Matthaei Devarii liber de Graecae lingue particulis Devarii librum continens

161쪽

spondet.

In partitionibus etiam, duobus quibusdam praepositis, τ ιιἐν ad prius positum, τὸ δ uutein ad posterius resem tur Aristot in IV. illic. Τom. V. p. 278. ιδο δ ανi,. M. τις καὶ ἐκ των colto διῶν τευ πειαιων καὶ τῶν και

νῶν, ola ἐν γαρ ην γελοιον η αἰσχρολογία, τοις ἐ

Mαλλον η υπονοια. Ubi τοῖς ἐν refert των παλαιευν, quod prius positum est, τοι δἐ ad καινων refertur, quod Posterius est. Quod Ciceronem quoque seclas nudasus

assimul.

Πα θω ' σὐ μέν τοι νη M. Quam vocem Budaeus per vero Ciceronem expressisse ο--t, illiidque Xenophontis ενῖσε ιιέντοι, te vero, em quam interpretatur. Dicitii etiam cum assectu, licet nihil, Guod dictum fuerit, repetatur Xenoph. c. . . . καὶ p. 20s. νάπου ιέντοι, A σο φιστὰ ἐλεγχο/ιενος ubi Meseio, an recte Budaeus senserit ornasiis vel explenda orationiκ gratia, esse hane vocem usurpatam, praesurin, cum ilDiqiligo b Cooste

162쪽

eodem modo, mi supra interpretetur. Quod enim mox seqiiiiii apud Xenoph. νῆ δέ', φη ὁ Συκρατζς, ανπέ- σθω tέντοι. e mure tu quidem, o Sophista se On-Dinci. Patiatur vero, inquit Socrates, Iatino reddidit. In quo exemplo repetitio verbi νέχεσθαι superioribus Memplis suffragatur. Μέν τοι euam pro αλλα et δέ adversalis accipi m tur, quando lerumque s ἐν particulae respondet. Aristot. i

περιγίγνεσθαι σαυτ μηδὸν, μη uocio uης ἐπιλείπειν. Ubi pro αὐθις, i. e. rursus, et vice versa positum esse, doeet udaeus, nec non pro etiam accipi, quemadmodum Vocem ver apud Ciceronem. Quanquam mihi quidem pro

αλλα hic quoquo accipi videtur, ut sit, ιν ιιέν τοι ιησἐπιλείπειν, pro αλχ οὐδ' ἐπιλείπειν.

Subsequitur quandoque Vocem hanc particuI αν, quae, D αν. tametsi ad verbiun aliquod resertur, tamen eo, quod immediate apponitur τεῖ μέντοι componi cum illo videtur, quod et Budaeus tradidit quanquam vel ἐκ των προσένδιων, P. 10, quibus hoc aggregatum ιιέντ αν acribi recepimus, non compositam Vocem ιέν αν, .sed voees appositas esse constat, quarum ιέντοι asseverandi ci vero ut de ipso dictum est), actiun tollendi facultatem habet. Usus harum vocum frequens est. Demosth. de corona 6 2IO. d. eLk.

νοιτο ιόνι αν, ubi το ν Verbo απέθανον tribuendiun, απέθανον αν, i. e. m I assectus fuissem. Si φιαίνοιτο αν, i. e. furore agitaretur. Quare non ut formalis nota describendum est 3 D αν, eum parte eivs ad diversa

reserantuae.

163쪽

126 3ι ἐν υν. p. aii. ἐν ui illud In Lib. do Univ. quem ex Platonia imaeo convertit: hi ιἐν οὐ ζ1ιερα τε γέγονεν Orco morigi ur et die ad hunc modum et Ob has generata cav

sas etc.

