장음표시 사용
41쪽
vilius quantum mutatus ab illo, qui una cum Telamonio ignoma Graecorum navibus arcere conabatur Quanto nobilior videtur Thersites prae hoc imperatore. Ne Irus quidem o certamine cum Ulixe inito discessit sic Meliusne poeta signisscare poterat, quam invisus Minervae fuerit hic heros, quam despicatui esset cunctis Achaeis 2 Attamen nullam rapuerat Cassandram, nullam violarat Minervae aram. Neque tali modo locutus fuisset poeta libri, nisi conscius sibi fuisset, talia foro auditorum e mento. Observa autem maiorem quoque Aiacem hisco in certaminibus nullum auferre praemium primarium, vincere eum neque Diomedem, neque Ulixem, neque, quod plus est, Polypootem Lapitham. Quinimo tertium quoque e triade, Teucrum in arcus certamine minore praemio dignatur poeta. Fortuitone haec omnia An ingrata Minervae tria fuit nostra Conferamus alium heroom, qui iisdem in certaminibus libro P descriptis praetor triadem nostram habetur ludibrio. Volumus Epeum Vincit quidem Euryalum pugilatu, at id certaminis genus victori non nisi mediocrem poterat afferre gloriam. Periculorum, dolorum acerbiorum est plenum. Quaenam sunt praemia Mulus et poculum nullo opere caelato insigne macecum praemiis confer illa, quae luctatoribus proponuntur: τρίποδα δυωδεκάβοιον γυναικα τεσσαράβοιον. Apparet quantum prae coloris ludis sorderet pugilatus Barbarorum scilicet videbatur oblectamentum victor autem barbarus. Ecce autem ad aliud certamen socios provocat Achilles, addisnoβoλίαν. Burgunt Polypoetes Lapitha, Leonteus Lapitha, Aiax Telamonius, peus. Victor evadit Polypoetes. Quid autem Epous 2 ἐξ.ίη δ' ἷσταντo, σόλoν δ ελε διo 'Eπειδσ, κε δὲ δινήσαc 'γέλασαν δ' ἐπὶ πάντε κχαιοί. Ridendi causam non addidit poeta, at opus non erat. Intellegimus io illum peum, quom supra cognovimus fuisse: therepresentative of bruto strenuehu Leas , qui omnium primus arripuerat discum, motibus agrestibus, iactu indecoro et infelici
42쪽
Agrestis igitur, m---, prodit me Deus, Ponymus Epeorum Elidi incolarum antiquimimoram, quos cum LocrensibuBarcte fuisse coniunctos docet Pindarus, docuerat iam Romerus loco notianimo, ubi uno verre coniungunturA- - - -- - -advis e mamo
Athenaeum si audimus icu B, Meua aliquandos oφόρειοι κ iam asinumque eodem oraciori ingentem vocabant Deum. Tam Deus quam Aiaces Minervae livore minime gaudebat. Locrenses igitur et peos mythoa quondam habuisse, quibus inimicitias inter deam et heroea sum e nymos exercitatas explicarent, facile statueris neque mirabimur audientea hoc odium, quod ad iaces attinet, iam exstitiam inter Minervam atque illum Aiacem primarium, e quo triadem Locrensem originem suam duxisse supra coniecimus. Nam iterum monemus utriusque herois morum asperitatem, ne dicamus arrogantem morositatem, vel a Sophocle ve ab Homero cum emphaa quadam tractatam fuisse in ea sola fuisse positam utriusque herois perniciem. Unde non ab omni verisimilitudine effeceris et Piso Atarrio nisi Aθηνα -εχθείαν, quam posteri e Cassandrae raptu explicare conati sunt, altius esse petendam Latent eius radices in ipso solo Locrensi.
