장음표시 사용
201쪽
ου. οὐ gregatis, responsionibus habet vita repetendi ve hum, quo fit interrogatio. Si quis eniti interrogatus γραψας ταυτα respondeat υ, illud o tanti indem valet, ac si responsum esset οὐ πραφα. In simplicibus autemo romina enunciationibus interdum geminatur Ot , tamque ante e m ' bum, quam post verbum adhibetur. Cumque seeundum οὐ necessario a sequentibus puncto distinguatur, necessario etiam accentu acuto inunitur, ut apud Demosth. de his. Ieg. 6. 186. d. e . p. 399. d. Relah. ὁ δὴ τους χρονους τουτους αναιριυν τῆς di παρ ιιιν - πολιτείας ου χρονον αγρηκεν ουτος, οξ, αλλα τα πραγιιατ απλως φηρηται. In quibus o secundo Ioeo p situm, non Prorsus otiosum est, sed negationis iam auget. Taineis nonnunquam otiosum invenitur, ut apud Halica
nasseum de Thucydidis unebri oratione: ὁ δε δὴ περι- αν τος ἐμιματιος κατα τίνα δοποτε λογισμὸν ἐν τουτωκειται se τοπω ιαλλον η υκ ἐν σερε Ἀ ubi οὐ penitus xacat, nisi quis i selectivum, pro καὶ copulativo accipi
malit, praesertim, cum Praecedens interrogatio in negativam enunciationem convertatur. Est enim sensus κατ ουδενα
ἔτερον Adhuc autem magis vacare constat, si negatio e plicito praecesserit, ut apud Herodotum lib. V. c. 4.Jrp. 278. αποδεικνυντες τε ovs οὐδἐν ιαλλον Αἰολευσι μετεὸν
οὐκ adverbium, interdum non responsivum est ad interrogationem, nec destructisum positionis, ne interrogationi iunctum, parem assimationis vim habet, ut ου ηγορευον, τι παρεξειν πραγματα ἐμελλετον μοι sed,
Praeter communem eius usum, nonnunquam adversalivam
xim habet, cum iso nia et emphasi quadam, ut apud Aristoph. in Vespis Λ. 3I-34 I ubi cum chorus dieat,
202쪽
Nam adversari videtur asseruont, seu positioni chori, cum tamen pomis confirmet illam, asserendo nunquam adve sarium credidisse, ipsum φιλοκλέωνα, de καθαρῶς καὶ ξυνετως disputaturum. Per se autem αλλα adve sativa hune sensum non praeatitisset; areret enim sermo ironia et emphasi Dissert autem sensus particularum Ovκαλλα In hoc Ioeo, a sensu, quem habent apud eundem in Nebulis sv. 20I-204.J, ubi eum Strepsiades interroget So-eratis discipulum, etovi δὲ τί; ille autem respondeat,
interroget, respondeatque diseipulus,
Strepsiades amplius interrogat, ποτερα τὴν κληρουχικήν ad hae discipulus:
Ubi τδ, υκ desimi positionem per interrogationem actam, adstruitque illud negans, geometriam ad Ieruchicae e P. 27'monis, i. e. agrorum colonis assignatorum dimensionem rae ad otius orbis terram metiendam esse inventam. Cum itaque particula ου ad verbum semper reseratur, animadvertendum est, pleramque ipsam praeponi verbis in eadem comprehensione, nulla voce interposita. Sin autem punctum, vel alia interpunctio intercedat, tunc aut ad praecedens refertur verbiim, rit, cum removet, Vel negat, praecedentem positionem: ut subsequens Verbum anticipale praesumit, ut in proposito Aristophanis loco in Vespis, κ, αλ ἔρημα φεν υτι τρυγήσειν. Est enim integer sermo ου νετο υτω καθαρευς καὶ ξυνετῶς ἐυε λεξειν, quae ex praecedentibus supplentur,
