장음표시 사용
221쪽
sensus, imaginationem, caeterasque nostrarum animarum facultates 2- ducit, taliterq; premit liberum arbitrium, ut illud inducat ad consummatam rebellionem contra Sanctum Uxi amorem. Qui tunc velu alter David, E corde nostro egreditur cum toto suo comitatu,id est cum donis Spiritus Sancti,&alijs diuinis virtutibus, quae sunt comites indiuiduae charitatis, si eae non sint proprietates de habitus. Quo fit ut in Hierusalem, animarum nostrarum sede, non remaneat virtus alicuiu fmomenti, praeter videntem Sadoc, id est donum fidei, quae si exercitata fuerit, exhibere poterit videndas res aeternas. Remanet etiam Abiathar, id est, spei donum cum sua actione. Hi duo quidem manent, sed multum afflicti, & magna tristitia obruti; nunc tamen tempore gratiae remanet Arca foederis, id est dignitas & titulus hominis Christiant; quae duo adepti sumus per Baptismum. Eheu, Theotime, quam miserandum spectaculum est Angelis pacis videre sic egredientem Spirituri sanctum, eiusque amorem E peccatricibus nostris animabus t Credo equidem quod si flere possent, non temperaturos a lacrymis; sed vocCIugubri lamentantes nostram infelicitatem, triste canticum decantat ro , Jeremias intonuita, quando sedens super limen desolatilem et Eri Pli, Contemplatus est ruinam & euersionem Civitatis Hierosolymitanae,
Euod amor diuiniu uno momento perdaturo
m amoria, qui nos ducit usque ad proprium nostri
contemptum, efficit nos Ciues caelestis Hierus tera; amor vero nostri ipsorum, seu proprius,qui noS propellit usque ad ipsiusmet D EI contemptum, nor constituit mancipia infernalis Babylonis. Porro sensim ad dictum D EI contemptum pergimus, Sc quo momento ad eum peruenimus, eodem etiam charitatis jacturam facimus, dum ea Penitus evanescita. Omnivo, Theotime, sic res habet et
222쪽
quia In hoe D si contemptu consistit peccatum mortale, quo vel unico perpetrato, charitas pellitur ab anima, dum scilicet disrumpitur illi urni Dio vinculum & unio ; quae est obedientia & submissio ad nutum
lius voluntatis. Quemadmodum autem cor humanum nequit ess unum; &simul diuisum; ita charitas, quae est cor animae, Δ anima cordis, nequit unquam laedi, nisi simul intereat. Et hoc fere fit adinsta unionum seu margaritarum, qui concepti ex rore caelesti, pereunt, si vel unica gutta aquae marinae decidat in eorum squamas seu conchas '. Anima certe nostra non exit sensim, &per interualla e nostro corpore, sed uno momentor cum scilicet corporis indispositio tfata est, ut amplius ea nequeat exercere opera vitae; S eodem modo , ipso instanti, quo cor taliter turbatum est in suis passionibuS,ut charitas in eo regnare non possit,illud ipsa deserit. Ita enim est generosa,vi cessare nequeat regnare,quin simul cesset vivere . o Habitus, quos per humanas actiones acquirimus, non pereunta ex uno actu contrario; nemo enim hominem dixerit intemperantem esse, ob unicum intemperantiae actum ab eo commissum, neque pictorem dicet quis artis suae esse imperitum, eo quod una sollim vice in ea Iapsus sit: sed quemadmodum omnes tales habitus a nobis acquiruntur, & in nobis generantur per continuationem &impressionem complurium actuum; ita eosdem habitus perdimus per longam cessationem actuum eorundem habituum, aut per multitudinem & iterationem actuum contrariorum. Non sic Charitas, Theotime, quia sicut Spiritus sanctus uno eodemque momento, quo adsuist requisitae conditiones , eam infundit cordibus nostriin; ita etiam eodem momento a nobis tollitur , quando scilicet nos auertentes nostras voluntates ab obedientia, quam Dio debemus, plenum consensum rebellio ni & perfidiae, ad quam tentatio nos incitat, praebemus.
