장음표시 사용
501쪽
49o ' LIB. III. CAP. XXIII. damnata sunt Pelagij Celestiique dogmata; testis est idem Prosperta Chronico, se l. coni. Collat. c. Io. quos esse octo illos, quos nonnulli Concilio Mileuitano ante biennium habito adscripterunt, prope manifestum eth.
s. IX. Afrorum sententiam Zonymus sua
PLenius iam persectiusque Africanorum Antistitum studio & Iitteris LoZymus in liructus, cum ad damnanda quae a Paullino Diacono olim obiecta fuerant, suoque libello Celestius inseruerat, urgeretur; examini se subtraxit: ι. 2. ad Boni f. c. a. eOQue sane pacto ostendit , quanta sinceritate professus ellet se corrigi paratum. Cumque per idcm tempus , nonnulla Pelagii scripta in Urbe Romal ubi diutillime vixerat: atque in his fuerat prius termonibus contentionibusque versatus cura fidelium fratrum prolata patuissent, ex quibus eius peruersitas euidenter innotuit; L de pecc. Orig. c. 2 r. Lo-Zymus nihil morandum ratus, tametsi mitius ante benigniusque cumcis egisset, repetita nunc auctoritate damnauit: l. a. ad bonis. c. s .ct ε. damnauit, inquam: . Sic moderaηre suam legem bonitate seueia, Vt qui damnato vellent de errore reuerti, o G . ρ i uni p/cem, puss qui praua tenerint.
Pros'. P. m. de Ingrat. c. 2. Damnatic
Damnationis porro sentcntiam cui ut eius ovibus iustitia patesceret, Zozymus, Augustino teste, quasdam Pelas ij blasphemias at--. . Aia exult. ι de pecc. Orig. c. 21. ad totius orbis Epilcopos misit: quam uimul atque Synodus Carthaginensis, nondum dissoluta, accepisset; et is eandem protenus damnationem mensis Maij initio conclamauit. Quamobrem Episcopi Africani, ad Papam LoZymum restribentes, eumque in sentcntiae huius salubritate laudantes, dixerunt: illud seri vero quod in litteris tuis, quas ad uniuersos curasti ella mittendas, is posuit i dicens : Nos tamen insImctu Dedi omnis enιm bona ad Auctorem
502쪽
D AMNATI PELAGIUS ET CELESTIUS.
suum referenda sunt, unde nascuntur J ad patrum 9 Coepiscoporum nostro- rum conscientiam νη iuersa retulivivi et sic accepimus dictum , ut illos qui contra Dei adiutorium extollunt humani arbitrii libertatem, districtae gladio veritatis , velut cursim transiens amputares. Prosy.
Sixtus Presbyter, primus Roma Pelagio
ΡElagio sic Celestioque damnatis, Sixtus Presbyter Romanus tqui
Celestino postea in Petri cathedra successit: perque id tempus magni momenti patronus suae doctrinae , a Pelagianis ferebatur ;Fρ . io . prior anathem2 eis, in populo frequentisIimo, pronuntiauit: Disi. ios. & , ut iactatam de se famam dilueret, qua summus esse Pelagianis amicus serebatur, litteras ad Aurelium Carthaginensem dedit: breues quidem, sed quae vigorem eius contra pestem illam fatis eloquerentur. Descripsurunt eas alacriter Episcopi Africani, & cireumquaque quibus poterant , magno studio praelegebant. Dist. Ioq. Disiecuit postea Sixtus prolixiore scripto perniciosissimum dogma. Quod scriptum cum in Africam veni siet: adeo Augustinus, ceterique Episcopi sunt affccti, vi non solum illud omne tristitiae . nubilum, quod mendax fama adduxerat, de cordibus eorum fugerit ; sed tantum ibi etiam laetitiae lumen infulserit, vi nihil in eis egis se videretur ille moeror 5 timor,nisi successurorum flagrantiam gaudiorum. Quamobrem paullo post Augustinus Sixto Epistolam reposuit: quae sicuti Pelagianum errorcm radicitus conuellit; ita Catholicae de Gratia & Praedestinatione doctrinae solidissima continet
fundamenta: admonens ut nunc docendis instet, quibus icrrendis satis institerat. Erant enim quidam, qui iustissime damnatas impi tates, adhuc liberius defendundas putarent: quique occultius domos penetrabant, & quod in aperto iam clamare metuebant,non cessabant in secreto seminare. Dist. Ios.
