장음표시 사용
201쪽
a siti anhelans ad verum bonum, V -- - - ου ἀσεν - .
qu ndo reperit originem, in diuinitate quae exhauriri non potest. Da bones o qualis & quam suauis odor se unire S iungere mammillis totius boni feracibus, vel, ut toti quanti in abyta illa immergamur, vel ut tota in nos illa conuertatur p
De unione Beatorum Pirituum seu animarum cum DEO, in visione diuinitatis.
Vando rem quampiam intuemur, esto sit nobis praesens, non per se ipsam se nostris unit oculis, sed solum in eos immittit certam reprssentationem, vel sui ipsius imaginem, quae vocari consueuit species sensibilis: cuius beneficio rem illam videmus. Et quando noccontemplamur, vel intelligimus rem aliquam, ea non seipsa nostro se unit intellectui, . std mediante alia repraesentatione &imagine comprimis delicata & spirituali, quae nuncupatur species intelli ibilis. Sed & hae species per quot anfractus & commutationes ad nostrum intellectum non debent pertingere λ appellunt enim primo adsensum exteriorem, &inde transeunt ad interiorem, post ad phantasiam, ab ea ad intellectum act tuum, & tandem ad passivum: ut hoc modo traiectae per tot cribra, tot cilicia, tot lintea, toties deniq; ad limam reuocatae, evadant puriores, subtiliore is magisq; excoquantur , ac demum ex sensibilibus, fiant intelligibiles. Quicquid, Theotime, hac in vita mortali videmus, & intelligiamus , hoc modo& videmus & intelligimus, etiam ipsasmet res fidei.
Nam quemadmodum speculum non continet rem quae in eo vidςtu , sed solum repraesentationem &speciem rei repraesentatae, quae repraesentatio seu species retenta in speculo, producit unam aliam in oculo, qui respicit: eodem modo verbum fidei non continet res, quas an- nunciat, sed soluin eas repraesentat , & repraesentatio rerum diuinarum, quae est in verbo fidei, aliam producit, quam noster intellectur. gratia Dεi interueniente, acceptat & recipit tanquam repraesentati
202쪽
aem sanctae vernula ; voluntas autem nostra in ea se perficiendo, ut ho norabilem, utilem, amabilem sinceramque veritatem totis vinis complectitur. Atque ita veritates, significatae in verbo DEI , per illud intellectui repraesentantur, uti res expressae in speculo repraesentantur oculo
per ipsum speculum. Atque ita, credere, est videre tanquam per specu tum in aenigmate ut dicit Apostolus. Verum, in caelo,Theotime, quae gratia, quis fauor λ diuinitas si ipsam per semetipsam uniet nostro intellectui, nulla interueniente, neqpspecie, neque repraesentatione ulla; sed se per se applicabit & iunget intellectui nostro, ita praesentem se illi constituens, ut illa sua praesentia subeat locum repraesentationis & speciei. O DEust quae suauitas intellectui humano esse perpetuo unitum supremo obiecto, recipiendo, no repraesentationem, sed ipsam eius praesentiam, non aliquam imaginem, non speciem, sed propriam essentiam diuinae eius veritatis & Maiestatis: Ibi,ibi erimus ut filii felicissimi diuinitatis, qui digni erimus nutriri propria substantia diuina in animas nostras recepta, idque per os nostri intellectus. Sed superat omnem dulcedinem, quod, quemadmodum Matribus non satis est, pusillos infantes proprio lacte,quod est propria earum substantia, pascere, nisi illae ipsae ori eorum praebeant ubera, voearum substantiam, non in cochlear aliquod aut vas aliud, recipianta, sed in sua earum substantia- , & per propriam substantiam : ita ut se stantia haec materna tam sit loco tubi, quam nutritionis, a dilecto in- fante recipienda. Ita DEO, Patri nostro non sufficit, quod propriam ieius substantiam in nostrum intellectum recipiamus, id est, quod nobis visendam ostendat suam diuinitatem , nisi etiam, per nescio quam dulcedinis abyssum. ipsemet suam substantiam nostro applicet intellectui. ut eum intelligamus, non amplius per speciem vel repraesentationem Gliam, sed in se ipsa,& per semetipsam; ita ut Paterna & aeterna eius fit b,- stantia aeque nostroe intellectui sit loco speciei, sicut est obiecti. Et, tunc modo excellenti prodibunt in praxim diuina eius promissata:
Eelicitas ista, ci Theotime nonne est infinita, quae non solum no
203쪽
