Deipnosophistarum libri quindecim;

121쪽

p. Sy IN LIB. IN CAP. XXXVI H. rota es, saltem iungendum erat cum Aiχνὴτργα, ut factum in ed.di . n. Cassi hin Heynii Fragm. Apollodoris ii 's. At rectum haud dubie, i nobis revocandum fuit ex ecl. Ven. Eas T λι pST. nemperio timoc. Simillimam die tonem, ubi de eiusdem Apollodori Commentario in Sophronem agittar, infra habes VII. 28 i. e. vel . Mox, post v v φυpol deerat in edd. verbum re et iis, quod recte adiectum in s. A. idemque verbur in Casauboni Excerptis Aegianis e iam e cod. Rom. adnotatum video, ut mirer non adoptatum ab illo editore. Intercidisse illud verbum monuerat Heyne l. c. Ibid. ἐν του ζώου. Aviditate stia purpurae tolluntur, ait Plin. IX. 3 , r. Coos Erasmi Adagia in

ctis linguis, Plin. Rectius vero hic egi apetu quam edita popetet apud Aristot. Quae verba alibi apiid Nostrum quoque, in eadem die Hone, perperam confusa vidimus, Lai. b. ubi in Animadu pag. 16y oblitus eram ad hunc l

deri possit, quod ait, purpuram frιam etiam ipsius testam lim si perforare. Sic tamen, apud ipsum Aristot legitur

καὶ δ αυTic o Tpet Eo , ubi idem plane valet uetii; ac ἐαυTr c. At quatuor verba re et sαυT isTp. apud Athenaeum cautus praetermisit Epitomator.

A, CAP. XXXVIII.

Ai ygetr preti pθα ψονται ἐκ του υδού. Apud Aristoti Hist. Anim. V. is legitur, A J πίνναι δ θαι γυopTae . eeto sicco . TOT αμμωygeti rei opsopώLσι. Quae discrepantia multum torsit interpretes ii Utram lectionem n(ait AsAUBONU probabimus, beram dicemus pn Aristotelicorum librorum scriptura ait, pinnam e byssos, oriri in locis fabulas O coenosse nostra, ex ipso talium n locorum fundo. Utraque scriptura suas rationes suos-nque auisores habet. Adnasci pinnis quandam, ut cum ,, Tertulliano Dde pallio p. s. d. Salmas dicam, laco

nfam lanositatem evincit,ύTo .ire . Recentiores naturae conis

nsultissimi viri, qui pinnam descripserunt visam sibi traneatamque saepius, plerique omnes in hoc consentiunt.

122쪽

io ANIMADU IN ATIIENAEUM. p. s.

dere,pet. i. e. Ilibram aequante, Aristotelem ait, graviori aparagoge usum, petietio dixisse. Comment in Od. et . pag. IL, 2C. ine . Sq, 13. At μναιαι , siveμμα α ι, ut apud ipsum Aristotelem editur, sic apud Athenaeum exhibent optimae nostrae membr. A. Quod adeo adoptari debuisse videtur.

quodvis litus dicitur, sed sigillatim situs saxosum; lamnino , locus saxosus in mari. Vide Ammonium de Differ.

Vocab. p. s. Schol ad Iliad. 's. Ibid. o Cupoσβὴφ o c. Sic bene s. A. Nec male To, up et hic ed Ven. AEas cum s. p. oi. opsioic ex vulgatis Aristotelis libris adscivit Casaub praeter necessitatem id cum ita in ed. Cas i. si esset vulgatum, dein in ed.CZs. 3. UrsUS cum Totu reas; bpta permutatum est. Ne quid tamen dissimulem, non et o x, sed re clapo sop- poliri sic scriptum in s. A. Apud Aristotelem pοσλο--iois ex inSSti recepit CamuS.

