장음표시 사용
151쪽
praecessit autem vocabulam quale χροία est, quo crasti seret in αποὶ tamen quo modo haeo intelligenda sint, amissis, quae praegressa sunt, nescimus. Certe si πολυς πονος recte se habet, ut ipse isto equi allus dictus sit discretorum colorum multus labor, ad aliquod e pra gressis verbis referri debuit σεα ι. Valde tamen verisimile est scripsisse Λesch)lum tino δ' αDra ξουθος ἱππαλεκrρυωμ
Fortasse igni iniecto liquefacta pigmenta, quae in navium insignibus non poterant aqua solubilia esse, defluxisse dixit. Debebit Aeschyli fragmentum respicere doctissimus Boettigerus, si, quod vehementer optamus, alterum volumen de pictura veterum edet. Ad hanc pugnue descriptionem pertinere videtur etiam Hesychii adnotatio, quae apud Favorinum sic scripta legitur: θρεμον, τον κα uaκα. ano του αιρειν καὶ
continuanda his est glossa quae apud utrumque grammaticum Sequitur: ἀγρεμ ονα, τον ἐπιμνινιον. Is Mendiis in Graecia seriata v. Novuηνία sacrificulus diei visus. Verani tamen Favorini scripturam esse puto, nisi quod GIPε1ιον Π, non αγρεMOV posuisse videtur Aeschylus. Nimis urgente periculo permotus tandem erat Achilles, ut suis armis indutum ad arcendos Troianus mitteret Patroclum. Cuius mortem qui apud Homerum, at- que sine dubio etiam apud Aesch1lum Achilli nuneiabat Antilochus, non potuit id in tragoedia ea brevitate sacere, quam in Iliadis libro XVIII. admiramur merito, sed exponere debuit qnanta sortitudine pugnasset Patrocius, qua - que edidisset virtutis illustria documenta. Isine ipse deI0se Aesch)ius in Aristophanis Ranis v. I 040. δ9εν 'νὶμης δὴν απομας'ιενη πολλας αρσας ἐΠοδὶσεν Πατρόκλων, Tευκνων 9Duολεύο υν. Ea ex narratione sumptum esse coniicio, quod non indicatu,sabulae nomine
152쪽
memorat filioliastes Victoiianns ad Diad. XII. 380. ibi quum magno impetu equi Achillis transsiluisse fossam
Magnus vero, si quid video, in his error est: nam neque Achilles umqtiam cessisse videtur repulsusque intra munimenta esse, et, si ille isto modo Superasset fossam, hic id sclioliastes memoraret ineptissime, qui ostendere velit Achillis equos, Patroclo uectorem petente, es robore suisse, quod Hector temere de equis Troianorum hactaverit. 9uod si nunc quid Aeschylus narraveritnddit, apertum est id non de Achille, sed de Hectoro dictum fuisse. Scilicet hoc ille voluit: dissentire ab Homero Aeschylum, qui Hectorem non ex Curru pugnantem, Sed peditem, quum pelleretur a PatrocIo, admirabili illo saltu se recepisse seripserit. Ex quo consequitur per errorem scriptum esse 'Ἀχιλλέα pro V τορα.Λd Patrocli vulnerum descriptionem fortasse perti
κου αδα summum frontem, in qua resecari crines soleant, esse appellatam.
153쪽
DE AESCHYLIdita inorte Patrocli sine armis progressus adspectu suo et voce ita terruit Τroianos, ut eorpore niortui potiri Graeti potuerint. Sed tamen quum nihil sit nndo id coniici possit, ac potius ea res sequenti tragoediae se vata videatur, sine Λchillis ridia ereptum hostibus esso II Patroclum credam. IVelckerus ii iam apte integram Patrocleam in media sequente sabula, Nereidi inis, insertam statuerit in Τrilogia p. 423. ipsi defendendum relinquain. Posito ante tentorium exanimi corpore Iuctui indulsit Λchilles. Vita in scena quum verbis parum castis snae eum Patroclo consuetudinis privationen doleat, vide batur milii olim haec fabula satyrica fuisse. Acriter pro tragoedia propugnavit Welcherus in Appendico Trilogiae
p. I 68. quum aliis argumentis usus, tum Ovidii versibus Trist. Π. 409. est et ει obscenos de sexa tragoeria risus, multaque praeteriai rerba pudoris habet: Nec nocet auctori, mollem qui fecit Achillem,
infregisse suis for a facta modis. Et haec quidem Wole ortis: sed debebat tamen illud
potissimum uiserre, quod non intelligeretur, quomodo aptari Satriis potuerit haec e medio bello Troiano sumpta sa- bula; non autem, quod fecit p. 333. seq., laudare o scenius dicta tum limin talia, quae ab levitate Satyrorum
abhorrerent. tinnio videtur Aeschylus, quo vehementio- rein esse dolorem Achillis ostenderet, secisse eum incautius proserentem, quae moderatior aliquis et circumspectior intenda duxisset. Fuisse qui haec reprehenderent cogno- ...
