장음표시 사용
91쪽
- 79 Epigrammatis autem originem non novimus. etiam de auctori- g 60. bus inter servatos intercedentibus parum traditum est, qua de causa
i ollio im D in em . Sed erravit, quom0do Eudoxus et Phylarchus inter se cohaereant, erui non posse eXistimans. Immo demonstrasse me put0 a Phylarcho quoque Eudoxum adhibitum esse. Quibus do causis ita fere auctores inter se cohaerere videntur:
epigramma ratus erravit, nam cum ΡF. 24 0i non d0beri veri simillimum sit, e capite 12 Isigonum illud carmen novisse demonstrari non Ρ0teSt. nimis audacter Robert sepigrammatis verba corrigere conatUSeSt. Sed ne cum ceter0rum quidem sententiis consentio, quaS en Imerare varias longum est. non inepto W0isshaupi o duabus partibus carmen constare videtur censere. Sed epigrammatis re vera non Solum Vel SuS nonus Sed paene omnus ad00 corrupti esse videntur, ut difficillimum sit perspicure, quom0do restituendum sit. et cum id ad eruendos Sotionis personati auctores non videatur pertinere, ab epigrammate emendando et commentario instruendo abstineo. Sed qua de causa auctores recenti0res cum Lusi0rum fonto PF. g62.10 Clit0rium c0nfuderint, non plane perspicio, nam, etsi nonnulli
92쪽
auctores Melampoda Proeti das ad Lusiorum urbem sanasse tradiderint, tamen de fonte bibentes reddente abst0mios qui tradiderunt, omnes Clit0rium nomen adiecoriant praeter Stephanum, qui regionis nomen Aganiae ab Eudoxo adiectum solum refert, nemo autem nuctorum veterum cum Lusiorum fonte hunc confudit. ad PF. 13. De simili lante uno tantum Reatino c0mmemoratur ab ipso So-k 63. tione per80nato, sequente capite 13. cum quo primus Sylburgius Plinii locum hunc contulit: n. h. II 230. in Reatino fons Ne minie appellutus alio atque alio loco emoritur, annonae mutationem sioni euris. Nissen
Ital. Landushundu II 474, 2ὶ Ciceroni Plinium haec debere putat.
sod cum Soti0nis personati narratione Plinii cohaerere non videtur. quamquam Menten et Neminien nomen ex alio nomine utrumque falso d0scriptum esse a veri simili non plane abh0rrere videtur, cum Minion s. Munien et Menten similia sint, tamen rebus adeo disserunt, ut valde dubium sit, an uterque idem intelleXerit. neque enim habemus, quod Sotionem persona tum et auctore et re fontem Mentem cum Clitorio congruere tradentem errasse statuamus. cum Plinio igitur hunc Sotionis person uti locum conserentes de eius auct0re nihil eruere
g 64. Tamen ex ipsius Florentini auctoris verbis lieet eruere aliquid. nam quo modo voce ατρος USus est, Graeci alii auctores eam non videntur adhibuisso, cum urbis nomine regionem appellantes vocem χῶρα, adhibere solerunt. Romani autem hac Sententia vocem uorum adhibebant. qua de causa auctorem Latine Scribentem Sotio pers0natus videtur esse secutus. Varronem intelligendum esse Reatinum Reatino autum de fonte agitur infra demonstrabitur p. 160.
ad PF. 14. Cum de mirabilibus Italicis ab Isigono rotatis his ΡF. 13 14 g 65. de Cosa ) nemo alius videatur commemoraviSSe, quae Rose, B Olide,
Rusch de Isigono multorum quasi Scriptorum auctore disputaverunt, veri similia esse non videntur. Varroni h0c quoque deberi videtur, V. P. 160.
1ὶ cf. Unger, Theb. Paradoxa, Coroll. XXVI p. 459.
