Matthaei Devarii liber de Graecae lingue particulis Devarii librum continens

171쪽

ni prohibite, dictum est. Ne ideo ut formalis nota habendum est hoc aggregatum ριν δῆτα, eum utraque particula suam propriam signiscationem retineat. Nam illas oris males notas esse dicimus, in quibus eo tituentes voconfingillas, ut innes, aut certe una quaepiam suam significationem quadamtenus immutat, vel omnino deponit.

μὴ tr , pr M, - , ,ro Di ιιόνον, i. e. non solum, accipitur, ' μ' ' iii responde αλλα, adversativa, aut sola, assimare e bum oportet, aut υd negationi iuncta, si negare opus

Et tunc fit, ut modo non solum, modo non solum non Vo. in hane siguiscare dicat Budaeus p. 479.JInterdum etiam in posteriore arte ambitus collocatur vox ιὴ rι, et tunc αλλὰ particula, quae ipsi debetur, non habet locum in priore parte, nisi convertatur locutio. Plato Diovusio sep 3. p. 408 ed. e . . I 5. d. II.

σοιιεν Qua locutiones si eouvertantur, habebit locum

per olam particulam θινὶ non negaretur. Cum igitur verbum δέδοικα, ο φοβουφιαι, vel aliud his συνωνυ εον, Pro esserit ιν dubitandi particulam, verbumquo aliud subseq3 alur, quod negare opus sit, necesse est ni negativam sopiare particulae Philostr. δέδοικαio xj οι δ' ησεαιαι Dissilire by Ooste

172쪽

οὐ ei ιθ οὐκ. 13a ξγαγεν, αλa ipsuυχι καθευδοντι. svas dubitano in negativuim στοχασιιὰν resolvitiir. ac si dixisset auspicor ipsum non quievisse, sed dormiem moleuetum fuisse. Id latine ita redderetur vereor, ne non quiroerit, atqueario ne dormienti molestus verit. Secus si desit οὐ uegatio, dubitativa Ioeulio in a malivum στοχασ/ιὸν resolvitur, ut in illo Demosth. do salsa eg. . . d. e .

p. 342. d. Relah. καὶ τι χρονον γεγενῆσθα ιιετα τὴν πρεσβεέαν πολυν δεδοικα νιν λήθλην νειὶ δειπεποι κει,

quodque multum temporis intercesseris, Nereor ne Obhvionem vobis iam eris. Nilo perinil valol, ae si dixissolimspicor vobis oblivionem induar isse. Praeterea, si nega- tui verbum vel nomen, vel certe negationem, privationem, aut prohibilionein implicite in se eontinens, praee serit, aequaturque Infinitivus, iunco negatio pene otiosa, s ii

Particulaua comitatur. Aenoph. Conviv. c. DL . 34 λλοὐδείς σοι αντιλεγει, ιιν Ου λεξ ιν τι Damo ν γει- ται πλειστο αθον ἐπιστασθαι, ubi ιν os, quominus significat Nullus tibi contradicit, quominus quisque diaeturus git, etc. ilicianus caromenip. g. 4. τον γαρ

fecerit alios, ipse quoque mala multa patiatur. Item alibi: οὐ γαρ ἐστι et γρωφώτα μὴ οὐκ ἐκπεσειν, feri non potest, quia script aliquando excidant, . . rumanus hominum veniant. Sic apud Suuesium Q cio προστυχῆυν καὶ κερδάνας νοιιovς δραστείας αἰδέσεται, ιν ουχι ιιικρον τι φιερο αποdάσασθαι τό χαριο ιέν ἰὸτ πολλαπλάσιον, divinam verebitur ultionem, nisi parisuam quandam portionem impertierit ei, qui muti dona-νerit. Quod αἰδεσεται ιιν noδύσασ9αι dici poterat,

i. e. verebitur non impertire. Nam verbum αἰδεῖσθαι negationein implicito continet, quamobrem et constriicitonem hau suscipit quippe eum αἰδεισθαι, i. e. vereri, idenavaleat, quod ιν θαρρειν, i. e. non audere. Sic Lucianus verbum διαφερειν pro ειν et ἐλλείπειν usurpavit, similemetue constructionem ei tribuit, euin dicit: Moνν τῆ oo-φε οι φερουσι ι , οὐχ προρατα ιναι, ac ni dixi8set ἔ

quod planius diceretur: ἐλλείπουσι του προβαῖα ιναι, i. e. aesa forma et mugine disierunt, seu distant, quominus pecoria sint. sva quidem vocis tutus vis ei si- Diqiligo b Corale

173쪽

136 ιν ποτε.gnificatio patet, eum verbia adiungitur, negationem Tyressam eontinentibus ut in illo Aristidis ου αναίνεται ιν οὐ κοσιιεῖν, non abnuit , quin ornet Sic Aeschines e. minareti. . 36. d. Behh. p. s. d. II. Steph.J ου

αὐτὸς ἐξαρνοουαι ιη οὐ γεγονέναι oωτικος.

