장음표시 사용
141쪽
13 Lib. L De generationeis eorrupi.
producet calorem ut duo , ut quatuor ac vi octo, qui Helonge intensior, atque persectior se. Sed probatur iterum consequentia, quia unus gradus non est persectior alteroci ergo non requiritur maior virtus ad producendum unum, quam plures, nec ad producendum eos in uno subiecto , quam in diuersis, quia non sunt maioris perfectionis in uno , quam in diuersis, accidentale prorsus est eic quod in eodem, vel diuersiis producantur nec et lain est minor capacitas in eodem,
quini in diuersis subiectis ad recipiendum omnes. Et eadem ratione sequitur post duo calida ut unum se intendςre usque
ad octo immo posse mutuo se corrumpere, atque conuert rein ignem. Probatur consequentia, quia quodlibet potestixo
ducere unum gradum caloris in altero , sicut potest in quovis alio corpore nullum calorem habente, & sicut potest producere unum, potest duo, Se sic usque ad octauum, cum possit eos producere in diuerus corporibus Sequitur tertio qualitatem intensam non posse remitti, immo nec ullo modo corrumpi a contrario. Probatur eonsequentia, quia cum omnes gradus. quos habet sint eiusdem omnino rationis, Momnino similes, non est maior ratio ob quam ab uno potius, quam ab alio incipiat corruptio Dergo nec poterit omnino incipere, nec poterit resis qualitas corrumpi, vel remitti. Et si dicatur incipere ab ultimo gradu productio in tali subiecto, quia di lutio rei opposita est productioni eius, Mideo ab ultima eius persecti ne incipit, ut dissolutio domus a culmine. Non soluitur argumentum, primo , quia nec di Glutio rei postulat ab ultima esus parte incipere , nisi sit aliquis ordo inter partes ipsas, quictim non ponatur inter gradus p s, non postulabit corruptio qualitatis ab ultimo incipere, potius quam primo sec per accidens omnino erit, quod ab uno, vel ab altero in ideo
neutro per se incipere poterit. Secundo, quia potest contingere, ut non prius unus gradus , quam alter producaturi, sed smul, in instanti omnes, ut videmus in lumine simul producto secundum omnes gradus intensionis, quia illuminatio non est per se successiva, sed instantanea. Tunc erpo non erit Inaior ratio propter quam ab ultimo potius, quam a primo incipiat remissio luminis, quare non poterit umquam incipere Vltimo sequitur intensionem non esse aliud , quam coaceruationem plurium entitatum sine ordine, 'ualitatem injtensam esse unum Ier accidens, sicut cumulum lapidum Probatur consequentia , quia ex intensione nihil aliud resultat, quam unum ex multis entitatibus non ordi iratis ergo uon est aliud qualitas intensa , quaeri cumulus quidam ciuitatuna non ordina
142쪽
ordinatarum , quod est esse unum per acculenta Secunda opinio est communis , quod gradus qualitatis interesiae sint eiusdem rationis, momnino similes, nullam ha bentes subordinationem essentialena, ita ut posteriores neecia sario non prae lupponant priores, sed solum constituant, nam numero qualitatem intensam , quia in eadem parte subiacti uniunturte propria indivisibilia intensionis, quae sunt modi unionis,naminio haec est continuatio realis,& ideo sufficiens ad constituendam unam numero sormarinquemadmodum plures gradus eiusdem qualitatis in diuersis partibus eiusdem ubiecti pro lucti, per indivisibilia continuati efficiunt unam numero formam extensam per totum subiectum , quia tam in latensione, quam in extensione erum est, quod docuit Aristoteles s. lib. Phys unum contrauum, Munum numero idem esse. Ita sentiunt omnes fere antiqui, & grauiores Theologi in
Greg. ibidem Mars in z.q. I art. i. suppositionea Nimphus s. 'Methaph disput. 6..Mil. Antonius Andreasa Metaph. q. f. Toletus I. li de generat .eap. 3.q. .& Couimb. I lib. de gen ratione cap. 4.q. 2 art. 3 ad ultimum, sividetur ibi probabi
Quae primo probanda est ex refutatione oppositae hocino Ingdo.Posterior gradus intensionis sic est dissimilis priori,& se eo .
persectitor, ut totam eius persectionem,ue virtutem contineat, non solum eminenter, sed sormaliter: ergo superfluit omnino prior, quare adueniente posteriori corrumpi debet, ut Durand. quaestione praecedente a nobis refutatus asserebat, quia natura nihil superfluum permittit. Probatur antecedens, nam prima opinio concedit posteriorem gradum eminenter cotinere perfectionem prioris,& si non contineret, non essereo perfectior, nec essentialiter ei subordinatus. Sed ego probo, quod etiam contineat sormaliter,na continere formaliter est continere per modum formae informantis subiectum , ut patet de anima ra tionali, ideo continente formaliter gradum naturae sensitivae, quia continet per modum formae intormantis corpus,& talem ei gradum tribuentis formaliter, sed ita continet gradus post rior perfectionem prioris erM Armaliter frobatur minor, quia continet tanquam forma subiecti, quod constituit perse . tius calidum formaliter: ergo continet so aliter. Et confirmo idem argumentum, de claro simur; nam ideo suscit,na forma sensitiva in equo in na rationalis in homine ad tri . buendum corpori omnes gradus essendi priores, atque imper
143쪽
, 13 Lib. L Pegeneratione corrupti
sectiores, ut gradum corporis di vitae, quia forma postericiae continet totam persectionem prioris , non solum eminenter, sed etiam formaliter;quia per modum sormae insormantis materium,& ideo tribuit corpori gradus,quos ipsa tribueret Vndo sequitur superfluam esse morem in praesentia pol terioris, Madeo non admittenda. Et haec est potissima ratio, propter quam non admittitur forma corporeitatis , quam posuit Scotus, nec pluralitas formarum,quam alij ponunt in eodem composito,ver lib. de anima ostendemus. Sed gradus posterior caloris ton tinet eminenter,&iormaliter totam perfectionem prioris,quia continet per modum formae, Meam tribuit subiecto in genere causae sormalis conitituendo illud perfectius calidum forma in liter,ut probaui:ergo eo adueniente superfluit omnino prior, Meorrumpi debet. Et eadem ratione probatur, perfluas esse omisne parres priores cuiuscumque gradus, corrumpi debere a ueniente ultima parte aliquota eiusdem gradus quia sicut gradus posterior continet totam persectionem prioris, ita pars posterior eiusdem gradus continet totam persectionem prioris,dcvltima perseetionem omnium Secundo probatur falcias eiusdem sententiae, quia si gradus posterior eontinet eminenter virtutem prioris Dergo si produceretur setaratus ab illo per diuinam potentiam, totum este-etium producere posset, quem producit uterque simul existens in subiecto sed eandem virtutem habet posterior existens cum priori,ac haberet separatus ab eo:ergo suffieit ad pmducendum, quidquid producitur ab utroque, & cum virtus eius sit naturalis , asit in quantum potest ergo superfluit primus gradus ad
Uendum adueniente secundo,& ideo corrumpi debet. Et consum argumentum,qui si contineret eminenter perfectionem
inserioris gradus,& ideo potest similem alium gradum produ'cere, erit eausa aequivoca eius,& non nivom, quod est falsum. Probatur consequentia,quia causa aequivoca differt ab univoca in eo, quod illa continet effectum eminenter, haec vero sor- maliter. Immo etiam sequit posteriores sindus differre sp cie a prioribus, probatur consequentia, quia id quod est ealogvi num eminenter i specie distinguisur ab eo , quod est ealor
Is ertio probatur ex intensione, vel augmento charitatis, ac
gratiae per sacramenta, in quo diffieile potest defendi opposita sententiat duo enim sunt certa in receptione sacramentorum Primum per dignam reeeptionem euiusibet sacramenti intendi gratiam, & charitatem, si eam prius habebat reeipiens eriam si eum remississima dispositione recipiatur. Secundo se '
144쪽
Cramenta omnia ab adultis recepta conferre gratiam secundum mensuram dispositionis ita ut tanta, mon maior conis
seratur, quanta est dispositio recipientis Ex quibus sic arguoi si posterior gradus gratiae perfectior sit priori secundum entitatem indiuidualem sequitur per sacramentum cum minori dispositione receptum dari maiorem,& persectiorem gratiam, ter sacramentum receptum cum aequali dari maiorem, quod est contra secundum praesuppositum. Probatur primum, quia fieri potest, ut ille idem, qui recipit primum gradum gratiae per sacramentum cum tanta dispositione, iterum recipiat illud eum multo minori,in tamen recipiet secundum gradum gratiae, vel aliquam eius partem, quae perfectior est,& maior secundum entitatem primo gradi; quare maiorem,
M persectiorem recipiet;immo sequitur per hoc secundum sacramentum nullam recipere gratiam contra primum praesuppositum. Probo consequentiam,quia sacramentum receptum adiuersis cum eadem dispositione eumdem gradum gratiae tribuitiised sacramentum receptum ab eo, qui non habet gratiam cum remimillima dispositione, non conferret nisi primum gradum,qui est minor secundum entitatem,& persectionem,quam secundus:ergo in habente iam primum gradum no posset conferre secundum,quia non est maioris virtutis in uno , quam in alio. Sed probo secundum , quia sacramentum teceptum cum dispositione ut unum,producit gratiam,vi unum in eo,qui nul Iam habebat Min eo, qui habebat iam primum gradum , producet secundum;qui maior est, atque perfectior primo. producet ergo maiorem, & persectiorem gratiam receptum cum eadem dispositione. Probatur tandem in augmento eorumdem habituum per actus metatorios ad quod probandum suppono opinionem magis iam receptam in schola, etiam ab autoribus oppositae sententiae, videlicet gratiam, charitatem augeri, vel intendi per actus quantumlibet remitas ab eis procedentes. Ex quo ita arguo. Si quis eliciat actum charitatis viduo , meretur primum secundum gradum charitatis & si postmodum eliciat alium ac tum longe remissiorem, non dabitur illi pereum tertius gradus, neque aliquid eius:ergo per talem actum remissum non augebitur in eo charitas,coxtra praesuppositam sententiam Antecedens probatur,quia calidum vetvnum non potest augere calorem ut unum existentem in inalem, nec in alio subiecto,secundum Oppositam sententiam,non
solum , quia iam reperit productum in subiecto totum calorem, quem ipse habet, sed praecipue, Quia calor ut duo malorsit, atque perfectior secundum entitatem indiuidualem ergo
145쪽
actus meritorius, unum non poterit mereri tertium radum
charitatis, in eo, qui habet duos. Probatur consequentia, quia tertius gradus maior perfectior, duobus primis ergo non potest dari pro actu meritorio ut unum. Et si respondeas diuersam esse rationem in agentibus Physicis per modem meriti, quia illa oporantur secundum modum Physicae virtutis, quam non possim excederes, haec vero non operantur modo Physico, sed morali longe diuerso. Probatur nullum elle discri--men quantum ad hoc, nam etiam quae operantur per modum
metiti producunt perfectio rern et rectum , vel imperfectiorem secundum modum, quo mouentur per auxilium diuinae gratiae, dc secundum modum asseruis,in conatus cana quo purantur:
ergo actui remisso procedenti ex minori auxilio gratiae, Melicito cum minori arrecta, atque conatu non potuit, cirrespondere tam persectus gradus gratiae per modum meriti, ac illia tui, qui a maiori auxilio procedit, e cum maiori affectu, a que conatu fit quare non poterit ei correspondere tertius gratcius gratiae in eo, qui habet primum, xsecundum, nec poteri charitatem in eo augere. robatur consequentia, quia sicut agens naturale non potest agere vltra virtutem suam naturalem, ita agens morale per modum meriti non potest agere vltra
Vt autem veritas nostrae sententiae propria ratione probetur, meliusque intelligatur, Wargumenta oppositae commodius soluantur , explicanda est dirrerentia inter intonsionem in extensionem in eo consiliens, quod per extensionem perficitur eadem forma in diuersis partibus subiecti, ita ut partes extensionis formae educantur de potentia diuersarum partium subiecti sed per unionem continuationis efficiunt, nam numero formam extensiue persectam. Per intensionem vero, perficitur forma in eadem parte subiecti, ita ut de potentia eius educantur nouae partev vel radus, atque etiam in eadem unianturpe continuationem suorum indivisibilium,in per talem unio nem efficiant nam numero formam magis eductam de potentia subiecti Mideo perfectrus illud informamena,&actuantem potontiam eius, ex hoc magis in eo radicatam in ha-
,bentem persectiorem modum elisendi Probatur hoc duplici argumento. Primo , quia totam perfectionem , quam habet forma in diuersis subinclis, habet in eodem sed in diuersis subiectis habet longe maiorem pei sectionem indiuidualem, cum in quocumque habeat perfectionem realiter distinctam
ratione indiuidualis disterentiae diuersae Dergo cum basim nesarci sectiones iii vi unitas, Messicientes unam habeat in eadem ranc
146쪽
pa ne subiecti, sequitur euidenter maiorem persectionem itidiuidualem habere formam intensam in codem subiecto, quam diuisam in diuersis secundum diuertos gradus. Quod lice exemplo ostendi potest,nam calor ut num productum in ducibus subiectis habet duplicem dixi erentiam indiuidualem rualiter dist nctam:& cum differentia indiuidualis sit aliqua perbfectio realis, saltem modalis, habebit duplicem persectionem realem si vero in uno tantum subiecto esset indeminet calor ut unum, non haberet, nisi unam differentiam indiuidualem eiusdem persectionis , ac eam habebat in singulis pergo minorem persectionem indiuidualem haberet. At si terque gradus per intensionem uniatur in eodem subiecto, habet utramque persectionem uidiuidualem per modum unius, quod est persectiorem modum essendi indiuidualem habere, quam in diuersis subiectis. Secundo, quia virtus nita sortior est se ipsa dispersa , sed per intensionem nitur in eodem subiecto eadem virtus,quae in diuersis subiectis dispersa foret Nergo sortior est forma caloris resultans ex duobus gia dipus nitis in eodem subiecto per intensionem, quam esset si dispeltasoret, hoc est diuisa secundum unum,in altorum gladum thi diuersiis subiectis sed esse fortiorem non est alluc, mi esse potentiorem ad operandum in esse potentiorem ad operandum repugnat, nisi persectior sit, vel pers ctiorem modum essendi habeat: ergo eadem forma caloris iu- tensa persectius esse habet in eodem subiecto, quam haberet diuisa in diuersis secundum diuersos pradus Lad quod asserendum non est necessarium ponete diuersiam perfectionem indiuidualem , nec subordibationem aliquam in eisdem
Et ex hac doctrina colligitur hoc argumentum ad probin rodam veritatem communis ententiae. Sicut non sunt multiplicanda ent tales reales sine urgenti necessitate, ita nec multiplicari debent persectiones reales in eisdem rebus;sed sine multiplicatione reali persectionum indiuidualium inter eosdem gradus intensionis saluatur propriissirisa intensio qualitatis di- itincta ab extensione: cinera omnia, quae in intensa qualit, te esse debent: ergo non est ponenda, sed dicendum aequales esse omnes, secundum se non subordinatos. Probatur minor, quia perfectio intensionis consistit in eo , quod qualitas vere sit magis radicata in subiecto, quam prius, magis actuet potentiam eius per insormationem perfectiorem an dem maiorem virtutem ad agendum ei tribuat sed hae e
147쪽
13 to. Te generatimeo corrupi.
Omnino aequalis perfectionis unitos in eadem parte subiecti, ut probatum est Pergo non est necessaria dissimilitudo illa, Minaequalitas graduum cum essentiali subordinatione,quam pinnit oppositayententia,nec ullo modo admittenda. Atque ex eadem etiam doctrina facile soluitur argumentum eius,4 quia multa asserenat inconuenientia, quae ex nostra sententia sequuntur ad singula per se respondendum est. Et ad primum negamus, quod sequatur intensionem procedere in , linitum , quia non potest a quocumque agente remisi intendi calor: & eum dicitur non esse necessariam maiorem virtutem in agente ad producendum secundum gradum caloris, quam primum,distinguendum est , nam ad producendum illum in alio subiecto, non est necessaria maior, bene tamen ad producendum in eodem , in quo est primus gradus propter persectiorem modum essendi,quem habet uterque gradus,nitus in eadem parte subiecti, iam explicatum. Negandum est etiam, quod sequatur secundum inconueniens,videlicet, quod agens possit agere vltra perfectionem propriam. Et cum dicitur calidum remissum posse producere diuersos gradus caloris in diuersis subiectis: ergo posse eos omnes producere in eodem Concess,antecedenti, neganda est consequentia, quia uniti in eodem subiecto persectiorem effectum constituunt propter persemiorem modum essendi indiuidualem resultantem ex unione omnium in eadem parte subiecti , ut probatum est. Et propter eamdem rationem negandum est, quod duo calida ut unum possint sese intendere usque ad octauum gradum dicet enim detur capacitas ex parte subiecti, sed delicit virtus ex parte utriusque agentis, quia neutrum potest intendere calorem alterius, ex eo, quod licet primus in secundus gradus sint omnino similes, maequales, sed ex eis simul unitis in eodem subiecto longe persectior effectus secundum
rationem indiuidualem resultat,quam neutrima potest attingere,nec utrumque simul,cum virtutem utriusque in diuersis sub-Isniectis diuersam,excedat.Αd tertium in conueniens bene respondent Conimbr.ubi supra;negando,quod remissio qualitatis e ficiatur impossibilis ex nostra sententia:& cum dicitur non esse maiorem rationem, ob qua in remissio incipiat a corruptione unius gradus,quam alterius,distinguendum est, nam comparando gradus ipsos cum causa secundanaturali, verum est, ouia ex se non determinatur ad singulares has actiones Mentectus,potius quam ad alios.sed indifferens est ad omnes,ω Iumdd speciem determinata, sed a causa prima determinat ad talem actionem singularem, ad talemque effectum producendum.
148쪽
cendum,potius quam ad alterum, ut in 1. lib. Phys agentes de modo concurrendi prima causae cum secundis docuimus, neque hoc est pro libito recurrere ad primam causam, sed naturale,ac necessarium in quibuscumque effectibus producendis a causis secundis naturalibus. Ita ergo in remissione caloris conintingit, ut a prima causa determinetur,secunda ad corruptionem huius gradus,potius quam alterius;& ita incipit, atque procedit semper remissio,sicut etiam intensio,& neutra redditur impossibilis. Solutio autem illa de inceptione remissionis ab ulmmo gradu producto in tali subiectestanquam a culmine totius cedincij inliti latens est, tene impugnata in argumento Multimum tandem incommodum, quod inserebatur, videlicet intensionem in qualitatem intensam esse unum per accidens, cum constet ex pluribus gradibus non ordinatis,facile soluitur hac distinctione; nam multis modis contingit resultare unum per se ex multis, nempe tamquam ex potentia, M actu;quoi csto ex materia, Forma, aut ex genere differentia resultae unum per se essentiale. Secundo , tamquam ex per se ordinatis, ut ex multis unitatibus resultat unus numerus per se. Tertio tamquam ex multis panibus integrantibus percontinuationem unitis, etiamsi non sint ullo modo subordinatae, ut ex multis partibus integrantibus substantiae, inuantitatis resultat una substantia per se, ut una aqua, vel ignis, aut
una linea, vel superficies absque ulla subordinatione, cita resultat una qualitas intensa ex multis partibus gradualibus suis indivisibilibus unitis, etiamsi non sint ullo modo subo
An iniensis qualitatum habeat terminos magni- tudinis, O paruitatis'
O stio haec solet tractari in i .aut ε.lib. Phys ubi de te
minis magnitudinis, paruitatis rerum naturalium agitur. Ego vero in commentariis Physicis eam remissi in hunc locum tamquam sibi proprium. Vt autem sensus quaestionis intelligatur, distinguenda est duplex qualitas naturalis,4 supernaturalis, naturalis qualitas ea est , quae conuenit substantiae a natura, ut calor igni, Frigiditas aquae. Supernaturalis etro, quae non a natura, sed per infusionem ab agenti super- aturali , ut gratia , charitas. Et de qualitate naturali
149쪽
138 Lib. I De generatismo corrupi.
praecipue procedit quaestio , quia haec sola pertinet ag considerationem Philosophiae naturalis , quamuis no verbo dicemus in sine quaestionis, quid de terminis qualitatis superna turalis sentiendum sit. Qualitas autem naturalis dupliciter consideratur, nempe quoad intensionem in quoad extensionem. Et primo de intonsione eius agendum est, deinde de extensione. Sed tandem qualitas secundum intensionem, duplicem considerationem habet, nam primo consideratur secundum se, deinde ut est dispositio ad formam substantialem introducendam in materia, M conuariam expellendam. Et dis- ficultas precipua quaestionis de qualitate procedit quantum ad intensionem secundum se consideratam inani ut est dispositio ad sormam substantialem facile intelligi potest, quonam modo terminetur. Supponenda est autem distinctio terminorum quantum ad magnitudinem, laruitatem in intrinsecos meritinsecos ex I lib. Physicor ubi copiose explicati sunt. In trinsecus terminus magnitudinis vocatur, maximum quod sic, extrinsecus, minimum quod non Et intrinsecus paruitatis, minimum quod sic extrinsecus, maximum quod non , applicandi sunt ad intentionem qualitatum, sicut I lib.PhyDcompplicati sunt ad extensionem quantitatis. Ex quibus iam patet sensus nostrae quaestionis, qui talis est: an qualitates naturales quoad intensionem habeant terminio Hagnitudinis intrinsecum , ita ut ad talem gradum intensionis possint peruenire, ut maiorem intensionem habere non pollini, vel sylum habeant terminum extrinsecum cita ut aliquem gradum intensionis ita magnum habere non possint , bene tamen quemcumque minorc illes, atque etiam quoad paruitatem habeant terminum intrinsecum ita paruum qui sit tam minima intensio qua non possint minorem haberes vel solum habeant terminum extrinsecum, qui sit minima etiam intensio, quam habere non possimi, bene tamen quamcumque maiorem. Loquimur autem de qualitatibus secundum se rumptis, nam de eisdem, ut sunt dispositiones formarum, postmodum dicetur. ' Et prima opinio tenet qualitates naturales secundum se sumptas, habere terminum intrinsecum magnitudinis, laruitatis in sua intensiones, ita ut ad talem gradum intensionis possint peruenire,ut ultra illum non possint intendi, etiam per potentiam Dei absolutam , versus paruitatem quoque petunt minimam quamdam intensionem,lub qua primo producantur, ita ut sub minori non possint saltem naturaliter produci. Ita Scotus in I.d. .f.Adirimam quaritiorum dico. . Vbi loquitur determino Dissilia πιν Orale
150쪽
vrmino magnitudinis, in 1. d. 2. q. 9 in solutiombus argu mentorum,ubi loquitur de termino paruitatis,de quo idem te
pro eadem sententia citat D.Tho. Egid. r. lib. de gener. u.2ς. Iandvn. 6. lib.PhyLq. s Toleta I. lib.de generat.q.6.Sed diuersis modo explieatur iste terminus intrinsecus paruitatis a Toleto Son1inate nam Toletus minimum illum gradum intensionis non ponit acquisitum per motum , vel partem eius , ne compellatur ponere primam partem in motu contra expres sam sententiam Aristotelis 6. lib.Phys ubi ante quodlibet mutatum esse motus asserit dari partem motus,ct ante quamlibet partem motus dari mutatum esse, ita motum non habere primam partem , nec primum mutatum esse, atque etiam contra
rationem continui, quod cum sit diuisibile in infinitum, non potest habere primam partem in ita repugnat motum habere primam, cum sit continuum,in consequenter repugnabit qualitatem habere primam partem productam per motum. Ideo ponit qualitatem secundum minimam illam intensionem habere modu essendi indiui subitem, produci per mutationem, etiam suo modo indivisibilem, qua tanquam a termino a quo
incipit motus intensionis per ultimum non esse.Sonzinas vero per motum prφduci asserit, ideo videtur ponere minimum alterationis,& primum esse eius ex parte termini a quo. Sed probatur lim opinio quantum ad terminum intrinsecum magnitudinis hoc argumento Qualitas secundum essentiam habet terminum intrinsecum magnitudinis ergo etiam secundum intensionem. Probatur consequentia, quia intensio est modus consequens naturam, essentiam qualitatis: ergo habet proportionem cum ea Antecedens vero euidens est,quia qualitas, sicut res quaelibet determinatum habet gradum perlectionis essentialis, sicut determinata prinlicata essentialia, ultra quae non potest crescere, nam eo ipso quod aliquod praedicatum essentiale addatur calori, variabitur essentia, atque species eius. Exemplum huius rei habemus in calore, qui ad intensionem, octo peruenire potest,in hanc habet in igne, ita ut maiorem habere repugnet: sicque de caeteris qualitatibus secundum proportionem,necessarid dicendum erit. Probatur secundo, quantum ad terminum intrinsecum par iuitatis ex Aristotele s. lib. Physicorum text. 69 ubi uniuersaliter docet cumstibet rei permanentis dari primu ei Iesin instanti productum, sed qualitates non solii secundum esse, sed etiam