93쪽
αὐῖρ0, παραχρημα διαφθεἱρεῖαι. Theopompo apparet omnia deberi, qu0modo autem Sotioni per- g 67. sonato res tradita sit, quaerendum est. mirabilium auscultationum auctor rem descripsit set ab Antigoni et a Sotionis porsonati verbis discrepantibus. sola voce παραχρημα cum mirabilibus auscultationibus artius c0haeret libellus Florentinus. Sed cum gentis nomen eadem forma indicaverit qua Vitruvius, cum hoc artius videtur cohaerere. Vitruvius autem non solum eos mori, qui laVerint, memorat quasi Sotionis personati auctorem secutus, Sed etiam e08, qui biberint, quasi Aristotelis personati auctorem SecutuS. Quaerendum ergo est, utrum Vitruvius uno an duobus auctoribus usus sit. qua de re Plinium tantum spectanti non licet iudicare. nam is complures nquas mortem asserentes memorans communibus Vocibus - necare et aquas usus est. quod autem Cichros nomen nitinet, non Solum certa auctorum ratione I cI FAT HV, quae vera
nominis forma esse videtur, nomen immutatum esse videtur, Sed etiam ab h0minibus codices neglegenter scribentibus ). qua de causa ad auctores Sotionis personati eruendos eo nomine caute uti nos oportet. Tamen, quod et Sotio personatus et Vitruvius forma X m Chrobsi usi sunt, quae ab iis tradita Sunt, ad eundem auctorem reser enda esse apparet.
Unde Vitruvius hauserit nosci0. sed praeter Callimachum et mi- k 68. rabilium auscultationum scriptoris auctorem tertium aliquem e Theo-p0mpi historiis mirabilibus id hausiss0 puto, qui aliis auctoribus intercedentibus et a Vitruvio ut a Sotion0 90rsonato, aliis a Plinio adhibitus esse videtur. utrum autem Vitruvii auctor praeterea Callimacho vel Aristo tulis personati auctore usus an unum tantum librum adhibens n0n solum de lavatione sed etiam de potu mortem asserentuc immemoraverit, discerni non posse eXistimo. Sotionis autem personati auctorem fuisse Isigonum censuit Bolido 3li. qui non solum Philandri ) lectionum , CVehi os apud Vitruvium in-li quo iure Antigonum verbo unorguosi ευου usum Theopompi sententiam rectius reddidisse quam Sotionem personatum et ipsum Theopompi nomen adicientem R0lido 3l) dixerit; n0n intollego. contra veri similius esse videtur Theo- Pompum eadem atque Vitruvium narrasse. cf. Turnebi. adv. VI 13, p. J86 i. a. tb8l qui Sotionem pers. Th00 pompen melius servasse censet. 23 cf. W0880ling., probab. 37 p. 33bl6.
94쪽
iuria servavit o Plinio depromistam, sed etiam neglectis disserentiis inter Plinium Vitruvium Sotionem personatum Vaticanumque paradoxographum) intercedentibus Vitruvium Plinium quo Sotionem personatum, auctorem Vaticanum Isigono usus eSse Statuit. ,parva haec suns et minutu, sed ustissime rem declarant , quamquam Parva et minuta aliud declarantia n0glexit, in disceptationis fine adiecit. nam auctor Vaticanus non Sotionis personati auctore Sed ipso opusculo Florentino usus esse videtur, ubi eadem plane atque apud Vaticanum legantur, qui monstrum nomini8 et Παραχρημα omisit, etου βῖου autem addidit, deniquo formam Atticam μεταλλάzzουI V restituit. g 69. Isigonusne de hac aqua tradiderit, licet dubitare, cum neque Vitruvium neque Plinium neque Sotionem persona tum de eo commemorare appareat. et cum Sotionis personati verba ea ratione cum Plinii set Vitruvii congruant, ut eum, qui Isigono deberi PF. 15 PV. 39 contundurit, Plinium set Vitruvium aliis auctoribus usos esse oportent exiStimare, Secutis eundem auctorem, quem J Sigonus videatur inspexisse, Isigonum apparet omnium eorum auctorem fuisse non posse. itaque ne PF. 15 PV. 39 quidem Isigono deberi oportet existimare. Rusoli autem rebus non denuo examinatis Roh deum secutus est, contra J hiel 943 primus v0rba auctorum composuit et congruentia notavit. k 70. H0c ergo fere modo auctores inter se cohaerere videntur:
cf. Turnebus, adversaria VI 13 p. 186 7, qui Vitruvium a Plinio adhibitum esse putat. Landi, quaesti. 66 7, 1 et 78. quem cum Ciconum fluvio hunc fontem falso confudisse iure monui Capsillo, BphW. 34 I914) 368, 18
