장음표시 사용
281쪽
nolunt insinlistae, sed infiniti
piam redactae in parietinam, tam miserabiliter super lignum crucis dea. formatum, imo&destructum fuit: veni ostende faciem tuam, sed ecce ego, video illam nunc, nunc inquam, te illam mihi non monstrante, vi deo, sed tunc R illam videbo ego, & tu mihi illam ostendes: quia tu videbis, e sto & ego ipse te videam. Fac me auscultare vocem tuam , nam ego illam meae volo socrare, sic facies tua erit decora, ct vox tua comprimis grata. O qualis suauitas nostris cordibus, ubi nostrae voces voci Saluatoris unitae N permixtae participabunt infinitam laudum dulcedinem, quas dilectus filius hic decantat aeterno suo Patri l ,
De Fumma laude , quam DEVS si bi ipsi attribuit, is de exercitio
beneuolentia, quod in ista facimus.
Mnes actiones humanae Christi Saluatoris sunt valore& merito infinitae, ob personam eas producentem, quae est ipse D a v s una cum Patre, & Spiritu sancto. At non ideo sunt natura & essentia infinitae: nam sicuti existe
tes in quopiam conclaui, non recipimus lumen iuxta
magnitudinem claritatis solis, qui illud diffundit, sed secundum latitudinem & longitudinem fenestrae, per quam sol illam nobis communicat; ita actiones humanae Saluatoris non sunt infinitae, quamuis sint infiniti valoris, esto eas eliciat persona diuina, non tamen elicit iuxta extensionem suae infinitatis, scd secundum magnitudinem finitam suae humanitatis, per quam illas elicit. Atque ita sicut actiones humanae Christi Saluatoris sunt infinitae nostris collatae, sic finitae stint . si comparentur cum essentiali infinitate diuinitatis : sunt infiniti valoris, aestimationis, & dignitatis, eo quod procedant a persona, quae est D Eus: sed essentia & natura sunt finitae, eo quod DBus eas faciat secundum naturam,& substantiam humanam, quae est finita. Laus igitur, quae procedit ex Saluatore, qua est homo, cum omni ex parte non sit infinita, non potest usque quaq; adaequare magnitudinem. infinitam diuinitatis, cui illa est destinata. Et ea est causa cur post primum admirationis velut quendam animi raptum, quo invadimur quando deprehendimus laudem quampiam
282쪽
ita gloriosam, qualis est illa, quam Saluator desert Patri non intermittamus recognoscere diuinitatem esse adhuc infinities laudabiliorem
quam laudari podit vel ab ab omnibus creaturis, vel ab ipsamet humanitate filii DEI. Si quispiam laudaret solem ob amplitudinem luminis, quo magisse attolleret versus eum ad laudes ei deferendas,eo illum laudabiliorem deprehenderet, quia nimirum maiorem semper, ac maiorem conspiceret splendorem. Quodsi ista pulchritudo luminis, prouocat alaudarad cantandum , valde probabile est,) mirum non est, si cantent eo
clarius, quo altius volant, attollentes se pariter, & cantu, di volatu, usq; dum non potentes fere amplius cantare, incipiunt descendere non so- Ium corpore, sed etiam tono, remittentes sensim tum volatum, tum vocem. Ita, mi Theotime, qua mensura per beneuolentiam asce dimus versus diuinitatem, tum ad tollendas voces, tum ad audiendas laudes, videmus quod D a v s sit omni laude semper maior & superior. Et tandem cognoscimus non posse eum laudari, ut meretur, nisi a se ipso ,
qui solus potest digne adaequare suam bonitatem per supremam laudem qua ipse solus pollet. Tunc , Theotime exclamamus dicentes: Gloria Patri, ct filio, ct stiritui sancto: at ut intelligatur non esse gloriam laudum creaturarum, quam per istam vocis eiaculationem DEo optamus, sed gloriam essentialem& aeternam, quam in se ipso continet, per se ipsum, de ipso, & quae est ille ipse, adij cimus: Sicut erac in principio, ct nune, ct
semper, ct in saecula Iaculorum, Amen. sicut etiam cantando dicimur rin aeternum glorificetur DEus gloria. quam habebat ante omnem cre turam in infinita sua aeternitate, & in aeterna infinitate ,' ea denique do causa adiungimus hunc versum, G LOR I IE, cuilibet psalmo, cantico, iuxta consuetudinem Ecclesiae orientalis, quam Sanctus Hieronymus ,
