장음표시 사용
101쪽
ἱστία δ' ἐ)2λοι μεσονυκτιον ἐςεπάειρον. Noaκληα WVO'ες. Et γεμεν quidem quin verum sit dubitari non potest. Dubium vero ἐξεπαειρον, quocum comparari potest hoc
Noris, inquit, omni apparatu λstructa plena eratias qui aderant: absentem autem Herculem quum
tisque ad meriam noctem exspectassent, lese δε- derunt.
V. 74. Seholiastes 1 ρανοσεν interpretatnr κατελιπεν. Verbum illud non recte explicasse puto Butima num in Lexilogo vol. I. p. 60. seqq. quod n0n eX ρεειν , sed ex Duεολα deductum vel eum eo rognatum vid tur. Dest in eo verbo pellendi notio, respondetque Gemmanicis prellen et prassen. Inde accusativo iunctum significat repellere, ut Iliad. XIV. 57. TU κε καὶ ἐσσυαε νυν πιρ ερωήσαιε' cinὁ νηων. Eoqne modo etiam a Callimacho Theseus in pugna eum tauro Marathonio dictus est
mi γὸς ἐέγω, σας Ouὸν χέρας. Hinc repra Mare: unde de relinquendo dictum est in illo Theocriti XXIV. 99. ἔα, καὶ ερωήσας ἐχενακτινον εο το δίφρον. XIV. In hoo Idylla, quo μίμους ανδρειους Sophronis
102쪽
imitatus est Theocritus. areessitum ab Aeschino venire Thyonielium viderunt quidem interpretes, sed non reperio adnotatum, patere id statim ex primis verbis rχαῖρεν πολλα τον ἄνδρα ΘυωνιχOV. Nam quum τον ανδρα additum sit, est id eccum quem exspectabam Thyon hum. Eodem in versu etsi nec Vulgatum αλλα τοι αυεωλ, nec quod duo codd. habent sciate Τυ αυτός, nec qnod Reiskium sequuti quidam ediderunt, αλλα τυ αυrον salsum est, tamen, quoniam in optimis sere libris scriptum est τοι αυra, in uno autemetoιαυτα, vera videtur altera Reiskii coniectura, αλλα etOιαυrα PKσχίν q.
V. I 2. 9ui hic PDrοδιώκτας dicitur, eum haec 'exquisitior appellatio non λμίπον, ut HesIebius interpretatur, i. e. aurigam, sed πιλντα esse prodit, qui arte sua ostentanda quaestum saetate quod genus spectaculilain Homeri aevo cognitum fuisse ex Iliad. XV. i679.
V. 17. Interpungendum, βολβος τις, κοχλίας εἰ η- ρεθη. Tὶς dicit, ut aliquammultos significet. De cochleis Athenaeus II. c. 63. apud quem c. 64. Alexis, ut Theocritus, ' Dυς, κοχλίας, coniunxit. V. 22. Legitur vulgo: οὐ φλγξῆ; Αυκον ειδες, εΠαιςε τις, ιυς σοφος
i. e. καὶ ἐφῆπro. Vnns convivarum dicere platandus est ου φθεγ ῆς Tum alins, Λυκον εὶδες- Illud, ως I068 σοφός, Cyniscue dictum esse, et de hac aeeipiendum esso εhrεν, recto iudieiisse arbitror Graesum. Sic fert animi humani natura, ut, qui arcana sua a dicacibus predi via
103쪽
96 . SCHOLAE dent, quasi refutaturi acu scilicet eos rem tetigisso diacant. Quae sequuntur omnia Aescliinem nunc, non incompotatione illa, dicere, non commemorarem, nisi vid rem fuisse qui secus statuerent. At et ineptissime illa istud ἐντὶ AD O Aυκος ἐντι, et reliqua praesentibus convivis dixisset, et tota oratio ostendit eum ira inter narrandum esservescente Thyonicho nominare istum rivalem suum. Neo κλυμενον εραλπα dicit, cuius notitia. iam ad multos pervenerit, sed praeclarum ironice, quod puleellum et mollem adolescentulum sibi praeserat Cyniscua
