Matthaei Devarii liber de Graecae lingue particulis Devarii librum continens

151쪽

114 καὶ μήν.

p. 93. Post quae eum i Das nonnulla interposuisset, ad aqua respondisset ὁ Καριων, demum DKaριων sv I 204. 5. inquit,

In quibus καὶ μνην, cum superioribus illis verbis continua. tur, τα χυτρας αἷς τὸν θειν δρυσουεσθα, aβουσἐπὶ τῆς κεφαλῆς φερε, i. e. Vas, quibus lutum deum atatuemus, super caput gestabis, quanquam liis istis contra quam reliquis accidit. κιὰ μην, i Videtur etiam accipi pro λλα ξν, in eadem sabula Pr Wia su 900 905.l ubi inducitur Sycophanta, qui diei d se:

' i χρημος ων καὶ viaυπολις πασχου κακῶς. Quibus obstans Hie interlocutorum dictita φιλοπολις καὶ χρηστος; post quam interrogationem urget Syeophania,ώς Ουδεὶς Vsse. a Sycophantae verba evertero intendens qui eum eo disputat subiicit: καὶ μὴν ἐπερ-ηθευ αποκριναί μοι, γεωργὸς ει;

τί δαί τέχνην τίν ααθες; Quom singula eum negasset Sycophania, et consessiis esset se ex euriosis negotiationibus victum quaerere, insertisse sv 909.I: πως οἶν et ετης χρησrος, τοιχωρυχε. Quorum verborum sensus est Si tu probus vir esses, eo ceres inique aut agri Puram, aut mercaturam, aut artem quampiam aliam sed nullam harum exerces, ergo feri non potest, ut vis probus sis. Autecedens et eversis eius continetur implicite in interrogationibus γεωργὸς ε7, 3 Qιπορος eie. Quibus extorquet ab adversario consessionem antecedentis. versionis autem signum est vox καὶ ιζ' quae pro αλλα μὴν accipitur, ut dictum est. Consequentis autem illatio eiu interrogatione sit in illis verbis: p. 94. πῶς υν αν erra χοηστος, ω τοιχωρυχες potes tamen καὶ μὴν adversalis etiam accipi, ut και τοι, pro destructione eius, quod dixerat Sycophanta se Probum visum esse ut dicat, qui ontradicit: καὶ μὴν ουτε γεωγ

152쪽

que mercator. iii tamen sensus ad supra Ictam arguis ineniationem reVocatur. Unde patet, particulain hane modo simpliciter esse adversativam, modo eum argumentatione, ut dicium est de a τοι parsicula. Iain enim alibi quoquo aduolavimus, paniculis sero omnibus, praeter nativam vim et significationem, qualitatis etiam alias quasdam accidere, quae non mutare, sed augero euiusque significationem dicendae sunt, ut de proposita a ticula dici inus quae eum adversaliva sit, tamen praeter vim adversandi fit, ut interduin etiam ratiocinativae Iocutioni serviat. Ponitur etiam ποστατικως particula haec, cum rem insperato et do improviso accidentem significare volumus. Tunc vero adversativa vis supprimitur, propter desectum cuiusdam vocis subintelligendae, ut apud Aristoph. in luto II038.J, anus illa superius dici inducitur dicens:

καὶ μ' ro μειρακιον τοδὶ προσέρχεrαι.

cuius Iocutionis sensus est quanquam ego minime sperabam adolescentem ad me amplius rediturum, altamen pse nunc advenit. In quibus omnibus huiusmodi locutio nibiis, si suppleatur aliquid, acuo adversativa vis huius

Steph. ubi eum probasset, Athenienses auctores hominibus , 1M. Iuisse bonarum artium et agriculturae, postea, quod quis dicere posset, quid hoc tanti refert subiungit Isocrates καὶ μ6 οσης προσελκει τι/ιῆς τυγχανει τους τηλικουτων ἀγα- έλων αἰτίους παρεργον διδάσκειν. Qui sensus magis competit τ δ αλλα ιιν ν propter αλλα derivationem ab αλλο nomine, ut suo Ioco dictum est. suo si, ut hae particulae conveniant in hoc, quod superaddendi sensum habent, propter καὶ et αλλα notionem, quibus Primo haec vis et notio ineat.

Καὶ δι vox ex καὶ et δὴ constat, in qua δῆ, tametsi καὶ δη.

subiungitiir, eo quod natura numquam praeponitur, tamen in hoc aggregato potior est: ilippe cum tota vis aggregati

in eo consistat, significetque idem, quod ξδη, i. e. iam, et mox Aristoph. in luto v. 227.J: καὶ βαδίω, i. e. mox et iamiam pergam. Et in Avibus v. 550.I

καὶ δ τοίνυν πρῶ α διδάσκω.

