De abundanti dicendi genere Lucretiano [microform]

31쪽

aliam nisi copulae vim atque significationem habere ). - ost haec

exempla affero ex libro primo versum 74 alterutrum fatearia enim δumaεque neceδδe8t, deinde ex libro ΙΙ s. 788 89 tum porro quae durit et inlisit, ut tribuamu Principii - cauδα colore/, V. 717 vitalia motu comentire atque imitari, ex libro III versum 592 videtur re anima ac toto olui de corpore elle, ex libro IV s. 70ωoere o largiri res multa idemu et 354 ive etiam potis non

Subieio io, quo melius res eircumspiciatur, eo locos, qui non pauci sunt, ubi illa verba eum participio coniuncta inveniuntur III 349 conisuetam consistere, ubi praecedit coniunctast causa salutis, ita ut poetam variasse tantum Orationem appareat, neque aliter intelleg I 235 consistit refecta, 1028 consistiteream, II 06 consistere creta III 844 consistimus uniter apti, in congistere creta, ubi Munronem, si versionem eiu comparabis, non semper sibi constitisse cognoscesu deinde V 199 tanta stat praedita culpa, quod Lachmannus reposuit etiam in v I 181, melius, ut mihi videtur, aliorum virorum doctorum invento tantastea praedita culpa, quod Lucretium ho utroque loe scripsisse putant Pollius, Holigius in syntaxeos Lucretianae lineamentis p. 1b4 . Munro priore loco vertit so great are the defecti ita hic it is encumbered, altero dixit it standsencumbered, quod certe, si re recte intellegitur, non multum habet discriminis; quomodo autem intellegenda sit, declarant duo loci a Lachmanno ad versum II 18 allati, alter Varronis versus e Mnio petitus cui si te terra traditus orbis alter exemplum Lucretianum et finita simul generatim tempora rebus Stare, h. e. sinit esse I 63 64 ; nam in v. V 10b pondere enim fretae partim stant eum Munrone aptius de propria standi vi cogitabitur stant Si enim non commoventur, quod bene quadrat ad sententiam. Munro conseri Aeneidos versum III 10 Strophades Graio stant nomine dictae, quo leviter poeta ac iocose sine dubio rei et nominis contrarium significat, et comparari potest apud Lucretium V 424 25 porticus aequali quamvis 8 denique ductu Stansque in perpetuum paribus sustulta columnis h. e. aequali egi ductu tatque paribus columnia sussulta, paulo significantius dictum simplici paribusque columnis uolt oeso. Praeterea hoc apte Munro dicit, apud Lucretium constare saepius quam stare hae sententia inveniri; posuit enim poeta illud his locis I 502 unde omnis rerum nunc constet summereata, id est unde creata it omnis haec summa rerum, Vel omnia rerum umma quae

nunc est ut I 1028, 3b, cf. V 19 ubi uberius dicit uralibus haec rerum geritur nune summu novando deinde I 581 praedita constant, 584' reddita sinis constat, contra antea 7 nullast reddita sinis, Ι 848 praedita constant, Iib qua constet compta igura Ι 956Ibi utrum sinitum omne Constet, II 528 summam materiai initam constare VI 219 urili natura praedita constent Fulmina. - Restat aetare, quod his locis occurrit: Ι 87 sancitum aetat, 2 quae nullis praedita partibus aeten V 1032 cornua nata aetent, VI 188 sursum aestructa quid eaetent 494 eaeuus introitusque elementis redditus aetat, denique II 33 ubi Munronis proditus extet mihi valde placet; sed quod idem vir doctus hoc loco exempli causa affert ΙΙΙ 27 nec quisquam evergitus aetat, ei propriam vim relinquendam esse existimo nec quisquam aetat qui everrectus it postquam somno sempitem consopitus est. cf. IV 1220 maternoque mares eaeistunt corpore rere.ὶ 2.

