simplicibus Iocutionibus, ut apud Aristophanem in luto v. I 53 sqq.J:
καρ καὶ τους γε παῖδας φασὶ ταυτο τουτο δραν, p. 36. - Πργυρίου χαριν. . ου του γε χρηστο , αλλα τους πορνους ἐπεὶ ratiουσιν υ αργυριον οἱ χρηστοί.
ac si dixisset: ου me αἰ ουσιν αργυριον οἱ χρης οἰ ei
117쪽
quoniam huiusmodi palliam induitur. L .a in pro Servit etiam probationibus in allegatione gigni alicuius halio huη eo modo, quo etiam γαρ ut de ipso dictum est Aristo uti. in Iulo Λ 879-8I.I:
Ubi Sycophanta probaro intendit id, quod interrogative Dr Posuit, ιων καὶ συ ιιετεχcυν καταγελας Probatio autena est: ἐπεὶ εἰ ιν ιιετεῖχες, ποθεν αν σχες, bιατιον τοδί nam nisi particeps esses etc. Sic Isocrates Panegyric. q. 30. d. eLk. p. 7. d. II. Steph. excusana
se, non infenso antimo in Lacedaemonio invectiun fuisse, increpationemque a calumnia disserre docens, in illis ver
καὶ τουτ εχοφιεν αὐτοις ἐπιπιμαν ubi ἐπεὶ conficinat p. 137. quod dicit, se non ad detrahendum Lacedaemoniis dixisse ea, quae dixerat. Nam quum multa alia possit recen-pro, δὲ aere, tamen Omittere. In quo sensu acceptum ἐπεὶ st, ut in probationibus affirmativam propositionum idem 1er
significet, quod εἰ ὁ μή. Plato in Gorgia p. s. d. ne . p. 4 3. d. II. Steph.J: υκ ἰει Ἀληλέγχθαι, ἄχυκρ-ες, ταν τοιαυτα- ουδεὶς α φήσειεν
ανθοωπων ἐπεὶ eo τινα τουτων quod si mihi non credis, percontare horum aliquem Advertendum autem, si ad ossi malivom propositionem probandam adhibeatur ἐπεὶ particula, pro ι δἐ ιιν accipi ut proximo exemplo Platonis, in quo interrogatio affirmationein infert. Valet enim, si dixisset: ταν τοιαυτα λέγζς, υ Σωκρατες, ἐξελέγχη δ πουθεν cum vero ad negationem probandam adhibetur, pro εἰ δῶ aecipitur Aristoph. in Nebes. 68 89.J
quod a negas haec esse masculina, dic quaeso, quonam modo vocares A niam 8 Et in Vespis v. I sq.J:
118쪽
βαλεῖν αν, τοπα ετε. quod si coniicere vos posse arbia ramini, ueste pericvmm, vel alioquin facite pericvmm. Si spud Synesium de quodam servo vinosor πλειμω δε-dutένος ἐπὶ του καταστρ ηιατος, ιθ γαρ ἐς κοίληροπαυν, ἐπεὶ 'av/ιάσης εἰ πν των κερ ιιων stιν ἐν P. δη- δεῆ ποιήσει. Ubi, si ad praeceptum assimiativiim reseratur ἐπεὶ particula, pro εἰ ει ιν accipitur sinis propinquius ιν γαρ ἐς κοίλην ναυν cum negatio praecedat, Pro ει δἐ positum erit. Repetitur enim tota propositio cum contraria qualitate. ει δὴ ἐς κοίλην ναυν πλευσεται. Dieitui et ἐπεί τοι. ivesantis in Epist. Saturnalibus πεί-ω. II. g. 26 sq. Vol. II. p. 328 ed. Schmied.J ε γουνγ πιστασο τους φοβον καὶ τας ιερι ινας, ας πονσι, πάνυ αν 3ιι φευκτεον ὁ πλουτος do εν ἐπεί τοι οἰ ειμε αυτον οντως αν ποτε κορυμντιάσαι et reliqua. Ubi pro εἰ D vel εἰ γαρ ιι , ponitur. Probat enii affirmauvam propositionem φευκτέον εινα τον πλουτον, cuius ontrarium destruens infert εἰ γαρ ιγ ῆν φευκτέον pro quod nisi ita esset, censes me etc. labet autem κατα . ' ιιετάληφιν, sensiun hunc particida ἐπεὶ quatemis idem valet, quod γαρ, quod pro alioquin accipitur, ut de ipso dictum est. Accipitur etiam το ἐπεὶ in sensu adverbii temporis, ἐπεὶ quum, Pro quum et posteaquam. Plutarch. ἐπεὶ ὁ εὐφθη ὁ ο xvη
ad portam venit. Iungitur etiam τῆν προιστα adverbio, in hac signis tan τα- eatione, ut τάχιστα ἐπεὶ quod eum ἐπεὶ ταχιστα, κατοι X WV ιεταθεσιν, - πιστα ἐπεὶ, i. e. ταχιστα ιετα τον P. 13 quod etiam pro ἐπειδε dieitur. Demosth. ἐπειδὴ ἐξουσία ἐγένετο Simu atque potestas iacta est, Vel Matim tilpotestas data est. In qua signiscatione interdum Innuitivo iungitur, ut apud Platonem in Symposio p. 373. d.
