장음표시 사용
191쪽
oscula gratiae, reducit ad oscula gloriae, exprimens hoc modo votum diuinae amatricis: Osculetur mo suis orti sui: quasi diceret: inter omnia oscula, inter omnes fauores, quae &quos Amicus cordis mei vel cor animae meae, praeparauit: eheul non suspiro , neque adspiro ad aliud, quam ad magnum & solenne osculum nuptiale, quod i-aeternum durabit, in cuius comparatione reliqua omnia oscula osculi nomen minime merentur; ea siquidem potius sunt signa futurae unionis, inter me, &meum dilectum, quam ipsamet unio.
2uod charitas Sanctorum in hae mortali vita aquei charitatem beatorum in altera , imbinquandoque superet.
Vando exanitatis Iaboribus & superatis huius vitae transitoriae periculis , animae beatae pertingunt ad
portu vitae aeternae, altissimum & vltimum amoris gra dum, ad quem pertingere valent, conscendunt. Et quidem augm.ntum hoc finale, dum ijs consertu pro compensatione meritoru, non solum conferturin
mensura bona, sed& conferta, coagitata & super effluente, ut dixita Christus : ita ut amor, qui salarii nomine datur, semper in unoquoque sit maior eo, qui illi collatus fuerat in hac vita ad merendum. Porro, non tantum quilibet particulatim maiorem in caelo habebit amorem, quam unquam habuerit in terris, sed etiam exercitium minimae charitatis, quod in vita beata reperiri potest, longe erit beatius & excellentius uniuersim loquendo, quam illud maximae charitatis, quae est, quae fuit, aut quae erit in hac mortali vita. Nam in beato illo caelorum domicilio omnes sancti incessanter& absq; vlla intermissione sitium exercent amorem, dum hisce in terris quam plurimi DEI serui necessitate, velut tyrannide aliqua trahuntur,torquentur,& coguntur ad miserendaSinnumeras distractiones, quibus persaepe e abstrahi ab exercitio diuini amoris necesse est.
192쪽
In eatio, Τheotime, amorosa beatorum attentio,est firma,constans, & inuiolabilis. Vnde nec perire, nec diminui eorum intentio unis quam potest; quippe quae semper est pura, semper exempta ab omni permixtione inferioriS intensionis. Pauch, quis neget felicitatem cuicunque collatam DEuri 'elirh videndi, Eundemque constanter amandi, esse incomparabilem di quis pollet bonum, si aliquod tamen bonum est,uidere inter continua Pericula,tormqnta, agitationes & vicissitudines, quae tum in terra, tum in mari huius mundi perserenda sunt, ada
quare gaudium, quod est esse. & habitare in Regiopalatio, ubi omnia . habentur ad votum, imo ubi delisi* incomparabiliter superant omne
PIus igitur gaudii, silauitatis de persectionis inuenitur in exercitis amoris inter caeli incolas, quam inter peregrinoS huius miserabilis vitae. Verumtamen non defuerunt homines beati in sua peregrinatione,quo-rpm charitas maior extiterit, quam complurium Sanctorum, roipsa iam fruentium aeterna Patria. CertE nullum extat argumentum . Nquo ostendi &conuinci posset charitatem sancti Ioannis Baptistae, sanctorum Apostolorum, hominumque Apostolicorum non fuisse maiorem, etiam dum in terra veriarentur, quam fuerit infantium, qui mo tui in QIa Baptismatis gratia,gloria fruuntur sempiterna. i Extra ordinem est. vi opiliones sint magis strenui, quam milites, i& tamen David paruus opilio veniens ad exercitum Israeliticum, in quo omnes magis exercitati erant in armis,quam ipse, tamen omnibus magis se strentuum illata tyliathoes ostendit. Consuetum etiam. non est, ut mortales maiori g*udeant charitate, quam immortales, &nihilominus reperti sunt mortaIeu, qui tam inseriores essent immori libus in exercitio amoris, tamen in charitate & in habitu seruoris eorsuperarunt. Et sicut conserendo ferrum candenScum lacerna accensa, dicimus serrum plus nis&calaris habere, lucernam autem pluinflammae&claritatis, ita comparando infantem gloriosum cum S. Ioanne Baptista, adhuc existente incustodia, aut L. Paulo captiuo, dicemus certὸ infantem in casso commorantem plus cIaritatis Se luminis in intellectu, plusque flammae & exercitii amoris habere in voluntate, sed S. Ioannem, vel S. Paulum in tertis maiorem esiaritatis ignem, maioremq; dilectionis amorem habuisse-
193쪽
De incomparabili amore DEI miris, Domina nostra elementissima.