V. 3I. Vehementer errant, qui κακαὶ φρενες initium esse Thessalicae cantilenae putant. Nihil ista verba neque ad Lrcum neque ad CIniscam. Quod A schines dicit: χω Λαρισσαιος τὸν ἐαὸν Aυκον qδεν an αρχας
non est de vero cantu intelligendum, sed ἐἴδειν est repetero aliquid. Cantilenam enim non Graeci solum, sed aliae quoque gentes iterationem eiusdem rei vocant: neo Θεσσαλικον uεticina aliud est quam Scomma, quale ab homine Thessalo proferri non sit mirandum. λακαὶ φρενις Larissaeus ille appellatur, homo plenus malitiae, plano ut Ainor apud Moschum L 8. Quae sequuntur,
- ἁ δε Κυνίσκα Ακλων ἐξαπίνας Θὐερωτερον η παρα ματρὶ
expressa illa ad Homeri exemplum Iliad. XVI. I. seqq. in iis suit quum εκλαι ego scribendum putabam, quod memoravit Messi in us, et probavit in gramin. Gr. ves. II. p. 169. Buttinaranus. Et εκλα in uno saltem codico Florentino legitur. Sed numeros si spectamus, ni mis durum videtur ἔκλαι ita positum ut prima syllaba sub ictu sit, pr0dueaturque ea quae sequitur. Vuare quum εκλαεν non possit pro acristo haberi, imperfectum
104쪽
sit oportet inedia correpta. Nisi vitiata est scriptura. Homerus certo dixisset κλαιεν ἄν. V. 5 I. Scribendum ex optimis codicibus rνυν δε ποθεν; μυς, φαντὶ, θυωνιχε, τευειεθα
V. 56. Nihil vitii est in articulo ad στραειωτας adiecto, si hi versus ita interpunguntur:
Sio enim hoc dicit: naestabo ego quoque, hisce iam miles factus, nec pessimus nec primus fortas3e, sed tamen aisquis quales Plerique. . . . .. V. 4. Non credo invictam snain animam praedicare Gorgonem, quum dicit ω τας arai ατω φυχῶς, quam valde miram excIamationem qui illustrari putarunt illo Luciani iv eneomio Demosthenis c. 50. vol. mp. 527. βαβαῖ τῆς ἀζψητου φυχ ις καὶ μακαρίας, '
eodem modo verba tantum, non vim et sententiam verborum spectarunt, ut qui eum διγη δρέφον sic Syracusani teste Elyan. N. p. 287, 50. αυτl V. 2. compararunt quod Arete Vlixi dicit Odyss. VIII. 443. αυτος νυν M. πω ια, θοῶς δ' ἔπι δεσμὸν, λον. 1069 Casaubonus Aeschrsi in Oedipi filios dictum adhibuit, iti
κακῶν ατρυuονες, quod Scholiastes interpretetur ἀδα- - . μαστοι, ἀκατ-Oκοτοι, υπο Τῶν κακῶν μῆ νικμεν- τες, η ους πολλα κακὰ ουκ ἐδαuασαν. At illi sio , ' vocantur, quod insatiabiles malis snorant. Verissimam ego quidem Η. Stephani coniecturam esse iudico, αἰ τὰς ἀλευάτω φυχμῆς, quibus verbis Gorgo Vanam, miseram, et vix superstitem animam suam conqueritur. Vehementer emavit Cas bonus, lilii Eustallitum hoc vocabulum
in iis dictionibus numerare scripsit, quas proprias sibi haberet Oppianus, neque illum ita erraturum fuisse, si Theocritus, aliquanto antiquior poeta, illo verbo essetnsus. Nec dixit illud Eustathius, sed simpliciter ex Op-BERII. OP. V. G
105쪽
mRCHOLARACHOLARpiano, quem multum lectitaveriat, eam vorem assert p. 437, 2. et usurparunt ram nequales Theocrito Apollonius Rhodius, Sotades, Cullimachus; hic quidem etiam Doricum Ititissim; in h. Cer. 0 I. ubi ridendus Spanheinius. V. 7. Duplici mendo ulteria verba τυ ιν ἐκαστο γῆ, o pu ἀποικεις infeliciter VulcLenarius sic scribendaeensuit, τυ ιν έκαστέρω seu ut ν ἀποικεῖς. Non male illa scriberentur hoc modo, et υ δ' ἐκαGrατέ νω /ιευ claroικεις. Nam etiam ex superlativis comparativa liunt, quale vocabulum hic aptissimum est, significans nmis longule. Exempla huius generis contulit Lubeckius ad Pliryn. p. 93. 135. seq. Sed quum optimus codex Mediol nensis ε στερω praebeat, nescio an scripserit Theocritus, τυ ' ἐιιευ ὰφ ἐκα si ua οἰκεις. V. II. Haec sic scripta circumseruntur: I'. io λέγε τυν τευν ἄνδρα, g ίλα, Λίνωνα τοι-
αἰσθ άνεται τυ βρέφος, ναἰ ται πόπνιαν ' κα - λῖς da υς. At iraeundior est Praxinoa, quam ut nunc, dum in mariti mores invehitur, blande alloquatur puerum: intino eum ne curat quidem. Tum autem ineptum cst Gorgonem dicere αἰσ9άνε raι το βρέφος, quae modo idem significaverat his verbis υρη, γυναι, ως no9Oρῆ τυ. V ram rationem monstrat ille optimus codex Mediolanensis, in quo non λέγω, sed λέγει est: I μη λέγε τον τευν ανδρα, φίλα, Λίνωνα τοι
106쪽
II. αnφυς lιαν τῆνος Πρωαν λεγοιιες τα Πράc νθὴν παροα) νδερον καὶ φυκος, t quae sequuntur. Ira Πρωαν et codices praebent, et poscit sententia. ' , V. 19. Spolinius, qui qua solebat incredibili diligentia de hoc quoque loco quaestionetii instituit, in eo tamen sulli se passus est, quod Πυκως de pellibus intellexit. Non lanam cum ipsis eortis, sed detonsam emit Dioclides. LIo ς proprie est tantum lanae quantum una 1070οvis praebet. Iliad. XII. 45 I. ως O ε Ποιιι ν ὐεῖα φερει πυκον ἄρσενος
Cons. Theocr. V. 98. Hesyclitus: πυκος, τυεριον προβατου. Hinc certa copia lanae, fortasse ad hunc modulum ponderatae, ποκος dicta videtur: ita, nisi fallor, Cratinus apud Pollucem VII. 28. ερίων πιναρῶν πο- κον dixit. V. 2I. Qui ταμπιχονον hic interiorem vestem esse docuerunt, Ex v. 34-39. discere potueriant, ita Praxi nuum interiorem vestem superinduere exteriori. V. 22. Hic legitur: βαυες τω βασιλλιος ἐς αφνειω IIroλε Maias. α μεναι TOν ωδωνιν. Quasnam dicit Gorgo P.Si se solam, non apte in hoc sa- miliari sermone utitur pluruli. Si se et ancillam Eutyclii dein, non loquitur ut decet heram. Sin se et Praxinoam, dicere debebat βωμες: idque legitur quidem in quattuor codicibus, Sed, ut videtur, ex correctione alicuius grammatici, quum in sequente versu etiam 9ασου- μεν, ΘΠ ibi ς, ροασο scriptum inveniatur. Hinc veri simile est eam non iubere secum ire Prox innum, sed satis habere dicero quo ipsa eat:.non dubitat enim quin amica ultro sit secum itura. 9uare scribendum videtur: βοει ἐς et i βασιλῆος, ἐς ci I νει ij μολε ιιαίω 'o ασευμαι τυν 'Aδωνιν.
