장음표시 사용
91쪽
γε Γ particula, at satiem, et certe significat Aristot. X. Eihic. Tom. V. p. 390. τοι σφετέροις τέκνοις καὶ
ε ιιι ολον ιιέρος γ επιβάλλει τῆς βλασφημίας. Si
non summa, at pars quaedam, Vel Cerie pars quaedam. IIo idem significat ἀλλὰ coniunctio. Unde ambo ex παραλλη λου quandoque iunguntur, ut Iliad. . v. 82.Icιλλα γε Dλλα γε κιο μετοπισθεν ει oro ove τελέων. Quod etiam interpositione D interrumpitur, et si ucur οἶν γε.ουν e. Iungitur et o ουν, παραπληγρουιστικυῆ in hoc eodem sensu, et fit γουν, de quo infra. γε, Pro etiam pro γουν uecipitii in probationibus a signo. γψῆν Isocrates in Panegyr. 6. 52. 53. d. eis h. a. d. H. Steph. de Persaruin moribus loquens καὶ τα μεν - πεινως, τα δ' υπεDqφύνως ζευντες, cis με συιιιιάχων καταφρονουντες, τοι ὁ πολυείους θεραπευοντες cuius simili assere, τὴν ἐν ε ιε 'Ἀγησιλάου στρατιαν, ὀκτco ιῆνας ταις αυτ υν δαπάναις διεθρεψαν, τους ἐυπερ αὐτων κινδυνευοντας τέρους τοσουτου χρονουτὸν ιισσὸν πεστερζσαν. γε pro Signifieat etiam idem, quod φιενουν i. e. mmo, ut lut Φ ψVm Equitibus Aristophania v. 185. 86.J, interrogatus quidam,
ἐ-m vero, tametsi furantem quis viderit, perseris nego, p. 94. me furtum fecisse. In qua signifieatione habet vim
92쪽
i νθρωπε τίς εἶ μων ἔκγονος εἶ τῶν μοδίου τις ἐκείνων:
Adstruit enim ab Harmodi originem quandam trahere, signo et argumento, quod pus quoddam generosum fecerit. Pontui et pro simplici γαρ eausativo, apud Ari-γι, Pro rei/.stophanem ἐν εἰρηνη. V. 30I.J, ubi cum dicat quidam, ψυχῆ δ' ἐξεσα υσα, subdit alter κατησχυνας γε τοκλῆας,
quana causam reddens, cur illi successerit, ut animam suam servaret quod videlice turpiter se ex acie surria
duntaxat in mea est sententia. Xenoph. αλ ἐκεινου γέ τοι, φη εν ιδ' τι υ νγιιέληκας. Lliud cerieouidem acιο non neglexi,si Plato κατα λογον γέ τοι εφ' αν γίγνοιτο ἡ τε νέα καὶ 7 κρισις ratione vero vel atqui ratione etc. Praeponitur etiam se particula τελιιν ν adversativo, et, μην, pro si γε ζῆν, in quo non adeo apparetis particiviae vis o set 'περιγραφικῆ, vel μειευτικὴ, Heu stri particulae vis ad p. 5. versaliva quippe eum /ιὴν pro ιιέν τοι i. e. tamen,
accipi videatur. Nolandum tamen in transitione, seu iuprincipi locutionis, ποστατικως, sermovem inchoantis, et simpliciter, ubi nihil praecesserii, quod lituitatione egeat, tunc totam Vocem γε ζιὸν puram vim adversativam obtinere, ut apud Aristoph. in quilibus v. 230-233.I:
καὶ ιη Molis o γαρ ἐστιν ἐδεικασμένος. υπι του δέους γαρ αὐτὸν οὐδεὶς θελε
τῶν σκευοποιιῶν ε&άσαι πανrους γε μην γνωσθήσεται.
