Matthaei Devarii liber de Graecae lingue particulis Devarii librum continens

191쪽

torum, primum Actim habet. Hoc autem accidi in ea tantini orationis structura, in qua raepostero disponuntiarp. 260. argumentorum partes ut in illa enoph. IV. ἀποιινιγιον. se. 4. 6. 4. νόμους δ εφη, ω λυκρατες πως αν τις ηγήσαιτο σπουδαῖον πραγιι ειναι, ν το πείθεσθοιαυτοις, ους χε πολλάκις αυτοὶ οι θέμενοι ἀποδοκι/ιάσαντες ιετατέθενται vitibus negare intendit, mea rem probam dici posse. Quae conclusio continetur in illis e bis m/ιους πως αν τις ηγήσαιτο σπουδαιον πραγιέα εἶναι, conversa affirmativa interrogatione in negativain enunciationem. Probatur autem per illa verba ους γε πολλάκις αὐτοὶ οἱ θοιενοι ἀποδοκι/ιάγυσι ubi os articulus condi Antilis Io in habet, et erit argumentuna huiusmodi: si existatores pia sume proprias exes reprobari et evertunt, aequatur, ut lex non semper bona res sit. 'O O .οσον. VOσον, quatenus pro oo accipitur, hoc ver Pro εὐδευσον pro loci vel temporis spatium designat. Ipsum atomi ἴσον, κατὰ ιετάλ*pιν, pro τως necipitur Xenoph. σον παρασάγγην ἀπειχον, i. e. aberant parascivae pastum. Sic de spatio temporis Lucian. 3σον υρα, pro σον ἐστιν ωραούα, i. e. quantum est spatium horae unius. Sic ἐν ἴσον dicitur ἐλλιπυυς του, adopto, ut ἐν στ leti, quamdiu imperavit. Discretum etiam utinti alem designat in nitineralibus, ut 3σον δισχίλιοι, i. e. ad duo, vel circiter duo minia. Pausan. σον τετρακοσίους ἀποβῆναι λέγουσι, circiter quadringentos. Ip. 261 Moo etiam pro ιιονον accipitur Apollonius Rhod. 'ροόk.se. δουναι δ οσον istam α περὶ aea, pro ιληφι ιιονον, quidquid sentiat exicographias, qui, recitans, ut opinor, interpretis Apollonii verba: σο ειλη- ια, ἀντὶ του ευτελἐς καὶ βραπώτατον περιβλnlita, inte pretatur. Sumagatur autem huic significalioni του σον, οσον οὐ pro pro μονον, quod 3σo O pro ιιόνον υ accipitiir Thii. δέπω παοεῖναι, i. e. mox et iamiam, assore Lucian. de mercede conduci. q. l. καὶ σον 'δέπω τεθνnD- ἴσον οὐκ ενον εοικας. Dicitur ei Ἀσον os r δ' pro eodem.

192쪽

υσος, ση, σον, nousina relativa, quae interrogativis ἴσος, σο, ποσος, ποση, πόσον respondent, sepe pro ipsis achin Diuntur, more Atticorum, qui utuntur τοι ἀναφορικοις, αντὶ τ ῶν πευστικῶν. Quia ero nomina ποσος, osq, πόσον, quandoque admiratio vel cui indignatione proferuntur, lax denotandam intensiouoi maluitudinis, vesqualitatis, ut in Epigrammate. εἶ oσον εὐηθης ὁ εὐ- γραφος idcirco fit, ut relativa soς, ση, σον etiam, P. M.

cum iisdem assectibiis pronunciata, lac suorum inferrogativorum accipiantur, tam tu genero Innsetilino, quam seminino et neutro, ut apud Aristoph. in luto v. 48. Jδσην την δυναμιν ἄναξ δέσποτα 'et in Acbarnens. v. 50.Jο ν τὸ χργα παρνοπων προσέρχετα

Verba etiam illa in Nebul initio:

elim admiratione censent itidam pronuntianda esse, dieique ἴσον ἀπέρατον, ad similitudinem του σον ιέγα et σονιιικρον, in quibus insunt nomina, quae intensionem et remissionem recipiunt. Nam ιέγα et ιικρον, itemque πολυ et ὀλίγον, nomina interminata sunt, recipitinique maris et minus: πέρατον vero, terminatum lioddam et absolutum designat, quod magis e minus non recipit et idcirco non dicimus, quam infinita haec res est, sed simpliciter, infinitam esse. Si ita iii admirativo vel cui indignatione Pr ferainus illud Aristophanis σον περαιον, valebit idem, Dissiligo b Corale