Transitiones autem aut continualive sunt, ut inchoative, cereos TaTικως seu ἐπιλογικως, qualis est apud ristoph. in luto v. 18.J ubi servus, eum multa de domini avi dementia, qui Pti tum caecum sequeretur, conquestus esset, subiicit detos raτικως:'Trio μὲν D oo ἐσσ πως σιγήσομαι etc. alque equidem facere vli modo possum. Demosth. Olynth. I. . . d. eLk. . . d. ReisL. Post prooemiiun, quo alientionem copiaverat, subiit iis itidem ἀπο

tive usus est: λαλεπὸν ἐν Ουν ἐστι τους οἰκείους περιορ αν ἀπολλυιιένους, αδυναχον ὁ τοσουτους τρεφειν. Ao Uscile quidem est etc. Siguum nutem inchoationis

vel continuationis est subiecit identitas vel diversitas. Nam si de eodem subiecto fiat sermonis transitio, continuata esse dicetur sin de alio, aut diverso inchoata κα ἀποστασιν. Significat etiam immo, et immo vero quam saepissime, et μέν et postponitur sere semper aliis partibus orationis, sicut etiam, o πάνυ adverbio, ut eum dicimus, πάνυ ιἐν υν, P. 23 adsentientes aliquid, i. e. prorsus quidem, immo vero. Rarissimo autem ipsum praeponitur τελγἐ et sit 3ιενουνγε, μενουσε. i. e. quin etiam, quin immo. μημὶν ovi . Additur etiam ι particuIae, et habet sensum limitatu

ως ἐγι τα πραγματα ἐκ τῶν ποδῶν εt την κεφαλήν σοι πίον ψω.

Ubi το ἐν Ουν, pro ἐ, περιγραφικως accipitur, simi vicissim τὸ γ pro ιι Ουν inierdum, ut de γε dictum est. o μεν ουν. ApΡonitur etiam τεῖ υ, ἀποφατικως in proximo dicta significatione, i. e. περιγραφικους, et si υ ιενουν, quod nudaeus p. 485. προπαροξυτονως proserendum censet, qui Demosthenis verba illa o ιιενουν ἐν εἰπεῖνέ τέρo , tum nulli alii dicendi lacus erat, vel nulli certe, latino reddidit Apud Lucianum Timonis . 54. etiam,

164쪽

ιιέχρι et μέχρι o

o Θρασυκλ ουτος ἐστιν οὐ μενουν λ λος l. e. ut placet iidaeo profecto ipse est, nori alius. Ita quibila tamen exemplis mans, et mmo vero significat τὸ ιιενουν. egatio autem verbo tribuitur in constructionis distributione, ut in supra dicto Demosthenis Ioco, ου γ ν ιενου ειπεῖν ἐτερ P, immo nemini dabatur scendi locus. Et apud ου ιενουν αλλος ἐστὶν, ου αλλος μἐν ουν, ἐστίν, i. e. immo nullus alias est. Unde patet, υμ

νουν non ut unicam vocem προπαροξυτονως esse Pronun iliandiim, cui divisim construatur atque adeo neque ut P aia se ale signum describendum est in ordine o particulae t

compositis.

Μέχρι quod et ιέχρις dicitur, si vocalis Ilier sub μέχρι. sequatur quatenus articuli elativi genitivis iunctum,

compendium asser orationi, in hac disputatione describitur, ut dictum est, ubi do re agitur Quibus autem praeterea parsibus iungatur, vide Budaeiun p. 5I4.J, et vocabulorum scriptorem quorum uterque, ut cetera omnia, de his vociabita recis scripserit, si non apio αν particulam bis adiungi putavit, ita ut 3ιέχρις αν ei πρις αν, ut formales notas μ rere mconstituerit. Nam ut a vocibus his apponatur, non tamen ipsis tu constructionia distributione, sed verbo in unaquaquo comprehensione posito, tribuitur, idque mulio inagis, si genitivus o interveniat, ut in exemplo, quod ex Athenaeo