Ubi δὴ per se, idem quod καὶ δὴ praestare posset, hoc

153쪽

ελήλυθα ἐρω. Apud Platonem etiam καὶ x λεrco, pro

iamiam dicam , invenitur. Eodum fero modo ccipitur vox καὶ δὴ, in illo Demosthenis de corona 6 276. d. Ah. p. 3I8 ed. Reisk.J: bς ει rri ἐαν ποοτεοός τις ειποιτα προσον αυτρο περι αλκου, a dii avo ουτως ποντα, i. e. ut nudaeus interpretatur, quasi vero si quis de aureo dicere Occupasset, quae sibi inesse vitia nosset, continuo is futurum esset, heri inessent ipsa. Cuius raecae locutionis posteriorem illam partem, καὶ λ TasI ODτως χοντα, reci idem Budaeus pro καὶ λ εὐ- ους τουτων Ουτως ἐχοντων, accipienda sensit. Quippe eum in distributione constructionis particula A ad verbum aliquod reseratur, et εἰ particulam subinienigendam respiciat ut sit ordo ambitus, b εἰ καὶ γῆ ταυτα υτc0ς ειχε. Quam particulam ex accusativo participii non possumus elicere, sicut ex genitivo lagiasini b di τουτωνουτως ἐχοντων. Qui lariasmus suapte natura in Verbinuet εἰ conditionalem resolvitur. Nibi etiam in eodum sensu otitur καὶ δν voce Demosthenes adv. Leptin. g. 65. d. Bekh. p. 476. d. Reisk.' τα ι ἐν συι spona πάντα τον χρονον πυριας, αυτοις εἶ τισας, ας ε ωρεGς, ις oro τουτων χωον, και ν λελυ/ιένας, i. e. protinus solutas et revocatas, seu abrogatas. Sic Gregorius εἰς

ψομαι, i. o. continuo ad eum me convertam Significat καὶ δὴ, pro itaque vox καὶ δ', eontiatio et protinus tametsi in Demosthenis verbis illis καὶ δὴ ταυ ουτ 0ς εχοντα, Parii- p. 197 eula ὁ γ βεβαιωτικως etiam intelligi posset, ut dicat quosi vero, si quis alteri, quae sibi insunt ista obiecerit , revera it esse censeretur. In reliquis Vero expositis exemplis sensus hic particula r non congruit. πια νεκα, Καν vox ex acet a constat, sique Armalis nota, in imo modo in sua significatione manet, modo pro ἐαν conditionali accipitur. Quando itaque in sua significatione manet, tunc vox a vehementiore spirii Proseriur, construiturque omnibus verbalibus modis, quibus a parti

154쪽

In quibiis Ioclitionibu καν sic distribuitiir καὶ ἐζωραζενων et καὶ ἐπήνουν αν. et καὶ προσκαταθείην αν, ubire actum tollit, et Potentiam supponit. Cum vero a pro ἐαν accipitur, remisso spiritu pro. sertur, construitiit silio vox καν eum prandi vocibus, ut opit Isaeua forat T. q. 25. d. eLk. p. 66. d. H. - 98

Iungitur item huic voci conditionalis εἰ et si καν εἰ γ ην in qua voce particilla a pro simplici καὶ accipitiir, et idcirco Indicatis et optandi vocibus adhaerescit, quibus εἰ cotiditionalis convenit. Deinosib. de fati. m. f. 282. ed BeLk. p. 432. d. Reisk. καν εἰ ταὐτα παντα πλῆρχεν, ἐκεῖνο ει ιν προσῆν, em omnia haec adessent. Opsandi voci ivnxii Aristot sis, de anima I. om. III.

moveri potes , etiam nasura moveri poteris. Sic Demost h. l. c. q. I. d. BeLk. p. 30. d. Reish. νυν δε εο δοκεῖ καν σέ δειαν εἰ καταγινέυσκο τις των πεπρεσβευ/ιένων αὐτοι. In quo exemplo voce κανδε inter pia κατα,3 ῆσιν usus est. Praeponini et negativa conditioni εἰ th, particula κειν εἰ μν.κaν, et sit καν εἰ φιλ , Iiamsi non in qu voce particula καν, itidem pro simplici καὶ accipitur Aristot καν εἰ

155쪽

ὀπιπαμενοι παρμεν πιιῶς, ei reliqua. Quarum particulam priores duae, verbo raρ- έθεο tribuuntur, καὶ οὐ παοέθεντο. eliquae duae ειπε conditionem subsequuntur ιπε δ Dν avra do-Mi ραν. Erit itaque ordo verborum, καὶ οὐ παρε9εκτο

quibus vox δ ουν, pro γουν, quod est ιεα9r κους audiendum et tribuendum verbo, καὶ ου παρέγεντ γουν ιέας ὀπτησά/ιενοι, ἀλλα te vel potius Pro os coς, ut sit ει