ταί. Plato autem in Symposio p. 180. A. non propter
154쪽
nmoris Inmorationem, sed quod Patroclum ab Achillo, non hunc a Patroelo amatum finxerit, Aeschylum vitu
cuius habita, ipsi Platoni vindicarunt alii: de qua re dixit Statiuunmius in Dialogis selectis vol. I. seel. II. p. 46. Tacens in mente habuit Aeschylum Aeschines or. in Timarchum f. I 42. Fragmenta Aeschyli, quae de illo amore habemus, haec sunt. Athenaeus XIII. p. 602. Ε. Αἰσχυλος ει καὶ Σοφοκλῆς ἀναφανδῖν εφα-σαν. δ uἐν μυριιιδοσι' Dς δἐ μηρῶν αγνον ουκ ἐπρδεσω, I 2
Libri: ἴγιον : genuinam vocem posuit Th. Canteriis Vari Leeu. H. 9. in Gruteri Face erit. vol. III. p. 747. Vide Porsonuin ad Eurip. Med. 750. Apud Plutarchum in Amatorio p. 75 I. qui hos versus affert, omissa illa voce, legitur σεβας δἐ u ῶν ου κατ δεσυν, et deinde πικρον. Sed idteruin versum recte scriptum idem asseri in libro de disserentia amici et adulatoris p. 6 I. A. Ad eadem Achillis lamenta Porsonus rettulit haec apud Lucianum Amor. 54. T. ΙΙ. p. 457. de Achille et Patroclo: tiλλ' ἰν καὶ τῆς ἐκείνων φHως 3ιεσιεις ηειν. Grενων τουν 'AχHλευς τον Πατρόκλου θάνατον, cir υευris Πύλι Πρὸς την αλη αν daεῆ θη ιη- ρ ῶν τε των σων ευσε ὶς ὁ uuia καλλίων. Postremum verbum, quod in aliis libris καλλίω scriptum, omisit Porsonus. Schulelieldius ex Boissonadi coniectura edidit κήλυον, Belinus de Bassu coniecit /ιζρων τί τῶν σύδν ευσεβους Ouuίας κάλλιον; male. Multo veri similius est, καλλιον corruptum esse ex κλαίων, ut seripserit Aeschilus:
155쪽
DE AESCHYLISive talia dicta, sive quod alio modo immoderatius dolori indulgeret reprehendenti cuipiam, fortasse Antilocho, respondebat Achilles haec, quae laxicon Coistinia- nulli p. 469. in BeLkeri Anecd. p. 32I, I9. in Baehinanni vol. I. p. 4, 3. Suidus, donaras p. 8. habent. Lexicon illud, plenius explicans: αὶ 3δελυκrct duυσακra, dirictyra. τὰ uti sυαίνοι ra, ἁ Ουκ ἄν et ς βδελυχθείη καὶ δυπερανειε. τραγιμυμερα δε δε λεςις. Αἰπυλος
BeLLerus nescio cur hanc et codicis et Suidae et Zonarae scripturum, quae Ferissima est, sic mutaverit, καὶ rati v ψιμυι γε κύβδελυκτά μοι ταδε.