503쪽
s. XI. Impietatis Pela Pana exemplum.
HViusce rei unicum saltem exemplum, ex Augustino reseremus. Illa duo, inquit, Dimitte nobis aebita nostra, sicut cr nos dimillimia debitoribus nostru : &, Ne nos inferas in tentationem: quando Pelagianis obiiciuntur . quid eos putatis respondere t Horrui, fratres mei,'uando a id tui. Ego quidem non audiui auribus meis sed sanctus frater& Coepiscopus meus Vrbanus noster, qui hic Presbyter fuit, & modo est Siccensis Episcopus, cum remeassct ab Urbe Roma, & ibi cum quodam talia sentiente confligeret, vel se conflixisse referret et cum Vrgeretur pondere orationis Dominicae,urgebat eum & dicebat: Si. in nostra potestate est non peccare; & in nostra potestate est omnes peccatorum tentationes, solis voluntatis nostrae viribus superare; quare Deo dicimus, Ne nos inferas intentatιonem tQuid eum putatis respondisse i Rogamus,inquit, Deum , ne nos inserat intentationem : ne aliquid mali patiamur , quod non habemus in potestate. Ne ruam de equo, & ne frangam pedem : ne latro me interficiat, &quid huiuImodi. Haec enim,inquit, non habeo in potestate. N am vincere tentationes peccatorum meorum, si volo,&possum, nec Dei adiutorio possum. Videtis fratres, quam maligna haeresis. Videtis quemadmodum. Omnes horretis. Cauete ne capiamini. Novi enim calliditates, &tergiversationes hominum impiorum, auersorum a veritate: &,quia iam in suas sententias ceciderunt, vinci nolentium. Videte obsecro vos. Ecce inuenit quod diceret: ideo nos dicere, Nι nos inferaό inrentationem; ne aliquid nobis contingat, quod non habemus in potestate, secundum corporis tentationem.
Inde ergb dicebat Dominus: Vigilate, & orato ne intretis in tentationem l Hoc dicebat, vigilate & orate ne pcdem frangatis, aut ne caput doleatis, aut ne in damnum incurratis ς Non hoc dicebat. Sed quid dicebat ἰ Quod Petro dixit: Rogaui, inquit, pro te, ne desciat si titμβ. ROSaul, inquit. pro te dicit,Deus homini, Dominus seruo, Magister discipulo, medicus aegroto. Rogaui pro te. Quid i ne deficiat.
504쪽
Quid ' mantis tua l pes tuus ' oculus tuus i lingua tua i aliqua paralysi, id est dissolutione membrorum ' Non. sed ne deficiat fides tua. Secundum istos, in potestate habemus, ne deficiat fides nostra. Quare pro nobis rogatur Deus, ut concedat rogare nobis quod isti dicunt nos non debere petere a sempiterna matellate, sed habere in potestates dic. Tom. 1 D.fragm. I. Videri etiam potest. Epist. 9s.
Pelagiis ab Imperatore, sed ου aliis
VBi Romanae Ecclesiae contra Pelagianos sententiam Honorius Imperator audiuit; eam absque mora secutus est Imperiali odicto, dato Rauennae pridie Kalendas Maias, ad Palladium Praesectum praetorio, Honorio x . & Theodosio v is i. Α A. Cos . quo pulsis ab urbe capitibus dogmatis execrandi , Celestio atque Pelagio, sancit, ut quicumque sectatores eorum de eadem haeresi sermones facere deprehenderentur; ad iudicium λ quocumque deferantur & accusentur : ita ut probationem, inquit, conuicti criminis stilus publicus insequatur, ipsis inexorati exiiij deportatione damnatis. Iubet deinde hanc suam sanctionem per omne Imperium promulgari. Quod dum repente factum est , cunctis Prouinciis & Vrbibus pelli coeperunt. Sicilia in primis, Epheso , Constantinopoli,
ut colligi ex Prospero potest Poem. vi Ing. c. 2. Testatur autem Posinsidius, hac seueritate factum esse, ut nonnulli ex eis ad sanetie matris Eccletiae gremium. unde desciverant, redierint: & innotescente ac praeualcficente aduersus illum detestabilem errorem rectae fidei veritate, plures tum quotidie redirent. P d. c. I 8.