οὐ γαρ, quando nuncialis profertur, chiae Voles oti ναρ. sunt, quae uisum negutivam signifieaut, ut apud Homerum: Dissilias by Ooste
203쪽
ετ αυθι νίσσοι al. Quando vero interrogatis , sive simpliciter, sive eum indignatione vel ironia, vel emphasi emadam prosertur, tinueram aggregatum, et nonne, vel annon significat Aristoph. in luto v. II. Iad:
PIato de republ. lib. VI p. 3II. d. Bah. p. 564. d. II. Steph.J O γα ταυτ ετ η, ιιέγιστά ἐστιν, αλ ετ τε μειγν; nonne haec maxima sunt, num aliquid maius esse potest Demost, eum Donia proniinciavit: ιιοιον γε οὐ γαρ οἷς δειου κατηγορει Aristoph. cum emphami,
quae innuit asseverationem, in Avibus , I 525-27.li Porro eum nunciatis aecipitur, negativam causam reddit, quae interdiu altera ausa con natur, ut apud
ci δυναοι ni . In ii casu το οὐ γαρ non dicitur iterari non enim ad idem resertuo, sed negativariun causarum ἐπαλλούα est, quae vocis v re repetitione describitur. οὐ γαρ etiam eum partieula αν, et paratasse India
cativi, probationi alicuius antecedentis servit. Probamusti autem dupliciter aut consequens assimnatiun quod tamen antecedenti quodammodo adversetur, inserimus, et tunc probatio fit per γὰρ αν, cui additur asseverandi nota, ut Ioeo suo dictum est aut negatum consequens inser iis, et ει tune γαρ αν additii οὐ negatio, ita ad verbi inparatalici sertur, ut apud Antiphontem orat. II. q. T. d. Bekk. p. III. d. II. Steph.J: πιστον' ενων ὁ καὶ των tiλλων δουλων ἐν ταῖς ιαρτυριαις, οὐ γαρ αν εβασανLγιιεν αὐτοῖς πως δίκαιον τουτου μαρτυρουντι πιστειν σαντας διαφθειρα με In utraque autem probandi
tione, iam es nativa, quam negativa, particula a verbo tribilitur, iiae actum tollat, et ad potentiam reducat. Γαρeoiifirmant id, quod praecessit, ἀπιστονιιένων ὁ καὶ τεὴν aλλ 0ν ουιον, positionem videlicet, servia non habeti
204쪽
οὐ γαρ δὴ οὐ γαρ ν που. fidem, per positionem contradietorii. Si enim haberetur indes, aequeretur, non torqueri ervos. Cuius remotio, ae torqueri solent ervi, ponit, idem illis non haberi. Additur etiam vocibus his υ γαρ αν, adverbii in tem-ο γαρ a Poris ποτε, quod in oetu distributione negationi tribuisne, - ut apud Platonem de re pubI. lib. V. p. 255. d. Behh. p. 4TO. d. H. Steph.J: υδμεροι orio φιλοπολιδες ο γαρ αν ποτε ἐπολιιων τὴν τρον; τε καὶ Iιητέρα κειρειν. suo argiunentiun modo supra dicto, rediicenduiti est εἰ ror ησαν φιλοπουδες, ουδέποτε τολ/tωι αντῆν ιητερα κειρειν. Similiter illud Herodoti lib. I. g. I 24.J:ω παῖ πιιβυσεω, σε γαρ θεοὶ ἐπορεωσι, οὐ γαρ a P χε ποτε ἐς τοσουτο τυχος απίκνεo. sic reducitur εἰ rc ριιή σε ἐφε υρ υν οἱ θεοὶ, οὐκ αν ποτε τέκου etc. i. e. inia enim tibi funissent dii, nunquam ad tantum forIunae gradum pervenisses cetertim in praediciarum vocivuexplicatione udaeus dupliciter fallitiir tum, quia voces. BPpositas οὐ γαρ ν et εν γα αν ποτε, ut ggregatus describit tum etiam, quod unites eas esse docet τqi, qγαρ ν, elim tamen contrariae Potius, quam similes dicendae sint quippe tiae negotionem in se contineant, qua carent voces xl ν, ut supra ostensum est.
