장음표시 사용
111쪽
voluisse crediderim: πολλα τοι, ω ΙΠολεμαιε, πεποkΤαι καλὰ εργα, έξ ω ἐν ἀθανατοις ὁ τεκων.
I 073 V. 50. Quod de Aegutiis dictum est,
αλλάλοις Ouαλοί, κακὰ παίγνια, πάντες ἐρειοι innitam hariolandi materiam prasinit. Sed temere inventa non opus est resutari. De sola dicam Spolini Iconiectura, cui aliquid tamen praesidii eslatum est. Is . παπι ἐρίθυνοι legendum putabat, quod glossae in cod. Paris. repertae essent ρογαλοπρεπεις, ἔνδοξοι, in Elym. Gud. autem p. 207, 5 I. legeretur: ἐρίγυνος, o Dδο- ξος. ἐοικυδεας, Παρὰ το λυνω το Ορuω. At ea sutia ratiocinatio est. Nam ut ἐρίγυνος scripserit grammatieus isse, et adiecerit παρὰ το Θυνω το Ορ ucs, certo non pertinet ad hanc vocem explicatio quae addita est o ἔνδε ρ. Id monstrat Et)m. M. p. 373, 52. in qus seriptum: ἐριμυδεα, μεγα ενδοξον. παρὰ το κυδος, ἐγκυδι ς, ἐρικυδεος. Ad Theocritum aliam interpret tionem memoravit Vulckenarius: συu 1πουντες εν ταλ . . παιζειν' sed eam qui scripsit, iunxisse videtur ἀλλήλοις '. ὁμαλοὶ κακὰ παίγνια. Quum multi codices in iisque optimi ἐριοὶ habeant, facillima et ad sententiam aptissima eorrigendi ratio haec esse videtur: ἀλλάλοις os ιαλοί, κακὰ παίγνια πακτες εριθυι, Omnes ad ea e lud eandum mercenarii a
V. 5 I. Ἱππους πολε/Ωστας non esse quibus re in bello uteretur doeero potuerat Photius, cuius haec verba Sunt: πολε ιιστὴς λπος, ουχ, ως αν τις οἰχθειη, ὁ εἰς τους noλέμους ἐπιπι δειος, αλλ' ὁ ἐν τοῖς αγω- σι πχὶμα φέρων ως εἰς πολεμον ευτρεπισιμένος ' ῆν γαρ τοιουτον ἀγωνισua. Sunt ergo quos Germanico dicimus Pura Efer . V. 59. Mirum in modum salsus est Spotatus, quum ὀσος πλος in his verbis, σπευδωμες' ἶσος ἔχλος
112쪽
ύιι ut ν sine inetri vitio producta altera syllaba
diei putabat. Admitti productio talis potest in Iongioribus vocabulis, maximeque in nominibus propriis, quod ea aliter aptari versui non possunt: ut γδαλιον ἐφιλασας v. 100. et, quod tamen non scripsit Theocritus, v. 90. πασπιμνος ἐaίταμε et non in verbis brevioribus, nisi in exclamatione cuiu pausa in recitando coniuncta, ut . V. 123.
ω εβενος, ῶ χρυσος, et L II 5.