505쪽
s. XIII. Damnati Pelagij querimoniam Augustinus resilit, id, is de Gratia Christi oe peccato Originali.
π Elagius qui Palaestinos iudices praesens sesellerat) ubi accepit L abseriti nihilum profuisse dolos, quibus Romanam Ecclesiam ductare conatus fuerat ; grauissimc conquestus est apud Albinam, Pinianum, & Melaniam, olim Augustini hospites, ut supra commem rauimus lib. I. cap. ix. S. I. per id tempus Hierosolymis agentes: qui pro familiaritate, quam cum Pelagio ibidem contraxerant, id egerunt, ut quaecumque aduersus eum dicerentur, scripto damnaret. Iecit hoc Pelagius tanto rursus artificio, Gratiam Dei non solum I er singulas horas , aut per singula momenta, sed etiam per singu
os actus nostros necoinariam consessus ; ut cum Catholicum existimarent. Quare Pinianus, tum suo, tum matris uxorisque nomine, ad Au
gusti mam mox istud per litteras retulit: qui adhuc Carthagine exi-itens an productae Synodi caussa, an rcdux e Mauritania, incertum inter plurimas occupationes, multum susti nante perlatore, aduersus Pelagium & Celestium duos Libros, unum de Gratia Christi, alterum De Peccato Originali dictando conscripsit. l. de Grat. Christi c. I. Ostendit in his quam sit fraudulenta S simulata Pelasis omnis consessio et quanta in verbis ipsius ambiguitast quam nihil fidendum homini fallaci, qui scriptis editisque opusculis postea docuerit, quod orcleniis antea in Palaestina Synodo dam
Etenim Pelagium Sc Celestium, quod erant, remansisse , testatur Augustinus, dum ait: Qui recenti iudicio Dei, per diligentes & fide-lcs seruos eius etiam Catholica communione priuati sunt : & propter cor impinnitens, adhuc in sua damnatione persistunt. Epist. 2oo. XIV. Diuitigoo by Cooste
506쪽
s. XIV. damnatione, Hieronybundus exultat.
VBi vero Hieronymus certior est redditus, siue Alipii siue Αugustini litteris, de prolata in utrumque damnationis sententia; non vltra domi continens calamum , in hunc modum Alipio dc Augustino rescripsit: Mihi omnis occatio gratissima est, per quam scri- α bovestrae Reuerentiae e testem inuocans Deum, quod, si posset fieri, eassumtis alis columbae, vestris amplexibus implicarer: semper quidem iapro merito virtutum vestrarum; sed nunc maxime quia cooperat reribus & adiutoribus vobis, haeresis Celestina iugulata est: quae ita in- refecit corda multorum,ut, cum superatos damnatosque cise se sentiant, ratamen venena mentium non omittant' quod solum possunt, nos oderint, per quos putantse libertatem docendae haereseos perdidisse.
Sane Pelagis, sub Tozymo Papa dum meminit Prosper in Chronico; testatur Afrorum vigore, & maxime Augustini Episcopi lcientia, i tum illi obviam fuisse.
s. XV Liber Augustini de Praestentia Dei, ad
ET quoniam inter illa, quae hac circiter tempestate composuit ;meminit libri a se conscripti, De Praesentia Dei; qui est Epistola s7. ubi intentio ipsius, contra haeresin Pelagianam maxime vigilat, quamquam non expresse nominatam: in eo praeterea de praesentia naturae, quem Deum verum ti summum dicimus, & de templo eius operose ac subtiliter disputatur in planum est coniicere, hoc anno siue hac aestate confectum: aci Dardanum , virum&saeculi dignitate, &Christi charitate illustrem. l. a. Retria. c. 49. O ER'. 37.
507쪽
CAPUT XXIV. DONATISTAE ET PELAGIANI ITERUM
Augustinus, a Zo: mo Papa in Mauritaniam misis, Emeritum ibi Donatiniam conuenrat.