συραμ. Perperam poc Eis edd. de quo corrigendo monuit Casa ub in Animadv. Recte vero ear obri dessiit s. A. Verba Iχp. si etrop*. adparet Sophronis esse, ideoque Dorica dialecto expressa, ad quae deinde commentatus

est Apollodorus. Malles a Eet poc in sing. Tu. vop- cpυpdrum, quemadmodum in Epito me est sed non possumus eam . . testem invocareo quoniam alia simul mutavit Abbreviator, qui inde ab initio huius capitis nil aliud nisi haec habet: viet si arrepsi ire έ ουσαμι νὴTEpos Cro' pupet , α μέν ινεσ3 c. At potuit, pro connexione orationis apud Sophronem, ita, ut Ulgo scribitur, expresses esse dictior nisi tamen sortasse Ai poet pet in sing foem. oportuit, non XpὴTspet in neutro pluriali quamquam haud raro alias in nostris membr. eamdem vocalem et

pro syllaba ac perperam positam vidimus. Sed illud certe non bene factum a Casati bono, quod Tec, AI UOT edidit, quamquam ni fallor eodena modo in nostris membranis scriptu in atque ita etiam in Excerptis Aegianis ex Romano codice adnotatum video: repetiitque eamdem scripturam idem Casaub in Animadv. Si tenere Tabel-

123쪽

p. Sy IN LIB. IN CAP. XXXVIII. rot

ales, saltem iungendum erat cum λιχνίτgpae, ut factum in ed. a. n. Cas. in Heynii Fragm. Apollodoris ii s. Atrectum haud dubie Ma nobis revocandum fuit ex ecl. Ven. Bas. Tv ι pST. nempe et cetos . Simillimam dictionem ubi de eiusdem Apollodori Commentario in Sophronem agitur, infra habes VII. 28 i. e. vel . Mox , post op υpeti deerat in edd. verbum re et is, quod recte adiectum in s. A. idemque verbum ii Casauboni Excerptis Aegianis e iam e cod. R. m. adnotatum video ut mirer non adoptatum ab illo editore. Intercidisse illud verbum monuerat FHeyne l. c. Ibid. ἐπι ου ζωου. Aviditate sua purpurae tollantur, ait Plin. IX. 3 , i. Coos Erasini Adagia in

ctis linetiis , Plin. Rectuis vero hic digi op Toc quam Eeαι- popet apud Aristot. Quae verba alibi apud Nostrum quoque, in eadem dictione, perperam confusa vidimus I. et t. b. ubi in Animadu pag. 16y oblitus eram ad hunc l

deri possit, quod ait, purpuram suam etiam ipsius testam lingua perforare. Sic tamen, apud ipsum Aristot legitur, καὶ 3 ιυ Tns o Tpακον , ubi idem plane valet uetiis ac ἐαυτό: At quatuor verba rei h ἐαυτ δο etp. apud Athenaeum cautus praetermisit Epitomator.

Ainys et egi p est P*ύονται ἐκ του βυθου. Apud Aristoti Hist. Anim. V. Is legitur, A Og πίνναι δ θα φυονται ἐκ του et res priose e lae iaygeti rei opsopsos t. Quae discrepantia mustum torsit interpretes ii Utram lectionem ii(ait CASAURONUSI probabimus, beram dicemus pn Aristotelicorum librorum scriptura ait, poenam ssynoriri in locis abietos O coenosse nostra, ex ipso talium, locorum fundo. Utraque scriptura suas rationes suos-nque auctores habet. Adnasci pinnis quandam, ut cum M Tertulliano de pallio p. s. d. Salmas dicam, laconfam lan ratem evincla rei To ire. Recentiores naturae conis

is sultissimi viri, qui pinnam descripserunt visam sibi traneatamque saepius, plerique omnes in hoc consentiunt.

124쪽

ro ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. s.

dii In veterum tamen philosophorum Graecorum .Latino-cnrum scriptis, si istum Aristotelis locum excipias, altum si de hii re silenti una Unus uod sciam beati C. pater Ba-nsilius eius meminit qui itidem auream lanam vocZt Distud sive lini sive lanae rudimentum. Ita enim scribit

Dianam auream , Aristoteles ii modo ille ita scripsit rasitione coloris, Issum nominat nam busti color ut aura, si sub flavi genere continetur. c. sum fuse narrat idem Casau bonus, monstratas sibi esse in rariorum visu rerum collectione regia fimbrias quasdam veteris mari pii, coloris pulli , subtiliorem stuppam cannabinam referenteS, quarum lateria esse vera pinnae byssus confirmabatur. Dein sic pergit , Non igitur adeo absurda est Aristoteli-ncor Um exemplarium ieetio ac censuerunt nonnulli.DRtirsus, pro altera a To βυθου pugnant neque paucae

MDeinde quale est hoc loquendi genus ut dicatur pinnan ex eo filo nasci per quod adhaeret solo in quo genes, ratur. Mitto dicere, etc βυσσο , pro Thy vetet ovisu asceto utrobique voluerat Graecum non videri Ponstremo illud, quo innititur pilina, nusquam scriptor vl- dii tu byssum appellavit, te racticem, aut otius radicem Sic in V. Historiarum legimus, pinnas pρι ωσθαι. .c. Mist.