k71. De aquis mortem afferentibus permultis aliis a ceteris auctoribus commemoratum est: narrant
Seneca, n. q. II 25, 1 de Styge aqua cf. p. 53; Vitruvius VIII 3, 15. 17 de font0 Noptunio Terra-
95쪽
dinas. de Cichr opibus, de Titare Sio sive H 0 r c o nomine non adiecto cf. Sen. III 25, 2. Plin. n. h. XXXI 28. - Η0m. Il. B 75l 755 e. Schol. Pap. Oxyrh. VIII 81 n. 1086, I 2 84. Strab. IX 5, 20 C441. Luc. VI 375-380. Plin. n. h. IV 31. Hom. ap. Ath. Π 13, 41 c. - Hom. ap. Arr. peripi. poni. EuX. 10, 10. Hom. ap. Paus. VIII l8, 2. - Vib. Se l. i52, 1-3. - Hom. 9 p. Ael. Aristi d. or. XXXIX 7 8. cf. Hirgel, Dor Eid 17. 'Oρκος d Oreus p. 160 sqq.), de fontibus apud Euripidis tumulum pr0fluentibus a Plinio qu0que memoratis, cf. W. Nesile, Euripides, p. 369 70a. 1.), de Styge, aliis a nullo alio auct0re memoratis 17); Plinius, ii. h. Π 231 una cum Styge tr0s fontes in Libero so T v v r o r u m colle sine remedio sine dolore moriiseros memorat; d0inde Stephanus Bygantius s. v. A OV Eust. ad Hom. p. 280, 34)de aqua Dion appellata commemorat et Varr0 ap. S0l. 7, 28) de mortifero lante Boeotio. Denique α opust quoque eius generis sunt; cf. p. 91 2 g 94 6. Quis Hullanici do Magnesia fabulam ad Sotionem perSODR- ad PF. 16. tum transtulerit, perspici non potest et Isigonum inter eos inter- k 72.
cessisse nec nego neque affirmo.
D0 fluvio autem Ciconum similia efficiente cf. Ov. met. XV313 et Sen. n. q. III 20, 3 Ovidii versus asserentem, porro Vib. Se l. 147, 7 S. Plin. n. h. II 226. Eandem autem aquam ab aliis Magnesiae ab aliis apud Ciconus profluentem intellegere narratam non licet. qua in re serrasse videtur si ras Leipg. Studien g. class. Philol0gie VIII, 1885, p. 37 sqq.).
et Landi, quaesit. 78, cum quo auctores mirum in modum reS confudisse putante non conSentio.
De aliis aquis iniecta lapidea reddentibus et Saxa*73. egerentibus multis tradunt cum alii tum Call. Antig. 135. IHI, Strab. XIII 4, 14 C 629 30, Vitr. VIII 3, 9. 10, Plin. n. h. II 226. XXXI 19 20. 29 cf. 0tiam, quod se codice aliquo Parisiensi assertur in Noticus et extralis XXXII l Par. 1886J, 48). De fonto Rubro Aethiopiae haec sunt tradita: ad DF. 17. Di id. II 14, 4 cuius auctorum videtur adhibuisse Rus. ap. Orib. g 74.
96쪽
Ovid. metam. XV 3l9-321. unde fluxerunt, quae tradunt Vib. Se i. 153, 15 6 et Lact. pers. nari . fab. 15, 20)fui non auditust obscenae Salmacis unda A et hi o se e s que lucus'; quos si quis futietibus h lusit, aut furit uti futitur mirum avitate Soporem. repetit hos versus Seneca, n. q. III 20, 53. Plinius n. h. XXXI 9 undu hausit Isid. orig. XIII 13, 4). sed ibi in potando necessarius modus, ne lymphcu6s c ut Sc. flumen), quod in Aethiopia uecidere his, qui e fonte Rubro binerint, Ctesius scribit.. 75. Ctesianam cf. H0sinania I II 23ὶ fabulam nuctores complures
Vario modo tradidisse apparet. auctor autem Florentinus cum Antigono consentit incipiens nomine Ctesiae, particula ni perraro in initio capitum opusculi Florentini obveniente, voce χρὴ η, VerbiS TObς δὲ π uouetας απ' αὐτης - Tob; δ' ἀπ' αὐzης πι υτας, contra cum Diodoro voce παραπλὴσιος et verbis iis, quibus animi perturbationem descripsit quae non recto intullexit Ho ann I II 66). Quae du0bus modis videntur posse effecta esse: aut scriptoris Florsentini a uetor ut Callimachum v0l Antigonum et Di0dori auctorem adhibuit et, quae apud 008 legerat, coniunxit, aut Callimacho verba auctoris permutante evitato Diodori set Sotionis personati auctor communis Ctesia usus est fortasso aliquo auctore, sed non Callimacho intercedente). assentior autem sententiae priori tribus de causis: primum, quo fiat, ut Antigonus et Sotio personatus tam arte cohaereant, sententia altera non explicatur. deinde Sotionis personati auct0r capita 18 et 19 ex Antig0ni historia mirabili deprompsisse videtur. denique cum capitum 1 23 nulli alii particula sententias coniungens praeposita Sit, praeponentes autem eam Con Sentiant Antig0nus et Soti0 p 0rsonatus. quibus de causis Antig0num adhibitum e S Se puto.