Ubi vero praecesserit aliquid, quod limitatione Indigeat, tuneo particula, suam vim περιπαφικον obtinet ut apud Xenophontem de re equestra c. I. 6. 5. multiatum boni, tum mali mira ignis expositis, subiungitii του γε th ορχεις ει ιν ιιεγαλους τὸν ἔππον πειν. Quod ex resolutione eius vocis manifestum si, ut si dkas: τους γε ορχεις Βιως δει μὴ παλους πειν, et erit sensus in aliquis concedat alia , testiculos quidem certe
non magnos habere equum oportet. Γ τοι etiam, exis et o constans, adstractiva est γέ τοι. alicuius propositi, cum aliquid allegarnus ro signo et r-gumento, vel exemplo. In quo sensu γουν etiam accipit ri de quo infra. Aristoph. Vesp. v. 33. 34.J. Diqiligo b Cooste
93쪽
Ἐρινυς ἔστιν ἐκ τραγονδίας. βλέπει γέ τοι μανικον τε καὶ re γωικον,
monia, mire mihi exposuisti Demosth. de falsa Ie rione . I 3. d. eis. p. 45 ed. Rei . καὶ ιέχρι του δευρ ἐπανελθεῖν ἀπ τλῆς πρωτηὶς πρεσβειας, hie γουν διεφθαροιένος ἐλάνθανε. b. e. 0ι γε, habet enim
vim determinandi et circumscribendi, sicut unlaxat. In hoc sensu quidem adverbio utitur Cicero ad Attic. X, IS. Omnes mos, guibus irascitur crebrius, tamen, ros habet, me quidem se ipso cariorem hι γουν. Servit etiam probationibus, cum aliquod signum, vel exemplum et argumentum allegamus ad conficinandum, quod intendimus, ut apud Plutarchum in Demetrio c. 33 p. 904.
94쪽
τοι δακρυοισιν τῶν φευγοντων ε καὶ τοῖς λο ιυρμοῖς ωκησας γουν ἐπδεηδες Τῶν ἐνταυF, να ταυ ακροψο. Latet autem praedictus sensu interdum propter sormam
locutionis ut apud Aristophanem in luto v. 564 65.J, ubi eum ν πενέα dixisset,
or κοσμιOrης ,εῖ με ἐμου του πλουτου συσίὶν βρίδειν, addit ChremvIus: πανυ γουν κλέπrειν κοσμιον ἔσrιν καὶ τους τοίχους διορυrrεικ. Quibus ironice assentitur, verum esse, quod ν πενία Pr posuit ironice id arguinent confirmans, quod ni explicatur verum est, τὴν κοσι εοτ' οἰκειν an σοὶ cuius rei argumentum est, quod το κλεπτειν κοσ/ιιον ἐστι. Qitae omnia ut ironicum sensum habent, si et ironico etiam proserenda sunt.
Est etiam γουν, ειαπικὴν pro certe, e quidem is cir certe, et idem quod re et ἀλλά γε significat. De
γαρ στέρησίς ἐστιν απάσης τῆς ἐνεργείας, προς γουν
τῆν αισθησιν. - . Aecipitii etiam partient γουν pro immo apud Aristo-r' 'phanem in Vespis v. I I6.J tibi inducitur quidam ad
qvibus denuntiat, fore, ut mox patris sodales adfuturi
95쪽
negans, posse tam muti mane illas adesse quae resebiens alter, ait: νη τὸν ζ, δέν γουν κε σήκασί γε.I. e. immo vero sero hodie surrexerunt, pro eo, quod solent acere desimens a fortiori servi oppositionem, ac
a dioeret immo mirum est, quod iam diu non ad erint.
δε is coniunctio, ut articulae μἐν respondei, ipsamque subsequitur, artitivam viii habet, et in partitionibus iunp. 99 ipsa adhibetur, ut του ανθ ρ υπων οἱ μἐν γαθοὶ οἱ δῶ φαυλοι. positionis leui, seu diFerentiae signum est, ut συ ιἐν ιει ι παίζειν, γε ει σπουδαῖων λέγco. Quam significationem etiam sino praecedente sti obtinet, it in illo Demosth. de corona g. 265. d. eLk. p. 15.
Misso dem significatione loco λλα ut ιικρον μἐν καλὸν ὁ ui λ i. e. parum usdem, eruntamen pulcrum et elegans. v. iis tinns Adhibetur etiam in transi ionibus narrationis acesilioue nar-ditque, ut a transitio ποστατικως, et abrupte fiat, nihil ' opus sit praecedente μἐν si enim prae dat μἐν tune erit transitio ista eum continuatione, ut aepe apud Xenoph.
