장음표시 사용
211쪽
titiam, quam habent de eo, quod non possident, neque totaliter & adaequale possidere possunt, in simplicem complacentiam & sanctam admirationem, ex quibus ineffabilem hauriunt laetitiam videndo pulchritudinem, quam amant, sic esse infinitam, ut adaequale cognosci S comprehendi non possit, nisi a se ipsa sola. In hoc enim consistit diuinitas infinitae pulchritudinis, vel pulchritudo infinitae diuinitatis
212쪽
. Posse nos DEI amorem amistere, dum sumus in hac vita
O v instituimus hos discursus pro magnis illis & electis animabus,quas Dgus in hac vita fauore speciali, suo in amore taliter confirmat, ut sint extra periculum unquam eum amittendit sed loquimur de reli- Apoe., quis mortalibus, quos Spiritus sanctus sequentibus xa.
213쪽
magis sint securi de D si amore conteruando, quam fuerit primus Α gelus cum suis asseclis, & Iudas, qui cum eum recepissent, perdiderunt,& eum perdendo, se ipsos simul aeternum perdiderunt, & damnationem incurrerunt; nec etiam firmiores Salomone, qui salutem suam dubiam reliquit apud posteros; nec etiam stabiliores Adamo , Dauid e . , S. Petro, qui existentes filii beatitudinis , tamen ad tempus ab ea exciderunt, amorisque, sine quo nulla salus speranda est, iact uram feceruntis. Hemi Theotime, quis erit securus de eo in nauigatione huius vitae mortalis, non amittendo, siquidem tum in caelo, tum in terra complures in- eo parabilis dignitatis mortales crudelia fecerint naufragia sed o aeterne DEus, qui heri potest, inquies tu, Theotime, ut anima,quae habet D gramorem, eo unquam priuetur ρ nam amor, ubicunq; sit, resistit peccato:
fe--, amn ο ρ Quomodo inquam possunt vires mortis vel Inferni, id est peccatum vincere amorem, qui minimum aequat fortitudinem, imo eam tum Hre, tum aduocatione, id est patrocinio aduocatorum, Ionge
superat λ sed & qui potest anima ratione praedita, quae semel tantam dulcedinem, quanta est amoris diuini, degustauit, voluntarie deglutire
amaras offensionis aquas. Infantes, quam uix pure infantes, enutriti
lacte, butyro, & melle, mirum dictu, quam ab synthii, & teIephii, Apothecarii vocant crassulam maiorem) amaritudinem abhorreant, fleta antque usque ad animi deliquium, si cogantur ea gustare. Eheul D s us bone, qui fieri potest, ut anima semel iuncta bonitati creatoris, illam deserat, & vanitati creaturae adhaereat lChare Theotime, Caeli attoniti a Pantur, eorumque portae hos rore concutiuntur; quin & γηροβιυυ--, visa prodigiosa hac cordie humani miseria obstupescunt; quod tam amabile boniuri derelinquat, ut rebus lacrymis omnibus deplorandA adhaereat. Dic age, aliquandone vidisti rem, paruulae quidem admirationi subiectam. quia quisque
eam nouit) sed rationem illitas nonnulli ignorant λ hoc autem est. quan do perforatur, vel transfigitur vas quodpiam vino plenum, illud ne gu tam quidem vini emittit, nisi facto in ipso vase aliquo spiraculo, per quod aer intromittatur: quod non euenit doliis, in quibus aliquid vacui datur: ea enim vix aperiuntur, cum vinum magno impetu foras e-tumpit. Certe in hac mortali vita, esto, animae nastrae abandendamo
214쪽
re caelesti, nunquam tamen ita plenae sunt, quin per tentationem amo ille possit effluere & evanescere : at in Beatorum domiciIio, quando suavitas diuinae pulchritudinis occupabit totum nostrum intellectum, di deliciae eiusdem bonitatis explebunt totam nostram voluntatem, ita, ut in ea nihil sit, quod planitudo eius amoris non repleat; nulla omninores quamuis penetret usque ad intima cordium nostrorum unquam poterit extrahere vel guttam unam ex pretioso liquore sacri earum amoris. Admittere autem in cogitationem de vento aliquo in sacra illa, & Dio consecrata vasa intromittendo, id est de decipiendo, vel repente obruendo intellectum, frustra est: id enim fieri non poterit,quia in apprehensione supremae veritatis, erit totus quantus immobilis ac immutabilis. Ita vinum,quod probὸ purificatum & a suis Recibus reparatum est, facile caueri potest, quo minus turbetur, at illud, quod manet supra foeces, fere semper huiusmodi defectibus est obnoxium. Quod autem ad nos attinet, quamdiu in hoc mundo versamur, nostri intellectus iacent supra Reces, &supra tartarum infinitorum prope humorum demiseriarum ; & consequenter faciles ad imbibendum eorum amorem ἰat vero in cauo constituti, ubi, ut in magno conuiuio ab Isaia descripto, vinum nobis porrigetur purum, & ab omnibus Decibus liberum, no amplius mutationi subiecti erimus, sed uniti supremo bono nostro peria amorem, inseparabiliter permanebimus. Hic inter crepuscula aurorae , timemus ne loco sponsi, aliud nobis occurrat obiectum, quod nos remoretur & inquietos reddata r sed in supernis, ubi is cubarct pasit in maridis gloriae, non amplius erit deceptioni locus: clarum e nim eius lumen & dulcedo tam arcte nos ligabunt ipsius bonitati,ut non unquam amplius possimus nos ab illo disiungere . Sumus nos similes corallo, quod in oceano, loco suae originis , .est mollis frutex, nascens sub aquis, colore viridi, baccas ferens candidas, est etiam dubilis, flexibilis, plicatuque perfacilis; sed extractus ex
Profundo maris, velut ex sinu matris, confestim lapidescit, euadens it; firmus, ac implicabilis, ut mutet suam viriditatem in ruborem admodum vividum. Dixi nos huic coratio esse similes, quia commorante ς', vel potius fluctuantes adhuc in medio maris huius mundi, qui est locus
nostrae natiuitatis, subiecti sumus maximis ac prope infinitis vicissitu-
215쪽
dinibus , sumus item plicabiles ac flexibiles sub omni manu, sub dextra
quidem amoris caelestis, per inspirationem; sub sinistra autem amorirterrestris, per tentationem. Verum, ubi semel ex mortalitate hac ex tracti fuerimus, statim, mutato viridi colore timidae nostrae spei in viiii dum ruborem stabilis laetitiae, omni postea mutationi desinemus ess obnoxii, persistentes firmi in aeterno amore. Fieri non potest, ut vi deatur diuinitas, & ea non ametur, at hoc in mundo, ubi eam non.videmus, nisi per transuersam fidei umbram, & hoc velut in speculo, co- pnitio nostra non est tanta, ut aliorum obiectorum bonorumque apparentium fraude oppressa, non intromittat captiunculas aliquas, quae immixtae inter obscuritates certitudinis & veritatis fidei, ut parine vulpecular, demolientes florentem vineam nostram, quasi insensibiliter se insinuare sole M. Breuiter Theotime, dum charitatem habemus, liberum nostru in arbitrium veste nuptiali est exornatum, qua, quemadmodum potest semper manere vestitum, si velit benefaciendo, ita potest
etiam se ea spoliare, si velit, peccando. De tepiditate remissione animae in amore
Icut anima persaepe adeo magno assicitur dolare , Semoerore affigitur in corporeis, ut cogatur complura membra motu & sensu priuata deserere, esto cor, in quo semper integra usque ad extremum vitae manet, non desierat; ita charitas subinde usque eo Iangnet deiecta in corde, ut vix amplius aliquod eius exercitium aduertatur, & nihilominus integra commoratur in suprema animae regione: Ecrunc sub multitudine peccatorum venialium , velut sub cineribus, igni glancti amoris coopertus , & eius splendor suffocatus delitescit, non tamen est omnino extinctus. Nam, quemadmodum praesentia adamantis perdit exercitium & actionem proprietatis magnetis in ferro attrahendo , non tamen aufert illius proprietatem, quia, remoto impedi
216쪽