107쪽
Vulgo illa, ἐν ὀλβίω oλβια παντα, Praxinoae tribu Φantur. Vtrius mulieris sint, dubitari potest: sed qui sequitnr versus tarn aperte Gorgonis est, ni mirandum sit potnisse id secus esse videri. Ex quo sequitur, si e dein Gorgo ἐν δ φιω δλβια παντα dicit, hoc eam ar- .gumento excitare ad videndi cupiditatem velle Praxinoam; sin illa Praxinoae verba sunt, occupationibus suis distraetam lateri, se id credere. Et hoc melius congruit cum proximo eius dicto. Quare haec sic scribenda videntur: ακουω χρῆμα καλόν τι κοσμῆν ταν βασασσαν. LI. ἐν υλβίω ολβια
ερπειν ωρα κ Gq. II. dεργοις αἰἐν έορτά. Sicuti τοσον - τόσον pro ἴσον - τόσον et similia dicunt poetae Dorici, sic etiam ὁσον - ἴσον pro ἴσον - TOσον, ut ΙV. 30. ἴσον ci ες ἐιων φίλαι, ἴσσον απεσβας. Hac familiari locutione Gorgo hic dicit, quae τί sic eo potuisti narrare etω- ei qui non eM . Neque enim opus ni codicum scriptura εἰntiς καὶ in εἴπως πιν ' .mnietur. Proverbii colorem habet iudicativus praeteriti. . Ἱδες prima brevi dictum diserte hoc versu testatur Gregorius Cor. do.diat. Dor. f. 134. Praxinoa quum respondet αέργοις ciὶἐν ἐορτή, in cuius proverbii dxplicatione haesitatum est, hoc signiscat, non se ita vacuam a se ut Gorgonem, sed valde occupatam rei doni sticae et pueri cura. V. 27. Hic locus tam variis iisque partim nimis
108쪽
argutis liartim valde invenustis explicationibus vexatus est, ut qui singula excutero velit vix finem disputandi I 071 sit inventurus. Est autem disti cultas in duabus rebus, in eo quod incertum est quid ναεια signi licet, et in seriptura illorum verborum, quae in vulearibus libris sic Ieguntur, α δ' ιυς ναε α φέρει. Atque illud ναuα quidem sucit, ut duae prorsus inter se diversae viae iniri possint. Vulckenario aliisque aquam eo vocabulo significari placet, quia stamen etiain a Doriensibus non ναμα, sed νῆμα vocetur, ut a Theocrito XXIV. 74. Sed illo tamen loco editio Iuntina ναεια habet. Sumamus nunc veram esse ValeLenarii sententiam: tum ego quidem non crediderim αἶρε τὀ vava significare resfer Gguam, sed, quod articulus et quae sequuntur verba pDStulant, aufer istam aquam. Iam quaeritur hoc quomodo intelligi debeat. Nisi argutari volumus, duae tantum viae patent: nam aquam quum dicit, pollubrum cum aqua, qua ad lavandum usa erat, intelligere eain oportet: id igitur pollubrum auferri elliindique aquam vult, tum autem aut rursus apponi iubet, pura scilicet cum aqua, aut increpat ancillam, quod pollubrum non in ungulo aliquo, sed in medio cubiculo posuerit, ut solent, qui acerbius Vetant, monere ut quis iterum faciat, nempe non impune laeturus. Cum utravis interpretatione conveniunt illa, κινευ δε , φερε Θαοσον et δωρ. Non apparet autem quo Spectet Προεε γον in7his, υδατος προτερον δεῖ.Minus etiarn aptum videtur hoc, αι roi ι ΠΠλGκως χθισδ ονΤι καθ ευδεν, quod sic in ancillam dici putandum est. Maximam vero difficultatem habent illa, α δ'ἄς ναεια φεwει, in quibus male Valckemirius αδ'. Recto quidem exprobrari potuit ancillae quod aquam trepida manu incantius serret et aliquid profunderet, si haec genuina scriptura esset. At videtur ea u eorrectore prosecta esse, qui non intelligeret quod in libris inveniebat. Νam in septem codd. legitur αδ' ἐς να/ια φερει; in tribus vel quattuor αδ' εἰς ναuα φερεις in aliis tribus cir V ἐς ναuα gri ει, ex quibus glossa uisertur haec: Gυνιζησις. ἴδε εἰς ποῖον αγγειον. Integrior haec adnotatio apud Diottiaco by Cooste
109쪽
Vide Lenaritim Ii. 33 I. s. scripta legitur; εlς ποιον cirγεῖον βάλψουσα et ο υ Itis a Scripserat interpres ille, nisi fallor, εἰς mγιον ἀγγειον. Legebat . enim, ut videtur, α ἴδ' ἐς νῶ ια φερει, et i sitici putabat pro pollubro dictuin esse. Porro X unu Dodice Bd- notatum αδδες, quam vocein Gregorius Cor. do diuI. Dor. I. 134. sinu dubio ex hoc versu afferens, δαν - λες interpretatur. Denique codex unus ex Laurentianis
isque optimus ἁ δ' ἐς et δωρ φερει, vel, ut GaisIordius
refert, αδυς υδωρ; Iaticanorum autem unus sic: αδ εἰς. ciJδ' ἐδε νύ εα φερη. uac etsi corrulita sunt, tamen antiquae et genuinae scripturae vestigia continere
oportet, ut et α cυς et αδδῖς νῆμα conatus esse putandi sint emendantium, quorum alii cυς, alii ab se ipsis inventum vocabulum ad δἐς posuerint, utrique Vauciuquam rase credentes.
