장음표시 사용
71쪽
essent, si praegressa esset gravis illa Iovis comminatio. Non oeculte enim Iuno et Minerva curru relinquunt OIImpum Graecis opem laturae, quas per Iridem revocat Iuppiter, relicta Ida v. 438. in Olympum reversus. In X. autem libro Minerva Vlixein ab nocturna expeditione salvum reducit. Porro Iuppiter ille, qui libro VIIL di-etus est in Olympum abisse, in principio XI 11. libri pra ter exspectationein in Ida sedens conspicitur, ubi eum videt et adit Iuno libro XIV. I 53. seqq. Hae pervergitates eVanescunt omnes, si, uti diximus, VIII. libri iniatium, ubi v. 47. seqq. ex Olimpo ad Idam accedit Iuppiter, ibique in Gargaro considit, cum initio XVI. coniungitur. Sed progrediendum est longius. Neptunus in libro XLII. ubi Iovein aversis a Troia oculis in Ida sedere vidit, Aegas petit, currum conscendit, et per mare Vectus, equis in antro inter Tenedum et Imbrum relictis, in exercitu apparet Graecorum. Splendidissimam hanc descriptionem excipit relatio de singulis, qui ab Neptuno excitati strenue pugnarunt. Permirum Vero, ac prosecto ei, qui antiquam poesin non obiter cognoverit, vix credibile videri debet, quod multo demum post, in XIV. v. 153. etiam Iunoni in mentem venit, illa Iovis alio aversi opportunitate uti, atque ipsam quoque aliquid ad
salutem Graecorum contribuere: tantoque id magis mirum accidere oportet, quod etiam quae de illa narrantur or- . natissimo sunt et copiosissime explicata; quumque fianteo eonsilio, ut quam maxima cum securitate adiuvare I
borantes possit Neptunus, ipsis etiam verbis produnt cui loco conveniant. Νam ubi XIII. 38. de Neptuno dictum est: ο δ' ἐς στρατον okε1' 'Aχαιων
ibi illa sequi debebant, XIV. 153.
72쪽
huενον εI Πεπι ςυγενῖς δέ οἱ ἐειλε ro θυιι υ 'Ita cingulo a Venero accepto in amplexus suos trahit Iovem adiuturo Somno, qui ubi sopitum videt Iovem, lainliono unimo esso Neptunum et silenter opem Graecis I seres iubet. Haec egregie cohaerent usque ad v. 401. Cur vero illa nunc discerpta habemus p Non obscura caussa est. Intexendum Iliadi erat carmen, in quo et Neptunus suppetias seri Graecis, et vigilat Iuppiter. Id ergo non potuit inseri, ubi dormire Iovem scimus. Neptunus autem quoniam praesens est, pars ulterius carminis ea, in qua adventus eius describitur, avellenda ab illo carmino erat et ibi collocanda, ubi deus ille nondum advenisseti fit id quam Inale factuin sit, etiam ullis a gumentis cognoscitur. Illud quod dixi carmen, in qno et adest Neptunus et Iuppiter vigilat, teritur XIII. v. 345 '-673. Eius ipsum statim initium quid statuendum sit docet: τω δ' φιψὶς φρονεοντε δυω Κρονου via κρα-
tiλλα inrtν κυδαινε καὶ υἱεα καρτερόθυμον. Ἀργείους δε Ποσειδάων ὐρυθυνε φυλγων, λύ λορ υπεςαναδυς Πολιῆς αλος. iNec Iovi liaec conveniunt, qui seposita belli Troiani cura: in Gargaro sedebat, nec Neptuno, qui post splendidissi-- - tuum illud iter, quod initio libri XIII. descriptum est,' 'A non poterat dici clam e mari emersisse. 0uid vero γλιο- f H Π γό8 Non nunc ad Ilium, sed ad minim Graeco- I ruin ac penu ad ipsas naves pugnabatur. Scilicet tota, illa pugna, quae istis versibus continetur, non pertinet ad
73쪽
in ultero νL υσὶν pro Latis esse novatum, tum singulorum
