장음표시 사용
61쪽
minam Atticam & Grajam: de priori enim,
Quod si ergo denarius Consularis status
tur gran Paris. 74 . competent drachmae Atticae gran. 83τ- At vero non sine admiratione totidem praecise grana pro drachma imvenio in statere seu nummo tetradrachmo Attico antiquissimo aeque ac integerrimo,
quem pollideo. in quo ne minimum quidem intertrimenti vestigium deprehendere licet. Nocluis appellant, quod ab una parte alitis huius ii dura exltat cum ramo olivae & literi.
ROE . ubahera Vero caput galeatum Minem ae , Quae Γλαυκοπις Homero dicitur, non ob caelios tantum sed magnos tetrosque oculos. quod in nostro maxime observare jucundum est': unde & alibi eadem Minerva ά- ιν ινρωσι id est. semper intarens toνve, Vocatur. Pen
det hic nummus grana Patis. 3δ3. cujus quarta pars 83i, Permulta quidem alia Graeciae numismista appendi, quae aliquot granis erant leviora, sed manifesta quoque defectus indicia aderant, detrita nimirum, perforata, derasa apparebant. Alexandri Magni nummi drachmales sere superabant 8o. grana. Ejus dem tetr drachma erant gran. Raa. I 8. 3ΙΑ. Noctuae seu Attica tetradrachma gran. 3 18.3 Is. 3I4.3O'. Stateres aurei seu didrachma
62쪽
mores seligendi sunt, non enim ex aevo auctos sed imminutos potius fuisse verosimila est. Mersennus de Mens & ΡOnd. p. 26. aliquot producit numismata Romana re Graeca a se adpensa, in quibus noctua Attica gran. 3Ioz. Alexander M. gr. 32 . S Votus item pag. 2δO. noctuae mentionem fa- Cit gran. 3ir. sed perperam eam pro penta. drachmo sumit, ut scit. drachma proveniat 63. ran. qualem quidem eam, sed falso, statuit. Clarissimus Bernardus invenit drachmarum Atticarum perfectiores gran. Angl. 67. quae faciunt Ρaris. 8 Ir. aureos Daricos, aureos item Ρhilippi, Alexandri M. aliorumque M Cedonum, gr. Angi. a 3 . seu Paris I 637. stateres sive tetradrachma Attica maxima sed rariora gr. Angl. 268. Paris. 326 . Ρrovoco hic porro ad omnes, qui vel tales nummos
ossident, vel saltem quibus ad nummophy-acia instructiora liberior patet accessus, ut
pondus eorum lance examinandi occasionem non omittant, Atticorum inprimis, ne quis diversitatem ponderum Graecorum, pro ratim ne locorum, causetur. Hac enim 1 ola ratione certitudo rei constat. . Tetradrachma haec Attica de cetero satis sunt Obvia, minimeque inter rariora numeranda: hoc unum tamen addam, tria fere eorum ratione aetatis quam
artificio, singularibusque trai circumsta
63쪽
μ S x et ro I. DE PONDERI Bus tiis quadratenus hariolari licet, reperiri v.
nera: antiquissima, quale nostrum est supra allegatum, a Solonis aetate certo haud longe recedens: his successsierunt itidem simpliciora, in quibus tamen tum cultus reliquus tum facies Minervae praeter ordinaria nihil habet.' nisi quod noctua formae quadratae, ut in priori, ut inclusa; sed & haec Phidiae aliorum
que clarissimorum artificum tempora ant eessisse, ex arte mecum judicabunt, qui praestantissimas vetustorumGraecorum adhuc dum superstites scalpturas curioso Oculo contemplati sunt: tertiorum typus est paula Opero. 1ior & elegantior, noctua enim vasculo inmitit, signataque circumstant tria ut plurimum
nomina Praetorum. Ρostremorum nummo. rum aetatem conjicio ex quodam, quem po L.
fideo, ' in quo nomen Themistoclis ante duo alia occurrit; & ne quis putet, diversum hic intelligi ab eo qui Ρersas proelio navali ad SN
Iaminam vicerat, tropaeum quoque navale adjunctum est. Tandem & hoc notari m
retur,tetradrachma argentea reliquorum Graecorum tantum non omnia, stateres etiam aureos didracbmos, ad pondus Atticum olim fuisse exacta, multos etiam ex simplicibus drachmi , at vero ex didrachmis argenteis perpauc ceterum, probe quidem video, omnes in universum, qui scripserunt de ponderibus. Viι-IL IU. ris. IV. Roma
64쪽
Romanis & Graecis, mihi stare adversos, dum Galenum, Fannium, Priscianum, aliosque secuti, octo draehmas Atticas unciae Romanae inesse putant; eos tamen non moror, praeiscipue cum simul videam, quam egregie intortuosis & perplexis veterum aenigmatibus solvendis, Andabatarum modo depugnent; dum quaestionem hanc mere Grammaticam faciunt, nec aliquid statuendum censent, nisi ex aliquo scriptorum veterum probari possit: quod bene quidem se habet, modo id in tanto eorum dissensu liceret. Erit tamen operae
pretium, tricarum atque errotum fontem aperire.. Denarium argenteum Vetustiorem,
quem Consularem nunc vocant, populari quadam ratione drachmae Atticae fullse aequiparatum, supra ostensum est: sed sub finem principatus Claudii, aut saltem circa initia Neronis, octava priorum parte, qui tunc cuindebantur , fuerunt minuti, uti iam in superioribus indicatum est, ita ut octoni fierent ex uncia, quam antea non nisi septem comis plebant. Medium tenebant, incerta tamen
ratione, qui sub Tiberio & Cato, quin & sub initia Claudii prodibant. Dubium hoc vid
tur nonnullis scriptoribus, quod nulla constitutio vel edictum Caesarum hac de re exstat; vide Gronovium de Sestert. l. 3. c. s. sed parata est responsio, imperatores in more habuisse, non sibi sed aliis leges publicas praescribe.
65쪽
ς S xcvio I. DE P.RBE Illus. scribere r quin potius subdole & clam sibi
hanc imminuendi nummi licenriam sumebant, cuius rei memorabile exemplum exhibet Dn. Boigardus, de Monet. pag. 299. ut pote quae non ab Omnibus fuit animadversa, neque enim amplius pecunia adpendebatur, sed nu merabatur. Suffcit nobis hac de re experiαentiam indubiam testari r ut nihil dicam de iis, quae supra de imminutione nummi aurei aeque ac argentei ex Plinio allegavimus, &quae huc Omnino pertinent. Itaque cum deinnarii gravitatis diversae essent, & nihilo secius promiscua eorum cum drachma crederetur aequipollentia, fieri sane aliter haud potuit, quam ut magnae inde orirentur turbae. Hinc frequentes Galeni aliorumque Medicorum querelae, quoties antecedentium formas r mediorum reserebant. Unicum Galeni Ioacum allegare satis erit e lib. 3. C. 3. de med.
compos . sec. gen. Etenim Heras recte faciens omnium pharmacorum pondus in denarios redegit. Crito autem ampelitidem terram. bιtumen, argenti spumam, non pro denariorum pondere scri*fit, sed duas sutilorum minas injiciendas censuit. t Heras pro
dimidiata compositione hujus medicamenti, nimirum emplastri Icesii, singulorum den rios centum posuit. At ab his dissentiunt. qui
de ponderibus 9 mensuris scri erunt, quantum vis delicet mina pondus existat: noηnulli enim sexdecim anciarum use dicunt, quidam νiginti; abs etiam dia
66쪽
filaginem sciunt, Alexandriuam 'onentes II. finiacias pondere, aliam sexdecim, atqui hos quidem adhue terius est. Rerum ex bις qui minam in denarios redigant, aθι centum, alia plurιum denariorum es. confirmant: qum ct unciam plerique septem dena rias O hemissem valere seiunt, alis septem duntaxat, reliqui octo. Hae cum ita se habeant, quot dena riarum minam a Cyιιone pinuam astimare oporteat, inunire sperosiam est. Hos tamen nodos a Galeno nexos, solvere facillime poterit qui a nobis allata probe perpenderit. MuXlmopere autem miror, Galenum alios potius scriptores in comparandis ponderibus Rom.& Gram. constitere, quam suis & manibus oculitque credere maluisse. Sed enim vero commune hoc habet cum plerisque virorum doctorum, qui sola eruditione sibi placentes, satius ducunt cum antiquis scriptoribus late-hrolas semitas sentesque pererrare, quam regiam planamque viam per experimenta a tentem sequi: quasi haec pertineant ad Ioinos nummularios & monetales atque aurifices, qui decoloratas collybo manus habent. Coninfer. Gronov. de Sest. l. a. C. s. circa fin. item lib. 3. L. 3.
Ne vero quis existimet, minam sedeciniunctis aequalem a Galeno alienatam, diversiam esse ab Attica, repeti debet teitimonium Plinii supra memoratum, Medicos fere Attica observatione fuisse usos: ipieque Uronovius l. 3.
67쪽
ιg s acetio I. Da Ρ ONDERI Bus. I. 3. c. 3. hanc ponit re*ulam, quotiescunque alia talento vel minae finitio apud scriptores antiquos deest, pro Attico esse accipiendum. Locus Livii cum experimentis nostris mire conveniens, a multis quidem varie vexatur. sed interdum satis ridicule, certe frustra. Maneat itaque & hic nobis ratum , drach. mam Atticam fuisse aequalem granis Ρaris. 83; . adeoque sensibiliter majorem non solum octava sed etiam septima parte unciae Romanae antiquae. Neque vel Galeni, Fannii, Prisciani, Dioscoridis, Cleopatrae, aliorumque omnium recentiorum auctoritas,vel etiam usus ad hodiernum usque diem receptus, si tuendi octo drachmas in uncia, nos moveat. Quin potius asserere ausim, per monumenta ex antiquitate residua non minus in potestate nostra esse comparationem hanc instituere, quam olim tempore scriptorum modo allega torum , qui ex sola perVersa ratiocinatione ,
nulla suffulti experientia , foede & falsi fue- . runt & fefellerunt. Mina Attica, centum fuit drachmaiarum, unanimi scriptorum consensu. Plinius l. a I. cap. ulli Mna, inquit, quam nostri Munam vocant, pendet drachmas Atticas centum. Fannius e . 'aecipe praterea patrio quam nomine Graii 11ναν vocitant, nostrique Minum dixere priores. Centum haseunt drachma.
68쪽
CA Fur III. rincinunt Pollux, Suidas, reliqui, loco non
Talentum Atticum , T αντον, sexaginta fuitriciarum , seu sex militum drachmarum , iis, em ut supra tellibus. Fannius iterum: Cecropiam superest post bae: docuisse ratentum.
Quod summam doctis pertibetar pondus Atho.
'riscianus i. c. ex eo, quod Livius talenti m Dinerit LXXX. librarum, Seneca vero statuat dem a Sestertia , duo finxit talenta, ma gnum alterum , 8ooO & amplius denariorum, i iterum parvum , 6oOOdenariorum. Sed ta-enti parvi nomen omnibus antiquis est ignotum nec Ut quam apparet, uti testatum facit J.hr. Gron Ovius, Vir eruditi stimus, vas a uelectionis, de Sest. l. 3. c. 3. Magni quidem mentio fit apud Plautum in Curcul. & M Iteli. Terentium etiam in Phorm. Act. φ sic et Virgilius praeterea ejusdem meminit l. 'o'
puto tamen , si hinc duo talentorum genera fingere velimus, idem esse ac si ex eo quod dicitur elephas magnuS, Concludere debeamus, duo elle elephantorum genera. pusillum
69쪽
so Saevio I. Da PonDEM 3 uti alterum, alterum magnum. Negari interim non debet, pusilla admodum exstitisse tale torum quaeaam genera . Homericum videliscet, Siculum, &c. Sed haec Prisciano nihil pistrocinantur , nummi enim non pondera fuer
Drachmae Atticae sexta pars dicebatur Gholus , Naias. Plinius i. a I. c. 43. Eatimque,c Drachma Attica inquit, stex obolos ponderoseis. Eadem habet Pollux L 8. & 9. Frustra
esset , alia allegare testimonia, cum nullus auctoruin veterum contradicat. λ ς, aereolus, sexta pars erat Oboli. Subdas ex Diodoro: Oβολὸν - Αἔξ ιςι χαλῶν , Obolas apud Athenienses sex es areolorum.
Plinius i. c. obolo io chalcos tribuiti Juxta Cleopatram & Pollucem l. s. chalci 'cto obolo obveniunt. Sed secundum Dioscoridem non nisi tres. Adeo omnia sunt incerta, pta primis cum pondera & monetae diversi in talli sed cognomines, interdum soleant inter se confundi. - Septem praeterea Λεπτα Suidas ct lco adscribit. Sed ultra obolum ejusque dimidium pleraque sunt dubia, in eo itaque & nos a quiescimus, concludimusque cum Fannia:
Nam xibiι bis obolove minas, majus νe talento.