ut Papa Damasus in occidentali stabiliret, rogauit, ad protestandum omnes laudes humanas,& angelicas esse nimis humilas ad digne laudandam diuinam bonitatem ,' quae ut digne laudetur, oportet ut ipsa sibi suasit gloria, sua laus, &benedictio. o quae complacentia, quae laetitia illius animae, quae auet desiderium suum videre expletum, eius si quidem dilectus semet laudat, sibi benedicit. se ipsum infinite magnificat Verum hac eX complacentiata . rursum nascitur nouum desiderium laudandi: vellet enim cor laudar
283쪽
hanc tam dignam laudem, quam D a v s sibi ipsi attribuit,ei gratias agendo quam posset profundissime, & iterato omnes creaturas in suum iu cursum reuocando ad una secum glorificandam D A I gloriam, benedicendam benedictionem infinitam, & laudandam laudem aeternam; ita ut per reditum & repetitionem laudis supra laudem, veIut pignori sedaret inter complacentiam & beneuolantiam in gloriosissimo amoris labyrintho, totus quantus absorptus in hac immensa dulcedine, laudando summo quo fieri potest modo diuinitatem, quae nunquam sufficiente laudari potest, nisi a semetipsa. Et quamuis principio anima comprimis amorosa visa sit existiinasse, quod posset sat laudare D sv M suum,
tamen rediens in seipsam, protestatur, quod nollet, se posse satis eum laudare,sed velle se morari & gradum sistere in humilliola complacentia, eo quod videat diuinam bonitatem ita infinite laudabilem, vi nuuquam satis laudari possit, nisi a sua propria infinitate.
Hic, re sic se habente, raptum cor in admirationem cantat canti- cum sacri silentii. Diaeis Aym-D EUS in Mon. Sic enim Seraphin apud
Isaiam D sv M adorantes & laudantes, ἀμό- acu sel sane faciem , oedualus selisianepedes. & duabus volabanti hoc facto confitentes, 'quod
neq; eum bene considerent, neq; benὸ illi seruiant. Pedes enim supe a quos ambulatur, repraesentant seruitium: ideoq; volant duabus alis per continuum motum complacentiae, & beneuolentiae, quindi amor eorum accipit suam quietem in dulci hac inquietudine. Cor hominis nunquam est tam inquietum, quam quando impeditur motus, per quem se extendit, redigit restringitq; continuo in a gustum, t& nunqam ita tranquillum, quam quando liberos habet motus, ita ut eius tranquillitas sit eius motus. Porro idem est de amore Seraphin, & omnium straphicorum hominum: nam is suam habet quietatem in continuo motu complacentiae, per quem trahit D EvM in stia, velut eum restringens & beneuolentiae, per quem se extendit, &D ε v M vibrat. Amor igitur hic vellet libenter videre admiranda infinita
honitatis D si,vertim istius desiderii alas replicat super faciem confiten, se non posse,quod prosequitur adipisci. Vellet etiam deferre dignum aliquod seruitium,sed desiderium illud replicat supra suos pedes,confitens non posse se ultra progredi, nihilq; aliud sibi restare, praeter duas alas, coia placentiae, di beneuolentiae, per quas volat,& in DEvM se attollita.
284쪽
Descriptio Neologiae Mustiea, qua nisil aliud en,
V o sunt praecipua amoris nostri erga D av H exe
Perillud intimε afficimur erga Dauri, & erga id omne quod amat D sus; per hoc Daci seruimus& exequimur id quod nobis praescribit. Illud nos iungit bonitati diuinae; hoe facit, ut eius volunta-6 tem exequamur; unum replet nos complacentias beneuolentia, orationibus iaculatoriis, votis, suspiriis, S omnis generis ardoribus spiritualibus, inducens nos, ut nostrum spiritum Diuino iungamus, & velut unum cum illo efficiamus, alterum producit in nobis so-
285쪽
l t i ri deeretum, firmitatem animi, & feruens ac inuioIabiIe studium DEO,& exequendi omnia eius mandata ἔ&insuper ad lania Di . ucam, gi a tum habendum, aPprobandum, & ambabus ulnis ampIe-etendum omne id, quod procedit ex diuino beneplacito; unuin item facit, ut In DE O nobis complaceamus; alterum autem, ut DEO PIa- ccamuc. Pcrvnum concipimuS, per alterum producimus, per unum D Eu M super cor nostrum colincamus, ut insigne amoris, ad cuius nutum omnes nostrae affectiones se dirigunt; per alterum autem super brachium eundem ponimus, velut gladium dilectionis, Per quem exequi- . . mur actiones&opera virtutum. Porro primum exercitium principaliter consistit in oratione: in qua tam muIti di tam diuersi motus interiores inueniuntur, ut omnes nullomodo