Matthaei Devarii liber de Graecae lingue particulis Devarii librum continens

121쪽

Mam, teque tuear, nimirum, e propter assisudinem pugnando destiteris, e propter timiditatem quod si is esses, sequeretur, ut minime a Tydeo procreatus esse dicerere. Illative item accipitur Iliad. Q v. 242.I

est olim consequentia cum potestatem detis δέ a, b stratu me socium deligendi, sciamque V Issem salem rigalem esse, sequitur , ut hunc issum ceteris omniavamaeponam. Sic 'Oδυσσ. a. sv 65.J

cum Uti se talis et talis sis, sequitur, ut non obliviscar cavsam eius. In eodein libro su. 82. temporis consequ-tiam significat, in sermone notheticor

l. e. Si Idissem ad sua reducere statuimus, sequitur, i. e. reliquum est, ut Mercuriam ad insulam, in qua Commoratur Uluesses, nitromtis. Ex quibiis patet, duplicem esse consequensiam et illationem alteram quidem, iionis, ut posito Iiquo, sequatur ex Propositiu alteram temporis, ut post aliquod sequatur aliud faciendum.

122쪽

σιν etiam elegautius inerri docet, ut apud Demosthenem r

et alibi δε εο ηυci εοειν φασαν. - ἐξ ὼν Sic εκ γαρ ων apud Ierodianum pro ἐξ- me. Quas quidem Πιοσις nihil aliud est, nisi reductio praediciaruis coniunctionum nἐν videlicet et 3 et mo ad Ioeum sibi conmentem, ut dictum est de vocibus εἰ Dpyoυλει, et εἰ

βουλε δέ. Celemin, cum untiis cuiusque Praedictartim Vo- cum singulae partes in constraicitonis distributione. ad diversa reserantur, seorsumque singulae suum praestent officium, unlii est, ii ipsa ut complexas et sorinales deaerihurnus.

Nam sic et δι ιυν, et καθ υν et πεοὶ - , et alias huiusmodi describere oporteret Nee enim, ut de νυ corii qua εἴν, genitivus nonnunqtiam nulli antecedenti res uindet sic do his dici potest, in quibus co genitivus praepositioni serviens, adiuncti lioque verbi astu introducit. Puta, supra dici exempla d p ὼν πρarto Oυτοι, sic resolvimus: In ἐκείνων, es ποττον οὐτοι et ἐξ Ἀν

λυιεῖν ξο τ υν νυν παρχονccυν ad ea, quae nobis amsunt ac si dixisset, ιρος τοῖς νυν Irctρχουσιν. vina significationis ratio eat, quod id, quod alicui .ianitiati Gditur, extrinsecus ipsi accedit.

Ἐς praepositio, quae εἰς plerumque dieitiir, Interdiim terminum Des vel temporis signiueat, ut pud Latinos d' snaeis nune pro νων ex libro Urbinato seriptum est ἐξόν.

123쪽

ἔσιε. mora, ex ἐς praedictum sensum habente, et τε a ficula sit ἐς τε, adverbiiiiii loci et temporis, cui adverbio additur ν, et fit εστ αν. Xenoph. III. ἀπηινρμ. c. 5.

κελευο/ιενα ποιουσιν. i. e. do eo et quamdiu tempesta- em e hostes verensur, imperata iaciunt homines Dinsert εστ ab εστ ν, quod εστ certiti definitumque sp tium ac terminum designat, et idcire praeterito iungituriri εστ νιλθεν ἀν-ιεινα, expectavi, donec venit. Εστην, Propter vim articulae αν, suturni respicit, et intemni- natum spatium signiscat, ut, si dicavius ἀν ιεινον εστ

Gν λθ , expecta, dum vel quoad veniat si in illo

Eτι gi ιν υν. - ' MV - πιι ob duae voces sunt appositae, neque somnR Iem notam eonstituunt, sed seiunctim una quaeque Suam vim indicat. Nam ετι adhuc, et amplius, Vel Praeterea, τοίνυν igitur, vel itaque significat. Ex quartim Vocum nppositione transilio, continuationi iuncta, designatur. De

124쪽

temporis est vox εω - Quo modo intelligi potest apud Aristot in VIII. Ethic. Tom. V. p. 339. ἐπὶ τοσουτον γαρ εἰσιν 'δεις, ἐφ σον ἐλπίδας ε ουσιν αγαθου. eatenus, quatenus, ve tamdiu, quamdiu Et in hoc sensu aecepit Latinus uterpres Evangelii secundum aruttiaevi cap. XXV. v. o. ἐφ σον ἐποιήσατε ενὶ ουτ υνδεων δεDνων μου των ἐλπίσμον, δειοὶ ποιησατε.

