장음표시 사용
101쪽
6o Lib. I. Te generatione ct corrupi.
continue fiat in partibus temporis. Cui respondent Conimb. cap. . huius libri q. 2 art. 3. non fieri alterationem per partes proportionales,nam si per has fieret, tam intensio,quam exteri insio procederet in infinitum eum partes proportionales qualitatis productae in infinitum procedant, cita intenderetur mremitteretur qualitas in infinitum, quod est salsum , sed fieri
per partes aliquotas,quarum quaelibet habet certam dimentio nem, Momnino est extra aliam,vt in quantitate se habent palmi,vel digiti. Et cum istae partes, siue intensionis sint, siue extensionis, finita sint, quaelibet alteratio est finita, & quaelibet etiam qualitas finitam habet intensionem,& extensionem.Harutamen solutio nec omnino vera est , nec satisfacit argumento. Primum statim probabitur. Secundum vero sic probo Sive fiat Per partes proportionales,liue aliquota alteratio, necessarium Videtur,quod argumentum tramitinempe in quolibet instanti temporis,quo durat, verum esse, quod producta sit maior pars qualitatis intensionis , vel extensionis; nam licet in instanti non producatur pars qualitatis, producitur tamen in parte temporis, quam terminat, ideo verum est, in instanti esse productam sadhuc ergo restat soluendum argumentum. Pro euius solutione notandum, intensionem in extensionem qualitatis, immo etiam productionem cuiusuis termini motus fieri per partes proportionales, atque etiam per aequa les,vel aliquotas, diuersa ratione, quia eodem modo diuiciuntur tempus, in quo fit motus, qualitas per motum acquisita secundum partes intensionis,4 extensionis, motus ipse per
quem acquiritur. Vnde sequitur, quod sicut in parte aliquota temporis, fit pars aliquota motus, in parte proportionali pars etiam proportionalis, cita per partem aliquotam motas in parte aliquora temporis facta producitur pars aliquota intentionis , vel extensionis qualitatis,4 in parte proportionali producitur etiam proportionalis, ut si in uni di hora producitur unus gradus caloris, in quadrante producetur medietas eiusdem gradus , quod tamen non est accipiendum secundum omnimodam proportionem, cum motu norisit eiusdem velocitatis secundum omnes partes, ut per se est manifestum Partes autem proportionales tam temporis,quam motus,& qualitatis productae sunt actu infinitar, sed includuntur in partibus aliquotis actu finitis in cum singulae partes
qualitatis aliquotae , atque etiam omnes producantur tempore finito,i motu finito, non sequitur intentionem,in extentionem qualitatis procedere in infinitum, sed certum terminum haberes, quo definiuntur . certo etiam tempore absolui, ita ut alte
102쪽
vi alterius non procedant. Ad formam igitur argumenti dum dicitur in quolibet instanti temporis, in quo fit alteratio, plus qualitatis esse productum secundum intentionem, vel exten- sionem 1 distinguendum est, nam in quolibet instanti terminante partem aliquotam temporis, motus, verum est, sed non in quolibet instanti terminante partem proportionalem; quia sicut in qualibet parte aliquota includuntur infinitae proportionales, quae non faciunt eam maiorem, eodem modo includuntur infinita instantia, ovibus terminantur, in quibus non est verum plus qualitatis esse acquisitum,quam in uno illo instanti terminatiuo eiusdem partis aliquotae Mideo non est bona illa consequentia vinstantia temporis sunt infinita pergo
in toto tempore mensurante alterationem continuam erit qualitas intensa, vel extensa in infinitum , quia non est verum in quolibet instanti esse magis intensam, vel extensam, sed solum in instantibus terminantibus partes temporis aliquotas. Vnde finita semper intensio , atque extensio erit, cum ten pus sit actu finitum , atque etiam alteratio. t ex his intelliis gitur non esse negandum , quod intenso, vel extensio fiat ex partes proportionales, sed per has simul ac per aequales fit modo explicato. Et nihilominus argumentum non probat, continuam esse non posse, vel per minima fieri in soli instantibus temporis. Secundum argumentum copiosus soluendum est quaestione sequente,ubi de modo, quo alteratio sit eontinua di utabitur nunc vero dicendum est in singulis instantibus temporis mensurantis alterationem aliquid qualitatis produci , non quod sit pars intensionis, vel extensionis eius, sed indivisibile,
quo continuantur partes, ex parte cuius non est proprie successu alterati, sed ratione partium eiusdem qualitatis, quae producuntur in partibus temporis,in quae contimantur per cadem indivisibilia in instantibus producta, ut quaestione se quenti declarabitur. Tertium argumentum tangit aliam quaestionem inserius disputandam, nempe, an gradus intensionis eiusdem qualitatis persectione differant , iriores subordinentur posterioribus, vel omnes sint eiusdem persectionis nullam habentes subinordinationem naturalem. Et qui tenent primum, asserunt primum gradum ordine naturae prius produci, ita ut non possit
produci secundus, nisi eo praesupposito in subiecto. Et ex opposito octauum gradum prius expelli, deinde eptimum, cita usq; ad primum. Alij vero alio modo respodent sic distinguentesigradus qualitatis, vel coparantur ad virtute secundae caul e