Versim quidem est charitatem augeri crescendo de gradu in gradum, & progrediendo de persectione in perfectionem, iuxta quod per
bona nostra opera, vel Sacramentorum susceptionem ei damus locum; sed tamen non diminuitur per attenuationem &detractionem de sua perfectione. Nunquam enim, ne pilus quidem, de ea perditur, qui
tota pessumeat: In quo similis deprehenditur canoni operum, id est, operi perfectissimo Phidiae, adeo per antiquos celebrato. Refertur e-Z a nim
223쪽
nim magnum illum sculptore in Athenis sculpsisse statuam Mῖneruae, to- tam quantam ex ebore, 26. cubitos altam, in cuius scuto in quo veteres; mazonum & Gigantum pugnas ad viuum oculis subsiciebat tan hia arte insculpsit faciem suam, ut ne minimum quidem ex eius imagine. Vt dicit Aristoteles, auferri posset, quin in partes resoluta ac dissoluta statua cadens, in nihilum redigeretur. Atque ita sicut opus hoc perfe- viri erat per augmentationem diuersarum Partium, uno tamen momento perijsset, si vel minima particula de similitudine, vel imagine auctoris sublata suisset; eodem modo , Theotime, licet Spiritus sanctile collocarit charitatem in una quapiam anima, eique contulerit augmenta per additio a gradus ad gradum , & perfectionis ad perfectionem amoris : posito tamen animi decreto de praeserenda DEI voluntate rebus omnibus, quod est essentiale punctum diuini amoris, & quo imagoexterni a ris, id est Spiritus sancti, est repraesentata, non potest ullae particula auferri, quin statim tota charitas Perear D si haec praelatio&praeelectio super omnia, est charissimus talius charitatis Quod si Agar, quae non erat nisi ancilla ex Egypto oriunda , videns filium suum Ismaelem in periculo mortis, non tantum animi habuit ut apud eum permaneret, sed derelinquere voluit, dicensti
Therus nequeo videre puerum morientem, quid mirum est, si charitas, filia ..duseedinis&silauitatis diurnae, filium suum qui est firmum propositum D suu nunquam offendendi) non possit videre pereuntem p sed, simuI- atque liberum nostrum arbitrium statuit consentlae peccato, inferens: eodem modo sacro isti proposito mortem, cum illo eodem sacro proposito moriatur & in ultimo suo suspirio, dicat Hemi nunquam Oi debo hunc puerum mori. Breuiter, Theotime, sicuti lapis pretiosius dictu . praenis amittit splendorem ad cuiuscunque veneni praesentiam; ita anuma in instanti quo eam peccatum mortale ingreditur, amittit, suam dignitatem, claritatem, gratiam, & pulchritudinem , unde striptum est:
224쪽
volumaa, creaturarum sis causis
Tresset insignis impudentia & impietas velle attribu re viribus nostrae voluntatis opera amoris diuini, quae Spiritus sanctus patrat in nobis de cum nobis; ita esse nota inuerecundae seontis vella reis cere defectum amoris, qui in homine ingrato deprehenditur, in defectum diuini succursus & gratiar caelastis. Spirivis enim Sanctus clamat passim dc ubique contrarium; D. Here e B-προν νεν
---; quia se omnes M-mo Moisieri, SaIuatoremq; venisse in himc mumdum, ut omnes adoptinem filiorum recipiant. Adde, quod Sapienς
Tridentiniim concilliam diuini siλὰ Inculaat& ingerit Sanctae Ecclesiae filii, gratiam diuinam nunquam deesse sis, qui, quodpossunt, factant, , diuinum uocantes auxilium; DEuM item nunquam derelinquere eos, qui semeI Iustificati sunt, nisi illi ipsi priores eum desierantia Atque itοῦ
si ij non desint gratiar, eos gIoriam certo obtenturon Breuiter, Theotime, Saluator es ι men νοήν -- omnem semise-
CompIures viatores elaca meridisi aestiualis horam se ad do mlandum Humbra alicuius arboris collacarunt, &dum lassitudo,&algor umbrosus eos in somno detinet sol pergens silo cursu, recta supra eorum oculos Iumen sitim vehementius vibraula: quod per refiactio nem & radsos suae claritatis, verit peς parua suuetra, circa pupillas in dormientium oculas unmisit, & per calarem easdem pupillas ita transfixit, ut per suavem violantiam eos euigilare coegerit. Quo factum , neorum nonnulli excitati, iter suum persequerenturi alij autem 'o .
225쪽
solum no surrexerunt excitati, sed soli dorsa obvertentes, & pileos supra oculos attrahentes reliquam diei partem dormiendo transegerunt, usq; dum scilicet nocte superueniente obruti, deinde excitati, statuerunta, nihilominus ad destinatum hospitium pergere, sed iter aggressi hinc inde per densam sylvam, adeo errarunt, ad eam loca errando de nerunt, ut singulis momentis a crudelibus lupis alijsq; sylvestribus animantibus se deuoratum iri crederentis.