125쪽

p. s. IN LIB. III. CAP. XXXVIII. os

cii naturam radicis huius explicans, tiὴκgi, inquit, e Tovit ThiseeTo h o repe , RE I lv.fσου ου κόψου ιoysi ficet. n Plinius, quod dixerat Philosophii sacpiac et go daei Telcisi isnuet , eleganter vertit nasci eas surrectas semper, LIX et , n66. nulla facta molestae illius appendicis mentione: si an incuria, an certo consili, , - Ante Casau bonum adcurate hunc locum tractaverat Conr GES NERUS , tam eximio vir iudicio, quam exquisita doctrina, de Aquat. P. T3d docueratque, praeter rationem illud se ro stra; cc apud Aristotelem de lana illa sive barba, qua ni ructa pinna est , acceptum a nonnullis fuisse ut mirer Casau bono adlui dubium non nullum potitisse superesse. Sane βύσσο , penacute, inauditum Graecis nomen si Ebetetor,

planta est, quae aliis lini genus quoddam tenuissimum, aliis posse pium esse, visa est de qua vide Polluc. VII. s. Philostrat de Vita Apollon. II. s. & Pausan. V. s. Nemo

vero veterum umquam pinnarum illain lanam tit comam

graece sύσσον aut latine risum vocavit usus ille uitas vocabuli, qui nauitas saepe confusiones peperit, nonnisi recentiorum quorumdam inventum est, leviter corrupta perperam accepta ista apud Aristotelem scriptura de .ceptorum. Vera est apud Athenaeum scriptura, quam nostri codices tenent taceto fundo et vera autem pariter in eamdem sententiam scriptura apud Aristotelem vulgata, dummodo accentum muteS, & uscribas, quod perspecte CAMUs adoptavit in sua Historiae Animal Aristo t. d. p. et a recteque interpretatus est, s pinnes nassent droites uson de se mer Cons. Salmas.

ad Tertullian de Pali. p. dii H. . quem laudavit Camus in varietate Lect apud Aristot. p. sisI Bochartum in Hierog. lib. II. c. s. quibus adde Interpp. Hesychiivoc Bυσσὴc. His quidem omnibus longe doctior VILLE-BRUFIUS, nuper, miseratus aliorum omnium vel inscitiam vel tarditatem ingenii docuit nos, veram esse apud Aristotelem scripturam βύσσου, eamdemque apud Athenaeum pariter reponendam, ut sententia sit, pinnam a haerere perstitim dira cum Vn mars lis pinnes 'attachmt droites Par ur diustis. c. Nempe non viderat magister optimus, aliud esse repset*υσσ2α τινι, quod tamen ipsum adnasci proprie significat, non nude adhaerere vel adnexum esse, aliud litigo 2αι ἐκ τινί . Nec illud, ut alia taceam , animadverterat vir doctissimus, toto illo capite apud Aristote-

126쪽

ro. ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. v.

Iem agi respiri grέσεω c. I. e. de ortu ut initio capitis ediserte ipse auctor profitetur itaque non alia notione ibi

apud veteres fabula de cancello , qui pinnae sibique comminem thum venari perhibetur. Quam fabulam breviter Aristotele attigit eodem loco, ubi de Pinna agit uberius vero post Chrysippum expotuit Cicero de Nat Deor. II. S. Plin. IX. odi, M. Oppianus 'AMρυT. II. 86 sqq. alii-qUe Cancellus is modo et ii po Tapns vocatur, Ut hic apud Nostri: m, a custodienda, tuenda innas modo et i, pc o Acti, eadem sententias modo Tippos pet , ut vulgo apud Aristo t.

paulo post verba supra adlata, .apud Plutarch de Solert. Animal pag. sgo. b. d. Francti Eum demiso o i parum ab Epicharmo dieium supra vidimus p. 8S. d.