ὁ δ 'Aστυάγης te Continuatur namque praecedens Pilogus cum exordio subsequenti narrationis. M idom, Aequivalet etiam ιδ καὶ συμπλεκτικ6, ut in Pr qR- μι ximo Hippocratis Ioeo; ubi praeter primum ἐ, reliquaoannia, quae sequuntur, copulativa sunt: - καιρος Κυς, η ὁ πειρα σφαλερὴ te Neque enim singilla illa κου--ατα, priori opponi dicendum est Sic in argumentis, in quibus praepostero minor praecedit, deinde maior assumitur maior, mediant di, minori annectitur ut πας-- p. 100. θρωπος ζῶον παν δ ζωον οὐσία Ubiis pro καὶ accipi mauisestum est. In hoc eodem sensu, in interroga- Diqilige by Ooste
96쪽
Quandoque αντιθετικην vim habet, et aia sensum δὲ Vrιθε refert in huiusmodi interrogationis repetitione apud eundem νικον.
των νυν ἰὸ17 ρων. In qua loquendi serina et ieero et Terentius particula autem lint usi, ut annotavit Budaeus comm Gri litig. P. 486.JPonitur iisti ἀντὶ του δὴ, et praesertim ἐν ταῖς δ pro ii. αποδοσεσιν, h. e. in principio consequentis longiorum P riodorum, pro repetitione eius, quod proponitur. Isoerat.
in Panegyr. 6. 98 ed. Behis p. I. d. II. Steph. α δέεστιν δια, καὶ τ=' 'γε ιονέας ἄξια, καὶ τοῖς προειρην ιένοις stολοποιιενα, ταυτα δ' ἐιιδ εργον ἐστὶν εἰπεTιν Si apud Platonem p. II sq. d. Bekk. . II 3. d. H. Steph.J o δ' αὐθόξευσιν ἀνιάτως ἔχειν, διὰ τα μεγέθη των . ψιαρτηγιάτων - τουτους ὁ ' προσηκουσα ιοιρα Λιπτει εἰς τον πωρον hos utique, hos ero. Quo Ciceronem usum esse testatur Budaeus, de Divin tione lib. II. e. 8.J quod en- is, qui divinat, pra dicit, id vero futurum est, graece, τουτο 0ἐ, Vel Tot T P. 10 .dq. Quae repetitiones, ubi prior periodi pars longior est,
videntur necessario fieri ad reassumendum ea, quae suerunt Proposita. Ubi vero prior pars ιονοκομιιατος est, non ad necessitatem, sed potius ad ornatum dictae particulae a Libentur.
Accipitur etiam δἐ pro τι i. e. etiam, et apponitur pro D . τε καὶ ἐκ παραλληλου. Aristoti . illic. Tom. V. P. 386. εὐστε η του θεου ἐνεπεια μακαριοτητι διασέ- ρουσα, Τεωρqτικο ν ἀζ, και τευ ανθρωπινων δε ηταυτηὶ συγγενεστατο, ευδαι/ιονικωτατP i. e. humαnarum etiam actionum, quae ad hanc proxime accedit, quombetitissimos reddit Demosth. ει ι τοι λὶτευ ἐστὶν, si ους νέους των λεγοντων γε καὶ ιιεις ει ορατε et tua quoque Iu qua significatione accipitur etiam δὴ par
97쪽
p. 102. tibi supplendum est, ἐσι φιλέα πρὸς μον sed quotenus homo est, amicilia cum eo est. Ideni alibi Ethie. VIII. Toui. V. p. 354.J διὸ καν δοξειεν ου ἐξεινα υι se πα- τέο απείπασθαι, grato δ' ιον supple δοξειεν ἐξεῖναι απειπασμαι patri vero licet, fili nuntium emittere, sen ilium a bdicare. In quibus exemplis cum in priori parte negetur aliquid, hoe idem in posteriore astranatum iteratari Sic apud Theophrastum των ὁ ξυλων τα πι- στα μεν λως ἀφραγῆ, δια το vsινωθεισαν τὴν ιητDaνεηραίνεσ9αι τα ὁ πελεκν α καὶ στρογγυλα, δια τοἐναπeιλῆφθαι τὴν sin ραν. Ubi ex contraria causa, contrarius quoque essectus του φραγῆ supplendus est post Vocem στροZγυλα, ut sit integra locutio: τα ει πελεκ ακαὶ στρογγυλα ρηκτα, ut ita dicam, seu ευρζκτα. Quam Imnendi formam, nisi quis obsera averit, facile decipi poterit. Similis ελλει θις est in locutionibus ση ιειον M, et τε insto δἐ et ἀποδειξις δέ. Nam in his quoquo subaudiendum est, praeter verbum substantivum, pronominia quoqii demonstrativi casu aliquis τουτου, es τουτων.