97쪽
Sotio autem personatus sicut enit. 8 e duobus libris videtur de- η T6. prompsisse; quae de sonte Aethiopico narrat, altero Antigoni, cuit 7 19 debentur sicut 6-10 Aristotelis personati auctori, ultero Diodori auctoris fortasso eiusdem, quem in capite S conscribendo adhibuerat. qui utrum Phil0 sit Aethiopicorum auctor ab Antigono nomine allatus, an Clitarchus, qu0m Jaco by Rhein. Mus. 30, 1875, 555 615 Clusiana Diodoro 0btulisse existimavit, an Dino, quem
narrationem do fonto In die0 falso Aethiopia0 descriptioni insuruisse putavit a Diodoro adhibitum, an Hieronymus Cardianus Jj, quem Volquardsen Jahresb0r. 7, 1876, III 38S) inter Ctosiam et Diodorum intercessisse existimavit, discerni non posse videtur. Attamen no Dinonem ad Aethiopicum fontem Ctesiae fabulam ali- g 77. quam Indicam transtulisse putemus, Callimachi tostimonio ab Antigono servato impediri videmur, quem Dinone intercedente Ctesia usum
esse veri Simile non videtur. inimo, cum omnes auctores do Ctesia Solo memorent, eum non solum de fonte Indico animos perturbante
rettuliss0 Ind. 14i existimandum ost sod etiam d0 simili sonto in Aethi0pia profluente, sicut de alio fonte rubro testibus Eratosthene et Artemidoro sap. Strab. XVI 4 20 C 779i in mare Rubrum essundente tradidit, quem iniuria eundem esse atque Aethiopicum lymphatos agentem statuit Hemiplor Arch. f. ReligionsWiss. 14, 1910, 648). Tradit senim Ct0sias Ρhol. bibl. c. 72 p. 47 b Ind. 14) de
τρεῖς οἶρλοbς εαυ τρόφας δω ς ἐυ dZαet: π ε V, εζαIIἐλλει Πάυῖα, ὀσα STFZGS Παραφρονε Iὰρ καὶ μαSVεῖα . ταύτηυ et , ' ἐραv . adhiberi autem eam aquam in iure dicendo. certe simitu aliquid aqua Aethi0pida effici tradidit et Antig0ni παρά ρουας cum Photii παραφρονεῖ, Di0dori μαυῖαυ cum Photii μαξυεzαι conferri posse videntur. Sed rubrum esse sontem Indicum Ctesias non indicavit, alium autem fontem nurum offerentem verbis Diodori similibus descripsit his: η δεκγlVη τεῖράτωνος caet V, ἐκκα ξεκα l tu πηχωυ η περίμεῖρος Phot. p. 45 Ind. 4). denique tertiam partem narrationis Diodoreae fragmentum 0ffert a Strabone XVI 779, cs. supra) conservatum, quod huc non pertinere et e c0loris nominibus: ἐρευθ ἐς καὶ μιλzὶZες cf. ΡW. VI 593i pro κουυίδαρι positis et ex eo c0gnoscitur, quod de animo perturbato apud Strabonem non commem0ratum est cs. etiam QF. XV 12, 1 in. Redeo ad Sotionem personatum. quis fuit eius auct0r3 qui k 78. unde hauserit, supra explicatum est. apparet eum id secisSe, quod
98쪽
Isigonuui in cap. S. deinde cum cap. 11 Antigono debitum ab Isigono Sotioni p0rsonato traditum essu videatur v. p. 73 etiam 17- I9 ex illo deprompta puto apud Isigonum legisse S0tionem per-
Ovidius autem paulo diversa narrans neque Callimacho neque Diodori 110quo Plinii auctore usus esse videtur alium secutus ignotum et, utrum Seneca apud auctorem suum de hoc fonte nonnulla legerit an ipse cuteris inde depromptis quasi novum narrationem Ovidii verba inseruerit, cum discerni non posse puto tum ad Sotionis personati auctorem non pertinet. Plinii autem auctor Ctesiae m0- moriam Servans fortasse Callimachum inspurit. k 79. Quae cum ita sint, hac fere ratione auctores inter se cohaerere videntur: Philo Callimachus
Ovid. Sen. comment. Vib. Narr. 1 ab.