Top αυτον δε μόνον. Leguntur haec, nonnullis interie. Ictis, initio cap. 16. lib. V. Hit Anirn Paulo commodius vero ab istis ipsis verbis initium novi Capitis apud Athe-

127쪽

p. o. IN LIB. III. CAP. XXXIX. Ios

fnaeum facturus fuissem nam continuo tenore haec apud Aristot leguntur cum illis quae sequuntur capite nostro

α β suboli Asio c. Rereius hoc haud dubie, quam quod apud Aristot uulgo editum erat, rei P επι οἷ μώ- ισι. Sed a puci hunc quoque doctissi naus postremus Editor Agisic restituit ex Mediceo sto. Apud Nostrum, in Asia; consentit s. p. In s. . vero Agio; et scribitur. Tli . . piore LEύπολι &c. Haec & quae sequuntur Usque TE*repta dia i , negligentissime ab Epitomatore in hunc modum contracta sunt: li C. Caepiore Eυ πολι ακe

ακαλngaec o J ἀκαλὴ*' ἐστρ*ανω ethae i. Quod ait AthendeUS hc Erin C, id est, tirticas , ab Eupolide aliisque Comicis καλὴ taec vocari re id omnino in Atticorum idiomate fieti solitum docet Moeris p. 66. aliique Grammatici ibi ab Interpretibus citati, ut iam supra ad II. a. d. notavimuS, ubi de urtica herba agebatur Cyrrigat ibi velim lector in contextii mendam , quam nunc demum animadverti in Aristophanis verbis errore operarum petet recta prorepet exsic expressui est.

Arietes c. Sic cum edidisset AsAUBONUM, monuit dein in Animadv. Mendum prontentur prima verba Mutatandistinctione facile emendaveris: p θοινίσσαι UT M ii E UE T πρωτο &c. Sed in collectaneis Suidae aliam in-nvenimus emendationem , ino J που πρωτο &c.,, Sed fallitur Athenaeuq qui preprehc καλὴitet interprentatur hic de urticis mari ris: nam de planta recte Dalencam pius accipit, vel ipso Athenaeo teste , qui lib. II de ne herba disputans hoc usus testimonio ut taceam Conmici scholiasten non aliter interpretantem ad Vespas. α Vox cetω; non modo in ed. Ven verum etiam in s. A. interposito puncto seiuncta erat abui si quare, quamvis spectora fuerit emendatio a Casau bono proposita, tamen, quia aliam dubitationem Suidas movebat, nihil mu-

128쪽

io ANIMADV. IN ATHENAEUM. p. o.

tare ausus sum. Neque vero magis Tom taeto recipien-adum duxi, quod quidem cum editione ven. Bas hahent etiam nostrae membr. A., in s. . quoque repererat BRUNAERIUS , qui adnotavit: Sic *υ foret accus. 3, sing. ab ittis .c. - Apud Suidam, non modo pro verbis otietus aegri scribitur Eleo Invoυ, sed, αναν- Tta pro resipetων, bis pro Ib' eiic quae omnia recte habere iudicavit idem BRUNCR, in Fragm. Aristoph. p. 68. indeque sic emendandum Athenaeum censuit, ut eiectis vocibus Ab illic, tamquam glossematicis, in tinc modum constitueretur hic locus: Tiri diva To*ώνη ἐγ*oipietσαι gri'

Ut sint versus ex anapaesticis dimet istam quidem e systematis clausula. Qui sane versiculi perconi mode fluunt: sed eos idcirco in Athenaeum inferre, id vero nimis fore

violentum mihi visum erat. Praeterea, dictionem oti Truci si nusquam ea ratione apud Athenaeum usurpatam memini primus versiculus ex Athenaei scriptura, si modoreπαντω pr πάντων a Suida acciperes, non minu commode in hunc modum decurreret: O etia: vel o pMTον α πανTων. Dein tertius versiculus, si pro catalectico liceret hypercatalectum statuere, servata itidem librorum nostrorum scriptura, sic sonaret:

M Restitue in integrum poetae hanc sententiam ex melios, ribus Athenaei libris, quibus Suidas usus Ni et capμn-

Ii coronatus Extat etiam in Aristoph. scholiis ad Equites; n Dus deto unde potius fortasse hausit Suidas atque il-nlius fabulae mentionem facit etiam Pollux lib. I. c. 3o.s,.Clemens Strom. lib. II. c. CASAUR. - Vide Notulam sub Contextu nostros et o ad II 62. d. animadu ad eumdem loc. p. 2o.