A Pelagianis ad Donatistas operam sollertiamque suam tantinper transtulit retimus Astisses. Hoc enim eodem anno, iniuncta ei aliisque Episcopis a Zorymo Romano Pontifice Legatio est, in Mauritaniam Caesariensem. Meminit ipse ad Optatum , his verbis r Quamuis tuae sanctitatis, nullas ad meipsum datas, acceperim litteras; tamen quia illae, quas ad Mauritaniam Caesariensem misisti, me apud Caesaream praesentevenerunt, quo nos iniuncta nobis, a venerabili Papa ToZymo, Apostolicae Sed is Episcopo, Ecclesiastica necessitas traxerat iactum est, dic. Epist. ITAtatur porrd Possidius, non Augustino soli , sed & aliis Episcopis commisiam fui sic hanc Legationem . P id. c. ι . quorum nomi na recitantur in exordio Gestorum cum Emerito. Et quamquam praecise non constet., quaenam caussa fuerit , cur tot Episcopos istuc Zozymus destinarit, cum tantummodo prodat Augustinus, ortam sibi necessitatem eo pergendi committente Z etymo ; attamen quid per occasionem ibi egerit , ipsemet refert his verbis rApud ipsam Caesarem, Empritum Donatistarum Episcopum vidimus et unum scilicet eorum septem, quos pro caussae suae dei ensione delegerant: & qui in eadem caussa. maxime laborauerat. Quae cum
illo egerimus praesentibus Episcopis eiusdem Prouinciae, & plebe
508쪽
Caesariensis Ecclesiae, in qua ciuitate & ciuis & memoratorum haereticorum Episcopus fuit; Ecclesiastica gesta testantur, quae in meis habentur opusculis. Vbi non inueniens quid responderet , totum sermonem meum, quem de solis Maximianistis, in auribus eius, &omnium qui aderant explicui, tamquam mutus audivit. I. 2. Re-
Exstant ipsa Acta intcgra, consignata Honorio x II. & Theodosio vi II. A A. Coss. x II. Kalend. Octobris, aetatis Αtigiistini sexagesimo tertio : eo utique fine conscripta , ut cum Actis Carthaginensis Collationis coni ungerentur. Meminit rei eiusdem Pollidius qui intersuit, dum ait: Postea in Caesariensi Mauritaniae Ciuitate constitutus venerabilis memoriae Augustinus: quo eum venire cum aliis eius coepiscopis,Sedis Apo- stolicae Iitterae compulerant, ob terminandas videlicet aliquas Eccle- εsae necessitates. Hac ergo occasione prouenit, ut Emeritum,eiusdem loci Donatistarum Episcopum, quem suae sectae praecipuum in illa εCollatione habuerant defensorem, videret: & cum eodem publice in Ecclesia,populo adflante diueriae communionis,ex hoc ipso dispu- ιtaret, & prouocaret Cestis Ecclesiasticis: ut quod sorte,sicut dicebat, sprosequi potuit in Collatione, seci permissus non fuerat; in praesenti , sine alicuius potestatis prohibitione aut potentia, securus dicere mi- ni me dubitaret: & in sua ciuitate, suis omnibus praesentibus ciuibus, cfiducialiter propriam defendere communionem non denegaret. Iste nec hac hortatione, nec suorum parentum & ciuium instanti spetitione . id facere voluit: qui ei pollicebantur se ad eius redituros εcommunionem, etiam cum discriminc patrimoniorum salutisque suae temporalis, si modo Catholicam superaret assertionem. At ille samplius dicere illis gestis nihil voluit, nec valuit, nisi tantum, Iam illa inquit gesta continent, apud Carthaginem inter Episcopos confecta, utrum vicerimus an conuicti fuerimus. Et dum a Notario,alio cloco ut responderet admoneretur, & reticeret; eius cunctis manife- stata diffidentia, Ecclesiae Dei augmenta ac frmamenta prouen in s
Paria sunt quae Augustinus ipsemet reseri, agens contra Gaudentium, concilis quoque Donatistici septemvirum quibus apertissime conuincit huius generis hominum vanitatem, qui cum potestate vetitos se dicerent in Collatione Carthaginensi causis suae merita pro- Rrr ferre;
509쪽
98 LIB. III. CAP. XXIV. serre; nunc domi, & apud cineres patrios, ubi absque ullius metu regnabant, interrogati & pressi ad respondendum, liue loquendum,
muti equidem magis quam pisces desederunt. Quia autem rem prout gesta est, explicatius ob oculos ponunt;non grauabor ipsa Augustini verba proserre. Venit, inquit, Emeritus Caesaream illic positis ac praesentibus nobis. Venit autem non arprehensus cuiusquam sagacitate: non adductus alterius potestater sed excitatus propria voluntate videre nos voluit. Vidimus eum: ad Ecclesiam Catholicam pariter venimus: adfuit maxima multitudo: nihil pro sua, seu vestra defensione, dicere potuit: communicare noluit : dilatus perseuerauit: conuictus obmutuit: illaesus abcessit.