mento hoc continuo operatur. Eodem modo praesentia peccati venialis, non tollit quidem a charitate fortitudinem & virtutem operandi, sed certo quodam modo eam elanguescere facit, usuque suae activitatis eandem priuat . unde sine actione manet sterilis,&in foecunda interim tamen neque peccatum veniale, neque affectio ad illud, est con trarium essentiali resolutioni di abolitioni charitatis, quae facit se habentem praeferre D Euri rebus omnibus, eo quod per peccatum res aliquas amemus sine ratione, sed non contra rationem. Deferimus plus, quam oporteat & conueniat, creaturae, non tamen eam praeferimus Creatori detinemus nos plus aequo in rebus terrenis, nec tamen ideo deserimur caelestes. Breuiter, hoc peccati genus nos in via charitatis retardat, sed non ab ea nos abstrahit. Ac ideo peccatum veniale, cum non sit con trarium charitati, eam, neque totam, neque partem illius destruita. Dgus moneri curauit Episcopum Ephesinum, qu od primam chari tatem dereliquisset, non tamen dicit, quod esset sine charitate, sed tantum eam non esse in eo statu & vigor , quo erat in principio; id est, quod amplius non esset tam prompta, tam feruens, tam florida & fructuos . Et hoc fere ad eum modum, quo consuevimus dicere hominem eo regium, laetum, hilarem, euasisse in languidum, tristem, agrestem, nec amplius eum esse, qui fuerat; quia hoc modo loquendi nolumus dicere. eum esse alium secundum substantiam; sed solummodo mutatum est G
'qionem &Gexercit sub aspectum. Quo in sensu
dixit Christus, quod in nouissimis diebus refrigesiet, charitas multorum, ad eli, non amplius erit ita operosa & excitata A; & hoc propter tim rem, & aegritudinem, quae oppriment cor. Certe concupiscentia, si conceperιt, generae, peccatum . . sed Reccatum hoc, peccatum quidem semper est, non semper tamen generat mortem animae, sed tunc solum,
quando eius malitia est completa 3c con sta minata, ut dicit S Iacobi Q. Qui in hoc tam clare constituit distri inen inter peccatum veniale de mortale, ut mirari satis nequeam, quomodo aliqui huius nostri saecullnomines ausi fuerint id negare . . , ἡ Ν h lQm iuri Peccatum veniale, est peccat tun, &ex consequeniati. clii plicet charitati, non quidem ut res sibi contraria, sed suis operibus si progret Sma Sin via Dai; quin i no etiam suae intentioni: quae intentio , in qaantum refer mus omnes nostras operationes ad DEuΜ , viola-
217쪽
etur per peccatum veniale: quia actiones quae immediate tendere deberent in D tuM per quas illud committimus , desert alio ἰ non quidem contra DEu M, sed extra Dauia , & eius voluntatem et & quemadmodum dicimus arborem aliquam male excepta, di duriter tactain, eoque pe tempestatem quampiam reductam, ut nihil in ea remanserit, licet illa . exstet integra; esse infructuosam; ita dicimus charitatem nosti am oppugnatam malis affectionibus, quas habemus ad peccata venialia, esse diminutam,& defectum pallam, non quod habitus amoris non sit integer in animis nostris, sed ideo quod sit sine operibus, quae sunt fructus illius. Affectio ad magna peccata ita reddebat veritatem captiuam in iniustitia inter Philosophos Ethnicos, ut, sicut dicit Apostolia c.
. M E VM eo siemes non rumori AEnnin, ut cognitio illa exigebat ἰ quare, uti
licet affectio ista, non exterminaret lumen naturale, illud reddebat tamen infructuosum; ita etiam affectiones ad peccatum veniale non abolent quidem charitatem, sed velut mancipium detinent captiuam, ligatam pedibus di manibus, impedientes eius libertatem & actio
Αffectio haec nimis nos alligens delectationi creaturarum, priuata familiaritate spirituali, quae inter DauM & nos esse deberet; de ad
. quam charitas, ut vera amicitia,nos incitat. Et quod hinc sequitue P. eadem affectio facit, ut destituamur interioribus auxiliis gratiae, quae sunt animae velut spiritus vitales & animales, quorum defectu nascitur in nobis quaedam spiritualis paralysis, quae tandem, nisi in tempore adhibeamus remedium, recta nos ducit ad mortem. Nam, ut breuite dicam, cum charitas sit qualitas activa, non potest ea longo tempor o . esse sine actione, aut ruina. Est enim illa, dicebant antiqui, humorie 'di ingenij Rachelis, quae etiam illam repraesentabat: m mihi tiberos, dicebat illa suo Marito, abosum moriar. Sed & de eadem charitate dicebanti
premit illa cor eius , cui θιritaali matrimonio iuncta est, vise secundam bonorum operum esciati, futurum alioquin ut pereat..