γαρ γ ιιεν ειρχήνη, et reliqua, huius autem rei argumentum St. tiam loquendi formam pleniorem protulit Ariston Hist anim. lib. VIII. Tom. IIL p. 235. de morbis equorum loquens: λαμβάνει ὁ καὶ εἰλεδς, ζιιειον ἐτῆς αρρωστιας, et quae sequuntur.
d. q. Iungitur et aliis particulis, puta δὴ quae simul transmisionibus serviunt, ut apud Delmosthenem de citia m. f. 84. d. okk. p. 399. d. Reisk.J ἐα ει ι καὶ p. sta, προς- τοις ἐχ oῖς συμφερει quod si eic. In qua significatione Ciceronem porro, adverbio usirin esse docetulldaeus Comm. r. ling. p. 486.J, cuilis verba illa Ne rin uet. II. ib. I. c. 46. f. 2I. neque enim perfacete dicta neque ore hac severitate digna ob d δὴ τῆς ἐνταυίλα σεμνοτπτος ξια, graeco reddidit. Iungitur et eum γέ Demosth. in Midiam . 83. d. eis. p. 54I. ed. Relah. πένης uἐν σco ἐστίν, οὐ πονορος δέ γε. Ibi tamen γ vim suam μει οτικὴν et περιγραφικνὶ Obtinet. Adiicitur etiam o huic particula παραπλνὶρ 01ιατικέος που nutem non semper ργως ipsi iiivgiiiir. Nam in illo Iliad. i. v. 35. 36.I
98쪽
που προχροαστικως necipitur, et eum Verbo εἰσται eonstruitur, cui etiam localiter adiici potest. Invenitur et lain dia diphthongo seriptiun ει coniun- δι cetionis Ioco, in repetitis interrogationibus, it Iliad. E. sv. 406 sqq.J
in quibus δαὶ ultinio Ioco positum, coniunctionem Ascvit Apollonius Grammaticiis, negan articulum αἱ colliso δε subiectum esse lio loco. Apud Aristophanem eiitim saepe invenitur a pro δἐ positum in interrogationibus ut
et infra in eadein sabula v. 558.J p. 104.
ei infra in eadem subula v. 905.J:
In quibus omnibus locis ex metro carminum patet δαὶ Iongam requiri syllabam. Ae etiam νολκον σr Modina , . . adiectis paris δὲ eneIIturisvla, articulisque raepositivis iuncium, demonstrativi Pronomini signisicalionem composito tribuit. Est Diin δε, ηδε, οδε, pr οντος, DTV, τουτο. Quae Voces ut compositae, sit uno accentu nuper rimam posito proseruntur, in ipsisque articula δἐ nihil coimniino habet cum coniunctione δε Cutiis rei signium est, quod eum Praediciis vocibus d coniunctio, interdum construitur, cum dicimus de δἐ pro Deto di, ubi δἐ frustra iteraretur, si de syllaba coniunctio esset. Et hoc disserunt propositas voces ab ὁ ῖ δἐ τ δἐ in quibiis id coniunctio est, et respondet ιδ ἐν in partitioniblis cum dicimus ὁ μῖν, di, pro curo 3 ἐν Ουτος ἐ, ita potentia reserunt subiectum aliquod. Si enim actu adsit subiectum, non ne P. Ios. cessario respondet τε ὁ ἐν nisi illud quoque suo Praeponatur subiector ἐν ζ1 οσθεν ζς αυτ ειπεν ο δε Nικίας λεό- τοιαδε. Nominibus quoque τοῖος et τοσος, et τηλίκος iungituro di, toριον. indos τοσ0σδε, Dissilire by Ooste
99쪽
