R.P. Antonii Ruuio Rodensis, ... Commentarii in libros Aristotelis Stagyritae de ortu, & interitu rerum naturalium; seu de generatione, & corruptione earum ... _ Nunc primum in Gallia editi. Cum duplici indice, ..

161쪽

I s. quaest. . . Ad primam qirassionem dico. Quem equuntur

Probatur primo,quin ii accipiamus gratiam ut unum, cintendatur quantum podibile et per potentiam Dei absolutam; certum cit nodioli amplius intendi, vel ergo habebit tunc determinatum gradum Intentionis, talis gradus erit maxrmum quodsi incennonis cius cum non pollit amplius intendi: vel non habebit determinatum gradam intensionis; sed inten- Iionein actu inrtuitam,quod est unpollibile,cum finita intensio,iit infinita perfectio repugnans creaturae. Secundo,si gratia, charitas non havent terminum intrinsecun suae intensionis,

sed dato quocunque gradu poliant maiorem intensionem in infinitum sulcipere, sequitur,o1se eis actu innititas secundum

intentionem. Probatur consequentia,quia totam intentionem,

quam pollunt habere succelliue,potet Deus per absolutam potentiam simul eis tribuere;led intentio earum potet succellineeste maior in intimium: ergo possunt simul habere a Deo acta infinitam.coniequens autem probatur falsum,quia gratia acta intini in ecundum intensionem non potest recipi in anima, cum capacitas eius omnibus modis sit finita: ergo necesse est gratiam dicharitatem habere torminum intrinlecum suae in intentionis versus magnitudinem,quem si non habeant poterit gratia cuiuslibet hominis in hac vita extirentis maiore habere intensionem,quam grati mutuscunque beati,contra illud Matthaei. LI.ubi de Ioanne Bapti ita,qui nabuit perfectissimam gra-

tiam,dicitur: μι autem minor utun regno cal rum,maior suilo.

Secunda opimo attirmat has qualitates supernaturales nullum habere terminum intrinsecum magnitudi ius in sua intensione, sed dato quocumque gradu intennonis quantumcumque maximo polle adhuc tendi in infinitum. Ita D Thomas de gratia charitate 2.q. 24.artic.7.δ haec est probabilior, Micneada. Probatur ei ficaciter ratione D. Thomae ibidem hoc modo Intensio alicuius formae solum ex triplici capite potest cila finita, nempe ex parte ipsius formae, quae ita petit determinatum gradum intensionis, ut non possit illum excedere, quin varietin essentia eiusAE in aliam speciem conuertaturivel ex parte agentis , cuius virtus ad intendendam talem formam linutaca est, ita ut ultra certum gradum non possit eam intenderes vel ex parte subiecti in quo recipitur talis forma , cuius capacitas finita est, Midco non potuit recipere formam, nisi eunt deterniinato gradu intensionis. Sed ex nullo capite habent qualitates istae terminum intrinsecum magnitudinis:ergo non est vis concedendus. Probatur minor,na qualitates istie

super

162쪽

supernaturales sunt immediatae quaedam participationes diuini amoris supernaturalis, per quem diligitur an ina a Leo in ordine ad beatitudinem .sed participatio ista nullum habet ex se terminum, nisi quem ei praefigit Deus ipse eam diligenstet go non habet ex se terminum intrinseeum sue intensionis.Virtus etiam Dei agentis supernaturalis, a quo infunduntur gratia, charitas in anima de se est infinita, ut constat Bestandum capacitas subiecti, quod est anima, non diminuitur, sed augetur per has qualitates , ita ut quo plus intensionis earum recipit,plus etiam recipere possiequia quo plus recipitwo fit obiectu maioris dilectionis,per qua gratia & charitas eius intendi debet , ergo nulla ex parte postulat terminum intrinsecum. Ad primum argumentum Scoti negandum est,quod suppo nit,nempe gratiam, unum posse intendi a Deo quantum pol- sibile est,quia tota intensio, quam potest suscipere, non est de terminata, sed infinita in potentia,ita ut data quacumque possit semper habere maiorem, id autem , quod non habet actua. Iem terminum ultra quem procedere non possit, licet habeat esse finitum , sed non determinatum ad talem gradum, quod ero non habet esse sic determinatum, non potest totum simul produci extra causas, quia quidquid producitur extra causas, sub certo gradu persectionis produci debet. Exemplum esse potest diuisio continui, quae semper est actu finita, sed infinita in potentia, nullum habens terminum, ultra quem procedere non possit, tamen non sequitur quod omnes diuisiones possibiles continui possit Deus simul sacere sic ergo dicendum est, intensionem qualitatum supernaturalium esse actu finitam , sed infinitam in potentia, rideo repugnat to tam simul produci a Deo, vel intendi qualitatem, quantum

possibile est. Ad secundum,neganda est consequemia, quod intenso haurum qualitatum potu esse actu infinita. Et dum dicitur posse