Age, dic obsecro, Theotime, ij qui in tempore ad diuersorium
appulerunt, nonne gaudium suum SOLI mundi oculo acceptum referre debent, vel, ut Christiane loquamur, creatori solis p omnino vero, quia non cogitarant euigilare in tempore: sol, sol iis beneficium hoc, aduentu suae claritatis & caloris, dum in tempore excitauit, praestitit. Verum est, non restiterunt soli, sed ille idem eos permultum adiuuit, ne resisterent: nam suauiter adueniens, lumen suum expandit super eos, &relucens super eorum palpebras lumine suo & calore, velut amore, im aperuit oculos, ut diem conspicerenta.
E contrario vero miseri hi in sylvis oberrantes, quam habenti,
causam contra solem querendi λ certe nullam: queruntur tamen hunc in modum: hemi quid patrauimus contra solem, cur non aeque suos radios supra nos expandit, atque supra nostros viae comites, ut appelleremus ad praefixum terminum, & non inter horribiles has tenebrari per auia & deuia erraremus 3 Ecquis amabo SOLIS causam, vel potius DEI, defendendam non susciperet, & diceret iniseris istis & infelicibus homuncionibus: miseri, quid facere vobis potuit sol & non fecitλEius fauor & gratia certe erant aequales aduersus v OS, & omnes, quo in dormientes inuenit, eodem omnes lumine circumdedit, omnes vos suis eisdem radiis tetigit, pari etiam calore fouit. Et vos infelices, qui, quamuis vidissetis vestros socios, excusso somno, surrexisse, scipiones manibus. tenere, iter carpere, nihilominus obvertentes soli dorsa, noluistis eius
claritate uti, neq; calorem admittere.
En nunc, Theotime, germanum sensum, quem similitudine ista ostendere intendi. Omnes omnino homines in vita hac sumus viatores,itcm fere omnes voluntarie in iniquitate indormimus, & obdormimus.& D is, SOL ivsTiTIAE , sufficientissime, imo abundantisti me suarunia
in iratio m radios super nos iacit; corda nostra suis benedietionibua
226쪽
calefacit, tangens trahensque unumquemque nostrum illiciis sui amoris. ille ut quid ergo sibi volunt tractus & allectamenta, quae tam paucos ad se attrahunt, & adhuc pauciores trahunt Ah l certe ii,qui attracti, ct postea tracti sequuntur insipirationem , amplam habent causam &occasionem laetandi; nullo autem modo gloriandi. Gaudeant quidem quod fruantur magno bia , minime autein se glorificenta, siquidem Pura DEi bonitas est,quae ijs Omnem impartit utilitatem beneficij, solam tibi reseruans gloriam Verum quod ad eos attinet,qui in somno peccati remanent, δDgus, quantam habent occasionem lamentandi, gemendi, flendi & poenitendi λ quia infelices sunt & magis omnibus deplorandii sed doloric& lamentationis suae causam alteri adscribere non possunta, quam sibi ipsis, qui DEI lumen contempserunt, quin imo contra ipsummet D su Mrebellarunt, obstinate respuentes allectamenta & inspirationes eius ,' adeo ut eorum malitia sit in aledictioni & confusioni in perpetuas aeternitates subiecta; siquidem ipsi soli sint auctores & fabricatores perditionis Se damnationis suae. Ita Olim Iapones querebantur apud S. Fran- vitae e ciscum X auerium, Apostolum suum, quod D sus tam solicitus fuerit de l ib. 4.
salute aliarum nationum, suis praedecessoribus obliuioni traditis, dum. v ς ε ijs non impertiuit sui notitiam, cuius defectu illi perpetuae damnatio ni essent addicti r quibus vir Dir respondit; legem diuinam naturaliter plantatam esse m Omnium hominum inente, qui ratione utuntur
quam si eorum Antecessores obseruassent, dubio procul fidei splendore . illuminati fuissent; dum autem eam violarunt, se sempiternae damnatio- is reos effecerunt. Responsum certe hoc cst Apostolicum, dignum proinde homine Apostolico, & simile rationi, quam Apostolus dat de Perditione antiquorum Centilium , quo icit esse inexcusabiler',
F δεγεπηιι, καο - -- & hoc cst, ut verbo dicam luod incinat I. c.ad Rom: maledictio ii per maledictionem ijs, qui non
' ς0gnoscunt suam inseIicitatem prouenire e propria sua malitia.