Minime omnium autem ἰuὶν et τευ vel τὶν illuc res renda erant, quae natura longam habent ι vocesem. Η quidem de quo quaerimus loco metrum salvum praestat scriptura ed. Flor. πλος Πολυς αμμιν ἐῆεῖ: sed ea Ianguida est, nec confirmatur a codicibus. Quin etiam selioliastes ad I. 42. scribit: κατα ταὐrα ἐστiν ἐλλιπες καὶ - ἴσος δχλος aut ιν ἐπιμεῖ. το γὰρ ἐντελες, βαβαῖ του ἄχλου, δοος δεπιν ἐμπίπτει. Facillima r 1074. tio emendandi haec est, ut particula inseratur. Non putaverim tamen Theocritum scripsisse σπεύδω ως, ἴσος γ οχλος αι ιιν quod haec particula aliquid languidi inseri, sed magis probem σπεύδω ιες' υσος δ' πλος α ιιιιν ἐπιωεῖ. V. 60. Multorum codicum indicio aliquanto venustius quam in vulgata scripserat Theocritus:
V. 67. Scribendum erat, etiam si non praebuissent libri, usi τι Πλανα ὶς. V. TI. Quod Spolinius scripsit, homini, de quo hic 'loquitur Praxinoa, ανθραπιε dici, ut alibi ανερ, non
est accurate dictum. Asperius est δνθραπιες minus aspera, sed tamen non lenissima appellatio ἀνθρωπες tranquilla et blanda ανερ. Disitir orale
113쪽
SCHOLAE V. 77. Mira atque incredibilia planeque rei do qua
sermo est repugnantia excogitarunt viri ducti, ut hoc proverbium explicarent, ἔνδοι ratiσαι, ὁ τὰν νυδι- εὶ αποκλqςας. Proverbia saepe ab uliquo facto originem habent cuius memoria periit, nec quid sua in remansit nisi ut sciatur qua occasione iis uti liceat. Et hoc quidem proverbivan, quo hic utitur Praxinoa, ium dici, quum omnibus intromissis claudi sores possunt, res ipsa monstrat. Puod nisi quis ostendat, morem hunc quemdam suisso in nuptiis, ut ingressis in domum vel conclave caeteris mulieribus postrema esset sponsa, quae ubi introisset, fores clauderentur, satius erit sateri nescire nos quo ex singulari facto ortum sit illud proverbium.
. 79. Non aptum esse θεῶν περονα-tτα τα σεις senserunt interpretes. Non multum adiuvamur duorum codicum diversitate scripturae, quorum alter-Περο--μari, ulter Περνευtiara habet. Sed Homericum illud consideranti Odyss. X. 222. ola λαωνλεΠria τε καὶ χαριεννα καὶ dγλαὰ εργα πελοι rat, quod imitatum esse Theocritum illa produnt, τα ποικίλα πρατον α99λησον, λεπτὰ καὶ ως χαρίεντα, veri simile credo videbitur, eum vocabulo non alibi quod sciam usum pato, sed recto a χερνης vel χερνηrνὶς, propria verbi significatione, deducto seripsisse, θεων χερνα uarα τα- D. Nisi sorte ipse composuit χερονήαατα.
I. 90. In Et m. II. p. 68I, 54. et in Gudiano
p. 490, I 4. legitur Πασάμενος Ποτίτασσε. Συρακοσίαις ἐπιτάσσεις. Convenientius videtur iterari idem verbum. Et quidni nor uas σε genuinum credamus, quo productio brevis syllabae ante vocalem, de qua dictum ad v. 59. evitatur. Erit igitur et ποτίτασσε et Ποτιτάσσεις seribendum. I 075 V. 94. Valde laborarunt viri docti, ut horum versuum Sententiam expedirent. Plana sunt omnia, si sic interpunguntur: D -Mελιτῶδες, Oς αμων καρτερὸς ειδὶ Πλαν ἐνος. συκ aurus. ιι η μοι κενεαν da ιάξιὶς
114쪽
Fe alloquio quidem dignandum esse hominem istum cen- , sens Praxinoa Gorgoni haec dicit: absit ut quisquam nobis imperet praeter tinum: regem scilicet: ncta curo: Noli mihi inanem modium detergere. Proverbium de iis intelligendum, qui faciunt quod vanum et
sine utilitate est. V. I 01. Non ausiin contra Dinnes libros αἰπεινον et Ἐρυκα scribere, etsi et Stephanus diserto urbem quoque Erycem masculino genere dici nit, et exempla mon- Strant, quae qui rognoscere volet inveniet apud Clux rium. Mutare talia licet poetis, praesertim si distinguendae caussa a monte urbis sic loquutum putamus Theo-erituma
V. I 05. Quum et φέρειν et νομῖν hic diei potuerit, nihil caussae erat cur librorum et Gregorii Cori scriptura φοροῖσαι potius in φέροισαι quam in cyoρευ-Goti mutaretur.