bis dat promissa, sed etiam exhibet pignora in venerabili Eucharistiae Sacramento, iugi gratiae diuinae conuiuio 3 Nam in eo recipimus sanguinem Saluatoris in eius carne; & eius carnem in proprio eiusdem sanguine, dum eius sanguis nobis per carnem, & substantia per eiusdem substantiam, proprio ori nostro corporali applicatur; ut sciamus eum sic nobis suam diuinam substantiam in aeterno diuinae gloriae conuiuio applicaturum. Vertim quidem est, hic fauorem illum realiter nobis' exhiberi, sed adhuc in operto, sub speciebus scilicet & accidentibus Sacramentalibus; in caelo autem diuinitas ita se in aperto exhibebit , vocam,sicuti est,a facie ad faciem videamus. De vnrone aterna Beatorum stirituum cum D EO , in visione natiuitatis aeterna Dij DEL
Sancte&diuine Spiritust 5 amor aeterne Patris &pIlii, esto meae infantiae propitius. Videbit igitur,Theotime, intellectus noster D EuM , videbit inquam DEuM,S non per speciem, sed serie faciem conlcmplando diuinam essentiam per visionem verae & realis praesentiae,&in illa infinitas excellentias, Omnipotentiam, bonitatem , sapientiam, iustitiam, & reliquas infinitae istiurabyssi persectionein. videbit, repeto, intellectus noster clare infinitam cognitionem, quam ab omni aeternitate habuit Pater de propria sua pulchritudine &excellentia; & pro qua exprimenda pronunciauit & dixit AETERNvMvE R Bubi unicum & infinitum e quod cum comprehendat & re praesentet omnem Patris persectionem, non potest non esse idem, DEus, summe unicus cum illo, absque ulla diuisione & separatione. Ita igitur videbimus aeternam istam& admirabilem generationem v ΕRBI seu FILII D si, per quam ad imaginem & similitudinem Patris ab aeterno natus est: ad imaginem inquam, & similitudinem vivam & natura
204쪽
iem, quae nec ullum accidens, nec extraneum quid repraesentat. I Dio enim quicquid est, substantia est .cxcludens omne accidens i quicquid est, internum est, nec in ea potest quid esse extraneum: sed imago solum, quae repraesentat propriam substantiam Patris, ita vivaciter, ita naturaliter, ita essentialiter, & si ibstantialiter: ut ea de causa non possit esse nisi idem D sus cum illo , absque distinctione vel differentia aliqua in essentia aut substantia; sed cum sola distinctione personarum. Quo modo enim fieri potest, ut diuinus iste Filius, effet vera, vere vitiam vere naturalis imago, similitudo & figura infinitar pulchritudinis, & substantiae Patris, si illa infinitὸ ad viuum, & secundum naturam, infinitas Patris perfectiones non repraesentaret Et quomodo posset illa perfectiones infinitas infinite repraesentare, si illa ipsa infinite non esset perfecta λ quomodo item posset esse infinite perfecta, nisi illa esset D xus Quomodo demum posset illa ect D Eus, si non esset D Eus cum
Filius igitur hic, Infinita imago & figura infiniti Patris, est solus
D Eus, summe unicus, & summe infinitus cum Patre, absque ulla differentia substantiae inter illos, manente solum distinctione personarum. Quae distinctio personarum sicut omnino est requisita, ita est sum cientissima ad efficiendum, ut Paterpronunciet, & Filius sit v E R B v Μ pronunciatum, ut Pater dicat vEREvM, & Filius sit vEREvM , aut DICTIO,
quam Pater exprimit, & Filius sit imago, similitudo, & figura expressa tEt tandem Pater sit Pater, & Filius sit Filius, personae duae distinctae, sed una substantia &diuinitas. Atque ita D sus quidem est solus, sed non ideo solidarius; quia solus est in summe unica summeque simplici diuinitate, sed ut dixigon est solitarius, siquidem est Pater, S Filius in duabus
personis. 6 eotime, Theotimet quae laetitia, quae spiritus exultatio celebrare istam aeternam Natiuitatem, quae fit in splendore sanctorum, celebrare inquam eam videndo, & videre eandem celebrando lSuavissimus S. Bernardus adhuc existens in iuuenilibus annis Castilione ad Sequanam nocte natiuitatis Domini expectabat in Ecclesia, ut sacrum officium inchoaretur; qua in expectatione obdormiuit:
sed somno minime graui & profundo. Quo durante, o quae dulcedo caelestist vidit in spiritu, sed visione admodum distincta & clara, quomodo Filius D Ei, desponsata sibi natura humana, effectus pusio intra
205쪽