103쪽
92 Lib. I. Degeneratisne ' corrupi.
in se consideratae,vel ad eamdem,ut determinatam a causa prima, qua determinatur ad hanc numero actionem. hunc numero effectum producendum. non alterum si ergo considerentur gradus qualitatis primo modo concedendum est non esse maiorem rationcm ob quam Vnus gradus expellatur priusquam alter; si vero considerciatur secundo modo, ille prius expellitur, ad quem expellcndum determinatur causa ecunda a prima: Video non sequitur,quod omnes simul expelli debeant, vel nulliuia sed successu expclluntur ornnes, Munus post ait xum, iuxta modum p edicta determinationis QEaec est vera
solutio, ut qua stione equente ostendetur.
Mnain modo tantinuerur alterano secundum ex-icvstionem, 2 intensionem'PRae supposito ex qua stione prae acuti, quod alteratio 1ecundum extentionem,& intensionem sit continua, inqui- Utur in praesenti modus,quo continuetur. Et apud antiquiores interpretes Aristotelis nihil de tali modo continuationis reperitur,sed a solis recentioribus disputatur. t quidem de exintcnsione non est res adeo dii ficilis,quia cum qualitas corporea cxtendatur per superficiem corporis: iuperficies sit continua per propria indivisibilia,nempe puncta,atque lineas,facile intclligitur partes extensionis eiusdem qualitatis continuari per
indivisibilia superficiei quasi per accidens, sicut per accidens extensa est vel per propria incliuisibilia, quae in indivisibilibus
eiusdem superfici ci inhaereant illo enim modo continuari dicunt, qui soli quantitati concedunt proprias partes, Mindiuisis bilia,substantia vcro, 'vestratibus,nec partes, nec indiuisibilia sed haec,& illas a quantitatu accipere quia motus a te mino accipit continuationem, eodem modo ac ille coni,
uuatur sed de intensione res est dii scilio , quia cum fiat circa eandem partem subiecti, immo circa idem diuisibile eius, Valde dii cile est continuationem ei tribuere, non enim possunt continuationem accipere partes intensionis qualitatis a partibus superficiei cum non fiat in itisio citc ad mersas paris, sed circa eandem, in qua perficitui qualitas a eodem modo non possunt continuari per indiu tibi ia ciuidem superficiei: cum fiat cliam circa idem indivisibile . nec nescit ergo pro-rxi tot nsioui, proszia , ...i sibilia concedere quali
104쪽
qualitati, per quae continuetur,& consequenter alterationi,perquam intenditur, sed adhuc hoc supposito ditticile est continuationem ei tribuere. Et prima opinio recentiorum asserit intensionem non continuari per propria indivisibilia , quia vel illa non habet, sevi quidam eorum opinantur vel etiali habeat,non potest proprie cotinuari per illa, sed solum pes immediata successione, quam
habet una pars eius post aliam .Quod hoc argumento probant. Impossibile est partes alicuius rei actu copulari termino communi,nisi actu existant, sed partes intensionis,cum sint succeia siue, non existunt in initanti: quod est propria mensura indiuili-bilium eiusdem intensionis:ergo non possunt per haec indiui sibilia conirnuari. Probatur utraque pars antecedentis simul: quia non potest indivisibile realiter copulare partes , ut punctum partes lineae, nisi utramque actu,& realiter attingat, sed indivisibile motus non attingit actu, & realiter partem praece dentem, Tubsequentem eiusdem motus: ergo noc potest eas aetu,& realiter copulare, vel continuare Probatur minor,quia indivisibile motus solum durat per instans, in quo iam non est pars praecedens,subsequens vero nondum est,ergo neutram potest ama,& realiter attingere, neque continuare Probatur haec ultima consequentia, quia non potest attingi reali,4 Physico contactu, id quod actu non est. Et propter hoc idem argumentum uniuersaliter asserit haec opinio successiva omnia, vestem pus, holus non posse alio modo continuari,quam perrime mediatam successionem partium , per quam aliquo modo di
cuntur facere unum tempus,& num motum. Haec tamen si nistentia in principiis Aristotelis, in vera Philosophia prorsus est improbabilis. Probatur primum , quia Aristoteles s libr.
Phys text. 39.& O tria asserit de continuatione motus. Pri inum , illos motu dumtaxat continuo se I se, quorum ultima sunt unum Secundum, idem esse quod motus sit unus numero,
atque continuus.Tertium, illos motus,qui immediate sibi succedunt, non esse cout iuuos, sed contiguos,in consequenter se habere. Ex quibus et equitur primo salsam esse praedictam sententiam,quod partes motus,& temporis continuentur per solam immediatam successionem partium Probatur,quia immediate sibi succedentia consequeuter se habent ergo non sunt continua, sed contigua.Probatur consequentia,quia vel ultima eorum s si ultima habent simul sunt,quod est definitio conti suorum , vel consequenter se habentium,vel si non habent vltima,non possunt esse ullo modo continua, quia ultima eorum θοι sunt,nvin Secundo sequitur,quod si ina mediata succesi opartium
105쪽
s Lib. I De generationeis corrupi.
partium sufficeret ad aliquam continuationem , motus specie diuersi possent hoc modo continuari. Probat Aristoteles hanceofisequentiam his verbis: Postquam enim cucurritia liquis timfebritigare pot Conselaens autem patet esse falsurruergo praedicta opinio nullam potest habere probabilitatem in doctricia Aristoteli S.
Sed probatur idem habere in vera Philosophia,quia impossibile est aliqua efficere unum,ni tractu,& realiter uniantur;&impossibile est actu,& realiter uniri, nisi unum actu, & rea- Iiter attingat aliud,aut immediate per se, aut per aliquem mci dum unionis sed partes motus & temporis iuxta eamdem sententiam,nec se attingunt per se, quia non existunt simul, sed una iam non est , labia nondum est , sed nec se attingunt per instans, nec per indivisibile motus, quia cum neutra sit, dum est instans, non possunt ab eo attingi De eo medio una attingere aliam ergo nec possunt partes motus, temporis
efficere unum tempus,vel unum motum realiter in ideo nul- Ius dabitur motus realiter unus,aut nus numero , nec tempus
erit unum, sed tot,quot sunt partes:quod est falsum.
Hac resutata sententia caeteri omnes recentiores conueniunt in eo, quod intensio qualitatis continuetur proprijs indivisibilibus, sicut qualitas ipsa per eam producta habet proprias partes intensionis, mpropria indivisibilia etiam intensionis, quibus continuatur. Sed non omnes sentiunt eodem modo, nam quidam eorum tenentes indivisibilia esse modos, non res, Mideo per se adhaerere partibus, a quibus separari repugnat, non per alios modos unionis,ponunt in motu dupli et indivisibilia terminatiua,& continuativa. Et termina tiua asserunt produci per partes mutus, quas terminant, ita Vt
pars quaelibet motus producatur suo indivisibili terminata, sed quia indivisibilia haec non possunt permanere sine partibus,quas modificant, necesse est desinere esse cum illis, iro
duci de nouo alia continuatiua,quibus una pars motus continuetur cum alia,& ideo continuativa haec sunt modi unionis,& distinguuntur ratione offici j realiter,& formaliter a termi-hatiui desinentibus cum partibus motus, sicut cum eisdem producunturinon tamen producuntur per partes motus eadem continuatiua, sed sunt mutationes quaedam instantaneae procedentes ab eodem agente in successive receptae in eodem mobili in singulis instantibus temporis mensurantis motum,&per has mutationes instantaneas,quae sunt indivisibilia conti motiva motus , producuntur indivisibilia qualitatis continuatiua partium intensionis eius, vel in alijs motibus par-
106쪽
CV IIII. Tractat. III. uast. II1. V
tium termini per motum droducti. Et haec eli secunda opinio in odii ine. Quae probatur hoc argumento.Repugnat produci partem termini, nisi suo indivisibili terminatam:crgo repugnat etiam produci partem motus,niti suo indivisibili terminatam Probatur consequentia, quia eadem est proportio inter partem motus, termini per eam producti unde sequitur tot dari indivisibilia terminatiua partium motus, quot sunt partes in eodem motu per easdem partes motus produci ab eodem agente,sictit per easdem partes motus producuntur partes terni in suis indivisibilibus terminatae. Haec autem indiuisibilia terminantia sunt modi earumdem partium, quas terminant:ero ita tςrminant, ut non sint continuatiua Probatur consequentia,quia tempore , quo fiunt, nondum sunt partes motus sequent osci ergo nec eas copulant cum praecedentibus, quia quod non cit,non potest realite coniungi alteri, nec po- teli dici, quod copulare eas poterunt,dum fuerint, quia de ratione intrinseca modi duo sunt: quod actu modificet, Q. quod non possit separari a re, quam modificat:ergo si eas actu non copulant, repugnat posse eas copulare , immo repugnatem modos earum cum semel ab eis inueniantur realiter separata. Quare necesse est desinere cum partibus motus,quastcrminant, produci noua alia indivisibilia,quibus continuentur partes motus cum non possint per terminatiua contianuari,& necesse sit continuas esse per aliqua indivisibilia Secundo, quia terminare,&continuare sunt diuersa ossicia;cum continuatiuum sit modus unionis duarum partium terminatiuum vero solum ni parti adhaereat: ergo non possinat o flata haec in eodem indivisibili concurrere, sed diuersa secundum speciem , mentitatem postulant. Et cum duo indiuisibilia non possint esse immediata, repugnat terminatiuo succc dere immediate continuatiuum, nisi corrupto codem terminativo, quare necesse est tot ponere terminatiua, quot continuatiua , sed corrumpi illa per immediatam successionem
Sed haec etiam sententia falsa est,quia multiplicat infinita indivisibilia sine necessitate:quod sic probo:eadcin indivisibilia post in terminare partes motus praecedentes copulare eas cum sequentibus:ergo suffciunt indivisibilia continua tiua pro utroque officio terminandi, continuandi quare seu stra multiplicantur alia ad terminandas parte pro cedent . Probatur antecedens, quia indivisibile contin irativum etia. nin successivis, ut docet expressu Aristoteles 3 lib.Physic lex ues illam
107쪽
, , Lib. I. Degeneratione 2 co pl.
idem est secundum rem tangens utramque partem, sea ratione diuersumqui a finis praecedentis est,& initium sequentis,ut in- stans temporis copulans praeteritam partem cum sutura fame praeteritae est Minitium futurae.Esse autem finem partis praecedentis est esse terminum eius: ergo indivisibilia continuatiua sufficienter terminant partes praexedetes, quare frustra ponuntur infinita terminatiua diuersia a continuatiuis pro eis termi-
nandis Secund6 probatur falsitas eius argumeto ad hominem, quila indiuinihilia terminatiua,quae producuntur cum partibus motus, non possimi esse continuatiua partium praecedentium quas terminant cum sequentibus, quia dum livi indivisibilia actu sunt,nondum sunt partes motus sequentis:ergo non possunt eas realiter attingere,nec realiter eopulare, quia id, quod non est,non potest attingi neque copulari realiter;& ideo,debent poni alia indivisibilia his eorruptis quae sint mutationes
instantaneae, per quae continuetur pars praecedens cum sequeti, ex quo ego ita arguo. Haec alia indiui ubilia producta adeontinuandum corruptis terminatiuic non podiant ontinuare
partes motus:ergo frustra ponuntur. Probatur antecedens eadem ratione, quia haec indivisibilis sunt mutationes instant neq& ideo in instanti sunt, & tantum durant per instans sed, in instanti,in quo sunt,non sunt partes motus praecedentes,nec etiam sequente quia nulla pars motus datur in instanti ergo
non possunt eas continuare.Probatur eosequentia eodem a
quo probatur ab eis de indivisibilibus terminatiuis. Quia,
quod non est actu,non potest actu, nec realiter attingi ergo nec potest arua,& realiter copulari cum altero, etiam non existente actu,& realiter:sed pars motus praecedens non est in illo
instanta,ted praxessit,pars vero sequens nondum est, cum sit futurarergo non potest attingi actu, realiter ab illa mutatione instantanea, quae ponitur pro indivisibili continuatiuo motus, nec ideo poterit copulari. Ideo alii ex iunioribus tenentes indivisibilia non esse modos partiti,sed res distinctas ab eis,& ideo non adhaerere per se eisdem partibus, sed per alios modos unionis,non distinguunt inmota indivisibilia terminatiua a continuatiuis,sed auerunt
continuatiua omnia esse terminatiua partium praecedentium,&eas simul copulare cum sequentibus Limmo quodlibet continuatium posse esse terminatiuum totius motus,si in eo sistat mobile, atque etiam ultimum indivisibile terminans totum motum potuisse esse continuatiuum, si non sisteret mobile in eo,sed ultra procederet continuans motum. Et haec est tertia opiniorquam sic probant:frustra fiunt per plura, quae per palse
108쪽
elo si pollunt sufficienter sed eadem indivisibilia conini' uiti
actu terminant partes praecedente motus,& possunt etiam terminare totum motum, si in eis sistat: ergo per ham sola potest Continuari xterminari motus, supposito quod non sint modi partium eius,sed res a partibus distinctae quare haec sufficiunt,& superuacanea erunt alia.
Haec tamen sententia satis probabilis posset reputari, si ve- 11 rum esset,quod praesupponit, nempe indivisibilia non esse modos, sed res distinctas a partibus, quibus non per se adha*ent, sed per alios modos ex natura rei distinctos. Hoc tamen fal-. sum esse probauimus s. lib. Physic. Et ideo falsa censenda ρὶς Quod breuiter nunc probari potest, quia si indivisibilia motus,
non sunt modi partium, sed res, sequitur eas non continuare. Probatur ex definitione continuorum tradita ab Aristotele s. ljb.Physicinum text. 3.Continua sunt qMrum ultimasunt v m, Sed indivisibilia motus secundum hanc opinionem non sunt vltima partium jum non adhaereant cita per se, sed ex alio modos, qui proprie sunt ultima earum:ergo partes non conti ianuantur per indivisibilia, quae sunt res, immo nec per illa posisunt immediate terminari, sed per modos earuma adeo nee erunt ntinuatiua, nec terminatiua Secundo sequitur partem motus nullo modo continuari, hoc est, nec per indiuisit ilia nec per modos earum. Probatur, quod non per modos, quia quodcumque indivisibile unitur diuersis partibus: ergo per diriuersos modos unionis:quare non erit unus modus duaruari paritium ter diuersos autem continuari non possunt, quia ultima
earum non erunt unum,sed multa. Quod vero non continue
tu per indivisibilia ipsa,iam probatum est; cum non perde atri tingant partes, sed per modos Tertio sequitur ex eadem sententia indivisibilia in continuo esse immediata, contra Aristotelem, omnes Probatur consequentia, quia modi per quos indivisibilia adhaerent partibus, non minus sunt indivisibiles, qua ipsa;& tamen sunt immediati respectu eoru cum per ipsos uniantur partibus:ergo dantur indivisibilia immediata. Et tandem haec sententia multiplicat infinitos modos, qui cuin sintentitates distinctae ex natura rei ab eisdem indivisibilibus, atque etiam a partibus, multiplicat infinitas entitates reales in sine necessitate, quia si dicatur indivisibilia esse modos, sequod valde probabile super scinientur partibus,& non erit necessarium multiplicare alios modos. His igitur sententiis rcsutatis , nostram explicamus tribus iis conclusionibus praesupponentibus indiuitibilia omnium continuorvini siue successivorum,vel permanentium modos partium,
109쪽
Lib. I De generatione est corrupi.
cille, non res ab eis distinctas, ut nunc probatum est, cin c. lib. Phys. Prima γnclusio sit, qualitas habet propria indiuisibilia intensionis,qaibus continuantur partes intensionis eius,&his indivisibilibus eorrespondent propria indivis bilia in mota
intentionis, quibus partes ciuidem motus continuantur. Prima pars huius conclusionis prae supponitur probata ex 6. lib. Physi ecunda vero ex refutatione primae opinionis,quia alteratio est motus continuus secundum extensionem δε intensioneis sed motus intensionis non potest esse continuus per solam succei sionem immediatam partium jec per indivisibilia subiecti, cum fiat circa eandem partem eius, immo circa idem indiuisibiles ergo debet habere propria indivisibilia, quibus continuentur partes eius.