Quid fieri potuit pro nostra mansuetudine lenius' quid pro veritate Catholica inuictius ' quid pro vestra, si sapitis, correctione fa- lubriust Cum enim sponte ad nos, nisi pro vobis contra nos dicturus aliquid, conuenisset; prosecto dixisset, si quod diceret inuenisset.
Post pauca: Nunc vero, quandoquidem ultro venit ; quod tacuit, non lingua, sed caussa defecit. I. I. coni. Gaudent. c. I q.
s. II. Emeritus conuictus, ne . dixit.
I ME Riτvs hic ab infantia sacris imbutus Donatisticis , Catholicus numquam fuerat: auctorque cxtitit sententiae contra
Maximianistas in Concilio Basaiensi latae, quam ipsemet dictauerat: I. de Ges. cum Emer. tam exquisita phrasi; ut per eam se Augustinus, cuius Cresconius eloquentiam criminatus fuerat expurget his verbis : Ecce eloquentia, quam vituperasti, quam velut seditiosam, &Graeco ctiam nomine malitiose artificiosam , detestandam, vitandamque monuisti, tantum vermulsit tot Episcopos tuos ; ut in plenario Conci lio suo nollet suam quisque proferre sententiam , tas v-nam, quae ab uno dici disertius ornatiusq; potuit,cam cuncti facercnt suam. Liceat igitur nobis sine inuidia , non usquequaque impolite Contra errores hominum disputare : si licuit tot ac tantis Epistopis vestris, ipsos homines tam diserte ornateque damnare et t. q. cons.
510쪽
Creston. c. a. Nihilominus hic iam Emeritus, suadae olim medulla, quique tota Collatione non eloquentem tantum sed insigniter loqua-c em se ostenderat; ab Augustino inuitatus ad amicam & priuatam Collationem, atque id in Urbe sua cui Episcopus praeerat; veluti lingua captus, emarcuit: Emeritus, inquam, inimicus,& mutus fuit.
Nam tametsi fama eum, ad Unitatem rediisse vulgauerat ; obstinatus tamen inhat resi & schismate permansit: Donatistarum Carfareae Episcopus, ubi tum Catholicam Ecclesiam Deuterius, Emerito genere sociatus, gubernabat. ι. I. coni. Gaud. cap. 1 . Odibro de Is.
Cum vero fateatur Augustinus, hoc circiter tempore librum a se scriptum ad Bonifacium Comitem, De Corructione Donatistarum, propter eos qui nolebant illos legibus Imperialibus corrigi ; l. a. R ι cI. cap. q8. O Dist. s o. fieri potest, ut aliqua scripti occasio fuerit tam supina Donatistarum vanitas & pertinacia.
s. III. Augustinus manis infirmitatibus prohibitus longinqua subire itinera.
Hoc iter in Mauritaniam sicuti Augustinus, imponente ZoZymo, alacriter ingressus est , qui neque quampluribus Conciliis in Africa habitis praeientiam suam subduxit: ita eum non indeu tio mentis, sed minus idonea valetudo corporis alias excusauit, a subeundis marinis Zc transmarinis laboribus; quos necessaria seruitus sanctos uius collcgas saepe compulit in legationibus ex Synodis sustinere. Dist. I 38. Neque enim infirmitas ipsius sum ciebat omnibus curis, quas ab co exigebant membra Christi: quibus seruire Dei timor & charitas eum cogebant. rad. Epist. Atque hinc infirmitate corporis se pridem senuisse , iam tum per aetatem senex pronuntiauit. Frem, q9. de diuers. c. q. in sine.
Nimirum Rhagadis, vel Exochadis dolore & tumore , cum nec ambulare , nec stare, nec sedere posci, lecto aliquando decubuit. Rrr et Epist.