οὐ γαρ δὴ etiam ut aggregatum quoddam et sor-- οὐ γαρ dii. Iem notam describit udaeus, et ut ιν γαρ xj, poni, i, iidem quod μὴ γαρ δὴ sigilificare sentit. Xenophontis verba illa Memorabit. lib. I. . . . .J εχοις αν εἰπεινημιν, του νεκα ἐπεθυ/ιησας ἱππαρχεῖν οὐ γαρ ητου πρωτος ω ιππέων ἐλαυνειν, sic transserens absit enim, in existimem, hac de cavsa te hos cupere, titante lis equo provehare. Sed eo disserunt, quod μὴ γαρ δὴ propter lx particulae facilitateiu abominantis est, ου γαρ δὴ negantis. In praedicto autem Xenophontis loco nihil abominatione opus est, sed negatione tantuin, ut Si sensus neque enim te hoc cupere exitiimo, ut alios P M equisando praecedas. Ob γαμ αν που. οὐ γαρ αν που etiain, pro eodem dixisso latonem, ου Πρ ν sentit, in illis verbis Conviv. p. 20. d. Be . p. 99. 'U'
205쪽
τε bαι, o τ' υτων αἴτιον, πως ν φαέννῖται togκάU.ιστος καὶ αριστος δῆλ- οι τοι μὴ γιγνωσκουσιν, οὐ γαρ ἄν που τοι γε εἰδοσιν. Quae verba si transtulti neque enim peritis utique, et, e fertis talem viderixiatis. Cum igitur supra dixerit, ου G δ' pro ιν γαρδν abominantis aeeipi inses vero ου γαρ αν που, roo γὰο ἡ, sequitur, ut ου γαρ αν που etiam pro ιν γαρ ν abominantis accipiatur, eum tamen ipso in hoe proximo laco Platonis τὰ o ror δη, neque enim significare dicat. Observandum autem est, δν particulam, in umegato οὐ γαρ αν που, ad verbum modi alienius Nisqui referri, extrinsecus subaudiendi, ut in proximo Platonis lom, o γαρ που φανείν αν τοις γινωσκουσιν.
O . αρ που. οὐ γαρ που. οὐ γαρ που namque, Per se negatio est ιετοὶ αἰτιολογέας στοχαστικῆς Plato in Euthyphr. p. 35 I. ed. eis. p. a. d. H. Pteph. τι νεωτερον, ω Σωκρατες, ν γέγονεν, ἔτι υ τας ἐν συκείω καταλιπων διατριβὰς
ἐνθάδε νυν διατρίβεις ου αρ που καὶ σοὶ δίκη τις
ουσα τυγχάνει te. Ubi τὰ γαρ ausam assignat, cur Euthyphron miretur Socratem in in lac commorari, ac si diceret miror, te hoc a Deo versari, cum tibi nulla aulis. τὰ που autem στοχαστικον innuit, non asseveranter ipsum negare, uuam Socrati esse litem, sed στοχαστι- κως se arbitrari. οὐ γαρ Mi Interponitur etiam δ' partieuIa, et legitur D a M- Πον nov. Demositi de corona 6. 3. d. eis. p. 229. a.
Ponit, moxque subiicit: ν γαρ υ αρνοσις συγκατάθεσιν δηλοι. Quod ut concedamiis in interrogationibus verum esse, hi tamen non habet locum interrogatio, sed potius
στοχασμὸς, ut illud τέ ' στιν admirative dieat anthias, ut qui nulla modo sibi persuadere posset, se priva
206쪽
tum is m, quae ab hero acceperat. Neque vero propterea, quod interrogativo proferatur, idcirco ἐλεγκτικη esset, ἐnc τησις, quales, si negative Proserantur, affirmationem inserunt, ut in luto v. 102. o3.Ir
οὐ γαρ αλλα, tres sunt particulae, quas udaeus, o rore semius Aristophanis Interpretent, ad Nub. 232. coniungit, et, ut unicam vocem pro καὶ γαρ ccipi docet, asserens, ου et λλα abundare nempe quia id, quod stipprimitur intuentionibus, in quibus voces hae recipiuntur, non unimadvertit cum enim ἀλλα adversaliva sit, accidit, ut per ipsam contrari vin quiddam, quam quod in praecedentibus habit mi est, inseratur. Puta, si afficinativa oqitio Praecesserit, ἀλλα Degationem coinitatur: in negativa positio Praecesserit, αλλα affirmationem inseri, ut supra de ipso ἀλλα dictum est. viii igitur tu locutionibus, tu quibus υγα di I reeipitur, post ἀλλὰ verbum affirmatiim aequatur, ut apud Aristoph. in Nebul. v. 232. 33.J