Nunc ante omnia agendum erit de Odysseae quibusdam Iocis, ubi poeta de Minervae in Achaeos ira de reditu infelici Achaeorum, de huius roditus causis, de Iovis consilii post Troiam captam in Graecos statutis paulo confusius loqui videtur. Ac primum evolvamus , ubi legimus haec ivs. 18 sqq.):
43쪽
. Iuppiter igitur, cum Graeci minime sapientes, ius et fas parum observantes sibi viderentur, reditum iis parare perniciosum statuit. Neque iniuria iratus erat deus optimus. Nam primum contra omne ius et fas ad eam contionem, ubi de reditu verba facere volebant, Atridae convocarant milites ηἐλιον καταδυντα. Milites autem ducibus suis haud meliores venerant ebrii, dissoluti quid mirum eos discessisse multa post convicia, rixan-toS, I ηχη θεσπεσίη , noctem transegisse discordes mala omnia sibi invicem imprecantes quod initium malum peiora portondebat 'En γαρ εώ ήρτυε πῆμα κακomi Hactenus perspicua sunt omnia Sequitur autem hoc:
μήνιo ἐξ ἰλοη γλαυκωπιδο ἀβριμοπατρησὴ τ' ἔριν κτρεεδτioι μεί ἀμφοτέροισιν ἔθηκε. Quid Non suas sed stliae suae inflictas iniurias ultum ibat Iuppiter 2 raecine igitur iam ante contionem in Minervam peccarant Sed quid erant ausi Altum Homerus servat silentium. Vergili autem memor citabis: Unius ob noxam et furias Aiacis Oileil Nempe Aiax Cassandrae vim inferre erat conatus, laeserat Minervae aram, quo refugerat virgo, non metuerat ipsum numinis simulacrum Tum veritus ne a Graecis ob maloncium offensis lapidibus obrueretur heros fugerat . . . . quo Ad eandem aram, quam modo violarat, auxilium sibi implorans ab eadem dea, quam, si quis alius, laeserat. Atque hanc ob causam si heroem defenderat Minerva ab Achaeis minitantibus, sed iram suam verterat in populum, qui iura eius non observata in scelestum Aiacem vindicare volebat. Eπειτα αποπλαυσιν P Eλληνεσ
tur in Ili Persido. At, hercle, ubi hic sana ratio Insanientis talia sunt Plectuntur Achivi reges si dolirant Concedo At defenduntur a deis delirantes illi principes, quorum ob scelera populus plectitur 2 Plectitur populus dum numina laesa contra regum insaniam tuetur Plectitur, cum reges salvi abeant quis talia concoquit 'Box removeamus argumenta ex Iliu Perside petita; quae
44쪽
argumenta confusa et intricata videntur, quoniam cum narratione homerica simplici, ut apparebit, et pellucida coniungere conantur novam fabellam, qua ritum quemdam Locrensium explicabant posteri. omerus enim iuxta Iovis iram ob Sraeco superbientes et nefarios commotam, aliam novit iram a Minerva in Danaos conceptam, Aiacis vero scelus non novit, neque Cassandrae raptum, neque Aiacem a raecis petitum lapidibus. Omnia quae Aiacem virginis raptorem spectant Persidi debentur, nam in ea primum, ut videtur, ritus Locrensis priscus et solemnis formam induit poeticam Nitebatur, ut infra videbimus, hic ritus illa ipsa discordia inter Minervam et Aiaces exercitata, cuius vestigia inruomero detegimus vigebat forte iam ritus at non in Troado, aetate homerica, at nondum poeta Picus, quae flebant solemnia, poeticis inventis illustrare temptaverat. In Homero vero reperiebatur Iovis ira infraecos abeuntes, ἐπε o τι νοημονε οἰδὲ δίκαιoι
quibus verbis redis et Nolix o poetam indicasse scelus Aiacis ἀνόσιον, nullus credo amrmabit, ne is quidem, quem haud fugit τὰ ἀφρoδίσια interdum attice indicari voce etνοήτων Ar Nub.vs diu Schol. . Iterum huius ira ni mentiori 16 sqq.:Zhoc ' An 'μήδετο νοστον σχέτλιoc, o (' ἔριν ἀ)ρσε κακὴν ἐπὶ δευτερον αδτισ. Sed, ut iam observavimus, iuxta hanc Iovis iram vindicias novit poeta alterius numinis cunctos in Graecos exercitatas, nempe numinis Troianae arcis tutelaris, quas licet esset victa victores salvos abire non sinebat quaeque μηνιo ξ λoῆσεριν τρεMησι με ἐμφοτεροισιν ἔθηκε. Vocatur quidem hoc numen a poeta γλαυκωπισεἰβριμοπατρη κθηνα, sed foro Supervacaneum videtur observare hanc Minervam
prorsus diversam fuisse ab illa, quae Achilli Diomedi, Ulixi iterum atque iterum contra Troianos opem tulit. Usurpat illa , προμαχo Pergami ' nomen alienum, usurpat in libro recentioris aetatis ira templum, quod homerica certo aetate in arce non