cf. Landi, quaesti. 79 80. ISigonum apparet neque Senecae neque Plinii auctorem fuisse. k80. Hemplex v. p. 85) de rubris aquis ab auctoribus set antiquioribus et recentioribus memoratis nonnulla disserit. antea Η0 mann IlII 22 24 ut 66 69) partim do iisdem partim d0 aliis aquiS rubris commemoravit, quae Hempler non videtur novisSe. IIo mann autem haud scio an erraverit ratus odorem vini a Ct0sia fietum eSSe, cum de eo a Diodoro Solo relatum sit. alias autem aquas rubra S non novi. sed idem Hosmania n0gleguntur dicit intur H κ ωυ der , dbrunnen ) numerum fontem Aethiopicum referendum eSSe. nam alii Sunt ορκιοι v. p. 70 7 l) alii animos perturbant sicut Aethi0- picus illo fons et Indicus, de quo commemoravi p. 85. Similes aquae putabantur esse hae
Galli fluminis Ov. fast. IV 363-366, Call. ap. Plin. n. h. XXXI 19, Vib. Se i. 148, 19), aqua vinosa N axi orum cf. p. 2l, 2), aqua ex Ap ollinis Clarii spelunca profluens v. p. 53 C0l0ph.), quae
intur aquas ad vaticinandum inflammantes reserenda est.
99쪽
exhibeat, quam capitis 11 pr0priam esse statui p. 73 48), quamquam verbis paucis disserunt, Sotionem personatum hanc narrati0nem Antigono debure puto intor sedente ut in fabula de Athamanum fonte tradenda Isigono. De A in o vi 0 t o es. Susemihi I p. 323. Rohd0, Gri0 h. Roman2 17 219. Selim id II 229. De sontibus ad A in m 0 n i s 0 r a c u i u in profluuntibus multi ad PF. 19.
Veterum auctorum commemoraverunt, cum modo frigidi modo calidi g M. e8Se viderentur. Sed hac in re auctores minime consentiunt δ).
Meridio frigidum, media n0ctu fervidum so n-tem ess0 Solis tradunt hi: Hiit. IV IS l. Luerset. VI 841 871. Diod. XVII 50, 4 5 cs. Hostia. III 4Si. Mola I 39. Ov. m0t. XV 308 3l0. Plin. n. h. II 228 Io is nummonis streonum. inde fluxit schol. Beria. Luc. III 332).Sil. It. III 666 7. 669 672. Curi. Rus. H. A. IV 7, 22 cf. Hos m. III 48 . Arr. Alx. an lib. III 4, 2. - Hiit. 9 p. Ps. Eudoc. Viol. 75. Ovidii autem vorba male intellegentes Lactantius personatu8naxx. fab. 15, 15 ut Vibius 153, 12 3 ot meridie et media nocte son-
100쪽
tem frigidum esse tradunt, Aristoteles autem contraria. V. P. 87. Noctu amaram et fervidam, inter diu dulcem sit frigidam esse aquam Plinius refert II 228, certo eundem fontem significans - Solis enim fontem appellat - Trogodytarum autem nomen adiciens. contrarium legitur ap. Paul. Sil. ih. Pyth. 79-82. D0inde li/bu in Troyodytis laeum Insanum male ea vi hellu tum ter die fieri amarum salsum Vite ac deinde diu em, totiensque et noctu, scatentem albis serpentibus vicenum cubitorum ap. Plin. n. h. XXXI
D0 caespite memorat Sol. 27, 45 6 eoque usus Isid. orig.
g85. Quasi autem Aristotelo auctore tradit Sotio personatus, apud Antig0num solum praeterea leguntur. quod iniuria miratus est Hosmann III 14. nam Antigonus perraro ab aliis auctoribus adhibitus esse videtur, set Herodoti narratio iam vulgata esse videtur', cum nova afferret Aristoteles. Herodoti autem s0ntentia violario Eudociae falso ascripto ultimo repetita esse videtur. Aristoteles vero contrariam proferens vulgatam non potuit delere. Falso R0se Arist0t. pseudepgr. p. 487 in opinatus est Plinium, quem Herodotum Secutum esse apparet, Aristotelis sententiam repetisse. brevius rem eXponere Studens auctor Sotionis personati hoc quoque loco verborum compositionem Antigoni immutavit. sed tam artu Antigonum cum eo cohaerere manifestum est, ut hanc quoque fabulam Antigono duberi Isigono intercedente cenSenm.