possint exprimi, non solum ob multitudinem, sed eorum naturam & qualitatem, quae cum sit spistualis, valde est tenuis & exilis,& propemodum impcrceptibilis a nostris intellectibus. Sagacissimi optimeque instructi eanes in investigandi inseris errant persaepe, Perdentes vestigia & odo rem ferarum, propter v rietatem astuum, quos & maxime cerui exercent . Omnes in partes dum ab insequentibus canibus premuntur, declinantes, & alios fatigati ipsi excursu, ceruos suo loco substituentes, & mille alias astutias exer-eentes, ut & venatores di canes eridant. Sed N nobis frequenter eue nit. vi cor proprium effugiat visum & notitiam nostram. Et hoc ob infini tam diuersitatem motuum, per quos in tot, tantaq; celeritate se agit i gyros, ut eius OmneS err e S nec uignosci, nec caueri valeant. D sus solus ille est, qui per infinitam suam scientiam videt, explorat, perscrutatur,& penetrat omnes spiritus nostri maeandros, ut ce-
conforrWa ess, ta nonpo/ero - eam. Certe si nostri intellectus pleni varietatis suaru in actionum vel Ient instituere reditum super se ipsos per reflexionem, intrarent labyrinthos, ex quibus dubio procul non reperirent exitu in. Et profecto si cogitare vellemus quales semper essent nostrae cogitationes, quales item consideratione=; attentio huiusinodi esset intolerabiIis , audire ite omnes nostras visiones spirituales, discernere quod nos discernunus, recordari quod recordamu , essent volumina & in
286쪽
aut petitione alicuius boni, suis ante DruM per Christi fideles, sicut S.
Basilius nominat sed sicut Sanctus Bonaventura, quando dicit ORATIo--Μ, loquendo generaliter, comprehendere omnes contemplationi actus; vel, sicut S. Gregorius Nissenus, quando docebat ORATIONEM esse colloquium comterfationem animx cum D so ; vel certe sicuti S. Chrysostomus, quando aiscrit orationem esse sermocinationem cura Diuina Maiestate ; vel tandem sicuti SSi. Augustimis,&Damascenus; quando dicunt orationum esse mentis in DEuΜ eleuationem. Quodsi oratio est colloquium, sermocinatio vel conuersatio animae cum DEO, per eam igitur loquimur DEO, S DEus reciproce loquitur nobis, aspiramus ad illum, & in illo respiramus, de vicissim spirat in nobis,& respirata
sed quibus de rebus sermocinamur In oratione quod est subie- mim N argumentum mutui nostri sermonis Theotime, non est sermo nisi de Deto, nam qui posset alius institui sermo & corioquium ab amore, quam de Di LECTO J Ideoquet oratio & Theologia mystica, non sunt nisi res una. Vocatur Theologia, eo quod sicut Theologia speculatim habet D Euri pro suo obiecto. haee etiam non nisi de Din loquitur. Tres tamen inueni fur ditarentiae r L est, quia Theologia speculativa tra, ctat de DEO, qua mus est ; mystica autem de eodem loquitur qua stim: me est amabilis, id est, illa respicitdiuinitatem supremat bonitatis; a haec supremam bonitatem diuinitatis II. Speculativa tractat de D Eo cum hominibus & inter homines; sed mystica loquitur de DKo cunia D s o, & in D x o ipso. II i. Speculativa tendit ad eognitionem DEI ;Mustica autem ad ipsius Dar amorem, ita ut illa efficiat suos discipulos sapientes , doctos, quin & Theologos; sed haec efficit suos ardentes de affectuosos Da I amatores & studiosos , imo &Philotheos, &Thco- Philo ' ' . Porro vocatur mystica, eo qu6d conuersatio in illa sit secreta, Re in ea inter DauM N animam nihil dicatur, nisi iunctis condibus 8 unitis animis, per communicationem incommunicabilem omni alii, praete
287쪽
illais,qui eam instituunt Sermocinatio amauissim ita est singularis, e
nemo intelligat praeted usios amantes. Q. Grmio Aisebat aniatrix se cra,cue ror meum Pgriae. Ecce viti cla-meuae quuar cquis diuinaster sponsam hanς dormientem, loqui cum suo sponso p At ubi regnar amorinon opus effexterno stre Pitu verborum,nuque usu sensuum ad audiendum, di collo quendum ad inuice---