45쪽
habuit quinimo infeliciter fore a poeta vocatam eam esse Minervam dixeris, nam si aptiore nomino ex Olympiis petito Troiae deam tutelarem appellare voluisset, quamnam deam melius iuxta Apollinem in arce posuisset quam Dianam quod revera poetam non fugit, nam ubi Apollo Aeneam ὰπατερθεν δμαo 'θῆκεν Περγαμ ἐν ρῆ, θ Foc non Minervae Petro P ἐτέτυκτο, τοι δν Λητώ τε καὶ ' Aρτεμι ἰοχέαιρα ἐν μεγάλα ἀδυτι ἀκέoντό τε κυδαινόν τε. Eri 6 sqq.). Illa autem Mea cui Aiaces invisos fuisse dixeris, minime erat Pergami patrona, sed ipsorum Graecorum defensor, κουρηΛιδ α ιοχoιo. Non a ρυσίπτoλι sed , γλαλκομενη . At fors tulit ut heus-oλι quoque vocaretur Ad ηνα, quinimo Παλλα κθηνη. Sic 26 sqq. ubi iterum ira memoratur qua dea victa victores abeuntes lacessivit, hisce verbis utitur poeta: d ' Phemius Aχαιῶν νόστον ειδελυγρδν ον ἐκ ροίη ἐπετείλατο Παλλα κθηνη. Haec peculiarem causam non habebat, cur vehementius quam in ceteros Achaeos saeviret in Aiacem. Audi modo poetam bo2 sqq. . mortem, qua tot milia in mari perirent, effugisset heros, nisi contumacia sua iram Neptuno movisset: καὶ νυ κεν ἔκφυγε κῆρα εἰ μὴ ώπερφίαλo Fέno εκβαλε καὶ μέ Λασθη 'φῆ ρ ῶFεκητι θεῶν φυγέμεν μέγα λαιτ εα θαλάσσησ.
Cum vero Pergami dea tutelaris, Minerva appellata a posterioribus poetis pro una eademque haberetur ac Minerva illa, quae a Graecorum partibus staret, postris. 562 addi poterat καὶ ἐχθόμενό περ κθήνη. Quae verba minime spectant scelus ab Aiace secundum posteros in Cassandram commissum quod si quis negat, inspiciat modo Eoo sqq.:δεκάτω δὲ πόλιν πέρσαντε ἔβησαν Fotadic' Πταρ ἐν νόστι θ θηναίην ἀλίτοντο,
η σφιν πῶρσ' ἐνεμόν τε κακὲν καὶ κυματα μακρά.
46쪽
s. DR AIAM. Videsne illud Mae, νόστω κθηναίην -isorio, quod optime quadrat in Graecos abeuntes, qui victoria elati superbientes, ius et fas, ut docentis 18 sqq. susque deque habentes o τι νοη- μνε οἰδὲ δί-ωι erant, quare a Iove, ut voluit poeta antiquior, aut a Minerva, patrona Graecorum indignata, quam cum Pergami numine tutelari in Graecos irata coniunxerant poetae recentiores, puniebantur. ἐν νόστω respicere Aiacis scelus nemo, credo, sibi persuadebit, neque deam, quae ob hoc scelus Aiaci esset irata, hunc suas manus effugere vivium. Qua re suo iure Strabo ad hoo annotavit: irari letoo aevo περ
legis, noli cogitare de Cassandra, nam in Perside, quae historia fusius de raptu agit, non omnes impios se praebent, immo, uno modo, cum ceteri omnes deae opitulentur. Quodnam vero ad factum spectavit Strabo 2 Coniecimus supra Minervam illam, quae s. o memoratur, fuisse tam deam Pergami tutelarem Graecis iratam quam Graecorum patronam horum ob impietatem indignatam duas igitur deas a recentioribus pro una habitas. Talia Strabo putres videtur Graeci, si eum audis, abeuntes devastarunt templum Minervae vel laese, runt deae sacra, quae in arce erant. Est igitur si noλιoυν θεά, quae abeuntes malis persequitur. Unde facito effeceris Iovis iram in proflciscentes fuisse antiquiorem quam illam Minervae. Hanc enim excogitari non potuisse, antequam Minervae quoque iuxta Apollinem locus in arce esset tributus. Omnium vero consensu vorsus libri , qui de deae templo in Pergamo agunt, interpolati sunt. Describunt deam in suo sacello sedentem illa vero statua, quam postea Novi Ilii Minervae in aede fuisse docent nummi reperti, numinis erat stantis colum manu tenentis, et 'Eργάνησ. Occasione oblata, quasi in parenthesi, hac quoque de interpolatione quaedam observare mihi liceat. Cnon opingit et 'Eργάνην ε τὴν γελώην, Bellatricem. causa autem exstat nulla, cur Ilienses aetatis posterioris, quibus maximi esse deberet demonstrare oppidum suum fuisse Troiam
47쪽
DR AIAca. 5 antiquam, antiquiorem illam statuae formam, si unquam talia in arce stetimet, cum recentiore aliqua commutaverint. Immo, si statua sedens unquam revera in arce fuisset, tenaciter formam traditam servassent. Et cum ceteris in Iliadis libris nusquam Minerva intra Troiae moenia appareat, e Semperstet ab Achaeorum partibus, tute statuere possumus Troiam Iliadis, non dico Odysseae, omnino de Minerva caruiSso.