Non diu sumus in hac vita mortali absque multis tentationibus tat viles animae, pigrae, & addictae exterioribus voluptatibus . insuerae bello, & in armis spiritualibus parum exercitatae, non magni faciunta charitatem, sed, ut plurimum faciles sunt ad culpam mortalem contra hendam: Quod ex eo facilius illis euenit, quia anima per peccatum ve
218쪽
niale disponitur ad mortale: nam , uti Priscus ille continuarat quotidie portare eundem vitulum, tunc etiam eum Portauit cum in magnum bouem euasisset; consuetudine sensim sine sensu efficiente eius viribus insensibile incrementum stupidi illius oneris; hc, qui affectus est ad Iu- sum, exponit, exempli causa, dimidium Imperialem Iudendo, post aureum, deinde Hispanicum duplonem, post equos; & eis deperditis, totam suam gaZam & censum; qui laxat minutae cholerat habenam,postea se deprehendet furiosum, & intolerabilem; qui item assuescit mentiri per iocum, magno se exponit periculo, ne etiam per calumniam. Tandem,Theotime, dicimus eos, qui admodum sunt debilis complexionix 'non habere vitam , vel si habenta, ita exigua est, ut vix unam exceda Vnciam, vel tantum vitae, ut pugnum impleat; & hoc ea de causa, quod id, quod cito moriturum est, videatur re ipsa amplius non extare. Vnde viles&inutiles animae, totae quantae addictae voluptatibus, & affixae rebus transitoriis ne mendacio dicere possunt, se non amplius habere charitatem, quia si quam adhuc habent, quantocyus eam perditurae:
Euomodo deseratur amor diuinus propter amorem crea
Nselicitas DEuM relinquendi, ob creaturas, hoc modo accidit; non amamus D guri continue, &absq; intermissione , quia in hac vita mortali charitas inest nobis per modum simplicis habitus: quo, ut notarunt Philosophi, x imur ad nostrum beneplacitum, nunquam autem contra nostram voluntatem . Quando, Igitur non utimur charitate, quae in nobis est, id est, quando non impendimu S intellectum nostrum exercitiis diuini amoris ; sed ab iis eum diuertimuS,&ad alia conuertimus: vel certe quando ipse intellectus in .st ipso est deses & negligens proprii prosectus spiritualis e tunc Theotime, is moueri potest, a malo aliquo obiecto, & obrui aliquaten-vMaeneia EL quamuis habitus charitatis eodem tempore resideat in .