μὴ υ cohaeret etiam Particiniis proposita vox, et idem valet,

Iungitur etiam Datis nominiam vox haec apud D

mosi, delati Ieg. 6. Iaa. d. Bah. p. 3 9. d. Relah. αντε πολεις πολλαὶ καὶ χαλεπαὶ Ἀβειν αἱ τῶν Φωκέων tr οὐ χρονοι καὶ πολιορκία, tibi οὐ plane otiosiunost. Idem enim praestaret per se Pr, Particula est enim ingρον idem, quod iuri ιετα πονου, ut in illo Aristoliciδυνατον ιθ ἐπιιιελεια δεσποτῶν ἐπιιιελεῖς Αναι τους εφεμμας, ubi ιθ ἐπιιιελεία itidem Pro μη μετα ἐπιιι λεέας dictum est, ut Demosthenes alibi dixit ibid. f. 24.

ed. Be . p. 3 9. d. Reish.J: Sotiόσασθαι-ενυκὶ tin ιετ αιτιας τινος εινον γην. suo idem Valet, acacυρις αἰτίας, ut supra dictum est, ciun de parumla x ageretur. Resia animadvertendiun, Budaeum, homon inia det pium, hanc eandem significationem tribitisse tir o voeibiis,

ἔστι Oo φυσικον, ubi το θ v, eum dubitandi nota sit, et pro ιι ποτε ου aeeipiatur, ipse significare docet nequaquam, Verbaque illa Aristotelis si vertit minimorer temerarium est, quod accidit , ut sibi me nusquique commendatus: eum tamen ιθ δ' staτον, me non frustra vertendum esset, supplendo verbum vide, an aliud eiusmodi, ut mox dicetur de in ποτε.

habet, in qua ποτε pene otiosum est cum Per se quoquo

ι x particula idem valeat, quod γήποτε, dubitandi nota, ut pud Aristotelem: tr γαρ θυιπιον ni Oh αἱ τὸν αντος εχ μι φιλίαν καστος. Praesupponit autem hae

nota verbum aliquod subintelligenduin puta neci, vel κασπει, vel aliud iiiiismodi reserturque modo ad verbiiii Indicativum, modo ad Subiunctivvm Quod verbo sive Indicativi, sive Subiuiiciivi modi, si negare opus sit, addi- iii o particula. Theophrasi αλλα ιι ποτε οὐ τουro ADj9jligo b Coos

174쪽

ne non haec causa sit. Idein sine negatione Subiunetivo

usus est ὰλ λέγουσιν οἱ πολλοὶ δια τι τὸ κεω βόλον τεραυνον γένεται, μήποτε γα εὐηθες , i. e.

nqτι, nedum, non modo, ex x et τι, strinalis;

noi est, in qua nomen τι prorsus otiosum est significa

que alias multo magis, alias multo minus, pro rationaargiimenii. Dicitur pleri in itis cum particulis γε et δὴ se p. 33. MVτι γε, et Πήτι se Plato Dicinysio sep IV. μην γε, quae est ad Dionem, p. 20. M. Bois. p. 32I. d. II 'M φ

τευ φέλων, neque ab amicis oti . Hic significat multo magis, est enim arguinentatio a minori ad maius a a ruseris excitantur, multo maris ab amicis debent exeamri. Illinc sensum tribuit Damasceviis ui particulae in verbis Dion usi Areopag. ab inso itatis es τῶν αγίων προοεu- Dissiligo b Cooste