Bicunque & quandocunque facio comparationes,nuu- quam intendo sanctistimam Virginem Ds i matrem includere: absit, absit: est enim ea filia pulchrae & in comparabilis dilectionis, columba unica, sponsa tota quanta perfecta. ii De hac caesi Regina, tota cordiet latitudine, amorosam quidem sententiam , sed verissima pronuncio, quod, minimu in fine vitae, eius charitas superarit amore Seraphinorum b. eongrua,erane disiari a vergresso est sm-ersm
Omnes sancti, tum Angeli, tum homines solam comparantur stellis, &primus quidem inter illos, pulcherrimae illarum comparatur: verum . i e uubras Miana.& tam fac ilis delectu& cognitu inter omnes sanctos, quam sol inter astra. Sed & cogitationem meam ulterius extendenS,no dubito dicere,quin,quemadmodum charitas huius M-- pu bra Ho in superat omnem Sanctorum in caeso degentium persectionem: ita eadem virgo,eandem charitatem, ijsdem Sanisis in hac vita mortali excellentius exercuerit. Nunquam, ne venialiter quidem, opinione & iudicio Ecclesiae peccauit. Non habuit igitur, neque vicissitudines, neque remoras ullas in amoris progressu, sed de uno in alterum ascendit a- δmoris gradum,adiiciens semper noua& noua eidem amori augmenta . Eadem nunquam sensi contradictionem in appetitu sensitiuo : ideoq; eius amor, ut verus Salomon, pacifice regnauit in eius anima, ibique omnia sua exercitia ad votum fecit. Eius tum cordis, tum corporis virginitas dignior fuit qualibet Angelica puritate. Vnde eius mens, seu animus, nunquam erat diuisus, nunquam in aluersa trahebatur, sed voloquitur S. Paulus, semper occupatus fuit in cogitandis & reuoluendir rebus spiritualibus,quomodo D so placeret. Tandem amor maternus comprimis urgens, actuosus, insuper& omnium ardentissumis , infatigabilis, & insatiabilis, quid non ageret in corde talis matris, re pro cor
194쪽
Hem l noli, obsecro noli, mihi allegare quod haec sancta Virgo uerit subiecta dormitioni, noli inquam, Theotime, hoc mihi dicereis;
non vides, non aduertis eius somnum, esse somnum amoris, proindeque non immerito ipsum sponsum clamare &iubere, ut si natur quiescer quamdiu vult p sed ipsius verba lubet audire
ratio in promptu est, quia corpus suum, quod corporum omnium erat pretio sil)imum, nunquam tradebat quieti, nisi causa illud refocillandi, paululumque recreandi, ut illo recreato ipsa dein melius seruiret DLo; quod erat actus excellentissimae charitatis. Nam, ut dicit magnus Sanctus & magnus Doctor Augustin', illa nos hoc facto docet conuenienter amare corpora nostra, in tantu scilicet,m quantum requirunt neces aria ad peragenda bona opera, suntque parS altera nostrae persionae, quin &cum anima participatura felicitatem aeternam. Certe quilibet Christianus eorpus suum, ut imaginem vivam corporis incarnati Salnatoris, utque proueniens cum illo ex eodem trunco, amare debet; diconsequenter ad eum pertinens, ratione consanguinitatis & propinquitatis . Praesertim autem id actitandum est, postquam nece uitudinis foedus per realem receptionem diuini corporis Christi in venerabili Eucharistiae Sacramento renouauimus, nosque per Baptismum, per Confirmationem, aliaque Sacramenta supremae eius bonitati dedicaulinus, consecrauimusquC.
Sed quod ad sanctissimam Virginem ait et, D sus bones quam.
ta eum deuotione corpus suum virginale amare debuit, non solum, quia erat corpus mite, humile, purum, obsequens sancto amori, & mille suauitatibus diuinis, velut totidem baI ammis unguentis conditum; sed etiam, quia erat unica scaturigo corporis Saluatoris, quod ad eam perarcta ac incomparabili proprietate spectabat. Quo fiebat, ut, quando Angelicum illud suum corpus quieti & somno tradebat, diceretis.
Age o tabernaculum foederu ἀ arca sanctualis, o th one diuinisatu, Paululumve ex iasiitudine recrea, viresij per dulsem oui et eis resicr.