asser Budaeus, itέχρις υ αν πολαβὸν το δωρ κατε-uωις λη. νέγκη Nec minus, si περ particula, intercipiat locum medium inter Ῥέχρις et οὐ ut apud Aristotelem: ζώχρι- περ υ αν ίς ὴ, i. e. votisque unus supersit. Nam, V etsi supra cap. 3 ubi de a agitur, dictum sit, hane partu P. 1 .culam nonnunquam a verbo recedere, et adiunctarum alicui paritum adhaerere, id tamen fieri intelligendum est, quando Verbum ipsiun οριστολογίαν recipere non potest Sed in si pra diciis exemplis et ait libus, cum de suturo est sermo, optime inuadrat Ἀοριστολονικη ἔννοια quare verbo αν particula, non vocibus o αρις et πρις tribuenda est. cuius rei argumentum est, quod a de Praeterito per Indis Diqiligo b Cooste

165쪽

128 ιι i.

eativi modi verbum loquamur, mimine nil poterimus αν particula: pnta si dixeris, ἀνέυεινα ιέχρις ἰλθε. Unde

Patet ex eo, quod verbum exigit, non ex dictarum, cum natura, Particulam, Ioeutioni accedere.

M pro oti. Im particuIa Tndisativo iuncta, sine respectu alicuius verbi praecedentis, pro ου negandi ponitur in recta et pura nunciatione, apud Aristoph. in Avibus su I94 95.l: μι γῆν, μια παγωας, μὰ νεπέλας, μα δίκτυα, μὴ 'γὼ νοημα κουφοτερον ἡκουσα πω. Quod tamen raro st. Nain et ipse Aristophanes alibi, in hac eadem sorina iurandi, o Particula consueta usus est in Nebulis sv. 627 28.J:

In obliquis tamen et missis nunciationibus, ιν pro ου, sere semper accipitur, et Indicativo nonnunquam iungitur,rit pii Demosth. in Leptin a. 133. d. eis. p. 497.

p. 15. ed. Relah. οὐ γάρ ἐστιν Ουδεις προξενος τευ ς, τροιικὶ δέδευκεν ὁ δὲ ιιος, ubi ιν δέδωκε non est primaria

enunciatio, sed pars nunciationis. Sic alibi apud eundein in Lept. q. 2. d. e . p. 457. d. Reisk.J τίνος ἔνεκα,

εἰ τα ιαλιστα strii τινες, ἀλλα πάντες ἰσαν ἀνάβιοι, τευ avτων, ξέωσεν sta τε κἀκείνους ιιή τινες dixit

in obliqua nunciatione, in qua ιν τινες non est integraenunciatio, sed antecedentis membrum. eum Indi Iungitur itidem Indicativo modo, in lateretogationibus. eat in in-PIator fit σε κατακωλυω, cis Inostrae nunquid te in

σέ τι τουτων τ οαξεν, Itidem, quando interrogationes Per verbum ἐοωτω remissius fiunt, μ' Indicativo iungitur. Plutarchus καὶ πεο των φορων δερωτησε μη βαρεις εἰσέ. In cuiusmodi interrogationibus, si ιν nulli encliticactPartieulae praeponitur, duplici gravi accentu signatur a librariis antiqvis Quod si ad indicandam vim pronuntiationis, qua differt ab ea significatione, qua ιν pro ἐνα ι' aeeipii ri eum me Iungilii etiam Praeterito Indicativi modi pro Dotterit Indi mucianus Gall. s. Somn. q. 29.J αοι ἡσω αυθις ias. χροσιον, μη τι Πε rq Pn OMλα , ne orte me aliquid latuerit. Ubi, si de situro esset sermo, ιν διωλά, , per Subiunctivum dixisset Sic etiam, si verbum Di9jlia πιν Corale

166쪽

δέδωκα, vel φοβ ιιπι Praecedat, vel sud horum σνν p. 216. Hreuoν, ιν particulam Indicativus subsequitur, ut apud Demosth. de fati Ieg. . . d. eLk. p. 342. d.