129쪽

p. so. IN LIB. III. CAP. XXXIX. Io

n rinam a piscatoribus dictam hae n*n refert Deipnoso-nphista aut aptu eum Diphilus Si planius, κατα παpα- ii*bo sep id est , letiiter corruptis vocibus unde origo illi. ii Quod verum est. Nam α καλὴ*ii dicitur, ut statim ad-nditur, quasi si rae Ali et i st*i, posito, loco et ob re, inmu-ntato spiritu in eo es et xcppo se Grammaticorumi, propria vox ista Eustathius, ad Iliad. .. p. Id et 3 o.

nversui, λλ ω et nil pN pypMOTαTri redii, nT II imp .e et An-ngtar, explicationem petat lector ex Luctat hi ac Suida: sinam neque Athenaeus neque interpretes reri satis ape-nritant tam ASAU B. - Pauca sunt, nec ad modori illustrantia id de quo agitur, quae habet Eustath ad Od. st . pag. 33, 6 sq. Suidas sua in Tussi ex Comici Scholiuila ad Lys sns descripsit, quae frigida, coacta videntur. Ioci gratiam ait DALECAMPIUS hanc esse puto,

M quam salaces iuvenes urentem iungentem. α - Apud ipsum Comicum,popsio et si Tra scribitur, quod in p-Jpsio etsi iii in quod consentit cum Athenaeo Suidas Laut in ocPIpsibeteraret mutandum NUSTERUs(ad Suid. l. c. censuerat; BRUNCRI Us autem seu Notis ad Lysis r. do. verum popgisTατω iudicavit, subaudiens nomen 2υ α,- et vac quare sic ille interpretatus est, sedia fori Ismarum

amarum O tactu rennum matercularum progenies. In nostroms. O. dubitare possis, utrum popριοTα Tia antapo HoTα-

των , debuerit librarius, qui pro frequenti suo more ter

130쪽

YOS ANIMADV. IN ATHENAEUM p. o.

minationem vocis nulla ratione expressit sed apud Eu hstathium, qui sua ex alio codice eiusdem Epitomes depromsit, perspicue Epopeioeticet scribitur, sicut apud N strum in edd. .in s. A

dixerim, ridicules Primum enim, nos i illi libri, quos dixit, nulli alii sunt, nisi exempla editionis Basileensis in

qua ex oraret, quod mendose in ed. ven expressum erat, suo arbitratu .iapnetae fecerat editor Deinde vero, quo pacto illud codicis Hoes cheliani monstrum κωμι)Iiet probare vir doctissimus potuit Noster quidem s. O. Tin κωμιγδικωc recte consentit. Qui inde portentum istud exsculpsit, is miro an invento ductum scripturae, quirerminationem c indicat, pro litera s literam' vero pro re acceperat. In μέμι, et exi autem cum Hoescheliano libro, Casauboni membranis Italicis consentiunt nostrae vetustissimae membr. A. optimae membranae Epitomen exhibentesa qui si libri mendosum, μιτα tenuissent, quod operarum errore in editionem ven irrepsit, non dubitassem ex μεμίμη Tet corruptum Pronunciare, quod unice conveniens huic loco verbum, inunice veram scripturam Athenaeo restituendam CORA noster iudicavit. Et equidem nunc tioque, cum non sati percipiam, quid . l. valeat c- κτα ι , parum abium quin unice illud ipsum g μiμn Tret probem. μιμε αδαι ι 'poc Cest exprimere , e fingere aliquid ad exemplum vel ad formam aliaritis. Sic cum alibi reperies, tum apud Lucian. in Prometh. c. 3. Caeterum qua fide Villebrunius contendat, Parisienses codices mssio non μέμικTα habere, sed cum editis h. l. consentire , ipse viderit Brunckius certe in eodem codice, quo fere unice usus est Villebru-nius, perspicue μέμικτα script in repererat. Vocem n- durum vero, acute scriptam, non feriendam iudicavi; quam

라틴어 텍스트