32쪽

cernitur ac perit eis Plaga priore verbo negante altero rem affirmante, es I 165l66 nec fructu idem arboribu con8tare olerent Sed mutarentur; contraria res est in v. II 996 imperium, quod inane8 nec datur umquam, ubi illud inane δι verbis nec datur umquam declaratur. Ex libros deinde assero f. 24 quo cuiuδque cibu vocat atque invitat euntia, 949 et partim plano catere atque

erumpere campo de fontibus dictum, cf. VI 896 paulo aliter se habent verba versus V 596 catere atque erumpere lumen, ubi erumpere transitivam habet sententiam 4ae enim quidem simplicissima videtur interpretandi ratio, ad quam aheseidus nonnulla apte congessit exempla. - Restant ex libro I s. 322 inter enim fugit openetrat per rara viarum ci Ι 891 per patefacta enit penetratque foramina larguδ); nam interfugit est celeriter perlabitur, de qua praepositionis inter in compositis significatione plura dat Munro adu Tl libri IV deinde . 962 ignis coria et carnem trahit et conducit in unum, s. 1119 20 ut nebula ac nube paulatim repit et omne Qua graditur conturbat et immutare coacta cf. V 28 omnia commutat natura et vertere cogit praetere 1022 23 imul a fronte est anelli rarior aer actu inanitu8que locu magia ac vacuatu et cogat agmen versus 3 libris his tibi nisari nequeunt in/isterequealis 80. aves), ubi alia non dativus est, quem Munro videtur intellegere, sed ablativus ex utroque infinitivo pendens Maeantur autem et inε tunt aves, eum pendent in aere nec cadunt in terram, alis

quasi libratae. Item Vergilius de Mercurio dicit in Aeneidos libro IV,

v. 252 hic primum paribu nitens Cyllenis alia Con/titit et Ovidius de Sirenibus in Met. 458 poδε δuper fluctu alarum inδistere remis

Opta8tia, quorum Verborum Sententia aperta est.

Jam ad finem huius partis perveni, qua verborum synonymorum rationes, quantum id meis viribus perficere potui, satis illustrasse mihi videor. Qua in re si aut in ipsis rationibus adumbratis aut in tostis exempli causa allatis Sunt, quae aut desiderentur aut aliter iudicentur, non contendam cum viri doctioribus, qui haec plenius explicuissent et verius statuissent; sed concedetur fortasse difficilem esse hanc rem, in qua Sensus saepe plus quam ratio valeat et de multis locis aliud aliorum possit esse iudicium. Neque res plane absoluta est ipso verborum usu illustrato Coniuncta est enim cum his nominum, adiectivorum, adverbiorum ratio, quae adhuc praetermiseram ideo maxime quod haec quae exposui multo magis eminent atque extant in verbis, ut in gravissima enuntiati parte, quam in his minoribus orationis membris, quorum tamen usum abundantem

33쪽

si nunc pertractabimus, easdem rationes hic quoque valuisse cogno-Sgemus, quas in Verbis poetam secutum esse antea ostendi. Atque multis quidem locis hic quoque studium alliterationis poetam adduxit, ut praeter sententiae necessitatem synonymis uteretur, cuius quidem nominibus haec inveni aperta et certa exempla: I 20l2 eootueonoilioque primordia Nil facient praeter volgum turbamque ania maritum, ubi coetu et concilium item prorsus pari sententia iugantur atque in ieeronis libello de senectute 23 84 o praeclarum diem, cum in illud disinum animorum concilium coetumque projiciscar et in libro de finibus bonorum et malorum II. 24, 7 mihi eae veraevidentur opinioneδ, quae in omni coetu concilioque prostendae intpariterque apud Livium II 38 4 piorum coetu concilioque cum his apte compones quae Lucretius ipse coniunxit in v. 843 libri III comptu coniugioque Corpori atque animae con8i8timu uniter apti, de quo comptu nos docet Lachmannus in commentarii pag. 35. Eodem alliterationis studio extitit manifesto versus Ι 802 pluma columbarum quae ita cervice circum collumque coronat, ubi abundantiam quidem orationis quae est in verbis cervice collumque conexis quid enim cervicibus opus est, ubi t0tum collum nominatur, evitat, si quis Bri egeri coniecturam in Phil. 25 p. 73 cervicem/t accipit, cuius tamen causam necessariam ego nullam video; nam et huius pleonasmi genus exemplis probatur ne participium ita circum alienum est a more dicendi Lucretiano, quem postea copiosius exp0nam. Nunc quidem in nominum Xemplis pergo, ex