193쪽

dictam conditionem retineamus, cogemur fateri, in gupra dicto Aristophania loeo, vocem πέρατον, a Praecedentibi et χρηΠα τῶν νυκτων σον, separandam esse tua vero eum admirationis et indignationis assecti pronuncianda, ut di- eat, σον ἐστὶ τὸ χρωα-νυκτῶν, et ait sensus: quam tangum et Hulvinum est noctis spatiam deinde p. 26 . subiungat καταστικως et ἐπικριτικῶς, i. e. constituendi et decernendi modo, videlicet, ἀπέρατον, et immonsum esse noctis spatium. In hane etiam sententiam adducimur eo, quod nomen σον uni Praeponitur eorum adiectivorum, cum quibus opuletiir, sed semper istis postponitur, ut θανυαστὰν σον, Πνγχανον σον, περφυἐς σον, et reliqua, in quibus nomen σον pro Γαν adverbio accipi sentit Budaeus, ut apud Platonem os o at Παστὸν μν ιονυσιος ἐπιδεδωκυος ιν πρὸς φιλοσοφιαν, et apud Aristotelem θανυαστὴν σον διαφερει. Sic Mζχανον δων perquam incile significare doeel. In quibus ninibus, si nomen σον pro λίαν adverbio, accipi ponamus, Ioeutionem illum Θαυυαστὸν an ἐπιδέδωκεν, tu Iav- ιαστὸν λέαν ἐπιδεδωκεν resolvere cogemur. Quapropter planius interpretabimur, si nomen σον ab adiectivis in. terpositione vocis ἐστὶ subintelligendae, neparemus, ut sit rυπερφυές ἐστιν ἴσον ἐπιδέδ υκεν, et o avsιaσιον ἐστινεσον διαφερει. Plenior autem locutio esset, si Infinitivus adderetur, Puta, ειπεῖν, Vel νορῆσαι V. c. res μονον ἐστινειπεῖν et περφυές ἐστιν εἰπεῖν ὁσον ἐπισέδωκεν, vel ὁσον διαφέneti Apud Aristopb in aula ly II 35.I

σος Togo etiam ανταποδοτικὸν ἐστὶ του ἄσος, νατο-οικου eum dicimus: σος ἐστὶ πυργος έγιστος, τοσος ν ὁ Ῥοδίων κολοσσος Dicitur etiam τοσος nomen ab-εοIule, siue collatione, quod dicitur καταστατικὸν, ut quod constituat sive stabilia aliquid, ut apud Homerum LIliad. r. v. 29.J:

Et apud Virgilium Aen. I. v. 33.I:

antas molia era Romanam eondere gentem.

194쪽

In quibit insertur aliquid ex praecedentibus. Nam et pud Homeriani ex supPutatione vadam praehabita, insertur, graecorum exercitus numerus, mulsum Troianorum υ- Niert m superare. Et apud Virgilium x praemissis Aeneae laboribus et erumnis insertur, quod subdit, ma.rimae v Iis uisse, Romanam gentem condere. Quem rodum rhetores appellant Epiphonema.

etc. ubi τε pro υστε, respondet εἴ orco, et tacitam ratiocinationem innuit, quae magis perspicitur apud eundem in Bani l . 2I-23.J, in illis verbis rεἶ οα βρις αυτ ἔσi καὶ πολλὴ τρυς ἡ;

ἐστί; tunc τε in antecedent in εἰ vel ἐπεὶ, ειτα vero in consequente in πως converteretur, ut sit ει γε ιι ἐν

195쪽

De particulis I τι et compositis. ἴτε Ποτι, pro ιμι. causalis coniunctio, respondet εἴ διατὶ et simpliciter quibiisdam causam pollicentibiis, it si dicas ιcιον δε τι te Accipitur etiam pro κα, δει, vel καθ Ἀσον, ut cum dicimus διαφέρει δε ἔτι.

p. 267. Est etiam τι διηγη&aτικὸν i. e. narrationibus et ora, διηr' simpliciter enunciationibus accommodatum eiu alicuius verba μμ ηον recitamus. Quod dupliciter seri solet uno quidem modo, quando personam dicentis indilentes, eius verba recitamus, ut apud Aristophanem Vesp. v. 4IO. II.J,