Ub Latinus inieri res quamdiu fecistis una de Iratrιbus meis, mihi fecistis.' i , pro ἐπὶ se, si ad nomen aliquod reseratur, , si iune i , articulus est, ut apud Aristot. histor animal. lib. VLoom. III. P. I 57. ο δε περδεκες δυο ποιουνταιιῶυν ω υν σνγκους καὶ ἐφ υμ μἐν εια, iri octi ori, V ἔ-αζει. Et sic illud si ut articulus au-

iiiiiiir cum vero ui nulliini nomen expressum refertur,

Ductum et conditionem designat, Quod etiam ἐν dicitur, πλεονασμῆ του τε, et varie construitur, et minus quidem ab alticuli natura recedit, quando innuit vocibus coniungitur. Aristoph. Plul. v. 1000.IE seii d. b. v. II4I.J ἐν έι uoci ειν καυιὸς, i . ἐπὶ τ υ μετεχειν cum vero Indicatici modi votabiis

iiivgitur, tune magis ab articuli natura recedit, praeseriamsi cum Subiunctivo opuletur, ut apud Pausaniam tu Luconicis: oi 'A ναίοις ἐπὶ ακροτατον αντισχουσιν

ciuου est. Exempla constri citonia hutiis vocis iii Iudicativi vocibu sexcenta sunt apud auctores Thucydides O si q

125쪽

nebatur, in lucem extractus est, pactis conditionibus rqvare Gennadium detulit. Quod planius de Futuro dicereiur ut Gennadium deferret. Quanquam Aoristus saepe p. 150. videtur habere vim uiliri, praesertim si adsit vel intelligatur particula civ. op iv. Dicitur et ἐφ του naan του et τέν , pro ου et εἶ articuli vocibiis accipiuntur. Lucianus ἐφ τσὶ συνειναι τι ις νεοις. Affert aliud exeinpluin Budaei is comm gr. ling.

emn το articvliis ad uomeu lx δἐν reseratur, suam nativam habet constructionem, nec inter voces, extra Propriam significationem et coiistructionem acceptas, quales in hoc continentario recensentur, collocandus est, ut in praelatione operis admonitimus. ἐν ις 'H οις etiam in hoc sensu invenitur, ut apud Sy

in loco particula haec, ii ad nullum nomen reseratur, adverbialiter accipitiir.

Ἐς ῖ etiam egitur apud Synesium, pro ἐφ εἶ, men

126쪽

et quotid. Si dieimn est illiid φιανε ἔδεε καὶ δοναται, quoad pirat et potest alia paratalico iungatii tune consequens, ito erit tibintelligendiun, Praeterituita teinpus respiciet, ut co nq, δευς του ἐποίοσε, donec vivebat, i. e. quamdiu vixis, tamdmiae t. Potes et Aoristi vocibus iungi ho modo πολλλῆν χαριν οἶδα τοις ἀνέφιοις, ' τέ 0ς, vel ἐπὶ τοσουτον εμνευσαν, γος τὸν

πλουν διηνυσα. Quariti locutioniana consequctus Praetem ituna itiden requirit. Sic τέως παοέειεινεν , cs ἐξέπανα. Praeterito perfecto, nec non plusquamperlaeto, nouaatis probe iungittar cum suturo ommode opulatur, ut ιεῖνον, ως γραφω, quod tamen per noristum coniunctivi, addito αν, commodius dieiturn o αν γοάννω donec acriabam. Iungitvr et sine a coniunctivo moclo, ut pud Sy

τευς ἀναπολογητος ς i. e. quamdiu Nam et coniunetivus modus ταις οριστολογέαις convenit, et vim Parii p. 152-culae αν in se continet, cuin de suturo loquimur necus, aide praetertio, ut de praeterito. Nam et do re praeterita, ut de uti ea loquimur, od emptis, quod nondum advenerat in aetii, respicientes. Et sic dicium est apud vilesium r