Deinde, chare Theotime, scio, non te later, quod quemadmodum Praua somnia voluntarie procurata per mala , diei cogitationes j sun:
195쪽
sunt non determino qualia) peccata, quia scilicet sunt velut dependentiae &executiones malitiae, quae praecessit; ita somnia ex sanctis vigiliarii affectionibus prouenientia, virtutibus sunt affinia,& dicra aestimantur. Ο Theotime, quae consolatio audire S. Chrysostomum suo
populo reserentem, vehementiam amoris, quem aduersus eum habebat, voces eius sunt har; circa verba sponsae. Ego domu, o cor meum sis en Hornil. Somni necessitas palpebrac 'sas eonerabit, tyranuis vero amoris vestri oculos u dς stra mentu excitat, a quesaepenumero perseomnum vobiscum loqui vise sum ep '' ' etenim consis euit anima, qua interaeu cogitata, eadem ιη βomniis per phantasiam i='' cernere. sad 9 uobu tunc accidit. δε vos carneu ωι κε videntes oculis, chaiaritatis inspicim-. to bone Issu i quid debuit somniasse Mater tua sanctissima, dum illa dormiebat, , ct cor eius vigilabat. λ forte ne somniabat quod te adhuc complicatum in sacris suis visceribus, in quibus fuisti nouem mensibus, gellaret an certe quod adhuc dependeres affixus eius mamillis suauiter premens ubera Eheul quae dulcedines in ista anima λ forte sepius somniabat, quod quemadmodum Christus olim frequenter dormierat supra suum pectus, velut paruulus Agnellus supra molle latus Matris; ita etiam dormiebat in transfixo latere niti velut alba polumba in foramine
petrae secura- . Ita ut eius somnus esset similis ec stasi quo ad operationem mentis, licet quo ad corpuς', esset dulce lenimentum, &grata eiusdem requies; Si autem unquam somniauit tuti olim Ioseph Patriarcha de futura sua magnitudine & gloria) futurum ut in caelo
iseim . id est tota circumdetur filij sui gloria, Sanctorum item splendore coronetur, & totum uniuersum eius pedibus subijciatur: vel, quemadmodii olim Iacob Patriarcha, ita illa vidit progressus & fructus Redemptionis factae per filium suum in fauorem Angelorum & hominum . . Theotime, quis unquam non dico verbis eloquatur, sed vel mente consequatur immensitalcm ingentium eius deliciarum, prouenientium tum ex colloquiis cum filiolo suavillimo, tum omni ex parte affluentium
Advertas autem velim, Theotime, quod non dicam neque dicere intendam, quod anima DEI Matris, tot priuilegiis &praerogatiui condecorata, in somno aliquando priuata fuerit via rationis. Com
196쪽
plures existimarunt Salomonem in pulchro illo: veridico omnino) somnio in quo petiita , S accepit donum incomparabilis qua postea donatus fuit) sapientiae , habuisse verissimum exercitium liberi arbitriI. I t hoc propter eloquentiam plenam solidi iudicii
circa discursum, quem fecit electionis, plenum prudentiae & delectus . v. I, in quo se determinauit; & excellentissimam orationem ., qua in dono sapientiae petendo usus est, & hoc absque ulla intermixtion alicuius rei a proposito alienae, vel distractionis intellectus. Quant igitur vero similius est Matrem VERI SALOMON is in somno suo retinuisse actualem usum rationis, id est, ut ipse Salomon de ea dixit, illam dormiuille, & cor eius vigilasse. Profecto S. Joanne in Baptistarria. in ipso Matris ventre habuisse mentis usum, & eiusdem exercitium, .longe plus habet admirationis, quam id, quod credunt de rationi vi in Beata Virgine dormiente . Cur ergo denegemus minus priuilegium ei, cui Daus majores fecit Ac contulit fauores, quam vel secerit hactenus, vel posthac facturus & collaturus sit alicui creaturarum p Breuiter', sicut Asbectus lapis pretiosus semper conseruatai nem, quem semel per proprietatem comprimis excellentem concepit: ita cor Virginis Matris flammam amoris ex filio suo conceptam cperpetuo conseruauita . Hoc tamen admitti debet discrimen, quod ignis, qui in Asbesto lapide est, uti nequit extingui, ita nec augeri: sacrae autem flammae virginis uti non poterant unquam perire, neque diminui, neque in eodem statu permanere; ita nunquam intermitteretis, quin incredibilia caperent increment usque dum ventum ad caelum est,
quod locus earum originis est. Adeo verum est, eam esse Matrem pulchra. c.