ἔπει ὁ Λασο ειπεν, ὀλίγον μοι μΩει. Illud enim λέγον to μέλει, personam Lasi induena recitat Aristophanes, et dicitur haec recitandi forma re recta, vel directa in qua nihil opus est particuIa τι tametsi nonnunquam in hac etiam directe recitandi sorma, particula δτι, ἐκ περιουσέας interponitur, ut apud Demosthenem

ουν αὐτὸν ἀναλίσκειν ἐγω, - κατειπειν τουτων εἰνεκαλέος, Ουο ειπειν, τι αλ εγουσιν εινα και p. 268. δεινα. In uilismodi sormis τὸ τι, tum pronuntiatione, tum etiam punctati nota separandum est a sequentibus. Λ tero modo, recitamus licuius verba ex nostra persona, interveniente τι partimia, ut si Aristophanes Lasi se

ι ελει, et dicitur haec sorma obliqua seu supina. In qua forma, particula τι necessario adhibetur, et plerumque optatis modi vocibus adhaerescit, ut apud Aeschinem de siti Iegat. 6. 83. d. Be . p. 39. d. II. Steph.J:

196쪽

ministrabilia exempla invenios pud auctore . Nolandum alitem in proxime superiori exeinplo, quod verbum πέρι- ψειεν et simiIia, quae in huiusmodi locutionibus recipiuntur. Optativi modi voce tenus dici possent significatione autem διηγη/ιατικὰ potius dicerentur. Rediicuntii antem

ad Indica iuum hae quoque loquendi formae, moxque dra in hisum. Illud enim Aeschinis ειπεν, τι ποι πιε, dici potest εἶπε δτι πει ille. Ex Indicativo ad Infinitum: ειπε τὴν Κερσοβλέπτειν πέει ilia αὐτον Melius tamen

tandi vocibus usurpatii obliqtia rei raeteritae, ut raeteritae, narratio. Nam et praeteritam rem, sub Praesentis temporis verbalibus vocibus improprie narrare licet, par est tamen, ob praedictam ansam, per optativi potius voces hoc fieri. Quemadmodii autem locutiones, qua per τι et Indicativum esseruntiir, ad Infinitiun reducunt tir sic contra, p. 269. quae per Infinitum esseruntur, per τι et Indicativum resolvi possunt, ni illa Iliad. v. 350.J

si reducuntur ad Indicativiim, Irrit γαρ τι κατένευσε Aeni Hur. In quibus interdiu το τι vacare videtur, vel repetere certo praecedentem o particulam, pro τι itidem διηγη7sιατικευς 3 epiam, ut apud Xenoph. Heuen lib. I. p. 4 2. m. ενταυθα Ποντες οἱ Μαντινεις, ως εἰ thdποκρουσona αυτους, τι πολλοὶ σφ υν κατακοi τισθη - σονται ποστρέφακτες διιοσε χωρησαν. Ubi is τι repetit praecedens εἴς non tam ito multa quaedam intemeesserint, quam ad abundantiorem PosΡicuitatem, sermonisque figuratam elegantiam. Vale etiam τὰ et idem, quod et articii iis, ἐπεξη-υνε, πεμη- 'γω ς. Isocrat in Panegyr. q. 76. d. e . . T. 'ed. II. Steph. ο δε πάντων καταγελαστοτατον, τι cυν γεγρα3 1ιένεον ἐν ταῖς διιολογίαις τα χειριστα τυγχάνο- ιιεν διαφυλάττοντες. Quae locutio sic converti potest τλd τὰ χείριστα τυγχάνειν διαφυλάττοντες ἐν τaις διιολογίαις ἐσr καταγελαστοτατον. In qua locutione τὸ τι etiam cavsale esset, si verba in hunc sensum distribuerentur τουτ εστι καταγελαστοτατον, i. e. ζειεῖς ἐσι ἐν ιώ- λιστα καταγέλaστοι, τι, pro tora, τυγχάνos εν διαφυλάττοντες τὰ χειριστα τέον ἐν ταις sιολογlαις. πιτι autem superlativo iunctum, ut τι πλειστα δρα- σαι κακὰ apud Gregorium et τι ιεγαλοπρεπεστατον τανγηναι pii Xenoph. non narrativum, en enuntiativum, sed pro ως, infensive aecipitur Apti Aristoph. egitur is 270.