At unde petivit interpolator Minervae imaginem sedentem Nam abripitur quidem mens Athenas ubi, ut in Z fit, deae πέπλoc offerri solebat, sed Athenis i Dλisi stans aspiciebatur. quamquam igitur, quod ad vestem oblatam attinet, cultus inredescriptus cum Athenarum illo convenit, statuarum formae prorsus disserunt. Sed et altera oboritur quaestio, unde Ilienses postea ' 'Eργανη petierint formam stantem colum manu
Erythris in colonia Atheniensium vetustissima Chio opposita
Smyrnae in vicinia, quas urbes cum Homeri nomine coniunctissimas attendite, colebatur Minerva eden colum utraque
manu tenens Paus VII, 5. 3. Quoniam philologi hac quidem in re cum poeta hymni Apollinis faciunt, quod Smyrnam, aeolicam olim urbem deinde ionicam aliquid in Iliadis γενέσει fuisse putant, mirum non foret si interpolato ionicus imaginem Minervae sedentem petivisset Erythris Cotu quoquo, quom Iliensium Minorva manu tenebat, hinc fortasse devenit Imagines sedentes et alibi fuisse puta Phocaeae, Chii constat opinatus est Furiwlluvior Rosch Lex. I p. 6so Athenis quoque deae imaginem fuisse sedentem et revera narrat Pausanias I, 26, 3 Endoeum Cretensem, qui imaginem sculpserat Erythraeam, Similem quandam vovisse Athenis Utraque autem quantum scimus caruit colo. Quodsi Loeschcho A. M. IV ob iure contendit Endosum exstitias medio saeculo sexto, neque iniuria conieci, mus imaginem Erythraeam interpolatori libri Z fuisse exemplo, inventus est torminus post quom versus interpolati in Iliadem sunt introducti Endoei opera singulari arte fuisse insignia apparet re Pausaniae verbis VII, 5 s , ubi de imagine Erythraea
48쪽
καὶ τὴν ἐργασίαν δρῶντεc' Nummi vero Diemre incussam gerunt Palladii imaginem tam hasta quam colo munitam. In antiquioribus horum nummorum non agnoscimus palladiorum formam solitam Minerva enim ibi non stat noe συ ιβ βηκόσι sed procedit, non habet hastam διηρμένην sed in humero positam Aetate demum imperatoria solita palladii forma in nummis agnoscitur o. g. ImhoosBlume ctr. v. 22, 22 VIII 8 . Tute statueris Troiae palladium, si quod Pergami fuerit unquam, a ceteris omnibus diversum non fuisse. Cur enim urbs antiqua ut aliae non habuisset palladium pedibus adductis oάνo formam referens Nonne legimus in Perside haec: Aiax Cassandram rapiens συνεφέλκεται δ ' A νἀσξοανον ' Nonne Apollodori quoque bibliotheca III, 12 p. 1 B describit palladium Troianum oσὶ συμβεβηκhσ, δορατι διηρμένω
Novum igitur Ilium incolentes cum nummos suos imagine deae tutelaris ornare vellent, versus libri Z interpolatos non respexerunt, immo, palladii formam cum pedibus adductis ita mutarunt, ut liberiore motu de Irocedere videretur. Supra autem statuimus deae imaginem sedentem reuere Troiae nunquam fuisse Attamen, cum versus libri Z interpolati in Iliade locum invenerint formamque et famam huius deae sedentis divulgarint, rogaris, cur Ilienses, qui Troiam antiquam habitare se gloriarentur idque procul dubio argumentis probare tentarent, Iliadis auctoritate uti noluerint, imaginem deae sedentem nummis suis non incusserint. An verebantur, ne a ceteris Graecis redarguerentur hisce orbis: argumentis utimini haud validis, nam versus quibus nitimini interpolati sunt 'Non credo, nam artem criticam in his versibus ne Alexandrini quidem exercuerunt. Alia igitur causa, cur imaginem sedentem noluerint, exstitisse videtur. Nam si usi sunt imagine deae stantia vel procedentis, non potest quin haec forma iis videretur antiquior Praevaluit igitur Palladii forma oo oανo ex