At nequo ex his verbis quidquam, quod cum illa
loci interpretationo laene congruat, erui poteSt, nec Ca tera satis recie procedunto Primum enitia nimiu est illa aquae commemoratio; deinde ignavia ancillae cur singulari illo αἱ γαλεαι /ιαλακῶς χρ1 σδοντι καθ ευδεν Castigetur non Bppar t; porro rix aptum κινευ δq, nisi I 072uliud quid agens cunctatur uncilla; tum quorsum Dda- τος πρόιε γον disi, si nillil nisi id ipsum, aqua ut assem retur, imperatum erat Z Denique citiam διως non potest commodo explicari. Haec omnia eo ducunt, ut probanda videatur corum Sententia, qui 1 1ια pro a iuα di-etum putantes, Praxinoam stamina et sila, quibus ad nendum vel texendum usa erat, suuin in locum reponi iubere censent. Satius est enim proprio dictum credere amita, quam, ut quibusdam placet, vestem aut mantelo intelligi, quorum neutrum veri simile aut credibile est. Mulier imperiosa, comitatura Gorgonem, quae modiis eius negotiis domesticis Supervenerat, reponi priusquam exeat iubet quae negligenter in sella vel scabello iacent. Igitur imperat ancillae, ut stamina ista suum in locum reserat, simulque minatur, si iterum sic in medio proiecta rideat. Sic haec
intelligenda esse vidit lain I. H. Vossius. Tum acerbe
110쪽
scilicet ut mustelae, sive seles potius, de iluo significatu dixit Perigonius ad Aelian. V. II. XIV. 4. molliter rubent. Dum autem colligit fila uncilla, idque lentius s cere videtur, aquam poscit: unde iam recte et illud κινευ δὴ dicit, et non exspectans donec composita sint sta, prius filii quam linc agatur aquam afferri volens adiicit, τε γε Θασσον υδωρ' ωαrος προrερον δει. Iaiqvero etiam quid iis quae sequuntur faciendum sit inveniri potest. Num ti δε cum verim teritae personae coniunctum dubitare non sinit quin rixosa mulier in lignetur,
quod aliquid sinistre aut importuno agat ancilla. Id quid
sit, unius litterae mutatione invenietur. Consternata enim puella herae imperiis, quoniam lavaro eam manus helle videt, ne noxam conviciis materiam praebeat, ultro oss-cisSa prius Sapunem quam aquain uisert. Sic igitur hic versus seribendus hidetur:
Indignabunda mulier, haec rei ο, inquit, Suonem affert: sed tamen usura eo addit da tamen: quumque deinde tremens ancilla largius affundit aquam, rursus eam increpat. Ad commendandam illam emendationem non opus est ut aliuis alsorum quam haec Athenaei IX. c. 77. ἐχαλωντο ει εἰς τας χεῖρας dnonλυνονrες αυΤας καὶ μημα ri, ἀΠοὐήυννεως χάριν, ως Παρίσχροιν Ἀντιπάνης ἐν ΚωρυDu' ἐν υσον δ' ἀκροῶuαί σου κελευσον /ιοί τινα φερειν ἀπονέν ασθαι. Λυτω τις δευς δωρ καὶ σαῆμα. V. 46. Interpunguntur haec sic: πολλά etoι, ιυ Πιολεμαῖε, πεποίηται καλὰ εργα.