Deum simul facete quaecumque facit successives, negandum quoque est, etiam in rebus permanentibus , nam ii persectio earum actuali termino eareat, vltra quem non possit crescere, impossibile est totam eius persectionem actu produci extra causas , quia quod non habet esse actuale determinatum non est actu produeibile totum cxtra causas, ut probat diuisio continui. Et quod additur in eodem argumento nem pocapacitatem animae omnibus modis esse finitam negamus,

quia licet sit actu finita, ita ut non possit recipere statiana actu infinitam , sed quidquid gratiae actu recipit, finitum esse debeat, cst tamen infinita in potentia, ita ut semper possu

163쪽

is, Lib. V Degeneratione corrupi.

intensionem gratiam recipere. Ex quo euidenter sequitur,graistiam,quam recipere potest,non habere icrminum intrinsecum magnitudinis quoad intensionem , sed extrinsecum tantum,&terminus iste non est alius, quam gratia actu infinita,quam rein ei pere non potest sed nec pollibilis est ybene tamen quamliabet finitam sine termino. Et quod tandem additur, ex hoc sequi gratiam hominis in hac vita existentis,posse esse aequalem, immo maiorem gratia cuiuicumque beati, dii tinguendum est: nam secundum intensi em, dualis,in maior elle potest per potentiam Dei ablolutam feci secundum M perfectionem, quam habet gratia cuiussi bet beati ex dignitate, inualitate actus beatitudinis, semper est maior quacumque gratia viatorisu quo sensu intelliguntur verba Scripturae allata. De gratia tandem Christi Domini eodem fere modo rospondet D. Thomas 3 p. q. . arti c. I x dupliciter sumi posse, nempe secundum intensione,aut secundum dignitatem, quam habet ex tali persona, hoc est, ex unione naturae humanae ad Verbum, quam sequitur, atque etiam ex aliis effectibus ex ea deminione prouenientibus. Et si sumatur secundum intensii nem praecise,concedendum est, posse Deum de potentia absoluta facere aliam gratiam intensiorem in infinitum in ideo maiorem,& meliorem secundum hanc considerationem, quam

sit gratia Christi uepugnat tamen fieri aliquid maius,& melius

eadem gratia secundo modo considerata,etiam per potentiam Dei absolutam,quia nec possibile est,sequi maiorem,aut excellentiorem unionem, nec reperiri in persona digniori, aut in altiorem finem ordinari. Et adhuc secundum intensionem considerata gratia Chri lii dicitur summa , in hoc sensu, quia non potest dari maior secundum potentiam ordinariam , quamuis non sit summa. Reliqua vero,quae ad has qualitates pertinent, Theologis relinquenda sunt.

2 e teriminis qualitatum naturalium quoad

extensionem.

Eodem prorsus modo loquendum est de qualitatibus naturalibus quoad extenu onem, ac loquuti sumus de intenissione earii,& ita dicendum primo,no habere terminum intrinsecum magnitudinis,sed ad quascunque partes subiecti posse feextendere in infinitum, ita ut si dari potest eorpus actu infinitum,ad totum illud posse se extendere qualitatem. De termino etiam paruitatis intrinsecqui a generationis,dicendum est,qualitatibus non conuenire,et iam ut sunt dispositiones formarum

substan

164쪽

suhstantialium, nam licet substantiae concedatur determinata quantitas, sub qua generari potest,& non sub minori, adhuc in tali minitho non haberet minimam extensionem calor,vel fri- frigus,ut dispositiones sunt; sed prius in medietate eius proxi miori agenti introduceretur,4 prius in medietate illius medietatis in infinitum, ita ut nulla detur tam parua extenso eius , quin data sit prius minor in infinitum Solum ergo com ceditur eis terminus extrinsecus extensionis, qui videtur esse punetiim : nam data qualibet quantitate , ad quam extendan tur,prius extenduntur ad minorem. Et eisdem rationibus,quibus probatum est, non habere terminos intrinsecos magnitu edinis, & paruitatis, quoad intensionem, probandum est nec eos habere quoad extensionem, non sunt tamen eadem ar-

umenta repetenda , sed applicanda , quod facili negotio

eri potest.