M iurandi particula, quam Per se positoin, mare, doce Budaeus i. c. p. 490.J, asserens exemplum ex luto Aristoph. lv. 869. O.J, in quo introducitur quidam 3 phantae obiiciens: τῶν πον οὐκ ησθα καὶ τοιχωρ πω ἰad quae responde Deophanio, ure σύ- μὸν υν. Quod Iibi l. e. p. 469. quoque eonfirmat, Oeem trp. 200. 1ἱ interpretando, asserens, sic dici, καταφάσει,

τι, νὴ ista, ut ἐν τῆ ἀποφάσει τὸ φιδε ια. Ut autem

eoncedamus, particilla Phanc per se negare, ex supra dicio tamen Aristophanis exemplo nequaquam id elicere possii- anus, quippe ciun ibi vox ιὰ Aia, non Per se, negativalia Iocutionem efficiat, sed auxilio negationis si1bsequensis in ovo ἐν Ουν. Est autem iuraudi haec particula iam a mintioni, quam negationi communis, et ut oees, quae ιέσαι Bpti Graecos appellantur, si aliquid addatur, bonum vel malui sensum habent sic particula haec affirmationis vel negationis appositione, aut affirmativam aut negativam locutionem efficit. Negativam quidem, ut apud Omemini Iliad. ό. v. 86.Irου ιὰ γὰρ Ἀπολλωνα. AUFirmativam vero, vi opud Aristoph. in luto su 890.J:ῖ in τῶν ριῶν γαρ καὶ μα ία, δειπνῆσεro . Et pud omerum Iliad. . v. 234.J. Quod exemplum asserens Budaeiis, et Xenophontis item aliud, tu quibus ναι ια ina, pro θυία aecipitiir tamen in his omnibus 1 a Particulam lipervacaneam esse docet, in ita tamen vis iii-xandi eousistit. Etenim ναὶ ei οὐ non iurandi, sed σι Diqilige by Ooste

156쪽

ta. 110 mandi ei negandi sunt notae Assirinationi itaque sociata suo particula, Firmatioum iusiurandum efficit, negationi

autem negativum. Verum, quia ut hirimuin negationem vinnexam habet, idcii co negativae nomen obtinuit, cum ta-anen per se offirmativa sit, ut apud Aristoph. iu Iuto v. TI3-I5.J, interrogat quidai servum:

Ubi ια o, plane pro νγ Ἀον ὰσια accipitur, eum iiisiurandum affirmativum sit, negatioque ii Οὐκ λίγας, illud non saciat negativiini, sed nomen λίγciς, in suum convertat oppositum nam idem valet οὐκ λίγας, quod πολλύς. Porro, quando negationi iungitur, tunc negatio inierditin videm praecedit, ut in praecedenti Homeri exemplo, o ιιι γωρ Ἀπολλωνα. Et apud Aristoph. in Iulo tv 64.Jrουιοι, ι την ἐμητρα χαιρησεις ἔM, ei initis aliis in locis. Plerumque tamen subsequitur, ui in exemplo Xenophoniis, quod asser Budaeus u. e. p. 478.I,

7sιερα Ubi iameisi ιν τοι pro ουτοι tuterpretatur Budaeus, non tamen animadvertit, negationem hane esse causam, cur fice σία negativum sensum habeat. Et idcie docer ιι Βία per se negare, ινγιοιγε vero ornatus ausa

negationem duplicare. Negatio autem resertur ad id , Uthd

supra dixit, δίκαιον διπλῆν τὴν scuba παρεχειν, ilia

intendit negare. Subsequentis autem negationi exempla non pauca invenies apud auctores Aristoph. lThesmoph. v. 269. 0.J

Idem in Nebulis sv. 626 27.J:

157쪽

Demosthenem de corona 6 208 ed. eLk. p. 297. d. Reisk.J: λχ οὐκ εστιν πως ήμαρτετε, ο μα τους νψοαθωνι παρακινδυνευσαντας, bi negationem o abundare ait Budaeus, et u per se negare, applicans hille exemplo regulam quod negationes interdum redundent apud Atticos. Quae regula nihil ad rem sacit quippe cum hoc Ioco negatio minime superena sit, sed ex praecedentibua repetatur, et orationi integritatem tribuat. Quae si deesset, ex praecedentibus utique supplenda et subintelligenda esset. Nonnunquam negatio et praecedit et subsequitur, ut in luto Aristoph. v. 888 89.J, ubi, cum dicat Sye phanta, ου In γαθεὶ γαρ ἐνθάδ' ἐσrῖν οὐδενί, respondet alter: με τον Ac υκουν et γε ψ, σαφ ωσἈσι. Interdum negatio neque ubsequitur, neque de proximo particulae sto apponitur, sed remotius petenda est, et huic applicanda, ut apud Aristophan in Iuto v. 2I-23.Jt tibi inducitur servus cum hero colloquens, ου γαρ με τυπτήσεις, rέφανον ἔχονr γε; ad quae Herus r ια Ar, λ ἀφελων οὐσιέτανον, ην λυπος τί με, D μολλο αλγῆς. Repetenda enim est tota negativa oeulio, ια in ob τυπτήσtis σε εαοκτα τὸν στεφανον, ἀλοῦ ἀφελων τον - σανον τυπτησω σε. minime e coronatum caedum, aed rona privarum caedam. Quia igitur negatio non ΡΡΟ-nitii expresse, idcirco μα videtur e se negativa esse. Aliud exempIlim, silpradicto simile habemus in eadem bula sv I . I.J ubi, cum ad Pluti caeci petitiouem, in p. 203. Iis verbis contentam,