quibus nuthim huius poetae morem ludulentius illustrat quam id quod extat in v. 634 libri IV tantaque in his rebu distantia disseritasque. Haec enim mihi videtur magna audacia, qua poeta, quia v0cabulo disserentia in fine versus uti per metrum non licebat, ut alliteratio servaretur et Versus plenus fieret, quem aliter formare poterat, hoc uno loco de suo finxit vocem disseritas, neque ea apta est sermonis amplificatio quae efficitur tali arbitrio. Sed sunt multa alia, quae quantum poetae ingenium ad talia alliterationis ludibria propensum fuerit aperte ostendunt, velut v. V 970 Deum e folii ac frondibuε involventep. Quid enim, quaeso, disserunt a foliis frondes, quae et ipsae manifesto hic sunt folia illa, quorum multitudine, cum X arboribus deciderunt, humus sternitur Nec minus elarum est illud multo/que lacu multa/que lucuna V 538, quae n0mina plane idem significant aeque a verba versus sequenti rupe deruptaque aina, in quibus evidentissima exsistit alliterationis meditatae forma et imago. Neque profecto video, quid aliud voluerit poeta cum haec

34쪽

inter se coniungeret Averna quae uni loca cumque lacuδque

V 738, cum locis Avernis etiam lacus sine dubio comprehendantur. An arida loca Lucretius paludibus opposuit Non puto eum sic loqui potuisse et poetam hoc non voluisse sentiet, qui totum locum perlegerit. Ne autem quis miram loquendi rationem mihi obiciat, haec non magis mire dicta sunt quam quae antea attuli et quae praeterea proponam alliterationis signo aperto notata. Velut ubi poeta agriculas dicit in opere duro durare membra manu/que V 1358,

orationem simili pacto ultra necessitatem abundare apparet quamquam sentimus manus, ut eam corporis partem quae omnium maxime duretur, non sine vi quadam ac consilio etiam nominatim appellari. Atque eadem est ratio in v. 866 libri I patentem Per membr ac vena ut amorem opturet edendi, ubi corporis significationi graviter etiam venas additas videmus; nam in ipsis venis, ut cibum potionemque veterum opinione recipientibus cf. Rulinicenium ad Rutilium Lupum, pagg. 103 4 famem primum ac potissimum exsistere necesse est etiam apud Ovid. in Mel. 8, 20 Fames ieiunia spargit in venis Erysichthonis). Et sunt apud Lucretium quoque pauca alia schematis illius καθ' ὁλον καὶ κατὰ μέρος, quod dicitur, X empla, velut quod saepius in fine versus occurrit ora μαεque 1 20, 1 977, III 469, deinde maternis etiam membri aseoque repo/t III 346, item

proinde qua8 ignota farie atque ora tuantur IV 997 menyibus atque annis qui multi occidit ante III 1092, ubi totum cum emphasi post partem collocatum invenimus. - Hic fortasse apte commemorabitur etiam usus ille, quo pionomini personali vox certior cum gravitate postponitur et apud Lucretium I li te entumque tuum II te, tuumque - initum ΙΙΙ 1 nec ibi enim quisquam tum e vitamque requirit et apud alios scriptores cs. Ennium in Annalium reliquiis v. 111, in Tragoediar. V. 221, Saturar. V. 17,

Vergilium in en IV 492, VIII 377 78 Ciceronis orationem Philippicam III cap. 13, 33. vide etiam Lobeckium in commentario ad Aiacem, v. 147). - Sed hac re exposita rursus ad propositum revertamur; nam restant in nominum numero alliterationis nonnulla aperta exempla. An aliam causam putamus esse, cur poeta nube et nimboseoniugaverit in v. 521 libri I, ubi dicit pluvias diu remanere, ubi multa cieantur semina aquarum atque aliis aliae nubes nimbique insuper ferantur Quamquam enim nubis notio est generalis, nimbi autem dicuntur nubes, quoad ad tempestatem pertinent atque pluviam demittunt, tamen hoc loco etiam nubes terram imbri rigantes intelleguntur meque profecti hic sententia, discrimem esse potest.