Deploranti Λntilocho quoque Patrocli obitum dicebat Achilles:
'Avrιμο αποίμωξον s/ε του τεθνηκότος τἰ,ν ζωνσα ιιῶλλον ' τἀ/ιὰ γὰρ διοιχεται. Nam haec verba quum Aristophanes in Ecclesiag. 392. Inutatis του τεθνni orος in του τριωβόλου p0suisset, scholiastes adnotavit: παρα τα Αἰπυλου MDρυιδο- νων 'Aντ ίλοχ , αποἱ 3ιωξο ν /ιε του τε Θ Vηκο- τος τυν bωντα μαλλον et quein, ut solent scholi, stae, reliqua secundi versus verba, quae ipsa quoque Ae-I3schyli esse credibile est, omisisse puto. Sic visum etiam Th. Gatu ero Adv. misc. p. 505. C. Scholiastam sequutus est Suidus in αποι/ιωξον. Spirabat autem vindictam Achilles, cuius sumendae copia quum se ipse arinis suis Patroclo commodandis,
quae iam Hector possidebat, privasset, id illis versibus doluit, quod scholiastes Aristophanis ad illud in Λvibus
156쪽
ΠOD κα/ιεν. Hubet Aeschyli versus etiam Suidas in ταυεὶ ira ν, ubi o δἐ ἐστι tiυίλων, et maximam partem in ora sn αλλων. 9uod Reisi ius in Conieci. p. 208. mirabatur nec Τοupiuin nec Pors annin . la δ' εara uυλυν scripsisse, merito reprehendit Frilaschius in Quaesit. Luc. p. I 64. Multi scriptores, qui illa paroeluia usi Aesch3li versum respexerunt, nominati sunt a Gat Aero in Adv. postli. p. 538. seq., a Porsono ad Eurip. Med. I 30. Ill. quicum comparandus Viackenarius ad D. Callini. p. 286., a Blomlieldio ad Agam. 796., a Seliae- sero ad Aesopum p. I 36. Addo Galenum de Hippocr. et Plat. placitis T. I. p. 280. ed. Bas. sive 'Τ. V. p. 395. ed. Lips. De subulis Libisti is disseruit Graue tus in libro de Aesopo et sabulis Aesopiis p. 79. seqq. ma igitur requirens Achilles illa dicebat, quae exstant apud scholiastum Aristophanis ad hoc in Avibus
Veri simile est autem, in extrema sabula apparuisse Thetidem, quae se arma u Vulcano allaturam promitteret.
Nereidum Aeschyli tenuis fama superat quattuor exiguis fragmentis. Nullo modo tamen videtur credendum esse, quod II ele ero satis certum visum est, in priore parte sabulae: quum statim ab initio chorus Nereidum cum
157쪽
DE AESCHYLIarmis Vulcaniis advenisset, Thetidem, quae de principalibus una personis fuerit, chorumque et Achillem deflexisse obitum Patrocli; mediam partem longas orationes in honorem mortui, plenas irarum in occilaurem, dein reconciliationem gratiae inter Λchillem atque Agamemnonem per Vlixem continuisse; in tertia denique parte restitutam esse Briseidem armaque induisse Achillem. Nam pugnam ad Scamandrum, necem Hectoris et raptationein mortui circa urbem, Indosque lanebres, haec omnia, ut aliena a scena, in hac rei logia omissa esse, tertiamque tragoedium ipsa Priami ad Achillem prosectione cepisse exu
din m. Mihi quidem haec purum probabilia videntur, linino illud etiam in redibile, eum, qui clamitarit οπλων, Onλων lyεῖ, in sequento sabula amnis, quae accipiat, nihil agere aliud, quam ea ut induat. I num tantummodo est in iis, quae divinavit Uel cherus , qtiod verum esse
res ipsa monstrat, chorum Xereidum arma attulisse, ostenditque IVele erus id etiam veteri anaglypho PMe DXpre sum. Amicitiae tum Agamemnone integratio, restituitu-
qne Briseidis quid ad rem faciant, non magis potest intelligi, quam quid sibi velit illa nimis profecto sera veniens Patroclea. Immo alia suadere ridetur Λitius. Miram est enim, cui ab illo tragoedias nomen factum est Epinausimache, eam haec ipsa continuisse, quae Patroeli mortem sunt insequuta. Et quum Attius valde videatur Aesch, ii imitatione delectatus esse, non absurde, opinor, licebit suspicari, Xereides eum Aeschili, omisso qui
Romanae tragoediae non conveniebat choro, suinptaque proinde a primo rei' inventure Homero appellatione sua
esse Epinuusimache aemulatum. Hariolari, ubi nihil scitur, non est ineptum, dum ne ipsa inepta sit hariolatio. uum istur nihil cogat credere, chorum Nereidum sabulam esse eXorsum, ne vetat quidem quidquam statuere, Achillem, impatientem morae neque enim tragoediae est, ut epici carminis,' Iridem ab Iunone missam sine necessitate introduci , vel inermem prodire, ut hostem a navibus suis arceat. Et videtur id apud Attium fecisse, si recto haec verba intelligo, quae posuit Nonius p. 233, Ι 8.