175쪽

valet nito minus. Argumentum est M per e ne miles

viarim habendus est, multo minus dignus, qui αἰῶ -- peret. Invenitur etiam cum ambubus supra dictis particulis μου γε δὴ iunctim 'τι γε ri. Demosth. οὐκ is δ' ovis αργουμτα υθε φίλοις πιτάττειν, 'τι γε δὴ τοῖς θεοις, ubi suam multo minus significat: si amicis non lice imperare, multo minus ipsis Diis. Μητι autem et η τις, tum interrogatis , tum et prohibitive, vel Misatis aeceptum, aliud, quam supra

dictum 'τι significat eum is hoc nomen τι suaui signiscationem retineat Gregor. 'τι τοιουτο υσταγωγουσιν

Ἐλλ νες num tale quid genιiles in suis eremoniis habent ubi μὴ per se interrogandi ossicium praestat, τι autem nomen in initum est, et habet suam significationeni. p. 232 Quod patet ex eo, quod in obliquis etiam suis casibiis uri Parilaulae iungitur, ut vτινος, νητινι, et Sic apud Lu-oianum Gali sis somn. f. 29.J αρι ni s αὐθις τοχρυσίον, Πητι, πρωον διέλαθε. Si ti τις numquis 3 Lucianus, μη τις αλλος τουτο γνωρ ζει ni τινος αλλου

τουτο 'ν Quam homonynaiam et diversam tinet vocis, turam et constitutionem, nescio, in Budaeus animadverterit.

apud Synes ot a ' τοι ποτε διάπειοαν λάβοιιιι. In qtubus τοι Particula, quamvis is mand vim habeat, et pro δὴ accipiatur, tamen non magis ad hoc praestandum, quam ad Ornatum et rationis explementum recipitur. Xenoph. διπλῆν ηυιν δίκαιον καὶ το ευωχέαν παρεχειν,νια ι, φη, Griτοι γε ἐν ε 3 7Mερ δ, ubi λὶτοιγε Pe inde valet, ut ικὶ γε δη, i. e. non quidem uno die uini sensus minime aequum est, duplas epulas eraebere .no dum/-a die. Sic dictum est illud εἰ δε ni, Mi τοι γε otii ζειν πολεαίους, sin minus, certe non hostium

Ioco ubere. Interrumpitur autem interdum hoc aggregatum, quarundam vociim interpositioite Plato: Ouqρου δεη-

176쪽

θεους, μη7τοι τόν γε μεγιστον των θε- i. e. ut recta Budaeus interpretatur quod a Deo hoc med tamentam. te facturus est, Misaltem Deorum maximum. Si Prosesiis Aristot Polit. lib. V. p. 569. o. ἐαν δ' ae τινα

sius: συ ει μηδέποτε πλεοσειας, εἰ δέ ποτε δεησο αλλα ιι τοι φθίνοντος γε μηνος i. e. quod si quando oportebit, a certe vide, ne sub finem mensis.

Μονον υ et μονον οὐκ si vocalis anhsequatur, quod μωον M. ei μονονουχὶ sub uno aecentu dicitur, Prem, Propemo dum pene dicam, et ferme significat, totidemque mollia cor mutire, quo negativa D, ex qua constat, ut, ιονον ου ηπεἱλλὶσε, ιονον υ απειλησας. Quae vox asinoetiani tantum non, et aestim non dicitur a quibusdam, ut annotavit Budaeus, ut apud Livium Ristor. lib. IV. α 2.J: et cum hostes tantum non arcessierint, μονον υ ιετ ὰέμφαντο. Sic Terentius Phorm. et I ae. II. v. I8.Jrtantum non montes auri possicens, ιονον οὐκ DV χρυ σου πιπγοvsιενος Quorum verboriim aenatis est alia omni pollicitum esse, tantum hos defuisse, quod montea auri non est possicitus. Sic in universum per hanc vocem significamus, omnia adesse, num tantum aliquid abesse vel deesse, ut cum dicimus μονον oti επάταξεν Alia omnia fecisse simis inua, hos uno excepto, quod non percussis. Et hac ratione, ut pene et ferme exceptio p. 34. ae exclusisum est, et deminuendi sensum habet. Μ δ .ncων, rem, num, numquid signum Horrogationis μῶν. dubitationi mistae, Indicatis iungitur, ut stri, in eadem significatione acceptum, ut supra dictum est. . Unde verruatinito fit, quod dicunt Grammatici, ἐων, n ιθ et υν

fieri κατα κρασιν Dicitur etiam ι θν ινὶ ἐκ παραλλή- μῶν η λου pro eodem, ut ιιῶν ιη δοκεῖ ἐνδεως λέγεσγαι quid diminute dictum vide υν ubi in nihil negat. Nam