πέλαγος dum Augus desaeuiret. hi si tu forma rei praeteritae loqueretur, o ἀφοβρισε dixisset. Sed posito

temPore, quo manere statuerat, recte per conitinctivum locutus est.

compositis petriis , et alii a quibusdam. IL, In sonu dativi singularis, articuli relativi, sevii ἔ.nini generis, ἀντί του co ponitur Plato 2 de neptibi. lib. IV. p. II. d. BeLk. p. 450. d. H. Steph. 3ινὶ p. iba.daυως ποκά/ιης, v σοὶ δοκε διεζιευν suo arbitratu disserens, sic in liba fueris visum. In quo Platonis exemplo, iuxta articuli naturam, dativuin nominis ob reseri, ac si dixisset fi σοὶ δοκεῖ διῆ διεξι υν. Quod tamen

127쪽

Apud Aristotelem saepe limitativum est, Pro qua, b. e. re, et quatenus, positum si δυναμις λέγεται, ἡ

ut in otio, vel, qua es aliud, et ea ratιone, qua aliud est es lib. IV metaphysic. om. IV. p. 45.J. Sic in

μενος εστιν, αλ χ ο χρησ0ιο x xjoDς. Uuod etiatur. 54. Vox καθ Praestat, quae vox ad uoluendιερος refertur, etsi particula x in sensu limitativo, καθ 3 μερος significat. ὁ, naxo. Habet etiam vim illativam particula haec, et significat quare et quocirca, ut apud AristoteIem in I. Politic. Τom.

propter Permicuum est. ιν- ιαντην. Respondet etiam τι ταὐτn particula haec quae voces simul Postiae, eatenus, quiatenus, Vel, eo quo sigari eant in sensu limitativo. Gaga in translatione libri do Senectute ταυτο ιακαριουτερος, Γ ειυ ια ιἐν Φειάον' πονον δ' εῖχεν ἐλασσω. Quod Cicero hoc beatior, quoiauctoritatis habeat plus, laboris minus. Accipiuntur etiam voces a stimi positae pro υτως-ως, ut apud

ται. Quod Cicero de senectute c. 8. q. 65. dixit: quo vitae restat minus, eo plus istic quaerere. Ex quibus exemplis varia ratio has voces collocandi perspicitur.' Η, disiunctiva oniunctio, κατα φιλιπις καὶ ὀξείας heribitur. Quae particula, propter elisonis uesccuuia, SueP. εἰ ει ι γ vocis sensum resert et tam affirmativurum, quain negativarum propositionum probationibus convenit. Et uuii- malivas quidem probans, o negationem habet subsequeniem, ut in Phaedro Platonia p. 47. d. e . p. 24s. d.

128쪽

ὴ νησὶν οὐ βιωro αυνεν τον βίον. Cum autem negativam probamiis a particula sola, alno negatione utimur, ut in Primo ποιινηφι. Xenoph. e. .

verbo repetendo accipitur hoc inodo εἰ δε λαβοι ororii. e. quod ει Opus capessus. Retinet autem quodam modo disiunctivam naturam in hac etiam significatione. Duo P -- namque Proponuntur, tioriam alterum sublicetur. Sic tumulo Aristoph. v. 028-30.J

αναγκασαι δίκαιόν ἐστι, - τον υ παθόκίς π hιο παλιν μ αντευποιεῖν,

, μηδ' ὁτιουν δίκαιον γαθον ἔσe Est enim sensiis aut ventas est δἰ νω -- ben facere, ut nullo benesta sciendus. Sic ubique Parii-culae disiiinetivus sensus in hac significatione servari potest. Porro, quod apud Aristoph. Plvt. v. 485 86. legitur,

ibi particula j pro εἰ ει ιν accipitur. Nam negatio Pra cedens in illis verbis υκ αν φρύνοιτον affirmationi aequivalet. Locutio enim v a Uσάνοις τουτο ποιων, πιο vel amium hoc facies, vel hos tiSi accidet, significat. Eodem uiodo ξ particula accipitur apud Platonem in Apolog j. 6. d. Bekk. p. o. d. II. Steph. ουτοι ἐτα αν Ους-οτι λεῖον, εἱcio τινα ν και αν Τρωπον. σοφίαν 'φοὶ, Ιεν η υκ χω- τι λεγω . lnvenitur etiam I, οξυτονον, in interrogatione, euius η, in in era ars quaedam retieetur, vel implicito in quibusdam praece rumio ..dentibus continetur, ut apud Xenoph. II. πηινζιι. c. I. q. 3. λανθάνουσί σε οἱ αλλcυν σπειραντων καὶ νο- τευσόντων, τόν τε σιτον τρὶνοντες καὶ δενδ κοποι - τες. ibi pars interrogationis subiicetur Slibauditur enim nt xa, vel tale quid oppositum verbo λανθανειν. Ei in hoc aevhu nainvia quodammodo disiunctivam vim habeui, non tamen ad impossibile, vel absurdititi aliquod deditrii. 4. 47. Atque ita patet, hune interrogaudi modum noli Paruua Periure illa disserae illo, inquam, Pud Aristophanem Dissiligo b Cooste