158쪽
ut nunc quum anGatus sero, satia armatusI5
Ansmatum eniin pra irato dici inmet Νonius. Retinere antein Quin studebat, opinor, vel Phoenix, vel Antomedon, vel alius amicorum, illa dicens quae idem affert grammaticus p. 307, 9. et 470, I 2. tamen Aaud fatiscar, qu- tuam implorem f-
Beserri ad hanc deliberationem haec quoque p08sunt, P. I 58, 2.
quod as procedit, neque te neque quemqNam arbitror tuae poeniturum laudia: quam νι ferrea ride. Cohaerebant, nisi lassor, eum his hi versus p. 485, I 5. et contra quantum ob ero, si tactus sies, Consi dero, et quo re ces gummam exercit LTum p. 257, 5. ' .prολ tu M cui fat, non qui farias, m σω. Quo versu moneri videtur Achises, ne nimium sua virtute confisus salutem posthubeat Graeci exercitus, cogitetque se, si providus quam temere audax esse malit, quod legitur p. 5 I9, 8. . . 'probis probatum potius, quam multis ore. Sed perseverat Achilles in capto consilio, p. 2, 22. mora amici substa, quae mi est gensim multo
Id exsequutusne sit an non, nescimus, qui ne illud quidem sciamus, rectene ista omnia coniecerimus. Sed adveniunt Nereides, quas, ut supra dictum, a ma a Vulcano assene consentaneum est. Eae ipsae dose testantur apud scholi tam ad Eurip. Phoen. 209. 219. Bam. καὶ χιογλος Nηρεῖσι
159쪽
eram, opinor, monstrat vocem utibi non inventam δελε-
ἀθανάτων υφη, καὶ ἐπὶ τους iactooυς γ ει. Sed tamen vel sic haec multum dubitationis habent. Nam plano non est credibile, θάνατον ab. Aeschylo dictum esse
ἐναροπτήν ra V, non quod nomen mortis non invenitur in his verbis: potuit enim in praegressis positum esse: sed quod neque apparet mors quomodo altum concilium de rum relinquere dictitur, quum morsis sedes sit apud in- seros, neque, si mors dicta est, intelligitur qua ratiotio haec verba congruunt cum versu Homerico, quo gloriatio de occisis improbatur. Videor mihi, si Aeschylum novi, restituere ei sua posse, idque auctore gravissimo, Homero. IVel kerus enim in Trilogia p. 423. plane absententia verborum aberravit, quum Thetidem haec dicere
putavit, vaticinantem Achilli necem quae ab Apolline immineret. Nihil excogitari potuit alienius, quam Achilli interitum praedici in ea uilogia, in qua non de ipsius, sed de Hectoris morte ageretur. Hectoris est et gloria
160쪽
tio et mors, quam iliores, opinor, non Thetis significat. Hic enim arma Achillis, quae Patroclo erant detracta induit, graviter indignante Iove, quod illis se armis ornare non esset veritus, quae dii immortales Peleo olim donas sent. Copiose haec enarravit Homerus Uad. XVΗ. I 84. seqq. Quae in mento habens sic grandisoni oris tragi- 'tus est elocutus rἐναροκτύντας ει φθονος αυχαις ἔγκοτος υ νου τέλος ἀθανάτων ηπολεὼ 'ει, ηςει τ ἐχθρους. Aυχαῖς ut excidisse statuam, non solum sententia, Sed etiam inte retum illud μη καυχώuενος admonet. Nam . αυχαν HesIchius καυχησιν, omninoque cognata illi nomini verba per καυχασ9αι interpretantur grammatiei I. Statim cum illis quae posuimus verbis cohaerebant haec riκάαακος δ' ε ιν
Sehesiastes Pindari ad Nem. VI. 85. de hasta Achillis r
') Sehneideri conieeturam in Lexico φθογγοκυnoe, quod grandiloquum significaret, sciens praeterii silentio. Erat tamen qui eum defendere vellet, non facturus, opinor, re accuratius Pe Pensa. Graviora enim obstant, quam ipsius vocabuli ratio. Visum quidem quibusdam est ἱπεοκοπος pro μέρκομπος dietum esse, ut Blomsieldio ad Septem ad Thebas v. 387. qui adeo τπερκοτος nullius auctoritatis vocem esse censuit, mutarique ubique voluit in υπέρκοπος, quod in ab ullo scriptore usurpatum fuerit, ego dubitare malim.
'') Id unice verum videbatur F. V. Fritetsctio, conferre iubenti Lobetatum ad Phun. P. 233.