De . p. I 4. d. H. Steph.J ἐπεὶ ὁ γενέσθαι ἐπὶ τῆοἰκία του Ἀγάθωνος νεεν 1εένην πιαλ ιβάνειν τλῆν ραν. Idem in X. de Republ. p. 5I2. d. eis. p. 6I9. d. H. Steph. ἐπεὶ ὁ κατα σχολγῆν σκέψασθαι κοπτεσθαι τε καὶ δυρεσθαι. In cuiusmodi locutionibus
verbum extrinsecus est subintelligendum.
119쪽
pellatur. Quo nomine positivas conditione constituit , et naniecedenti parto primum locum obtinet, et conseqliena ali-
qno promittit, ut ἐπειδι, ὁ εἰδεναι καὶ τ ἐπίστασθαι
συμμrίνει περι πασας τας ιεθόδους. Post quae cost. sequens pars clausulae exspecialida est. Nam si sive ἐπει- δο dixisset o εἰδέναι καὶ τ ἐπιστασγαι συυβαινε eis. clausuIa ibi per se terminaretiir, nec Ipsi subsequens alia quod deberetur. Cum itaque artieula haec extim asserat orationi, et ab ἐπεὶ qui συναπτικὸς dicitur, derivetur, merito ut απὸ του συνθετον, παρασυνθετον si α του συναπτικου, παρασυναπτικὸν appellatur, atque ita Iasina particulae quoniam respondet, et Italicas ausali ἐπείδα , miche. quoniam. Ne consoquentiae modo ausativum est, sed rei iio- p. 140 4no modo causam designat, modo signum. Urede saepe pro pro γαρ γαρ causali, vel ι το ς ἔνεκα το accipitur, et tune
e δμή το, postponitur in serie orationis i
'φ Aeeipiiue etiam pro adverbio temporis, ut de ἐπεὶ dis
μὲιδὰν esum est, is quo derivatur ἐπειδο cui si addatur Pisai, sicula, sit ἐπειδαν, adverbiiun temporis, quod propter 'Gοριστολογικιν semper futuriam respicit, et idcirco sit, iunctivo iungitur. iucianus ειδεητο ὁ αυτοις, ἐπειδανιδωσι παρεληλυθοτας τους πολειείους, ἐπανέστασθαι.
mandalum ipsis ureret, ut, ubi hostes viderint, insur-xerent. Quod per Optativum opitus diceretur ἐπειδὴ
δοιεν, simulatque hostes vidissent, si nempe rei praete tiae narrationem respiciamus. Sed respectu temporis, quo mandatum dabatur recis per Sirbiunetivum distin est ἐπειθα sdωσιν, ae si ὁπο- l δωσιν diceres. L
qno interrogative eum quadam indignatione et vehementia, quemadmodiun tia Prosertur Aristoph. in Pluto v. II48.J: ἔπει απολιπων του θεούς ἐνθαδ αενεις; -- ei in Nebulis sv. 226 2 .J: ἔπει απὸ ταωου του θεοῖς περ ιρονεῖς, tua οὐκ απὸ τῆς γης εἴπερ ita Italice e pia tu dis rex etc. Ponitur etiam praepostere in sua propria si uicatione quod si quis non animadverterit, putabit abundaro advectimn hoe, an certo ν. 14I. haerebit e rea eius significationem, ut apud Aristoph. in Pluto Diqilige by Ooste
120쪽
ἔπειτα m V. I 3-o5.Linducitur quidam , qui adolescentem Iavda
ρεως adverbium erit. Quae iratificatio in narratio in transitionibn miibusdam obseuratur, Propter Praepostemmet figuratum ordinem narrationis, ni in illis carminibus
ubi muItia Pliaron insulam describens poeta, subdit: ἔνθα με εἴκοσιν ημα ἔχον θεοLE 'Oδυσσ. . Lb. II 6. similem narrationem auspicatur: νῆσος ἔπειτα λαχεια παοεκοιμένος τανυσται. Ubi etiam in describenda insula ista, multis versibus com aiuntis, subdit sibid. v. 142.Jr ἔνθα καταπλέομεν, καί τις θεὸς ηγεμονευεν.Quae narrationes, ut natura sermonis requisit, ordinarentur
naretur narratio, manifestum esset, πειτα adverbium.id, p. 142. quod ordine temporis prius et posterius est, significare, et Pro μετα ταυτα accipi. Videtur etiam abundaro in tuo carmino Iliad. έ. v. I2. με οὐ συ γ πεμ δέος ἔκγονος σοι, eum amen illativum sit, et pro quare et quapropter feeipiatur Inducitur enim ibi Minerva ad Diomedem dicens: