장음표시 사용
451쪽
aliquod p earum,sed ad sortitudinem & virtutem auxilii gratiae dia
nae manifestandam. Tandem aduerte , nos non solum non debEre
inquietos fieri, de turbari in nostris te litationibus & infirmitatibus, sed . potius gloriari, quod infirmi simus, ut virtus diuina sit in nobis, s stentans nostram infirmitatem contra conatus adueris suggestionis detentationis. Nam gloriosus hic Apostolus infirmitates vocat suos motus inutiles, & stolones,seu, quod idem est, stolidas fruticationes ins quitatis quas sentiebat, de in illis gloriabatur, eo quod, etsi eas sentiatret ex sua miseria,easdem tamen vincebat Dar misericordia. Certe, ut supra dixi, Ecclesia condemnauit errorem quo dam solitariorum, qui dicebant nos in hoc mundo posse perfecte libe-. rari Ae eximi a passionibus irae, concupiscentiae, timoris, & aliis similiabus. Vult Daus nos habere hostes, vult idem ut eos generosὸ repeti mus. Vivamus igitur magno de excelso animo, inter utramque Diuianam voluntatem; toleremus cum patienti , quod inuadamur, cone
murque magna cum strenuitate nos inuadentibus resistere. Euomodo unire debeamus nostram voluntatem D EIvoluntati in permissione peccatorum.
E US summe odit peccatum, de nihilominus illud sapienter permittit quo facto de sinit creaturas ratione praeditas iuxta conditionem suae naturaenere; de bonos commendatione reddit digniores; dum potentes vio are legem, minime eam violant. Adoremus igitur& benedicamus sanctam istam permissionem. At, siquidem prouidentia diuina quae permittit peccatum, illud infinite odit, nos quoque cum illo id detestari, & odio plusquam Vatiniano prosequi oportet, desiderantes totis viribus, ut peccatum permissum nunquam euadat in commissum: & conformiter operantes huic desiderio, noctotos adhibendis remediis, quae ortum, progressum de regnum prohibeant, impendamus. Et hoc ad imitationem nostri Seruatoris,qui non
cessat nos exhortari ad pugnam, promittere victoriam, minari poenam, prohi-
452쪽
prohibere lapsum, praeelpere custodiam,&optima quaeque In Irare reis
media, ut quantum fieri potest voluntatem nostram auertamus a pece to, salua tamen ex parte illius libertat Verum commissis iam peccato, quicquid possumus, tentemus ad illud quamprimum eliminandum: quod faciendo imitabimur Christum Dominunia, qui dixit Carpo, ut iam aut , notatum est, si esset necesse , denuo mortem libenter subiturum, vel ad unicam solum ani-inam liberandam a peccato. Quodsi peccator permaneat obstinatus In suo peccato, ploremus, Theotime, suspiremus, & pro eo preces la damus eum animarum nostrarum Saluatore, qui cum persiep imo tota sua vita fleuisset super peccatores, & super eos, qui illos repraesenta-hant, tandem in cruce oculos habens coopertos lacrymis, totumquo corpus perfusum sanguine, deflens perditionem peccatorum, mortuus Y feci'. in m viuum tetigit Dauidem,ut passus deliquium,eon- - .
Et Apostolus protestatur, λ-es e restina m. & continuum dolorem
cordi suo,propter Iudaeorum obstinationem, pro quibus optabat an thema esse a Christo, modo veritatem agnoscerenta. Interim, quantumuis sint obstinati peccatores,desperare tamen non debemus de eorum conuersione & salute, sed omni ope eos adiunare, & psis prosequi obsequiis .' nescimus enim an non venturi sint ad poenitentiam, & futuri haeredes beatitudinis Hemat. Felix ille qui dita Actoricere potes sitis proximis, sicut dixit Paulus: ----- NH. - V. 3ἐ
sanguine vestro,quia non intermisi annunciare uobis Dat beneplacitum. Quamdiu peecator manet intra terminos desim: tes spei,potest se emenis dare , semper autem manet, quamdiu vita illi manet. Non oportet prois inde unquam eum reiicere,sed pro eo DEuri orare eique subuenire.ciuta eum eias infelicitas permittit. ..
. . . Sed Gndem postquam fleuimus saper obstinatos, de debitae cha ritatis o mcium eis praestitimis, tentantes an possemus a perditionis b eathro eos retrahere, imitari oponet Christum & Apostolos, id est avertere animum nostram ab illis, re transferre ad alia quae Dat gloriam Bromoueanta . ορον--, dicebant Apostoli ad Iudaeos ,----α β' =
453쪽
m ae emi. Nec enim tantum temporis in illis deflendis terendum est,
ut proprium & requisitum tempus aliorum saluti procurandi subtra- Iiatur. Apostolus certe dicit, se continuum habere dolorem propter perditionem Judaeorum, CONTIN Μ dicit, ad eum modu quo dicimus , omni tempore benedicendum esse Domino: nam hoc nihil aliud si vult, nisi ut frequenter & omni occasione benedicamus. quod glorio eius Apostolus per eontinuum dolorem indicare volebat, dum omni data oces
casione Iudaeorum deflebat insortunium. Caeteri oportet semper Da i nostri iustitiam vindicem,&vltritieem adorare, amare & laudare, sicuti adoramus, amamus, & laudamu eius misericordiam, quia scilicet utraq; est silia eius bonitatis. Nam per gratiam suam nos vult facere bonos, sicut ipse bonus est, imo summe bonus; per iustitiam autem vult castigare peccatum: eo quod illud summe odit: odit autem, quia cum sit ille summe bonus, etiam malum quod est iniquitas, summo odio infestatur. . .e Nota autem, Theotime, pro copclusione, D Euri nunquha mania a nobis retrahere misericordiam ;essi interuenientς aequissima vindicta iustitiae; nunquam etiam nos aliter euaderς. & effugere posse rigorem iustitiae, quam per misericordiam iustisέλntem; &ita*mpe , vel muniens, vel grarum faciens uetus beneplacitum est Adorandus . amandum, aeternaque benedictione depraedicandum . Atquia ita iustus, qui decantat nunc misericordiae laudes pro iis, qui salirandi sunt, idem gaudio exultabita , quando videbit de damnandis sumi vindictam; Beati laeto & alacri atriam approbant iudicium damnationi reproborum, sicuti illud, quod seretur pro alii te electorum; quin AcAnoeli, qui exercuerunt charitatem aduersus mortalec, , i mae cura:& fidei commissi fuerunt, magna perfruentur pace, videntes illos Obstinatos , vel etiam damnatos. Oportet igitur voluntati diuinae acquiestere, & aequali reuerentia 5 dilectione osculari manum dextram cius misericordiae, & sinistram . iustitiae.
454쪽
uomodo puritu indiferentia adpraxin sit deducenda in actio-mbira sacri Amoris.
Xcellentissimus quidam totius uniuersi Musicus, testudinis puliandae scientissimus, intra breue telnpus it auditus secit iacturam, ut ne minimum retinuerit; retinuit autem habitum cantandi & testudinem ita delicate pulsandi, ut omnes, qui eum audiebant, obstupescerent. Verum quia nullam habebat delectationem, neque ex cantu, neque ex testudinis sono, quippe auditu priuatus, non poterat aduertere vllam suauitatem, aut iucunditatem; non amplius cantabat, neque in testudine ludebat, nisi ad recreandum suum Principem, cuius naturalis erat subditus, & cui placere etiam naturali inclinatione studebati Eam autem inclinationem comitabatur infinita erg eum obligatio, & maxime quod a sua iuuentute apud illum educatur sucrit. Quare supra quam dici potest studebat ei placere. Et quando ab eo signum aliquod habebat canticum suum illi gratum esse, non se capiebat prae gaudio. Verum contingebat subinde, ut princeps, ad prObandum amorem amabilis istius Musici, iuberet cantar ; & subito eum relinquens in suo conclaui; se conferret ad venationem: at desiderium, quod habebat ad implenda Domini sui desideria, faciebat, ut . ita attente continuaret suum cantum, atque si princeps coram praesens adesset: esto nullam ipse caperet cantando delectationem: surditas siquidem illum ea priuarat neque ex eo quod cantando placeret Principi , ii quidem absens Princeps non fruebatur dulcedine insignium &artificiosorum accentuum, quos cantabat: in quo ea ex parte imitaba
Certe cor humanum est verus cantor cantici sacri amoris, & illud ipsum est cithara & psalterium. Cantor autem iste se ipsum ordinarie audit, magnumque capit gaudium audiendo melodiam sui cantiaci ; id est, cor nostrum amans DauΜ,degustat delicias amoris, summeq;
455쪽
gaudet amando rem tantopere amanda. Audi, obsecro,Theotime,qindvelim dicere: iuuenes philomelae principio tentant di probant se eantando ad imitandu majores, at ubi se excoluerint, formarint & perfectὸ cantum apprehenderint, cantant propter delectationem,quam capiunt ex suo proprio cantu, cuius melodia & suauitate adeo afficiuntur, ri. sicuti alibi dixi, nimia vi attollentes vocem frangant sibi guttur, momtemque adsciscant: Sic corda nostra in principio suae deuotionis ac fer uoris amant D Euri , ut ei se uniant, grataque se reddant: in eoque . in quo nos aeternum amauit, imitentur: sed paulatim allaesaeia & exerci tata in amore sancto imperceptibiliter mutantur, 3c loco, quo Danuamare deberent ad ei placendum, incipiunt amare propter delectationem , quam habuerunt in ipsis exercitiis sancti illius amoris, sicque ex DEI amatoribus fiunt amatorcs amoris,quem erga Deum habente furit studiosi & amatores suarum arictionum, & amplius non sibi placent it D so, sed in gaudio, quod hauriunt ex cius amore: illoque ipso amore. qua illorum est, & qua in eorum mente est, quaqtie ex ea procedit,co tenti sunt. Nam licet amor iste sacer vocetur opa amor, quia D susper illum amatur, non tamcn desinit esse noster, eo quod fimus aman tes, quia amamus per illum. Et haec est causa & argumentnm mtitatio nis : nam loco,quo amatur sanctus ille amor, qui tendit ad Diues , quia est obiectum amatum, nos eum amamus, eo quod procedat ex nobis, Hai sumus amantes. Quis autem non videt, quod sic agendo non ampliu st D Eus, quem quaerimus, sed quod ad nos ip- conuersi, amamus amorem, Ioco, quo dilectum amare deberemus; amamus inquam am
rem, non propter beneplacitum,& gaudium Detr ; sed propter delectationem & gaudium, quod nos ipsi inde haurimus. Hic igitur cantor, qni In principio Deto, & propter D su Μ cantabat, nunc magis cantat sibi ἔpsi,& propter se ipsum, quam propter Diu M: & si delectatur cantando non est tam ad delectandas aures D Ei, quam ad suas demulcendas. Si quanto canticum amoris diuini excelIentius est aliis omnibus, tanto etiam magis illud amat, non gratia quidem excellentiae diuinae,quae lauis datur, sed gratia accentus &suauitatis ipsiusviat cantus, qui. i i di est illi delicatior & aratior.
456쪽
Modvi cognoscendu mutationem in subiecto huius sancti
Robe id cognosces, Theotime: nam si mystica ist a philomela cantat ad placendum D Eo, cantabit, ne dubites, camisiam quod gratisiununa sciet esse diuinae proludentiae; verum s cantet ob desectationem, quam ipsame capit ex melodia sui cantus, no cantabit canticum. quod' acceptius est bonitati diuinae . sed illud, quod magis illi arridet, de ad suum facit gustum. Ex duobus canticis, quorum quidem utrumque diuinum est, fieri poterit, quod unum cantabitur, quia diuinum est, & alterutri, quia gratum & acceptum est cantanti. Rachel, MLia aequaliter sunt Patriarchae Iacobi sponsae & uxores, at earum una . amatur solum qua sponsa & uxor, altera autem, qua insuper speciosa. Canticum est diuinum,sed motivum, ob quod cantatur; est delectatio spiritualis,quam intendimu, & praetendimus. Videsne dicetur cuipiam Episcopo) quod D sus velἰt, reis canticum pastorale suae dilectionis cantes in medio gregis, quem in vi arue sui sancti amoris tibi tribus iteratis vicibus commendat pascer , id iue in persena sancti Petri, qui pathorum fuit primus Quid resipon-dcbis mihi λ sorte quod Romae, quod Parisiis maiores sint deliciae spirituales,& quod iis in locis exerceri potest diuinus amor malori cum suauitate. O mi Dausi non igitur est ad tibi placendum, quod homo hic vult cantare, sed ad capiendam desectationem, quam inde quaerita. Non in es, o Daus, quem quaerit ex amore, sed gaudium, quod ab exercitiis sancti amoris capit. Religiosi vellent cantare canticum Pastoruna N Parochorum,& qui itincti sunt matrimonio, Religiosorum, ad melius, ut dicunt illi, seruiendum Sc amandum DEu M. Hemi vos ipsos, amici mei. deeipitis, ne dixeritis, vos voto vestro fossi intendere melius seruire, & amare Dauri: non , non profecto id agitis ad meliora seruitia Dio exhibenda, sed propriam vestram delectationem augendam magis, quain D si beneplacitum. D si voluntas aequὸ est in i 'firmitate, & fete ordinarie magis, quam in sanitate. Quod si nos magis amamus sanita-
457쪽
rem, ne dicamus id esse ad D εο melius seruiendum; quis enim non videt nos quaerere sanitatem in DEI voluntate, & non voluntatem DEI in sanitat Difficile est, fateor , diu intueri cum voluptate pulchritudinem speculi, & non se ipsum in eo contemplari, & forte difficilius non sibi complacere, scipsum in eo respiciendo. Verumtamen est differentia inter OBLECΤATIONEM, quae capitur respiciendo speculum, quia pulchrum est; & o Au Diu M, quod habetur aspiciendo speculum, eo quod tu te in eo videas; est etiam, sine dubio difficile amare DLuM, & non simul amare oblectationem, quae capitur ex eius amore; multum tamen discriminis est inter oblectationem, quae habetur ex DFo amato, quia pulcher & speciosus est;& inter oblectationem, quae habetur ex eo, quod ille ametur, quia scilicet eius amor est nobis gratus & acceptus. Conandum igitur est, non quaerere in D Eo nisi amorem eius pulchritudinis,& non oblectationem, quae habetur ex pulchritudine eius amoris: Ille ,
qui orans D Euxi aduertit se orare, non est persecte attentus orando: nam diuertit suam attentionem a DEO, quem orat, ut cogitet de
oratione, per quam illum orat: nam illa ipsa cura, quam nos habemus de non habendis distractionibus, saepe magnae distractionis causa est rsimplicitas in actionibus spiritualibus maxime commendatur. Tu vis D suM respicere, serio igitur illum respice. & in hoc sis totus: nam si in hoc te reflectas, & oculos supra te ipsium, ad respiciendum, quem habeas statum, attollas, non amplius ille est, quem resipicis, sed tui ipsiurgestus, & constitutio, imo vero tu ipse es. Is, qui feruenter instat orationi, non scit an sit in oratione, nec ne, quia non cogitat de oratione, quam facit, sed dc DEO, eui illam facit. Qui orando inflammatus est igne diuini amoris, non reflectit cor suum supra se ipsum ad resipiciendum, quid agat, sed fixum 8c occupatum habet in D so , cui suum applicat amorem. Cantor caelestis tantam capit oblectationem ex eo, quod