QI AESTIO VIII.

De subieEis aberationis, ct aliorum accidentium corporea substantia,ansit sola materia, vel compositum'

INter alias differentias, quas Aristoteles assignauit inter ge Isrnerationem, & corruptionem ex una parte, alterationem

ex alia,una fuit ex parte subiecti,quia per generationem solum nrutatur materia a priuatione unius fornice ad eamdem se mam; per alterationem vero mutatur compositum secundum diuersas passiones, quae ei possint accidere, hoc est,secundum diuersas qualitates Propterea sicut de subiecto generationis suo loco dubitatum est,an sit materia,vel compositum,ad quod terminatur,ita de alteratione dubitamus modo,an sit composi4tum,vel sola materia. Et cum idem debeat esse subiectu motus, termini, quia subiectum mouetur propter terminum adquia rendum,& terminus in quem tendit alteratio,sint qualitates,de his est eadem quaestio, an sint in materia prima vel composito. Et tandem cum qualitates corporeίe ad quas terminatur Physi- ea alterati, de qua sola agit Aristoteles Meum eo nos inhaereant substantiae media quantitate sicut caetera accidentia corporea in eodem subiecto,in quo fuerit quantitas,erunt qualitates mecum suis alterationibus,per quas producuntur, atq, etiam cum raeteris corporeis accidentibus. Propterea procedit suaestio de quantitate primo, consequenter de qualitatibus,

165쪽

xs Lib. I. Degeneratisneis eorrupti

caeterisque accidentibus corporeis, quae duplicia sunt;quaedam incompleta,vel quasi partialia,quae ex propria natura parti racnon toti conueniunt, ut relationes partium inter sese,& ad totum;atq; etiam seneratio,&corruptio substantialis,& his sim Iia,de quorum subiecto constat, quod non siit compositum,sed partes ipsae,nempe forma,vel mareria:quare de his no prosedit quaestio.sed de aliis,quae conueniunt quide soposito, atq; etiam materiae,ut quantitas & reliqua accidentia eorporea.de quibus merito dubitatur, an in hac, vel potius in illo sint tanquam in proprio subiecto.Sed adhuc subiectum duplex esse potest,inhaesionis, & denominationis, ut in simitate constat , cuius subiectum inhaesionis est nasus, denominationis vero totus homo, qui denominatur simus, a simitate existente in solo nasori non ergo inquirimus de subiecto denominationis, sed inhaesionis tantum. Quod adhuc est duplex, proximum,& remotum,prΩωximum est,cui proxime inhaerent accidentia,remotum, cui imhaerent ratione proximi. Procedit autem quaestio de subiecto inhaesionis proximo non remoto. 281 Et prima opinio allerit non eue compositum,sed materiama ita Averroes in lib.de substantia orbis,& .lib.Phys comm.63. quibus locis docet in materia prima esse quasdam dimensiones interminatas illi eoaevas, hoc est a principio, quo errata est,et inhaerentes,& numquam ab ea separabilas, sed ingener biles,atque incorruptibiles.Per dimennones aute interminatas intelligit quantitatem, quae quantum est ex parte ipsius matextae,in qua inhaeret,nec certam aliquam raritatem, vel densitarem,nec certum terminum luet agnitudinis,aut paruitatis,nec

aliquam determinatam figuram postulat, quamuis a parte rei determinatam semper figuram habeat, atque etiam aliquem terminum magnitudinis, aut paruitatis secundum exigentiam Drmae substantialis. Quantitatem igitur interminatam asserit est in nuda materia tamquam in proprio subiecto in semper

cum ea perseuerare eamdem numero in omnibus generationibus,& corruptionibus:& cum cstera accidentia corporea inutim reant subiecto mediante quantitate,in eadem materia esse. Ita etiam sentiunt Simplicius. I. lib. Phys text. 69. Philop. I lib. de

in summa degen.capit. 4..Egidius T. Metaph.q. 4.Nimphus. 8.Meth disp. . Zimara theorem. 46.4 a quibusdam citatur pro hac sententia D.Tho. in . d. LI. q. I .art.1 quaestiuncula .Sed

solui eam refert ad propositum illius quaestionis,no sequitur.

166쪽

m IIII. Tram III. U. VIII. iss

sed tribus modis intelligitur haee sententia a recentioribus, qui eam sequuntur.Multi enim solam, & nudam materiam G1erunt esse subiectum proximum quantitatis,4 omnium accidentium materialiumnia ut ipsa per se,&ime adminiculo formae sufficiens sit ad recipienda haec omnia accidentia, & formam ad la non esse ullo modo necessariam, quamuis non possit esse materia in rerum natura sine illa natutaliter: ira ad recipienda aceidentia solum se habeat quasi tomitanter: unde

cum non dependeat receptio accidentium in materiae uni in ne formae eum ea,ne etiam de linunt esse in materia per sepa-xationem formarum,sed eadem numero, quae erant in eorrupto,permanent in genito. iij vero materiam quidem subiectum inhaesionis omnium accidentium esse concedunt,nona me nudam,sed prius nitam formae,ita ut non possit ea nat

saliter reci pere sine formes sed non ideo dicunt formam esse aliquo modo subiectum eorum etiam partiale, nam ossicium subiecti sola materia exercet sed quia existentia actualis ma-tcriae, per quam est in rerum natura, ex est imperis ima sicut materia ipsa etin propterea non potest materia per illam existere naturaliter,nisi unita,& quasi sulcita per sormam mee etiam potest sustentare naturaliter aecidentia, nisi informata, quia per insormationem quasi perficitur, atque uteitur existentia eius,ut possit esse subiectum eorum:eonsequenter asserunt separata forma in corruptione compositi desinere accidentia omnia , quae erant in materia, nec permanere eadem numero in re genita, quae erant incorrupta. Ita CO- nimb. I .lib.de generat.cap. 4.quaest. .arti c. r. alij.

Alij denique eum primis, .secundis conueniunt in eo, quod sola materia sit subiectum accidentium , sed dependenter a forma id habere docent, non tamen ut a causa formali extrinseca,ut ecundi, sed tamquam ab efficienti, aqua procedit in hoc genere quantitas , consequenter caetera accidentia,ita ut a prima forma, mam materia habuit,proincesserint tamquam ab efficienti, a se is vero succedentibus tamquam a conseruante in genere cauis etficienti sequia non repugnat eumdem numero effectum conseruari a Deo per diuersas causas secundas sibi succedentes.Et quod de quantitate dicitur,de caeteris accidentibus, in quibus conueniunt corpora genita cum corruptis intelligunt de his vero, in quibus dissimilia sunt asserunt, de nouo procedere a noua forma. Et ideo nec omnia accidentia rei, qua corrumpitur,

permanere eade numero in re genita, nec omnia me numeroditieris,sed iuuitate cum his,in quibus lintilia ut,permanere

eamdem

167쪽

13 6 Lib. I. Tereneratione incinniti

eamdem nilmerora carier vero, in quibus disterunt corrumpi

eum substantia δε alia numero diuersa procedere a forma geniti,quia licet similia possint a diuerus conseruari cademi mero,sed diuersam possum, nisi a diuersis efficientibus pro

cedere.

Probant autem, quod materia sit subiectum accidenti um, in quo omnes isti authores conueniunt testimonijs Aristot. I.

Lb.de Genet. C. 4. t m. 24.& lib. 2.tex. 17. Lait, quod dum Vnum elementum transmutatur in aliud, non corrumpuntur omnia

accidentia,sed permanent in genito illa omnia, in quibus assimilantur,ut quando ex aere generatur aqua, permanent in aqua genita transparentia 4umiditas aeriMeum non sit a quo corrumpantur.Sed non possimi permanere eadem accidentia i sint in composito,iaquam in subiecto; cum non maneat idem compositum:ergo si eadem permanent,erunt in materia eadem numer permanente:&4. lib.de generat.tex ε. auerit dispositiones praecedentes pro introductione alicuius formae cum alterationibus,per quas producuntur,versari circa materiam:sentit ergo esse in ea tamquam in subiecto cuca quod operatur