demonstrant factorum descriptiones ipsa rerum gestarum eunditione naturaque. Accedit illud in hoc earmine memorabile, quod qui aliquem occiderunt, sere aliquid Hi riandi caussa dicunt: quo hoc carmen a caeteris partibus pugnae, eui insertum est, insignite distinetuitur. Eo I 5earmine exempto ii in recte cohaerere XIII. 344. rum v. 674. seqq. et rerum ordo ostendit, et ipse poeta de- . clarat. Νam Idomeneus ubi cnm Merione deliberat qua parte Suecurrant suis, quoniam in media.ncie maces satis sustineant Hectoris impetum, v. 326. dicit rν ων δ' cod' in ορι περ ερο στρατου itaque illuc se convertunt, vehementerque prsemunt Troianos, quod describitur usque ad v. 344. Inde per i Puela v. 674. .u: . ωρ δ' Ουκ ἐπιπυστο - φίλος, ον δέ τι
orrι ἴα οἱ νηων ἐn dotGrερὰ φὴ csa ro . μοὶ t rMων. Non quaeram quam longe hoc carmen producatur, sed illud apertum est, non fuisse in eo, quae de Nestore et Machaone XI . I-8. nec quae de Patroclo Eurypy- Iuni relinquente XV. 390 - 405. narrantur. Sed qui poeta Neptunum tam insignem et Iuculentum oliem ferre Graecis. quoque ille efficacius pellere Troianus posset, . o Ioveni Iunonis artibus soliano sopiri secit, is profecto
non potuit hoc iuventum inchoatum destituere, sed referre debuit etiam expergefacio I e quid evenisset
74쪽
uare necessaria pars huius carminis 'u est, quae conlinetur libri XV. v. I. seqq. in qua si scriptum fuit illud
v. 595. sqq. non prius sumri Troianus Velle Iovein, quam ignem iniecissent navibus: apertum est, tum demum finem imponi carmini potuisse. Id quomodo laetum sit, in umbiguo relinquam. Longioris enim hoc atque enucleatioris disputationis est, quam cui hoc in libello operam dare possim. Illud non supervacaneum est moneri, scriptorem huius carminis, mirabilia captantem, deorum actis deseribendis valde esse delectatum. Ac de deorum interventu quum olitii qui de poesi epica disseruerunt copioso disputaverint, si quis hodie, rectius cognito Homero, qui sons fuit illarum disputationum, .tractare materiam istum voluerit: non debebit illud negligere, quod valde dispar
in Homeri eis earminibus illud deorum auxilium est, moderatum alibi et quale conveniat credentibus magis praesentes esse deos quam videntibus, alibi solutum illa verecundia, actis deorum et sermonibus propalam in conspectum adductis. Videor consequutus esse quod propositum habebam, ut ostenderem factas esse interpolationes in carminibus Homericis permagnas, neque, ut exiStimare visus est Nitetschius, in paucorum versuum vel adiectione vel mutatione consistentes. Regi autem, quum alius potuerim,
illam partem Iliadis, quae potissima est, si inventori hoc Isssuit consilium, quod in principio operis indicavit, ut et des eaneret propter iram Achillis acceptas. Non minus apertae interpolationes tum in illis libris qui hane partem
praecedunt, tum in iis qui eam sequuntur, pussunt monstrari. Nunc, ne quis hanc Iliadem, cui iis descriptio sollertissime excogitata esse credita est, temere discerpi et quasi dilaniari queratur, etiam caussam indicare volo, ex qua ortae sint istae interpolationes intraeque partium traiectiones et connexiones. Vuamquam id vix opus csse urbitror, quum pridem eius rei rationem explicate demonstraverim in I uinis Homericis Hesiodique Theox inia. Nam eadem res quum ab aliis poetis aliter esset enarrata atquo descripta, qui parte antiquioris ea
75쪽
minis servata, modo ea quae brevius exposita acceperant, novis inventis auxissent, modo quae iplamcumque ob caussam aptius posse atque, ornatius diei visa erant, pro suo quisque ingenio variassent: habebantur illa carmina Dinnia, et recte quidem, pro Homericis, sed servari qualia erant non potuerunt, Si in unum essent opus tonitinetenda, quia sic eadem res et saepius et diversis modis et tamen magnam partem iisdem verbis fuerat narranda. Quare nihil reliquum erat, nisi ut iis, quae communia erant diversis carminibus, semel quantum fieri potuisset positis, caelem sic insererentur, ut aliqua tamen cum probabilitate unnm quiddam ac totuin efficerent. Huius compositionis hic illic satis aperta vestigia sunt. Vt ipsa illa in pugna ad naves, qui in unus poeta stantem in navi secisset Nacem, utque inde arcentem Troianos, ullus autem enni in terras solo obnitenteu hostibus finxisset: ester, ubi ille pellitur, XI. 727. his usus est verbis:
Ἀως δ' οὐκ ἐν εμι uiri ' βιαζετο γαρ βελέεσσιν αλλ' ἀνεχά,εro τυrctoi , Duuενος Mi Minat, θρῆνυν ἐφ ini απόδην, λίπε δ' ικοια ν ςοῦἴσης ' ulter autein, XVI. I 02. primum quidem illorum versuum posuit, sed reliqua Persequutus est alio modo.-Similis semel diciorum ratio. Sic quod supra de principio libri III. dixi, non sic accipi volo, ac si illi versus non illic quoque recte sint positi: sed positi erant iidein etiam anto XLII. libri initium.' uod si quis totam Iliadem cadiligentia eaqlio circumspectione pertractet, quae in h0o genere permagnae adhibendae atque etiam ad minutissi II mas quasque res conserendae sunt, non desperem Plera que ex quibus illud poeina compositum est carmina satis probabili ratione erui, rhapsodiasque quae in unum cor-pra coaluerunt propemodum integras in pristinam formam . restitui posse. Sed ea re mihi nunc nun opus, quum satis pro praesenti consilio factum videatur. Dum volsanorum caussam egi, meam egi ipsius. ain si dilabitur illa Ilia , cuius integritatem si non
76쪽
omnem, alcmulto maximae tamen partis tueri studuit Nilasellius: eo sumus redacti, ut quem ille Homerum conditorem Diadis atque Odysseae non longo intervallo ab Arctino aliisque epicis abfuisso censet, nun poetam, qui magna illa opera ad imaginis cuiusdam animo conceptae descriptionem expresserit, sed di ceu tam aliquem fuisse confiteamur, qui collecta quae Homeri esse serebantur carmina sic, ut ex iis duo magna poemata confierent, ordinaverit, aliis partibus recidendis, aliis translocandis, aliis mutandis, quibusdam etiam, ut hiantia conglutinarentur, addendis./Atqui liaco Wollianorum aut est aut esse debet sententia. Eam qui probat veramque esse putat, is, ut ego quidem existimo, vix poterit quin euin, a quis Iliadis et Odysseau quam nunc habemus formam adornata est, aliquanto recentiori tempori adscribat, quam quo alia lacta sunt Iongiora epicorum poemata. Nam quae tandem idonea caussa poterit excogitari talis compositionis, nisi quod alia exstarent exempla longurum puemutum, quorum ad similitudinem illa quoque, quac Homeri esse dicerentur, in magnorum viderentur operum amplitudinem se explicanda PIlli quidem opinioni, quae a F. A. IVolso defensa
est, Scholam quamdam et sectam poetarum fuisse, qui una disciplina eruditi pari sere arte carmina illa epica conderent, ex quibus Ilias et Odyssea essent compositae,' ego superiore anno in Annalibus Vindobonensibus haec
tria potissimum refragari dixi: primo, quod incredibile esset illos poetasOomnes nihil nisi iram Achillis et Iixis reditum cecinisse, praeteriise autem non Solum totalia clarissimorum heroum sortia lacta, sed ipsum etiam urbis quam decem annos universa oppugnasset Graecia
excidium; deinde quod post Homerum subito conticuisset poesis epica, usque dum a cyclicis qui vocantur poetis quasi denuo in ritum esset revocata; denique quod tanta
solus Homerus gloria floruerit, ut et unus ex omnibus poetae appellatione honoraretur et auctoritas eius in rebus omni lius tamquam gravissimi Oinnique exceptione, maioris testiis celebraretur, quae auct0ritas aperte ab anti-I8
77쪽
tiuitate potius carminum, quam a praestantia esset profectu.
Dissipari vero Iias dubitationes et solvi ita, ni conciliari cum Wollii placitis possint, in quibus multum veri
inesse, facillima quadam ratione dixi, si statueremus, multo antiquiore tempore, quam risum esset Herodoto II. 53. ac potius, ut Cicero dixit de Senectute cap. 15. mul tis ante Hesiodum seculis Homerum duo non magni ambilas earmina de ira Achisis Vlixisque reditu eomposuisse, quae deinceps a multis cantata paullatimque ancta atque expolita Homeri nomen ad posteros ni poetae vetustissimi propagavissent. Num illum quum constaret illa duo a gumenta tractavisse, haec, ut maximam fidei commendationem habentia, prae caeteris et libenter undita et ab omnibus expetita esse, dum, quae alii de rebus Troianis aliisve gestis insignium virorum canerent, quod illa vel
statis sanctitate carerent, non eamdein et famam et di remitatem consequerentur. Claritatem illam Rutem, quam adeptus esset Homerus tantam, ut sua carmina omnium ore celebrarentur, non a praestantia eorum dixi repete
dam rideri, quae mirum esset si rudi adhuc arte tanta que in simplicitate et facilitate orationis praestinxisset omnes alios atque obscurasset, nisi aliud quid singulare haberet, quo ille poeta hominum admirationem in se converterit.
Non probare haec Nitzschium, ex illa et ps praes tione, cuius supra facta est mentio, intellexi. Et hoe quidem, quod ille obiicit, non posse non quaeri, quou que ars eorum, qui antiquissima illa carmina expoIiverint, progressa suerit eo tempore, quo Arctinus Aethiopidem et γλίου περσίδα scripserit, id quorsum valeat fateor
me non satis perspicere. Nam neque monumenta habemus, ex quibus aestimari possit, quomodo ad emn pem sectionis gradum, quem in Homericis carminibus videmus, paullatim exculta suerit poesis epita, et sormam ei illam Aretini aevo iam firmum ac stabilem fuisse fragmenta ostendunt poetarum creticorum, ita quidem, ut illos imitatos esse Homerum, sed tamen desseetere coepisse ab
78쪽
uo MERI. IIanti ina illa simplicitate animadvertamus. Omnino autem, quoil inveniri non posse patet, ne quaerendum quidem
Gravior videri potest inultoque ad assensionem impetrandam essicacior alia obiectio. Finoi enim dieit Nitzsclitus rem liaruin credibilem, ingens spatium, quo poe-Istae, iique tales qui artem illam excuterent, perpolirent,4 perscerent, non ausi suerint ex niuplissimo illo rerum Troianorum orbe aliud quidquain sibi tractandum snInere, non excidium urbis, non pugnam Achillis cuin Penthesilea aut Memnone, denique non interitum Aehillis; qui non oppidum ullum aut gentem invenerint, quae aliud quam Achillis iram et reditum Vlixis audire cuperet; qui
cognita quidem liabueri ut vetera carmina, nominatim quae Neoptolemi sortitudinem praedicarent, cognitos Noetoυς veteres et Heraeleas, sed tamen perire ea poemata passi sint, neque ad alium ea adhibuerint usum, quain ut fragmentis eorum duo illa carmina Homeri exornarent. Sunt haec ea sero ipsa, quae ego Mollianae sei tentiae obstare dixi. Ex quo apparet existimare Nitetschium, dubitationes illas non modo non solvi illa quam ego protulerim coniectura, Sed manere easdem, nec mi- f. nus milii ipsi posse opponi. Non ego id miror: magnatuenim speciem habet veri: sed tamen essecturum me spero,nt quum illa nunc visa sunt incredibilia, tam eadem, repenitus cognita, probabilia esse Iideantur.
Est illa quaestio historicat quidem, sed, qu0niam
versatur in tempore de quo nihil testatum habemus, ex- pers omnis praesidii, nisi quod est in probabilitate situm. . Quare aut non quaerendum est Oinnino, sed credundum quod accepimus, etiamsi incredibile videatur, aut, si quaeritur, videndum ut quae incredibilia sunt ita explanentur, - ni et potuisse fieri appareat et sacta esse sat veri simile. Nunc quae cognita habemus haec Sunte exstare duis poco mata Versantia in perexigua parte nubilissimi belli rerum- quo post id bellum ab uno redeuntium gestarum; vetustate maiore quain ulla alia monumenta litterarum; claritate atque auctoritate ea, ut uultu aevo exstiterit quod
79쪽
iis aequipararetur; magnitudine tanta, quantam posten vel in sumina aemulatione pauri aequaverint, plerique ne olonginquo quidem sint assequuti, antistitissimum autem a In no cepisse quidem videatur, nedum ut caussam Continuerit ullam tam longa carmina condendi; denique mira solitudine ex antiqui aevi memoria superantia, ut demum aliquanto post subito magna esstoruerit seges poetarum Ppicorum, eo inque, quod maxime mirum, ex ipso Im- .
20mero quasi propullulantium, qui quod ab illo significatum
breviter esset, uberiore expositione amplificarent.
In his primo hoc quidem leve est, quod Homerus nihil nisi iram Achillis et Vlixis reditum carmine explicuit. Acquiescendum enim in eo quod factum est, ineptumque est quaerere cur non etiam alias res cecinerit, quum caussae cogitari multae, inveniri autem Sine testo . . idoneo nulla possit. At illud mirum nequo credibilo. st, unum tum poeiam Homerum, neque ullum ullum fuisse, atque, ut illo suerit solus poeta, non statim exortos esse qui eum aemularentur, quique, quum non admodum dissicilis in tanta linguae commoditate esset ars poetica, alias paries belli Troiani, aliosque aliorum ducum redi- , tus puri dexteritato tractarent. Id igitur quum credi nequeat, relinquitur aut multo recentiore ae o. ixisse eum, qui Iliadem utque Odysseam secerit, eaque Nitetschii sententia est: quod tamen ipsum quoque credere clisamanntiquitatis et carminum nuctoritas prohibent, illa autem, quae supra de interpolationibus disputavimus, prorsus non patiuntur; aut, qui fuerunt poetae antiquissimi, comprehensos Numeri nomine lutere, quae suit Wollii Opinio et ii in qua tamen rursum illud redit, ut credere non possimus . nihil eos praeter illa duo argumenta attigisse. Vbique igitur occurrunt incredibilia. uao milii considerianti haec una patere videbatur / via, ut illum tum admirabilem Homeri nominis celebrit tem a tali aliquo merito repeteremus, quod Suapte natura ita esset comparatum, ni uno primum illustri exemplo ostensum animos hominum adverterit, novaeque formae illecebris allexerit ac retinuerit. Desinemus enim mirari
80쪽
nnde tanta exstiterit claritas, si hunc primnm fuisse putabimus, qui poesin, cuius antiquissimus auctores conglans fama est vitae regundae praecepta versibus tradidisse, ab aequabiliore illo et remissiore ac saepe Ian idiore ossicio ad alacritatem sortium factorum et servidam varietatem rerum bellicarum, nullis imaginum aliud quam videntur significantium involucris occultatam, clara in Iulo Secundum rerum veritatem ante oculos audientium uberi et rapido sumine orationis adduxerit. Id si statuimus, uomeri nomen universam comprehendo poesin lieroicain, intelligeturque, quomodo, qui patefactami ab illo riam ingressi sunt, ut sectatores eius, eodem sint nomine appellati. Nec profecto aliud est, quod Aristophanes dixit in Ranis v. 1032. 'O97ευς μἐν γαρ et εlarc ς re si uis καται ξε φυ-2
Μουσαῖος δ' ἐςακεσεις τε νόσων καὶ χρησuoυς,
ταξεις, αρετάς, υπλίσεις ανδρων; Ille igitur si primum heroici carminis specimen dedit ira Achillis et Vlixis reditu describendis, sponte intelligitur,
novae speciei dulcedine captos, qui poemata illa audirent, satiari audiendo non potuisse, missisque diducticis poetis nullius nisi Homeri carmina appetivisse. Quem pium illa duo argumenta versibus enarrasse constaret, facile coniici potest, poetas alios, qui placero auditoribus vellent, et illa carmina memoriter didicisse, et in iisdem rebus ornandis, variandis, amplificandis aliquamdiu fuisse occupatos, ita ut postea, ex illis rhapsodiis duo potuerint longiora carmina contexi. ψuo modo si paullatim Lexstitit magna vis carminum, quae propter commune urgumentum Homeri noluen serrent, videmur invenisse quod quaerebamus, Iliadem aliquam atque odissem, non ub