35쪽

Eodem modo poeta etiam in s. 509l-11 et 25 26 nominibus illis

plane synonymis orationem variavit atque vicissim alio loco VP483l84, ubi quomodo nubila concrescant disserens haec profert si quoque ut

huc veniant in caelum aereinδecu illa Corpora quae faciunt nubeε nimio/que volante in sententia satis generali nimborum vocabulo

facile careamus. Sed semper eadem res est, idem alliterationis studium, quo ductus poeta etiam in s. V 43l44 dixit quae proelia nobis Atque pericula tumδ ingratiis minuandum, cum utroque nomine ad sententiam idem fere valente alterum poni satis esset, neque aut Lucretius aliud quid in animo habuit, cum praeyidium et perfugium consociaret in v. 1107 libris aut Cicero, alliterationis orator studiosissimus, cum eisdem verbis satis abunde uteretur in orat pro Rabir. perd reo 2 4 cf. Plaut. Cas. 3, b, 2 ne8cio, unde urili, prae8idi, perfugi mi aut opum copiam conpare eandemque rationem nescio cur non agnoscam in v. Ι 879, ubi poeta de illis primordiis loquitur, quae sunt magis in promptu primaque in fronte locata, quamquam hic quidem fieri potest, ut poeta verborum illa coniunctione abundanti absolvatur, si hoc logo ad Munronis sententiam verba sic componuntur: cuiuε in plurima misi et magia in promptu in priamaque in fronte locata, atque simili loco libri V v. 95 verba in prima fronte loeat praecedenti in promptu quoniam 8 quasi apposita finguntur. Sed neque necessarium aut simplicius hoc esse puto neque dubito poetae talem abundantiam adscribere non hic magis quam aliis locis, ubi viri docti interpretationis arte nubtiliore significationis sententiaeque discrimina quaedam vix iure mihi videntur statuisse. Exempli causa affero illud non adere in terram teli et idera cernia in v. ΙΙ 209. Quis enim de vulgari stellarum et siderum definitione, qua sidus factum est pluribus stellis quamque secutus etiam Munro ingle tar an con/tellation intellegit, quis

dico de tali distinctione, quamvis aliis locis apta sit, in hoc Versu cogitabit, ubi poeta nihil aliud significar vult nisi has quasi scintillas

vel flammarum corpora, quae per caelum serenum volantia oculis in

terram decidere videntur cf. Ovid. et ΙΙ 321l22 fertur, ut interdum de eaelo tella ereno Di non eoidit, potuit cecidiδε videri)3Mihi dubium non est, quin poeta alliterationis amore devinctus his duobus nominibus prorsus eandem rem significaverit. Praeterea nemo hoc nescit stellas a poetis siderum voce quasi nobiliore et magis poetico vocabulo frequentari neque inepte cum illo Lucreti versu

conferes hos vidi asonis locos Met. XIV 846 ibi idus ab aethere lapsum Deoidit in terra addo v. 848 et XV 749 Caesarem bella

36쪽

resque domi gestae in idua vertere novum tellamque comantem.

Lucretius autem quam non reformidet talem eiusdem rei duplicem significationem praecedentia exempla satis ostendisse spero, quae confirmantur hisce locis, abundantiae et alliterationis apertae item quasi testibus locupletibus: ΙΙΙ 744 45 certa uo quia emine eminioque se animi pariter crearit cum corpore toto, Ι 196 nonne ide8 etiam, quanta vi tigna trabe8que Re8puat timor aquae V 9l eralioque alitis anulus lapidi nim vinclaque no/oit, Ι 80 ita Percipit humano odium lucisque videndae, ex quibus quatuor locis, quo melius quid differat aptum et ineptum genus dicendi cognoscatur,

alterum cum versibus 192 libri I et 241 libris comparemus hic

enim, ubi tigna et trabe item copulantur, simul non sine vi ac ratione tota domus contabulatio partibus suis significatur, ibi contra, ubi poeta sine ullo sententiae pondere de lignis in aquam depressis loquitur, cur iisdem duobus vocabulis omnino praeter necessitatem usus esse potest nisi numerum explendi orationemque exornandi studio impulsus Atque hoc idem studium ostendunt duo qui restant loci UI 102Ol21 tio ooedit item, quare queat id via δδe,

Haec quoque re adiumento motuque iuvatur, ita seribo Munronem sequens et II l44 cetera par animae mare et ad numen mentia momenque movetur. am priore loco, ubi habemus adiumento motuque iuvatur, h. e. motu adiuvante iuvatur cogitavit in hac re poeta de animo corpus movente, qui et ipse externa vi aeris iuvatur, videos. IV

874 94 illud adiumento nisi ex similitudine verbi iuvatur ortum

non Videtur, in altero autem versu, ubi poeta verba ad numen mentia momenque satis abunde ad sententiam composuit, sunt enim: iu88 et imputia mente anima movetur), cf. ΙΙΙ 88 89 momine parvo imputia, movetur, et tantillo momine flutat - soni similitudo aperta est sci etiam Liv. VII. 30, 20 adnuite . . . . nutum numenque ve8trum Campania).