227쪽
'uὸd Qxscere debemus a DEO prouenire omnem amorem , quem ei deserimm . v
Mor hominum aduersus D Em habet suam originem. . progressum Sperfectionem ab aeterno amore DEI erga homines. Est sensus uniuersalis Ecclesiae Matris nostra quae magno Zelo vult, ut recognoscamus salutem S meiadia ad eum perueniendi, esse solam Christi Saluatorix misericordiam, ut in terra, sicut in caelo,ei soli sit honor& gloria is hiara quoa non aeraristia dicit Apostolus, Ioquens de scientia , eloquentia & aliis similibus animae donis, pastoribus Ecclesiasticis ferE
mnia accepimus a DEO, comprimis tamen bona supernaturalia diuini& sancti amori . Quodsi accepimus , quo titulo inis quaerunucgloriam Certὶ,si quispiam vellet se extollere,eo quod progressum aliquem fecerit in amore Da it hemi miser homo i ei dicerem tuadeo profunde in barathrum tuarum iniquitatu rolapsus eras,ut inde, nequia vitam sufficientem, neque vires haberes, quibus te eximeres. uti euenit Principi,seu Reginae nostrae parabola: Se Daus ex infinita sua bonitate tibi venit in auxilium, & elata clamans voce dixit: Aperi os, & quid velis indicata , replebo ἐllud. Ipsemet digitos in os insemita, dentes. tibi reserans, iaciensque in cor tuum sanctam inspirationem, quam recepisti: & cum sensibus mr diuersos motus, & varietatem mediorii restitutus esses, perrexit animam tuam refocillare usque dum in eam suam eharitatem, velut vitalem & perfectam sanitatem, insun - .dereta . . Dic igitur nunc mihi, d miser homo , quid in his operatur es, unde possis te iactare tu consensisti; probὰ id scio, motus tuae voluntatis liber secutus est motum gratiae caelestis, & hoc scio: at omni ista quid sunt aliud, quam recepisse operationem diuinam di ei non restitisse λ Quinimo, o miser homuncio, etiam ipsam receptionem rece
228쪽
fistl , ob quam tu gloriaris, sicut & de eo consensu, in quem eonsensisti.
Dic mihi obsecro, nonne fateris, quod, nisi te D s u s praeuenisset, nunquam sensisses eius bonitatem, & quod hinc sequitur non consensisses eius amori: imo vero ne unicam quidem unquam habuisses cogitatione quidqua boni faciendi in eius gratiam Eius motus tuo dedit existe tiam & vitam: & si eius liberalitas non animasset, excitasset, & prouo casset tuam libertatem, per potentes suae suauitatis tractus& motiu , semper tua libertas saluti tuae mansisset inutili . Fateor te cooperatum fuisse inspirationi, ei consentiendor verum si tu id sortὸ nescias, docebo ter tua illa cooperatio ortum habet ab operatione gratiae: &idem dicendum est de tuo libero arbitrior sed tali modo, ut si gratia te
non praeuenisset, & cor tuum sua operatione non replesset, nunquam, ι neque potentiam, neque voluntatem habuistet exercendi aliquam comperationem.
Verum i vicissim dicito mihi, o homo vilis&abiecte, nae iuriduentus es. dum in cogitationem admittis te habere partem in tua eo uersione, quia scilicet inspirationem non reiecisti. Nonne istud est simile discursui phantastico tum latronum, tum tyrannorum, qui se eiedare vitam credunr, quibus non auferunt Nonne hoc est stulta impietas, putare te canctam efficaciam diuiuam activitatem inspirationi diuinae, dediste, quia , resistendo ei, non abstulisti possumus enim impedire effectus inspirationis, sed nullos ei possumus contribuere. Trahit illa sortitudinem & tartutem ex diuina bonitate, quae est locus eius originis,& non voluntas humana, quae est locus eius appulsus, sed ago dic, nonne quilibet daret vitio, imo di indignaretur Reginae, nostrae parabolae, si illa gloriaretur, quasi dedisset virtutem & proprietatem aquis cordiacis, aliisque medicamentis; quibus restituta est sanitati, qui scilicet nisi recepisset pharmaca, quae et Rex porrigebata, inque os infundebat, velut semimortuae, non consequutura fuissent suum effectum Nonne omni iure ei diceretur; bipedum ingratissima, poteras quidem
eo pertinaciae deuenisse, ut non reciperes media,quin & recepta ex oro valebas eiicere; ideone verum est, te sis vigorem & virtutem contulissepcum qualitates illas haberent ex naturali sua proprietate. Tu solumodo consensisti ad ea recipienda, ut suam in te facerent operationem. Et
quidem tu nunquam consensisses, nisi Rex pi ius te refocillasset, de dei