Secunda concluso motus intensionis, quicumque alius non habet indivisibilia terminatius, sed solum continuati , praeter ultimum , quod est primum esse mobilis in termino ad quem in primum non eis motus. Haec etiam quantum ad primam eius partem probatur primo ex refutatione secunda opinionis, hoc modo. Non sunt multiplicandae entitates reales sine necessitate , sed per solacii uisibilia continuatiua praestatur totum illud, propter quod praestandum multiplicantur te minatiua et go non debent multiplicari, sed solum sunt ponenda continuati tui. Probatur minor, quia terminatiua solum multiplicantur ad terminandas partes praecedentes motus, sed has terminant sulficienter eontinuatiua ergo haec sufficiunt. Minorem sic probo. Quodlibet indivisibile continuatiuum motus ni partem praecedentem eum sequenti, tanquam finis illius in principium huius sed este finem in terminum idem prorsus sui et quodlibet continuatiuum est sufficiens terminus praecedentis partis..undo probatur ex aliis continuis in praesertim ex tempore , nam in nullo continuo permanente ponuntur terminatiua indivisibilia, sed solum continuatiua , quorum quodlibet est rerminus partis prviedentis & initium sequentis, Metiam in continuo successivo , quod est tempus, solum ponuntur instantia continuatiua , nec ab aliquo multiplicantur alia, immo nec multiplicari possunt ergo nec multiplicanda lane
06 Secunda pars eiusdem conchisionis asserit praeter indiuisibilia continuatiua ponendum esse ultimum terminativum. Quam probo , ex continuis permanentibus, in quibus communis sententia Philo sphorum,& Mathematicorum ponit duo extre in indivisibilia pro terminis praeter continuatiua, quae
110쪽
sunt in medio, ut in linea duo puncta, in superficie duas lineas: ergo in motu ponendum est unum ex parte finis , quia . . ex parte principi nullum habet indivisibile. Probatur conse , cluentiae similitudine orrinium,& ex Aristotele 6 libro Phyctext. 4s.' ' ubi expresse docet in motu non dari primum indivisibile, sed ultimum tantum praeter infinita continuatiua partium eius. Hoc autem indivisibile terminatiuum illinctum est a continuatiuis non solum secundum entitatem, sed etiam secundum speciem, vel rationem se alem. Dd sieprobo Terminare, continuare sunt distincta olficia indiuisibilium , quorum utrumque non potest eidem conuenire; ergo distinguuntur cotinuatiis a terminatiuis ratione formali. Probatur antecedens, quia indivisibilia haec sunt modi par . . tium, ut supponimus, sed de ratione intrinseca modi est, actu modificare, inseparabilem esse a re, quam naturaliter modificat: ergo de ratione indivisibilis continuatiui est esse modum unionis astu copulantem unam partem cum alterai laeratione intrinseca terminatiui est esse actualem terminum non uniens, sed solum finiens rem , cuius est ergo neque terminans potest/qntinuare, alioqui separaretur realiter a re, quam
continuare potest, cum eam actu non continuet, neque etiam
continuans potest terminare simpliciter, quia terminare simis pliciter non est esse modum unionis, quod est ratio intrinseca continuatiui. Dixi autem continuatiuum non posse terminare Ix limpide iter, hoc est non posse esse extremum totius continui, quia ecundum quid terminare potest, hoc est partem praece- cientem , cuius finis est, simul eam coniungere cum sequenti, ut docuit expresse AristoteIes in nos probauimus: hoest,
men ideo est,' aea in officim continuandi includitur officium terminandi partem praecedentem, quod solum est terminare secundum quid sed ab officio terminandi simpliciter omnino diuersum est officium continuandi: ideo repugnat in eodem indivisibili realiter coincidere. Sed contra has duas conclusiones est argumentum satis difficile, quia subsistentia ex commuhi sententia omnium estis
dus naturae; nihilominus terminans propriam naturam actu potest terminare alienam , ut videmus in Christo, in quoeunica subsistentia verbi terminauit naturam diuinam ab aeterinno, humanam,cro, non nul in tempore i& probabiae est, posise subsistentiam creatam terminare alienam naturam per po tentiam Dei absolutam:ergo datur modus, qui unum officium exercet actu, aliud potest exercere in potentiarac ideo realiter separari potest a re , quam modificat: nam si subsistentia