Post hae nominum exempla ad adiectiva transeo, quae parva egent explicandi opera. eque enim in s. I 778li a primordia gignundi in rebu oportet quod a Lachmanno in eoeδδeε mutatum

Munro restituit Naturam clande/tinam caecamque adhibere duobus adiectivis idem denotari obscurum est, quae iterum poeta coniunxit Ι 12 motu - clande8tino caeco/que, neque haec eiusdem alliter tionis esse exempla, II 1104 eaeanimatque indigno inque merente8, II 800l quid enim diser/λε δε putandum8 Aut magis inter edisiunctum discrepitanδque, ubi senties Vim gravem Verborum copiae,

37쪽

8 a distractior intuδ. Ultimo tamen loco ne quis miretur mea verba a Bernaysii textu discrepare, hoc moneam hanc quam dedi esse codicum ieetionem, duram quidem illam sed ita comparatam, ut mutare non audeam. Illud instu enim respondet adverbio fora in versu praecedenti et extant tria illa quae Lachmannus postulavit membra orationis, eum in v. 958 ut plena fiat sententia anima subiectum et sit verbum enuntiati ex praecedentibus versibus intellegatur necesse sit. Quod si cui tamen audacius videtur, quam ut emendatione carere possimus, similis elocutionis exemplo eum refutare nequeo. His alliterationis locis adiungo praeterea versum 100 librici emitu ut Κεδifeli Duδωδque daretur non sine quadam sollemni verborum gravitate dictum cum irrisione poetae indignantis aperta, deinde V l152 ne facileε placidam ac pacatam degere nitam, II 778 une prima potia/imaque in/inuetur, denique III 044 mortua cui ita δι prope iam vino atque videnti cf. V 99l in niden vino epeliri iacerabu/to de quibus vocibus proverbii loco coniunctis ne hie doctiorum Virorum Verba repetam adeas, si placet, Wakeheldum in v. 1059 editionis Uaks et Munr0Dem. Jam vero ad nomina rediens paucos eos locos tractabo, ubi ea quam in verbis supra exposui ratione proprium vocabulum sequitur

Synonyma phrasis poetice figurata velut IV 1270 ubi Lucretius dieitne divinitu interdum Venerisque agittis Deteriore sit ut forma mulierout ametur id quod voce divinitu proprie et perspicue expressit, venusta imagine Veneris tela conicientis repetivit poeta, idemque videmus V 1102 verberibu radiorum atque aeδtu victa per agro8, ubi verba translata praecedunt et V 487 88 sudor Augebat mare c-poδque natanti duplicique metaphora V 404lxtin et liquidam molem campo8que natantia, quibus Uaheseidus apte comparat gegete alta campo8que natantia in Vergili Georgidis III 198, ubi campis natantibus segetes quasi fluctuantes significantur campoδliquente de mari dictos Munro ex Aen. V 724 probavit neque inepte conferentur lauti Trin. IV. 1, 15 aeruleo per campos et Homeri πρα κέλευθα. - Ηis logis restat ut adiciam bellum et apertum metonymiae exemplum in verbis v. V 780 genti herbarum viridemque nitorem et pulchram eamque saepius apud Lucretium obviam translationem in verbis non radii olia neque uota tela diei 147,

Hinc statim ad aliam quaestionem me verto, quae et ipsa cum eis quae de verbis iam dixi conexa est atque cohaeret. Cum enim magnum Germanici et Latini sermonis discrimen in eo positum esse