229쪽
de ad ea recIpienda solicitasset. Nunquam, dico, ea recepisses, nisi te iuvisset ad ea recipienda, tibi suis digitis aperiens os, & potionem in ita lud insundens. Nae tu igitur es monstrum ingratitudinis,volens tibi bonum attribuere, quod tot titulis debes tuo charo sponso. Exiguus &' admirandus pisciculus, est qui indigitatur Echeneis, REMOR A vulgo, vel cum addito, REMORA NAvis; is pisciculus ea praeditus est fortitudine, ut penes eum sit nautin in alto mari vela facientem detinere; vel inchoatum cursum ei permittere; sed non item dare vim velificandi de appellendi. Atque ita motum nauis potest cohibere, sed non dare . . Sie liberum nostrum arbitrium potest impedire, & sistere cursum inspirationis, & quando ventus fauorabilis gratiae diuinae implet vela ani-ο mae nostrae, in nostra est potestate recusare illi consensum, hocq; modo impedire effectum santis &fauentis venti; sed dum anima nostra remigat, & promouet seliciter suam nauigationem, non sumus nos, qui immittimus vel attrahimus ventum inspirationis, neque qui vela impellimus, neque etiam, qui imprimimus motum naui nostri cordis; sed tantatum modo ventum e caeso venientem recipimus, eius motioni consentiendo, sinendoque naui in sub vento cursum suum peragere, nullam ei ponentes remoram resistendo. Est igitur inspiratio quae libero nostro arbitrio imprimit felicem & suavem influentiam, per quam non λlum eius oculis subiicit boni pulchritudinem, sed etiain illud incitat, iuuata. roborat,& ita suauiter mouet,ut hoc modo se flectat,descendatq; libere in partem BONI. . Caelum tempore veris praeparat guttas frigidi roris, easq; dem latit super faciem maris, Matre S autem margaritarum, reserantes suis squamina , guttas recipiunt , exceptasque in uniones seu margaritas conuertunt; e contrario autem Matros illae, quae squaminas suas tenent clausias, non impediunt quidem quo minus guttae super se decia dant, sed impediunt, quominus intra se cadant. Agediun, caelum nonne aeque immisit suum rorem de influentiam super unam istarum Matrum , atque super alteram p Cur igitur una suum producit unionem,&alter non. Certe caelum aeque liberale fuit erga eam, quae remansit sterilis . quantum erat necesse ad concipiendum, & suo tempore pariendum.
eximium unionem, sed essectui eius beneficii illa posuit obicem, dum non reserata concha penitus mansit clausa atque erga alteram quae
230쪽
eoncepit margaritam & ei secta est a rore grauida: In quo tamen nihil habet quod glorietur: totum siquidem quicquid beneficii est, de caelo est. Imo vero ne ipsam quidem reserationem & apertionem squam marum, per quam rorem recepit, sibi potest adscribere: nam, nisi sensisset radios aurorae, qui suaviter illam excitarunt, non venisset super faciem maris, neque consequenter squam mam aperuisset. Theotime, si quem habemus amorem erga D E v M, ob id Dgo debetur honor & gloria, qui omnia operatus est in nobis, & sine quo nihil factum est; nobis autem cedit utilitas,& remanet obligatio gratias agendi. Hoc enim est partitio& diuisio diuinae bonitatis nobiscum: quae bonitas nobis permittit fructus beneficiorum suorum, sibi autem solum reseruat laudem & honorem ex ij s emanantem. Et cum nos nihil simus , nisi per eius gratiam,
nihil etiam esse debemus, nisi propter eius gloriam. Evitandam omnem euriositatem, humiliter aequiescendum sapientisima DEI prouidentia.
Vmanum ingenium adeo est debile, ut dum euriosiue
causas & rationes, voluntatis diuinae vult inuestigare, se implicet & inuoluat in retia sexcentarum difficultatum, ex quibus deinde nequit se euoluere. Simile esti fumo; nam ascendendo se extenuata,& extenuando, penitus dissipat. Dum conamur attollere nostros dis. cursus per curiositatem ad res diuinas, evanescimus in nostris cogita tionibus ς & ubi ad scientiam veritatis pertingere deberemus, in stultitiam nostrae vanitatis praecipites ruimus. Sed cum omnibus in rebus varii simus, & curiosi, tum maximὶ in iis,quae spectant ad prouidentiam diuinam circa diuersitatem mediorum, quibus illa nos trahit ad suum amorem, & per eundem amorem ad gloriam. Nam nostra temeritas assiduὶ nos vrpet ad inquirendum , quare DEus his plura exhibeat media, quam aliis ἰ quare non feceri