τέρων - ηιιαρτήκαυεν In quibus exemplis, cum στοχαστικiu ferino fiat de re praeterita, cuius ellectus inee tu erat, praeteritorum Vocibus iungitur, et ποργη/ιατικὸν sensum habet Phllostr in hoc sensu O negativam, ιιν particulae subiunxit, quia verbum negare intendit: δέ

δοντι Plato de re praesenti, praesentis voci tir particulam iunxit: ἄλλα νομισθε ιν δυσκολωτερον τι νυν διακειuαι η ἐν τῆ προσθεν Moia, quae loeutio tam enun- elative, quam interrogative prosere Potest. Imperatis modo iuncta particula ν , παρορευτικὸν orem Impe- est Aristoph. inluti v. 3I5. rativo. et alibi inquit. v. 230.Jκαὶ ἡ δέως, ου re Drιν ἐλικασμένος. cum Suh- In quo sensu Subiunctis etiam iungitur, ut γῆ ποιῆσος, '' ΑΝ' et subiungitur τελου, ut apud Aristoph. in Nebulis sv. 296.l: P. II.

Optatis modi vocibus iungitur, ἐν τοις πευκτικοῖς eum pia λογοις ut ιν γενοι το et cum devovemus, seu malum iν' aliquod sub conditione nobis imprecamur, more obstinate

iurantium, ut ιν ικosi v εἰς ἄρας, εἰ τόδε τι εἶπον, ἐποίησα, vel εἰ-ν ἐποίησα.

servit praeterea Optativo, cui rem praeteritam ut praesentem narramus. Demosin. ἐπειδ' ιε ιν πείθοιεν. Quod si es praeterita ut praeterita narraretur, ἐπειθηιιε υκ πειθον, dictum esset. Subinnetivo modo multifariam iungitur haec particula, modo per e, modo verbo aliquo praecedente introducta. Per se, sive absolute quidem libiunctivis non iungitur. nisi in sensu παρορεντικέ , ut ιν εἴπης. In quo sensu saepe verbum sublimitia', ut apud Dinarchum in Demosth.

6. 5. M. Be . . IOI. d. m. Steph.J uri, b Ἀθη- ναυοι, ιη αἰσχρὸν γαρ καὶ δεινον, ubi Subiunctivi, vel certe Imperativi, aut etiam Optativi modi verbum subauditur: li Ioeulio est apud chrysost. ιιν , παρακαι i. In

167쪽

ma ιν non ad verbum παρακαλεο, sed ad aliquam supra dictorum modorem vocem refertur Si in illa Iocutione, tiri, ω σωτερ υῆ, ω ἐλευθεριε, ιν , ἀπευτικως a Dpitur, ad vocem γένοιτο relata Deprecandi etiam sensum p. 218 habere dici potest locutio illa ιν , ω σωτερ, sicut et Dinarchi illa, h, I 'Aθ atm Aeripitur etiam per se hparticula pro να ιν , Subiunctis iuncta, ut apud Pansaniam: τας ὁ ασπίσας παληλιsιιιένας εἶναι πέσση ιιν πονος υτας via iv ται. Sic Isaeus orat. 6. 5. ad Bekk. p. 56. d. H. Steph.J εδοξεν αὐτο διαί -Gθαι τα αυτον, ν ερηφιον καταλέαν τὸν οικον. Quod si narrative liceretur de re praeterita, καταλείποι optativi

voce diceretur.

