장음표시 사용
61쪽
Defensio merciorum Conelli; Trid. m.
VII. Ibidem pag.87. n. IX. is Si uir que sententia eamdem, saltem quoia se substantiam pertiner, doctrinam propugnλt, quo rundamento peculiorum is patronos tanquam corruptelarum lautores triaucimus t Obviae oppositioniis ex iis, quae di Ela sunt, responsio patet . Lamdem reipsa Viri graves pru
,, dentesque sententiam edocent. Recentiorum vero plures in eamdem p . riter sententiam se ire ostentant, quia aliquando in peculiorum abusibus se suiaeque intermiscent has duas voces : necusitatis, Cr licentiae Praelii; , , sed postea ex horum terminorum vel pessima applicstione, vel pingui se interpretatione laxissimas eliciant consequutiones. Quare nos laxitatis diisse cam non omnibus inurimus, sed iis tantum &c. quos in tres classes triis buimus. In prima eos constituo &c. is VIII. Lege quaeso te, quae loci eis. σ Dissert. I. c. a. n. q. pag. 7. dicta sunt, ut evidentissime colligas, adversarios conculcatis omnis honestatis, &veritatis legibus, inique calumniari textus Calaistarum minus sincere ait,tos esse. Et ne te plus iusto detineam , paucis verbis rem expedio. Αuthor Disciplinae Monasti eae transcripsit textus , quibus vel ipsi laxiores C, suistae evincunt, Regulares exactae communitati gravi Ecclesiae praecepto aserim gi. Ex hoc principio ab omnibus Catholicis Theologis communiter ad Gso, demonstrationibus evidentissimis colligit, peculium Regularium proprietatis vitio plenum eta, eo quod nullae sunt Prelatorum ab hocce praecepto dispensationes. Quoniam necessitates, quae allegantur, criminosa Pr, latorum, & subditorum conniventia, communiter Voluntariae sunt, sutiles quoque & chimericae dispensandi causae extant. Calaistarum quorumdam, qui admittentes exactae communitatis praeceptum , secum pugnantes laximisma eliciunt peculii consectaria , anti logias & aberrationes resellit Author Disciplinae Apostolic Monasticae, ut quisque videre potest. IX. Cum haec ita sese habeant, quis unquam in animum inducere sibi potestat, reperturos fore homines, qui imponere auderent, mutilatos adductos esse textus, eo quod transcriptis verbis, quae praeceptum vitae communis demonstrant, allatae minime fuerunt opiniones de dispensatione ab eodem praecepto, cum de his omnibus admonitus lector fuerit Hae arte usi sunt adversarii, ut ipsi impune mutilare textus , & confundere quaesti nem, quae praeeeptum latum ab Ecclesia esse ostendit, cum altera quaesti
ne longe diversa de dispensatione ab eodem praecepto, iacilius possent. Haec Indicasse sussiciat , ut quisque intelligat , RR. Magistros perpetuo a statu
62쪽
quaestionis aberrare, & Theologorum Opiniones in pravum sensum det F. quere. Quod ut mantisius fiat, Theologorum, & Canoni starum sententias, quas allegant in peculii favorem, sub examen revocemus . Nunc apparebit in conspectu univeris Reipublicae literariae quis falsaverit Autherum
AHhον vitae Claustralis citat pra Pecudis Ioa cin Trithemiam. I. Author Uitae Claustralis pag. 328. his verbis allegat pro se Tritheomium is Eo tempore scribebat Trithemius quo Claustralis Disciplina peneis exciderat, praesertim quoad paupertatis votum, tantum sibi authoritatitis vindicantibus Abbatibus nonnullis, &Claustralium Praelatis, ut proprium is Monachis & Religiosis concederent ad arbitrium , bona stabilia Mon se sterii privatis Claustralibus ad usum fructum , & commendam irrevoca ,, biliter tradebantur, & quisque quod annuente, vel connivente Praelato
se habebat, suum esse dicebat e unde nec levis umbra votae paupertatis a se pareret. Hos carpit & sugillat, hos plectit Ze damnat Abbas perdoctus, is ac pius Trithemius: neutiquam vero peculium nostrum , quia σ ipso is mei fortassis habebat , se suis meiataeis Monachis premittebat . Alioquin se quo Gnimo non offendi stit in Sanctorum Patrum scriptis , & Regulisse Peculium Monachis permissum Nonne premiserat Augus Insu Nonne india
is gitaverat Cassianaes Nonne in Regula Benedicti legerat pius ae doctusis Abbas Trisbemius is
'a omnibus tum Theologis lum Canonistis bellam pretilio Monaineo indixit. Cavillationes omnes explodis. Impo iura, quae sibi ab Autiare vita Clauctratis imputatur, antevertens ipse refellit. I. Ioannes Trithemius pius & doctissimus duo edidit opera adversus Via eam Clati ratem seu relaxationem Regularium . Alterum inscriptum Liber lichus de ruina Monastici ordinis. Alterum De proprietate Monachorum
63쪽
Defensio Decretorum Conellia Trid. m.
in quo latebras , effugia , rimas omnes Nummi colarum precludit. pauea ex multis dabo ex hoe ultimo in decem capita tributo.
is D Evolvamus omnes Sanctorum Patrum Scripta Regulas, & numis quam inveniemus Monacho Peculium ullatenus permissum. Omnesse hoe vitium damnant: omnes proprium Monacho prohibente omnes iuis communi vivere renuntiantes saeculo, praecipiunt &c.
. Quaerendum οἱ utram in Abbatis si arbitris eum Monacho, de peculio dispensare. se II. AD hane quaestionem verbis Summi Pontificis in principio huiuet. - operis respondimus .... Quicumque hanc Monasica communita-- ris Regulam violat, proculdubio se extra numerum electorum locat, &o sua se temeritate graviter damnat . . . . Caveat itaque dispensator , ne li- se mites commissionis suae in dispensando necessiaria cum fratribus excedat, se neve infidelis existat, memineritque se misisrum rerum Monasterii esse , is non Dominum. Idcirco scut proprium aliis non potest concedere, ita necis sibi peculium ullatenus usurpare. Distribuat singulis necessaria: nulli vere, is concedat, nee sibi quidem, superstuum. Monachi enim habentes victiouis tenuem, σ vesitum smplicem, his debent esse contenti. ,, is Abbas itaque, qui Peculium Muscho praeter administrationem conces-- strit, Praevaricatorem se Monasticae Reguli Gendit. Nec ullo modo excu-- sat proprietarios fita illa resignatio, qua in Fressique Mosaseriis claves inis Caena Domini ponunt ad pedes Abbatis , animo ad dimittendum peculium is nequaquam resignato. Quid isa svislatis P Putasne Monache vitium pro- is prietatis te pose effugere , si claves peculii tui ad pedes Abbatis itemmi, repetendas posueris ' Qualis est illa proprietatis resignatio, ubi Abbas coeri situr tibi mox reddere quod videris resignasse Non est vera resignatio,i quan
64쪽
is quando voluntas actioni non concordat. O Abba, qui & te deeipis, A se tuos ' Cur Monachis proprium contra Regulam indulges t si III. Respondebis forsan : Non concedo Monachis proprium , sed tantam se Neressaria ad USUM. Si proprium negas , cur curam conquirendi M se nachis quae volunt non amputast . . . Ista ne proprietatis vitio carent is Sed dic mihi. Quis oro necessaria Monachis tuis o Abba disponit 8 Tu ne, is an Cellerarius' Scio quod neuter. Quis ergo dat vestimenta Monachis 'is Hie peculii summa contexitur: vestes sibi Monachi comparant: in amictuis semetipsos curant: quaerere sunt compulsi a Parentibus, & Cognatis unis de vivant. Qui pecunia inter eos abundant vestes sibi necessarias compari rant. Qui autem non habet pecuniam, patitur in Vestitu penuriam h Nulla praeter nomen, & chorum in plerisque communitas, dum unusquis. is que sui ipsus curam gerit. Abbas vero Titulum sne opere portat dignia ,, talis. Alius in communi dat victum Fratribus: vellitum sibi quisque co-
is gitur providere . . . . Quid omnes isos rus Pr aricatores Monasseae Com,, versationis dixerim. Qui Fratribus suis fecundum Repulam, cum possint, in . ,, necessariis non provident, qui eis peculium indulgent, qui Monachis ocea- is sionem Proprietatis praebent . Vae vobis Abbates , oe Praelati Monachorum ,, qui mes Chrisi sanguine redemptas moribus isseris interficitis , qui mo- is nasicam unitatem violatis, qui Regularem observantiam destriatis . Vae in quam vobis vitae Apostolicae desertores I . . . in enim licenter possideatis v
se ipse Peculium, liberare eum Monachis in vitis smili dispensatis. Enim veruis si Regularem observantiam diligeretis ex animo, rantum nefat Monachis nou,, permitteretis o c.
is Contra excusantes proprietatis vitium. D
V. Unt autem nonnulli, qui se Patronos s perpendant Vindiciarum se Vitae Gai stralis Authores vitiorum stulta praesumptione c. se hibent, & qui Monachos severa districtione corrigere debuerant, perditas commiseratione excusant. Contra Regulam Monachis concedunt propria: is & dum oves morbidas per zelum rectitudinis turbare metuunt, commi Dis fas sbi animas perdunt. O AEM nutritor visiorum , Proprietatis scelerat.ε is initu i
65쪽
Defenso Decretorum Conelli; Trid. m.
. iadultor 8 Quid respondebis summu p stori, cum a te oves requi serie is suas. Quid inquam respondebis ex omni parte accusatus, qui Rector ani-- matum positus vitia subditorum tuorum dcbueras arguere, non times se, is laribus fomitem ministrare -- U. Sed dices: Ego Monactis meis proprium non indulgeo, sed necessaria is concedo . Quomodo pecubum audes dicere , quod purae necessitatis est si Quid haec dicis o Abbas Ecce Monachi tui , ipsi sibi vestes cogunturis disponere . Permittis quae volunt suis pecuniis comparare Uae tibi si Ree or Monachorum, qui subditos tuos in Myptum non times reducere, is dum eos proprium ad privatum USUM consentis possidere. . Esl ne hielermo, R R. Magistri, de peculio aut invito Abbate habito, aut de imm derato λἡ VI. Quid mihi excusatisms inepta verba opponis P Numqtiid ratione a Lis norationis Fratribus tuis indvistes Pectilium ρ Monachi ne omnes admisi is statores sunt ' Quid adminifram ' Publica , an privata Si administrantis publica, dispensatio super habenda pecunia ad rationem ossicii tantum liis cita erite si autem administratio non publica, sed privata suerit, posses- is sio pecuniae proprietas erit. Qualis ergo excusatio est Monachorum, nonis ossicialium, qui proprietatis suiωιium NOMINE ADMINISTRATIG. NIS palliare conantur. Quid adminiseratis O Monachi Cai necessaria dia. Donitis ρ Nan ne vobis metipsis Sane dum unusquisque curam sui ipsiqsse gerit, in desideriis carnis suae, nonne Proprietarii estis P Tollire verba ex-
ω cusationis. Deus non irridetur.
is VII. Sed forsitan dicitis: Non est dicenda proprietas, eum ad resgnam is dum est prompta voluntas. Esto . Quando vos ad resignandum quae ha- is betis promptos inveniami Respondcbitis. Ex corde ad resignandum omnia is promptos nos in Coena Domini ostendimus , quando rerum nostrarum is omnium claves ad manus Abbatis nostri resignamus. -- VIII. Quare hoc facitis' in nos Veros Monachos probemus. Falsum in me mihi Abba P r pecui Mm non aufers a Monaehis , qui se
is ad risinandum prompto m ut i Ecce quidam eorum tibi elavis premώ ι. sui custodes in Coena Domini resignaturos se offerunt. Cur illa non - iret,s' Timeo, inquis. Quid times' Monacias timeo . Cur illisa λ Qv - ruam scis , quod non sint e σmmo resignati. Quid ergo Tu auser ab se eis quod resignant μ δε- , & noli considerare animum fictum . Ite
66쪽
. rum times Quid trepidas ' Quid moraris Auser quod offerunt. Et fieis eis non secundum animi sententiam, sed secundum sententiam sermonis. si Non audeo inquis. Quia mala minantur. Quidquid contra me excogita-- re poterunt sacturi sunt, si proprium auferens, consuetudinem eorum inisis fregero. Proprio, quod fieto resignant animo, eis denuo indulgeo , quia
is IX. Videriis nune a m nacti, quid Abbas de resignatione vora sentiat is Quam fictam esse, o vanam nultur norum ignorax. Devi ae maior parris Osrum sitam remnandi usum nec verum habet, nec fictum. Exeujationesti in peccatis quaeritis , qui sub admi rationis vocabulo proprium defensatis.
, X. T Tin detestabile vitium c peculii ) ... si quemquam semel invaserit,
is raro salutis remedia admittit. Asuta sunt argumenta Diaboli. Iati primis Monachum de parva pecuniae summa sollicitans veluti rationabilis, ei se falsos eolores, ob quos vel reservare sibi aliquid ad necessitatem futuramis debeat, vel parare confingit, ut cum se victorem in parvis senserit, ad ma- ω iora paulatim compellere incautum possit: qui enim suecumbit in mini- ω mo , quomodo victor in maximo erit Postquam vero se Diabolus in se omnibus auditum praesenserit, graviora cogitationibus immittit. Conquisiti se enim Monachus aliquot nummis , videtur sibi , quod in eodem Coenobiose diutius non possit consistere Deinceps nulla peculii habetur eonfici nisti ita dum quas pro VIATICO SANCTIORIS VITAE quaerendi non errais ditur ciapa. XI. Haec legat, haec meditetur R. Magister Visae Clauseratis. Post , pinblicum iterum subeat litteratorum conspectum . Scribat, Trithemium non improbare peculium habitum ex licentia ad nutum revocabile , aut titulo admi nistrationis r iactet suam fidiam resignaticinem ad peculium dimitte dum: obtrudat illam ludicram caeremoniam, qua in annos singulos sched iam priori exhibet, in qua quantitatem sui peculii privati exponit. Haec omnia, ut proprietatis velamen propulsat Doctissimus Trithemius . Buccinet nune R. Magister, P. Concinam truncasse Authorum Textus. g. III.
67쪽
Dionysius Carthusianus integro opuscula de Resormatione Claustrilium infmpto, reprobat peculium. Imposura eidem impacta ab Authore Vitae Claustralis.
I. Qua fide Magister Rita Clauseratis in peculii defensorem laudavit Tri- themium, eadem citat Dionysum Carthusianum pag. 333. Primum eidem imponit, quod damnet dumtaxat peculium strictim acceptum , quod pros Nitium appellatur, ρο usum fructum adfert. Deinceps concedit illum propugnasse quidem Vitam communem, non tamen ut necessariam , sed solum ut tutiorem. Antiprobabilista autem noster in causia propria Probabili timimmo Iaxitatem amplectitur, quia inquit Dion ius Carthusianus cimi manam causam nihil iuvat. Quanta sinceritate Carthusianum reserat paucis perstringam. Titulos articulorum describam , ut eosdem quisque legere facile valeat. Si enim, quae pius, ae perdoctus iste Theologus docet, exscribere Vellem , non exiguum conficerem volumen . Uiginti constat articulis praefatum de Resermatione Claustralium opus: ab VIII. usque ad XVIII. peculium ejusque defensores exagitat.
liceat Monachis fabere proprium, aut peculium, σ quid nomine peculii designetur . Ι- Ε positis variis peculiorum generibus satis notis, hoc pacto statum qu sionis proponit. si Porro alii medio modo se habere videntur, qui haben-13 tς cultum de proprietatis vitio, se excusant dicentes, se b bere, non pro-m pyi , sed appropriata, qui de lieentia Abbatis Rut Superioris talia habent, is sequo ad resignandum iuxta Superioris p ζςςptum asserunt praeparatos .is Denique quidam Doctorei eonantur e lς Rς igiosos a proprietatis vitio is e cusare, dummodo Superioribus suis nihil ςςultent, nec sibi eoneessi, is abutantur, & ad prefatam parat, sint sign tionem . Nunc ergo Misen is ter inquirendum o osen naum si qhia in hoc quaestione veritas dicte . . Qua majore perspicuitate e PQ ς ς ςQRtr0Vς sim hanc Carthusanus pote ratὶ Quid resolvit II. I9
68쪽
II. Itque, quoia haline peculium sit Religiosis illicitum, re Sonetae Relia poni vehementer contrarium I Retigisse satus , Non sileae Vita lamentabiliter destructivum, e ' contra Sanctissimorum Patrum , qui ordines infituerunt, rntenrmnem, doctrmam , prohibitionem, iam quantum fons sapientia Verbum Dei is Excel f pro terit demonserabo . Ee primo quod sit confra Seripturam Canonicam, ides eoru risi Concilia in Evangeliea lege
eonteura. Secundo quod sit contω Decreta Generaliam Coneιlioram . Tertia quod se eontra Deraretales δε- rum Amificum. Quarta quod sit contra imtentiones re Praecepta Patrum Sanctorum qui Ordines insiluerant. Ginto quia sis cantra Doctores Scholasticos.
- Quod Religiosum habere peculium, aut proprium D tant Mangeliea Chrisi Consilia. III. Recenset Consilia Evangeliea. Si vis persaeus esset vade, vende omnia eri. Post subdit . Quem his verbis fen=m intenareis Chrisus, ct quomodo intelligenda sint ea , nee eerrius , nee verius scire valemus , nis ex vobis σfactis eorum, quos Spiritu Sancto plenissimos fuisse non dubitamus, videlicet Apiniareum , σ rerum , qui eum Apostolis conversati nosciantur oe. Itaque quod Chrsi intentis his verbis perfectam eonsilere paupertatem OMNE PECULIUM exeludentem, primo ranseat ex eo, quod Aut in Actibus Apostes rum describitur σα Nec quisquam illorum, cui administratio commissa innerat, peculium habuit m. ERROR Autho is Uta Claustralis convulsus a Carthusano. Lege integrum Articulum.
Quod Monachum habere proprium aut peculium sit tantra 'Decreeta Generalium Conciliorum. Tom. II.
69쪽
Quod Monachum flabere proprium, aut peculium, si contra Decretales Summorum Pontificum.
Ωuam diligeian, o inviolabiliter observanda snt Generalium Concilirerem, atrue Summorum Decreta Pontificum.
Gntra quosdam peculium Monachorum periculose, mimperite excusantra.
I. Quoniam in hoc articulo Carthusianus omnia recenset sophismata, quibus Recentiores eludere Decreta solent tum Tridentina , tum Pontificia, lubet nonnulla transcribere , ut heinc Author Vitae Clauseratis habeat novem suae sinceritatis testimonium. Sic ergo scribit Carthusanus. si Quemadmodum quidam Doctor in tractatu suo de ista materia reciis tat, nonnulli Dot ores excusant peculium Monachorum, & Monialium ais vitio proprietatis, dummodo Superioribus suis, videlicet Abbati, aut Abia is lissae nil celent, oe ad reddendum, seu dimittendum parata sine iuxta δε- is perisum vestimatem, nihilque recipiant, vel expediant sue 1llorum ticentιa. isse Denique ad ea, quae supra dicta sunt ex Coucilio Lateranensi, o Comis situsione Domini Papae, respondent : quod prohibitio illa de non habe fi do peculio , aut proprio , intellis iis sit , quod Monachus non diaet alia se quid μδidere aut habere peculium nomine proptio. Non autem ibi pro si hibetur Monachus aliquid possidere nomine Abbatis, & de expressa permissione ipsius. Similiter dicunt, quod eum Monacho non potest dispen-- sari, ut habeat proprietatem nomine suo, sed potest cum eo dispensari, is ut habeat ALIQUID peculiare nomine Abbatis, aut Monasterii. III. En omnia commenta paucis a Dionysio Carthusiano indicata . En Magistri Claustralis aliquid, &dii linctionem sutilem proprii , & peculii e positam. Audiat nunc eiu idem responsum, quod continuo ibidem reponit. IU. Istid videtur inconsideratissime dictum : in ipso namque Concilii Lat ranensis Decreto peculium luce clarius Monachis administrationem communem
70쪽
ain habentibus prohibetur : Abbati sub poena absolutiorus a suo officio diasracte praecipitur, ut non permittat aliquem Mo chorum suorum habere premItam , vis ratione adminiserationis: quia item habentes peculium , o moriemes in eo, secundum determinationem Concisii puniat. Quom do ergo Monachus --mine Abbatis potest habere peculium, eum Alai; p π 's paesi s suin fis P
eulium Monacho dare , immo permittere, ut habeat illud ' Praeterem quaeroas illis peculii Monachorum excusatoribus, quomodo intelligunt id.quod dicunt, Monachum nomine Abbatis posse habree peralium . Si namque ita intelligetnt, nomine Abbatis , idest ex parte , seu conceJione, vel licentia Abbatis, iam patuit, quod hoe prohibitum sit Abbati Me ipsum concedere, licentiare, seu permi tree. Si autem intelligant , nomine Abbatis , ides in quantum est Abbas , vel repraesentat Abbatem, constat Re fatuum, risuque dignum esse. U. Persequitur Carthusianus validissimis argumentis refellere innane commentum, cui simile vix in tota Probabilismi ossicina reperitur. Pol quam vero ad ultimum demonstrationis gradum suum produxit argumentum; alio ex capite, nempe ex debito amplectendi sententiam Probabiliorem, ostendit
Praelatos non posse cum subditis dispensare in peculio cum Monachis. Haec sunt illius verba. D UI. AMPLIUS, cum prima mater dispensationis si urgens necessitas, is deinde vera , evidensque utilitas, attendat qui Μonachis praeest, quid eum is cogat ad dandum peculium Monachis suis ,& quae eis utilitas inde proveniatris immo si diligenter pensaverit, videbit, quod multiplex vilitas , ac ruinais Monachis ex peculio generetur, & quod sibi non sit necesse illud concedere ilis sed ex negligentia, consuetudine prava, & aliis causis non bonis introdu- ,, ctum est peculium Monachorum. At vero secundum Dominum Gulielmum se Antisodorensem, quem Albertus super sententias vocat Magnum Doctorem, ,, in Summa sua Religiosi, seu Μonachi non solum tenentur ad viam meli is rem, sed etiam securiorem. Cum 'o securius si Monacho came peculis, re is netur illo eame . Item secandum Augustinum qui se committit discrimini, is peccat mortalitre. Cum reo Diliores devotiores, o Viri religio es Comes MUNITER reprobent peculium Monachorum , quamvis aliqui aliquo modo se exr mi, videntur se AD MINUS diserimini committo Monachi habenter
VII. Quid ad haec Anti probabilistae nostri Securior sententia , quam hic vocat Carthusianus, non est tutior, sed unice tuta. Nam aliqui tantum