In summa,Oratio & Theologia mystica non ess aliud, quam con uersatio, Per quam anima amantis cum D E o, de amabilissima eius bonitate loquitur, ut se illi uniat, & quam potest arctissitne jungata se Oratio, ob varietatem & multitudinem sapidissimorum gusti um, delicarissimarumq; suaustatum, quas exhibet ijs, qui eam studiose adhibent, dicitur M A N N Ar at secretum eo quod ante vIIam scientiae claritatem In solitudine mentali cadat, ubi anima omnino sola cum DE solo agit est dici potest de illa, i a Venaeis indestrium,sicin Sirruiasm
etiam desiderium secreti incitauit ad faciendam supplicationem suo
lastis amatrix vocata est TvRTu Rν auis, quae amat habitare in loci umbrosis & solitariis bis quibus sylvestrem suum cantum non adbibe nisi in gratiam unio sin emnparis: cuivelbianditur , qtramdiu vivit ille r.el tacta desiderio iIlius, eum desset post mortem. Eam ob rem in cantico diuinus Iponsus, & caelestis sponsa suos amores per continuam sermocmationem repraesentant. Quod si eorum amici & amicat subindeL . curante eorum colloquio,quippiam sermonis inter se agitant, hoc fi quasi furtiue; cauent enim studiose ne turbent collo ium. Ea de causi Beata Mater Theresia de Issu, in principio siuorum cum D so familia riorum sermocinationum , plus experiebatur prosectus in locis & mysteriis, in quibus Dominus magis solitarius fuerat, ut in horto Olivetia& quando sedens ad fontenr solus praestolabatur Samaritana: videbatue enim illi, quodsi esset sola cum soIo, citius admittenda esset ad erus pra sentiam. Amor, negari non debet, desiderat secretum quamuri amantes nihil habeant, quod exigar secretum, tamen illis volupe est dic re i quod cogitant, secreto. Et quid an nisi fallor, ideo hoc facitin quia nolunt nisi pro se ipsis loqui ; unde si id. quod gerimvmenteta, voce elata uiserunt, crissimam id minimo esse Pro se solis: quia nimirun
288쪽
res communes non enunciant modo communi, &consueto Inter alios; at modis quibusdam singularibus,qui non nisii specialem exprimunt affectionem : per quam loquuntur quidem idiomate amori communi quoad verba , verum quoad modum & pronunciationem, ita est singulare, ut nemo, praeter amanteS, illud intelligato Nomen A M I C I in communi pronunciatum, non magni aestimatur, sed secreto elatum & in aurem insusurratum mira quaedam designato Et quo secretius effertur, eo eius significatio est amabilior. Ο, quae& quanta est differentia interiaidioma seu locutionem antiquorum diuinitatis amatorum, Ignatij v. g. CyprianL Chrysostomi, Augustini, Hilarij, Ephrem, Gregorij, Bernardi, &inter illud, quo utuntur Theolagi minus amantes' Vtimur quidem eorum verbis, sed non eo igne charitatis incensis, & suauitatis sacchato conditis, quo illorum Gant, sed frigidis & sere grati saporis ex-
Amor non sola loquitur isngua, sed oculli, suspiriis,& externa corporis constitutione, imo ipsum et silentiu & taciturnitas ei loco est verboru.
eoe-ρviata Maia sua. dicebat desolatum cor inhabitantium Hierusalem.
de propria sua ciuitase. Viden Theotime,quod silentium amantium aiasietorum laquitur per pupillam oculorum & per lachrymas Equidem in Theologia mystica principale exercitium est loqui D s o, & audir D s v M loqstendem in intimo corde. Et quia coIloquia huiusmodi sunt per maximὸ secretas aspirationes&inspirationes, ideo vocamus ea si- sentis colIoquia; oculi loquuntur oculis, & cor cordi, & nemo intelligit quid dicatur, nisi ipsi soli sacri Amantes, qui loquuntur De meditatione , qua eu primu gradus oratιontis, vel Theologia
Erbum hoc valde est in frequenti usu in sacris litteris: & g taliud non denotat, quam attentam & saePiuS iteratam cogitationem aptam producendis affectionibus, aut bonis,
aut malis. In r. Psalmo homo dicitur beat- ω eώ- Uoianis m lege Donum est: in legem- -ἀratur He ac nocte , at in z. Psalmo quaeritur quate fremuerant genter, o toruo modu- -
289쪽
ἐαaniat MeditatIo Igitur instituitur in bonum & malum finem, vel fimpliciter ad bonum, de malum. Quia tamen in Scriptura Sancta vocabulum MEDITATIO, communiter accipitur pro attentione, quae adhibetur ad res diuinas, ut quis excitetur ad eas amanda ; ea communi