ιν γα ἔ, των ἀουνάτων δε πολιν αξιον εἶναι καλειν

τὴν φυσει δουλη1ν --ο, an et ossibile sit. In quo sensu ἐλλειπτικως aecipitur. Nam plene et integre verbis σκοπω, vel Oeco, vel liuitismodi aliis, tam in Indieativo modo, quam in Imperatis Armatis subiicitur. Xenoph. LMemorabit. lib. II. . . . . . ἐγω γαρ τοι πολλα- κις κου του ιἐν τι προυδωκεν υτὸν φίλος ἀνηρ,

finitivus etiam iungitur, repetitis ex snpra assim iis, in qua repetitione modo ιιn modo οὐ optimi auctorea usurpant Aristot II Politie. Tom. V. p. 438. πότερον πάντων βέλτιον κοινωνειν τλὶν έλλουσαν οἰκησεσθαι p. 21s. πολιν καλως ν τινων ιὰν τινων M o βέλτιον meo negativa usus est, negando nomen βέλτιον, cui adhaeret verbum ἐσα Et si negatur tota propositio γ' v εστι βέλτιον κοινωνειν Paula supra νιν κοινωνειν, dixit in

illis verbis ἀνάγκη γαρ Ροι πάντας πάντων κοινωνειν τοὐς πολέτας, i ιηδενος, τινων μἐν τινων Moa .

me solum verbum infinitum negatur. Nomen αναγκο, cur adhaeret verbum ἐστὶν ammative repetitur, ut ali τινων

κοινωνειν. Et si propositio remanet affirmata. Solum κοινωνεῖν quod est pars praedicari nemiur. In nivem sum autem sciendum, Uni iris noti, nisi verbo De ame/erbis, es alia rationis parte praecedente , moni: sine quorum aliquo praeeedente, Infinitivus modus consistere Di9jlia πιν Corale

168쪽

no potest. Totidemque modis negatur Infinitivus, adiumento particula ex , quot modi etiam assirmatur, v. e. εὶπεν εσεσθαι, ειπε ιθ σε seritii ηιοσεν εἰπεῖν, ηιοσε

ιν εἰπειν, apponiturque ἐξ ἀνάγκης, ubi verbiun infini-

lum negare oportet.

Verum, si verbum negativae vel prohibitivae facultatis, dat. infinitum praecesserit, tunc μὴ additum infinito, ἐκ περιουσίας apponitur, ut, γηρνθσατο ιν αβειν. Sic ἀπαγορευε μὴ ποιειν ἐκκλησίαν, apud Aristoph. cI. Acharin V. 169.l

Item si verbum negatum praecesserit, it οὐ δυν ιαι ν γελαν. Itidem si negatio, vel privatio, vel prohibitio, implicito in verbo eontinetiir, ut τό s έλλοφιεν ιν ποιεινοῦ quid cessamus agere Est enim ιέλλειν idem, quod αργειν Si ἀπιστε stri δυνζσεσθαι, propter vim priva

livam expressam.

169쪽

participium subaudiendum, ni in supra dieris exemisis, hi σιν λοσοφον ουσαν, καὶ ιν φιλοσοφον Dσαν, Et p. a1. τὸ τῶν οντων δείνων οἱ ιν δντες δεινο Si in εἰ δε ιγ , et in αλλα μὴ et alii huiusmodi omnibus, semper ιν particula ex superioribus aliquid repetit, ut de singulis

Ioeo suo dierum invenies, his duntaxat, ex .sibus et ex ιν formales notae evadunt. In quarum numero non es

ponendum καὶ th, quod erit nudaeus, id proximo dicta Platonis, καὶ 3 4 voeibus, quasi sorinalem notam constituensibus, applieavit.

μὴν pro Μῆν parii Ia, ni plurimum adoresaliva est, nisi alicui δώως. alii particulae subiiciatur quamvis Budaeus is 484. parum sibi constans, modo pro an et γουν, inodo pro a aecipi doceat. Et quamvis animadvertat in exemplis, quae s.fert, th particulam significare 3 ως, id tamen asstrinam non audet. Exempla sunt, Πάτων τοὶς Λίωνος οἰκείοιe. ep. VII. p. 432. d. exv. p. 26 ed. Η. Steph. εἷς Συρακουσας διεπορευγην, σως ιἐν κατα rare, εοικε ιιῆν τοτε ιζχανω/ιέν τι των κρειττονων ρ ν βαλε- σθαι co νυν γεγονοτων πραγ3ιόπων, tametsi videtur deorum aliquis etc. Si alibi pud eundem: hsιερωτερον p. 22. ινὶ τρ&ον συγχωρῆσαι τουτοις δεῖν μεσθαι τεχνην. humamus tamen est, hoc quoque teritum concedere. εμως ἐν Dicitur et o ιως νιγον, ε παραλλήλου, quo Gazansus est, qui locum illum Ciceronis de Senectute quae tamen omnia diariora sunt, μως ιν ν ταλα πάντα ηδίω