197쪽

quam ob rem potissimum veneris, dicendum est. Ubi υτι, pro dera, τι tribus Partibus constante, usurpatur. De particulae.

tra. Libet hoc loco nonnulla praeterea, et sortasse quibus- dana sinus nota, de usu huius particulae disputare. Interea, quae obsolui quaeruntiir, illa est prima quaestio an

aliquid, necne 3 v. e. an si virtvi adiunctione

autem Parii quaeritur, an possis doceri virtus Cum vero quaeritur aliqilid, an sit planum est, quaeri similiter, an non sis Iu utramque enim artem valent quaestiones. Cum igitur contradicentium uterque rationem, qua muniat auam enunciationem, excogitarit et adduxerit, tunc alter

quidem ipsori in olligit, 'r ἐστὶ quod quaeritur alter

vero, τι υ εστει Deinde, qui contra disputat, sive affirmet, sive neget, uterque utitur collecto et concluso, tanquam concesso. Unde et illa, quae veIut pronunciata sumuntur, citiusmodi Admirabilia illa Stoicorum, per τι Proseruntur: ut τι ιονος ο σοφὸς πλουσιος et τι Θατα μαρτι 1 ατα. iun autem inter eos, qui contra disputant, de re aliqua convenit, res quidem ipsa dicitur comatitutio. Inde etiam appellari posset τι constituentis, per ν. 27ι. quod aedicet id, quod inter aliquos cerium et constitutum est, proferatur. In haec itaque convenit τι convenit praeterea in ea, quae de problemate quopiam in utramque partem disputantur, ut acit Iutarchus in libello, τε διδακτον πι δεετη, et alii in aliis. Item, si quis ab aliis

conscripta, Per apita colligat, in pauca Onserens, quae sustus dicta sunt; hic in singulis capitibus τι apponit, i quo iure, non enim Σωτι considerat, sed soIuin τι. seno quidem Eustathius in Homerum iacit, et in descriptorem orbis Dionustum, ut et ipse indieat. Quaedam, inquit, disperse in prooemio Iliadis Voluntas est amicorum, ut per Iliada pergam, et, quaecunque sunt accommoda,

progredienti subministrem ad quod quidem iam sit eo ligunturque ea ipsa ordinatim et composite non ut tamen hic sint, quae tali omnes in hune poetam elaborarunt, sed solum utilia. Nec diductum est propositum Opus in unam telam, numque corpus, continuatione quadam perpetua, sed utile quodque separatim collacatur quo perfecto transitur ad alterum cuiusmodi esti

198쪽

quod in Dionysium fecimus. Illic enim Milite deeurasum nobis est pua optimis exemptis, elat, delectu aliquo. Ex his aliisque multis aperte satis ostenditur,matisfisi, Homerum Commentarios ex iis esse coli clos, quae a Gerou dici sunt, esseque per capita digestos. Quare ait, nec diductum est propositum opinia nam telam et comus, et quas deinceps, ut upra. Dictum vero est, eos, qui eorum, quae diffuso ab Ilia diei sunt, faciunt electum, eae τι efferre capita, quoniam non considerant διυτι, sed solii δτα Quod quiadem, quoniam ab iis, qui per notas scribunt, sic pingitur 'si, ut nota numeri aex, qua nostri aupputatores i. e. quiratione subducunt, utuntur. In ipso vero orationis ambitu, nulla ad τι adsignabatur redditio membri, idcirco par graphum quandam, vel exordii signum esse nonnulli existismarunt, et quasi nihil ad sententiam conferret, ei tum atin editione Romana Commentariorum Eustathii tu Homerum. Hae igitur erroris ansam praebuere. Fidem autem fecit, quod τι sic in principiis capitum collocatum, nulla naaignificatione quadrare videbatur, neque enim ea reddentia causam. Quam enim reddat causam, quod sententiam et orationem orditur Neque astranantis aut indicaniis diei potest, quo modo proprie cum Indicativi iungitur Pero τι enim fiunt nunciationes sive affirmantes, sive indican usu appellari etiam posset narrantia. Etenim a recta et simpli enunciatione in obliquam transit oratio Esseminine autem narratione dupliciter, aut recte per Dinnitivum,

aut oblique per Indicativum eum τι soluto ausinito, ut quando, quod fieret, aut apes fuit, quod Imperatoricum Rege Gallorum pax futura esset. Praetersa in obli

quos transferuntur reeti sermones, quos quispiam habet

dramatice introductos, ut Matthaei XXVI. v. I. τότε

λέγει αὐτοις ὁ τοσους, παντες μεις σκανδ--οσεσθε ἐν ἐμοὶ ἐν τῆ νυκτὶ ταυτη7. Hi sermo, si a propria pedigona Evangelista enunciatus esset, sic potuisset proserri r