respondeat chremvitia: μα Λί αλλα πολλῆ μιῆλλον ξόμεσγα σου, ex ἀλλα coniunctione, monemiir, verbiim supra adhibit tun, eum negatione repetendum esse: ια is ἀφλήσο/ιεν, αλλα πολλῆ μαλλον ta/ιεσθα, nequaquam te dimittemus, immo magis quam antehac desinebimus. Eiusmodi autem suppressio negationis, negativiii nomen si particulae ri-huit Si in eadem subula tu. 399. 400.J, interrogatus

158쪽

Chromylus, vir Iulum cum a1niaris non communisares rrespondet, ovi Der πω τα πραγμα ἐν τουrv.

Post quae interponit, qui eum tuo Ioquitur, τί ipse;

ου τὶ μεταδουναι; at ille pergit, μιι ει δεῖ γὰρ πρῶτα. connectens scilicetis ista, tam eum praecedente IIIa negatione υκ εστι πω τα πρanta ἐν τουτοῖ quam mini posteriore hac, ου τε ιιεταδουναι, ut sit totus sensus: nondum e lata res est, ut cum amicis Plutum communicare possim cuius ausam subiungit, dei or πρωτα ete. Paulo infra in eadem sabula v. 409-I2.J, eadem Particula praecedentem negationean reApicit, ubi, vin indit- cantur interlocutores, medicum quaerentes ad curandiam

Pluti caecitatem, negat Chrem1lus, inveniri Posse media cum idoneum, qui hoc praestare possit αλλ' οὐκ ἐστι, supple ἰατρος. Idem negat, qui cum eo loquitur,

ovir ἐμοὶ δοκει, post quae subdit chre Iust ira star περ muαι παρεσκευαζόμην

Negans enim, quemquam esse medicum qu los praestare possit, quod pridem ipsi in mentem venerat, gendum esse μιν mat. Si in nauis v. 662 63.J, ciuii iii-dam dicat:

οὐδὲν ποιεῖς γαρ ἀλλα τα λαγονας σποδει, respondet Hier, μα τὸν sc cur ηδη παρεχε την γασrέρα.

In quibus repetenda est tota superior locutio, ια τὸν λαουδἐν ποι o. Nihil mehercule incis, quare ventrem Wnebe. Quandoque etiam negatave accipitur vox φια Λέα Propter caussi negativam, quae subsequitur, ut apud Plutarch. Tom. II p. 503. 3. περὶ δολεσχ. do Aristo-tolo Philosophor τεροι δέ τινι τοιουτρο ιεeto πολλους λογους εἰΠοντι, κατιοδολέσχηκα φιλοσοφε. ια ι εἶπεν. οὐ γαρ προσειχον. Advertendum praeterea, in illo ristophanis ια in

159쪽

mam aggregatain, ed ita si praecedens, liquid negare, άλλα vero advereari his, quae per μα Ala negantur, quod si etiam in νῆ AP aiaci, ut suo loco docetur.

modi voci, ita pro 3 accipiatur, tunc concedendi, seii aliquid pone4di vim habet, quod tumen oppositi vel diversi euiiisdam affirmatione sit δἐ particulae diictu destruitur, ut

περ etc. Habet etiam vim eoncedendi etiamsi non removeatur Diqiligo b Corale

160쪽

Plerumque autem praediciae particulae sibi respondei ies διαφορικους intelligiuitur, ut quae disserenita seu diversa vel opposita seiungunt. Demosth. κατο φιχόπ. imo de cherson. f. II. d. ekk. p. IOT. d. Reisk. ais.α

eic. Cuius usus exempla sere innumerabilia sunt apud

auctores.

est, ubi de Dagitur.

vel cum tum accipiuntur, Vel primum, deinde quoriuuexempla vide apud Elidaeum l. l. p. 567.J. Eo autem modo sibi inter se respondent supra dicino particulae, ut ιε, nemper praecedat, δἐ subsequatur: iameis per se quoque stare pomi di, non solum ιετα- Dissiligo b Cooste