HI Bonis, id est amabilissimam fit dilectissimam Matrem unici
Filii , qui S ipse est amabilissimuin, dilectissi
197쪽
Praeparatio ad discursus faciendos de unione Beator-
MOR triumphans, quem Beati exercent in caela, consistit in finali, perpetua , nullique varietati, seu vicissitudinis obnoxia unione animae cum Da α Sed quid estist unio Quo nostri sensus graisora & exeellentiora comprehcndunt obiecta,eo ardentius & auidius eorum seu tioni & iucunditati se applicant. Quo res sunt pulchriores & gratiores, magisque debite visui repraesentatae, eo etiam oculus eas respici. auidius &vivacius ἰ. eodem modo, quo vox aut musica est dulcior &suauior, eo etiam magis trahit aures ad auscultandum Quo. fit, ut, obiectum quodlibet exerceat potentem quidem sed simul amabilem violentiam in sensum sibi destinatiim & definitum. Violentia haec fi fortior, vel debilior, iuxta quoiuminor vel maloi existit excellentia, omnino autem debet esse proportionata & conueniens capacitati se sus, qui intendit ea frui. Quod ideo dixerim, quia oculi , licet admodu sibi complaceat in lumine, nequeunt tamen mahe intensium lume perferre: vi clarum est in sole, quem illi nequeunt fixὸ & diu respicereia Licet autem pulchra sit musica, si tamen sit valde vehemens plus aequo nobis vicina, grauis accidit radientibus, & aures offendit. Veri eas est obiectum nostri intellectus , qui consequenter gaudio non potest non affici, dum detegit & cognoscit veritates rerum. Quae veritates quo sunt excellentiores, eo intellectus noster deliciosius & attenti uxeis considerandis se applicetinecesse est. Quantis, Theotime, voluptatibus antiquos Philosophos perfuscis fuisse putandum est,dum tam multa. tas, tamque eximias in natura veritates modo perquam excellenti cognouerunt quas tamen voluptates & iueunditates prae comparationae
semel adamatae Philosophiae nihili faciebant.. Hinc est quod eorum . nota nulli honoribus nuntium remiserint; alii magnis diuitiis se exspoliarint alii etiam PatriaLvale dixerint. Sed & nonnullus inuentus est,
198쪽
qui sibi, animo sedato, Iubens ac volens oculose uulnerit, se In perpetuum priuans jucunditate pulchri & grati luminis rerum corporearum, quo liberius considerandae veritati rerum per lumen spirituale vacareta. Legitur enim hoc de Democrito: TAM DELICIOSA EST CΟ-GNITIO vERITATIS i Unde persaepe dicit Aristoteles,felicitatem di beatitudinem humanam consistere in sapientia, quae est notitia eminentium
Verum ubi ilitellectus noster eleuatus supra lumen naturale, Incupit videre secretas veritates fidei, D Eus bone, Theotime, qualis iucunditas p anima prae gaudio liquescit audiens vocem caelestis sui sponsi. quam experitur dulciorem & suauiorem melle, de succo quarumcunque
DEus pedum suorum omnibus rebus creativimpressit vestigiarita ut cognitio, quam de diuina eius maiestate per creaturas habemus, aliud non .ideatur esse, quam pedum diuinorii visio,& in comparatione rei istius fides est visio faciei ipsiusmet& diuinae Maiestatis, quam necdum videmus in pleno die eius gloriae: sed tamen videmus velut in prima diei aurora; prout euenit Iacobo Patriarchae ad vadum Iabes . Nam quamuis non vidisset Angelum, quo cum luctabatur, nisi sub obscurε, Gen, C. ad primum diei ortum, abreptus tamen gaudio non intermisit clamare t
est lumen sanctae fidei, pcr quam certitudine infallibili scimus non solum Historiain originis creaturarum, verumque usum earum, sed etiam aeternae Natiuitatis magni S summi vERBI Divi Ni, propter quod &per quod omnia facta sunt δε quod cu Patre & spiritu Sancto est solus,vnic', & summe adorandus Dεus,& benedictus in tacula saeculorum,ame. Ahidicit SHieronym' adsuuin S.Paulinuscribens, doctus Plato nunquastu 'uit l, c;HoquesDemosthenes ignorauit. O inquit magn'Rex&Propheta, P 'N '
ras in nαινα, iam loquereραν an sia, dicebant beati illi peregrini Emausiani, sermocinantes de igniferis flammis, quibus tacti & inflammati erant eX au- ii. dicu verbi fidei Quod si diuinae veritates propositae in lumine obsturae fidei,tantae sint suavitatis, DEus bone, Theotime, quid erit quando in meridiana claritate gloriae eas contemplabimur 3 Regina Saba, quae, audita fama Salomonis, omnibus in suo re-