purissima Matris viscera,partu virgineo ex eius sancto utero prodiene nascebatur, humili quide cu suavitate,sed mixta cilesti Maiestate. Pauciae
.. Viuo haec, Theotime , amabile coria, parui istius tunc Ber- nardi, laetitia, iubilatione, &delicijs spiritualibus ita repleuit cumulauitque, ut deinceps tota vita suauissimos ex illa sensus retinuerit. EGideo, quamuis postea, velut sacra apis, semper ex omnibus diuinis mysterijs mel infinitarum dulcissimarum S diuinissimarum consolationum collegerit: tamen solennitas natiuitatis Saluatoris singularem illi adserebat suavitatem. Vnde de ea admirando cum gustu& suauitate loquebatur . O amabo, Titeotimo, si visio Mystica , & imaginaria temporalis & humanae natiuitatis Filij DEI, per quam procedebat homo ex foemina, Virgo ex virgine, admiratione & laetitia ita replet cor pueri, o quid erit, quando animae nostrae illuminatae claritate & vision beatifica videbunt aeternam hanc natiuitatem, Per quam Filius procedit, D sus de Dao, lumen de lumine, verus D Eus de DEo vero,& hoc di- . uinitus Rab aeterno 3 Tunc, tunc, Theotime, anima nostra per incomprehensibilem complacentiam iunget se huic obiecto, omnibus deliciis affluenti,&per attentionem nunquam variandam perpetuo ei mane
De unione Beatorum dirituum cum DEO, in visione processonu Spiritus Sancti.
Ater aeternus videns infinitam bo tem & pulchritudinem suae essentiae ita vivaciter, essentialiterru substantialiter expressam in suo Filio, & Filluc vicissim, seu reciproce suammet essentiam, bonitate & pulchritudine originaliter esse in Patre,ut in sua scaturigine & fonte, qui fieri posset, ut dictuc Patetia , & eius Filius se non adamarent amor infinito, siquidem eorum voluntas, per quam se amant , di bonitas ob quam item se amant, sunt infinita in utroque pAmor
206쪽
Amor non inueniens nos neque aequales, neque unitos, no
aequat&vnit. At Pater & filius deprchendentes se non solum aequales re unitos, sed unum eundem D Euri, unam eandem bonitatem, unamqἰ similiter essentiam S unitatem, quem, amabo, adinvicem non haberent amorem p verum amor iste non se habet ad initar amoris, quem creaturae intellectuales habent inter se, vel erga suum creatorem. Amo enim ereatus fit ex pluribus & diuersis motibus, librationibus, suspirijs, unionibus, coniunctionibus, quae se inuicem consequuntur, inserunt& faciunt continuationem amoris cum suavi vicissitudine spiritualium motuum. Divinus autem amor Patris aeterni erga Filium .,
exercetur, unico solo& reciproco Patris S Filii suspirior qui Pater &Filius hoc modo manent uniti, & velut inuicem colligati. Ita, mi Theotime, quia bonitas Patris & Filii, cum non sit aliud ,quam una sola, unice unica bonitas communis utrique, amor istius bonitatis non potest esse nisi unus& solus amor, quia licet sint duo amantes, Pater scilicet, &Filius, tamen non est nisi una sola & maxime unica bonitas, illis communis, quae amatur; & unica voluntas, quae amat; ideoque etiam unus solus amor, qui exercetur per amabile comprimis suspirium. Pater
spirat hunc amorem, S Filius similiter: sed quia Pater eum non spirat, nisi per & propter eandem voluntatem, quae est aequaliter & vni uoce in illo. N in Filio; Filius autem vicissim non spirat dictum suspirium, nisi per eandem, & propter eandem voluntatem; propterea suspirium hoc amabile non est nisi unicum suspirium, vel unus spiritus a duobuς spirantibus spiratu in .
Et quia Pater & Filius, qui spirant seu suspirant, essent Iam & voluntatem habent infinitam, per quam spirant; & quia bonitas, qua spirant, est infinita, fieri non potest, quin suspirium seu insipiratio sit infinita; nequit autem esse infinita quin sit D sus, ideo spiritus hic spiratus a Patre & Filio, est verus Drus; & quia non est, neque esse potest nisi unus D sus, ideo est verus cum Patre & Filio Drus. Praeterea, quia amor iste est actus, qui a Patre & Filio procedit reciproce, non potestis esse, neque Pater, neque Filius, a quibus procedit, quamuis eandem bonitatem & substantiam habeat ex Patre & Filio ἰ tertia proiiad Diuina persona sit, oportet, quae cum Patre & Filio non est nisi unus &Σ a solus
207쪽
sollis D sus. Quia autem amor hic productus estper modum suspitii vel
spirationis, vocatus est SPIRITvs SANCTvs.