Da o placcat, ut nullum prorsus gaudium habeat ex melodia suae vocis, nisi quia placet D Eo suo. Quod, Theotime, Ammon filius David Regis tam perdite amarit Thamar, ut crederet se illius amore moriturum, credisne tu illam fuisse, qua amabat Ex hoc illam non fuisse aduertes, quod postqua execrabile suum desiderium expleuit, crudeliter & ignominiose quam primuillam
458쪽
illam a se eiecerit, de abiecerit. Si illam amasset, hoc certe non secisset: nam Thamar semper manebat Thamar: verum quia non erat Thamar, quam amabat, sed infamis cupiditas, quam ex illa praerendcbat & quae rebat; simul atq; adeptus est, quod desiderabat, immaniter, imo bru- taliter illam tractauit & exagitauit ; ergo inlectationis intentio erata quidem in Thamat- , sed amor crat implius delectatione, di non in Thamar. Vnde praeterita delectatione voluisset etiam praetcriparum dico, imo perijsse ipsam Trimar. Vidc bis Theotime, quandoque hominem quempiam, qui DEuΜ, ut apparet, magna cum deuotione orat, & ardet inexercitijs amoris caelestis; at exspecta paululiim, &videbis an sit Dius, quem amat. Heu i simulatq, suauitas& voluptas, quam capit ex illo amore, cessauerit,& ariditas cordis aduenerit, omnia deseret, nec amplius orabit, nisi per modum transeuntis: si autem erat D Eus, quem amabat, quare cessauit eum amare, siquidem D sus semper est Dius ih Erat igitur DEI consolatio, quam amabat, N non D Eusconsolationis. Complures certe non sibi placent in diuino amore, nisi quatenus conditus est saccharo alicuius suauitatis sensualis. Vnde tales facerent libenter, uti faciunt infantes, qui quando eis datur mel super panem, sugunt mel, & panem postea ab ij ciunt. Si enim suauitas i separabilis esset ab amore, relinquerent amorem, & adhaererent suavitati: hinc est, quod sequantur amorem propter suauitatem, qua dum nocxperiuntur, eum non aestimant. Vnde huiusmodi homines multis periculis sunt expoliti, ne vel eant retro deficiente gustu&consolatione, vel
certe ne se vanitatis laqueis, & nugis, quae procul a vero amore dissiliae sunt, irretiant: neue demu mcl Heracleoticu pro Narbonensi accipiant.
Le perplexiiate cordis, quod amans ignorat, an placeat
Antor ille, euius feci mentionem eum factus esset siurisdus, cantando nullam capiebat voluptatem, nisi subinde, quando vitabat suum principem attendere & capere delectationem ex suo cantu. O beatum illud cor, quod amat DEuΜ, nulla inde capta alia voluptate. praeiater illam, quam capit ex D E a complacentia i quodHhli 3 etenim
459쪽
etenim gaudium, aut desectatio, unquam haberi potest persectior, quam
illa, quae capitur ex beneplacito diuinitatis Nihilominus gaudium. quod capimus ex eo, quod placemus D Eo, non est, propriε loquendo, amor diuinus, sed solummodo fructus quidam ex eo decerptus, qui potest separari, sicuti malum citrinum separatur sua malo citrina. Nam, sicuti dixi musicus noster cantabat continue, nulla cx suo cantu hausta voluptate, surditas si quidem impediabat: & frequenter etiam cantabatis, nullo habito signo , quod principi suo placeret ; eo quod
postquam eum cantare jusserar, se subtrahebat, vel ad venationem conferebat, ne minimo quidem capto otio ad eum audiendum, & ostendendum cantum sibi esse graiunt . Tantisper, o mi D sus, dum faciem tuam intueor, velut annSentem, cantum mei amoris tibi esse gratum , quanta repleor consolatione F Quod enim potest esse gaudium, adaequans laetitiam, quae capitur ex eo, quod tibi placeatur Sed quando tu retrahis a me oculos tuos, & amplius non perspicio, nec cxperior dulcem complacentiae fauorem, quam capiebas ex meo cantico, mi Daus, quanto in dolore est anima meat nec cessat tamen te fideliter amare, &amdue cantare hymnum tuae dilectionis; non propter aliquam complacentiam, quam inde capiat, quia nullam inde habet; at cantat propter purum putum amorem tuae voluntatic.