219쪽
intimo eordis nostri recessu, officioque suo probe ibi sungatur, nos quidem inclinans ad abigendas & fugandas malas suggestiones, non tamen cogens neque impellens ad ijs nos resistendum, nisi in quantum ei obsecundamus, sed solum dens, ut solent habitus:jac proinde dum nos in nostra relinquit libertate, persaepe euenit, ut obiecta nostris sensibus res quaepiam praua ita profunde in cor nostrum sua immittat lenocinia, ut per excessum complacentiae ei nos applicemus , a qua , cum excreuerit, perquam est difficile nos expedire. Vnde nonnunquam,
velut spinae,ut dicit Christus, tandem sui cat semen gratiae, & dilectionis diuinae. Ita euenit primae Generis humani Matri Euae, a qua damnatio & lapsus totius posteritatis, per quandam moram & cunctatio nem coepit. Primo enim sermones miscuit cum serpente; deinde hausit complacentiam audiendo eundem serpentem de futuro suae magnitudinis & excellentiae augmento in scientia ; tertio delectatae spulchritudine fructus prohibiti; adeo ut complacentia crescente in ipsa com- Placentia, tandem ita profunde immersam& sepultam se deprehende-Tit, ut praebuerit consensum, &, infortunatat peccatum sad quod etiam postea traxit maritum patraueri
Videmus columbas, velut vanitate aliqua tactas, se Pavonum instar subinde in aere ostentare , gyrosque huc & illuc volando facereia, velut pennarum suarum varietatem admirantes: at tunc Astores, seu,
ut alij vocant, Astorgij, & falcones, qui eas explorant, & impetu facto, in eas volando se deiiciunt, eas apprehendunt, apprehensasq; momcnto mactant. Quod nunquam ijs eueniret, si re etiam volando cursum tenerent: sortiores siquidem habent alas, quam accipitres. Hem l Theotime, si non detineremus nos & occuparemus ineptis, caducis, &vanis voluptatibus, praesertim autem in complacentia proprii amoriin, sed possidentes semel charitatem, soliciti essemus eam conseruare, volatumque nostrum eam in partem dirigere, in quam charitas nos dirigit, certus sum, quod neque suggestiones malae, neque tentationes vllae unquam nos deprehenderent: sed quia, ut columbae, seducti di deceptia proprio nostro amore, gyramus nos super nos ipsos, S plus aequo intelle Aiis nostros occupamus & detinemus inter creaturas, hinc fit, uta saepe ex improuiso rapacibus unguibus abreptos, mactatosq; nos de
220쪽
Non vult Dgus obicem ponere, quo minus tentationes nos in- Madant, sed eas eo fine permittere, ut, dum iis resistimus, n6bis accrescat exercitium & meritum charitatis, pugnandoque victoriam reportemus, perque victoriam partam fortiter dimicando, gloriose trium- Phemus. Quod habeamus aliquam inclinationem ad nos delectandum in ipsa tentatione, hoc prouenit ex conditione nostrae naturae, quae ita amat bonum, ut propter illud allici possit ab omnibus iis rebus, quae habent sp uiem alicuius boni. Et quicquid tentatio per modum escae nobis repraesentat, semper istius est generis. Nam id, quemadmodum
Sacra literae docent, vel est bonum HoNEsTvΜ, secundum opinione mundi, a quo prouocamur ad suPERBIAM vIT; vel est bonum DELE-cTABILE quoad sensus, a quo trahimur ad coNcvPIsCENTIAM CARNISῶvel denique BoNvM vTILE, quo ditemur,&postea incitemur ad coN PISCENTIAM OCvLORuri, quae est AvΑRITIA. Quod si fidem mordicus
teneremus, quae nouit discernere inter vera bona, quae prosequi debemus, & falsa, quae attente & viriliter reiicere Oportet,prosecto illa loco fidelis custodis esset charitati, eamque de appropinquante ad cor no serum malo, sub praetextu boni,admoneret,& hoc malum quamprimum charitas E finibus suis propelleret; sed quia communiter est fides in nobis velut dormiens, & minus attendens quam oporteret ad conseruationem charitatis, quid mirum si saepe, di repente inuadamur a tenta tione . qua seducente nostros sensus de his inferiorem partem animae ad rebellionem incitantibus, euenit non raro ut pars superior rationiS se tradat conatui istius rebellionis,& committens peccatum, Perdat cha
Talis suit progressus seditionis, quam perfid'Absolon contra Optimum suum Patrem excitauit; quae cum accepta fuisset per miseror Israclitas, quorum prudentia torpescens dormitabat, taliter solicitauit illos, ut induceret ad consummatam rebellionem. Ita ut David lacrymans coactus fuerit cum fidelibus suis amicis egredi Hierosolymis, neminem NOTAE alicuius relinquens in ciuitate, praeter Sadoc & Abiathar qui erant Sacerdotes Altissimi cum sua prole. Porro Sadoc erat viis dens, id est, Propheta . Eodem modo, charissime Theotime, amo Proprius nobis absque vita nostri custodia alte stertentibus d cprehen sis vana, sub specie boni, repraesentans & proponens obiacta, nostros