Audi porro Theotime, quomodo Rex David describens suauiis
talem amicitiae si ruoru DEI, exclametr me bonum, cs
A , D ε us 'Pt me, si amicitia humana est tam gratiose ama bilis simul At amandata, dum tam deliciosum odorem diffundit suciet eos, qui eam contemplantur, quid erit, peramande Theotim , exercitium sacri & reciproci amoris Patris aeterni erga Filium aeternum pS. Gregorius Nazianzenus, refert amicitiam incomparabilem uuae erat inter se. & Magnum S. Basilium , per totam Graeciam fuisse celebratam; Tertullianus etiam testatur Ethnicos amorem istuin pluinquam fraternum, qui regnabat inter primos Christianos, summe adis ratos fulta . o quale festum l . qualis solennitas i quibus laudibus, benedictionibus, admirationibus, extollenda- honoranda &amanda est aeterna & suprema amicitia Patris & Filij p vel quid est, obsecro, amandum,& amabile, si ista non est amicitia λ si autem amicitia ista est amabilis & amanda, quae amicitia illi potest conferri, cum ex sit infinita , quae versatur inter Patrem Zc Filium, quaeque est unus&idem Daus, & summe viMcus cum illis COrnostrum, Theotime absorbebitur abysso amoris prae admiratione pulchritudinis & suauitatis amoris, quem Pater aeternus, & Filius incomprehensibilis ab aeternta exercent diuinissime.
Euod saarctum lumen gloria seruiet beatorum sirituum unioni
Ntellectus igitur creatus diuinam videbIt essentiam. nulla interueniente specie veI repraesentatione alia et non tamen ab 'tie excialenti lumine: a quo, adpro-ν fucendam vitionem tam eximiam tam altam SexceI-
lentem, de obiecto tam stiblimi, tam illustri & excelso quod est Daus ipse, disponitur, eleuatur di roboratur Namo
208쪽
Nam, quemadmodum noctua, licet sat fortem visum habeat ad videndum australe , seu nubilum serenae noctis lumen; minime tamen ad intuendam claritatem meridianam, quae acutiores iacit radios, quam recipere valeant oculi tam confusi, tamque imbecilles; ita intellectus notaster, qui sat habet virtutis ad considerandas veritates naturales suo discursu, quindi supernaturales gratiae per lumen fidei; non potest tamen, neque per lumen naturae, neque etiam per fidei usque ad visionem substantiae diuinae, in se ipsa consideratae, pertingere. Hinc est quod suauitas aeterne sapientiae statuerit non applicare suam essentiam nostro intellectui, nisi prius a se praeparato, sortificato & habili reddito ad recipiendam visionem adeo eminentem, infinitisq; para angis naturalem eius conditionem excedentem, quippe quaesit visio ipsiusmet diuinita tis. Nam sic etiam sol, supremum inter res naturales obiectum oculorum, non se obiicit nostro visui, nisi immisiis prius suis radiis, quorum interuentu, eo modo illum possumus conspicere, quo eum videmus per proprium ipsius lumen. Est tamen discrimen inter radios, quos sol in nostros oculos corporales iacit; & lumen, quod DEus in nostris intellectibus in caelo creabit: radij enim solis corporalis non roborant oculos, quando sunt debiles impotentes ad videndum, sed potius ex- exeant, perstringendo & dissipando infirmam eorum visionem, at e contrario ubi sacrum hoc gloriae lumen deprehenderit nostros intellectus minus habiles, miniisque capaces ad videndam diuinitatem, eleuata, tamque excellenter perficit, ut miro& incomprehensibili modo abyssum diuinae claritatis in semetipsa, absque eo, quod perstringantur vel retundantur a magnitudine infinitae eius claritudinis, fixe&recte respiciant ac contemplentu .
Quemadmodum igitur Dius nobis dedit Iumen rationis,per quod
eum cognoscimus ut auctorem naturae; & Iumen item fidei, per quod eum consideramus, ut originem gratiae; ita donabit nobis lumen gloriae, per quod, eum ut fontem beatitudinis & vitae aeternae consideremus. Dum dico sontem, Theotime, nos consideraturos, non intelligo rem tum a nobis, sed vicinum, non ut nunc, dum eum per sdem solum contemplamur, sed quem videbimus per lumen gloriae, toti quanti immersi& abirpti in illo. Vrinatores, inquit Plinius, ut lapides preciosos piscentur, in prosundum maris se immittentes,ac immergentes, accipiunt
209쪽
in os oleum,quod dispergunt, ut plus lucis inter aquas, in quibus natanta acquirant. Theotime, in intellectu beatae animat immersae jam & absorptae in oceano diuinae essentiat, D sus disperget sacrum gloriae lumen , quod ei in abysso luminis inaccessibilis constitutae lucem exhibebit, v per claritatem gloriae, videat claritatem diuinae essentiae, ut bene expres
Gad unio Beatorum cum D EO sit habitura gradus diuersos imier se aesserenter.