62 δ αι i. τοιοσδε, unie accentu si per lilitiam nominis posito prolata τοιοσδε, τοιάδε, τοιονδε et τοσοσδε, τοσήνδε, τοσονδε. Haec eadem δε particula, formalis teminatio est adverbiorum ad Iocinn, ut o κον δε vel ικαδε ιιεγάραδε quae particula si voci in s terminatae addatur, ex σ
δεικα. Λειν vox, quae tribus generibus mim diversis articulis convenit, ut O δεινα, ἡ δεινα, το δεινα, quidam, quaedam, quoddam, Vel hic fatis, ut vulgus hominum nunc loquitur idem quod τις et τὶ ἀοριστον significat. Quare male exi graphiis hac voce Graeeos uti dieii , cum
certum hominem significare volunt, neque tamen nominare. Contra incertam et indeterminatam personam hac voce significant. Demosili. περι το συνταξεω sq. . d. eLh. p. 67. d. Reish.J καὶ περιεστιν stιν ἐκ των πραγματων, ὁ δεινα του δεινος, τον δεινα ισζγγειλε Μule item tribus personis vocem hanc accommodari dicit, cum incertam personam ignificet quae quidem qualitas non nisi
tertia convenit, cum prima et secunda Praesentes Me Ponantur Et determinatae.
δεινα καὶ ὁ δεινα. Sic dici potest in seminino generet δεινα καὶ ni δεινα, et in neutro apud Philostratum do Empusa lib. II. c. 4. το δεινα γενοι ἐν γ καὶ et δεινα
αἶ. Patet igitur ex supra dictis exemplis, vocem δεινα, tribua generibus, articesoriun adiumento, nominativoque et accullativo casui, cum euiusque casus proprio articae tribuit genitivo autem et dativo voce δεινος et δεινι cum c iusquo itidem proprio articulo destinari. Demosth. in Lept. 6. Io4. d. mis P. 488 ed. Reia. τε δειν μεμνο- Diqilia πιν Orale
100쪽
dem obliqui ex monosyllabo recto, cuius usum uis habemus, deduci videntur. Λ ζ Ah particula, διαβεβαιωτικὸν ιορto a Grammaticis δη- appellanii , i. e. adfirmantis et asseverantis particula. Videtur autein primaria eius significatio eadem esse, ni illo γ δ , adverbii temporis, ut apud Aristoph. in Pluto v. 227.J: καὶ δι βαμζω, et in Avib. v. 550.I καὶ δη τοίνυν In quibus exemplis mox et iam significat. Unde et praesentis emporis verbo iungitur, ad significandam τὴν οι- μοτντα του πράγ3ιατος. Ponitur etiam per se, in hae eadem significatione, sine καὶ ut apud Xenophoni. ω δἐ p. 108. ἔκαστα τουτων βέλτιστα περαίνοιτο, τουτο δὴ πειρω- ιαι λέγειν, ubi etiam praesentis temporis verbo iungitur, Pro τουτο ν δν πειρωstat. In hoc sensu accipitur ἐναελφέρε δὴ et ευρο q, i. e. age iam. Et in Ioquendi forinis, quae videntur obseerantis esse, qualis est Iliad. έ. ἄξον δὴ no Aio/ι, Νεος Quam significationem habet etiam in locutione κατακέλευε δή, apud Aristoph. in B vis su 207.I. Sic dicitur ἐν πευσιν:
Porro idem sigmificat quod δἐ pro etiam accepto δ' pro e
ed. Η. Steph. εIεν δὴ cis ξένη, τοιουτος ων, ὁ φως τινα χρείαν siet. Unde ἐκ παnαλληλου praeponitur ipsi φοῖν, ut anu eundem in Politico, τί δὴ osν, φη ὁ ΣωκρατIς, ου πάντες ἐραν φαtiis. Subiun tu etiam τω δε, in transirianibus orationis, dii, ut dictum est, ubi a coniunctions δἐ a iuri Plato in