199쪽
gno relictis, venerat audire eiuς sapientia, qua ubi cu admirandis plurib' alijs audisset & vidisset, non habens amplis. - .etur in Ecstasi posita, prae
admiratione , dixit ad Regem : V-- ssermo , quem auisus an terra measuper
o quam pulchrae, & quam amabiles sunt veritates, quas nunc per auditum fides nobis reuelat lcsed, quando. ingressi caelestem Hierusalem videbimus magnum lomonem, Regem omnis gloriar in sapientiae suae throno, residentem ,. incomprehensibilique cum claritate, admiranda & aeterna suprerrue suae veritatis secreta manifestantem: & hoc tanto cum lumine, ut intellectus coram praesens visurus sit quod in hoc sublunari mundo crediderat: tunc , o qui tunc charissime Theotim , raptus amorum,qme ec stases t quae admirationes' qui amores t quae dulcedines t nunquam, dicemus nos in excessii istius suauitatis constituti, nunquam omnino ausi fuissemus cogitare de videndis vctitatibur tam delectabilibus. Credidimus equidem omnia ea, qua icta sent n. de te,dei tua IANAE, o Cmitas DEI. sed neque potuimus concipere magnitud nem infinitae abyssi tuarum deliciarum iam bd desideritim praecedens admodum augebit unionem Γratorum cum D EO-
E erium, quod praecedit ipsam fruitionem, acuit Mperficit sensum illius; & quanto potentius pressit hac in vita desiderium, tInto possessio rei desideratae gratior & suauior est in caelo. O IEsu mi, qualis laetitia cordi humano, videre faciem ipsiusmet diuinitati
faciem tam desideratam, imo faciem, quae estvnicum. desiderium nostrarum animarum p Inest cordibus nostris sitis, quae nequit extingui commoditatibus huius vitae mortalis; quae enim ex sis maxime aestimantur & procurantur, si sint moderatae, sitiin non sedant; si autem sint summae & extremae, nos. suffocant. Nihilominus, summae α
200쪽
extremae semper desiderantur, cum tamen absque magno excessu&in - tolerabili dolore & damno tales esse nequeant. Nam laetitia atque, ctristitia homines extinguuntur: quin imo laetitia plus habet virium ad homines e medio tollendori quam tristitia. Postquam Alexander par tim effectu, partim spe uniuersum mundum deuorasset, audiuit ex quodam vilissimo homine, praeter hunc mundum complures alios exstar tunde instar infantis, qui fleret ob recusatum sibi pomum, Alexander hic cui ob res gestas filii huius saeculi MAGNI nomen indiderunt infante illo stultior ubertim lacrymatus est, quod nulla affulgeret spes alior mundos sibi subiiciendi, siquidem nec hunc adhuc integrὰ possidereta.
Is qui plenius possidebat hunc mundum, quam ulluS mortalium, ante , 'ipsum, tam est inquietus & turbatus, ut lacrymas fundalprae tristitiata, quod alios nequeat habere, quos stulta persuasio garruli hominis eum imaginari faciebat. Dic, obsecro,.Theotime, nonne ostendebat satis cordis sui sitim in hac vita non posse sedari, mundumque hunc non esse sufficientem ad eam pellendam ὶ ο admirabilis, sed multiun amabiliscordis humani inquietudo i Esto, o esto anima mea semper in his terris cum inquietudine aliqua, & solicitii ineusquedum alias & recentes aquas immortalis vitae,&purissimum sanctissimumque diuinitatis sontem inuenias, quae sola extinguere,& cordi tuo quietem reddere,sitinaq;
aetermim a te propulsare possunGInterim, Theotime, cum Remo Propheta imaginare tibi ceruum, multitudine canum per auia&deuia ita agitatum, ut neque spiritum, neque pedes habere videatur ad effugiendos canum morsus, &Ianienam, quomodo avide in Aquam quam reperit insiliat, in eaq;,
ardore adeo vehementi se immergat, ut videri possit velle se resoluere &conuertere penitus in clementum a uae, quo PleniuS eius algore
O qualis unio cordis nostri iti sapernis clim D so t ubi post infinita desideria veri boni, nunquam hoc in mundo expleta, inueniemur vivam & copiosam eius scaturiginemo Tunc prosecto, sicut videmus infantem oppido esurientem, ita agglutinare se lateri, & uberibus matris, itaque auidὸ premere suavem fontem dulcis & desiderabilis liquo ris, ut videatur velle,aut penitus intrudere se in ipsum sinum maternum; aut succuin totius eius pectoris in suu trahere; ita anima nostra prae ni-