129쪽

92 . .

ἔχοι τις αν καιον ανυι-εῖν, qti Iu niuiciationem eonvertendus est. Disiunctiviii etiam x in priore membro divisionis subia

exceptivo accipitur. Heuipti Prae se fert nitiem particida haec vim disiunctivam in v huiusmodi locutionibus, in quibus stibiicetii alterum γῆ, au- tecedenti applicandiun. Praeponiintur enim duo quaedain, qliorum si iii alterum neget, alterii concedat necesse est. Qitae argumentandi ratio, deductioni ad abfnrdum persiimilis est, et ad conditionaliuin argumentorum sorinam rediicitiir. Praeponeuda itaque est altera disiunctiva iuvntecedenti omnium supradictorum exemplorum, puta inmatonis illo ν πασα ἀνθ' ocurro ψυχὴ φυσει τεθέαται

τα νζα, η οὐκ αν γηλθεν. i. e. aut concedendum est, animam humanam en ta Omnia perspexisse, aut non

ipsum venisse. Quod si detur, ipsam venisse, perspem 143. xisse quoque entia Omnis concedendum est Xenophoniis quomi illud ἀλλα μὴν ξιο εργον γε υδαιιου πτέον, εὐθυ ἐλεγχ' r)σεται γελοιος υν. Et illud Aristopb.

ad ita Theseus: ἡ uii ιαναγνον ἐκλιπευμ φρένας i. e. nunquid polivium me relinquis ad quae Hippolyto:

130쪽

IIvie partieuIae adlimgitur που οριστολογικον. vel et es πιπληρουματικὸν et fit 7 του, quod non soIum stim P, sis. malinum, sed etiam n terrogatioum est, de quibus infra. Quod autem apud Aristophanem Pluti v. 869. Iegitur,

et των πονηρῶν ησθα και τοσι φρυχων. το ζ, non tam interrogativum, quam assirmativum videtur.

Cum enim querasvr quidam, se propter Iuli illuminationem perditum esse, alter argumentatur illum esse improbum. Quia scilicet linus non nisi improbos homines perdat, iue autem se perditum a Pluto pros eatur, sequi, ut improbus ait. Quae conclusio non interrogations petenda, sed illatione adstruenda est. Apud eundem in eadem sabula sv 608. Iegitur,

Ubi apparet, particulam, Trinandi vim habere, ipsiquo ιιν ν Particulam affirmativo neceptam, ἐκ παoαλλήλου Ρ- poni. Apud Homerum etiam affirmativiti est in illis ea minibus Uad. . v. I 8.J:ῆ δη λοίγια γα τας εσσεται. o alibi iniad. 1. V. 12.J:ῆ αλα δη τοκηαε Μενοιτίου naetuo viata In hac etiam significatione που particula τοι ν apponitur, et si retroυ, asseverandi nota, de qua mox dicendum.

. Ex accentu vocis preo patet, ipsam non esse Voeem ηπον. compositam, sed που οριστολογικ υς, vel etiam στοχαστικως, ve aliter acceptum, amrmativo, per appositionem ociari cum autem partices duplex sit signisi p. 60. catio, ni proxime dictum est, ino itidem vocis, quae ex apsa eo tat, via duplex erit nam aut interrogaliam erit, Mut asseverationis nota. Exemplum interrogationis est apud Aristoph. in Plato v. D sq.J:

ἐν ταῖς γυναιξὶν ἡσθας ad quae respondet anus: Mα - ἐγω μὲν ov. In qnibus verba τι δ' ἐστίν; qua interrogativum habent, interrogativo etiam partieulam που aeripi, Di9jligo b Corale