177쪽

ναι Nαὶ quam particulam Latini tuoqu8 a Graecla uisivati videntur, per se, Pro ita, etia- assirmativiim due hium est, quo utimur, eum dubitantem certiorei reddimus, adseu rantes aliquid vel ciun interroganti concedimus, et assentimur, quod etiam e verbi in interrogatione receptir petitionem factinus, veluti Paullo aliter legitntur haecap. Xenoph. institui Cyri lib. I. . . . . ν καὶ δίδως uni A πάππε ταυτα ἐγω σοι ευ παῖ δίδc ηα. p. 235. At cum iureiurando a mationem confrmamus at ναὶ ά. praeponimus particulae μὰ ut ναὶ μὰ τοδε σκι πτρον, tuom. Iliad. a. v. 234. quemadmodum οὐ sta est negatis cum ureis ando, ut o His γὰρ 'Anotain libid. v. 86.l Est etiam per se adfirmasivum, a

suiad. d. v. 286.I. Adiuransis etiam, seu cum ad mtione obsecrantis est, ut apud Aristolin f h. v. 83. 4.3

ubi vorbum δίδαξον supplendum est. Servit etiam obiectionibus, subsequente ἀλλὰ particilla. Demosth. de corona 6. 25 I. d. ve 3I0. d. neia ναι, φησίν, μὰ τὼ του Γεφι. καιον. Ite Aeselii fi Ctesiphant. 6. 28. d. ne . p. 57. eier ed B Steph δναὶ, λχ αντιδιαπλέκει προς μυρο Praeponilur ei;am ναὶ μην particula μῆν, itidem amnasivae, et M 3ιλον iiii ιιῆν, ut de in particula dictum est

Apud Latinos particula nae paullo aliter videtur, quam apud Graecos usurpari. Nam ut cetera laeeain solet eum pronomine aliquo iungi. civi Philipp. II in Anton naes 23 si id fecisses, melius famae, melius pudiculae tu i

178쪽

tis, ut rel. Xenoph. prima παιδείας e. . . s. d. Popp.J η καὶ δίδως φανα ιιοι is πάππε ταυτα πάντατα κρέα νῆ Ἀω, φάναι, ἐγω σοι, παι. In cuiusmodiatipulationibus vox νὴ in repraesentat Mem nuperioris verbi analogam ac si dixisset Astyages illa apud Xenophontem, γω σοι co παῖ, ἱδ orati urpatvr itavi interdum pro simplis Arandi nota, sine assirinationis qualitato, ita, ut negatiovi iungatur in re ηponsione negativa, ut .apud Aristoph. in Avibus v. 66T. 68.J ubi quidam interrogatus ab Hercule:

respondet, οὐ si τοι νὴ ἱα, ubi νὴ in pro pura sit-randi nota accipitur, ae si dixisset o ιιέντοι ιιὰ ω. Non solum autem ad certas et definitas, sed etiam ad vagas in errogationes ποφορικως adhibetur, ut apud Demosth. de corona 6. IOI. d. okk. p. 259. d. Reisk.Jri ἐνιελλον κελευσειν, ξ τέ σοι βουλευσειν αὐτὴ ποιεῖν;

ad quae ipsemet auctor ποφορικῶς. quasi ex Persona Blierius respondet: ινησικακησειν νὴ se quam amen responsionem eum indignatione trolatam ipse reprobans

subiicit καὶ τίς οὐκ ἄπεκτεινε με δικαίως me eadem loquendi forma usus est ἐν τ0 ποῖς σεπτίννην ε 38. d. Bekh. p. 468 ed. Reish.J γ ν δ τροτο τις nωτρ τιαρὴς θεων ψοουεν οτι νῆ ἱα ησάν τινες των εὐ--uενων τὴν τέλειαν νύξιοι Superiora illa verba Demosthenis τί tiελλον κελευειν, ξ τί συιιβουλευσειν te. si transtulit Budaeus quid tum ipsum hortari, quid auctor ipsi esse debui scilicet ensere debuἰ tit, si ad amiamum revocatis, quae sectis in se admissa esse meminisset,

ens animo cum iliis ageret, qui tum statuti suae subsidium ab ea postulab-ιν Illa vero προς σεπτειον, idem si transtulit quod a quis nos roget, quid εαndem per Deos immortatis respondebimus quod nonnulli credo qui immuni atem civitatis henescio consecuti erarit, n-dio eo munere inventi sunt multismodi autem locutiorine pronunciatione adiuvandae sunt, ad obiectionis infirinitatem indieandam. Et hoc est, quod Bildaeus dicit, vocem νν Αία, ἐ-Hae vim habere cum ouus dicendum esset νη ista inservire obiectionibus, quae tamen interdum ironte proferuntur. Nam et sine ironia, υποφορικω a Dpltur vox νὴ ina, ut alibi apud Demosth de rhoeensibus do cherson 6. 5. d. Behh. p. 93. d. Reia.I: υκουν ουδεν αυτους πολ λέναι κωλυσει. Ouam positionem