38쪽

viderimus quod, ubi nos adverbiis aut phrasi adverbii loco posita sententiam verbi augemus, scriptores Latini propter inopiam talium adverbiorum hanc vim saepe duobus verbis synonymis coniunctis effecerunt, ea res nota num etiam ad nomina pertineat, quaestio fit cognitione sat digna. Neque enim hoc non videmus serm0nem Latinum ab ea adiectivorum varietate quibus nobis nominum vim amplificare licet longe abesse. Qua in re aegelsbaehius cum in libro de stilo Latino G3, 2 nonnulla recte contulisset velut e Cicerone metum ac timorem Verr. IV. 9, 1), recordationem et memoriam Lael. 27, 104), temerita et αδυδ, non ratio nec con/ilium valet Div. II 41, b), ea hoc cur8 atque impetu animorum ad veram laudem Tusc. II. 24 58), illa distinctius ab eis locis secernere poterat, ubi duo nomina coniuncta non idem fere signifieant sed alterum cum altero adiectivi loco copulatum propriam habet et ad sententiae cone-Xum necessariam vim atque significationem, velut cum quod nos dicimus jugendliche rastes a Cicerone duobus nominibus itinentute ac viribus de senect 6, 5 expressum esse, aut VerWunderung eundem clamorem et admirationem Verr. V. 41, 106 dixisse videmus, et quae sunt id genus multa alia. Hoc tamen mihi videtur certum esse, ibi ubi Germani ea latine vertimus, multa adiectiva, quibus nominis notio non quodam modo accuratius definitur sed tantum amplificatur, opportune etiam duobus nominibus quae idem valent copulatis reddere licere, ne illo paene solo auxilio adiectivorum magnu8 Vel ummu semper uti cogamur. Nostrum 'v0lligemarmonie', ut hoc unum addam, a Cicerone sic varie expressum invenimus: Voluntatum, Studiorum, sententiarum timma con/enyio Lael. 4, 15 , in ea in virtute est connenientia rerum Lael. 27, 1003, omnia haec compiratio conδρnδυδque virtutum de n. V. 23, 66 sed etiam sola nominum

copulatione qua ea coniunctione naturae et quaδ concentu atque con

sen/u de div. II. 15 343. - Sed hanc rem magis adumbrare possum quam copiose illustrare et satis habeo rei rationem significasse. Jam vero si quis talia exempla apud Lucretium quaerit, extant etiam apud illum pauca sed, ut mihi videtur, satis aperta. amque illud cuius rei imulacrum et imago quibus duobus nominibus respondent

duo verba in fine versus sequentis ante oculo δemper nobi ver8atur

gange et IV 588 vertiis eter de genere hoc monδtra ac portenta loquontur mira talium fabularum ratio duplici vocabulo cum gravitate aperta notatur item in v. V 933 ne mora nec requie interdatur ulta suendi vim elocutionis Latinae aequare possumus vertentes und

39쪽

niehi die geringste Paus - is thnen gestatiet'. Haec exempla quamquam numero verborum locis similibus longe inferiora sunt, tamen rem qualis sit satis ostendunt et dignam eam esse demonstrant ad

quam animos advertamus.

Sed verborum ac nominum ratione cognita hanc rem nondum perfectam esse liquet. am ipsa huius quaestionis natura et ordine eo adducimur ut inquiramus, quoad huc pertineant adiectivorum et adverbiorum quae synonyma inveniuntur coniuncta exempla, in quibus quidem, ut statim quid iudicem profitear, orationis Latinae usus similis atque in verbis et nominibus exsistere mihi videtur. Qua in re

paucos locos proferam talia monens rebuὰ - pertinentibu ad bene

beateque isendum in Ciceronis de officiis libro Le. 6, 19 alliter

tione vim adverbiorum adiuvante et copulationem illam quasi commendante, accurate an et diligenter mit ingehender orgiali dedi immortalibu disputatum e/t de nat. deor. I. 6, 1 b), partam prae8entemque victoriam apud Caes. in eli ciV. III. 73, 5, ut e reε prospera et laeta eneniret in Livi libro XXXVII cap. 7, 4, re occulta et penitu abdita die alterverborgensten Erscheinungen in Ciceronis libro de natura deor primo, cap. 19, 9, denique notum illud unu et idem his tamen quamvis paucis apte ea praeparantur quae Lucretiana exempla eandem rem satis probabili testimonio confirmant. Nam cum, ut L. Muellerus dicit in libro de re metrica poetarum Latinorum, pagina 4 l, severis auctoribus artis poeticae non placuerint uni substantivo bina nedum plura addita adiectiva nisi in formulis quales sint fellae fauδtu8que, minu m liu/que alliteratione sine dubio exeusandis), talis severitas a Lucreti more dicendi aliena est, qui mixto in carminibus poetico colore cum prosae orationis simplicitate et elocutionis oratoriae gravitate id ita