V. II 2. Errabat Spolinius quuin παρ μεν οἱ d Milum esse putabat. Nec qui in eadem opinione est acobsius ad Anthol. Pal. p. I 35. et 004. cogitasse vid iis, singulis quae ex epicis talis ante οἱ correptionis exempla proseruntur, singula millia Opponi posse pronominis quasi cum consonantB pronuncias, ut non videatur dubitandum esse, quin ab epicis, iambographis, liricis pro sus ubiudicanda, solisque relinquenda sit Attieis ista correptio. Ex quo sequitur pro corrupto hunc versum ha- benduin esse. Et quis ea de re dubitet, quum in promptu poetae fuerit scribere,nαρ μεν οἱ τοσα κίδεαι υσα δρυὸς ακρα νερονεαι Minus enim suave ad numeros est, quod ad Orphica p. 78 I. conieci, παρ μεν οἱ κει9' ωρe, elegantiorque esset versus, si id scriberetur παρ μέν οἱ κέv9' ti P. Est vero illi quoque suspicioni locus, ut propter similia versuum initia excidisse aliquid post παρ nis Οἱ coniiciamus, hoc autem in versu scriptum fuisse nαρ δέ οἱ δρια κειrαι. Apud scholiastam scribendum: εἰάλισι QDisitigod by Corale
115쪽
V. I 2I. Scite defendit Spolinius δεξυuενοι, sed δεςos ενων et ali libris plus sirnminenti habet, et ad numeros elegantius est, recteque dicium videtur, si illa quoquo arbusta in cito crescentibus hortis Adonidis num
V. 123. Legendum parte adscita Eldiciat coniecturae Itis εβενος, ω χρυσος, αν ἐκ λευκῶ ἐαφαντος alεεω ol χυον Κρονίδα - παῖδα φεροντος. Consociationem nominativi et genitivi defendit Nessiingius Sophoclis exemplo. Patet autem ἐκ λευκῶ ἐλεφαντος ola χόον esse iungenda. Ganymedes ex ebore, vestis eius ex auro, aquila ex ebeno erat factu. V. 142. Non video quomodo defendi possit quod in libris mis Πελο ιάδαι τε καὶ υργεος ἄκρα Πελασγοί. Nam n ne Atreus et GTestes, quos dici Briggsio vi- 076sum, hic apte asserrentur, praesertim memorato lain P lopis nepote Agamemnone, et Omnino post Lapithas et Deucaliones nominandi erant illi tui longe antiquissimi et nubilissimi. Vuare scribendum Miletur, ου Πελωrx, δαν τε καὶ in γεος αμα Πελασγί. Pelopeiadas dicit Peloponnesios. Accedit 1ides ex eo, quod non dixit υυδ' ' γεος ἄκρα Πελασγοί, sed ps fuit τε καί.xM. Hoe rarmen, ut ex multis vestigiis colligi potest, non Dorica, sed communi opicorum dialecto scriptum fuit.
116쪽
Quaereo continentur, vix sinunt dubitare quin poeta, quum saepius frustra operam dedisset ut ad Hieronem admitteretur, hoc id carmine consequi studuerit. V. 4. Languidum est et inutile, quod quidam ediderant, cis Πιες δε βροτοὶ οἶδε. Sio scribendus hic
V. 24. Ineptissimum esse quod libri habent, το δἰ
καί τινι δουναι ἀοιδῶν, fuerunt qui intelligerent. Po tarum si hic mentioo seret, non potuit v. 29. dici, Moυσαων. δἐ ιιαDστα τίειν ἱερους υποφλμας. Ibi vero quum necessaria sit commemoratio poetarum, hic et Iocus non poterat concedi. Non male igitur Passovius αδεῶν coniecit, sed non est recto de amastis in terpretatus et non enim quia paucorum hominum proprium, sed quod commune omnium esset, hic erat commemorandum. Atqui cirraὶ vocati sunt' etiam δεαιροι, i. e. qui dicto audientes essent: de quo vocabulo videndus Bachmannus ad Lycophr. 46 I. Non est tamen veri similoboc Thessalico verbo hic usum esse Theocritum, tuin propter ambiguitatem, quoniam amasti significatu usurpavit in caeteris Indis, XII. 14. 20. XXIII. 63. tum quod librarii ii, qui veterem scripturam servarunt, διιέων posuissent; illi autem, qui Doricam dialectuin intulerunt, scripsissent ἀtiam Ordine memorandi erant, quibus aliquem bene sacere deceret: primo sibi ipsi, deinde familiaribus, tum genti suae, postremo ullis quibuscumque hominibus. Quare seribendum puto: di. λα et O μῖν φυ δ, τὸ δἰ κtis τινι δουναι ἀόόων. Hi non sunt, ut Hesychius interpretatur, μίγειροι, Sed, ut idem pergit, υπνὶρεται, θήρύποντες, ακόλουθοι, auctorem nominans Callimachum. Edm. II. p. II 6, 4 I. Eo . ος, ὁ υπνῖρε rης' καὶ doς ήσω, υπηρε rhins. Gram
117쪽
V. 68. Legitur vulgo sic: - δι γιαι δ' αἰ κεν θνατῶν κεχαρισμενος ἐχθω συν Moυσαις' χαλεπαὶ γὰρ ὁδοὶ τελελυσιν ἀοι- . y δοῖς κουραων απάνευθε Λιὸς μέγα βουλευοντος.
At id neo linguae legibus consentaneum est, nec Senientiam videtur aptam priuebere. Nam poetae, qui sine Musia venirent, non essent poetae. uocirca ereor ne to
rectionem grammatici in his habeamus, Theocritus autem scripserit, διζημαι δἐ τίνι ἶνατων κεχαρισμνος ελθω
Gratiae enim sunt, quas et in prima purie earminis ma- . Time celebravit, et in fine optat sibi adesse, ad easque I077refert omnia, ut per eas patrocinium consequatur Hi ronis. TDι praebent codices.
Corruptissimum est et valde vel boni codicis vel docti scholiastae auxilium exspectat carmen vicesimum primum. In eo statim v. 8. s. displicent articuli του ρτω φυλλίνω et τα ταῖν χειροῖν ἀθλημαeta, ut scri-- psisse videatur poetae κεκDuενοι Tolam προς φυλλινω' ἐγγυλ δ' αὐ-
κειτο τα et ἐν χειροῖν tactis lueτα. Mox τὰ φυκιοεντα τε λ δα etsi ingeniose nec sine veri specie Briggsius τα φυκιοεντα δελῶνα scribendi unconiecit, iamen haud scio an abstinendum a coniectando sit, exspectandaque ignoti vocabuli explicatio ab aliquo scholiusta aut Grammatico. V. 13. Legitur ε ατα, πιλοι. Id si sic intelligitur, vestes pileosque iacuisse illo in tugurio, opulenti videri
118쪽
deberent hi pauperrimp piscatores, qui, certo non alia quain quilius induti erant vestimenta habebant. Quare haec coni genda, εἶματα nuot, restra eorum emptio erant. V. I 5. Perelegans et nisi Lissor vera est Brigesii emendatio, ουδὴς Ουχὶ 9 αν εἶχ, ου κυνα. Νam etiam οὐdις pro ουδε ρος dictum vitii arguit Iibrorum Scripturam. Quae sequuntur, Sic videntur scribenda esse: παντα περισσα,
πύWH εδόκει et νοις αγρας. Πενία σφα ἐTaψα. omnia, inquit, omnis illi postflabebant piscatuc V. 25. In colloquio istorum hominum verissimo enim I. H. Vossius v. 2I. αυδαν pro Da αν scribendum esse monuit non apparet quid sibi velit Asphalio, quum dicit ur) λαλ uni ν; Vuid est eni in quod possit oblitus
sep Certe non somnium: neque vero uuroram, quae
ipsa potius obliviosa erat dicenda. Scribendum videtur r/ιῆ λάθε se; ii τί το χ λῆμα V. 28. Male Stephanus:
Quem non sequi editores, sed ποιεῖ τοι scribere debebant. Non enim encliticum est τίν, in quo ne Buu- mannus quidem levitatis clupam effugit in gramin. Gr. vol. I. p. 295. V. 32. Corruptissima esse quae luc leguntur npertum est: ου γὰρ πικahi κατὰ τὸν νοον - ουτος αριστος
ἐστὶν δνειροκρίτας, ὁ διδάσκαλος εστὶ παιs ui
Quae hariolati sunt viri docti, tam nec veri similia neque apta sunt, ut operam perditurus sit, ea qui resutare velit. Λικαςῆ sorma vitiosum est, nec rei convenit.