γίνεται, vertit. Cum autem ιγ ν alteri particulae subiicitur, παρελκει, vel certe adversalivam vim deponit, ut in τι μνῆν, interrogativo. Advertendum autem, multum interesse, utrum parti eulae alieni subiiciatur, an simpliciter apponatur. Cum enim vim suam suppriniit, vel immutat, tunc subiici alicui dicitur, ut in ri ιιην cum vero suam vim retinet, tum apponi

dicitur, ut in ἀλλα ιῆν, ουδε ιιγον, καὶ μὴν et nonnullis aliis , de quibus singulis suo loco dicitur. si ναὶ Subiicitur etiam τώ ν , et, ναὶ particulis inmandi, et sit ναὶ μ ν et η μῆν, in quibus ιην minimo adve sandi est, sed ipsum quoque assirinandi vim prae se fert.

me causa eomposius onstat. Ne formalia nota est, quippe cum utraque partieula suum ossicium praemet in Di9jlia I by Corale

170쪽

quo orgregato partieulae me in ea alis perspicietur, sἱ μὴ in o rediicatur. Synesius αλλα το γε προαιρεισθαι

sua απευκτικος in enunciationem tradiicatur, hoc incido, οὐ

γα si κω τῆ ς νεηιης ηριων κατισχυσειε, particulaΘmo sua manifestus erit. Sic alibi apud eundem εἰσπιαι γαρ τ ιιηκμι--αιτερω προελθεῖν τὴν πηγ/ιοσυνηγη ιων, ιν γαρ ἀπομα τῆς εκκλησίας, i. e. alsit enim, in Maesiae tur Iudinem dicam. Ubi etiam, si os γαρ εἰποιμι dixisset, γαρ aruculam non otiosam esse, Inaninsegium esset Ne in illo Demosth. pro Ctesiph. g. m. ed. mkh. p. 295. d. Reish. τὰ DYὶ κατέπτυσεν νοον ιεν γαρ τῆς πολεώς γε ι δ' ε/ιοῖ, i. e. ut recte Budaeus interpretatur, quis in caput tum non espuisset 'absit enim tit civitatis vel meum copui dicom, ιν γαρ in sensu πευκτικε dixit ac si os γαρ, ο ποσαντικῶς dixisset, quod ad usum particula γαρ attinet. Non igitur τὸ μὴ γαρ Drmalis nota est, sed duae voces sunt, sibi is γαρ hi. appositae, quibus additur δὴ ut in pctori Mnesii exemplo. Additur et γε, nee non immediate, ut in exemplo, ἡ γὰρ γε.Demosthenis, ιν me τῆς πολεως re. Etiam s/ῆ ore, praeter vim dubiistivam particulae ix , sensum dubitati edec endi habet, Indicativo modo iunctum Aristo inofit. lib. H. Tom. V. p. 44. ιιὴ γαρ υ ιατηρο τὴν προς, τὰν αυτὸς επειὴ iam ἔκαστος Patet autem ex Indicatis verbi natura, in amrinandi senin huiusmodi Iocusiones fieri. Notandum autem, non serinalem notam esse To,

quemadmodum οὐ δῆτα, negatio cum asseverasi e Ii terdiu δειλὴ si πευκτικον, . . abominandi eum supra dicio asseeiis Demosib. de corona 324. d. ex

라틴어 텍스트