non eritus est, ut saepius duo adiectiva synonyma coniuncta uni nomini adiecerit, multa tamen ex his ita, ut vim quandam sententiae eo efficere voluisse videatur. 0 enim apparet in verbis versus b06 εδ utramque ibi per e puramque neceδδeδt, quibuSeum conferre iuvabit similem verborum gravem cumulationem in latonis Ρhaedone p. 66 init. αλλ αννη καθ' αυτην εἰλικρινεῖ διανοία

χρωμενος αυτο καθ' υτο εἰλικρινες καστον επιχειροῖ θηρενειν τῶν

οντων, ubi adeas talibaumium deinde in s. I 835 36 e patiatilia atque minutis δεibu hic et de aurilli atque minutia iaceribus,

quod i ridicula haec ludibriaque δε eidemti et sortius II 85 quod i delira haec furio/aque cemimus δεe, item II 149 omnibυε

40쪽

in promptu manife8tumque δε oidemua cf. v. 246), II 19 atque animalia in mortalibu una eademque, II 424 quatenu8 8 unum inter e coniunctaque res e/t, I 1078 res unica quae gignatur et unis Solaque cre8cat atque similiter res, una, olaque in Horat. epist. I. 6, l2, praeterea II 196 aura sti enε lenisque id est aura quamvia eois ut dicit 434 tactu - quamvis levis eaeiguuδque, ΙΙ 958 ante Quam citur a plenu po/εi d cedere rerum, ΙΙΙ 85 131 cerrum a dispo/itum/t festbestim mi), ubi quisquid re8cat et

tangimu eatremum aini ummumque colorem die alteraus serste ber- flaclie), Vi90 εδ oel aigua maiori parte brevique cum vi oppoSi- tum praecedenti perquam aurillo minores δδe, nec di Versa Strati VI 65 quam a par*ula par et quam multe/ima con8tet ein te versehwindendoletne Teii e ist). Similis denique res est etiam eis locis, ubi ut in s. ΙΙΙ 46s altum Aeternumque soporem et 1 52 in magna aquae va8ta8que lucuna posterioris adiectivi eum per se fortior sit, notio priore adiuvatur, quamquam id altero loco akefieldo,

ut de tori lepido', valde displicuit, quod idem tamen si 736 V 2,

I 644 in adverbiis bene a disinitus et bene et eximie coniunctis. Praeterea autem aliis locis poeta duas voces idem valentes sic copulavit ut, quamquam dici non potest sententiae vim quasi duplicari, tamen eam, quae inest in Verbis significatio, graviore quodam sono enuntiari sentiamus. Νonnumquam Lucretium has voces sic posuisse videmus ut, quod iam priore loco exposui, altera in initio versus alteri in exitu collocatae respondente, ipso quem in versu obtinent loco sententia verborum magis emineat. ae mihi videtur ratio his locis Ι 171 materie ubi inest cuiu8que et corpora prima es. I 50li V 447 turbinis immanem im provomit atque procellae, ubi procella addita vis turbinis immanis melius illustratur, eum aliis locis procellae a turbinibus ut proprium ventorum genus distinguantur, ut a Cicerone in libro de nat deor. II e 20 51 ergo imbre/, nimbi, procellae, turbine de putandi deinde V 566 mundum leaitiale aliquod tempti clademque manere, item in his adiectivorum exemplis: I 646 eae uno i unt igni puroque creatae es. I 777 unum purumque nitorem 78 alio in quovis uno puroque nitore, 448 puri eoretique aetheria ignis), I b deinde inimica modi multi δunt atque eneno, 95 an immen8um pateat va8teque profundum II 6 tum acuum pectu lincunt curaque olutum cum prolepsi dictum, II 50 grandior hic ero i iam eniorque queratur, 158H opu divom lutidare Aeternumque putare atque immortale