Ili Perside nota. Et iure praevaluit, nam licet Palladii rapti
49쪽
ribulam excogitatam esse a mythologis Argivis contenderit Chavannes, homines, qui post Troiam eversam locum habitarint, notam sibi habuisse Troiani palladii formam docet tam probabilitas et palladiorum usus divulgatus quam Troianus sacrificandi mos peculiaris. Eic quoque inter res in Z descriptas et votorrimum sacrificandi morem Troianum, aliunde nobis notum, exstat, si quid video, mira discrepantia. Nam ubi Hecuba Minervae in aedem venit, verum templum sibi finxisse poetam docet versus ZIs8:τησι θυρα -ξε Θεανώ καλλιπαρηο - pollicetur δυο καὶ δέκα βoυ ἐνὶ νηῶ
Mactabantur igitur, poetam si sequimur, ipso in templo Si coram de fiebat, ipsa in cella tecto adoperta quid vero docent nummi Ilienses In arborem palladio oppositam boves attolle bantur, deinde ab homine cultro armato in arbore sedente necabantur mugitu suo caelites quasi advocantes. Dion, Dorpfeld II
Beil. 68 N' 68 6s3. Qualem ritum respicit Plato Critia 11 E:
Est quod ab Troianis vocatur in quodam decreto, ibo iiDμένη καὶ πάτριo θυσία Michel Recuei 5253 sacrisscandi modus perantiquus latitans in umbra temporum praeterlapBorum, atque hanc ob causam a Platone, ubi de Atlantide agit, veluti de prisca civitate, data opera inter consuetudines relata. Palladium igitur quo retegente boves immolabantur tib divo stetisse verisimile est minime vero, ut versus Z 2s8 sqq. docere videntur, libraedis licuis lecto An est, qui conferat Herodoti locum VIII, 5 -- ἐν τη κρonori νηόσ, ἐν τῶ ἐλαίη τε καὶ ' θάλασσα ενι' ita ut colla et arbor stans sub divo in Z quoque reperiantur At arbor Atheniensis sacra erat ipga, non erat adminiculum quod cultui inserviebat. Antiquissimum igitur ritum aetate historica nondum fuisse intermortuum docent nummi supra laudati Hoc ipso loco, ubi nunc habitabanti aliquando alio modo sacriacatum esse deae
50쪽
sedenti scire quidem poterant Ilienses ex Iliade, attamen hoc modo tacite praetermisso ad antiquissimum ritum redierunt. Undo iterum apparet Ilienses versus libri Z interpolatos non
Sed ad propositum nostrum redeamus. Odium divinum, quod in Odysseae partibus antiquioribus perdidit Achaeos redeuntes, Iovis quoquo erat odium Fusius hoc demonstravit novoque argumento exponere conatus est Cypriorum carminum poeta Levi, mus enim in Cypriorum fragmento primo: Λιδ ε' ἐτελε τoβoυληJ φασὶ γαρ τὴν γῆν βαρυνομμηνυπ' ἀνθρώπων πολυπλ-tac, μηδεμιὰ ἀνθρώπων ύση εἰσεβείασ, 1τῆσαι τόν -
nempe hominum ὰσέβειαν causam fuisse tam Iovis odii in Homero quam Iovis consilii in Cypriis hominibus perniciosi. Observa utroque loco tam in Iliadis initio quam in narratione de Achaeorum redit Iovem, ut perderet fraecos, inter ducos movissct discordiam. Ira illa Iovis hominum ob impietatem mota posteris poetis epicis argumentum videtur fuisse perquam amatum Fata igitur heroum ex Asia redeuntium cum carminibus celebrari coepta essent et poetis narrandum esset, ubi tandem ingens ille numerus populorum circa Troiam pugnantium mansisset nam in Graeciam revortisse eos negabat historia, tunc poetae ad argumentum saepius probatum confugerunt Iovisque odium ex impietate mortalium natum pro omnium interitus causa attulerunt. Neque huius impietatis documenta nimis longe orant petenda quid enim magis in promptu, quam victores solita post victoriam recuperatam incuria instituta religione sacrata novie-Xisse, moro maiorum parum observasse Postea vero, cum
Porside Aiacis stuprum in Odyssea ignotum innotuisset, Minervae odium in Achaeos sedeuntes, quod iuxta illud Iovis in