119쪽
Nόον dubitari non potest quin disseratur ad ὁ διδασκαλος ἐστὶ παιζ ω νους e sed id non potuit κατα τον . νοον dici, quod haec verba non significant prudenter, scite, docte. Sententia requiritur talis: non explicabit hoc somnium qui non valet iudicio: is enitu optimus coniector, cui iudicium pro magistro adest. Ex his suspicio oritur, κατα τον νοον verba esse inte reus, excidisse autem aut adiectivum, cui adiecerit poeta νοον,1078ut νω9ρος νοον, aut vocabulum, in quo illud νοον reconditum latebat, ut βραδυκάρδιος. Itaque ad hunc fere modum haec videntur scripta suisset Ου-υὴ Πκαξn νω9ρος νόον O Toς αρι-ος ἐστιν OVειροκριτας, ὁ διδάσκαλος ἐστὶ παρ' ib
V. 36. Recte videtur Boissonadus ex codicum scriptura eruisse αλλ' ο νος ἐν ἡάuνω. Quae sequuntur ex Rei sui coniectura sic seribenda puto reto δε λυχνιον ἐν πρυτανεί- φαντὶ γαρ ἀγρυπνίαν τοδ' ενιν. Hoc fero est, inquit, lucerna λ Prytaneo. Nam τοhio pronomen demonstrativum, non articulus est. V. 42. Mirum non receptam esse ab editoribus II. Stephani emendationem ἐν πετρα βεβαωτα. V. 47. Haec, partim iam ab aliis emendata, sic
Ipse incurvatus resistebat trahenti pondere suo pisci. '
120쪽
V. 58. mo quoqne a grammaticis mutata est vetus seriptura, quae haec suit: καὶ τὸν μεν πίστευσα καὶ arαγον ἀπειραπαν.
nune idem habui et eaetraaei in littus. Ita dixit
Initium linius carminis consideranti non potest quin primo adspectu veram videatur quod in editione Iuutinaudnotatum est, λείπει θ ἀπ . Sic enim, ut in libris lineo scripta sunt, non coeptum esse hoc colloquium, qnis dubitet 8 Sed alia sunt non minus inepta. uis credat enim, postquam satis perspexerat puella quid' vellet D
phnis, tum demum hunc rogare illa ut sub umbram am . borum secuin eoncedat, quo ei aliquid narret; quuinque non vult, petero ut fistula canenti auscultet. Haec quidem initio colloquii, non mediae confabulationi conveni bant. Deinde versus I 8. prorsus inepte inserius est, qui non solum interrumpit et turbat ordinem sententiarum,
sed etiam insignem prodit stoliditatem Daphnidis, qui in
medio sermone eoque tranquillissimo vi amplexari puellam eonetur. Accedit quod versus ille etiam Graχηιυθίαν violat. Nam qui alium, cuius ne de origino quidem constat, aperteque ex hoc ipso versu confictum, ei praemiserunt, plane id temere inepteque secerunt. Etiam secundus carmiuis versus, scriptus ut nunc legitur, et isto loco, vitiosus est. Nam primum versum Daphnidis esse ipsa verba produnt. Ille secundus autem non potest puellae esse: neque vero Daphnis ita loqui potuit, quem prosecto non osculata est puella. Haec omnia qui reputaverit, non deesse carmini initium, sed per errorem librariorum turbatum esse ordinem versuum intelliget. R itituto iusto ordine, Ierique sueta emendatione in versu, 107squi in libris secundus est, omnia procedent rectissime: MERM. OP. V. Η