primitur, sed interdum ex superioribus repetenduin est, Mi p. 286. in nauis: ti ἡ σκωπτε δε δέλφ rere cur ἔχω κακως, ubi repetendum est orbum σκῶ πτε, in prima Persona ludicativi, o γαρ κεὐπτco, deinde addeiidmia, ἀυ ἐχωκακως, i. e. non enim iocor, sed male Uectus sum. Negatur itaque aliquid ex praecedentibia asserendo ea isam, quae per γαρ indicatur. Nonnunquam id, quod tibintelli gitur, non ex praecedentibus, sed extrinsectis udiiciendum est, ut in Nebulis
Ubi Post particulas voci supplendum est aliquid, ni silintegra locutio ου ειν to ευρον, οὐ γαρ θ ρ γῆ, ἀλλὰ ita uti eie. Sic in Rauis v. I90-92.l:
207쪽
Ubi verbum subintelligitur, puta παρῆν vel granεγενδ ιζ' αλ ετυχον φθαλιαων, non enim licuit mihi per ο Drum morbum pugnae illi interesse. Sic apud Platonem Iegitur in Euthydemo p. 22. d. e . p. 286. d. II. Steph.J, Iicet interruptum interpositione τοι particulae πους, ω ιονυσοδωρε, λέγεις ovaci τοι ἀλλα τοι τον γε τον
Subauditur enim ni quoquo verbum συνίημι, vel tale quidpiam extrinsecus, ut si integra locutio: πευς λέγεις οὐ γαρ τοι συνίημι, αλλα τουτον γε τον λογον et reliqua. In exemplo etiam, quod asseri Interpres Aristophanis tu Nebulis ad . 232. d. Callimachi fragm. num. XCII. p. BenueiumJ, p. 287. ακουσα γππώνακroς, o γαρ ὰλ ηκω, subauditur verbum ποδ ριιtio, vel tale quid, ut ait, κουσα, Ἱππωνακτος οὐ γαρ αποδομέω, αλλ' ηκtis. Induci-Pur enim Hipponax, ipse asserens, se adesse, e verba facturum esse. Iumanis item Aristophanis, iteram eadem Iocutio invenitur. Ubi inducitur servus quidam, qui dicat ad herum v. 498.I: φέρε η πως αυτ, o γαρ ἀλλα πεισrDν. Ubi verbum vel adverbium θετικον subauditur, ut si integra locutio φέρε λ ταχέως τα σκευς, οὐ γαρ πει- θητεον, αλλα πειστέον, i. e. non enim recusanε um est, seu parendum Sic apud eundem in quilibus v. 2 sqq.J, λέων et Ἀλλαντοπεωλης contendunt, cuinam im rum popuIus Atheniensis qui in ea sabula indiicitur Iemrinas came acceptas referre deleat. Et λέων ubdem donum sibi arrogans dicit:
ab hise, non enim ei, qui paravit, sed et, qui mi iam uis, gratia referenda est. Quam suppletionem qui non ani advertunt, o γαρ λλα, pro καὶ γαρ aeripi aiunt. Neque vero, quia iii huiusmodi locutionibus quadrataensus καὶ γαρ, idcirco oo γαρ ιλλα id in et καὶ nidesse dicendum est. . . Diyiligo b Corale
208쪽
pro si δέ σερτε ν διαδοται. Imorat in Panegyri sq. ID. 4. M. ed. eis. p. 69. d. H. Steph. οὐδ' εἰ post negationem, pro καὶ εἰ vel εἰ καὶ usus est ου om συναγο-Dευουσι τοις π uo λεγουένοις Ουδ' ς ρ9tii περιτῆς ἐκείνου δυνάuεως γιγνωσκουσι. Ubi οὐδε εἰ pro vir ει καὶ εἰ, dieium est, propter praecedentem negationem in 'υPm μιμον, quam altera quoque subsequitur tu consequente Drορθους, Atticorum more, apud quos saepe repetita n eatio nihil melius effieit At si affrmativa praecessisset, puta καὶ ιην, utique καὶ εἰ laetim habuisset hoc modo: καὶ ι ν καὶ εἰ τοις ς ε ιου λεγομένως συναγορευ
οὐδἐν pro simplici negationa o usurpari docet Budaetia votis. l. L p. 493. exemplo Gregorii διο καὶ πασαν τὴν κάτω γνωσιν ουδεν περ τοι σοπτρα τέθεται ciceronemque similiter nihil pro non usum esse in illis verbis nemosthenes nihil Lysiae cedit. Mihi nonnihil disserre videtur, utrum οὐδἐν πἐρ τα sorire τίγεται dicas, an orati ἐρ- εσοπτρα τίθετα ullo a affirmative loquamur, p. 28s. Harius perspicietur. Nam si CAqΠοσθενης διαφερε του Avolo dixeris, simpliciter Demosthenem Q ουι in erre affirmas si vero xisquοσθένης διαφερε τι του Θυσίον, secundum quid, i. e. in quibusdam Ferre. Eam autem proportionem habet τι ad odis, quam assirmatio ad ne
209쪽
ν. - ουδὲ γαρ ovou κεν αὐτὸς υπέκφυγε κηρα μέλαιναν. Quarum negativarum forinam verbo tribu tertia personae,
ἔπει οὐδὲ μὲν oinu ἔοικε, δῆμον ονr παρὲξ αγορευέμεν. arum meum To, ιεν pene otiosum est, sed το, ἐπεὶ, loco γαρ positum est, ac si diceretur, ου ἐδε ἐν γαρ.