Probatur etiam innumeris pene argumentis ab eisdem, ex ovibus haae videntur mihi seligenda, quae maioris momenti simia Primu quia ut aliquid sustentet aliud laquam subiectum eius,hoc solum requititur in sufficit, quod habeat entitatem realem extra causas,cum actuasi existentia, & subsistentia, sed haec habet materia ex se, non a forma , vel composita, ut in I. lib.Phycprobauimus: ergo sufficiens est ex se ad sustentanda accidentia. Quod ex formis substantialibus materialibus con-nrmari potest,quas materia sustentat,tamquam proprium subiectum earum, in quo inhaerent,&a quo dependet,non minus, quam accidentales,in hoc ratione propria existentiae, iub-ustentiae, tuae quibus non posset eas sustentares, quia quod uonexistit,nec subsistit in se, ex se , non potest alia sustentarer ergo materia sussiciens est,atque idoneum subiectum omnium

accidentium

Secundo, probant compositum non posse esse subie tum aecidentium in homine, in quo vilica est forma substantialis, haec spiritualis, ut probabitur .lib.de anima. Quo supposito ita arguunt;quantitas non potest esse in toto homine laquam in subiecto,in quo inhaereat, nec potest esse in anima:ergo est in. sola materia. Amecedes quantum ad anima euidens est, nam cum sic spiritualis,atque indivisibilis , non est capax quatit itati , nc asic dentium materialium. Sed probatur de composito ciuiae

168쪽

Cap. IIII. Tractat. II suae. VII is

quia repugnat accidens immediate unire composito per inis

haesionem,quin immedi te etia attingat sua unione materiam, formam per modum unius, nam ex his unitis constat coma pontum 4 lectandum probabiliorem sententiam non est aliae ita realis, pyaeter materram formam , munionem essed repugnat quantitatem , accidentia corpore attingere ani mam rationalem,aut ei ullo modo inhaerere ergo non minus

repugnabidinhaerere composio cuius ipsa est forma.

Tertium,quia agens naturale, atque corporeum non potenagere,nisi in lubiecto quanto atque extenso sed agens a quo procedit generatio substantialis,agit circa materia,tam In circa proprium subiectum generationis:ergo generationi prer supponitur materia quanta, extensa,non solu toto tempore alterationum praecedentium,sed in initanti generationis.Probatur consequentia,quia in illo instanti agens naturale expellit a materia unam formam,in introducit alteram: ergo agiectica illam, Et praeterea in illo instanti materia est subiectum generationis,quae est actio extensa, atque diuisibilis, Mideo

non potest reeipi,nisi in subiecto diuisibili in illo autem instanti non habet materia quantitatem praecedentis compositi, quod iam non existit,nec proinde accidentia eius, si in eo subet iectantur, sed nec potest praecedere in materia quantitas compositi tunc geniti, quia generatio est via ad illud ergo prior

natura via executionis introductione formae substantialis, Mideo prior etiam quantitate ab eadem forma procedente. Exuibus sequitur materiam tecum arterre quantitate, tamquam bi coaevam,& proprium eius subiectum esse, aliorumque accidentium materialium.

Quartum, agens naturale non introducit formam , nisi in materia iam determinata ad illam, potius quam ad aliam per dispositiones praecedentes;sed no potest esse materia disposita, nec determinata in instanti generationis, in quo introducitur forma, si accidentia non sint in ea tamquam in sudiecto, sed incompositoaergo ita sentiendum est.Probatur minor, quia licet toto tempore alterationis pra cedentis intelligi possit materia disponi receptis dispositionibus in composito corrumpendo; sed in instanti generationis hoc iam non est:ergo non permanent dispositione praxedentes sed nuda intelligitur materia omni forma substantiali,& aceidetatunuda autem materia non

potest esse disposita,nec magis ad hanc,quam ad illam sormam

determinata, sed indifferens ad omnes. Dd manifestum est in generatione animalis, ad quam requiritur materia organ - zata,cum anima sit actus corporis Physici,&organici:cile auteorgani

169쪽

i 18 Lib. I. Degeneratione ct corrupi.

organizata in instanti generationis repugnat, eum sit nuda organiratio non sit intelligibi bis sine quantitate, Maccidentitas corporeis ergo nec poterit introduci ab agente naturali una potius forma, quam altera propter desectum determinationis,immo neq; vlla poterit introque propter desectum dispositio mim. Et u dicatur primo sum tere dispositiones immeis diate praecedentes,qua licet iam non sint, sed ratione illarum,

aut quia eas proximo tempore habuit in se materia, quasi sigillata manet pro tali sorma,potius quam alia recipieta, quod est,dispositam simul,& determinatam esse.Cotra hoc est, quod habuisse dispolitiones tempore proximo, nihil reale intrinse- eum est in materia in instanti generationis , sed sola denominatio extrinseca,ratione cuius, nec disposita,nec determinata:

tune erit materia,quia dispositio, & determinatio non fit, nisi per aliquid reale intrinsecum in re disposita, ae determinatae ergo esse actu dispositam,& determinatam non potest intelligi,nisi per aliquid reale, intrinsecum actuale in ea quare non sumet denominatio extrinsee ex praecedentibus dispositionibus adquisita.Si vero dieatur secundo,dispositam esse materiam, atque organiaatam in instanti generationis per dispositiones, quas tecum affert in eodem instanti forma introducta, quae licet ab ea procedant in senere causae essicientis,& in hoc genere sint posteriores, sed in genere causae mat rialis,ut praeparant materiam pro introductione eiusdem forismae praecedere possim ordine naturae.Contra hoc est, quot et fectus in nullo genere eausae potest esse prior sua causa emtiente, qua reeipit esse,in quam proinde supponit iam existentem in rerum natura:ergo cum dispositiones istae sint essectus eiusdem sermae,aqua procedunt, necesse est eam praes ponant existentem in rerum natura, atque adeo informantem

materia,quia nihil intelligitur ageret,nin intelligatur existere

χει Probatur tandem multis experientiis, nam in generatione hominis videmus eo mortuo remanere eamdem quantitatem, figuram,organiratione calorem, Measdem cicatrices,si quas habuit vivus:ergo haec,& reliqua accidentia non poteraut esse in toto composito iam eorrupto, sed in sola ateria eadem permanente. Sed respondent non permanere eadem numero, sed specie videri autem eadem numero propter maximam Iimilitudinem in talia iudicari non quidem ab inlesleesu, sed a sensu,qui plane decipitur,4 corrigi debet ab intellecti, sicut

decipitur,atq, corrigitur cum iudicat solem, vel stellam longe minorem esse tota terra Haec tamen solutio aliquid valeret,

si esset urgens aliqua ratio probans praedicti accidentia non esse

170쪽

Cap. IIII. Tram III. t. VIII. is

esse eadem numero, sed alia distincta, ae de nouo produc ed non solum nulla datur talis ratio, sed potius dantur valde vrgentes, quibus probatur non posse esse alia numero distinctu ergo iudieio sensuum standum est , cum fit rationi consonum, nullo modo eorrigi debent.Probatur minor, quia si illa accidentia,quae sunt in cadauere post mortem hominis, sunt distincta numero ab his, quae erant in eodem homine uiuo , necesse est assignare aliquam causam determinatam,& partices Tem a qua producantur .constat vero nullam dari, quia siue naturali morte ab aliqua interna causa Mnaturali, siue violenta, a causa extrinseca intereat homo, nulla talis causa datur, quae possit producere nouam quantitatem,nouam figuram, nouum

calorem,& cicatricem quia plura ex his non sunt necessaria pro forma cadaueris, sed impertinenter omnino se habent ad quamlibet generationem nouam .Recursus autem ad uniueti les causas,vel ad primam,a quibus producantur, nullum habet fundamentum,quia nullus effemri fieri solitus a causis par cularibus,tit a solis uniuersalibus, vel l prima, nisi urgente necessitate,& deficiente ausia particulari, in proposito vero nullii urget necessitas, ut per se est manifestum tergo nec talis recursus admitti debet.Et si dieatur urgentem rationem esse , quod accidentia subiectantur in composito,& ideo non possunt permanere eadem numero,sed alia distincta debere fieri, nec dari causam particularem, a qua fiant, manifesta petitio principii est cum supponatur id,quod probandum est, iro ratione aD

seratur id,de quo est tota controuersa. Secunda opinio asserit,quantitatem,& caetera accidetia corporea esse in composito tamquam in proprio adaequato, atque immediato subiecto inhaesionis, ad materiam vero quadam tantum ratione in adaequata comparari.Ita D.Thomas expresis multis suae doctrinae locis, sed praesertim quaestione unica de spiritualibus creaturis arti c. 3.ad 3.& I. p. q- έ. artio. 6. Albertus Magnus in summa de homine par. α.quaestione adi

ωvidetur nobis,si non facilior, probabilior tamen, magis conformis doctrinae,& principiis Aristotelis. Probari posset hoc secundum multis testimoniis Aristotelis, sed praeclara sunt haec. Cap. de substantia in praedicamelis Pomquam probauit tamitaedicata substantialia,quam accidentalia redii ter esse in primis substant ijs qua sunt substantiae singu