179쪽

υποφορικως, quasi ex ulterius persona eonfirmati νὴ istic μακοδαι/ιονωσι γαρ ανθρωποι, καὶ περβάλλουσιν ἀνοία. Cum tamen hypophoram hanc ipse mox reprobe p. 238. eum pergit, πάνυ γε, ἀλx μευς αντον δενσιυς ε ναι, συ ιφέρει γαρ τῆ πολει Nisi forte hoe quoqii Ioco eon, tendat aliquis, bisophoram ironis adhiberi quod nou ex

antino ipsam adserat auctor, sed ad vim eius inficinandam.

iectiones omnes quasi ex Persona dVersarii, quas oratorea adducunt, ut ipsas refellant, et idcirco ironice dici videntur. Introducunt autei obiectiones sive ex propria dicentis persona, sive ex Persona adversarii, concessioriis signo pra cedenter malia sunt ναὶ et 1 Λία. Quae idcirco ad obiectiones Donandas concurrere dicuntur, tametsi sine ipsis

vi postea inferant instantiam Vel retorsionem, et idcirco Heriumque Post huiusmodi oneessionis signia sequitur ad

p. as obiectione huiusmodi asserant oratores, ut ipsas evertant, causas etiam nonnunquam inerunt, ut causas quoque ipsas postea elevent, ut in superioribus exemplis, νὴ ista, κακοδαι/ιονωσι γὰρ ανθρωποι et et in illo νὴ M. ινέοι γαρ ν 1ιων ι' κεῖνον σονται τον ἀγωνα βελτίους. .ua νὴ Praeponitur etiam ἀλλὰ - νὴ Λια, in obiectionibus, ei si ἀλλὰ νὴ Λία, quod non purum disseri ab ho in ὁλλὰ ut dictum est, ubi do ἀλλὰ νὴ in agitur.

κυν δέ. Nυν δε nune autem, ad aliquid de praeterito tempore dierum refertur, ut προτερον ι ἐν Ουτως, τυ ει te. νῖν in pis Saepe tamen, in illo respectu Praeteriti, aduersutis e

180쪽

γρμpε ραι περ αυτων νυν δ τῆ ἐν ηιιετέρα πολεικα τῆ σακεδαι3ιονίων υ δἐ ιίαν τιμὴν πενειμαν. Ex quibus patet, diversum quiddam poni, quam quod superina proponebatur. Et in Plataico g. s. d. eis. p. 298. o LII. Steph.J θ ρῆν ore vetovς, ἐπειδὴ πείθειν ημων τὴν πολιν ira Io τε ἰσαν, συντελεῖν μονον εἰς ας Θ βας ἀναγκαζειν νυν ει φανεροὶ γεγονασιν υ τουτοδιαπραξασθαι βουληγεντες. In quibus locis per νυν Mnegari, quod supra ponebatur, manifestum est.

Do articulo pro υτος pro nomina aecepto, M o eius compositis, aliis

qui hu fidum. O articvltim pro ουτος pronomine Meeptum, non . relatis o vicem gerere, sed per se, pronominis igni' catisnem induere, ex eo apparet, quod του et τῶν et oriobIiqui, uiti eatidem enallagen recipiunt, non ex relativo ος, sed ex proinccleo , manant. Namque Genitivum του, pro τουτου, et Dativum TF, pro τουτεμ, et Accusatiυum τὸν pro oons accipi videmus, ut Iliad. d. v. 46o.

ro δ' re υπο α ν. p. 241. Et stamvis relatis etiam articuli voces iis pronominis signis ficationem transeant, ut 8 saepe apud Platonem pro ουτος vel ἐκεῖνος, et obliqui oti, ο ῖν, pro analogia οντος ei Diqiligo b Cooste

라틴어 텍스트