que Nero, nec tamen. Unde patet, particulain μὴ pro αλλα hic accipi, quo in iteratis interrogationibus et obiectionibus utimur, ut de Hot dictum est. Quod autem sentit nudaeus, υδ ριῆν et υτ ιιην idem significare, utrum- p. si que autem pro ου ιιέντοι accipi neque usu nequo ratione probari potest. Primum quod υτ non omnino eundem usum raestat, alem υδἐ nt de ipso dictum est deinde, quod ου μέντοι adversativum est, longeque disser ah
o δῆτα δῆτα, negationem cum asseveratione continet: quemadmodum δῆτα per se syrmationis intensionem Rigni-seat, ut de ipso dictum est. Quare non, ut formalis nota describendum est τὸ o δῆτα, quod fit ex duabus vocibus apponitis. Sic enim essent etiam ιν δῆτα, ae τι δι'
formalea notae dicendae. Illa alitem Armales eas notas, dictum est saepe, in quibus constituentium vocum alit una, aut omnes suam amittunt significationem, et in aliam transeunt. Sed tu propositis vocibus, constituentium quaelibet, suam retinet signiscationem, aingulaequo vim suam prae se serunt, ne in unam significationem Turatini. Pitta, in ου διῆτα, negatio υ, totam vim aemni habet: διῆτα, quasi subiniuistrat, it apud Aristophanei in Pluto v. 373. 374. . interrogatu quidain, ω' Do ευνην πεσrsρηκας γ υδένα . , ο δι τ reor pro ου εγωγε i. ei Dj9jlige by Cooste
210쪽
ου κουν et Ουκουν. 173ogo quidem quod satisfaceret responsioni. Sic In illo De 4 292. inosi henis de eo na . 324. d. Behh. p. 332. d. Relah.It ιν δῆ , ε πάντες θεοί, salis esset, quod ad sensum a tinet, si tir , ω πάντες θεοὶ dixisset Similiter apud Aristoph. Pluto v. 480.Jr τί 1itc σοι τίμm ἐπιγρας ιο, si τι σοι turrv ἐμιγραφω dixisset, eundem sensum
praestitisset. Oυκουν ea υ κουν.ODκουν cireumflexum, pro implici OD aceipitur tam νηουν, collective, ut oινυν et ana, quam eontinuatis pro ritur, v 'Vr' et itaque ne quidquam negat, licet tonnexam habeat ne gationem cuius rei siguuin est, quod in negationi illationibus ψῆ, ουκουν, negativa particula o subiungitur, ut apud Demosthenem rigo του στεφάνου f. 24. d. eLh.
et reliqua. Ubi ουκουν, παροξὐτονως, sola Per se, Prooυκουν os deservire potuisset. Non solum autem ratiocia nationum illationibus, sed implicibus etiam positionissius, quae ex concessis quibusdam sequuntur ve etiam sumuntur, servit vox υκ ουν Pro igitur et itaque Demosthen.
Videtur etiam poni Ioco καὶ, ν l. e. aturve cu- lamen et tamen, ut saepe apud Aristophanem in Platosv. 255 5 .l tibi cum servus ad morum dicat: re, ἐγκονεδεε, σπευδεσ, v M.
et pales infra v. 259-6I.J, cum dicat chorus r
Quibus in Ioela, et similibus, ουκo , cum accentu an penutiima, interrogative prolatum, legi debere suspicari Possumus. Negativa autem interrogatio in alumnativam Disitia i Coos