Theologorum consensu accipitur in bonam partem; sicut & nomen Αngeli & Zeli, & contra vox stulti, & Dae inonis infamis facta est: ita ut nunc quando nominatur nomen meditationis, non intelligatur alia, quam quae sancta est, & inchoatio Theologiae mysticae. Porro omnis meditatio est cogitatio, sed non omnis cogitatio est meditatio: persaepe enim inclusas animo gerimus cogitationeS, quibus mens nostra absque ulla designatione de praetensione se applicat pe inodum simplicis occupationis animi: S hoc fere ad eum modum, quo videmus communes muscas huc & illuc volitare super flores, nullum inde reserentes commodum. F t species ista cogitationis quamuis sit at- τςnta, non gaudet, nec gaudere potest nomine meditationis, sed simpliciter vocanda est cogitatio. Subinde perquam attente cogitamus rem aliquam, ut eius causas, effectus, qualitates addiscamus: & cogitatio ista vocatur studium, in qua mens, velut volucrae, alio nomine scarabaei, qui volitant super flores & folia sine distri mine, eaq; deuorant di m ciburet
conuertunt. Verum quando cogitamus res diuinas non ad eas perdiscendas, sed ut erga eas afficiamur. &hoc vocatur meditari, &exercitium hoc meditatio: ad qua mens nostra non ut musca per simplicem animi occupationem, neq; ut dictae volucrae ad comedendum. st rachumq; ijs replendum, sed, ut sacra apis, huc & illuc pergit super flores mysteriorum ad extrahendum mel diuini amoris. Sic complures Endymiones semper sunt applicati aliquibus inutilibus cogitationibus, vix scientes quid, vel de quo cogitent, &quod est admirabile, ad eas non attendunt, nisi per inaduertentiam: Vnd vellent se nothhabere tales cogitationes. teste illo, qui dicebat: --
pationem comprimis laboriosam replent se vanitate, non potentes resistere curiositati. Verum enimuero pauci sunt, qui serio se applicent ad meditandum, ut cor suum accendant igne caelestis amoris. In sum naa, cogitatio & studiu in fiunt de omni genere rerum t sed meditatio vide ea hic di nunc loquimur, non respicit nisi obiecta, quorum conside-
290쪽
ratione effici possumus boni & deuoti. Atque ita meditatio res alia non est, quam cogitatio accenta, re iterata, vel retenta voluntarie in mente. ad excitandam voluntatem, ut sanctis Ac salutaribus assectionibus, &so lidis animi decretis statuendis instet. Sacr e paginae mirabili certὸ de excellenti similitudine expIicant in quo meditatio sancta consistat: Rex EZechias volens in suo cantico exprimere diligentem & attentam consideratione in , quam instituit de
- γ quia, chare Theotime, si unquam aduertisti, pulli hirundinum V δε- valde aperiunt rostrum, quando pipiunt; contra, pipiones seu columbae inter omnes aues, suas mussiationeS seu gemitus clauso rostro faciunta, voluentes suas voces in gutture, di Pectorc, re tamen nulla foras prodeunt e . . nasi paruo quodam murmure & strepitu , seu raucata . resonantiata. Et hic quidem exiguus strepitus iis seruit pariter ad suos dolores, S amores exprimendos & declarandos Ezechias igitur ad ostendendu in medio suarum molestiarum se instituere compIures orationes vocales, clamas inquiebar, sicu flu/- ώπιν---, aperiens os ad emittendas permultas voce&lamentabiles ante DE v Μὴ & ex parte altera ad testificandum, quod etiam adhiberet sanctam orationem mentalem, meditabor is columba voluens Zc vertens cogitationes meas in corde meo per seriam considerationem, ut me excirem ad benedicendam supremam D s i mei misericordiam qui me retraxit de Portis mortis, miser.us mearum miseriarum. Ita dicebat IsaiaS, , em- u si Fomnes,et quasi iam meditante, ---. Rugitus Ursorum Te feruntur ad exClamationes, per quas cIamatur in oratione vocali, gemitus autem columbarum ad la ctam meditationem. Verum, ut sciatur, quod columbae non soliam, o currentibus occasionibus tristitiae, gemunt, sed etiam amoris S laetitiae, sacer sponsus describens ver naturale , ad exprimendas jucunditates regratias veris spiritualis, μου , inquit, T--- -- a My m sterra nostra: qui animirum tempore verno incipit amore incalescere. quod testatur per suum sylvestrem cantum , quem serpius reiterata, oc statim postr
dulcas eΠ, facies tuis decora matri ac grano . Vult dicere , Theotime , anu
mam deuotam sibi esse gratam, quando ea se praesentat ante illun , de
quaado meditatur, ut incalescat sancto di spirituali amore,sicut faciunt