orro lumen gloriae, Theotime, determinabit, & definiet visionem & contemplationem Beatorum; & iuxta quod plus, vel minus habueri de eo sancto splendore, etiam clarius vel minus clare videbunt,& ex consequenti, beatius, vel minus beate sanctissimam diuinitatem, quae diuersimode a beatis visa, eos differenter constituet gloriosos. In caelesti quidem domicilio omnes felices spiritus omnem vident diuinam essentiam; verum eorum nullus, neq; omnes simul vident, nee videre possunt eam totaliter, & adaequate; sic omnino res habet Theotime: cum enim
Dius summe sit unicus, summeq; simplex & indivisibilis, videri non potest, quin totus videatur. Sed quia simul est infinitus, sine limite,sine teriamino, sineq; mensura ulla in sua persectione, non est, neq; esse potest extra illum capacitas aliqua, quae possit totaliter comprehendere. aut penetrare infinitatem bonitatis infinitὸ essentialis, & essentialiter infinitae. Lumen creatum visibilis solis, quod est limitatum & finitum, taliter videtur totum ab omnibus eis, qui illud intuentur,ut tamen, nunquatotaliter ab uno quopiam, imo nec ab omnibus simul videatur. Et sic fere philosophandum est de omnibus nostris sensibus. Inter plures qui
excellentem aliquam musicam audiunt, licet omnes totam audiant, aliqui nihilominus non tam bene audiunt neque tanta cum voluptate , ,
quanta alii; & hoc iuxta aurium dispositionem & integritatem, aut defectum earundem. Manna in deserto totum sapiebat omnibus illud comedentibus, sed nihilominus differenter,iuxta diuersitatem appetituum
210쪽
eorum, qui Illud sumebant; nunquam tamen totaliter &iuxta omnersapores suos sapiebat, quia plures & differentes habebat sapores, quam
essent varietates gustuum filiorum Israel. Theotiine, in caelo videbimus & gustabimus totam diuinitatem, sed nunquam ullus beatorum, nec omnes simul, eam videbunt, aut gustabunt totaliter. Infinitas diuina semper in infinitum plures habebit excellentias, quam nos virtutem, & capacitatem habere possimus ad eam adaequale videndam. Adiade, nos inexplicabile & ineffabile habituros gaudium cognoscendo, quod desiderio cordis nostri satiato, & cumulate expleta eius capacitate in fruitione boni infiniti, quod est Da us infinite adhuc in illa infinitate supersint videndae, & perpetua cum jucunditate possidendae perfectiones, quas Diuina Maiestas intelligit & videt, unaque& sola comprehendit. Ita, nullus piscium, licet gaudeant incredibili magnitudine
oceani, omnes in aris plagas natando vidit, neque suas squaminas in omnibus eius aquis madefecit aues eodem modo, quae ad libitum penavastitates aeris exultant volantes, non omnes aeris regiones perlustrarunt, imo ne ad supremam quidem illius volando pertigerunt. Theotime, nostri spiritus qui ad libitum, & iuxta omnem voti sivi latitudinem in oceano castesti natabunt; & in aere diuinitatis perpetuo volitanter , visu tam infiniti aeris, & intuitu tam vasti oceani, qui eorum alis mensurari non potest) laetantes exultabunt & hoc, absque ulla exceptione deque abysso infinitar diuinitatis gaudebunt. Nihilominus nunquam poterunt suam laetitiam adaequare infinitati diuinitatis, quae semper remanet infinit infinita, superans omnem creatam capacitatem. EGquidem circa hoc obiectum beati spiritus duas ob causas haerenta quasi attoniti; PRIMA est ob infinitam perfectionem, quam contemplabuntur; SE CYNDA autem ob abyssum infinitatis, quae adhuc restat videnda in illa ipsa pulchritudine . ODEus, quam admirabile est illud quod vident i sed , admirabilius id , quod non videbunt i & tamen, Theoti ine, sanctissima pulchritudo, quam vident, chm sit infinita, ita persecte explet, imo & cumulat & superabundare facit eorum gaudium, ut nihil amplius requirant, sed contentissimi sint loco & dignitate, quam tenent in caeso, idque ob venerandum amabilissimumq; pro uidentiae diuinae, quae ita ordinauit, decretum. Conuertunt enim novi titiam.