Visias est puerulus quispiam aegrotns laeto vultu, sed incredibili, fastidio id omne comedens , quod mater ei porrigebat: & hoc solummodo ex desiderio Matri satisfaciendi. Et tunc nullam omnino delectationem habebat in cibo, sed id non erat absque alia delectatione , longe suauiori & acceptiori, quae erat placere matri, eiusque 3 oluntati facere satis'. Alter item puer, qui non visa praesente matre, pro Pt Crso Iam notitiam, quam habebat eius voluntatis, sumebat omnia quae illi ex parte & nomine matris adferebantur, comedebat non solum absque ullo gustu, sed etiam absque ullo omnino gaudio, quaa neque animum. comedendi, neque gaudium ex matris praesentia habebat, quia praesens non aderat, sed simpliciter comedcbat, ut matris voluntatem adimpleret. Sola satisfactio, quae habetur ex praesentia principis, vel al cuius personae, quae arcte amatur, vigilias, dolores, sudoresque reddit suaves
di delicatos, periculaque quantumuis in oculis posita, efficit de sidcra-bi ia.
460쪽
b illa. Nihil autem tristius potest accidere, quam seruite Domino alicui, quem id lateat, vel si non latet, nullum tamen dat signum, quod libi placet, vel resciat, quod in eius gratiam agatur. Hoc in casu amorem potentem elle necesse est, liquidem soluSille se sit stentat sine ullo fulcro, imo & sine spe aliqua, quod aliquando sit futurum, ut ii beata εSic subinde euenit, ut nullam omnino habeamus consolationem in exercitiis amoris diuini, eo quod ad instar surdorum cantorum non audiamus propriam vocem, unde nec frui possimus nostri cantus suauitate; quin, & prater hoc, premimur & vexamur mille terroribus, nec paucioribus strepitibus& astultibus turbamur, quos circa cor nostr in
excitat iuratus nostor hostis ς tu forte non ci tuo acceptus Domino, tum amor forte ect inutilis: quin imo suggerit eum amorem esse fallacem levacuum, siquidem nullam producit consolationem. Tunc autem, The tirne, laboramus non sollim sine delectatione, sed extremo cum tardi o, non videntes, neq; bonum nostri labo ris, neque satisfactionis signum aliquod ex parte illius, cui laboramus. Sed quod auget malum in hoc casu, est, quod mens & summitas rationis nobis dare non possit aliquod leuamentum: nam miser cula superior rationis portio, cum tota sit circumdata suggestionibus, quas inimicus fac ita , est insuper ita constituta, ut de ea videatur conclama tum ,' unde satis negotii habet, dum cattet, ne opprimatur, & ne malo,
quod non vult, consentire cogatur. Paucis, ita Obsidetur, ut nequeat irruptionem aliquam sacere ad liberandam inferiorem portionem animae. Et quamuis non omnino conciderit animo , adeo tamen impetiis tur , ut, etsi sit sine culpa, non tamen sit sne poena: nam pro complemento taedii sui, priuata est illi generali consolation , quae tamen ser Esemper in omnibus aliis mundi malis haberi solet; quae est spes, quod non diu mala ista sint durauira, sed breni finem habitura. Adde quod
cor haerens in timore & taemo spirituali, nonnunquam cadat In tantam impotentiam, ut non valeat de eorum fine cogitare, nec consequenter
apud se stacuere suturum, vi breui a malis liberetur. Fides quidem residens in supremitate mentis aliquid solatii suggerit, dum a iscrit turbas finem habituras, di futurum, ut quietem ali- quando