199쪽

162 τι. eulam τι nulla re interposita, rectam insului orationem. Quare semper post τι cadit distinctio. Exemplum vero illud est, quod supra a Matthaeo dictum, Marciis ad huno

modum eap. XIV. v. T. καὶ λεγει αὐτοις ὁ γησους. ἔτι πάντες σκανδαλ.σθησεσθε ἐν uia ἐν τῆ νυκτὶ

ταυτη. Estque hic usus etiam apud veteres frequens. Hi igitur, quos uiximus , sunt uindi partieulae τι ad narram dum ac totius denique usus ipsilis. Nullo autem modo visum est iis, qui τι eieceriirat, contingere, ut acciperetur

ad nihil enino ferri ipsum videbant. Atqui eos oportebat p. 274. eogitare, M locum habere rebo aliquo stibaudiso, india came, aut narrante, . . nunciant , ut apytii, vel φησιν ὁ δεῖνα, τι -δε καὶ τοδε οὐ τως νει Potest etiam subaudiri aliquod verbum praecipiendi aut docendi, ut

modi aliqiii sithaudiri necesse est, idque in iniuia capitum, ubi ad τι nihil redditur. Quoniam in promessi quopiam orationis, si ad ipsum quidem τι nihil reddatur, necesso est, ut aetu aliquid huiusmodi, quale est dictum eiu conis ictiona quapiam praeeedat. Quodsi aliquid reddatur, lino usi venit, ut conitineti aliqua, quae redditionem eliciat, particulae τι subiiciatur. Nudum tamen verbum do dietis apte praegreditur. Praegressio namque verbi, vel adverbii istiusmodi ut dictum est), rem sine demonstratione supponitae subiicit. At redditione, dierum est, contineri quandam Minonstrationem eorum, quae per δτι enunciantur. Atqui, enant haec inier se. Facit autem tale aliquid Eustathius. Is enim cum quippiam ipsa, tanquam doctor tradit, actu adponit verbum aut adverbium aliquod positivum, ut ιστέον ν σημείωσαι, aut aliud huiusmodi, quod idem valet. Quo

si sine aliquo horum esseri id, quod tradit, tunc ad ἔτι reddit aliquid, tanquam necesse sit, illa, quae traduntur, mimire ipsique τι apponit coniunctionem, quae elisia re ditionem, ut ἔτι ἐν τοδε καὶ τοδε υμ εχει, ἐκ των-δ καὶ τωνδε φανερον Quando vero ab aliis dicia namini, absque eoniunctione et exprimit, et absque redditione,

P qua eorum, quae Per τι Proponimiur, probatio continet uti Non enim propositiun est probare, quae dicuntur, sed sim pliciter nunciare. iiiiismodi alitem tradendi forma ponitant oculas, non repugnam auditores, sed sponto seqtii, seque ipsos praebere docendos et isto δτι contentos, non

vitra poscere διοτι, quod in redditione continetur, ut ductum est. Ex his nutem, quae accidunt se τι si de

200쪽

Ortoth, formalis nota, signifieat M. Quod quidem ra iii

aggregatum eum ex is et fur eonstet, neutra tamen on- attinentium vocum per se idem, quod totum aggregat lim Ngnificat idqii proprium est omnium signorii formalium, ut alibi lioque dictum est Herodot in Clio c. 93.J, τι

Galen in primo de aus puls. O γαρ τλῆς αρτι τραπια- τείας ἐστὶν τιμὰ παρεργον. In quibus omnibus Ioela

Oτι ιν etiam saepe, ii ixta constituentium vocum pro prietatem, significat quod non Gregor de isteriis Gram

negative pro ου accipitur. u . in τοίνυν duae sunt voces, quarum unaquaeqii per υ o V. se suam habet significationem, nec ullum aggregatum ex ipsis evadit, propter quod simul, ut uniea vox sormulis, de scribendae sint, quod tamen secit Budaeus, quia saepe apposita inveniuntur apud anctores. In qua appositione o, δτι nunciativum est, et orditur narrationem τοίνυν autem transitivam habet facultatem, ita, ut inchoativa transitio ex ipsamim appositione fiat. Porro sormalas notas eas esse, alibi quoque dictum est in quibus duae vel plures parti

cula in num sensiti conveniunt, iactu que aut omnes, rit

라틴어 텍스트